บทที่ 322

หนึ่งล้านตำลึงอย่างนั้นหรือ?

ของล้ำค่าอันใดมีค่าถึงหนึ่งล้านตำลึงได้!

เกรงว่าเขาคงพูดผิดไปแล้วกระมัง?

อย่าว่าแต่เสิ่นลั่วเยี่ยนเลย แม้แต่หยุนเจิงเองก็ตกตะลึงกับคำตอบของจางซูเช่นกัน

เจ้าหมอนี่ช่างร้ายกาจมากเกินไปแล้ว!

นี่เขากล้าขายถึงหนึ่งล้านตำลึงเลยหรือ

นี่เขาไปเจอคนโง่เง่าเต่าตุ่นคนใดกันนะ!

จางซูพึงพอใจกับความตกใจของทั้งสองมาก เขาหัวเราะชอบใจก่อนจะกล่าวว่า “สบู่ของเราทำเงินได้มากมายจริงๆ ใครได้สูตรสบู่ไป ผู้นั้นก็จะนำไปทำเงินได้อีกมากมาย! เพราะพวกคนจนเหล่านั้นไม่ยอมเอาเงินออกมาให้เยอะกว่านี้ อีกอย่างข้าก็มีเวลาไม่มาก ความจริงข้าอยากขายถึงสองล้านตำลึงด้วยซ้ำ”

“เจ้า……”

เสิ่นลั่วเยี่ยนมองจางซูอย่างตกตะลึง นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าก็ช่างกล้าคิดนะ!”

สองล้านตำลึงอย่างนั้นหรือ

นี่มันปล้นกันชัดๆ

ไม่สิ!

ยิ่งกว่าปล้นเสียอีก!

“เจ้ามันช่างเก่งกาจจริงๆ!”

หยุนเจิงรู้ว่าจางซูเป็นพ่อค้าหน้าเลือด หลังจากที่ยกนิ้วโป้งชื่นชมเขาแล้ว เขาเรียกเกาเหอมาและกล่าวว่า “มุ่งหน้าไปอีกสิบลี้ แล้วส่งคนไปดูหลังขบวนทัพ ดูว่ามีใครตามมาหรือไม่ แล้วก็เร่งคนที่บังคับรถม้าบรรทุกส