ตอนที่สิบเอ็ด บรรเลงเพลง (กรุบกริบ)

ตอนที่สิบเอ็ด

บรรเลงเพลง

เมื่อได้แตะขอบสวรรค์พบความสุขสมแล้ว ทั้งสองชายหนุ่มหญิงสาวจึงพิงร่างเข้าซบกันอย่างอ่อนแรงเป็นจังหวะที่รถม้าออกตัวเคลื่อนที่อีกครา

เฮ้อ...ช่างเป็นการเสพสุขที่ถึงอกถึงใจเสียจริง

หญิงสาวครุ่นคิดในขณะที่แก่นกายใหญ่โตยังค้างคาเต้นตุ๊บๆอยู่ภายในร่องช่องทางโดยไม่ยอมทอดถอนออก

ของใหญ่นี่ดีเช่นนี้เอง

ฮัวเฟยฮวาคิดถึงคำสอนของแม่เล้าใหญ่ซึ่งฝังจำอยู่ในสมองน้อยๆ

นางคณิกาที่โดดเด่นย่อมคือสตรีที่สามารถทำให้บุรุษลุ่มหลงจนขาดนางไม่ได้ เขาต้องไม่เป็นอันทำสิ่งใดนอกจากแวะเวียนมาหานาง หรือไถ่ถอนตัวนางไปครอบครอง

อาวุธลับที่สำคัญคือ ร่องรักของสตรีซึ่งมีทั้งสั้นยาว แม้จะขยายใหญ่กว้างได้ไม่มีสิ้นสุด แต่หากโดนของแข็งยาวใหญ่เกินไปอาจทำให้จุกเจ็บไม่อาจสุขสม

แต่หากฝึกฝนจนชำนาญให้ไวต่อความรู้สึกย่อมสามารถควบคุมตอบสนองให้แท่งเนื้อตกอยู่ในห้วงกามาและตกเป็นทาสแห่งราคะเร่าร้อนได้

ยิ่งหมั่นดูแลให้ช่องทางและเรือนกายหอมหวานน่ากลื