Share
บทที่ 164
Related chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 165
เฉียวซุนนั่งบนตักของเขา เธอรู้สึกละอายใจกางเกงขายาวสีเทาเหมือนเหล็กสะท้อนถึงผิวที่เรียบเนียนและนุ่มนวลทำให้ผู้คนตื่นตาเมื่อลู่เจ๋อโน้มตัวเข้าหาเธอ จมูกเล็ก ๆ ของเฉียวซุนก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อยเหมือนกับสาวน้อยขี้อาย ถ้าไม่ได้เป็นสามีภรรยากับลู่เจ๋อสามปีที่แล้วมาก่อน เธอคงไม่มีประสบการณ์ชายหญิงอะไรแบบนี้มาก่อน กลัวหรือไม่ชินดวงตาของลู่เจ๋อมืดกว่าตอนกลางคืน เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแล้วถามเปล่าเฉียวซุนวางหน้าเล็กๆของเธอไว้บนไหล่ของเขาทุกครั้งที่เธอเป็นฝ่ายลุก เธอรู้สึกยอมให้กับเขาแต่โดยดี ลู่เจ๋อชอบมันมาก เขาชอบที่จะควบคุมทุกสิ่งแบบนี้ เขาชอบทุกสิ่งในร่างกายของเฉียวซุนและเสพติดมันอย่างลึกซึ้งแต่ครั้งนี้เขาไม่มีความตั้งใจที่จะครอบครองเธอเขามองเธอไปด้านข้างและสัมผัสใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยนร้อนมากจับตรงไหนก็กลายเป็นสีแดงลู่เจ๋อไม่ใช่ผู้ชายบริสุทธิ์ เขายิ่งเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจผู้หญิง เขาอุ้มเฉียวซุนไปที่เตียงในโรงพยาบาลสีขาวให้ผมดำของเธอสยายผมอยู่ที่หมอน...การเอาใจผู้หญิงเป็นสิ่งเสพติดในคราวเดียวสีหน้าขาวๆของเฉียวซุนถูกแนบไปบนหมอนสีขาวราวกับหิมะ สีหน้าข
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 166
ตอนนี้เสิ่นชิงก็ตื่นมา เมื่อเธอเห็นลู่เจ๋อมา เธอก็ลุกขึ้นลู่เจ๋อรีบเดินเข้าไปแล้วกดไหล่ของเธอเบาๆ ฉันจะรีบไปเขาจากไปและประตูก็ได้เปิดออกเล็กน้อยแล้วปิดอีกครั้งเสิ่นชิงมองไปที่เฉียวซุน เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็ยังคงลังเลสองวันต่อมา อาการของคุณพ่อเฉียวก็เริ่มคงที่ เขาสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อในเวลานี้เฉียวซุนได้รับข่าวดีอีกครั้งคุณนายหลี่โทรมาหาเธอ เสียงของเธอราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ คุณนายลู่ ฉันไม่คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นศิษย์รักของอาจารย์เว่ยจริงๆ เรื่องเป็นแบบนี้ ตระกูลหลี่ของเรามีเพื่อนที่มีเงินเยอะจนเกินไปที่รักในดนตรีดนตรีคลาสสิคด้วย ฉันลองถามเขาดูว่าสนใจจะลงทุนให้คุณไหม ลองตกลงที่จะลงทุนในตัวคุณโดยบอกว่าคุณไม่ต้องการคนอื่น ความกระตือรือร้นของคุณก็จะเทียบได้กับไก่เหล็กของเรา…เฉียวซุนประหลาดใจ จริงเหรอ เขาจะลงทุนให้เท่าไหร่คุณนายหลี่พูดตัวเลขอย่างใจเย็น สองร้อยล้าน สิ่งนี้จะช่วยแก้ปัญหาเร่งด่วนของคุณได้ไหมเฉียวซุนดีใจมาก ยิ่งมากกว่านั้น คุณนายหลี่ ฉันอยากจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณเป็นการขอบคุณคุณนายหลี่ก็ตอบตกลงทันทีหลังจากวางสายแล้วคุณนายหลี่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 167
เฉียวซุนสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่ง เธอหันข้างไปเห็นลู่จิ้นเซิงคนที่กำลังจะหมั้นกับวิดิโองานหมั้นที่ดูร่าเริง แต่ตอนนี้เขาดูไม่ดีเลยใบหน้าซีดเซียวและดวงตาที่แดงก่ำหลินเซียวอยู่ไหนเสียงของลู่จิ้นเซิงแหบแห้ง เขาบีบกำมือของเฉียวซุนจนเจ็บนิ้วเฉียวซุนได้สติเธอจ้องมองลู่จิ้นเซิงที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วพูดน้ำเสียงเบาๆ เมื่อวานตอนที่พวกเราคุยกัน เธออยู่ที่บ้านของเธอในเมืองบี ลู่จิ้นเซิงคุณจะแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ คุณตามหาเธอทำไมลู่จิ้นเซิงปล่อยเธอ เขาจุดบุหรี่ด้วยความรำคาญหมอกสีเทาอ่อนลอยขึ้นมา...เขาปัดขี้เถ้าบุหรี่ด้วยนิ้วยาวๆ แล้วพูดเบาๆ ฉันไม่สามารถติดต่อเธอได้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เฉียวซุน ฉันไม่อยากปล่อยเธอไป ฉันไม่อยากปล่อยตัวเองไปใช่ไหมเฉียวซุนเหม่อลอย ลู่จิ้นเซิงคุณกำลังหมั้นหมาย คุณอยากให้หลินเซียวเป็นผู้หญิงนอกบ้านหรอ ถ้าคุณยั่วยุเธอแบบนี้ คู่หมั้นของคุณจะปล่อยหลินเซียวไปหรอ หลินเซียวก็ไม่ได้มีอะไร เธอก็แค่... เธอเป็นเพียงเด็กกำพร้า แต่ตระกูลคู่หมั้นของหนิงหลิน เธอมีธุรกิจใหญ่ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะจัดการกับหลินเซียวลู่จิ้นเซิงพูดเสียงแหบแห้ง ฉันจะไม่ปล่อย
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 168
เสียงของเขาทุ้มและอ่อนโยน เหมือนสามีที่เหมือนคนรัก ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนญาติผู้ใหญ่เขาบอกให้เธอหยุดร้องไห้ เขาบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะกลับไปเมืองบี เขาจะเตรียมคนไปตามหาหลินเซียวโดยทันทีเฉียวซุนใช้เวลานานกว่าจะหยุดร้องไห้ลู่เจ๋อถือโทรศัพท์และฟังเสียงหายใจอันแผ่วเบา เขาอดไม่ได้เลยพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ เฉียวซุน ฉันบอกเธอแล้วว่าให้คุณอย่าร้องไห้แต่ฉันชอบที่เธอร้องไห้ ทุกครั้งที่เธอร้องไห้ฉันอยากจะแกล้งเธอหนักขึ้น อยากให้เสียงที่คุณร้องไห้เข้ามาที่คอของฉัน อยากให้ร้องด้วยเสียงเล็กๆว่าขอร้องฉัน…เฉียวซุนวางสายโทรศัพท์...มีเสียงตู๊ดๆจากสายโทรศัพท์ ลู่เจ๋อกลับยิ้มเบา ๆเขากดสายภายใน เรียกเลขาฉินมาเลขาฉินยังไม่ได้พักผ่อน ก็โดนเจ้านายหลอกมาเป็นวัวเป็นม้า เมื่อเธอเคาะประตู เธอกำลังคิดว่าเขาควรเพิ่มเงินเดือนของเธอไหมเมื่อเคาะประตูและเข้าไป เขาเห็นลู่เจ๋อพิงพนักเก้าอี้ นิ้วเรียวยาวของเขากำลังเล่นโทรศัพท์เขาสั่งการอย่างใจเย็น ไปตรวจสอบที่อยู่ของหลินเซียวเลขาฉินตกตะลึงลู่เจ๋อยิ้มเบาๆ ตรวจสอบจากคู่หมั้นของลู่จิ้นเซิง ถ้าหลินเซียวเกิดเรื่องน่าจะเกี่ยวข้องกับเลขาธิฉินใช้เวลานานในการแยกแยะเรื
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 169
ลู่เจ๋อเข้าใจจิตใจของคนเป็นอย่างดีอีกอย่างเขานอนกับเธอมาหลายปีแล้ว เฉียวซุนชอบอะไรเขารู้ดีที่สุดเขาไม่เกี่ยงในการเอาใจผู้หญิงเฉียวซุนถูกบังคับให้ดูเหมือนที่เธอต้องการ ความงามที่เปราะบางอันสวยงาม น่าเสียดายคืนนั้นเขายังไม่เพลิดเพลินกับอารมณ์ของเธอได้อย่างเต็มที่...ในเวลานี้ เธอเกือบจะอยู่ในอ้อมแขนของเขา ตัวสั่นเล็กน้อยเขารู้ว่าเธอกำลังดิ้นรน ดิ้นรนระหว่างรักกับไม่รัก เธอต้องการแบ่งเส้นที่ชัดเจน แต่กลับไม่สามารถทนกับความอ่อนโยนของเขาได้ ตระกูลเฉียวกำลังสูญเสียอำนาจ ความอ่อนแอของเธอก็ทำให้เขามีโอกาสลู่เจ๋อโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น เขาจับไหล่ของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วใช้อีกมือลูบลูกสุนัขเบาๆ เสียงของเขาอ่อนโยนกว่าที่เคยผ่านมา อยากให้ฉันบริการคุณแบบนี้ สบายขนาดนั้นเลยเหรอเฉียวซุนทนไม่ได้เลยมองไปทางอื่นเธอรักเขามาหกปี เขาจงใจส่งเสน่ห์ผู้ชายมาให้เธอ เธอจะต้านทานได้อย่างไรใบหน้าของเธอร้อน ลู่เจ๋อก็วางสุนัขลงไปในอ้อมแขนของเธอ เขาจ้องมองที่ดวงตาของเธอพร้อมกับลูบเธอเบาๆ เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา เซียลี่ แม่ขี้อายหนะในขณะนั้นเฉียวซุนได้ยินหัวใจของเธอก็เต้นขึ้นเธอหดตัวไม่อยาก
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 170
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เฉียวซุนจับมือกันแน่นเธอไม่ได้ถามลู่เจ๋อทางเดินของโรงพยาบาลยาวมาก เฉียวซุนก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงที่มีเสียงที่เจ็บปวด เสียงคุ้นเคยที่มีความแปลกเฉียวซุนก็เดินเร็วขึ้นลู่เจ๋อยืนอยู่ข้างหลังเธอ ตอนที่เธอผลักประตูเปิด เสียงของเขาต่ำลง หนิงหลินทำให้หูข้างขวาของเธอหูหนวก ตอนที่เจอเธอ เธออยู่ในโกดังร้างดวงตาของเฉียวซุนเต็มไปด้วยความชื้น มือของเธอที่จับลูกบิดประตูก็สั่นเทาหลังจากนั้นไม่นานเธอก็เปิดประตูเข้ามาลู่จิ้นเซิงให้เธอเข้ามาก่อน ยังมีคู่หมั้นของเขาก็อยู่ในห้องผู้ป่วยด้วยหลินเซียวนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ดูผอมมากจนไม่เหมือนเดิม เธอไม่ได้มองลู่จิ้นเซิงกับคู่หมั้นของเขา เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่พวกเขาพูดเพราะเธอไม่ได้ยินเธอเหมือนซอมบี้จนกระทั่งเฉียวซุนเข้ามา ดวงตาของเธอก็มีแสงสว่างเล็กน้อยเฉียวซุนกอดเธอเบาๆ แล้วพูดขอโทษที่ตัวเองมาสายหลินเซียวน้ำตาไหล ตอนที่เธอร้องไห้ เสียงของเธอก็แปลก ไม่เหมือนคนปกติที่ร้องไห้เลย... ลู่จิ้นเซิงพึมพำ เธอยังไม่มีหูซ้ายไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอไม่ได้ยินเฉียวซุนกอดหลินเซียวเธอหลับตาเบาๆ ลู่จิ้นเซิง หูซ้ายของหลินเซียวสู
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 171
ในตอนกลางคืน ลู่จิ้นเซิงได้กลับไปที่โรงพยาบาลหลินเซียวเพียงเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็เอาหัววางไว้ที่เข่า เธอยังคงหวาดกลัวอย่างสุดขีด... เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาอีกต่อไปลูกกระเดือกของลู่จิ้นเซิงก็สั่น เขาได้ถอยกลับขณะที่เขาเดินตามทางเดินที่ว่างเปล่า เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นดังชัดเจน เมื่อสุดทางหน้าต่างเปิดออก ลมยามค่ำคืนก็พัดเข้ามาจนใบหน้าของเขาเจ็บ แล้วมันก็พัดกลิ่น บรัชออนบนร่างกายเขาออกไปด้วยมีเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลังเขา เขารู้ว่าเป็นลู่เจ๋อลู่จิ้นเซิงจุดบุหรี่ด้วยนิ้วที่สั่นเทา ควันบุหรี่นั้นสีขาวในคืนที่มืดมิด เหมือนกับคืนหอมหวานของเขากับหลินเซียวตอนกลางคืนมาก...เสียงของเขาแผ่วเบา ตอนที่ฉันเห็นเธอตกใจขนาดนี้ ฉันพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เธอมา แต่ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ ตอนนี้ฉันก็ยังคิดอย่างนั้น เพราะมันเป็นไปไม่ได้ เพราะมันไม่เป็นความจริง ลู่เจ๋อ ฉันสามารถให้เธอได้คือปล่อยเธอไปและปล่อยให้เธอใช้ชีวิตที่เหลือโดยไม่ไปรบกวนอีก...เขาก้มหน้าไปมองบุหรี่ระหว่างนิ้วของเขา เสียงของเขาต่ำเรื่อยๆ ฉันรู้สึกโล่งใจที่มีเฉียวซุนอยู่ข้างๆ เธอลู่เจ๋อเงียบไปอยู่นา
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 172
ตอนเช้าเฉียวซุนตื่นขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของลู่เจ๋อเขานอนอยู่บนโซฟา หลับสบายโดยมือข้างหนึ่งวางบนหลังศีรษะ อีกข้างวางบนเอวของเฉียวซุน ฝ่ามือของชายคนนั้นร้อนแรงมาก...เสื้อเชิ้ตของเขายุ่งเหยิง กางเกงขายาวสีดำของเขาก็อยู่ในสภาพสมบูรณ์ แต่เข็มขัดของเขาถูกดึงออกเฉียวซุนมองที่ตัวเองอีกครั้งยังคงเรียบร้อย แต่สัญชาตญาณของผู้หญิงบอกเธอ เสื้อผ้าชิ้นเล็กๆถูกถอดออก แล้วเธอก็เห็นสิ่งเล็กๆสีดำโปร่งใสบางๆ อยู่ที่ตะเข็บโซฟาใบหน้าของเธอเร้าร้อนเมื่อคืนเธอมีเซ็กส์กับลู่เจ๋อ...เธอขยับตัวเบาๆ พยายามขยับตัวออกไป แต่นิ้วบนเอวของเธอก็แน่นยิ่งขึ้น เธอถูกดึงกลับมา ร่างทั้งสองอยู่ใกล้กัน ... เป็นหนุ่มสาวทั้งคู่ก็คงต้องมีความรู้สึกบ้างหละบรรยากาศช่างละเอียดอ่อนลู่เจ๋อใช้ฝ่ามือตบเอวของเธอเบาๆ โดยที่ยังคงหลับตาอยู่และพูดด้วยเสียงแผ่วเบา อย่าขยับ ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอีกก็อย่าร้องไห้เฉียวซุนไม่กล้าขยับ เธอนอนเบาๆในอ้อมแขนของเขา รอให้เขาสงบลงสักพักหลังจากนั้นไม่นานลู่เจ๋อก็ลูบไหล่บางๆของเธออย่างเบามือ เขาลดหัวลงแล้วจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้ม อยากให้ฉันรับผิดชอบเมื่อคืนนี้ไหมเมื่อคืนเฉียวซุนดื่ม
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
