9

รณพีร์ไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เพราะเค้าคิดถึงแต่เธอ ใบหน้าสวยใสกับรอยยิ้มอ่อนโยนสะกดใจเค้าเหลือเกิน รู้ว่ามันผิดรู้ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อเค้ารู้สึกกับเธอมากเหลือเกิน เค้ากลายเป็นวัยรุ่นในวัยฮอร์โมนพุ่งพล่านไปแล้ว ไม่ทันจะคิดอะไรเค้าก็โทรไปหาเธอแล้ว

**อาจารย์พีร์**

ชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอมือถือ ทำเอาใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าไม่รับก็ไม่รู้หรอก มือบางสไลด์รับสายก่อนจะตอบรับออกไป

"นับดาวค่ะ" เธอรับสายเค้าแล้ว

"นอนหรือยังนับดาว"

เสียงทุ้มถามออกมา คนฟังยิ้มออกมา ก่อนจะตอบกลับไป

"ยังค่ะ อาจารย์มีอะไรคะ" เธอถามเค้าออกมา

"ผม ผมนอนไม่หลับ ทำงานไม่ได้เพราะคิดถึงแต่เรื่องของคุณ " คนฟังใจสั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น

"อะไรนะคะอาจารย์" เธอถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ

"ผมคิดถึงคุณนับดาว คิดถึงจนทำงานไม่ได้ นอนไม่หลับเลย"

เค้าบอกออกมาแต่คนฟังกลับหัวเราะออกมาเบาๆ

"ตลกมากหรอที่ผมบอกคุณ" เค้าถามด้วยเสียงขุ่นๆออกมา

"ไม่ตลกหรอกค่ะ น่ารักดี" เธอบอกกับเค้า แล้วกลั้นใจถามออกไป "อาจารย์จะจีบหนูหรอคะ" นับดาวถามออกไปแล้ว

"ได้ไหมละ ถ้าผมจีบคุณจะได้ไหม" คนฟังนิ่งไปทันทีกับคำตอบ จนคนตอบออกมาถึงกับอึ้งไปเลย

"นับดาวฟังอยู่ไหม" เค้าถามออกมา "ค่ะฟังอยู่"

"ผมจีบคุณได้ไหม แล้วต้องแข่งกับใครอีกเยอะหรือเปล่า"

ในเมื่อบอกไปแล้ว รณพีร์ก็บอกย้ำไปอีกเลย นับดาวดึงผ้าห่มของตัวเองมากัดเบาๆอย่างข่มความอาย

"หนูหรอคะ อาจารย์แน่ใจหรือเปล่า" เธอถามเค้าออกไป

รณพีร์ยิ้มออกมา

"ผมสอนมาหลายปี เจอนักศึกษามาก็มาก แต่ไม่มีใครสักคนที่ผมจะสนใจและสะกดใจผมได้เท่าคุณ ผมไม่กล้าบอกต่อหน้าเพราะมันไม่เหมาะสมนัก ที่อาจารย์จะมีความรู้สึกแบบนี้กับลูกศิษย์ตัวเองแบบนี้"

รณพีร์บอกออกมาแล้ว สำหรับความรู้สึกที่เค้ามีให้กับเธอ นับดาวยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วตอบกลับไปว่า

"หนูยังไม่มีใคร อาจารย์ไม่มีคู่แข่งหรอกค่ะ แต่ระหว่างนี้มันคงดูไม่ดีนัก ถ้าอาจารย์จะจีบหนูแบบเปิดเผย เอาเป็นว่า หนูรู้แล้วว่า หนูอยู่ในสายตาของอาจารย์รณพีร์คนนี้เป็นพิเศษ แล้วหนูก็จะทำตัวดีๆให้อาจารย์เอ็นดูหนูให้มากๆนะคะ"

เสียงหวานอ้อนออกมา ทำเอาคนฟังหัวใจพองโต

"ตกลงว่า คุณรู้ใจผมแล้วและยอมให้ผมได้มองคุณในอีกแบบหนึ่งนะนับดาว คืนนี้ผมสบายใจแล้ว คุณนอนเถอะ แล้วพรุ่งนี้เช้าเจอกันนะเด็กดีของผม"

นับดาววางโทรศัพท์ลงแล้วห่มผ้าคลุมโปงก่อนจะกรี้ดออกมา คนอย่างอาจารย์พีร์นี่นะจะหวานได้ขนาดนี้ เธอเขินจะแย่แล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่า พรุ่งนี้จะไปเจอหน้าเค้าจะทำหน้ายังไงได้ ใบหน้าสวยยิ้มหวานออกมา ไม่เคยมีใครกระตุกหัวใจเธอเท่าเค้ามาก่อนเลย ไม่มีเลยจริงๆ

รณพีร์แวะร้านขนมชื่อดังหน้ามหาวิทยาลัย ก่อนจะลงไปเลือกซื้อขนมหลายอย่าง เพื่อไปฝากคนพิเศษของตัวเอง เสียงนักศึกษาหลายคนคุยกันเป็นกลุ่มใหญ่ดังออกมา

"แทนมันป้อนับดาวมาเป็นเดือนละ แต่นางก็เล่นตัวแท้ๆปล่อยให้ผู้ชายตามอยู่นั่นแหละ "

"แต่นางสวยนะ สวยแบบใสเลยละ ไม่มีอะไรเจือปน "

"ที่ไม่มีเจือปนเพราะจนป่าววะ ทำงานให้อาจารย์งกๆ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน"

รณพีร์ส่งเสียงกระแอมออกไปให้ขาเม้าท์รู้ตัว แต่เพราะไม่ได้สอนกัน สาวๆพวกนั้นก็ไม่ต้องเกรงใจ

เค้าหงุดหงิดเหลือเกินที่ได้ยินเรื่องแบบนี้แม้ว่าใครก็ตามที่มาได้ยินคงรู้สึกไม่ดีแน่ ไม่ต้องเป็นคนที่รู้จักกันหรอก คนที่ไม่รู้จักกันก็คงไม่ชอบใจเหมือนกัน เด็กพวกนี้โตมาแบบไหนกัน รณพีร์วางถุงขนมที่เบาะข้างตัวแล้วรีบขับรถออกไปทันที

อาจารย์สมรเปิดดูรายชื่อนักศึกษาที่สมัครไปฝึกงานที่ข้างนอกสถานที่แล้วเปิดดูผลการเรียนก่อนเป็นอย่างแรก แล้วค่อยๆดูรายละเอียดอื่นๆ อีกสองเดือนนักศึกษาปี4รุ่นนี้จะต้องไปฝึกงานแล้ว สายตาคมกริบมองไปยังเด็กสาวตรงหน้า แล้วยิ้มออกมา

"นับดาวช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะ อาจารย์จะให้หนูเป็นหัวหน้าทีมภาคสนาม"