เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 548
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 549
ยังจะหวังให้ได้รับการบรรจุชื่อในศาลบูรพกษัตริย์อีกหรือ? ฝันไปเถอะ! ในขณะนี้ ตู้เหวินยวนกำลังเหงื่อแตกพลั่ก ยืนอยู่กับที่ด้วยความลังเลใจ ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หากเขาออกมาคัดค้านเพื่อขัดแย้งกับฝ่าบาท ไม่ต้องให้ฝ่าบาทกล่าวคำใด เหล่าบัณฑิตหนุ่มผู้ไฟแรงก็จะกระโจนเข้าใส่เขาและฉีกทึ้งเขาเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน!ตู้เหวินยวนรู้ดีว่า ฐานเสียงหลักของตนเองก็คือบรรดาบัณฑิตจากสำนักศึกษาเขาไม่มีทางที่จะขัดแย้งกับฐานเสียงหลักของตัวเองได้!เหล่าข้าราชการคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองเขา เพื่อรอดูคำตอบจากตู้เหวินยวนครู่ต่อมาตู้เหวินยวนก็ตัดสินใจและกล่าวด้วยเสียงถอนหายใจว่า “ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่มีข้อคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ!”ในที่สุดตู้เหวินยวนก็เลือกที่จะยอมแพ้!คนตายย่อมมีความสำคัญมากกว่า!ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลซูกำลังอยู่ในช่วงตกต่ำ แม้จะมอบชื่อเสียงให้แม่ทัพผู้เฒ่าซูบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรฮ่องเต้หวู่เกรงว่าจะเกิดปัญหาหากล่าช้าไป จึงตัดสินใจในทันที “ดี! ในเมื่อเหล่าขุนนางเห็นพ้องต้องกัน ก็ให้ย้ายป้ายวิญญาณของแม่ทัพผู้เฒ่าซูเข้าสู่ศาลบูรพกษัตริย์ได้เลย!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูตื้นตันใจยิ่งนัก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 550
หลี่หลงหลินเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ท่านย่า ยุทธวิธีนี้จริง ๆ แล้วเป็นสิ่งที่แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถ่ายทอดให้ข้าตอนที่อยู่ชายแดน!” “เพียงแต่มันยังมันกระจัดกระจายอยู่บ้าง ข้าพึ่งจะจัดเรียบเรียงให้สมบูรณ์ได้เมื่อไม่นานนี้เอง!” “ตอนนี้แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถูกบรรจุชื่ออยู่ในศาลบูรพกษัตริย์แล้ว ท่านคงหลับตาลงอย่างสงบอยู่ใต้สุสานแล้วกระมัง!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มเล็กน้อย คำโกหกที่มีช่องโหว่เต็มไปหมดนี้ คงจะหลอกได้แค่ซูเฟิ่งหลิงเท่านั้น แต่ไม่มีทางที่จะปิดบังนางได้ ตอนเจ้าทำหน้าที่เป็นผู้ตรวจการกองทัพ เจ้าใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยสนุกสนานเพียงใด ผู้คนต่างก็รู้กันดี แม่ทัพผู้เฒ่าซูจะมาถ่ายทอดยุทธวิธีให้เจ้าทำไม จะยอมยกไข่มุกให้คนที่ไม่คู่ควรเช่นนั้นหรือ? แต่ถึงอย่างไร ในคำพูดของหลี่หลงหลินนั้น ยังมีอีกนัยหนึ่งแฝงอยู่ ยังไงก็ตาม แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถูกบรรจุชื่ออยู่ในศาลบูรพกษัตริย์แล้ว ผลประโยชน์ก็ตกเป็นของตระกูลซูทั้งหมด หากจะมาตามหาความจริงว่าใครเป็นคนเขียนยุทธวิธีนี้ต่อไป คงจะไม่เหมาะสมแล้ว! ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนฉลาด จึงพยักหน้า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!” น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 551
นางแย่งตำราพิชัยสงครามจากมือหลี่หลงหลิน วิ่งหนีไปไม่หันกลับมาอีกหลี่หลงหลินมองเงาด้านหลังของนาง ยกมุมปากขึ้นผลิยิ้ม “เด็กคนนี้...”ครู่ต่อมาซูเฟิ่งหลิงกลับวิ่งกลับมา โน้มตัวเข้าหาริมฝีปากหลี่หลงหลินและประทับจูบลงไป จากนั้นวิ่งหนีหน้าแดงออกไปอีกครั้งปากหลี่หลงหลินบ่นงึมงำ “ชาดหอมยิ่งนัก...”...ภายในพระราชวังฮ่องเต้หวู่มีความสุขมาก ตกรางวัลให้หลินกุ้ยเฟยเป็นผ้าไหมผ้าแพรมากมาย ไปจนถึงแก้วแหวนเงินทองในมือของเขาถือ ‘ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ’ รักจนไม่อยากวางมือ อ่านจนลืมเวลาไป“ฝ่าบาท...”“พระองค์ควรพักผ่อนได้แล้ว! ฮองเฮายังรออยู่ที่ตำหนักเฟิ่งซีนะพ่ะย่ะค่ะ?”เว่ยซวินมาเตือนหลายครั้งแล้วฮ่องเต้หวู่โบกมือ “บอกฮองเฮา คืนนี้เราจะอ่านฎีกา ดึกเกินไป ไม่ไปตำหนักเฟิ่งซีแล้ว! จิ๊ๆ ตำราพิชัยสงครามเล่มนี้ ยอดเยี่ยมโดยแท้!”“หากมี ‘ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ’ ตั้งแต่แรก เราก็เอาชนะหมานอี๋ได้ตั้งนานแล้ว!”ดื่มน้ำเย็นสิบปี เลือดร้อนก็เย็นแล้วเดิมทีฮ่องเต้หวู่คิดว่า ชีวิตนี้ของตน ไม่มีความคิดนำทัพออกรบอีกต่อไปต่อมา ตำราพิชัยสงครามเล่มนี้ ทำให้เลือดร้อนภายในใจฮ่องเต้หวู่กลับมาโชติช่วงอีกคร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 552
เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา ทั้งราชสำนักต่างแตกตื่นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรับปากถอยทัพ แผ่นดินที่ยึดไปจากต้าเซี่ย ถวายกลับคืนมา?แลกกับ องค์ชายหนึ่งพระองค์ของต้าเซี่ยเป็นราชบุตรเขย?ใต้หล้านี้มีเรื่องดีเช่นนี้ที่ใดกัน?ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหลือจะเชื่อ เอ่ยออกมาอย่างตกตะลึง “ราชครูชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เจ้ามิได้ล้อเล่นหรอกกระมัง?”เซียวเซวียนเช่อพยักหน้าพูดว่า “บัณฑิตไม่พูดล้อเล่น! ทุกคำที่ข้าพูด ล้วนเป็นเช่นนั้นจริง! แต่ ข้าเองก็มีหนึ่งเงื่อนไข!”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก “เงื่อนไขอะไร?”ใต้หล้านี้ไม่มีอาหารกลางวันให้กินโดยเสียเปล่าหรอกนะ!ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องมีแผนอย่างแน่นอน!บางทีอาจเรียกร้องเงินชดเชยสงคราม!ทว่า ขอเพียงสามารถได้รับแผ่นดินกลับคืนมา ต่อให้ต้าเซี่ยล้มละลาย ก็สามารถเจรจาได้!เซียวเซวียนเช่อยิ้มน้อยๆ “เงื่อนไขคือ ขอให้ฝ่าบาทเรียกตัวองค์ชายทั้งหมดในเมืองหลวงมา! ให้องค์หญิงของข้าเลือกสามีคนหนึ่งตามความปรารถนาพ่ะย่ะค่ะ!”“เอ่อ...”ฮ่องเต้หวู่เงียบงันครู่หนึ่ง พยักหน้าเอ่ยว่า “เรียกองค์ชายเข้าเฝ้า!”หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามองค์ชายทุกคนล้วนเร่งเดินทางมายังท้อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 553
“ลูกยินดี!”มีเพียงหลี่หลงหลินส่ายหน้าปฏิเสธ เอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ลูกขอถอนตัวพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่จือรีบคว้าโอกาสนี้ประชดเสียงเย็น “เจ้าเก้า ปกติเจ้าแขวนคำว่ากตัญญูสองพยางค์นี้ไว้บนปากเจ้ามิใช่หรือ? เหตุใดยามเสด็จพ่อต้องการใช้คน เจ้าก็เริ่มบ่ายเบี่ยงแล้วเล่า?”“ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงเซียวเม่ยเอ๋อร์แห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้ ก็เป็นสตรีรูปโฉมงดงามคนหนึ่ง หรือยังไม่คู่ควรกับเจ้าอีกกระนั้น?”หลี่หลงหลินพูดเสียงจริงจัง “ข้ามีคู่หมั้นแล้ว! ไม่สะดวกแต่งกับองค์หญิง!”ฮ่องเต้หวู่โบกมือ พูดว่า “ใช่แล้ว! เจ้าเก้ามีสัญญาแต่งงาน ก็ช่างเถอะ! องค์หญิง ลูกชายของเราล้วนมาถึงแล้ว เจ้าเลือกเถอะ!”เซียวเม่ยเอ๋อร์แย้มยิ้ม งดงามจับตา มาหยุดต่อหน้าองค์ชายเหล่านั้น ดวงตาคู่สวยสำรวจพวกเขาอึกๆ...เหล่าองค์ชายกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้องค์หญิงของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้มีเสน่ห์เหลือล้น ทำให้คนทนไม่ไหว!เจ้าเก้าก็เหลือเกิน!สตรีงามเพียงนี้ ไม่รู้จักใช้งานให้ดียังคิดเพียงแต่งงานกับนางสิงห์เหอตงสกุลซูคนนั้น ช่างไม่รู้หลักการเอาเสียเลย!เซียวเม่ยเอ๋อร์เลื่อนสายตา ลงท้ายหยุดต่อหน้าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 554
“จริงหรือ?”เซียวเม่ยเอ๋อร์ยิ้มพลางสะอื้นใบหน้างดงามไร้ผู้ใดเทียบเทียม ต่อให้มีรอยน้ำตาก็ตาม!นางเก่งกาจด้านวางแผน เห็นบุรุษเป็นของเล่น ต่อให้เป็นเช่นนี้ก็สามารถทำลายได้อย่างง่ายดาย?ชีวิตคนเหมือนละคร ทั้งหมดล้วนต้องพึ่งการแสดง!หลี่หลงหลินเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของเซียวเม่ยเอ๋อร์ สายตาคมกริบดุจใบมีด “คำพูดหนักแน่นดุจทองพันชั่ง พูดไปแล้วก็ยากจะคืนคำ! ถ้อยคำที่ข้าเคยพูด ย่อมไม่ใช่ความเท็จ! แต่ ข้าไม่สามารถถอนหมั้นซูเฟิ่งหลิงได้!”เซียวเม่ยเอ๋อร์ไม่เข้าใจ กะพริบตา “ท่านไม่ถอนหมั้น เช่นนั้นจะแต่งงานกับข้าได้เยี่ยงไร?”หลี่หลงหลินเอ่ยปากเสียงเรียบ “นางเป็นใหญ่ ท่านเป็นน้อย! นางเป็นภรรยา ท่านเป็นอนุ!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา ทุกคนล้วนเงียบกริบทุกคนในราชสำนักล้วนลืมตาอ้าปากค้าง ไม่กล้าเชื่อหูของตนองค์หญิงเผ่าหมาน ฐานะสูงศักดิ์เพียงใด?นางไม่ใช่เพียงกิ่งทองใบหยกธรรมดาเพียงนั้น!ต้องรู้ว่า การรับสืบทอดของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ มิใช่ลูกชายสืบทอดต่อจากบิดาหากผู้นสูงสุดของชนเผ่าตายไปเซียวเม่ยเอ๋อร์ก็สามารถรับสืบทอดตำแหน่งผู้นสูงสุดของชนเผ่าได้ กลายเป็นฮ่องเต้หญิงของชนเผ่าป่า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 555
ฮ่องเต้หวู่เลิกคิ้ว “ทหารม้าหุ้มเกราะยอดเยี่ยม? แต่ขี่ม้าจะตีเมืองเยี่ยงไรเล่า?”เซียวเซวียนเช่อยิ้มเย็น “ข้ามาเมืองหลวงครั้งนี้ มีอาวุธที่ยิ่งใหญ่หนึ่งอย่าง ต้องการแสดงให้ฝ่าบาทได้ทอดพระเนตร!”อาวุธที่ยิ่งใหญ่?ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วหรือว่าเผ่าหมานได้รับความพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ยังยโสโอหังเพียงนี้!ดูท่าแล้วอาวุธยิ่งใหญ่ของเซียวเซวียนเช่อก็คือไพ่ตายของเผ่าหมาน!ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง “อาวุธยิ่งใหญ่ที่เจ้าพูดถึง อยู่แห่งใด?”เซียวเซวียนเช่อตอบ “อยู่นอกเมืองพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ดี! ขุนนางทุกท่านออกจากวังพร้อมเรา! เรากลับอยากเห็น อาวุธยิ่งใหญ่อะไร สามารถตีเมืองซั่วเป่ยได้!”เหล่าขุนนางต่างแปลกใจ ตามหลังฮ่องเต้หวู่ ออกจากเมือง มาที่ชานเมืองเหยลวี่เกอเตรียมการพรักพร้อมตั้งแต่แรกแล้ว พาทหารเผ่าหมานมารอยังพื้นที่ว่างบนพื้นที่ว่างวางของสิ่งหนึ่งสองกงล้อใหญ่ ตรงกลางคือถังเหล็กเหล่าขุนนางต้าเซี่ยล้วนหันหน้ามองกัน ไม่เคยเห็นของเล่นแปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อนเว้นเสียแต่หลี่หลงหลินที่รูม่านตาหดลง จำได้แล้ว!ปืนใหญ่หงอี!แท้จริงแล้วเดิมทีเรียกว่า ‘ปืนให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 556
ขุนนางขันทีล้วนเหมือนฮ่องเต้หวู่ คิดว่าเซียวเซวียนเช่อพูดเกินจริงไปมากอาวุธปืนมิใช่หรือ!ก็แค่คล้ายกับดอกไม้ไฟกระมัง?ท่าดีทีเหลว!เซียวเซวียนเช่อเองก็คร้านจะอธิบาย ออกคำสั่งเหยลวี่เกอ “จุดไฟ ปล่อยกระสุน!”เหยลวี่เกอหยิบพับไฟออกมา จุดสายชนวนปืนใหญ่ตูม...เสียงดังอื้ออึง แผ่นดินสะเทือน!ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงพรึงเพริด รู้สึกเพียงหูอื้อ เวียนศีรษะตาพร่ามัวทันใดนั้นมือสองข้างก็ปิดหูเขาไว้หันหน้าไปมองแวบหนึ่ง ก็คือหลี่หลงหลินฮ่องเต้หวู่ปลาบปลื้มใจ เอามือไพล่หลัง รับชมอย่างเย่อหยิ่งโอหังส่วนขุนนางบุ๋นบู๊ของต้าเซี่ย กลับตกใจจนฉี่ราด พากันหมอบบนพื้นโดยเฉพาะหัวหน้าขุนนางฝ่ายบุ๋นตู้เหวินยวนราวกับฟ้าถล่มก็มิปาน มือสองข้างปิดศีรษะ ปล่อยก้นกระแทกพื้น ตกใจคล้ายนกกระทา ขายหน้าอย่างมากฮ่องเต้หวู่มองหลี่หลงหลินสายตาลุ่มลึกแวบหนึ่งเขาโชคดีมาก มีเจ้าเก้าลูกชายกตัญญูเช่นนี้!หาไม่แล้ว คาดว่าตนก็คล้ายขุนนางเหล่านั้น ตกใจจนหมดความกล้า อับอายขายหน้าโดยแท้!บึ้ม!เสียงดังสนั่นห่างออกไปไม่ไกลกำแพงดินถูกกระสุนปืนยิงใส่ พังทลายลงมาภาพนี้ ทำให้ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงอ้าปากค้าง พูดเสียงสั่
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1267
เถี่ยจู้เริ่มเหนื่อยล้า อยากจะโยนไม้ท่อนสองอันในมือทิ้งลงทะเลเสียเดี๋ยวนี้ ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลวไหลว่าจะมีโชคหล่นจากฟ้าอีกต่อไป แต่พอนึกถึงรสชาติอันโอชะของปลาหวงฮื้อใหญ่ ก็ทำให้เขายังคงยืนหยัดต่อไปได้ ตึง ตึง ตึง... สุ่ยเซิงพลันหรี่ตาลง ชี้ไปยังที่ไกลๆ แล้วเอ่ยว่า: “ทางนั้นดูเหมือนมีความเคลื่อนไหว!” ทุกคนพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา มองไปยังทิศที่สุ่ยเซิงชี้ ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า: “มีคลื่นนี่ หรือว่าลมใหญ่กำลังจะมา?” ไร้ลมไหนเลยจะมีคลื่น เพียงแค่ทะเลมีคลื่นซัดสาดขึ้นมากะทันหัน ก็บ่งบอกว่าอีกไม่นานลมใหญ่จะพัดมาถึง สุ่ยเซิงส่ายหน้า สีหน้าแน่วแน่ แล้วเอ่ยว่า: “ไม่...ไม่ใช่คลื่น แต่เป็นปลา!” “ฝูงปลา!” “ไม่! คือคลื่นปลา!” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึงตาค้าง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาแหวกว่ายถาโถมเข้ามาหาพวกเขาราวกับกระแสน้ำ นานๆ ครั้งก็จะมีปลาใหญ่กระโดดขึ้นเหนือผิวน้ำ ดุจดังเกลียวคลื่นที่ม้วนตัว สุ่ยเซิงตะโกน: “เร็วเข้า! ตักปลา!” เพียงชั่วพริบตา ฝูงปลาก็เข้ามาล้อมเรือประมงไว้แล้ว เหวี่ยงอวน สาวอวน ทุกคนไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย ต่างกลั้นหายใจรวบรวมสมาธิ ออกเรี่ยวแรงทั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1266
รุ่งเช้า ณ ท่าเทียบเรือตงไห่ อรุณรุ่งตะวันออกฉาย แสงทองสาดส่องนภา เหล่าชาวประมงต่างแย่งกันเข็นเรือประมงลงสู่ทะเล ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังต่ออนาคต “ท่านแม่ ไม่ต้องมาส่งแล้ว ข้าไปกับเถี่ยจู้ไม่เป็นอันใดหรอก วางใจเถิด” สุ่ยเซิงเอ่ยลามารดา วิ่งเหยาะๆ มายังท่าเทียบเรือ ขึ้นเรือประมงไปพร้อมกับเถี่ยจู้และชาวประมงเพื่อนบ้านอีกสองสามคน “สุ่ยเซิง เร็วเข้าสิ เหลือแค่เจ้าแล้ว!” สุ่ยเซิงยิ้มซื่อๆ พลางล้วงห่อกระดาษเคลือบน้ำมันสองห่อออกมาจากอกเสื้อ ส่งให้เถี่ยจู้ เถี่ยจู้สงสัยเล็กน้อย: “นี่คืออันใด?” สุ่ยเซิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า: “นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่ยัดเยียดให้ข้าตอนจะออกมา บอกว่าเป็นปลาทอดกรอบที่ทำจากปลาหวงฮื้อใหญ่เมื่อวานนี้ เก็บไว้หลายวันก็ไม่เสีย ให้พวกเราเอาไว้กินเป็นเสบียงแห้งในทะเล” เถี่ยจู้ทำหน้าอิจฉา: “สุ่ยเซิง ท่านแม่ของเจ้าช่างรอบคอบนัก ยังเตรียมเสบียงแห้งให้เจ้าด้วย แต่ว่าปลาที่องค์รัชทายาทแจกเมื่อวานหอมจริงๆ! เมื่อวานข้ากินไปตั้งสามตัว ทำเอาท้องที่หิวมาหลายวันของข้าอิ่มแปล้ไปเลย” คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันต่างพูดคุยถึงวิธีการปรุงปลาหวงฮื้อใหญ่กันเซ็งแซ่ ทุกคนต่างบอกเป็นเส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1265
หลู่จงหมิงไม่เคยเห็นปลามากมายเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป! เหล่าขุนนางที่อยู่รอบๆ ก็ยืนนิ่งตะลึงงัน พูดไม่ออก “องค์รัชทายาท แจกปลาเถิด!” “พวกเราต้องการกินปลา!” ชาวบ้านชูแขนโห่ร้อง แม้ว่าหลี่หลงหลินจะนำปลาทั้งหมดมากองไว้บนท่าเทียบเรือแล้ว แต่ก็ยังคงให้ทหารตระกูลซูเฝ้าไว้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะแจกจ่ายปลาให้แก่ชาวบ้าน หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าเคยพูดเมื่อใด ว่าจะแจกปลาเหล่านี้ให้เปล่าๆ?” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ชาวบ้านมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้าตกตะลึง ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ไม่ใช่ว่าหลี่หลงหลินรับปากเองหรอกหรือ ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? บัดนี้เหตุใดจึงกลับคำเล่า? “ทุกคนเห็นหรือไม่? นี่แหละองค์รัชทายาท ปากก็พร่ำบอกว่าจะให้ชาวบ้านได้กินเนื้อ แต่บัดนี้กลับตระบัดสัตย์!” หลู่จงหมิงเดินมาหน้าชาวบ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน หลู่จงหมิงฉวยโอกาสทันที ไม่อาจปล่อยให้หลี่หลงหลินชนะใจประชาชนไปง่ายๆ เช่นนี้ได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าพูดเมื่อใดว่าจะไม่ให้ชาวบ้านกินเนื้อ?” หลู่จงหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าในน้ำเต้าของหลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1264
ยามเย็น ณ ท่าเรือตงไห่ เรือลำใหญ่ค่อยๆ แล่นเข้าสู่ท่าเรือ บนท่าเทียบเรือมีผู้คนเนืองแน่น ล้วนเป็นชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุก ทั้งยังมีขุนนางผู้มีอำนาจไม่น้อยที่มารอสมน้ำหน้าหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงได้ยินว่าวันนี้หลี่หลงหลินออกทะเลไปจับปลา จึงมารออยู่ที่ท่าเทียบเรือตลอดทั้งวัน เพื่อรอที่จะหยามเกียรติหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงมองเรือใหญ่ที่กำลังเทียบท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน: “ยังกล้าคุยโวโอ้อวด ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? ช่างเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ปลาที่จับได้ในทะเลตงไห่แค่นั้น ยังไม่พอให้ตดด้วยซ้ำ!” ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยสมทบ: “พระเชษฐภาดา เดี๋ยวรอตอนที่เอาปลาออกมา พวกเราต้องหยามเกียรติเขาสักครา ต้องระบายความแค้นนี้ให้ได้!” พระเชษฐภาดาแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา: “ชาวบ้านมากมายขนาดนี้กำลังจ้องมองอยู่ที่ท่าเรือ ถึงเวลานั้นหากหลี่หลงหลินเอาปลาออกมาไม่ได้ ดูสิว่าเขาจะจัดการอย่างไร!” เรือใหญ่เทียบท่า ชาวบ้านกรูกันเข้ามา ล้อมเรือใหญ่ไว้แน่นขนัด “กลิ่นคาวปลาแรงมาก!” พอชาวบ้านเข้าใกล้เรือใหญ่ กลิ่นคาวปลาก็ปะทะเข้าหน้าทันที “กลิ่นคาวปลาขนาดนี้ ต้องจับปลามาได้มากเท่าใดกัน?”
