ตอนที่ 52.อรุณนารีมองดูรอบๆ ตัวอย่างนึกเสียใจและเสียดายหากเกาะสวยๆ แห่งนี้จะต้องตกเป็นของเหล่าคนพาลที่มากด้วยความโลภและใจร้ายพวกนั้น ถ้าหากมันได้เกาะแห่งนี้ไปก็คงจะปู้ยี่ปู้ยำจนที่นี่ไม่เหลือความสมบูรณ์งดงามหรือทรัพยากรที่มีคุณค่าไว้ให้ลูกหลานได้เห็นอย่างแน่นอน ความรู้สึกรักและหวงแหนอาณาจักรเล็กๆ ที่แสนสวยและสงบนี้เกิดขึ้นในใจดวงเล็กๆ ของเธออย่างรุนแรงร่างเล็กบอบบางเดินเลี่ยงไปยังห้องครัวเล็กๆ ทว่าสะอาดและทันสมัยด้วยอุปกรณ์เครื่องใช้ที่กลมกลืน เป็นมิตรกับธรรมชาติอย่างแท้จริงเตาไฟฟ้าที่ใช้นั้น เป็นเตาที่ใช้พลังงานจากการชาร์ตแบตเตอรี่ด้วยแสงอาทิตย์ และเครื่องต้มน้ำก็ใช้ระบบเก็บกักความร้อนเพื่อใช้ในการต้มน้ำ กระดาษชำระก็เป็นกระดาษรีไซเคิลแม้จะไม่อ่อนนุ่มแต่คุณภาพในการเช็ดทำความสะอาดไม่แพ้ใคร ถ้วยชามก็ทำจากดินเผาที่ออกแบบงดงามจนน่าทึ่ง และอาหารกระป๋องที่ริคพูดถึงนั้นก็เป็นอาหารที่ผลิตจากโรงงานแปรรูปอาหารของวารินกรุ๊ป และคงได้วัตถุดิบจากไร่ของหิรัญวารินทร์ที่มีอยู่ทั่วเกือบทุกมุมของประเทศดูเหมือนว่าครอบครัวนี้เขารักธรรมชาติด้วยชีวิตและจิตใจ“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยคอบร้า ที่ฉันให้แกเข้าใกล้ฉ
ตอนที่53.“ก็แล้วแต่เขาจะมีน้ำใจ มาด้วยทั้งทีจะทำตัวมีประโยชน์บ้างก็ดีเหมือนกัน” นอกจากจะหน้ารก แล้วยังปากดีอีกนะ ไอ้นายหัวมหาโจร ปากเสีย ไม่หล่อแล้วยังจะหยิ่ง นี่คือสิ่งที่อรุณนารีคิด แต่ไม่พูดออกไป“นายนี่ปากดีจริงๆ เลยมาร์คนี่ถ้าแมงปอเขาเป็นคนขี้ใจน้อยและแสนงอนกว่านี้มีหวังคืนนี้ฉันก็ได้กินแค่บะหมี่ต้มธรรมดาๆ และโกโก้ร้อนแบบน้ำล้างจานยังอร่อยกว่าของนายแน่ๆ” ริคเอ่ยอย่างเหน็บแนมเหมันต์ในทีและเรียกขานหญิงสาวว่า แมงปออย่างสนิทสนม จนคนที่โดนเหน็บชักตะหงิดๆ ในใจแต่ก็ทำเฉยเหมือนทองไม่รู้ร้อนแต่หารู้ไม่ว่าท่าทางของเขานั้นริคได้แสกนเก็บไว้ในเมโมรี่หมดแล้ว“ก็ในเมื่ออยากตามมาก็ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์อยู่แล้ว จะมานั่งเป็นคุณนายสวยๆ เริดๆ ไม่ได้หรอก จริงไหมคอบร้า” ชายหนุ่มตอบในแบบของเขาแล้วหันมาถามเจ้าคอบร้าที่นอนมองนายมันตาปริบๆ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแบบว่ามันขอไม่ออกความเห็นเดี๋ยวแมงปอโกรธเอา ประมาณนั้นริคหัวเราะในลำคอก่อนจะหลับตาลงอย่างเมื่อยล้าเพราะต้องจ้องจอคอมพิวเตอร์นานๆ และเวลาที่ล่วงเลยมาเกือบจะตีสองแล้ว เขากับเหมันต์ต้องคอยรวบรวมข้อมูลและหลักฐานต่างๆ ของชลเขตให้มากที่สุดและเร็วที่สุดก
ตอนที่ 54ร่างสองร่างที่กลิ้งตามกันมาดูน่าขำและน่าเห็นใจนักมันไม่ได้มีท่าสวยหรูอย่างในหนังหรือในละครที่พระเอกนางเอกสะดุดก้อนหินแล้วล้มลงในอ้อมแขนของกันและกัน หรือล้มทับกันแบบที่ใบหน้าเกือบชนกัน หรือเกือบจุมพิตกัน แต่ทั้งเธอและเขาในตอนนี้หล่นตุบลงมาในท่าที่หญิงสาวตัวเล็กขดตัวเหมือนก้อนอะไรสักอย่าง ชุดเสื้อนอนที่เป็นกระโปรงคลุมเข่านั้นเปิดร่นขึ้นมาถึงโคนขาเรียวบาง ผมเผ้ายุ่งเหยองมีทั้งใบไม้ใบหญ้าติดเต็มหัว แก้มแดงๆเพราะแรงหอบหายใจนั้นก็เลอะด้วยดินชื้นน้ำค้าง และร่างเล็กๆ ของเธอก็ยังถูกทับด้วยร่างใหญ่หนักอึ้งที่นอนหงายท้องทับเธออยู่ทั้งตัว ในสภาพที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ต่างกันนักออกจะเลอะกว่าเธอด้วยซ้ำ ท่านี้ไม่หวานชื่นและไม่เหมือนในหนังรักเลยสักนิด เจ้าคอบร้าที่วิ่งหูตั้งตามลงมานั่งลงแล้วหอบเบาๆ เอาขาหน้าหนึ่งข้างปิดตาในท่าหมาเซ็งอีกรอบ“โอ๊ย ทับมาได้หนักนะคุณ ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงเล็กๆ อู้อี้ใต้ร่างหนาทำให้เหมันต์รีบตะเกียกตะกายลุกทันที และทันได้เห็นขาวเรียวเล็กขาวนวลที่ตอนนี้เปิดเปลือยเพราะเจ้ากระโปรงนอนลายการ์ตูนของเธอเปิดร่นมากองอยู่ที่เอวบางอย่างน่าหวาดเสียว และชั้นในตัวน้อยๆ ท
ตอนที่ 55.ชายหนุ่มขับเคลื่อนรถอย่างนุ่มนวลและขัดเขินพอกัน ตลอดเส้นทางกลับเรือนใหญ่จึงเงียบงันแต่ในใจของคนสองคนกับอีกหนึ่งตัว กลับเบิกบานและสดใส พอๆ กับยามเช้าของเกาะพราวแสงจันทร์ที่วันนี้ดูว่ามันสดชื่นสดใสไปทั้งเกาะเพราะนายหัวของเกาะพราวแสงจันทร์ในวันนี้ยิ้มและหัวเราะ ใบหน้าที่เคยกระด้างเย็นชาอยู่เป็นนิจ ดูผ่อนคลายและสดใสจนแม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกว่าใจของตนนั้นได้ซึมซับเอาภาพที่น่าประทับใจ (รึเปล่า) ของกันและกันไว้ในหัวใจของตนเอง อย่างเงียบๆ...เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ที่ตอนนี้มีทั้งนายใหญ่นายหญิง ดรุณนุช เด่นดี ชะเอมและกุ้งแก้วรอท่าอยู่ และเมื่อเห็นว่าทั้งสองเดินมาด้วยใบหน้าแช่มชื่น สดใสปิดไม่มิดแม้ว่าตามเนื้อตัวจะเต็มไปด้วยเศษใบไม้ใบหญ้า และหน้าตาค่อนข้างมอมแมมเพราะเลอะดินโคลน แต่แววตานี่สิ มันเจิดจ้าสดใสเสียจนคนที่คอยอยู่รู้สึกทึ่ง โดยเฉพาะนายใหญ่และนายหญิงนั้นรู้สึกพอใจอย่างล้นหลามที่วันนี้ นายหัวมาร์คที่ชอบทำหน้าดุและเย็นชานั้น เช้านี้แววตาสีน้ำเงินเข้มกระด้างเย็นชานั้น สดใสเป็นประกาย ริมฝีปากที่เม้มสนิทและเคร่งขรึมนั้นยกยิ้มนิดๆบางเบาแต่ผู้เป็นพ่อแม่ก็สังเกตได้นี่เป็นการเปลี่ยนแ
ตอนที่ 56.ลิ้นเล็กๆ ที่เกี่ยวรัดตอบสนองอย่างไม่เดียงสาทำให้ริค ครางอย่างพึงพอใจ และดูเหมือนร่างกายใหญ่โตบวมเป่งแทบมอดไหม้เมื่อร่างสาวที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งบดเบียดอย่างไม่รู้ตัวด้วยความซ่านเสียวเกินบรรยาย เขาอยากจะทำมากกว่านี้หากว่าไม่ติดธุระสำคัญ และถ้าหากเขาไม่รีบลงมือพวกเขาเองจะเสียเปรียบ และยากที่จะแก้ไขริคถอนริมฝีปากออกจากความหวานล้ำอย่างแสนเสียดาย สายตาคมฉ่ำหวานกวาดไล้ดวงหน้าสีน้ำผึ้งแดงปลั่งอย่างหลงใหล แม่ลูกลิงของเขาช่างหอมหวานขนาดนี้เขาจะไม่หลงได้อย่างไร และดวงตาคมหวานซึ้งหลับพริ้ม ริมฝีปากเห่อบวมจากจุมพิตดุเดือดของเผยออย่างเชิญชวนที่เจ้าตัวไม่ตั้งใจแทบทำให้ริคหมดความควบคุมตัวเอง“ถ้าฉันไม่ติดธุระสำคัญนะสาวน้อยเธอไม่ได้ยืนเคลิบเคลิ้มอยู่แบบนี้หรอกป่านนี้เราคงอยู่บนเตียงของฉันแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่ายังไม่หายจากอาการหลงเด็กจนหัวปักหัวปำ เสียงแหบห้าวเร้าใจของริคปลุกสาวน้อยที่เคลิ้มไปกับจุมพิตร้อนแรงให้ตื่นจากอาการเคลิบเคลิ้มไม่เป็นตัวของตัวเอง ใบหน้าสวยคมแดงก่ำร่างสาวรีบผละถอยห่างเขาเหมือนโดนของร้อนก็ไม่ปานทั้งๆ ที่เมื่อครู่แทบอยากจะให้เขากอดรัดและทำมากกว่าจูบสูบวิ
ตอนที่ 57.แต่ทุกอย่างก็คว้าน้ำเหลว เธอถูกกีดกันทุกทางไม่ให้เข้าถึงริค และต้องเจอกับสาวๆ ของริคที่คอยตามจิกเขาเหมือนกันซึ่งแต่ละคนก็แสนจะแสบทรวงจนเธอต้องล่าถอยและมารู้ทีหลังว่าทุกอย่างนั้นเป็นแค่แผนตื้นๆ ของใครบางคนที่อยากให้เธอเลิกและตีตัวออกห่างจากเหมันต์เพราะรู้ว่าเธอต้องการแค่จับเขาเพราะความร่ำรวยของนายหัวแห่งเกาะพราวแสงจันทร์ คนๆนั้นก็คือนายหญิงวาริน!หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนเป้าหมายใหม่เมื่อมีเศรษฐีชาวฝรั่งเศสที่มีอายุคราวพ่อมาชอบพอ เธอจึงตัดสินใจจับเศรษฐีแก่คนนั้นแทนเพราะชีวิตนางแบบของเธอเริ่มตกต่ำเพราะความเรื่องมากเย่อหยิ่งและไร้วินัยของเธอเอง แต่แทนที่จะสำนึกเธอกลับคิดเข้าข้างตัวเองว่าถูกเสมอ เมื่อเธอได้แต่งงานอยู่กินกับสามีที่แก่กว่าเธอแทบจะเรียกว่าเป็นพ่อลูกกันได้ทุกอย่างก็ไม่ได้สวยหรูนัก เมื่อครอบครัวสามีชาวฝรั่งเศสของเธอนั้นเจ้ายศเจ้าอย่างและรังเกียจไม่ยอมรับเธอ แต่ด้วยความที่หมดหนทางเธอจึงอดทนให้คนที่นั่นดูถูกและโขลกสับ แต่สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวเพราะความที่เคยเฉิดฉายและมีชื่อเสียงในอดีตเธอก็ยอมรับไม่ได้จึงขอฟ้องหย่าเพื่อเรียกร้องสินสมรสจากสามีชาวฝรั่งเศสที่โง่จดทะเบียนสมรสก
ตอนที่ 58.“โธ่ไอ้เด่นดังทำวางท่าสงสัยยังไม่เข็ดที่เจอหมัดเด็ดของซาตานแห่งเวลส์” คิมหันต์เอ่ยล้อๆ เด่นดังที่ทำคอย่นอย่างกวนๆและถอยออกไปเพื่อหาเครื่องดื่มมารองรับว่าที่น้องเขยกิตติมศักดิ์ริคหัวเราะเบาๆ กับท่ากวนๆ ของเด่นดังและอดคิดถึงเรื่องราวเมื่อเกือบสี่ปีก่อนไม่ได้เพราะหลังจากที่เขาโดนยัยลูกลิงปาก้อนหินใส่จนเกือบตาบอด และได้แผลเป็นมาดูต่างหน้า คราวแรกที่กลับไปเวลส์เขาแค่คิดอยากจะแก้แค้นเธอแต่พอให้ลูกน้องคอยติดตามข่าวคราว ถ่ายรูปและเก็บเรื่องราวของเธอส่งมาให้เป็นระยะๆ จากแรกๆ ที่คิดร้าย พอได้เห็นดรุณนุชในมุมมองที่เปลี่ยนไปในทุกๆ ครั้ง และทุกๆ ภาพที่คนของเขาส่งมาให้ดูทำให้เขารู้สึกผูกพันหลงใหลกลายเป็นหลงรักไปโดยไม่รู้ตัวซึ่งมันแปลกมากกับการที่ริคทำแค่การสืบข่าวและมองดูอยู่ห่างๆ กับคนที่สร้างความเจ็บแค้นให้เขา แม้น้อยนิดริคมักจะไม่ปล่อยให้ลอยนวล แต่เขาจะทำการเชือดเหยื่อทันทีที่มีโอกาสและโอกาสของริคคือ ทุกๆ วันทุกๆ ชั่วโมง และทุกๆ วินาที เหยื่อจะไม่มีวันรอด!!!หรืออาจเป็นเพราะเขาหลงรักแม่ลูกลิงหน้าดำมอมแมมด้วยเขม่าควันไฟที่มาพร้อมลูกลิงตัวน้อยนั่นตั้งแต่แรกพบก็เป็นได้ และหลังจากที่กลับ
ตอนที่ 59.ทั้งคู่สู้กันผลัดกันรับผลัดกันรุก อย่างที่ไม่มีใครยอมใครและไม่มีทีท่าว่าเหน็ดเหนื่อย แววตาทั้งคู่จริงจังและพร้อมแลกด้วยชีวิตทั้งหมดที่มีโดยเฉพาะริคที่ต้องการแสดงให้คนในครอบครัวของดรุณนุชรับรู้ว่าเขารักดรุณนุชจริงๆ ไม่ใช่แค่หลงใหลและไม่ได้คิดหลอกลวงคนในครอบครัวเธอไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยหรืออ่อนแรงเพราะการต่อสู้ที่เนิ่นนานและรุนแรงเด่นดังก็พลาดท่าให้ริค เขาสะดุดล้มอย่างที่ไม่น่าเป็นไปได้ แค่ก้อนหินเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่ากระเด็นมาโดนขาที่กำลังก้าวเข้าห้ำหั่นในขณะที่ริคทำท่าว่าจะพลาดพลั้งแต่เมื่อเด่นดังเสียหลักจากที่เสียเปรียบริคก็ขึ้นนำทันทีด้วยการเตะเข้าที่ชายโครงของเด่นดังเต็มแรงทำให้ร่างที่เตี้ยกว่าของเด่นดังถึงกับกระเด็นหงายท้อง เขาแพ้อย่างหมดท่าเพราะดาบไม้ที่จ่อที่คอหอยเขานั้นนั้นคือบทสรุป“นายฝรั่งชนะแล้ว” นางดวงดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า เพราะนางเองก็ชอบพอนิสัยใจคอริคอยู่ไม่น้อยเลยลืมที่จะเก็บรักษาอาการปลื้มออกนอกหน้า และนางยังแอบให้เจ้ากุ้งแก้วโยนหินก้อนนั้นใส่ขาของเด่นดังด้วยเพราะเห็นท่าว่าที่ลูกเขยจะพลาดท่าเสียทีให้ลูกชาย และนางเองก็ไม่ลืมขยิบตาให้เจ้ากุ้ง
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร