ตอนที่ 58.“โธ่ไอ้เด่นดังทำวางท่าสงสัยยังไม่เข็ดที่เจอหมัดเด็ดของซาตานแห่งเวลส์” คิมหันต์เอ่ยล้อๆ เด่นดังที่ทำคอย่นอย่างกวนๆและถอยออกไปเพื่อหาเครื่องดื่มมารองรับว่าที่น้องเขยกิตติมศักดิ์ริคหัวเราะเบาๆ กับท่ากวนๆ ของเด่นดังและอดคิดถึงเรื่องราวเมื่อเกือบสี่ปีก่อนไม่ได้เพราะหลังจากที่เขาโดนยัยลูกลิงปาก้อนหินใส่จนเกือบตาบอด และได้แผลเป็นมาดูต่างหน้า คราวแรกที่กลับไปเวลส์เขาแค่คิดอยากจะแก้แค้นเธอแต่พอให้ลูกน้องคอยติดตามข่าวคราว ถ่ายรูปและเก็บเรื่องราวของเธอส่งมาให้เป็นระยะๆ จากแรกๆ ที่คิดร้าย พอได้เห็นดรุณนุชในมุมมองที่เปลี่ยนไปในทุกๆ ครั้ง และทุกๆ ภาพที่คนของเขาส่งมาให้ดูทำให้เขารู้สึกผูกพันหลงใหลกลายเป็นหลงรักไปโดยไม่รู้ตัวซึ่งมันแปลกมากกับการที่ริคทำแค่การสืบข่าวและมองดูอยู่ห่างๆ กับคนที่สร้างความเจ็บแค้นให้เขา แม้น้อยนิดริคมักจะไม่ปล่อยให้ลอยนวล แต่เขาจะทำการเชือดเหยื่อทันทีที่มีโอกาสและโอกาสของริคคือ ทุกๆ วันทุกๆ ชั่วโมง และทุกๆ วินาที เหยื่อจะไม่มีวันรอด!!!หรืออาจเป็นเพราะเขาหลงรักแม่ลูกลิงหน้าดำมอมแมมด้วยเขม่าควันไฟที่มาพร้อมลูกลิงตัวน้อยนั่นตั้งแต่แรกพบก็เป็นได้ และหลังจากที่กลับ
ตอนที่ 59.ทั้งคู่สู้กันผลัดกันรับผลัดกันรุก อย่างที่ไม่มีใครยอมใครและไม่มีทีท่าว่าเหน็ดเหนื่อย แววตาทั้งคู่จริงจังและพร้อมแลกด้วยชีวิตทั้งหมดที่มีโดยเฉพาะริคที่ต้องการแสดงให้คนในครอบครัวของดรุณนุชรับรู้ว่าเขารักดรุณนุชจริงๆ ไม่ใช่แค่หลงใหลและไม่ได้คิดหลอกลวงคนในครอบครัวเธอไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยหรืออ่อนแรงเพราะการต่อสู้ที่เนิ่นนานและรุนแรงเด่นดังก็พลาดท่าให้ริค เขาสะดุดล้มอย่างที่ไม่น่าเป็นไปได้ แค่ก้อนหินเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่ากระเด็นมาโดนขาที่กำลังก้าวเข้าห้ำหั่นในขณะที่ริคทำท่าว่าจะพลาดพลั้งแต่เมื่อเด่นดังเสียหลักจากที่เสียเปรียบริคก็ขึ้นนำทันทีด้วยการเตะเข้าที่ชายโครงของเด่นดังเต็มแรงทำให้ร่างที่เตี้ยกว่าของเด่นดังถึงกับกระเด็นหงายท้อง เขาแพ้อย่างหมดท่าเพราะดาบไม้ที่จ่อที่คอหอยเขานั้นนั้นคือบทสรุป“นายฝรั่งชนะแล้ว” นางดวงดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า เพราะนางเองก็ชอบพอนิสัยใจคอริคอยู่ไม่น้อยเลยลืมที่จะเก็บรักษาอาการปลื้มออกนอกหน้า และนางยังแอบให้เจ้ากุ้งแก้วโยนหินก้อนนั้นใส่ขาของเด่นดังด้วยเพราะเห็นท่าว่าที่ลูกเขยจะพลาดท่าเสียทีให้ลูกชาย และนางเองก็ไม่ลืมขยิบตาให้เจ้ากุ้ง
ตอนที่ 60.กรอบแกรบ!!!กรอบแกรบ!!! กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง เสียงใบจากและกระพรวนดังก้องเคล้าเสียงคลื่นทะเล ลมทะเลเย็นๆ ในยามบ่ายคล้อยกำลังเย็นสบายและอากาศกำลังดี แต่ริคไม่มีเวลามาชื่นชมสดับฟังเสียงเหล่านั้น ตอนนี้เขาต้องใช้สมาธิในการฟังเสียงการเคลื่อนไหวของคู่ชกที่เชี่ยวชาญและเป็นเอกด้านการต่อด้วยสู้มือเปล่าอย่างเด่นดี ซึ่งเขาเองก็พอรู้กิตติศัพท์ความหนักและโหดของเจ้าของหมัดอย่างเด่นดีมาบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้เกรงนักแต่เขากลัวว่าจะพลาดท่าให้แก่เด่นดีมากกว่าเพราะเขาเองก็ไม่ค่อยชำนาญด้านนี้นัก การต่อสู้ครั้งนี้ต้องใช้ความสามารถสุดๆ และอาจจะต้องพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือปาฏิหาริย์จากแม่ดวงดีเสียแล้วกระมัง ริคคิดอย่างหนักใจ ดูท่าว่าคราวนี้ซาตานร้ายอย่างเขาต้องภาวนาขอสิ่งศักดิ์และว่าที่แม่ยายให้ช่วยเสียแล้ววืดดด!!!กรุ้งกริ้ง!!! สายลมเย็นๆ จากหมัดหนักของเด่นดังเฉียดใบหน้าหล่อเหลาของริคไปอย่างหวุดหวิด ถ้าเขาโดนหมัดนี้ไม่แน่ว่าอาจน็อคเอ้าท์ได้ ชายหนุ่มหมุนตัวกลับโดยเร็วและอาศัยช่วงตัวที่ยาวกว่าเสี่ยงเตะขายาวๆ ออกไปและก็ได้ผลเมื่อเขาเตะโดนลำตัวของเด่นดีแม้เพียงแค่นิดเดียวแต่ก็เรียกเสียงครางฮือของกองเ
ตอนที่ 61. หลังจากที่ริคและคิมหันต์ออกไปพบบุคคลสำคัญที่จะช่วยเหลือในการขุดรากถอนโคนผู้ไม่ประสงค์ดีและเป็นภัยต่อทั้งหิรัญวารินทร์และประเทศชาติ ริคก็ขอตัวเข้าไปดูงานในโรงแรมสาขาของเวลส์ ของเขาที่เกาะสมุยเพราะได้รับข่าวจากคนที่เขาให้ดูแลที่นี่ว่าเกิดปัญหาจนเขาต้องเข้ามาดูแลด้วยตัวเอง และก็พบว่าปัญหาที่ว่านั้นคือ...“แอนนิต้า” ริคครางชื่อหญิงสาวในอกความยุ่งยากแปะหราอยู่บนใบหน้าสวยที่ส่งยิ้มหวานหยดมาที่เขา“ริค ในที่สุดคุณก็มาจริงๆ ด้วย แอนนี่คิดถึงคุณจัง” แอนนิต้าตรงรี่เข้ามาเกาะแขนแกร่งอย่างสนิทสนมคุ้นเคยและยังเขย่งตัวขึ้นจูบมุมปากสีสวยของริคอย่างไม่อายใครเธอแสดงความสนิทสนมออกนอกหน้าจนริครู้สึกอึดอัด และกระแสความยุ่งยากก็ลอยวนอยู่รอบๆ ตัวจนรู้สึกได้เอาละวะงานเข้าจังๆ แล้วคราวนี้ ริคครางในอก “คุณมาทำอะไรที่นี่ แอนนี่ คิดว่าคุณจะยังอยู่ที่อัครไพฑูรย์เสียอีก”ริคพูดตรงๆ เขาไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมกับเธอเพราะเธอไม่ได้สำคัญหรือมีความหมายอะไรกับเขานอกจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ไร้ความจริงใจ แอนนิต้าชะงักหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นยิ้มแย้มปกติและทำเสียงออดอ้อนน่าเห็นใจ“แหมริคคะ แอนนี่ไปที่นั่
ตอนที่ 62.“เดี๋ยวฉันจะไปผาแสงจันทร์ฝากนายบอกแม่กับพ่อฉันด้วยก็แล้วกัน ส่วนผู้หญิงคนนั้นอย่าให้เธอพักบนเรือนเด็ดขาดให้เธอพักบ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยวหลังที่อยู่ริมสุดด้านตะวันตก คงไม่ต้องให้ฉันสั่งว่าให้ทำยังไง” ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินดุ่มๆ ไปที่รถ 4WD คันเก่งก่อนจะขับเคลื่อนไปยังผาแสงจันทร์ปล่อยให้เด่นดียืนเกาหัวฟูๆ ของตนแกรกๆ กับภารกิจที่เรียกได้ว่าลงมือสังหารพวกอัครไพฑูรย์ ง่ายกว่ากันเยอะ“เอออะไรที่ยากๆ และแสนจะน่ารำคาญก็โยนมาให้ไอ้เด่นดีทุกที แล้วทีนี้จะเอาไงล่ะนี่เฮ้อ” เด่นดีทำหน้ายุ่งก่อนจะหันไปทางกลุ่มเด็กๆ ที่กำลังซ้อมเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน“สงสัยงานนี้ต้องให้แมงปอกับน้ำผึ้งจัดการซะแล้ว อิอิอิ สนุกแน่ๆ”สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณพ่อไม่เจอกันตั้งนานสบายดีหรือคะ” แอนนิต้านั่งจีบปากจีบคอทักทายสวัสดีนายใหญ่และนายหญิงวารินอย่างนอบน้อมจนนายหญิงวารินแทบจะต้องก้มลงจนติดพื้นเพื่อรับไหว้แสนงามของเธอ“เอ่อสบายดีจ๊ะขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วง” “แอนนี่น่ะคิดถึ้งคิดที่นี่นะคะ แต่ก็ไม่กล้ามาและอีกอย่างกลัวว่ามาร์คเขายังโกรธแอนนี่อยู่ก็เลยไม่กล้ามา แต่บังเอิ๊นบังเอิญเจอริคที่สมุย แอนนี่ก็เลยลองๆ ถามดู
ตอนที่ 63.“ทำไมทำไมนายหัวถึงจะต้องคิดสั้นด้วยอ่ะเกิดอะไรขึ้น”อรุณนารีถามอย่างร้อนรนจนออกนอกหน้า และมันก็เข้าทางแฝดจอมแผนการที่ก็ยอมเล่าเรื่องในอดีตของนายหัวให้เธอฟังว่าทำไมเหตุใด ชายหนุ่มผู้น่ารักอ่อนหวานและแสนอบอุ่นกลายเป็นเจ้าชายน้ำแข็งเย็นชาและเงียบขรึมและตอนนี้การกลับมาของ แอนนิต้าอดีตคนรักที่ทำให้เหมันต์ต้องระเห็จไปผาแสงจันทร์และตอนนี้ยังไม่ลงมาคล้ายๆ กับว่ายังทำใจไม่ได้กระนั้น“โห น่าสงสารเนอะ แล้วผู้หญิงคนนั้นตอนนี้อยู่ไหนล่ะ”“อยู่เรือนรับรองทิศตะวันตกโน่น”อรุณนารีมองตามทางที่สองพี่น้องบอกแล้วก็หันไปมองทิศทางผาแสงจันทร์ในใจก็คิดห่วงๆ คนที่อยู่บนนั้นเหมือนกันกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่เด่นดี เด่นดังว่า“แล้วนี่มีใครไปตามนายหัวมาร์ครึยังป่านนี้โดดทะเลแล้วมั้ง”“เราไม่กล้าไปตามหรอกแมงปอ”“ใช่เพราะนายหัวถ้าอยู่ในอารมณ์นี้แล้วเข้าหายาก ดีไม่ดีโดนเตะกลับมา” แฝดจอมป่วนให้ความเห็นและอรุณนารีก็พยักหน้ากำลังจะเดินขึ้นเรือนแต่ทั้งสองก็เรียกไว้ก่อน“อ้าวแมงปอ ไม่คิดจะช่วยไปตามนายหัวหน่อยเหรอ พวกเราเป็นห่วงน่ะเพราะเท่าที่เห็นอาการนายหัวแย่มากๆ น่าเป็นห่วงมากเลย เนอะดีเนอะ”เด่นดังหันมาขยิบตา
ตอนที่ 64.“ว้าย กรี๊ดดดด!!!” แต่ตอนนี้เธอก็ได้รู้แล้วว่าเธอก้าวพลาดเมื่อร่างเล็กๆ ของเธอลอยละลิ่วลื่นไถลไปตามลาดหินขูดเกี่ยวกับกิ่งไม้น้อยใหญ่จนรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัวเสียงกรีดร้องอย่างตกใจและร่างน้อยๆ ที่ลื่นไถลตกลงไปจากโขดหินนั้นได้สร้างความตกใจและเป็นห่วงให้เจ้าคอบร้าเป็นอย่างมาก มันเห่าเสียงดังและกระโดดขึ้นไปบนโขดหินก้มมองหาร่างของอรุณนารีแต่ด้วยความมืดที่เริ่มปกคลุมทำให้มันมองหาได้ยากลำบากแม้ว่าสายตาของมันจะมีความสามารถมองในที่มืดได้ดีกว่าคนก็ตามมันจึงเห่าเพื่อส่งสัญญาณให้หญิงสาวตอบกลับและได้แต่หวังว่าเสียงของมันจะดังพอให้นายหัวของมันได้ยินโฮ่งๆๆ เจ้าคอบร้าเห่าอีกรอบและคราวนี้มันก็ได้ยินเสียงโอดโอยของอรุณนารีพร้อมกับการเคลื่อนไหวน้อยๆ ของพุ่มไม้ด้านล่างและเหมือนประกายไฟเล็กๆ จากไฟฉายหรืออะไรสักอย่างที่ส่องวับแวมอยู่ข้างล่างนั่น มันจึงไม่รอช้ารีบกระโดดลงไปหาอรุณนารีด้วยความชำนาญเพราะมันก็ได้รับการฝึกฝนให้เดินสำรวจป่ากับนายหัวอยู่บ่อยครั้งและทุกคนต่างก็รู้ว่าเจ้าคอบร้าถูกฝึกมาให้เป็นนักสำรวจพร้อมๆ กับนักล่าที่พร้อมจะต่อสู้ฟาดฟันกับคนที่จะมาทำร้ายนายของมันหรือมารุกรานยังถิ่นที่สงบ
ตอนที่ 65.เหมันต์ที่กำลังโรยตังลงมาจากหน้าผาที่แม้ไม่สูงมากนักแต่เขาก็ไม่ประมาทเพราะตอนนี้ความมืดโรยตัวเข้าปกคลุมแล้วแม้แสงจันทร์จะสว่างไสวเพราะเป็นคืนข้างขึ้นก็ตาม เจ้าคอบร้าที่จับความเคลื่อนไหวของบางอย่างและกลิ่นตัวที่คุ้นจมูกของเหมันต์ทำให้มันรู้ว่าเจ้านายของมันกำลังลงมาช่วยมันจึงวิ่งมาหาเขาเพื่อนำทางให้มาหาหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นเมื่อมันกระโจนออกมา“อ้าวคอบร้าแกวิ่งมาจากทางไหนนี่ แล้วแมงปอล่ะอยู่ไหน” ชายหนุ่มก้มลงถามเจ้าหมาน้อยที่วิ่งมากระโดดรอบตัวเขาอย่างดีใจพลางใช้เขี้ยวแข็งแรงรั้งแขนเสื้อเขาให้ตามมันไปจนเขาต้องรีบตามมันไปเพราะในใจก็เป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่เหมือนกัน เขาเดินตามเจ้าคอบร้าที่วิ่งเหยาะอย่างระวังไปตามทางที่มันนำไปซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้รกครึ้มและโขดหินเปียกลื่นเพราะตรงนี้ค่อนข้างชุ่มชื้นอยู่ตลอดเพราะแสงแดดส่องไม่ถึงสักพักเขาก็มาถึงโขดหินที่มีลักษณะเป็นเพิงเล็กๆ พอให้หลบน้ำค้างยามค่ำคืนได้นับว่าเธอยังฉลาดที่หาที่หลบน้ำค้างยามดึกที่มันแรงและหนาวมากเมื่ออยู่ใต้หน้าผาที่รกเช่นนี้อรุณนารีใจชื้นเมื่อเห็นร่างไหวๆ ของเจ้าคอบร้าวิ่งมาที่เธอพร้อมแสงไฟที่วับแวมตาหลังมันมา หญิงสาวยิ้ม
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร