เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 67
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 68
ปัญญานิ่มหรือ? ในใจหลี่หลงหลินรู้สึกไม่พอใจ! สะใภ้รองที่เป็นหญิงงามบนภูเขาน้ำแข็ง คำพูดคำจากลับรุนแรงเกินไปหรือเปล่า! จะไม่ไว้หน้ากันสักหน่อยเลยหรือ? หากไม่ใช่เพราะมีเรื่องที่ต้องร้องขอนาง หลี่หลงหลินคงสะบัดแขนเสื้อจากไปนานแล้ว! ความคับข้องใจนี้ ข้าจะไม่ยอมรับ! ซูเฟิ่งหลิงก็รู้สึกว่าสะใภ้รองพูดเกินไป จึงรีบเอ่ยว่า: “สะใภ้รอง เราไปพูดกันด้านในเถอะ...” เมื่อพูดจบ ขณะที่ลากกงซูหว่านเข้าไปในห้องด้านหลัง ซูเฟิ่งหลิงอดไม่ได้หันกลับมาเอ่ยเตือนหลี่หลงหลิน: “ท่านอย่าได้แตะต้องของของสะใภ้รองเด็ดขาด!” หลี่หลงหลินตอบกลับแบบส่งๆไปประโยคหนึ่ง: “ เข้าใจแล้ว” เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องด้านหลัง หลี่หลงหลินก็กวาดสายตามองไปทั่วห้อง ที่จริงแล้ว เขาก็มองออกว่ากงซูหว่านคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา และเป็นช่างไม้ระดับปรมาจารย์จริงๆ ภายในห้องมีของเล่นที่ไม่โดดเด่นอยู่หลายอย่าง แต่อันที่จริงมันล้วนมีกลไกลึกลับอยู่ ไม่แน่ว่าอาจเป็นอาวุธลับอะไรสักอย่าง หลี่หลงหลินไม่รู้จัก และไม่กล้าแตะต้อง แต่เขาบังเอิญเห็นแม่กุญแจหลู่ปันอันหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบมันขึ้นมาเล่นอย่างเบื่อหน่าย ของที่เรียกว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 69
หลี่หลงหลินแอบเหลือบมองกงซูหว่าน และพบว่าการแสดงออกของหญิงงามบนภูเขาน้ำแข็งนี้เย็นชากว่าน้ำแข็งหนาอายุพันปีเสียอีก ทำจนเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เห็นได้ชัดว่า แม่กุญแจหลู่ปันนี้ซ่อนสิ่งที่ถือเป็นหลักฐานยืนยันของสำนักโม่ไว้ ซึ่งนี่เป็นความลับของสะใภ้รอง แต่ความลับนี้ถูกตนทําลายโดยไม่ได้ตั้งใจ บรรลัยแล้ว! หลี่หลงหลินแสร้งทําเป็นสงบ: “ แม่กุญแจหลู่ปัน เป็นแค่ของให้คนเล่นไม่ใช่หรือ? ดูความตระหนี่ของพวกเจ้าสิ! ข้าไม่ได้ทำมันพัง ประกอบกลับไปก็เหมือนเดิมแล้วไม่ใช่หรือ?” กงซูหว่านอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย: “ ประกอบกลับไปหรือ? แม่กุญแจที่ปราดเปรื่องและวิจิตรงดงามนี้ เป็นของเล่นที่บรรพบุรุษของข้าคิดค้น การแกะออกไม่ใช่เรื่องง่าย การประกอบกลับไปยิ่งยากกว่า! เจ้าแค่พูดว่าจะประกอบกลับ ก็ประกอบกลับไป” อย่างไรก็ตาม ซูกงหว่านยังไม่ทันพูดจบ เรียวนิ้วของหลี่หลงหลินก็ขยับราวกับโบยบิน เขาประกอบแม่กุญแจหลู่ปันกลับไปอยู่ในสภาพเดิม แม้แต่จี้หยกก็ใส่กลับคืนไปได้ “เสร็จแล้ว!” หลี่หลงหลินยื่นแม่กุญแจหลู่ปันให้กับกงซูหว่าน: “ เจ้าตรวจสอบดูได้!” กงซูหว่านหยิบแม่กุญแจหลู่ปันและตรวจสอบอย่างละเอียด จนน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 70
ประณีตยิ่งกว่าเนรมิต ตื่นตะลึงไปจนถึงเทพสวรรค์! คำวิจารณ์แปดคำนี้ของกงซูหว่าน พูดได้เลยว่าเป็นการพูดเกิดจริง! ซูเฟิ่งหลิงดวงตาเบิกกว้าง: “ สะใภ้รอง เจ้าไม่ได้เข้าใจผิดใช่หรือไม่? ก็แค่เครื่องทอผ้าที่เครื่องหนึ่งไม่ใช่หรือ คู่ควรกับคำวิจารณ์ที่สูงส่งเช่นนี้ด้วยหรือ?” กงซูหว่านส่ายหัว: “ น้องหญิง เจ้าไม่เข้าใจ! นี่ไม่ใช่แค่เครื่องทอผ้าธรรมดา การออกแบบมีความซับซ้อนและน่าทึ่งมาก! จากการประมาณการเบื้องต้นของข้า ประสิทธิภาพการทอผ้าสามารถเพิ่มได้สูงขึ้นอย่างน้อยห้าเท่าหรือมากกว่านั้น!” ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึงจนพูดไม่ออก เครื่องทอผ้าธรรมดาทอผ้าได้หนึ่งผืน ใช้เครื่องทอผ้านี้สามารถทอผ้าได้ห้าผืนเลยหรือ! นี่มันแนวคิดอะไรกัน? ไม่ใช่แค่ตระกูลซูเท่านั้นที่ได้สร้างโชคลาภ หากเครื่องทอผ้าเช่นนี้ได้รับความนิยม ทั้งต้าเซี่ยก็จะเหมือนพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ! หลี่หลงหลินมองใบหน้าสวยของกงซูหว่าน และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ สะใภ้รองสมแล้วที่เป็นทายาทของหลู่ปัน รู้จักของจริงๆ!” กงซูหว่านเหลือบมองไปที่หลี่หลงหลิน แต่ยังคงมีท่าทางเย็นชา: “ เจ้าไม่จําเป็นต้องสอพลอข้า! บอกข้ามาว่าใครเป็นคนวาดภาพนี้? ข้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 71
หลี่หลงหลินเดินออกไปไกลแล้ว แต่เขากลับรู้สึกเย็นสันหลังวาบ ราวกับมีแสงแทงเสียดแผ่นหลัง เมื่อหันหลังกลับไปมอง ก็พบว่ากงซูหว่านที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็กำลังจ้องมองมาที่ตนด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าค่อนข้างเหม่อลอย “สะใภ้รอง เจ้ายังมีอะไรอีกหรือไม่” หลี่หลงหลินที่ถูกกงซูหว่านจ้องมองจนขนหัวลุก เปิดปากเอ่ยถาม กงซูหว่านไม่ตอบ ใบหน้าสวยของนางแดงระเรื่อขึ้น จากนั้นนางก็หันหลังกลับเข้าไปในเรือน แล้วปิดประตูอย่างแน่นหนา “บุคลิกของสะใภ้รองช่างน่าประหลาดจริงๆ!” หลี่หลงหลินเกาหัวด้วยความงุนงง ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยเยาะเย้ย: “ ผู้ชายเหม็นอย่างท่าน คิดว่าตนฉลาด ในความเป็นจริงก็เป็นแค่คนไม่ได้ความ!” หลี่หลงหลินไม่พอใจมาก: “ไม่ว่าข้าจะเขลาแค่ไหน ข้าก็ฉลาดกว่าเสืออย่างเจ้า!” “ถุย！” ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยด้วยอย่างลำพองตน: “ท่านฉลาดกับผีอะไรกัน! สะใภ้รองเย็นชากับทุกคน นางไม่สนใจใครเลย มีเพียงสายตาที่มองท่านเท่านั้นที่แตกต่างออกไป! หรือท่านยังมองไม่ออกว่านี่เป็นเพราะอะไร?” หลี่หลงหลินถามอย่างสงสัย “เป็นเพราะอะไรหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงพูดอย่างจริงจัง: “สะใภ้รองชอบคนฉลาด นางต้องตาท่านไงเล่า! ท่านคงไม่คิดหรอกนะว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 72
หลี่หลงหลินหัวเราะ: “พี่สะใภ้ท่านไม่ต้องกังวล ซูเฟิ่งหลิงดื่มไปเยอะมาก ตอนนี้นางหลับอย่างกับหมูตาย! นางไม่มีทางรู้ว่าข้ามาหาท่านในยามดึกเช่นนี้ อีกทั้งไม่มีทางที่จะหึงด้วย!” ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วมุ่น: “น้องหญิงไม่รู้? นั่นก็ยิ่งยุ่งยากแล้ว! ท่านมีเรื่องอะไรก็พูดมาเลยเถอะ” หญิงม่ายมักดึงดูดผู้คนให้มาสนใจ ดึกดื่นเที่ยงคืน ชายเปลี่ยวหญิงม่าย แม้ว่าลั่วอวี้จู๋จะมีสํานึกรู้ชอบ แต่เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้เกิดความสงสัย หากมีข่าวลือใด ๆ แพร่ออกไป ไม่เพียงแต่ลั่วอวี้จู๋เท่านั้น แต่ชื่อเสียงของตระกูลซูก็จะถูกทําลายลงไปด้วย หลี่หลงหลินมองเห็นความกังวลของลั่วอวี้จู๋ จึงเอ่ยว่า “ตอนนี้ ในตระกูลซูมีข้าผู้เดียวที่เป็นผู้ชาย! มีบางเรื่องที่ไม่สะดวกจริงๆ! ข้าเองก็กลัวว่าซูเฟิ่งหลิงจะหึง ข้าเลยมาขอคําชี้แนะจากพี่สะใภ้” “นอกจากสะใภ้รองแล้ว ข้ายังมีพี่สะใภ้อีกกี่คน” “พวกนางล้วนอยู่ในเรือนหรือไม่?” ทันใดนั้นสีหน้าประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลั่วอวี้จู๋: “ที่แท้ ท่านก็อยากมาถามเรื่องนี้หรือ! ท่านก็พูดมีเหตุผล จำเป็นต้องให้ท่านได้รู้สถานการณ์พื้นฐานของตระกลูซู เพื่อหลีกเลี่ยงให้เกิดความเข้าใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 73
ช่างน่าสังเวชจริงๆ! จู่ๆ หลี่หลงหลินก็รู้สึกว่า การเป็นฮ่องเต้แม้แต่การนอนขี้เกียจยังทำไม่ได้ มีอะไรให้น่าสนใจกัน? ยังสู้เป็นองค์ชายที่เอ้อระเหยลอยชายที่วันๆเอาแต่เข้าหอนางโลม ฟังเพลงชมละคร เพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งไปตลอดชีวิตไม่ได้เลย ภายใต้การดูแลของสาวใช้ หลี่หลงหลินสวมเสื้อผ้า และหลังจากกินอาหารกลางวันแล้ว เขาก็เดินไปทั่วจวนสกุลซู วันนี้จวนสกุลซูเงียบเป็นพิเศษ หลี่หลงหลินต้องถามสาวใช้ถึงได้รู้ ซูเฟิ่งหลิงนําทหารที่รอดชีวิต ไปตัดต้นไม้ที่ภูเขาทิศประจิม ยังไม่กลับมา ลั่วอวี้จู๋ออกไปแต่เช้าตรู่แล้ว นางไปซื้อร้านค้าต่อตามคําสั่งของหลี่หลงหลิน แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ไม่อยู่เรือน นางไปที่วัดเพื่อจุดธูปไหว้พระ ส่วนสะใภ้รอง นางกําลังยุ่งอยู่กับการทําเครื่องทอผ้า ไม่ออกจากประตูใหญ่ไม่เข้าใกล้ประตูรอง ทั่วทั้งตระกูลซู มีผู้เกียจคร้านเพียงคนเดียวคือหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ได้ใช้ชีวิตอย่างว่างงานในสถานการณ์ที่วุ่นวายเช่นนี้ เขาดินไปถึงหน้าหอริมน้ำอันโอ่อ่าสง่างามโดยไม่รู้ตัว “ที่นี่คือที่ไหนอีกเนี่ย?” หลี่หลงหลินพบว่าจวนส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 74
ความงามเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า! เมื่อหลี่หลงหลินได้ยินชื่อนี้ เขาก็จําได้ทันที มิน่าหล่ะเขาถึงได้รู้สึกว่าชื่อหลิ่วหรูเยียนนั้นช่างคุ้นหูนัก ที่แท้ ก็เป็นนางคณิกาของสำนักการสังคีต! อย่างไรก็ตามเมื่อก่อนหลี่หลงหลินก็เคยได้ยินมาว่าหลิ่วหรูเยียนนั้นงดงามแค่ไหน นางเป็นความงามที่หาได้ยากในโลกนี้ แต่เขากลับไม่เคยเห็นนางกับตาตัวเองสักครั้ง เหตุผลก็ง่ายมาก เพราะเขาไม่คู่ควร! แม้ว่าหลิ่วหรูเยียนจะเป็นนางคณิกา แต่นางก็เป็นนางคณิกาที่ไม่รับแขก นางเป็นประเภทที่ขายศิลปะไม่ขายร่างกาย นางเชี่ยวชาญด้านพิณกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีน และเก่งเรื่องเย็บปักถักร้อย ลูกผู้ลากมากดีในเมืองหลวง ล้วนหลงใหลหลิ่วหรูเยียนจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใครก็ตามอยากยลโฉมหลิ่วหรูเยียน อยากดื่มสุราสักจอก อยากพูดคุยสักหนึ่งประโยค ล้วนต้องโอ้อวดเงินทุน แต่ใช่ว่าใครที่ไหนก็สามารถเจอหลิ่วหรูเยียนได้ ดังคำกล่าวที่ว่า บุรุษผู้มีความสามารถคู่ควรกับโฉมงาม หลิ่วหรูเยียนมีความสามารถ ย่อมหยิ่งผยองเป็นธรรมดา หากอยากเจอนาง ไม่ว่าจะโยนเงินไปมากแค่ไหน ก็ไร้ประโยชน์! มีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้นคือแต่ง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 75
แต่โบราณมาหญิงงามมักมีชะตากรรมเลวร้าย หลิ่วหรูเยียนคือตัวอย่างที่ชัดเจนมาก ชีวิตของนางเต็มไปด้วยความยากลำบาก เป็นหญิงสาวที่น่าสงสารมาก สำนักการสังคีตเป็นสถานที่ที่ชายหนุ่มมาหาความสำราญ แต่สำหรับหญิงสาวแล้ว มันคือ นรก โดยเฉพาะหลิ่วหรูเยียนหญิงงามที่ไร้คู่เปรียบเทียบ ไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มมากแค่ไหนที่หมายปองในตัวนาง ไม่ง่ายเลยสำหรับนางที่ต้องรอคอยชายอันเป็นที่รัก แต่แล้ว ก่อนที่พวกเขาจะได้แต่งงานกัน พี่ชายสี่ของตระกูลซูก็ต้องจบชีวิตในสนามรบ ซ้ำแล้ว นางยังถูกครอบครัวสามีรังเกียจ และกําลังจะถูกไล่ออกจากบ้าน ในสายตาของเหล่าผู้ชาย หลิ่วหรูเยียนกลายเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์อีกต่อไป หากนางกลับไปที่สำนักการสังคีต นางจะไม่สามารถเป็นหญิงงามที่ขายศิลปะไม่ขายตัวได้อีกต่อไป และนางเหลือเพียงหนทางเดียวคือขายเรือนร่าง! ชะตากรรมอันน่าสลดของนาง แค่คิดก็รู้แล้ว! หลี่หลงหลินเห็นอกเห็นใจต่อชะตากรรมของหลิ่วหรูเยียนอย่างสุดซึ้ง ถ้าเป็นไปได้ หลี่หลงหลินก็อยากช่วยเหลือหลิ่วหรูเยียนเช่นกัน เขาทนไม่ได้จริงๆที่จะเห็นหญิงสาวอย่างหลิ่วหรูเยียน ต้องตกนรกอีกครั้ง! เวลาผ่า
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 956
“กางเกงยีนส์หรือ?”หลิ่วหรูเยียนจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างลึกซึ้ง ดวงตาคู่งามฉายแววประหลาดใจนางไม่เพียงเชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งพิณ หมากกระดาน อักษรวิจิตร และกวีนิพนธ์เท่านั้น แต่ยังชำนาญในงานเย็บปัก ถือเป็นกุลสตรีมากความสามารถอย่างแท้จริงทว่าเสื้อผ้าในภาพวาดตรงหน้านี้ หลิ่วหรูเยียนกลับไม่เคยได้ยิน หรือพบเห็นที่ใดมาก่อนเลยหลี่หลงหลินแย้มยิ้ม พลางอธิบาย “กางเกงยีนส์ ที่จริงก็คือชุดทำงานชนิดหนึ่ง ทนทาน สะดวกในการทำงาน ข้าออกแบบให้สะใภ้รอง สำหรับช่างฝีมือที่เขาประจิม”หลิ่วหรูเยียนฉุกคิดขึ้นมาได้ “เช่นนั้น ข้าเข้าใจแล้ว! กางเกงยีนส์ น่าสนใจดี! ดูเหมือนจะไม่ยากนัก ข้าจะรีบออกแบบตัดเย็บให้โดยเร็ว”หลี่หลงหลินพยักหน้ารับ ก่อนหยิบแบบร่างอีกแผ่นออกมา “นี่คือกระโปรงหน้าม้า สตรีสวมใส่ยามขี่ม้า รบกวนเจ้าตัดเย็บให้ซูเฟิ่งหลิงสักชุดด้วย!”หลิ่วหรูเยียนหยิบแบบร่างขึ้นมา พินิจดูอย่างละเอียด ก่อนแย้มยิ้มงาม “ชุดนี้งดงามยิ่ง!”ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากบันได ซูเฟิ่งหลิงเดินขึ้นมา เอ่ยเสียงแง่งอน “นั่นไง! เจ้ามาหาพี่สี่อีกแล้ว!”หลี่หลงหลินยิ้มตอบ “ข้ามาขอให้พี่สี่ช่วยงานบางอย่าง เจ้ามาที่น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 955
เว่ยซวินยืนอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้หวู่ กางร่มบังลมหนาวและหิมะที่โปรยปราย “ฝ่าบาท กระหม่อมได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว! เพียงแต่ หากไม่สร้างเครื่องทำความร้อนใต้พื้นนี้ แล้วจะทูลรัชทายาทอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ “เจ้าเก้ามีเล่ห์เหลี่ยมเยอะ! เจ้าออกจากวังไป บอกสถานการณ์ให้เขารู้ แล้วให้เขาคิดหาวิธีเอง!”เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฮองไทเฮา เป็นเรื่องใหญ่ฮ่องเต้หวู่ไม่ไว้ใจให้คนอื่นทำ จึงต้องให้เว่ยซวินขันทีคนสนิทไปจัดการด้วยตัวเองเว่ยซวินก้มคำนับ “กระหม่อมรับพระบัญชา!”......ตระกูลซู หอละอองฝนดอกเหมยในหอแดงเล่มแรกเสร็จสมบูรณ์แล้วหลิ่วหรูเยียนสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาว พิงหน้าต่าง มองทิวทัศน์หิมะบนผืนน้ำนอกหน้าต่าง ใจลอยคิดถึงเนื้อเรื่องตอนต่อไปได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นบนบันได หลิ่วหรูเยียนหันไปมอง เห็นว่าเป็นหลี่หลงหลิน ใบหน้าสวยก็ปรากฏรอยยิ้ม “รัชทายาท ท่านมาแล้ว! ข้าจะไปชงชาให้ท่าน...”ครู่ต่อมาน้ำชาร้อนๆ ถูกวางไว้ตรงหน้าหลี่หลงหลินผ่านไอน้ำที่ลอยขึ้นมา หลี่หลงหลินจ้องมองใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียน ยิ้มแล้วพูดว่า “สะใภ้สี่ ต้องขอบคุณเจ้า ยอดขายหนังสือพิมพ์ต้าเซี่ย ก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 954
เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฮองไทเฮา ซึ่งชัดเจนว่าทรงกริ้วแล้ว หลี่เทียนฉี่ก็แอบยินดีอยู่ในใจ จึงพูดต่อว่า “ฮองเฮาหลินมีจิตใจทะเยอทะยาน ฆ่าฉินกุ้ยเฟย แล้วยังใส่ร้ายจนเสด็จแม่ของข้าถูกส่งไปยังตำหนักเย็น ต่อไปคงจะถึงคราวเสด็จย่าแล้วพะย่ะค่ะ!”ฮองไทเฮาตกพระทัยเป็นอย่างมาก “เจ้าหมายถึง ฉินกุ้ยเฟยและฮอองเฮาหลู่ ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของฮองเฮาหลินงั้นรึ? แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร! นางดูอ่อนโยนบอบบาง ไม่น่าจะใช่คนแบบนี้!”หลี่เทียนฉี่หัวเราะเยาะ “เสด็จย่า ท่านใจดีเกินไป รู้หน้าไม่รู้ใจนะพะย่ะค่ะ! ข้าได้ยินมาว่า ตอนที่ฉินกุ้ยเฟยตาย เจ้าเก้าก็อยู่ที่นั่นด้วย เห็นนางถูกเผาทั้งเป็นกับตา!”“ส่วนเสด็จแม่ของข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถูกเจ้าเก้าใส่ร้ายป้ายสี!” “เจ้าเก้าทำเพื่อใคร?”“ก็เพื่อที่จะให้แม่แท้ๆ ของตัวเองได้เป็นฮองเฮา มีอำนาจเหนือวังหลังน่ะสิ!”“แม้แต้เว่ยซวิน ตอนนี้ก็แปรพักตร์ไปเป็นสุนัขรับใช้ของฮองเฮาหลินแล้ว!”“ในวังหลังอันกว้างใหญ่นี้ มีเพียงเสด็จย่าที่นางยังเกรงใจอยู่บ้าง!”“ดังนั้น นางถึงได้ให้เจ้าเก้าใช้อุบายสกปรก คิดจะกำจัดท่าน เพื่อที่จะได้ครองอำนาจในวังหลังแต่เพียงผู้เดียว!”เฮือ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 953
“อีกอย่าง ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว”หลี่เทียนฉี่ดีใจในหัวใจ เจอช่องโหว่แล้ว!ทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างมีเหตุมีผล “เสด็จย่า ท่านไม่รู้สินะ! หนังสือพิมพ์วิชาต้าเซี่ยนี้ ไม่ใช่ของดีอะไร! เจ้าเก้าเขียนเรื่องราวที่บิดเบือนใส่ร้ายบัณฑิตทรงคุณวุฒิซ่งชิงหลวน!”“ว่ากันว่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิซ่งโกรธจนกระอักเลือด แทบสิ้นลมหายใจ!”“บัณฑิตทั่วทั้งแผ่นดิน ต่างก็โกรธแค้น ทุกคนต่างกล่าวประณาม ต้องการให้เจ้าเก้าคืนความยุติธรรม!”ฮองไทเฮาหน้าเปลี่ยนสีด้วยความประหลาดใจและกล่าวว่า “มีเรื่องเช่นนี้จริงหรือ? บัณฑิตทรงคุณวุฒิซ่งเป็นเจ้าสำนักของสำนักศึกษา ข้าเคยพบมาก่อน เขาเป็นผู้อาวุโสที่มีคุณธรรมและปัญญา!”“เจ้าเก้าเหตุใดเขาถึง...”หลี่เทียนฉี่หัวเราะเยาะเย้ย “เสด็จย่า หากท่านไม่เชื่อ ก็ลองดูด้วยตัวเองเถอะ!”ฮองไทเฮาทรงตัวสั่นเทา มือจับแว่นสายตาเก่าแล้วสวม ก่อนหยิบหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยขึ้นมาอ่านอย่างละเอียดสีหน้าของนางเมื่ออ่านก็ดูตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ จริงอยู่ บนหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นเขียนเรื่องราววุ่นวายไร้สาระจนเกินเชื่อ“แต่ว่า...”“หลี่หลงหลินเป็นเด็กดีแท้ๆ!”“เมื่อเช้านี้ ฮ่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 952
ระดับเทคโนโลยีเครื่องทำความร้อนใต้พื้นนั้นไม่ได้สูงมากนักเป็นเพียงท่อทองแดง แต่มีราคาแพงมากไม่ต้องพูดถึงชาวบ้านทั่วไป เกรงว่าแม้แต่เชื้อพระวงศ์ก็ยังไม่มีปัญญาใช้มีเพียงสถานที่อย่างพระราชวังเท่านั้นที่สามารถติดตั้งเครื่องทำความร้อนใต้พื้นเพื่อป้องกันความหนาวเย็นได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงค่าใช้จ่ายหลี่หลงหลินไม่ได้พูดอะไรมาก เขาจ้องมองขาเรียวเล็กและตรงของกงซูหว่านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปด้วยความพึงพอใจ......ตำหนักฉือหนิงองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่นำของขวัญมากมายมาเข้าเฝ้าฮองไทเฮา“เด็กดี!”“ในที่สุดเจ้าก็กลับมาเมืองหลวงแล้ว!”“ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว!”ฮองไทเฮาโอบกอดหลี่เทียนฉี่ไว้แน่นหลี่เทียนฉี่บีบน้ำตาออกมาสองสามหยดและพูดอย่างเสแสร้งว่า “เสด็จย่า ในตงไห่ ไม่มีวันไหนเลยที่ข้าจะไม่คิดถึงท่าน...”“กลับมาก็ดีแล้ว! กลับมาก็ดีแล้ว!”ฮองไทเฮาหลั่งน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นหลี่เทียนฉี่เป็นบุตรชายคนโตที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด เขาถูกแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาทเมื่ออายุได้สามขวบ และเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ของต้าเซี่ยเรียกได้ว่าเขาได้รับความรักมากมายสิ่งนี้ทำให้หลี่เทียนฉ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 951
การกำหนดเครื่องแต่งกายให้เป็นแบบเดียวกัน ก็เป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่งตัวอย่างเช่น การสวมกระโปรง ไว้ผมยาว ล้วนเป็นข้อห้ามกงซูหว่าน ในฐานะบุคคลอันดับสองของสถาบันวิจัยซีซาน กลับไม่สนใจเรื่องนี้เลย สวมชุดสีดำทั้งวัน ช่างฝีมือด้านล่างอยากใส่อะไรก็ใส่ แต่ละคนสวมชุดคลุมยาว นี่ไม่ใช่การเอาชีวิตของตนเองมาล้อเล่นหรอกหรือ?กงซูหว่านใจเต้นแรง แววตาเป็นประกาย “กำหนดชุดทำงาน กำหนดกฎระเบียบที่เข้มงวด! รัชทายาท ความคิดของเจ้าดีมาก! แต่... ชุดทำงานที่เจ้าพูด มีลักษณะอย่างไร? ไม่ใช่กระโปรงที่สั้นกว่านี้ใช่หรือไม่?”ช่างฝีมือส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ชุดทำงานของพวกเขาพูดง่าย ทำความสะอาดให้เรียบร้อยก็พอแต่ในสถาบันวิจัย ยังมีช่างฝีมือหญิงสาวอีกส่วนหนึ่งดูท่าทางเจ้าชู้ของหลี่หลงหลิน หากออกแบบเสื้อผ้าที่ไม่เหมาะสม ให้พวกนางสวมใส่ จะต้องอับอายขายหน้าแน่!หลี่หลงหลินกล่าวอย่างชอบธรรม “สะใภ้รอง เจ้าคิดอะไร? อะไรคือกระโปรงที่สั้นกว่านี้ ข้าลามกขนาดนั้นหรือ? ใครไม่รู้บ้างว่า ข้าหลี่หลงหลินเป็นคนซื่อตรง ไม่สนใจสตรี!”กงซูหว่านเบ้ปากเสแสร้ง เจ้าเสแสร้งทั้งนั้น!เจ้าหลอกน้องสาวข้าก็พอ หากข้าเชื่อเจ้าสักคำ ก็ไม่ใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 950
“ซี้ดๆ...”หลี่หลงหลินมองใต้กระโปรงดำของกงซูหว่าน น่องขาขาวดุจหยก ดวงตาเบิกกว้าง ขมุบขมิบปากอย่างอดไม่ได้เพียงน่าเสียดาย กระโปรงยังยาว ถึงเพียงหัวเข่าเท่านั้น...กงซูหว่านพบว่าหลี่หลงหลินจับจ้องขาของตนอยู่ตลอด ใบหน้าแดงเรื่อ “ท่านกำลังมองอันใด?”หลี่หลงหลินเงยหน้า เผยรอยยิ้มไร้พิษสง “ข้าคิดว่ากระโปรงของพี่สะใภ้รองยังยาวอยู่บ้าง”ยังยาว?กงซูหว่านอึ้งงันอยู่กับที่ ดวงตาสองข้างจับจ้องหลี่หลงหลิน ใบหน้าร้อนผะผ่าวตนเองดีชั่วอย่างไรก็เป็นสตรีในครอบครัวมีศีลธรรม มิใช่สตรีในโลกีย์ขายยิ้มยั่วยวนคน เผยน่องขาออกมาได้นี่ก็ถึงขีดจำกัดแล้ว หลี่หลงหลินถึงขั้นได้คืบเอาศอก ยังอยากให้กระโปรงสั้นขึ้นอีกนิด?ไร้สาระ!กงซูหว่านโมโหบ้างแล้ว สบถเสียงเย็นยามหลี่หลงหลินเป็นองค์ชาย ยังมีความเคารพตนหลายส่วน ทุกวันร้องเรียกพี่สะใภ้อย่างนั้น พี่สะใภ้อย่างนี้บัดนี้เขาเป็นรัชทายาท อุปนิสัยเจ้าชู้มักมากก็เผยออกมาแล้ว“คนลามก!”กงซูหว่านเผยสีหน้าเย็นชา สบถด่าทีหนึ่ง หันหลังจากไปหลี่หลงหลินจับข้อมือขาวนวลของกงซูหว่านไว้ ใบหน้าจริงจัง “พี่สะใภ้รอง ท่านเข้าใจความนัยข้าผิดไปแล้ว!”กงซูหว่านขมวดคิ้ว “เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 949
อันที่จริง หลี่หลงหลินมีความเห็นแก่ตัวไม่เพียงติดตั้งเครื่องทำความร้อนให้ไทฮองไทเฮา แต่ยังทำเพื่อมารดาของตนฮองเฮาหลินอีกด้วยขอเพียงฝ่าบาทรับปากติดตั้งเครื่องทำความร้อนให้ตำหนักฉือหนิงหลี่หลงหลินจะใช้ประโยชน์จากภารกิจนี้ ติดตั้งเครื่องทำความร้อนที่ตำหนักฉางเล่อ ขอเพียงพระมารดาตอบตกลง ก็ไม่มีใครกล้าพูดอันใดอย่างไรเสียบัดนี้หลินซื่อก็ไม่ใช่สนมที่ใครก็สามารถรังแกได้อีก แต่เป็นมารดาของใต้หล้าฮองเฮาแห่งต้าเซี่ย!ฮองเฮาหลินชะงักไป เอ่ยถามอยากตกตะลึง “ฤดูร้อน? ทำได้จริงหรือ?”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินอยู่เหนือความรู้ของนางเปลี่ยนแปลงฤดูกาลเป็นฤดูร้อน นี่คือวิธีการของเซียนอย่างไม่ต้องสงสัยหลี่หลงหลินอธิบายหลักการการติดตั้งเครื่องทำความร้อนหนึ่งรอบฮองเฮาหลินตกตะลึงพรึงเพริด ส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง “เจ้าพูดว่าใช้ท่อทองแดง วางไว้ใต้พื้นตำหนักฉางเล่อ? ไม่ได้ ไม่ได้! นี่ต้องจ่ายเงินมากน้อยเพียงใด? ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว!”“หากมีเงินเหล่านี้ มิสู้นำไปบรรเทาทุกข์ให้ราษฎรจะดีกว่า!”“หากข้ารู้สึกหนาว สวมใส่เสื้อผ้าหนาหน่อยก็พอ หากไม่ไหวจริงๆ ก็เดินให้มากหน่อย ร่างกายก็อบอุ่นแล้ว”หลี่หลงห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 948
“เครื่องทำความร้อน?”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินคำศัพท์แปลกใหม่นี้ ก็ชะงักไปเล็กน้อยเจ้าเก้าเจ้าเด็กคนนี้ คิดจะเล่นพิเรนทร์อันใดอีก?หลี่หลงหลินอธิบาย “ภายในวังล้วนใช้ถ่านให้ความอบอุ่น ไม่เพียงราคาสูง อีกทั้งยังเย็น ใกล้เกินไปก็สำลักควัน ลูกอายุน้อย ยังมิอาจทนต่อควันได้ นับประสาอะไรกับเสด็จย่าเล่า?”ถ้อยวาจานี้ พูดเสียจนฮ่องเต้หวู่ใจอ่อนแท้จริงแล้ว เขาเองก็คิดว่าเผาถ่านให้ความอบอุ่น ไม่สบายอย่างมากระยะนี้ไทฮองไทเฮาไออย่างรุนแรงเคยตามหมอหลวงมาตรวจอาการ นี่เกี่ยวข้องกับผิงถ่านให้ความอบอุ่นจริงๆ เสียด้วยแต่หากไม่เผาก็จะหนาวฮ่องเต้หวู่เฟ้นหาวิธีการ กลับไม่พบวิธีที่ดีอะไรเขาเป็นลูกกตัญญูคนหนึ่ง กำลังกังวลเพราะเรื่องนี้อยู่เชียวหลี่หลงหลินคิดหาวิธีการออกแล้ว?ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า พูดอย่างแปลกใจ “ใช่ ถ่านไร้ควันทำให้สำลัก เสด็จย่าของเจ้าไออยู่ตลอด ทว่าเครื่องทำความร้อนนี้ ตกลงคืออันใด ทั้งให้ความอบอุ่น ทั้งไม่สำลัก?”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “กราบทูลเสด็จพ่อ เครื่องทำความร้อนนี้ อุ่นยิงกว่าถ่านไร้ควัน! ใช้ท่อโลหะเชื่อมต่อ ภายในมีน้ำร้อนส่งผ่านต่อเนื่องไม่หยุด!”ฮ่องเต้หวู่สงสัย “น้ำร้อน
