LOGINShare
บทที่ 174
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 175
เฉียวซุนฟังแล้วเสียใจเธอพึมพำ ลู่เจ๋อ ถ้าคุณรู้สึกเสียใจจริงๆ วันนี้ระหว่างเราจะมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรเธอรู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ แล้วไม่ได้พูดอะไรต่ออีกเธอหยิบกระเป๋าถือของเธออยากจะออกไปลู่เจ๋อโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วกดหลังมือของเธอเบาๆ กินข้าวเป็นเพื่อนฉันมื้อนี้ให้หมดเฉียวซุนส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ลู่เจ๋อ คุณมาลงทุนมันไม่เหมาะสม คุณค่อยๆกิน ฉันไปก่อนนะลู่เจ๋อยังคงจับเธอไว้ ดวงตามืดมิดที่ไม่ชัดเจนหลังจากนั้นไม่นาน เหมือนรับพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็หยิบเสื้อคลุมของเขาแล้วเดินตาม ฉันไปส่งคุณกลับบ้านเขาดูแข็งอยู่เสมอทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาพาเฉียวซุนเดินออกจากห้องส่วนตัว ถึงลานจอดรถเขาก็เปิดประตูเบนท์ลีย์สีดำให้เธอที่นั่งข้างคนขับมีตัวกลมๆอยู่สีขาวนวลนั่นมันเซี่ยลี่ตัวน้อยตัวเล็กๆ สีขาวราวหิมะ ขดตัวอยู่บนเบาะหนังแท้เหมือนมันกำลังหลับอยู่... เมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มก็เบิกตาเล็กน้อย มันมองเฉียวซุนอย่างไร้เดียงสาความโศกเศร้าครั้งใหญ่ครอบงำเฉียวซุนทันทีช่วงเวลานี้ ดูเหมือนเธอจะเห็นตัวเอง คนที่คอยให้ลู่เจ๋อกลับบ้านทุกคืนความโศกเศร้าครั้งใหญ่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 176
เฉียวซุนเดินไปตามทางอย่างช้าๆ เธอเห็นว่ามีกระถางต้นไม้นานาชนิดวางอยู่จำนวนมากในสวน ดูเขียวชะอุ่มตัดกับฤดูหนาว ด้านทางเข้าลายหินอ่อนมีภาพวาดที่แม่ของเธอเคยวาดไว้ห้องนั่งเล่นได้รับการปรับปรุงใหม่ทั้งหมดมันยังคงเป็นสไตล์ดั้งเดิม แต่เปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ใหม่ทั้งหมด แม้แต่พรมปูพื้นก็เป็นพรมใหม่...และยังมีภาพจิตรกรรมฝาผนังขนาดใหญ่แขวนอยู่ด้านหลังโซฟาดวงดาวเปล่งประกายบนท้องฟ้าเฉียวซุนตอนยังตัวน้อย นอนหลับสบายในเต็นท์เล็กๆ ยามค่ำคืนในฤดูร้อนเฉียวซุนมองมันอยู่นาน จนตาของเธอเริ่มพร่าเบลอจึงเดินออกไปเงียบๆ ขณะที่เดินออกไป หิมะก็ตกหนักขึ้นนิดหน่อย อย่างกับขนนกในคืนที่มืดมิด...กำแพงฝั่งหนึ่งมีต้นลอเรลงอไปตามแรงตกของหิมะบางๆกลีบดอกสีเหลืองอ่อน ดูอ่อนนุ่มยิ่งขึ้นในยามหิมะตก…...หลังจากที่เฉียวซุนเดินออกไปลู่เจ๋อจึงกลับมาที่ห้องส่วนตัว เขาทานข้าวคนเดียวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ภายใต้โคมไฟอันหรูหรา และเมื่อกำลังจะทานเสร็จ เลขาฉินก็เดินเข้ามาเลขาฉินยื่นรายงานให้เขาหลังจากที่เดินเข้ามา ผลการวิเคราะห์ล่าสุดของคุณหมอเนี่ยค่ะ และนี่ก็ใบเรียกเก็บเงินที่ผู้ช่วยของเขาส่งมาค่ะลู่เจ๋อโบกมือให้เธอนั่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 177
ลู่เจ๋อวางสายเขาเอนตัวลงบนโซฟา มองดูหิมะข้างนอกอย่างเงียบๆ พลางจินตนาการว่าเฉียวซุนนอนอยู่บนโซฟา... แน่นอนว่าเขาสามารถขับรถไปโน้มน้าวเธอที่บ้านได้เขาจะได้เธอกลับมาคืนนี้ตามที่คาดไว้เธอจะวาดแขนรอบคอของเขาและยอมรับการครอบครองของเขาอย่างอ้อยอิ่งเหมือนเมื่อก่อน เพียงเพราะเธอชอบเขาแต่ลู่เจ๋อก็ไม่ได้ขยับเลยเพราะว่ามันไม่ได้จำเป็น และเขาได้เธอกลับมาแล้ว เฉียวซุนกลับไปติดอยู่กับความรักในอดีตอีกครั้ง ทั้งทางร่างกายและจิตใจ...คืนที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยหิมะคนรับใช้เคาะประตูห้องหนังสือ แล้วพูดเบาๆ คุณชายคะ มีผู้ชายแซ่ไป๋มาหาค่ะ เขาบอกว่าเขาต้องการพบคุณค่ะแซ่ไป๋...ลู่เจ๋อเดาว่าเป็นพ่อของไป๋เซียวเซียวเขาไม่อยากเจอ จึงวางมือบนหน้าผากพร้อมพูดเบาๆ ให้เขากลับไปเถอะ บอกว่าฉันจะพักผ่อนคนรับใช้ลังเลอยู่นาน ผู้ชายคนนั้นกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตูค่ะ คืนนี้หนาวมาก ถ้าเขาหนาวจนตาย พรุ่งนี้จะเป็นข่าวนะคะลู่เจ๋อพบกับพ่อของไป๋เซียวเซียวในช่วงตีหนึ่งคนขับที่ซื่อสัตย์มาทั้งชีวิต และพึ่งพาลูกสาวมาเกือบครึ่งชีวิต เขามาคฤหาสน์ของลู่เจ๋อเป็นครั้งแรก และเขาก็ต้องตกใจกับการตกแต่งที่หรูหราอลังการตลอ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 178
ตอนกลางคืนเลขาฉินตกตะลึงอย่างมากเธอใช้เวลาสักพักกว่าจะกลับมามีสติ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า ประธานลู่คะ มีเพียงญาติสายตรงของตระกูลลู่เท่านั้นที่สามารถใช้ห้องพิเศษได้ค่ะ ส่วนไป๋เซียวเซียว...ถ้าเฉียวซุนรู้ละก็ เธอจะไม่มีความสุขอย่างแน่นอนค่ะลู่เจ๋อกลับพูดว่า ทำตามที่ฉันบอกแน่นอนว่าเลขาฉินต้องทำตามที่เขาสั่ง แต่ก่อนที่จะวางสาย เลขาฉินก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า ประธานลู่คะ ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งคุณจะต้องเสียใจเลขาฉินวางสายโทรศัพท์แล้วหายใจเข้าลึก ๆเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมทั้งน้ำตา เธอรู้ดีที่สุดตั้งแต่ต้นจนจบ... เธอรู้ดีว่าเฉียวซุนกลับไปอยู่ข้างกายลู่เจ๋อได้อย่างไร เธอรู้ว่าลู่เจ๋อโหดร้ายกับเฉียวซุนขนาดไหน เขาทำให้เธอผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเธอเคยคิดว่าลู่เจ๋อรักเฉียวซุนแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ความรักในหัวใจของลู่เจ๋อมันอ่อนเกินไป…...เย็นวันรุ่งขึ้น หิมะยังคงตกอยู่เฉียวซุนออกมาจากศูนย์ดนตรีและเห็นรถของลู่เจ๋อจอดอยู่ด้านนอก เธอหยุดการก้าวเดินและปล่อยให้หิมะตกลงมาบนผมของเธอเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว หลินซวงได้ไปเซ็นสัญญากับลู่เจ๋อที่ลู่ซื่อกรุ๊ป และรับกา
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 179
การกลับมาที่คฤหาสน์อีกครั้งเปรียบเสมือนเธออยู่อีกโลกหนึ่งลู่เจ๋อจอดรถที่ประตูคฤหาสน์ พร้อมหันไปหยิบเสื้อคลุมของเฉียวซุนมาให้เธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง หิมะไม่ได้ตกหนักมาก ลงรถแล้วเดินไปด้วยกันเถอะเฉียวซุนกังวลเกี่ยวกับเซี่ยลี่ตัวน้อย มันจะหนาวไหมลู่เจ๋อหันไปมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองไปที่เฉียวซุนแล้วพูดช้าๆ เดี๋ยวฉันอุ้มเอง เธอก็อย่าหึงล่ะเฉียวซุนสวมเสื้อคลุมแล้วเปิดประตูรถ ฉันไม่หึงหรอกลู่เจ๋อหัวเราะเบาๆ โน้มตัวไปอุ้มเซี่ยลี่ตัวน้อยแล้วลูบหัวของมันเขากระซิบ แม่โกรธแล้วเซี่ยลี่ตัวน้อยเห่าอยู่สองสามครั้งลู่เจ๋อสวมเสื้อคลุมแล้วลงจากรถโดยมีลูกสุนัขอยู่ในอ้อมแขน เขาปิดประตูรถด้วยหลังมือและก้าวเพียงไม่กี่ก้าวเพื่อตามเฉียวซุนให้ทัน และเดินเคียงข้างเธอ เซี่ยลี่ตัวน้อยนอนอยู่ในอ้อมแขนของพ่ออย่างเชื่อฟังหิมะตกลงมาอย่างแผ่วเบา...ครู่หนึ่งเฉียวซุนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัวสุนัขตัวน้อยเบาๆแต่เธอก็ถูกจับมือไว้ในตอนที่กำลังจะดึงกลับมืออันอบอุ่นของชายหนุ่มจับเธอไว้อย่างง่ายดาย การสัมผัสที่แห้งและชื้นระหว่างปลายนิ้วทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่างระหว่างทั้งคู่... จากนั้นเขาก็ส
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 180
เนื้อตัวเธอช่างดูบอบบางเธอรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่ลู่เจ๋อก็กอดเธอไว้เบาๆ เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นเขาโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของเธอ พลางเอียงศีรษะแล้วจูบซับดวงตาที่เปียกชื้น พลางเอ่ยเสียงทุ้มต่ำที่แหบแห้ง บางเรื่อง ฉันก็คิดว่ามันจำเป็น คุณนายลู่ ฉันอยากทำให้เธอพอใจ ฉันอยากให้เธอมีความสุข...เธอบอกฉันสิว่าฉันต้องทำยังไง ตอนนี้เธออยากให้ฉันทำยังไงเขาพูดพลางสอดนิ้วประสานกับเธอ...เขาทั้งดูดีและดูเจ้าชู้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนต่อการรุกล้ำเช่นนี้ได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้นเฉียวซุนรักเขามาตั้งหกปีแล้ว และเธอจะไม่โอนอ่อนไปตามคารมของเขาได้อย่างไรขณะที่ลู่เจ๋อจูบเธอเบาๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อจูบตอบเขาแต่เขาก็ผละออกพร้อมกับยิ้มน้อยๆเฉียวซุนต้องการมัน เธอจึงหน้าแดงพร้อมทั้งเอื้อมมือไปโอบรอบคอเขา ลู่เจ๋อยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะก้มลงส่งบทจูบอันเร่าร้อนให้เธออย่างบ้าคลั่ง... เพื่อให้เธอพอใจบนผนังฉายเงาของคนสองคนที่มอบบทรักกันอย่างอบอุ่นมันเร่าร้อนไปทั้งคืน......ความรักระหว่างคนสองคนนั้นแตกต่างกันเสมอ ลู่เจ๋อสนุกกับมันหลายครั้งในหนึ่งคืนเช้าวันรุ่งขึ้น เฉียวซุนแต่งตัวอย่างเรียบร้อ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 181
เฉียวซุนไปรับหลินเซียวที่โรงพยาบาลแต่เมื่อคนขับจอดรถ ประตูรถก็เปิดออกโดยคนด้านนอก เขาคือลู่จิ้นเซิง เขายืนอยู่บนหิมะบางๆ ดูเงียบเหงา มันทำให้เฉียวซุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นลู่จิ้นเซิง อีกครั้งเฉียวซุนก็รู้สึกสับสนมากเธอนั่งในรถเงียบๆ ในที่สุดก็เป็นลู่จิ้นเซิงที่พูดก่อน เฉียวซุน มาคุยกันหน่อยเถอะ…...เฉียวซุนนั่งอยู่ในร้านกาแฟริมถนน มองดูหิมะข้างนอกอย่างเงียบๆ ผ่านกระจกใส พลางคนกาแฟไปด้วยตามสัญชาตญาณเสียงของลู่จิ้นเซิง ดังขึ้นมาข้างหู หลินเซียวยังสบายดีไหมเฉียวซุนดึงสติกลับมา พลางมองไปที่ลู่จิ้นเซิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขายังคงแต่งตัวดีและมีรูปร่างหน้าตาไร้ที่ติ เพียงแต่เขายังคงถือกล่องบุหรี่ในมือทั้งๆ ที่ไม่สามารถสูบมันในร้านได้...เขาดูหงุดหงิดเล็กน้อยเธอเอาถุงส่วนผสมออก ก่อนจะจิบกาแฟเบาๆเธอไม่เงยหน้าขึ้นเลย ทำเพียงแค่เปิดปากจิบกาแฟเพียงเท่านั้นทุกครั้งที่ฉันดื่มกาแฟกับหลินเซียว เธอมักจะบอกว่ากาแฟขมเกินไปทำให้เธอไม่ชอบ แต่เธอก็ยังคงดื่มมันจนหมดแก้วทุกครั้ง ไม่ใช่เพราะว่ามันรสชาติดีแต่เพราะเธอจำเป็นต้องดื่มมัน... เธอบอกว่าเพราะมันคือเงินของเธอเมื่อก่อนเธอ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 182
หลินซวงยิ้ม เสียงตอบรับดีมาก ตั๋วสำหรับการแสดงครั้งแรกในเมืองเอส ขายหมดแล้วเมื่อคืนนี้เฉียวซุนค่อนข้างประหลาดใจมากเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดต่อ ออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าเลยไหมหลินซวงอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอเบาๆหลังจากวางสาย หลินเซียวก็ดีใจกับเธอมากเช่นกัน ฉันไม่เป็นไรแล้ว เธอไปจัดการเรื่องของเธอเถอะเฉียวซุน แล้วก็ฝากขอบคุณลู่เจ๋อด้วยนะเธอกอดเฉียวซุนอย่างอ่อนโยนและกระซิบ เขาดีกับเธอ ก็ใช้ชีวิตให้ดี ลืมเรื่องในอดีตไปเถอะเสียงของเฉียวซุนแหบแห้งเล็กน้อย ฉันรู้แล้วล่ะทั้งสองแยกจากกัน ก่อนจะมองหน้ากัน และยิ้มทั้งน้ำตาราวกับว่าพวกเขายังคงเป็นคนคนเดิมในตอนนั้น……เฉียวซุนลงไปชั้นล่างแล้วขึ้นรถคนขับเห็นว่าเธออารมณ์ดีจึงถามออกไป คุณนายครับ กลับคฤหาสน์เลยใช่ไหมเฉียวซุนเอนตัวพิงเบาะหลัง เธอใช้โทรศัพท์มือถือจองตั๋วเครื่องบินไปเมืองเอส เช้าวันพรุ่งนี้ และเธอยังส่งไลน์ไปหาลู่เจ๋ออีกด้วย วันนี้กลับมาเร็วๆนะ ฉันมีเรื่องจะบอกนายหลังจากที่เธอส่งข้อความไปก็เผยรอยยิ้มหวานๆ ออกมาเล็กน้อยคนขับรถถามอีกครั้งก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวและพูดเบาๆ ไปที่เวิลด์ทาวเวอร์ ฉันจะซื้อของบางอย่
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
