บทที่ 64

พูดจบ เขาก็ขอให้คนสนิทพาฉู่หว่านเอ๋อร์กลับห้อง โดยอ้างว่าคุณหนูหว่านเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บสาหัสและรู้สึกขวัญเสีย ไม่สามารถออกไปไหนได้ตามใจชอบ

ความหมายนั้นชัดเจนมาก ไม่มีใครสามารถไปเยี่ยมนางได้หากไม่ได้รับการอนุญาตจากมหาเสนาบดีฉู่ และฉู่หว่านเอ๋อร์เองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวออกจากเรือนได้ตามใจตัวเอง

มหาเสนาบดีฉู่พูดเช่นนั้นแล้ว บรรดาแขกในงานก็คงไม่อาจพูดเรื่องของฉู่หว่านเอ๋อร์ได้อีก พวกเขาต่างคนก็หาข้อแก้ตัวเพื่อดื่มสุราและเปลี่ยนมาพูดคุยเรื่องของฉู่เนี่ยนซีแทน

ฉู่เนี่ยนซีกลับมาที่ที่นั่งของนางอย่างเงียบ ๆ โดยยังคงยิ้มตามมารยาท ยอมรับการรินสุราและการผูกมิตรจากแขกเหล่านี้ แต่หางตาของนางโค้งเล็กน้อยไม่ใช่แค่เฉยเมยอีกต่อไป แต่กลับเย็นชามากขึ้นกว่าเดิม

ในขณะที่ไม่มีใครมาชวนนางดื่ม เย่เฟยหลีที่อยู่ด้วย ก็ถามขึ้นเนิบ ๆ "เจ้าต้องการให้ข้าช่วยดื่มหรือไม่?"

ฉู่เนี่ยนซีตกใจเล็กน้อย พลางนึกไปถึงงานเลี้ยงในวังเมื่อครั้งก่อน ที่นางได้ช่วยเย่เฟยหลีดื่มสุราเพราะตอนนั้นเขายังดื่มไม่ได้

“ไม่ต้อง ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะดื่มไม่ได้ ขอบคุณมาก”

อาจเป็นเพราะอารมณ์ที่สับสน น้ำเสียงของนางจึงเย็นชากว่าปกติเล