บทที่ 7 ฉี่ไม่ออก

พี่เก้าจ้องผมตาไม่กระพริบเลย ก่อนที่หมอนในมือจะปลิวมากระแทกที่หน้าของผมอย่างแรง

“โอ้ยยยยยยยย เจ็บนะ ทำอะไรเนี้ยพี่”

ผมร้องออกมา พร้อมกับหยิบหมอมาวางที่ขา

“แกอย่าคิดชั่วๆเชียวนะโว้ย มันผิดศีล เมียชาวบ้านห้ามเด็ดขาดเลยมึง”

“แหมมม ตั้งแต่มีเมียมีลูกมาเนี้ยรู้จัก เรื่องศีลธรรมด้วยหรอทีเมื่อก่อน ไม่เห็นสนใจเลย”

“ เดี๋ยวโดนตีนปะทะปากมึงอ่ะ เออ นั่นแหละ ถ้ามึงอยากจะจีบเขาจริงๆ มึงต้องรอให้เขาเลิกกับผัวเขาก่อน”

“ก็มันรอไม่ไหวแล้วอ่ะ มันทนไม่ไหวแล้วพี่เก้า ใจมันจะขาดแล้วพี่”

“อาการหนักนะเนี้ยมึง แล้วเขาเป็นใครมาจากไหนละ”พี่เก้ามองผมอย่างสงสัย

“ไม่รู้เหมือนกัน เขาเป็นลูกค้าร้านกาแฟผม”

“แล้วทำไมไม่ให้ลูกน้องสืบมาวะ นี่มึงเป็นมาเฟียนะไอ้กร อำนาจมึงมีมหาศาลเลย มึงอยากรู้อะไรก็ให้ลูกน้องไปสืบก็แค่นั้น มึงลืมปะเนี้ย”

พอได้ยินคำพูดของพี่เก้าผมก็ตาลุกวาวเลย จริงด้วย ผมเป็นมาเฟีย ครอบครัวมีอำนาจ และผมก็สามารถทำอะไรก็ได้เท่าที่ผมอยากจะทำและอยากจะรู้

“ผมลืมวะพี่”

“อะไรของมึงวะไอ้กร มีงเป็นลูกหลายขจรไพศาลเลยนะ”

“ก็ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่เจอเขาไง มันเลยลืมทุกอย่างเลย”

"ประสาท ท่าจะหนักแล้ว แล้วนี่มึงมีรูปเขารึเปล่า”

“มีครับ ผมแอบถ่ายไว้”

แล้วผมก็ส่งรูปให้พี่เก้า ซึ่งใช้เวลาไม่นาน ข้อมูลที่เกี่ยวกับพี่ดาก็มาอยู่ในมือผม ผมขับรถกลับมานอนที่บ้านแล้วประวัติของพี่ดาก็ถูกผมอ่านจนหมดทุกตัวอักษร เธอเป็นคนเก่งมากนะครับ สามารถสร้างฐานะตัวเองให้ขึ้นมายืนอยู่แถวหน้าของสังคมได้ในระยะไม่นานและด้วยลำแข้งของตัวเองอีกด้วย นี่แหละครับ คนที่เหมาะจะเป็นสะไภ้ของขจรไพศาลว่าแต่ในเมื่อเธอเก่งวขนาดนี้ แล้วมันมีเรื่องอะไรถึงทำให้เธอทุกข์ใจได้ขนาดนั้น

แต่อยู่ๆมือถือของผมก็มีเบอร์โทรเข้ามา เบอร์ใครละเนี้ย ทำไมผมไม่คุ้นเลย แต่ผมก็รับนะ เพราะเผื่อจะเป็นเรื่องสำคัญ

“สวัสดีครับ ผมกรกันต์ครับ”

“สวัสดีค่ะ โทรจากโรงพยาบาล นะคะ คุณได้เป็นญาติของคุณนลินดารึเปล่าคะ” อะไรกันเนี้ย ทำไมโรงพยาบาลถึงโทรมา แล้วยังเอ่ยชื่อพี่ดาอีกด้วย เกิดอะไรขึ้นกับพี่ดากันแน่

“ครับ ผมเป็นแฟนคุณนลินดาครับ”จะว่าผมขี้ตู่ก็ได้นะ แต่ผมอยากเป็นจริงๆ

“งั้นช่วยมาที่โรงพยาบาลหน่อยค่ะ พอดีคนไข้บาดเจ็บที่ขา กลับบ้านไม่ได้”

“ บาดเจ็บเหรอครับ ครับเดี๋ยวผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”

ผมคว้าแจ็คเก็ตมาใส่ทันทีก่อนจะรีบขับมอไซค์ตรงไปที่โรงพยาบาลอย่างไวเลย แล้วพอมาถึง ผมก็เห็นพี่ดากำลังนั่งอยู่บนรถเข็นอยู่คนเดียว สีหน้าของพี่ดาดูเศร้าและเคว้งคว้างมากๆ ผมจึงถลาเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าพี่ดาทันที

“พี่ดา ผมมาแล้ว เป็นไงบ้างครับ”

“อ้าวกร มาแล้วหรอ พี่ขอโทษนะ แต่พี่ไม่มีใครให้นึกถึงแล้วจริงๆ พี่เลยให้ทางโรงพยาบาลโทรหากร พี่ขอโทษจริงๆนะ”

พี่ดาพูดกับผมยิ้มๆแต่แววตานั้นมันมีน้ำตามาคลอแล้ว ผมจึงรีบดึงพี่ดาเข้ามากอดทันที

“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว พี่ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ”

“ขอบใจนะกร”

ผมกอดพี่ดาไว้แน่น บ้าเอ้ย ทำไมพี่ดาถึงต้องเจ็บตัวแบบนี้ด้วยวะ

"แฟนคุณนลินดาใช่มั้ยคะ"พยาบาลเดินมาถามผม พี่ดาเลยหันมามองผมด้วยสายตาที่สงสัยแกมดุเล็กน้อย

"ครับ ผมเป็นแฟนคุณนลินดาเอง" ผมพูดกับพยาบาล แต่สายตาผมกลับจับจ้องไปที่ใบหน้าแสนสวยของพี่ดา

“งั้นเชิญทางนี้ค่ะ”

“ครับ”

ผมพยักหน้าบอกพนักงาน ก่อนจะหันมามองพี่ดา

“รอผมอยู่ตรงนี้ก่อนะครับพี่ดา เดี๋ยวผมมา”

ผมจัดการทุกอย่างให้พี่ดา ก่อนที่จะพาเธอขึ้นมอไซค์แล้วตรงไปที่หอพักของผมทันที พอถึงหอพักด้วยความที่พี่ดาเจ็บขาเธอจึงขึ้นบันไดได้ลำบาก ผมจึงอุ้มพี่ดาขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด

“อุ๊ย!!!!!! กรจะทำอะไร”

พี่ดาโวยวายขึ้นมานิดนึงด้วยความตกใจ”

“ผมก็จะอุ้มพี่ดาไงครับ”

“ไม่เป็นไร พี่เดินขึ้นไปเองได้”

“เดินธรรมดายังจะไม่ไหวเลยพี่ พี่จะขึ้นบันได 4 ชั้นได้ยังไงครับ ให้ผมอุ้มนั้นแหละดีแล้ว”

“แต่ว่า”

“อย่าดื้อซิครับ ให้ผมอุ้มนั่นแหละ ดีที่สุดแล้ว” ผมกระชับพี่ดาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะพาขึ้นมาบนห้อง นี่ผมไม่ได้ฉวยโอกาสนะ ผมค่อยๆวางพี่ดาไว้ที่เตียงอย่างช้าๆ

“แล้วตกลง ขาพี่ไปโดนอะไรมาครับ บอกผมได้มั้ย” ผมค่อยๆจับขาพี่ดาที่โดนพันเอาไว้ด้วยผ้าก๊อซเบาๆ

"ไฟในห้องพี่มันดับ พี่เลยเอาเก้าอี้มาเพื่อเปลี่ยนหลอดไฟ แต่พี่ก็เหยียบพลาด เลยร่วงมาใส่โต๊ะกระจก”

“แล้วสามีพี่เขาไปไหนทำไมถึงปล่อยให้พี่เป็นคนทำอยู่คนเดียว”

พี่ดาไม่ยอมตอบผม เธอได้แต่ยิ้ม แสดงว่าไอ้ผัวเวรของพี่ดาเนี้ย มันต้องมีอะไรแน่ๆ

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรครับ งั้นเอาเป็นว่า พี่ดาต้องนอนกับผมที่นี่เลยแล้วกันนะครับ”

“ไม่ได้หรอกกร พี่ต้องกลับบ้าน กรไปส่งพี่ที่บ้านไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้ครับเพราะผมจะเป็นคนดูแลพี่เอง”

“แต่ว่า.....”

“ไม่มีแต่ครับ และถ้าพี่ยังดื้อแบบนี้ ผมจะจับพี่กดไปที่เตียง และจูบพี่ซะตอนนี้เลย”

คำขู่ของผมได้ผล เพราะพี่ดานั่งเงียบไปเลย ผมจึงให้พี่ดานั่งรออยู่บนเตียง ส่วนผมก็ไปเข้าครัวเพื่อเตรียมข้าวต้มกับนม มาให้พี่ดากิน

"กินข้าวก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวจะได้กินยา ส่วนนมเนี้ยพี่ดาต้องกินยาไปแล้ว 45 นาที ถึงจะกินนมได้นะครับ

“ รู้ทุกเรื่อง ทำเป็นทุกอย่างเลยนะ”

“มันอยู่ห่างไกลพ่อแม่ตั้ง 4 ปีนี่ครับ ผมเลยทำกินเองคล่องเลย”

“เรอ พ่อแม่กรอยู่ต่างจังหวัดเหรอ นี่กรต้องมาทำงานต่างที่ใช่มั้ย”

พี่ดากำลังเข้าใจว่าผมห่างพ่อแม่เพราะมาทำงาน ซึ่งต่างจากที่ผมพูดเพราะผมไปเรียนต่างประเทศต่างหาก

“ครับ”

“ดีจัง อย่างน้อยกรก็ยังมีพ่อแม่” พี่ดามีสีหน้าที่สลดลงอย่างชัดเจน เศร้าอีกแล้ว พี่ดาของผมเศร้าอีกแล้วครับ

”กินเถอะครับ อย่าพูดถึงเรื่องอื่นเลย”

ผมยื่นถ้ายข้าวต้มให้พี่ดาช้าๆ

“จ้ะ ขอบใจนะกร”

พี่ดากินข้าวต้มกับนมที่ผมเตรียมไว้ให้จนหมด แต่ซักพักพี่ดากลับมีสีหน้าที่ไม่ดีเอาซะเลย เป็นอะไรรึเปล่า

“พี่ดาเป็นอะไรครับ” ผมถามพี่ดาขึ้นมาอย่างสงสัย

“คือว่าพี่.... พี่...พี่ปวดห้องน้ำ แต่พี่ลุกไม่ได้”

“เรื่องแค่นี้เอง พี่ดาบอกผมก็ได้นี่ครับ งั้นมาครับ ผมช่วย”

ผมช่วยพยุงพี่ดาขึ้นมา แต่ดูเหมือนพี่ดาจะเดินแทบไม่ได้เลย เพราะหมอบอกว่ากระจกมันบาดขายาวเลย ผมจึงช้อนตัวพี่ดาขึ้นมาทันทีก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำ ผมยืนจ้องพี่ดา จนพี่ดาต้องหันมามองหน้าผมอ่ะ

“กร ออกไปก่อนนะ พี่ฉี่ไม่ออก” พี่ดาพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังยืนจ้องพี่เขาอยู่

“อ้อ… ครับ ผมลืมไปเลย”

ผมเดินออกมารอพี่ดาที่ด้านนอกอย่างเขินๆ จะเขินอะไรนักหนาวะไอ้กร ผู้หญิงก็เคยผ่านมาบ้าง แถมแต่ละคน หุ่นเอ็กซ์เซ็กซี่กว่าพี่ดาซะอีก

“เสร็จรึยังครับพี่ดา “ ผมตะโกนถามพี่ดาหลังจากที่พี่ดาหายเข้าไปในห้องน้ำนานแล้ว

“กร ช่วยออกไปรอที่เตียงได้มั้ย พี่ฉี่ไม่ออกอ่ะ” เสียงพี่ดาฟังดูเขินๆ

“คราบ ได้คราบ”