ตอนที่ 121. “ครับไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาอยู่กระท่อมท้ายหาดของรีสอร์ตเราได้ข่าวว่าตอนนี้ตาชมแกก็ป่วยหนักเพราะหลังจากถูกรถชนแกไม่ได้รับการรักษาที่ดีทำให้เจ็บออดๆ แอดๆ เรื่อยมา เด็กชายต๋อมจึงมีหน้าที่พาลิงตัวนั้นออกมาแสดงโชว์เพื่อหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องสามชีวิต น่าสงสารครับ” เจมส์เล่าเรื่องที่เขาสืบทราบมาให้เจ้านายฟังอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องซึ่ง “จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” “ครับผม” ริคเอ่ยเบาๆ ก่อนที่เจมส์จะรับคำแล้วค่อยๆ เดินออกไปจากโต๊ะหินตัวสวยซึ่งเจ้านายทั้งสองนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ “พี่ริคคะขอน้ำผึ้งกับกุ้งแก้วไปบ้านตาชมได้ไหมคะ นะคะ น้ำผึ้งสัญญาจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อจะเชื่อฟังพี่ริคขาทุกอย่างเลย ให้น้ำผึ้งไปนะคะๆ” สาวน้อยออดอ้อนและทำตาเป็นประกายน่าสงสารซึ่งริคเองก็พอจะรู้ทันว่าที่ทำไปเพียงเพราะอยากเอาใจเขาเพื่อพาไอ้เจ้าลิงจอมแสบไปตามหารัก แต่คำสัญญาของเธอต่างหากที่เขาสนใจ จะไม่ดื้อและเชื่อฟังพี่ริคขาทุกอย่าง นั้นต่างหากที่ทำให้เขาพยักหน้าตกลงและซ่อนสายตาเจ้าเล่ห์ไว้มิดชิดจนสาวเจ้าและลิงน้อยดีใจกระโดดตัวลอยรีบรุดไปทันที ริคหันไปสั่งให้ลูกน้อง
ตอนที่ 122. “อ้าวคุณน้ำผึ้งวันนี้มาแต่เช้าเลย ทานข้าวมารึยังครับถ้าไม่รังเกียจคนจนมาทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ” ตาชมเอ่ยชวนเมื่อเห็นสาวน้อยหน้าตาคมนั่งคุยกับหลานชายของเขาอยู่บนม้านั่งซึ่งทำจากต้นมะพร้าวทั้งต้นแต่ตัดแต่งสวยงามหน้ากระท่อมริมหาดสวย “น้ำผึ้งทานมาแล้วค่ะคุณตา ขอบคุณนะคะ วันนี้น้ำผึ้งเอายาบำรุงมาฝากด้วยค่ะ ตาชมอย่าลืมทานนะคะ” “โอ๊ยทีหลังอย่าลำบากเลยครับแค่คุณเอาพวกอาหารแห้งข้าวสงข้าวสารมาให้ตาก็รู้สึกเป็นบุญคุณ และดีใจมากแล้วครับอย่าลำบากเลยไอ้ตาน่ะมันแก่แล้ว อีกไม่กี่ปีก็ตาย” “โธ่ตาชมคะอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ บุญคุณอะไรกันคนกันเองทั้งนั้น แล้วเรื่องที่น้ำผึ้งขอคุณตาว่ายังไงคะ” เรื่องที่ว่านั้นก็สืบเนื่องมาจากเธอรู้สึกสงสารต๋อมกับตาชมดรุณนุชจึงขอให้ริคว่าจ้างตาชมให้ไปดูแลบ้านพักและสวนให้ในขณะที่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วขอให้เขารับอุปการะเด็กชายให้ได้เรียนหนังสือในโรงเรียนเช่นเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้อยู่แบบตามมีตามเกิดเช่นนี้เพราะเธอรู้สึกรักและเอ็นดูตติยะเป็นอย่างมากซึ่งเธอกำลังจะขอให้ริครับอุปการะเด็กชาย “เรื่องนี้ตาก็แล้วแต่เจ
ตอนที่ 123. “แต่พี่ไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกน้องสาว แต่พี่ต้องการน้องสาวคนสวยให้ไปกับพวกพี่ เดี๋ยวนี้...” ไอ้หน้าโหดหัวหน้าบอกเธอเสียงเรียบและไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวมันก็ตวัดร่างบางของเธอขึ้นบ่าแล้วเดินออกไปจากกระท่อมหลังน้อยท่ามกลางเสียงหวีดร้องอย่างตื่นตระหนกของเธอ และเสียงร้องคัดค้านจากร่างที่กองอยู่กับพื้นของสองตาหลาน เจ้ากุ้งแก้วซึ่งแอบมองเหตุการณ์อยู่กระโดดขี่คอไอ้วายร้ายคนหนึ่งที่เดินรั้งท้าย มันทั้งดึงทั้งกัดหูไอ้วายร้ายคนนั้นจนมันร้องเสียงหลง แต่หัวหน้าของมันเพียงหยุดหันมามองอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินต่อไป ส่วนลูกน้องสองคนก็หัวเราะด้วยความขบขัน ในขณะที่ดรุณนุชพยายามดิ้นให้หลุดจากการกระทำอันอุกอาจของพวกคนโฉด “ฮ่าๆๆ ไอ้เก้งมันโดนลิงจัดหนักว่ะ ฮ่าๆๆ” “ปล่อยฉันเดี๋ยวนะไอ้คนชั่ว ปล่อยช่วยด้วยๆ พี่ริคช่วยด้วย” “ฮ่าๆ ร้องไปเลยน้องสาวแต่อีกหน่อยเป็นของพี่แล้วจะร้องไม่ออก” “ปล่อยนะไอ้บ้าปล่อยฉัน” ในขณะที่ดรุณนุชพยายามดิ้นให้หลุดจากการกระทำอันอุกอาจของพวกคนโฉด เธอทั้งดิ้นทั้งทุบร่างหนาของมันแต่มันกลับไม่สะทกสะท้าน แบกเธอไว้บนบ่าเดินไปต
ตอนที่ 124. ปังๆ ! เสียงปืนดังขึ้นสองนัดทำให้ร่างหนาของไอ้คนโฉดที่คร่อมร่างกึ่งเปลือยของสาวน้อยชะงักและหันมามองยังต้นเสียงของพญามัจจุราชที่เกือบคร่าชีวิตของพวกมัน กระสุนวิ่งฉิวผ่านกกหูมันจนรับรู้ได้ถึงความร้อนที่ถากๆ ไป “ไอ้เด็กนั่นเฮ้ยพวกมึงจัดการมันเร็วเข้า” ชายชั่วร่างใหญ่ไม่แพ้หัวหน้าของมันลุกขึ้นและย่างสามขุมมาหาร่างเด็กชายที่ทรุดลงกับพื้นด้วยจวนเจียนจะหมดแรง แต่มือเล็กๆ กลับกำปืนพกในมือแน่นและจ้องไปที่ร่างของไอ้คนชั่วสั่นระริก “มึงแน่มากไอ้ต๋อม วันนี้แหละกูจะกระทืบมึงให้จมดินและฝังมึงทั้งเป็นพร้อมกับตาแก่ๆ ของมึง ไอ้ลูกกะหรี่” “มึงไม่มีโอกาสนั้นแล้วกูจะฆ่ามึงไอ้ชั่ว” “ฮ่าๆ น้ำหน้าเด็กมอมแมมอย่างมึงจะทำอะไรกูได้วะไอ้ต๋อม มึงยิงกูมึงก็ติดคุก ไอ้ลูกกะหรี่ แม่มึงมันร่านถูกฟันแล้วทิ้งจนมีมึงนี่ไง ไอ้เด็กเวรไม่มีใครต้องการ ฮ่าๆๆ” พวกมันย่างสามขุมมาหาและพูดจาถากถางด้วยความอวดดี มันก็คิดว่าเด็กตัวเล็กๆ อย่างตติยะคงไม่กล้ายิงมันและไม่คิดว่าปืนกระบอกนั้นจะมีกระสุนเหลืออยู่ “มึงก็คอยดูว่ากูจะกล้ามั้ย มึงทำร้ายตากูไอ้ชั
ตอนที่ 125. “และนี่ใช่มั้ยที่มึงคิดจะมาเทียบกับกู” ปังๆ ! กระสุนสองนัดรัวใส่เป้ากางเกงของมันจนเลือดสาดกระจาย จนมันตาเหลือกร้องด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจ ชายหนุ่มซ้ำด้วยการกระทืบลงไปบนมือและกลางร่างของมันที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดจนมันร้องครางด้วยความเจ็บปวดทรมานมากกว่าเดิมจนมันอยากขาดใจตายไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่มันจะยังตายตอนนี้ มันจะต้องทรมานกว่านี้หลายร้อยเท่า ที่บังอาจแตะต้องผู้หญิงอันเป็นที่รักของ ริค เวลส์ “ส่วนมึง กูจะให้โอกาสมึงตายดีกว่ามันหน่อยกูจะให้มึงว่ายน้ำเล่นๆ ยามค่ำๆ ถ้ามึงเอาชีวิตรอดได้กูก็นับถือมึงมากๆ ไมค์จับมันมัดเอาหินถ่วงแล้วเอาไปโยนทะเลให้อาหารปลาหน่อยสิวะ ปล่อยไว้ไอ้พวกนี้มันก็เป็นสวะสังคม ช่วยทำความสะอาดบ้านเมืองหน่อยก็ดี” เมื่อกระทืบร่างไอ้เดนสังคมจนพอใจหายคุ้มคลั่งแล้วชายหนุ่มก็หันมาสั่งงานบอดี้การ์ดที่รอรับคำสั่ง พวกมันพนมมืออ้อนวอนขอชีวิตอันเน่าเฟะและบาปหนาของตนทันที “นายฝรั่งครับไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมสัญญาว่าจากนี้ผมจะเป็นคนดี ไม่รังแกไม่ทำร้ายใคร ผมขอโทษๆๆ” “พี่ริคขาได้โปรด อย่าทำอะไรพวกเขามากกว่านี้เลยนะคะมันผิดกฎหมายแ
ตอนที่ 126. “อย่าดิ้นนะ ถ้าดิ้นแล้วพี่ริคเกิดอารมณ์ทนไม่ไหวไม่รู้ด้วย” ริคเอ่ยสำทับเมื่อเห็นว่าร่างเปลือยในอ้อมกอดเริ่มจะพยศ เขาขอแค่กอดเธอไว้อย่างนี้ก่อน แค่ได้โอบกอดและชื่นชมแอบเก็บกำไรนิดๆ หน่อยๆ เท่านี้เขาก็พอใจแล้วแม้อยากทำมากกว่านี้ก็ตาม และเพราะเห็นว่าเธอเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาจึงไม่อยากทำให้เธอกลัวและเสียขวัญมากกว่านี้ “เอ่อ ตอนนี้ตาชมกับต๋อมและกุ้งแก้วเป็นไงบ้างคะ “เจ้ากุ้งแก้วปลอดภัยและหายดีแล้วเพราะได้พยาบาลดี มันหายเร็วแต่แกล้งป่วยต่อจนน่าหมั่นไส้”ริคเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และแอบทำเสียงที่บ่งบอกว่าหมั่นไส้เจ้ากุ้งแก้วสุดๆ จนดรุณนุชอดหัวเราะไม่ได้ “แล้วต๋อมกับตาชมล่ะคะ” “ตอนนี้ต๋อมก็หายแล้วเหมือนกัน เขาเป็นเด็กที่ใจกล้าและแกร่งมากนะ” ริคชวนคุยเรื่อยๆ มือหนาพันเรือนผมเป็นลอนสวยอยางอ่อนโยนพลางจุมพิตลงบนศีรษะทุยนั้นด้วยความรัก “แล้วตาชมล่ะคะ” ดรุณนุชถามด้วยความรู้สึกเบาโหวงในใจอย่างบอกไม่ถูก และริคก็เงียบไป “ฮันนี่ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เราจะได้ไปวัดกัน คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เร
ตอนที่ 127. “ริคกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะลูก ทำไมพ่อไม่เห็นล่ะ” “ริคไม่ได้มาหรอกครับพ่อ ผมยืมมาเอง” นายใหญ่ถามด้วยความแปลกใจ และคิมหันต์ลูกชายคนกลางตอบคำถามด้วยใบหน้ายิ้มละไม ดวงตาเป็นประกายคล้ายยิ้มเยาะจนผู้เป็นพ่อแปลกใจ “ยืมมาทำไม เราจะไปเครื่องบินกันนี่ลูก ไม่ได้เอาเรือไป ขืนเอาเรือไปก็ไม่ทันฤกษ์กันพอดี” “ใครว่าผมจะพาทุกคนไปทางเรือล่ะครับ ที่ผมยืมเรือพี่ริคก็เพราะว่าจะเอาไปส่งน้องแมงปอต่างหากเพราะเห็นใจแมงปอหากต้องไปพร้อมกับเรา และไม่อยากให้น้องแมงปอเจ็บปวด แยกกลับบ้านต่างหากดีกว่าผมเลยว่าจะพาแมงปอไปส่งที่สนามบินด้วยเรือของพี่ริค” “เอางั้นหรือ หนูว่าไงลูก แมงปอ” นายหญิงถามหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนหน้าตาเศร้าหมองข้างลูกชายคนโตที่กุมมือบางของเธอไม่ปล่อยด้วยความเห็นใจและรู้สึกราวหัวใจถูกบีบรัดเมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดของลูกชาย “ค่ะ คุณแม่คุณพ่อคงไม่ว่าใช่ไหมคะ” “เอาเถอะลูก เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ ถึงบ้านแล้วก็โทรมาบอกแม่กับพ่อบ้าง เรารักหนูนะจ๊ะ หากมีวาสนาเราคงได้เป็นแม่ลูกกัน ถ้ายังไงหนูแมงปอก็มาเยี่ยมที่นี่บ้าง”
ตอนที่ 128. “ฮึ นั่งเป็นบื้อใบ้อยู่ได้ สวยแต่โง่แบบนี้ใครได้ไปเป็นเมียคงดีพิลึก” แอนนิต้าเหยียดปากมองสาวน้อยในชุดแต่งงานสวยหวานด้วยสายตาที่ปกปิดความริษยาไม่มิดก่อนจะเดินกระแทกเท้าอออกไปอย่างฉุนเฉียวลงมาสมทบกับชลเขตที่กำลังเดินไปเดินมาด้วยอาการไม่ต่างจากเธอและอาจจะมากกว่า “นี่คุณจะเอายังไงกันเขต ไหนว่ามาร์คยอมแต่งงานและจดทะเบียนกับน้องสาวของคุณไงล่ะ แล้วป่านนี้ทำไมเขายังไม่พากันโผล่หัวมา แล้วไหนคุณคุยนักคุยหนาว่างานแต่งงานของน้องสาวคุณจะยิ่งใหญ่อลังการที่สุดในรอบปี แต่นี่อะไร มีแต่สวนยางกับสวนปาล์มและคนงานชั้นต่ำ” เสียงของแอนนิต้าไม่ได้เบานัก ทำให้ทุกคนหันมามองสาวสวยที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยเดรสรัดรูปสีร้อนแรงวาบหวิว หญิงสาวเหยียดสายตามองบรรดาคนงานด้วยความชิงชังรังเกียจ แต่เธอเองก็ไม่รู้หรอก ว่าคนอื่นเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ หญิงสาวที่สวยเพียงภายนอกเท่านั้นแต่จิตใจช่างน่ารังเกียจจนไม่น่าเข้าใกล้ “ถ้าคุณไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้มันดีขึ้นมา ก็หุบปากของคุณไปเลยดีกว่าแอนนิต้า” “นี่คุณ...” ชลเขตทนไม่ไหวที่หญิงสาวพร่ำออกมา เพราะมันเป็นเหมือนการตอ
ตอนที่ 155. “บ้าเอ๊ย เราโดนล้อมไว้หมดแล้ว” ราอูลสบถดังลั่นก่อนจะวิ่งลงไปในเคบินส่วนตัวเพื่อจะสวมชุดดำน้ำหนีไป “นี่แกจะทำอะไร จะหนีเอาตัวรอดเรอะ” ขจรศักดิ์วิ่งตามาและขวางทางไม่ให้ราอูลออกไปจากเคบินได้ทั้งสองมองกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ “ช่วยไม่ได้มันมีอยู่ชุดเดียวและตอนนี้ฉันก็ใส่มันแล้วด้วย”“ใส่ได้มันก็ถอดได้และแกก็ยังใส่ไม่เสร็จ” ชายทั้งสองคนถกเถียงกันในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ของตำรวจน้ำสองลำสาดไฟสว่างจ้าไปทั่วเรือพร้อมกับประกาศให้ทุกคนปลดอาวุธก่อนที่หน่วยจู่โจมจะโรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์และเข้าควบคุมสถานการณ์ แล้วจัดการใส่กุญแจมือของลูกเรือที่ยอมจำนน ในขณะที่นายตำรวจส่วนหนึ่งเข้าไปสำรวจทั่วลำเรือ “ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องวัดดวงกันหน่อย” ด้วยความรักตัวกลัวตายและไม่ปลื้มกับการถูกจับกุมหรือคุมขังให้อยู่แต่ภายในห้องแคบๆ แออัดในสถานที่ๆ เรียกว่าคุก ชายซึ่งอายุล่วงเลยมาสี่สิบกว่าปีก็เข้าห้ำหั่นกันด้วยความดุเดือดไม่มีใครยอมใครบนเส้นทางนี้ ไม่มิตร และศัตรูที่ถาวร... แม้ว่าทั้งสองจะมีอายุกว่าสี่สิบปี แต่ด้วยความที่มีชีวิตโลดโผนและออกกำลังกายสม่ำเสมอร่า
ตอนที่ 154.“เจมส์...ขอบคุณมาก” ดรุณนุชเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อหันไปเจมส์ บอดีการ์ดของริค ซึ่งสั่งให้เขาแอบซุ่มดูอยู่ไม่ห่างจากบ้านหลังน้อยเพราะเขามั่นใจว่าเจมส์จะสามารถดูแลภรรยาของเขาได้“ผมต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้มันเข้ามาถึงตัวคุณง่ายขนาดนี้ มันฉลาดพอที่จะล่อผมไปอีกด้านดีที่ผมไหวตัวทัน คุณน้ำผึ้งไม่เป็นไรนะครับ” เจมส์บอกกล่าวและถามเธอด้วยความเป็นห่วงนี่ถ้าหากเขาไม่หลงกลพวกมัน ภรรยาของเจ้านายคงไม่ต้องออกมาเจอเหตุการณ์อุกอาจแบบนี้ เขาเกือบพลาดเป็นครั้งที่สอง เจมส์คิดอย่างโกรธเคืองตัวเอง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจมส์ตอนนี้น้ำผึ้งก็ปลอดภัย เราไปหาริคกันเถอะ”“ครับ คุณน้ำผึ้งกับคุณชะเอมเดินไปเลยครับผมจะระวังหลังให้” ดรุณนุชกับชะเอมจูงมือกันไปตามทางที่ริคและพรรคพวกอยู่ทันทีด้วยความชำนาญจึงไม่อยากที่เธอทั้งสองจะเร้นกายไปได้โดยมีบอดีการ์ดผู้ซื่อสัตย์คอยเฝ้าระวังความปลอดภัยให้จนพวกเธอไปถึงที่หมาย เมื่อริคเห็นภรรยาเดินมาด้วยสภาพที่เหมือนฝ่าสมรภูมิรบมาเขาก็เข้าไปรวบร่างบางเข้าหาอกกว้างของตนอย่างรักใครห่วงใยและเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมอกอุ่นของสามีโดยไม่เกี่ยงงอน“เด็กดื้อ” ริคเอ่ยเบาๆ กับเรือนผมสล
ตอนที่ 153. ร่างตะคุ่มๆ ของคนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามทางที่มืดสนิทอย่างชำนาญมันค่อยๆ ย่องย่างไปที่หมู่บ้านของชาวบ้านที่ปลูกสลับลดหลั่นกันตามเนินเขาและตอนนี้บ้านช่องต่างๆ ก็ปิดสนิทและมีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากดวงไฟรายทางที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เท่านั้น และไม่ไกลกันกลุ่มคนอีกประมาณห้าคนก็ค่อยๆ เคลื่อนกายตามมาพร้อมด้วยอาวุธในมือที่พร้อมปลิดชีพทุกชีวิตที่โผล่มาขวางทาง แต่ไม่ไกลกันนั้นหลังพุ่มไม้หนาและบนต้นไม้ใหญ่หรือหลังโขดหินใหญ่ก็มีร่างของอีกหลายคนที่พรางกายเพื่อรอคอยเช่นกัน วี้ดดดด ฉึก เสียงบางอย่างหวีดหวิวผ่านสายลมพร้อมกับร่างของผู้บุกรุกล้มลงทีละคนๆ “เฮ้ยพวกมันรู้ตัวแล้ว” เสียงผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นอย่างตะหนกเพราะไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีอย่างเงียบๆ เพราะตามแผนที่ๆ ได้และจุดยุทธศาสตร์ที่คาดว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือป้องกันการบุกรุกนั้นจะมีการวางแผนรับมือกับพวกมัน “ลงมือได้” นั่นคือสัญญาณที่ริคส่งให้คนของเขาและการต่อสู้อย่างดุเดือดก็เริ่มขึ้น ทั้งเสียงปืนและเสียงร้องโหยหวนของผู้ได้รับบาดเจ็บจากคมกระสุนและดาบคมกริบของนักสู้ฝีมือฉมังกร้านแกร่งในสมรภูม
ตอนที่ 152. “ตายซะเถอะนังหน้าจืด” แอนนิต้ากัดฟันพูดอย่างสติแตกพร้อมเล็งปืนไปทางร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับลั่นไกทันทันที ปัง! / กรี๊ดดด... “ไม่นะ แมงปอ!” เสียงปืนแผดก้องไปทั่วทั้งผืนป่าเหมันต์ร้องออกมาสุดเสียงแล้ววิ่งมาหาหญิงสาวทันทีโดยไม่สนใจร่างปวกเปียกยับเยินของชลเขต ฝ่ายอรุณนารีที่ล้มลงกับพื้นนั้นนอนแน่นิ่งเพราะเจ็บจนจุก แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวและหัวหมุนติ้วๆ ไปชั่วขณะเธอรู้สึกได้ถึงแรงกดทับบนร่างเล็กๆ ของตนเอง และเมื่อได้สติก็เห็นว่าสิ่งที่ทับร่างของเธอนั้นคือเจ้าคอบร้าซึ่งคร่อมทับร่างเล็กๆ ของเธอจนเกือบมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากกลางลำตัวของมันราวน้ำป่าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเธอถึงกับกรีดร้องอย่างขวัญเสียดวงตาอาบไปด้วยน้ำตา “ไม่นะคอบร้า...คอบร้า แกต้องไม่เป็นอะไรนะ”“ตายซะได้ก็ดีไอ้หมาบ้าๆ ทั้งคนทั้งหมาและคนต่อไปก็แกนังสารเลว” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครตั้งตัวและเหมือนแอนนิต้าสติแตกกระเจิงไปแล้ว เธอคลุ้มคลั่งจนควบคุมสติตนเองไม่ได้แต่สิ่งหนึ่งที่ฉายแววออกมาจากดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว เธอก
ตอนที่ 151. “ใจเย็นๆ ชลเขต แกยังมีทางเลือกอยู่นะ ปล่อยหนูดีซะเธอด้วยแอนนี่ยอมมอบตัวกับทางการ เรื่องที่เธอรู้เห็นเป็นใจในวันนี้มันจะผ่อนหนักเป็นเบา” เหมันต์หันไปทางแอนนิต้าที่ค่อยๆ ก้าวออกมายืนข้างๆ ชลเขต เหมันต์พยายามเกลี้ยกล่อมแต่คนที่สติแตกและหลงผิดไปแล้วทั้งตัวและหัวใจก็กู่ไม่กลับเช่นกัน “เสียใจมาร์ค ฉันไม่มีทางยอมมอบตัวแล้วติดคุกอย่างแน่นอน คนอย่างแอนนี่ อยากได้อะไรก็ต้องได้ตอนนี้ก็เช่นกันฉันอยากให้คุณกับนังสารเลวนั่นตายและฉันก็จะทำมัน” เธอตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเคืองจัดใบหน้าสวยงดงามบิดเบ้ดวงตาสีเขียววาววับด้วยไฟเพลิงร้ายกาจ “หยุดอยู่ตรงนั้น และถอยไปกูไม่ได้ขู่นะ กูยิงนังนี่จริงๆ”ชลเขตกระชากเสียงตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเหมันต์ก้าวตามมาช้าๆ และมันทำให้ทุกคนหยุดก้าวตามทันทีเช่นกันแต่เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ชลเขตถึงกับชะงักไป“พอเถอะเขต ปล่อยน้องเถอะพ่อขอร้อง” เสียงของนายหัวใหญ่ชัชชลดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เคยสูงสง่าไม่แพ้ใครในอดีตก้าวออกมาช้าๆ จากเงาต้นไม้ใหญ่ ทั้งเหมันต์และคิมหันต์ส่งสัญญาณให้กันก่อนจะค่อยๆ หลบไปทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู
ตอนที่ 150 ความชุลมุนก็เกิดขึ้นเมื่อชลเขตพาฤดีชลพร้อมด้วยแอนนิต้าหนีไปโดยมีลูกน้องสี่คนถือปืนยิงคุมเชิงให้ เหมือนชลเขตรู้ว่านอกจากเหมันต์ คิมหันต์ เด่นดัง และอรุณนารีแล้วยังมีคนอื่นแอบซ่อนอยู่เพื่อคอยรวบตัวเขา ดังนั้นการมีตัวประกันให้เขาหนีไปพร้อมเงินจำนวนมหาศาลนี้จะเป็นการดีที่สุด “พี่มาร์คโดนยิง” อรุณนารีหน้าซีดถลาเข้ามาหาชายหนุ่มทันทีมือบางแตะแขนแกร่งอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเลือดแดงฉานที่แขนของเขา “แค่ถากๆ เท่านั้น คิมนายตามไปเร็วๆ อย่าเพิ่งทำอะไรหนูดีอยู่กับมันพี่คิดว่ามันต้องไปที่จุดเทียบเรือของมันแน่ๆ”เหมันต์ไม่วายห่วงสาวน้อยซึ่งมันขัดใจผู้เป็นน้องชายยิ่งนักแต่เขาก็สั่งให้คนของเขาตามไปแม้ว่าไม่ต้องสั่งคนของเขากับตำรวจก็ต้องตามไปอยู่แล้ว ชลเขตและแอนนิต้ากระชากร่างเล็กๆ ของฤดีชลให้เดินแกมวิ่งลัดเลาะไปยังชายป่าที่ติดกับแม่น้ำสายใหญ่ซึ่งที่นั่นจะมีเรือเล็กรอพวกเขาอยู่เพื่อนำเขาข้ามฟากไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออยู่กบดานที่นั่นสักพักก่อนจ
ตอนที่ 149.เสียงปืนที่ดังขึ้นสนั่นป่า ทำให้นกกาแตกตื่นกระพือปีกบินหนีกันจ้าละหวั่น และทำให้ชลเขตที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับคิมหันต์เริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามรักษาท่าทีไว้อย่างน้อยเขาก็ได้เปรียบตรงที่เขามีลูกน้องคอยคุ้มกันสองคนที่มีอาวุธพร้อมมือในขณะที่คิมหันต์ไม่มีอาวุธหรือผู้ติดตามและเหมันต์ก็ไม่อยู่ตรงนี้ด้วย แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ถามเพราะถ้าหากคิมหันต์มีสิ่งที่เขาต้องการ ทุกอย่างก็เหมือนๆ กัน ฝ่ายคิมหันต์ที่เฝ้าสังเกตปฏิกิริยาของชลเขตเงียบๆ เหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในใจเขารู้ดีว่าตอนนี้พี่ชายของคงเจอตัวอรุณนารีกับฤดีชลแล้ว แม้เสียงปืนที่ดังสนั่นได้ยินไกลๆ นั้นจะทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ปล่อยให้ชลเขตหลุดมือไปไม่ได้เช่นกันแม้ว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบก็ตามที “คุณคงไม่ตุกติกใช่ไหม” ในที่สุดคิมหันต์ก็ถามขึ้นเหมือนหยั่งเชิงพลางแอบส่งสัญญาณให้คนของเขารับรู้ว่าให้เตรียมพร้อม “ผมไม่ตุกติกแน่ว่าแต่คุณเอาเอกสารสิทธิ์พวกนั้นมารึเปล่า” “เอามาแน่นอนอยู่ในนี้ไง คุณจะเอายังไงก็ว่ามาเลยแล้วแมงปอกับหนูดีล่ะอยู่ไหน” คิมหันต์ถามขึ้นหลังจากโชว์สิ่งที่อยู่ในก
ตอนที่ 148. “โอ๊ย!” ร่างเล็กๆ ของฤดีชลทรุดลงและกุมข้อเท้าตนเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อจวนเจียนใกล้ถึงจุดนัดหมายที่ชลเขตนัดเหมันต์ไว้ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวอย่ามาทำสำออย” แอนนิต้าถลาเข้ามาจิกเรือนผมสลวยอย่างแรงพลางรั้งให้สาวน้อยลุกขึ้นแต่เธอก็ฝืนตัวไว้เช่นกัน “หนูดีเจ็บจริงๆ นะคะพี่แอนนี่ขอหนูดีพักสักนิดนะคะ” ฤดีชลเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจ “พวกแกมาช่วยฉันดึงนังเด็กนี่ลุกขึ้นมาเร็วเข้าก่อนที่พวกนั้นจะตามมาทัน” แอนนิต้าร้องบอกชายร่างใหญ่ที่ติดตามมา และในขณะนั้นเองชายอีกคนซึ่งเป็นคนคอยระวังหลังให้ก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานข่าวล่าสุด “มันตามมาทันแล้วครับคุณแอนนี่” มันรายงานหน้าตื่น แอนนิต้าจึงกระชากแขนเรียวอย่างแรงจนร่างเล็กๆ ของฤดีชลปลิวตามแรงกระชากของเธอไป วินาทีนั้นเองอรุณนารีก็ตัดสินใจสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายร่างหนาที่จับเธอไว้เมื่อมันเผลอตัวจนร่างของมันเซถลาเกือบล้มเธอจึงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งชนร่างของแอนนิต้าและใช้สันมือฟาดลงแรงๆ ที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายจนเธอปล่อยปืนในมือหลุดร่วงลงพ
ตอนที่ 147.“พามันสองคนตามฉันมา อย่าขัดขืนไม่อย่างนั้นแกทั้งสองคนได้เป็นผีเฝ้าป่าแน่ๆ” แล้วชายร่างยักษ์หน้าเหี้ยมสองคนก็กระชากร่างของสองสาวไปพร้อมกับชายอีกสองคนถือปืนระวังหลังให้พรรคพวก แอนนิต้าพาพวกเธอเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ อย่างชำนาญแม้จะค่อนจะลำบากแต่ทางก็มีร่องรอยการใช้งานทำให้รู้ว่าทางเส้นนี้ใช้สัญจรบ่อยๆ เพราะมันเดินได้สะดวกซึ่งสำหรับแอนนิต้าแล้วเธอชินทางเส้นนี้เพราะมาที่นี่หลายครั้งทางด้านเหมันต์ได้โอกาสในขณะที่คนในบ้านส่วนหนึ่งวิ่งออกไปยังลานกว้างเพื่อช่วยกันจับลิงกะหมาจอมป่วน ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าทุบก้านคอคนงานที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าบ้านจนสลบไปแล้วรีบขึ้นไปชั้นบน ส่วนเด่นดังก็เข้าสกัดคนเฝ้ายามคนอื่นๆ ด้วยลูกดอกอาบยาสลบชนิดที่ว่าทีเดียวอยู่คนพวกมันพากันล้มลงไปสี่ห้าคนก่อนจะตามนายหัวเข้าไปบ้างเพื่อระวังหลังให้แต่เมื่อขึ้นไปถึงห้องที่คาดว่าจะเป็นที่ๆ อรุณนารีกับฤดีชลถูกขังอยู่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ใบหน้าคมเข้มของหันต์เครียดขึ้นมาทันที“พวกมันรู้ตัว!” เขาหันมาบอกกับเด่นดังและต้องรีบหลบกระสุนที่วิ่งเฉียวใบหูหนาไปอย่างหวุดหวิดและเสียงปืนหลายๆ นัดก็ดังตามมาปังๆๆ เสียงปืนดังระร