LOGINShare
บทที่ 500
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 501
เมื่อหลี่หลงหลินได้ยินเช่นนั้น ก็เข้าใจเหตุผลทันที ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มออกมา “พี่สะใภ้สาม วิธีใช้ยาของเจ้านั้นผิดแล้ว”มิน่าล่ะ ซุนชิงไต้ถึงได้บอกว่าชิงฮวาไม่สามารถรักษาโรคอย่างมีประสิทธิภาพได้วิธีของนางไม่ถูกต้องตราบใดที่ต้มชิงฮวาในน้ำเดือด อัตราส่วนชิงฮวาซู่ที่มีประสิทธิภาพภายในนั้นจะถูกทำลาย และสูญเสียประสิทธิภาพของยาไปซุนชิงไต้มึนงงไปหมด แล้วเอ่ยอย่างฉงน “ผิดรึ? มันผิดอย่างไร?”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ข้ามีอยู่วิธีหนึ่ง เจ้าเอาไปลองดู! ชิงฮวาหนึ่งกำมือ แช่ในน้ำสองลิตร จากนั้นก็สกัดเอาน้ำของมัน แล้วดื่มให้หมด”นี่คือวิธีการที่เก๋อหงบันทึกเอาไว้ในตำราแพทย์ของเขาต่อให้จะเป็นนักวิทยาศาสตร์ในยุคต่อไป รู้เพียงวิธีนี้เท่านั้น และยังเดินผิดไปมาก เสียเวลาไปไม่น้อย ผ่านอุปสรรคที่ยากลำบากก็มาก จนในที่สุดก็สร้างชิงฮวาซู่ออกมาได้ยิ่งไปกว่านั้นหลี่หลงหลินแทบไม่เข้าใจวิชาแพทย์ มีเพียงวิธีนี้ คิดจะรักษาโรคมาลาเรีย มันคือฝันกลางวันชัดๆอย่างเช่นชิงฮวาหนึ่งกำมือ มันคือเท่าไหร่กันแน่?แช่น้ำ คำว่าแช่นี่มันหมายความว่าอย่างไร?แต่ปัญหายากๆ เหล่านี้ สำหรับซุนชิงไต้ที่ถูกสรรเสริญว่าเป็นหมอเทวด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 502
สายตาของหลี่หลงหลินกวาดมองผ่านบรรดาคุณหนูผู้ดีกลุ่มนี้ แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าล้วนเป็นกิ่งทองใบหยก ไม่เคยต้องซักผ้าถูบ้าน”“ข้ารู้ว่า พวกเจ้ากินดีอยู่ดี ที่บ้านมีสาวใช้คอยปรนนิบัติ ไม่เคยต้องทำงาน!”“และข้าก็ยิ่งรู้ว่า ในก้นบึ้งหัวใจของพวกเจ้า ดูถูกทหารเหล่านี้ คิดว่าพวกเขาเป็นพวกบ้านนอก เป็นทหารที่ต่ำต้อย!”“แต่ว่าข้าจะบอกอะไรพวกเจ้าให้นะ!”“ในขณะที่พวกเจ้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่นั้น เหล่าทหารที่อยู่แนวหน้า ต้องสละเลือดของพวกเขาแทนพวกเจ้า!”“ถ้าพวกเขาไม่ได้อาบเลือดทำสงคราม ปกป้องแผ่นดิน!”“ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือคงจะเข้ามาเหยียบย่ำแผ่นดินแคว้น ทำลายเมืองหลวงไปแล้ว!”“ผลสุดท้ายบ้านเมืองถูกลายอย่างไรคงไม่ต้องให้ข้าพูด พวกเจ้าเองก็คงจะรู้กระมัง?”“จุดจบของพวกเจ้า จะน่าสังเวชยิ่งกว่าหญิงคณิกาที่หอนางโลมเป็นหมื่นเท่า!”“พวกหมานอี๋ไม่มีทางเข้าว่ารักหยกถนอมบุปผาคืออะไร!”ในลานบ้านก็เงียบกริบใบหน้างดงามของพวกคุณหนูชั้นสูงซีดขาว พากันก้มหน้าไม่พูดอะไรพวกนางล้วนแต่เป็นคนมีความรู้มีมารยาท เข้าใจว่าสิ่งที่หลี่หลงหลินพูดนั้นคือเรื่องจริงไม่มีแคว้น ไหนเลยจะมีบ้าน?หาก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 503
หลี่หลงหลินโบกมือ สั่งว่า “พี่สะใภ้สาม เข็นยาที่เตรียมไว้ออกมาเถอะ!”ทันทีที่เสียงจบลงซุนชิงไต้ก็เข็นถังน้ำใบใหญ่ออกมาน้ำมันสีเขียวในถังน้ำคือน้ำชิงฮวาที่ผ่านการแช่และสกัดออกมาหลายวันมานี้ ซุนชิงไต้กังวลมาก ไม่มีความอยากอาหารเลย น่องไก่ก็ไม่อยากกินแล้วเดิมทีนางก็ตัวเล็กอยู่แล้ว ตอนนี้ผอมลงไปมาก ใบหน้ากลมก็เริ่มตอบลงและคางก็แหลมขึ้นหลี่หลงหลินสั่งว่า “นี่เป็นยาพิเศษที่หมอเทวดาซุนทำออกมา แบ่งให้ผู้ป่วยดื่มกันคนละชาม!”ยาพิเศษ?เหล่าคุณหนูต่างก็มีสีหน้าตกตะลึง มองไปที่ซุนชิงไต้พูดตามตรงพวกนางไม่เชื่อเลยว่าซุนชิงไต้จะมีวิธีรักษาโรคมาลาเรียนี้ได้ถ้าซุนชิงไต้มีความสามารถนี้จริงนางคงไม่ใช่หมอเทวดาแล้วแต่เป็นพระโพธิสัตว์!ไม่รู้ว่าชาวบ้านอีกเท่าไหร่ ที่ต้องสร้างศาลบูชาให้ซุนชิงไต้เรื่องมาถึงตอนนี้ พวกนางก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่ลองพยายามดูอีกสักรอบ ป้อนยาชิงฮวาให้กับผู้ป่วยจริงๆ แล้ว แม้แต่ซุนชิงไต้เองก็ยังไม่มีความเชื่อมั่นอยู่ในใจ!นางลากตัวหลี่หลงหลินไปข้างๆ แล้วพูดด้วยความกังวลว่า “องค์ชายเก้า สูตรยาของเจ้ามันจะได้ผลจริงๆ หรือ? ข้าลองชิมแล้ว มันก็แค่น้ำหญ้าธรรมดา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 504
บรรดาคุณหนูร่ำรวยต่างส่งเสียงร้องยินดี บางส่วนก็วิ่งไปเรียกหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงซุนชิงไต้ตัวแข็งอยู่กับที่ ขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่านางไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นางเห็นคนอื่นไม่ ยังคิดว่ามันเป็นยาวิเศษบางอย่างที่สามารถรักษาโรคมาลาเรียที่ยากจะรักษาในชั่วข้ามคืนซุนชิงไต้รู้ทุกอย่าง!ยามหัศจรรย์ที่ว่า มันไม่มีอะไรมากไปกว่าหญ้าชิงฮวาที่สามารถพบเห็นได้ทุกที่ในชนบท มันถึงขนาดรักษาโรคมาลาเรียได้จริงๆช่างน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!ในเวลานี้หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงคึกคักดังมาจากลานบ้าน จึงรีบเดินมา“หายดีแล้ว!”“ท่านหัวหน้าสำนักศึกษา หายดีแล้วจริงๆ!”“ทักษะการรักษาของหมอเทวดาซุนช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!”“ภายในคืนเดียว อาการป่วยก็ทุเลาลงแล้ว!”บรรดาคุณหนูร่ำรวยก็เข้ามารายล้อมหลี่หลงหลินและส่งเสียงร้องเจี๊ยวจ๊าวอย่างมีความสุขราวกับนกหลี่หลงหลินก็มีความสุขมากเช่นกัน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หายดีก็ดีแล้ว! สั่งโรงอาหารให้เพิ่มเนื้อสับลงในโจ๊กข้าว บำรุงร่างกายของพวกทหารหน่อย!”เมื่อป่วย จะสูญเสียพลังชีวิตไปมาก มีเพียงการกินอาหารดีๆ ร่างกายถึงจะฟื้นฟูได้เร็วหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 505
ซุนชิงไต้รู้ดีถึงน้ำหนักของคำว่าสูตรยาชิงไต้!หลี่หลงหลินตั้งใจช่วยให้ตนมีชื่อเสียง!หลังจากนั้นไม่นานซุนชิงไต้จะโด่งดังไปทั่วโลก และจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อีกด้วย!นี่คือสิ่งหมอตั้งแต่ยุคโบราณจนถึงปัจจุบันใฝ่ฝัน!ซุนชิงไต้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นหลี่หลงหลินลูบหัวของซุนชิงไต้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “สะใภ้สาม หยุดร้องไห้ได้แล้ว! น้ำมูกติดเสื้อข้าไปหมด! แม้ว่าโรคมาลาเรียในเขาทิศประจิมจะถูกควบคุมไว้ได้ชั่วคราว แต่คนในค่ายผู้ลี้ภัยก็ยังได้รับความทุกข์ทรมาน ต้องต่อสู้กับโรคภัย!”“สะใภ้คนสาม เจ้าพานักเรียนของเจ้า รีบทำยาตามสูตรยาชิงไต้ออกมาให้เร็วที่สุด…”ซุนชิงไต้กล่าวด้วยความสงสัย “แต่ว่ายาสูตรนี้ ข้าเองก็เพิ่งจะคิดค้นออกมา มันยังมีหลายส่วนที่ยังไม่สมบูรณ์...”หลี่หลงหลินเข้าใจว่าซุนชิงไต้หมายถึงอะไรในฐานะหมอ ต้องพัฒนาสูตรยาให้สมบูรณ์หลี่หลงหลินถอนหายใจและพูดว่า “มันไม่ทันแล้ว! หากโรคระบาดยังขยายตัวเป็นวงกว้างเช่นนี้ ผลที่ตามมาไม่อยากจะคิดเลย! ทำได้แค่ลงมือทำ ปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง ทำให้สูตรยามันสมบูรณ์!”ซุนชิงไต้พยักหน้า “ได้”หลี่หลงหลินสั่ง “ถ้าอุปกรณ์ไม่เพียงพอ ข้าจะไปบอกส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 506
ท้องฟ้ายังไม่สว่างฮ่องเต้หวู่ตื่นบรรทมตั้งแต่เช้า และเสด็จไปเยี่ยมไทเฮาไทเฮาทรงหายจากอาการประชวร สีหน้าก็ดีขึ้นมาหลังจากฮ่องเต้หวู่ออกจากตำหนักชิงหนิง เขาก็ถอนหายใจ “ยานี้ของเจ้าเก้า เรียกว่าต้นจินจีน่าอะไรสักอย่าง มันวิเศษมาก! อาการประชวรของเสด็จแม่ดีขึ้นเร็วขนาดนี้ ก็เป็นความดีความชอบของเจ้าเก้า!”เว่ยซวินตามหลังมาอย่างใกล้ชิด แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”ทันใดนั้นฮ่องเต้หวู่ก็ถามว่า “จริงสิ! ที่ข้าสั่งให้รับซื้อต้นจินจีน่าในราคาสูง มีข่าวบ้างหรือยัง?”เว่ยซวินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าใจ “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสั่งให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรไปสอบถามจนทั่ว ค้นหาไปทั่วเมืองหลวง ก็ยังไม่ได้ข่าวเลยแม้แต่น้อย...”ฮ่องเต้หวู่เป็นกังวล ทอดถอนใจว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้! ต้นจินจีน่า เดิมทีก็ต้องให้ราชทูตจากต่างแดนนำเข้ามา เป็นของที่ขึ้นอยู่กับฟ้าบันดาล มิอาจร้องขอได้! สถานการณ์โรคมาลาเรียในวังหลวงเป็นอย่างไรบ้าง?”เว่ยซวินกระซิบว่า “เมื่อวานนี้มีพระสนมหลายนางติดเชื้อพ่ะย่ะค่ะ...”ฮ่องเต้หวู่สั่งว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เอายาที่เจ้าเก้าเหลือเอาไว้ไปให้พวกนาง!”เว่ยซวินตกตะลึง แล้วรีบพูดว่า “ฝ่าบาท ไม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 507
พวกขุนนางคุกเข่าลงพร้อมตะโกนพร้อมกันว่า “ฝ่าบาท ได้โปรดเสด็จออกจากวัง ไปทอดพระเนตรด้วยตาของตัวเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่เงียบขรึมเมื่อก่อนนี้ ข้าจะออกจากวังไปเยี่ยมราษฎรเป็นการส่วนตัว ขุนนางใหญ่ทุกคนห้ามสุดชีวิตราวกับท้องฟ้าจะถล่มฮ่องเต้หวู่ไม่ใช่คนโง่ ในใจรู้เหตุผลดีพูดตามตรงก็เพราะว่ากลัวว่าข้าจะเห็นราษฎร เห็นราษฎรที่ทุกข์ยาก แล้วเปิดโปงการกระทำชั่วของขุนนางที่ทุจริตและบิดเบือนกฎหมายคราวนี้ พวกขุนนางใหญ่ขอร้องให้ข้าออกจากวังหลวงหรือว่า...ค่ายผู้ลี้ภัยจะแย่จริงๆ?เจ้าเก้า หลอกข้าจริงๆ หรือ?คนเรามักจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเท่านั้นฮ่องเต้หวู่ก็ไม่มีข้อยกเว้นแม้ว่าหลี่หลงหลินจะพูดอย่างแน่ใจ ว่าโรคมาลาเรียติดต่อได้จากยุง และยังบอกอีกว่าพลาสโมเดียมไม่อาจมองเห็นด้วยตาเนื้อแต่ฮ่องเต้หวู่ไม่เคยเห็นพลาสโมเดียมด้วยตาของตัวเอง มักจะรู้สึกว่ามันคล้ายกับภูเขาเซียนนอกโพ้นทะเลที่ไม่มีอยู่จริงที่เหล่านักล่าเซียนและยาอายุวัฒนะ“ในเมื่อขุนนางทุกคนต้องการให้ข้าออกจากวังหลวง!”“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะออกจากวัง ไปเยี่ยมราษฎรไปเยี่ยมเป็นส่วนตัว!”“จะว่าไปแล้ว”“ข้าก็ยังไม่เคยไปค่าย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 508
เมื่อเลิกประชุมฮ่องเต้หวู่กลับมาที่ตำหนักหยั่งชินเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วางแผนที่จะเดินทาง“ฝ่าบาท...”เว่ยซวินปรนนิบัติฮ่องเต้หวู่ สวมชุดธรรมดาให้กับเขา เขาลังเลที่จะพูด “บ่าวมีเรื่องอยากพูด ไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือไม่”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างเย็นชา “พูดมาเถอะ”เว่ยซวินกระซิบว่า “บ่าวคิดว่า ฝ่าบาทที่มีพระวรกายล้ำค่า ไม่ควรเสด็จไปที่ค่ายผู้ลี้ภัยพ่ะย่ะค่ะ”ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่มืดมน “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”เว่ยซวินลังเลที่จะพูด “ฝ่าบาท บ่าวเคยได้ยินข่าวลือ ในค่ายผู้ลี้ภัย โรคระบาดยังรุนแรง มีศพเกลื่อนทุกพื้นที่ และ...และ...”ดวงตาของฮ่องเต้หวู่หรี่ลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “และอะไร? รีบพูดมาสิ!”ฟุบ!เว่ยซวินคุกเข่าลงบนพื้น สีหน้าเศร้าสร้อย “ความเดือดดาลของประชาชน จากนั้นก็จะเกิดการก่อจลาจล!”ฮ่องเต้หวู่ตะลึงอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “สถานการณ์แย่มากขนาดนั้นหรือ? แม้แต่ใต้ฝ่าเท้าของโอรสสวรรค์เช่นข้า ก็เกิดการก่อจลาจลของราษฎร...”“แต่ในเมื่อราษฎรก่อการจลาจล ข้ายิ่งต้องไป!”“มีเพียงข้าเท่านั้น ที่จะสามารถหยุดการก่อจลาจลของราษฎรได้!”“
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1050
หากเช้าตรู่ได้รู้แจ้งในวิถีแห่งเต๋า แม้ตายตอนเย็นก็ไม่เสียดายเพียงแค่ “รู้แล้วลงมือทำ” สี่คำนี้ ก็ทำให้หนิงชิงโหวมองเห็นมุมหนึ่งของวิถีแห่งนักปราชญ์ ในชั่วพริบตาราวกับช่วงเวลาที่ความโกลาหลเพิ่งแยกออกจากกัน สายฟ้าแรกได้พลันฟาดลงมาฉีกกระชากความมืดมิดอันเป็นนิรันดร์“รัชทายาท...”“การรู้แล้วลงมือทำ จะทำได้อย่างไร?”“ในปรัชญาแห่งจิตใจ มีคำอธิบายหรือไม่?”หนิงชิงโหวสูดหายใจเข้าลึกๆ ถามอย่างระมัดระวังความรู้ส่วนใหญ่ในโลกนี้ล้วนเป็นแบบแผนเช่นสี่ตำราห้าคัมภีร์ แก่นแท้อยู่ที่คำว่าเมตตา!แต่ทำไมต้องเมตตา?ในหนังสือไม่ได้บอกเจ้าต้องศึกษาเอง ค่อยๆ ทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งด้วยตัวเองอ่านหนังสือร้อยรอบ ความหมายก็จะปรากฏเองถ้าตระหนักรู้ไม่ได้ล่ะ?แบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนหัวทึบ ความสำเร็จในชีวิตมีจำกัด อย่างมากก็เป็นได้แค่ทงเซิงเท่านั้นเปรียบเสมือนว่าหลักธรรมในสี่ตำราห้าคัมภีร์ คือหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองแต่ทำไมถึงเท่ากับสองในหนังสือไม่ได้บอก ต้องตระหนักรู้เองหากใครเข้าใจแจ่มแจ้ง ก็สามารถก้าวหน้าอย่างรวดเร็วและรุ่งเรืองถึงขีดสุดบางคนตระหนักรู้ไม่ได้ ก็เสียเวลาไปตลอดชี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1049
นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!ยิ่งกว่านั้นหลี่หลงหลินเป็นศัตรูกับเหล่าบัณฑิตทั่วหล้า ตั้งแต่แรกก็อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ต่อให้เขาเขียนผลงานที่ทำให้โลกตะลึงออกมา เหล่าบัณฑิตก็ไม่มีทางยอมรับ!สรุปแล้วคำพูดของหลี่หลงหลินนั้นเกินจริงไปมาก เป็นการคุยโวเสียยิ่งกว่าความเป็นจริงซูเฟิ่งหลิงยิ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ราวกับแมวน้อยที่ถูกกระตุ้นให้คันจนทนไม่ไหว “ตกลงเจ้าเขียนอะไรไว้กันแน่ เอาออกมาให้ข้าดูหน่อยสิ! อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย!” หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ไม่ได้! ตอนนี้ยังเปิดเผยไม่ได้ เดี๋ยวจะยุ่ง! แต่ข้าบอกเจ้าได้ว่าสิ่งที่ข้าเขียนชื่อว่าปรัชญาแห่งจิต การรู้และการกระทำต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม!”อย่าว่าแต่หลี่หลงหลินที่เป็นองค์ชายเสเพลที่ไม่รู้หนังสือเลยต่อให้เป็นบัณฑิต หรือแม้แต่นักปราชญ์กลับชาติมาเกิดใช้เวลาสามวันเขียนตำราลัทธิขงจื๊อ แถมยังก่อตั้งสำนัก สร้างความรู้ใหม่ สืบทอดความรู้จากนักปราชญ์โบราณ มันช่างน่าตกตะลึงเกินไป!แต่เขาเป็นนักลอกเลียนวรรณกรรมเขียนเองไม่ได้ ก็ลอกไม่ได้หรือไง?ครั้งนี้สิ่งที่หลี่หลงหลินลอกมาคือปรัชญาแห่งจิตใจของหวังหยางหมิงแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1048
เมื่อจดหมายนิรนามมีจำนวนมาก ย่อมต้องมีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไปในบรรดาจดหมายเหล่านั้น มีจดหมายจำนวนมากที่เป็นเรื่องโกหก สร้างขึ้นเพื่อระบายความโกรธแค้นยังมีจดหมายอีกส่วนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นจดหมายจากบัณฑิตสำนักปราชญ์ ตั้งใจจะสร้างขึ้นให้เกิดความสับสนสิ่งที่ซูเฟิ่งหลิงต้องทำคือคัดเลือกจดหมายนิรนามที่สร้างขึ้นอย่างหยาบๆ เหล่านี้ออกฟังดูเหมือนง่ายแต่จริงๆ แล้วเหนื่อยมากหลังจากสามวัน ซูเฟิ่งหลิงก็ตาลาย ปวดหัว มองจดหมายแล้วแทบจะอาเจียนในที่สุดหลี่หลงหลินก็มาถึงเขาประจิมในที่สุด“เจ้าสุนัข!”“มาสักทีนะ!”“เจ้ามัวแต่ซ่อนตัว ปล่อยให้พวกเรายุ่งจนแทบตาย!”ซูเฟิ่งหลิงรีบเดินเข้าไปต้อนรับ ระบายความไม่พอใจแต่ในสายตาของหลี่หลงหลิน นางดูเหมือนกำลังออดอ้อนมากกว่า เขาจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “อ้ายเฟย ลำบากเจ้าแล้ว! ถ้าอย่างนั้นจูบเจ้าสักครั้งเป็นรางวัลแล้วกัน!”ซูเฟิ่งหลิงตกใจสะดุ้งโหยง รีบหลบหนีราวกับเห็นผี ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย “พวกพี่สะใภ้กำลังมองอยู่นะ! เจ้าไม่อายหรือไง!”หลี่หลงหลินหันไปเห็นลั่วอวี้จู๋ หลิ่วหรูเยียน และคนอื่นๆ เห็นพวกนางมีท่าทางเหนื่อยล้าก็รู้สึกสงสาร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1047
ฟังแล้วดูเหมือนง่ายแต่จริงๆ แล้วยากมากในอดีตจนถึงปัจจุบัน บัณฑิตในลัทธิขงจื๊อมีมากมายนับไม่ถ้วนแต่มีสักกี่คนที่ได้รับการยกย่องเป็นนักปราชญ์?นับได้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น!ทำไมนักปราชญ์ถึงยากนัก?คุณธรรม คุณูปการ และคำสอน ติดอยู่ที่ขั้นตอนไหนกันแน่? การสร้างคุณธรรมไม่ยากสุภาพบุรุษอ่านคัมภีร์ปราชญ์ ฝึกฝนตนเองและหล่อเลี้ยงจิตใจ ก็ย่อมมีคนดีมีศีลธรรมอยู่แล้วการสร้างคุณูปการก็ไม่ยากต่อให้สร้างคุณูปการใหญ่ไม่ได้ สร้างคุณูปการเล็กน้อย เช่น แก้ไขปัญหาน้ำท่วม สร้างประโยชน์สุขให้แก่ชาวบ้านอย่างน้อยที่สุด การบูรณะซ่อมแซมสำนักศึกษา ก็ถือเป็นการสร้างคุณูปการสิ่งที่ยากที่สุดคือการสร้างคำสอนการสร้างคำสอนคือการเขียนตำรา เผยแพร่แนวคิดลัทธิขงจื๊อของตนบางคนอาจจะบอกว่า การเขียนหนังสือไม่ใช่เรื่องยากไม่ว่าจะเป็นฉินฮั่นหยาง หรือเสิ่นชิงโจว บัณฑิตเหล่านี้ ใครบ้างที่ไม่เคยเขียนหนังสือสักสองสามเล่มจนลูกศิษย์ยกย่องแทบจะเหาะขึ้นฟ้าไปแล้วทำไมพวกเขาเป็นแค่บัณฑิต ไม่ใช่นักปราชญ์?เหตุผลง่ายๆหนังสือที่พวกเขาเขียน ไม่ว่าสำนวนจะไพเราะเลิศเลอเพียงใด ก็เป็นการเพิ่มเติมจากสี่ตำราห้าคัมภีร์เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1046
เขาประจิมจดหมายนิรนามหลั่งไหลเข้ามาดั่งหิมะหนิงชิงโหวและเหล่าบัณฑิตหยิ่งยโสกำลังจัดการกับจดหมายเหล่านี้ จนแทบไม่มีเวลาพักแต่จดหมายมีมากเกินไปจริงๆถึงจะพยายามแล้ว พวกเขาก็ยังจัดการไม่ทันจนสุดท้าย หนิงชิงโหวต้องขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่ได้มา มีแต่ซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ และหลิ่วหรูเยียนที่เดินทางมายังเขาประจิม“รัชทายาทล่ะขอรับ?”หนิงชิงโหวไม่เห็นหลี่หลงหลิน ก็รู้สึกแปลกใจซูเฟิ่งหลิงมุ้ยปาก “เจ้าสุนัขนั่น โรคขี้เกียจกำเริบอีกแล้ว! ซ่อนตัวอยู่ในห้องของ ไม่ยอมออกมา ให้พวกเรามาช่วยแทน!”ตอนนี้ภาพลักษณ์ของหลี่หลงหลินในสายตาชาวบ้านสูงส่งราวกับเทพเจ้าอาจจะมีแค่ซูเฟิ่งหลิงที่กล้าเรียกเขาแบบนั้นนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของสามีภรรยา คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งแต่หลิ่วหรูเยียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงแย้งว่า “น้องหญิง เจ้าเข้าใจองค์รัชทายาทผิดแล้ว! เขาไม่ได้ขี้เกียจ แต่กำลังทำสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งอยู่ต่างหาก”ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกหึงหวง “เรื่องสำคัญ? ข้าไม่เห็นรู้เลย? แล้วพี่สะใภ้สี่รู้ได้อย่างไร?”ใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียนแดงก่ำ รีบแก้ตัว “องค์รัชทายาทขังตัวเองอยู่ในห้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1045
เขาตกใจสะดุ้งโหยง รีบคว้ากระดานประตูขึ้นมาปิดร้านอย่างรวดเร็ว“ท่านแม่!”“ท่านพ่อหนีออกจากคุกมาแล้ว!”“พวกเราเก็บข้าวของ เงินทองของมีค่า แล้วหนีไปเถิด...”เจิ้งเทียนฉินยังเยาว์วัย ไม่เคยประสบเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษในชั่วพริบตามารดาของเขาก็ปาดน้ำตาไปพลางบ่นไปพลาง “ดูสิ! เรื่องวุ่นวายอะไรเช่นนี้? แต่เดิมพวกเราก็อยู่กันดีๆ เหตุใดจู่ๆ กลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”เจิ้งถูฮู่เกาศีรษะพลางเอ่ย “เจ้าลูกชาย เมียข้า เจ้าสองคนพูดอะไรกัน? ใครบอกว่าข้าหนีออกจากคุกมา? ข้าน่ะเดินออกจากคุกใหญ่กรมอาญาทางประตูใหญ่เชียวนะ!”เมื่อได้ยินดังนั้น สองแม่ลูกกลับยิ่งแตกตื่นมากกว่าเดิมเดินออกมาทางประตูใหญ่หรือ!?หรือว่าภายในคุกเกิดการจลาจล? เหล่านักโทษลุกฮือขึ้นสังหารผู้คุม ก่อนจะแหกคุกออกมากันหมด!?คุกใหญ่กรมอาญานั้นเคร่งครัดยิ่งนัก ไม่เพียงมีกองทหารคอยดูแล ยังมีองครักษ์เสื้อแพรประจำการอีกด้วย กล่าวได้ว่าปลอดภัยราวกำแพงเหล็ก!ทว่าได้ยินมาว่าครานี้ในคุกมีนักโทษอยู่แน่นขนัด ถูกกักขังไว้นับหมื่นคน เกินขีดจำกัดที่คุกสามารถรองรับได้ไปมากโข!เมื่อคนมากเกินควบคุม ข้อผิดพลาดก็ย่อมเก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1044
เจิ้งถูฮู่เพิ่งหลุดพ้นจากคุกของกรมอาญาได้ ก็รีบเร่งกลับบ้านด้วยความตื่นเต้นลูกชายของเขา เจิ้งเทียนฉิน กำลังปรึกษากับมารดาอยู่ “ท่านแม่ ต่อให้เราต้องขายหม้อขายกระทะก็ต้องช่วยท่านพ่อออกมาจากคุกให้ได้! ที่นั่นข้าเคยไปมาแล้ว มันไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่ได้เลย!”เจิ้งเทียนฉินมีท่าทางสุภาพเรียบร้อย ดูไม่เหมือนลูกชายของคนขายเนื้อ แต่กลับดูเหมือนบัณฑิตเสียมากกว่าความจริงแล้วเจิ้งเทียนฉินเคยเข้าศึกษาเล่าเรียน และมีพรสวรรค์ไม่เลว เขาขยันเรียนมาก จนสามารถสอบผ่านเป็นทงเซิงได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเจิ้งถูฮู่ดีใจมาก จัดงานเลี้ยงใหญ่ เชิญเพื่อนบ้านมาร่วมฉลองกินเลี้ยงหมูย่างติดต่อกันถึงสามวันความรักของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่เขาคิดว่าในที่สุดตระกูลเจิ้งของตนก็จะได้บัณฑิตสืบสกุล นำชื่อเสียงมาสู่วงศ์ตระกูลเสียทีแต่ใครจะคาดคิดว่านั่นกลับเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายเจิ้งเทียนฉินเรียนหนังสือเก่ง ไม่เพียงแต่เจิ้งถูฮู่เท่านั้น แม้แต่อาจารย์ของเขาก็ฝากความหวังไว้กับเขาอย่างมากทว่า...ครั้งแรกที่เขาเข้าสอบมณฑล ไม่เพียงแต่สอบตกหมดสภาพอย่างสิ้นเชิง แต่ยังถูกจับขังคุกอีกด้วยข้อหาคือทุจริตในการสอบ!เจิ้งถูฮู่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1043
หลี่หลงหลินมองใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงก่อนจะยิ้มแล้วกล่าวว่า “วีรบุรุษยิ่งใหญ่ ข้าเป็นไม่ได้หรอก งั้นเป็นพ่อของวีรบุรุษยิ่งใหญ่แทนดีไหม เจ้าคิดว่าอย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนถามด้วยความไม่เข้าใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “เสด็จพ่ออยากให้ข้าเป็นรัชทายาทสำเร็จราชการแทน ก็ชัดเจนว่าอยากพึ่งลูกกิน! แต่สิ่งที่เขาทำนี้ กลับทำให้ข้านึกอะไรบางอย่างออก!”“เสด็จพ่อพึ่งพาไม่ได้ พวกเราต้องรีบมีลูกให้เร็วที่สุด แล้วทุ่มเททุกอย่างเพื่อฝึกเขาให้เก่งกาจ จากนั้นส่งต่อบัลลังก์ให้เขา ให้เขากลายเป็นวีรบุรุษของชาติบ้านเมือง!”“ข้าจะได้เป็นพ่อของวีรบุรุษ!”“ฮ่าๆ บนพึ่งพาพ่อ ล่างพึ่งพาลูก ข้านี่มันอัจฉริยะจริง ๆ!”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง จ้องเขาด้วยความตกตะลึงถึงขีดสุดพึ่งพาพ่อก็ว่าน่าละอายแล้ว!หลี่หลงหลิน ไอ้เจ้าหมานี่ คิดจะพึ่งพาลูกตัวเองด้วยงั้นหรือ?ซูเฟิ่งหลิงก้มมองหน้าท้องแบนราบของตนเอง พลันรู้สึกเศร้าใจ “ลูกน้อยของแม่ เจ้าช่างโชคร้ายเสียจริง ยังไม่ทันได้เกิด ก็ต้องเจอพ่อแบบนี้เข้าเสียแล้ว...”เดี๋ยวก่อน!ซูเฟิ่งหลิงฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที ใบหน้างามแดงระเรื่อ น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1042
ในที่สุดจางอี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงจับผิดสำนักปราชญ์ไม่ปล่อย จับบัณฑิตขังคุกทีละคนสำนักปราชญ์อาจมีอำนาจทางวาจา แต่กลับไร้ซึ่งกำลังทหารคนธรรมดาไร้ความผิด แต่หากมีทรัพย์สมบัติล้ำค่าติดตัว ก็อาจนำภัยมาสู่ตนนี่ไม่ใช่เนื้อชิ้นโตแล้วจะเป็นอะไร?หลี่หลงหลินยิ้ม “เงินแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้? ไป! ตามข้าไปพบฉินฮั่นหยางกันอีกครั้ง!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินจึงพาซูเฟิ่งหลิงและจางอี้ไปยังห้องขังของฉินฮั่นหยางอีกครั้ง“รัชทายาท!”“ท่านช่างใจร้ายนัก!”ฉินฮั่นหยางจ้องหลี่หลงหลินเขม็ง ดวงตาลุกโชนราวกับเปลวไฟความเจ้าเล่ห์ขององค์รัชทายาทผู้นี้ ช่างน่ากลัวจนทำให้ผู้คนโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดหลี่หลงหลินโบกมือ “ข้าขี้เกียจพูดมาก! ราคาเดียว หนึ่งล้านตำลึง ขาดแม้แต่ตำลึงเดียวก็ไม่ได้!”ฉินฮั่นหยางส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”หลี่หลงหลินแสยะยิ้ม “ดี! ข้าชี้ทางสว่างให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมเดิน เลือกที่จะเดินบนสะพานไม้ซุง! อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานีก็แล้วกัน! ไป!”เมื่อสิ้นเสียงหลี่หลงหลินไม่รอให้ฉินฮั่นหยางได้ตอบโต้ใดๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป“???”ฉินฮั่นหยางมองตามหลังหลี่หลงหลินด้วย
