เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 335
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 336
เป็นเวลานาน กลิ่นจาง ๆ ของฟีโรโมนผู้ชายก็ลอยคละคลุ้งอยู่ในห้องนอนแข็งแรงมากลู่เจ๋อหายใจหอบเล็กน้อย และหมุนตัวไปด้านข้าง หลังจากที่ร่างกายได้ปลดปล่อยออกมา เขากลับรู้สึกยังไม่พอใจใช่ เขายังไม่พอ!ร่างกายของเขารู้สึกว่างเปล่ามากขึ้นไปอีก เขาปรารถนาที่จะกอดเฉียวซุน ปรารถนาร่างกายที่สง่างามและละเอียดอ่อนของเธอ และปรารถนาที่จะได้รับความอบอุ่นจากเธอ พอคิดถึงเรื่องพวกนี้ ก็ทำให้ร่างกายของเขาเจ็บปวดขึ้นมา......หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เขาก็ลุกจากเตียง แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างตัว......เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าหนูลู่เหยียนก็มีเลือดกำเดาไหลออกมาอีกเฉียวซุนกังวลใจมาก เธอจึงพาไปที่โรงพยาบาลเพื่อพบกับแพทย์ที่คุ้นเคย อีกฝ่ายเฮ่อจี้ถังเป็นคนแนะนำมา ทั้งทักษะทางการแพทย์และอุปนิสัยของเขาต่างก็เป็นสิ่งที่ล้ำค่า...... หลังจากที่เจ้าหนูลู่เหยียนกลับมาที่เมือง B ก็เป็นเธอที่ช้วยรักษาให้ตลอดหลังจากที่หมอโจวตรวจเช็คดูแล้ว ก็พูดออกมาเบา ๆ ว่า “หากสามารถทำการผ่าตัดได้ ก็ควรที่จะรีบผ่าตัดให้เร็วที่สุดจะดีกว่า”ขณะที่หมอพูด เธอก็ลูบเจ้าหนูลู่เหยียนไปด้วย ตอนนี้ในใจรู้สึกเป็นทุกข์มากเฉียวซุ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 337
เจ้าหนูลู่เหยียนจำพ่อของเธอได้เด็กน้อยรู้สึกน้อยใจ เพราะไม่มีพ่ออยู่ข้าง ๆ มานานมากแล้ว เดิมทีเธอควรจะกระโดดเข้าไปหาอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้เธอกลับกอดขาแม่ของเธอเอาไว้เท่านั้นลู่เจ๋อจับแขนเล็ก ๆ ของเธอ แล้วค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาหาตัวเองสุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ เขากอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น เขาได้กลิ่นหอมของเด็กอ่อน ๆ จากร่างกายของเธอ ในใจก็รู้สึกขมขื่นขึ้นมา......ในปีนั้น ตอนที่เธอจากไป เธอมีอายุแค่ไม่กี่เดือนเจ้าหนูลู่เหยียนถูกพ่อของเธอกอดไว้ในอ้อมแขน เธอรู้สึกเขินอายนิดหน่อยแต่เด็กเป็นสิ่งที่อ่อนไหวง่ายที่สุดดูเหมือนพ่อกำลังร้องไห้......เจ้าหนูลู่เหยียนจับที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่เจ๋อ ดวงตาสีดำโตของเธอเป็นประกาย เธอเป่าไปที่ดวงตาของลู่เจ๋อ “ตาของพ่อเจ็บ หนูจะเป่าให้นะคะ เดี๋ยวพ่อก็จะไม่เจ็บแล้ว! ”ลู่เจ๋อลูบที่แขนและขาเล็ก ๆ ของเธอไม่ได้เจอกันนานมากขนาดนั้น เขาครุ่นคิดหนักมาก ในเวลานี้ ไม่ว่าจะสัมผัสเธอมากเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ เขาแทบจะยัดเจ้าหนูลู่เหยียนใส่กระเป๋าของเขาเอาไว้......หลังจากนั้นไม่นาน ลู่เจ๋อก็ถามขึ้นมาเบา ๆ “ลูกรัก จะมันจะทำให้หายเจ็บได้ยังไง? ”เจ้าหนูลู่เ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 338
แม้ว่าจะเบามาก แต่กลับแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งแบบผู้ชาย!เฉียวซุนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็มองเห็นความหมายอันลึกซึ้งที่ซ่อนอยู่ในดวงตาสีเข้มของเขา......สายตาที่พันกันของเขา ก็กลับทำให้หวนนึกถึงค่ำคืนเหล่านั้น เขาคว้าข้อมือบาง ๆ ของเธอ แล้วกดทับลงกับหมอนด้วยความป่าเถื่อนความทรงจำระหว่างพวกเขา นอกจากความเจ็บปวดแล้ว ก็ดูเหมือนจะยังมีเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขากับหมอนอีกด้วยเฉียวซุนยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉยเธอพยายามดิ้น และพูดลดเสียงของเธอลง “ลู่เจ๋อ...... ”เขายังคงจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ และพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “ผมรู้ว่าผมล้ำเส้นมากเกินไป! แต่ผมก็อดไม่ได้ เฉียวซุน ผมกลัวว่าคุณจะคบกับเขา”ลู่เจ๋อรู้ว่าเธออาจจะไม่พอใจ เลยไม่ถามอะไรออกไปอีก จากนั้นเขาก็ไปส่งพวกเธออย่างสง่าผ่าเผยเสิ่นชิงอุ้มเด็กขึ้นรถไปก่อนเฉียวซุนที่อยู่ข้างหลังก็กำลังจะขึ้นรถ แล้วลู่เจ๋อก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ตอนเย็นผมจะไปเยี่ยมเธอ”เฉียวซุนลังเลนิดหน่อยลู่เจ๋อก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว แต่เสียงของเขาอ่อนโยนมาก “ผมแค่ไปเยี่ยมเธอเท่านั้น ไม่ได้เหรอ? เฉียวซุน หลายปีมานี้ผมคิ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 339
คำพูดของเขา ทำให้ดวงตาของเฉียวซุนเปียกชื้นเธอปิดประตู ขยับผ้าคลุมไหล่เบา ๆ แล้วพูดพึมพำออกมา “จะพูดถึงเรื่องที่ไม่มีความหมายพวกนั้นทำไม! ลู่เจ๋อ เรื่องพวกนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว”จู่ ๆ ลู่เจ๋อก็ถามเธอออกไปว่า “แล้วเรื่องอะไรที่คุณคิดว่ามีความหมายบ้างล่ะ? ”เขาวางของเล่นของเจ้าหนูลู่เหยียนเอาไว้ข้าง ๆ ขณะที่เฉียวซุนยังไม่ทันได้ตอบสนอง ไม่ทันระวังเขาก็ดึงเธอเข้ามาทางเข้าแสงสว่างเจิดจ้า ส่องใบหน้าที่สวยงามของเธอลู่เจ๋อจ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างลึกซึ้งเป็นเวลานาน หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หมุดตัวของเธอกลับ และยื่นแขนของเขาเข้าไปโอบรอบเอวที่เรียบเล็กของเธอจากทางด้านหลัง และลูบไล้ตัวเธอช้า ๆ สองสามครั้งเสียงของเฉียวซุนก็ดังขึ้น “ลู่เจ๋อ! ”ร่างกายของเธอสั่นนิดหน่อย แต่เธอกลับไม่ได้ผลักเขาออก แน่นอนว่าลู่เจ๋อก็รู้เหตุผลอยู่แล้ว คราวนี้ที่เธอกลับมาก็เพื่อนอนกับเขา......เขาไม่ยอมให้เธอเห็นสีหน้าของเขาเขาซบหลังของเธอ แล้วถามด้วยเสียงต่ำเหมือนคู่รักทั่วไป “ครั้งนี้คุณจะกลับมานานแค่ไหน? ”“สองสามเดือน! เปิดร้านสองแห่งใกล้ ๆ แล้วฉันก็จะกลับเมืองเซียง”เสียงของเฉียวซุนสั่นเทา ทุกคำพ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 340
เฉียวซุนสะอื้นในลำคอเธอพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ......พอลู่เจ๋อเห็นเธอเป็นแบบนั้น ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป เขาแตะหน้าผากของเธอเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เสี่ยวซุน ตราบใดที่คุณเต็มใจ พวกเราก็สามารถกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้! ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณนะ ดูแลเจ้าหนูลู่เหยียน......ได้ไหม? ”เขาโอนอ่อนให้เธออย่างมาก ราวกับว่าการจากไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งเท่านั้นขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่เจ้าหนูลู่เหยียนก็กลับตื่นขึ้นมา “แม่! ”เด็กน้อยสวมชุดนอนเต็มตัว กอดหมอนหนึ่งใบ แล้ววิ่งออกมาด้วยเท้าเปล่า โชคดีที่ในตัวอพาร์ทเมนท์ยังคงอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิอยู่ ไม่ได้หนาวขนาดนั้นพอเธอเห็นพ่อกับแม่กำลังกอดกันอยู่เธอก็กะพริบตารัว ๆ หัวโต ๆ กับลำตัวเล็ก ๆ ของเธอก็ดูน่ารักเป็นพิเศษลู่เจ๋อก้มศีรษะลง และมองไปยังเฉียวซุน “เรื่องของพวกเรา ไว้ค่อยคุยกันทีหลังเถอะ! ”ทันทีที่เขาปล่อยเธอ ก็เดินเข้าไปอุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาตอนนี้ก็เป็นเวลากว่าประมาณสองทุ่มแล้ว เขาเดาว่าเจ้าหนูลู่เหยียนน่าจะหิว เขาจึงถามออกไปเบา ๆ “อยากกินอะไรหน่อยไหม? พ่อทำให้ทานดีไหม?
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 341
ต่อหน้าลูก เฉียวซุนไม่สามารถตอบคำถามออกมาได้ลู่เจ๋อปล่อยเธอไป และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “คุณอย่าพูดนะว่ามันเป็นแค่ความรักระหว่างชายหญิงเท่านั้น! เฉียวซุน คุณไม่ได้เปิดกว้างขนาดนั้น! ”เฉียวซุนพูดอย่างใจเย็น “ไม่ว่าใครก็เปลี่ยนไปได้ทั้งนั้น! ”ลู่เจ๋อเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างเงียบ ๆทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เฉียวซุนเองก็อายุ 29 ปีแล้ว เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว ผู้ชายมีความต้องการทางกายภาพยังไง ผู้หญิงก็มีเช่นกันนอกจากนี้ เธอเองก็โสดมาหลายปีแล้วด้วยพอเหงาขึ้นมา แล้วมีผู้ชายคอยใส่ใจอยู่ข้าง ๆ มันก็ไม่แปลกที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นลู่เจ๋อไม่อยากที่จะคิดเรื่องนี้อีกความใจกล้าของผู้ชายก็ไม่อนุญาตให้เขาถามออกไป จากนั้นบรรยากาศก็เย็นลงทันที เขาดูแลเจ้าหนูลู่เหยียนอย่างอ่อนโยน เฉียวซุนนั่งลงบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเคลียร์งานของเธอTHEONE ได้เปิดร้านค้ามากกว่า 200 แห่งทั่วในประเทศเฉียวซุนเองก็ยุ่งมากเช่นกันในเวลานี้ เจ้าหนูลู่เหยียนเงยหน้าขึ้นแล้วถามลู่เจ๋อ “พ่อคะ การเปิดกว้างคืออะไรเหรอคะ? ”......หลังจากทานอาหารเสร็จ ลู่เจ๋อก็ยังคงอยู่กับเจ้าหนูลู่เหยียนอีกพักใหญ่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 342
“หลานสาวแท้ ๆ”“รับกลับมา...... ”ลู่เจ๋อพูดย้ำคำพูดของเธอ ลดสายตาลง และยิ้มประชดพอเขาเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวมาก “คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าคุณทำอะไรกับเฉียวซุน คุณให้ผมพาตัวเด็กกลับมา แล้วเฉียวซุนจะทำยังไง? จะพรากแม่พรากลูกกันรึไง? อย่าคิดจะคว้าในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ผมไม่ทิ้งคุณไว้ที่นั่นตลอดชีวิต ก็นับว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว ต่อไปก็อย่าได้มาที่นี่อีก”รอยแผลเก่า ตอนนี้ถูกฉีกออกจนจากกันโดยสิ้นเชิง......คุณหญิงลู่ได้แต่จ้องมองลูกชายตัวเองหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยิ้มขึ้นมา “แล้วอย่างแกสมควรกลับมารึไง? ”ยังไงซะ พวกเขาก็เป็นแม่ลูกกัน รู้ดีว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายเจ็บปวดได้ พูดยังไงถึงจะสามารถแทงใจดำของอีกฝ่าย “ลู่เจ๋อ แกคิดว่าการที่แกอยู่ที่นี่ การที่แกพยายามเรียนรู้ที่จะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี เฉียวซุนก็จะให้อภัย แล้วกลับมาอยู่ข้างกายแกแล้วอย่างงั้นเหรอ? ”คุณหญิงลู่ยิ้มอย่างมีความสุข “เธอจะไม่มีวันลืม แล้วเธอก็จะไม่กลับมาหาแกแน่นอน”“ฉันจะเตือนอะไรแกให้นะ แกเคยทำอะไรให้เธอบ้าง? แกส่งคนที่เพิ่งคลอดอย่างเธอไปทิ้งเอาไว้ในที่ที่ต้องเอาชีวิตรอดตามยถากรรม พูดซะดิบด
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 343
สามวันต่อมา พวกเขาก็ได้พบกันในงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศลลู่เจ๋อมาช้านิดหน่อย แล้วเขาก็นั่งลงเงียบ ๆเขาเพิ่งรีบมาจากงานเลี้ยงธุรกิจ ทันทีที่เขานั่งลง เขาก็เริ่มมองหาเฉียวซุนทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็หยุดลงเขาเห็นเฉียวซุนนั่งไหล่ติดกันกับผู้ชายคนหนึ่ง บางครั้งก็มีการโน้มศีรษะกระซิบคุยกัน ราวกับว่ากำลังปรึกษาอะไรกันอยู่ แลดูพวกเขาจะสนิทกันมากลู่เจ๋อรู้จักชายคนนั้น คุณฟ่าน จากเมืองเซียงจากนั้น คุณฟ่านคนนั้นก็ได้ประมูลเครื่องประดับราคาหลายสิบล้านที่กำลังทำการประมูลอยู่ เป็นสร้อยคอทับทิมชิ้นหนึ่ง ช่างเป็นสร้อยคอที่วิจิตรตระการตามาก ๆมอบสิ่งล้ำค่าให้กับสาวงาม ผู้ชายเป็นคนประมูลมาได้ ช่างมีจิตใจที่สูงส่งจริง ๆเฉียวซุนที่อยู่ในกลุ่มผู้ชมยิ้มและปรบมือให้คุณฟ่านรีบใช้เวลานี้ ไม่สนใจขั้นตอนที่ยุ่งยากของการประมูล แล้วรับเครื่องประดับมาทันที จากนั้นเขากับเฉียวซุนก็เดินไปที่ระเบียง......ท่าทางของเขาน่าจะมีความสุขมาก เฉียวซุนไม่ทันสังเกตว่าลู่เจ๋อก็กำลังตามมาตรงระเบียง ลมในยามค่ำคืนที่กำลังพัดผ่าน......เฉียวซุนถือแก้วแชมเปญ และเผยรอยยิ้มเล็กน้อย “ยินดีด้วยนะคะ ที่คุณสามารถประมูลเ
บทล่าสุด
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
