ตอนที่  7 ชาตินี้ข้าไม่โง่

 

“ทูลท่านอ๋อง เมื่อวานนี้ในงานเลี้ยงขุนนางใหม่เห็นว่าท่านอ๋องติดภารกิจและบาดเจ็บดังนั้นวันนี้กระหม่อมกับบุตรสาวลี่จินเซียนนำของบำรุงและยาสมานแผลอย่างดีจากเมืองเหลียงมาถวายพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจพวกท่านมาก วางไว้เถอะ”

ลี่จินเซียนได้โอกาสเดินมาที่หน้าพระพักตร์ ท่านอ๋องหันไปสั่งเสิ่นกงให้เดินออกมาเพื่อรับแทน กันมิให้นางเดินเข้ามาถึงโต๊ะทรงงานของเขา ลี่จินเซียนหุบยิ้มไปเล็กน้อยก่อนจะส่งของไปให้องครักษ์ของท่านอ๋อง

“ลี่จินเซียนขอให้ท่านอ๋องทรงแข็งแรงโดยเร็วเพคะ”

“ขอบใจแม่นางลี่ พวกท่านมาด้วยธุระเรื่องนี้งั้นหรือ”

“มิได้พ่ะย่ะค่ะ เมื่อวานนี้เนื่องจากท่านอ๋องไม่ได้เข้าร่วมในงานเลี้ยง เหล่าขุนนางจึงได้ซุบซิบกันสนุกปากกระหม่อมฟังแล้วไม่ใคร่พอใจนัก พวกเขาพูดถึงเรื่อง…เอ่อ...แต่งตั้งพระชายาที่เหมาะสมและงานอภิเษก ท่านอ๋องทรง...”

“อ้อ เรื่องนั้นน่ะหรือข้าเองก็คิดเอาไว้เช่นกันทำไมหรือ ท่านโหวหรือว่าท่านมีคนที่เหมาะสมจะแนะนำงั้นหรือ ในตอนนี้ใคร ๆ ต่างก็ลงความเห็นว่า “เล่อชุนหลัน” บุตรีเสนาบดีเล่อเป็นผู้ที่เหมาะสมทั้งความงาม ความรู้และมารยาท ข้าเองก็คิดว่านางก็ดูจะเหมาะสมดี"

“แต่ว่า… เร็ว ๆ นี้พึ่งจะมีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับนางนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมาที่นี่ก็เพื่อจะเตือนพระองค์เกรงว่าพระองค์จะทรงเลือกผิดพลาดได้ของมีตำหนิและได้คนไม่เหมาะสมมาดำรงตำแหน่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ข่าวลืองั้นหรือ ข่าวอะไรกัน”

“คือว่า… เรื่องนี้บุตรสาวกระหม่อมได้ยินมาว่าเมื่อวานบุตรสาวเสนาบดีไปเที่ยวที่หอจินเซ่อเพื่อดูละคร… จินเซียนเจ้ามาเล่าให้ท่านอ๋องฟังสิ”

ลี่จินเซียนเดินนวยนาดออกมาและคำนับอย่างอ่อนช้อยให้ท่านอ๋องก่อนจะเงยหน้าและค่อย ๆ พูด

“ทูลท่านอ๋อง เมื่อวานนี้หม่อมฉันได้ข่าวจากในเมืองว่าคุณหนูเล่อที่รักสนุกและมักชอบออกไปเที่ยวเล่นในเมืองและชอบทำตัวไร้สาระ...”

“เข้าเรื่องเสียทีเสียเวลา”

“เอ่อ..เพคะ ได้ยินมาว่านางไปดูละครที่หอจินเซ่อและถูกคนร้ายจับตัวไป และหลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้นนางก็ไม่ออกมาจากจวนอีกเลย เมื่อคืนนี้เล่อชุนหลันก็ไม่มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ทุกคนก็เลยเริ่มตั้งข้อสงสัย..”

“ที่แท้นางก็ไม่ได้มางานเลี้ยงเหมือนกันหรอกหรือนี่”

ลี่จินเซียนเล่าไปแต่ท่านอ๋องไม่ได้ฟัง เขากำผ้าเช็ดหน้าลายดอกโบตั๋นในมือเอาไว้แน่นและฟังลี่จินเซียนเล่าจนจบบิดาของนางจึงรีบเอ่ยขึ้น

“หากว่าสตรีที่มีข้อด่างพร้อยเช่นนี้เข้ามาเป็นพระชายากระหม่อมเกรงว่าพระองค์อาจจะถูกว่ากล่าวลับหลังได้พ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ งั้นหรือได้สิท่านโหวแล้วข้าจะให้คนไปตรวจสอบดูนะ เอาล่ะข้าจะต้องรีบเขียนรายงานเพื่อส่งไปยังกองทัพบูรพาหากพวกเจ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ”

ลี่จางหย่งหันไปมองบุตรสาวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อถูกไล่เช่นนี้ดังนั้นจึงได้ทูลลาและออกไปทันที เมื่อสองพ่อลูกออกไปแล้วเขาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นและมองไปยังห่อของที่ทั้งสองนำมาให้

“เสิ่นกง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เอาของในห่อนี้ไปตรวจสอบให้ละเอียด ได้เรื่องเช่นไรก็รีบมารายงาน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เสิ่นกงยกกล่องของออกจากห้องไปทันที หยางอี้เหรินเดินมาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา

“ข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ ของเจ้าเมื่อชาติก่อน เกิดขึ้นเพราะสองคนพ่อลูกนี้สินะ เช่นนั้นในชาตินี้ข้าจะคิดบัญชีกับพวกมันเป็นคนแรก ลี่จางหย่ง ลี่จินเซียน ชาตินี้ข้าไม่โง่อีกแล้ว พวกเจ้าต้องชดใช้ให้ชุนหลันอย่างสาสม”

หยางอี้เหรินมองไปที่กล่องราชโองการในลิ้นชักที่เก็บเอาไว้และหันมายกผ้าเช็ดหน้าของนางขึ้นมา เขากลับมายังชาตินี้พร้อมกับสิ่งแรกที่ทำคือเข้าเฝ้าเสด็จพ่อที่วังหลวง ทูลขอราชโองการสมรสฉบับนี้มาและทำทีว่าให้เสด็จพ่อของเขาส่งมันมายังเมืองเหลียงโจวเพื่อป้องกันข้อสงสัยของผู้อื่น

ชาติก่อน

“ชุนหลัน ตื่นสิชุนหลัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะชุนหลัน”

“ท่านหลีกไปนะ อย่าแตะต้องนาง!!”

“จินถิง เจ้าออกมาก่อนท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ…” / เสิ่นกง

“ออกไปให้หมดทุกคน ปิดที่นี่เอาไว้อย่าให้ผู้ใดเข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องราวกับถูกกระชากวิญญาณตามพระชายาในอ้อมกอดไป เขาหันไปมองเลือดที่ไหลออกมาจากคอของนางไม่หยุด เสียงสุดท้ายที่นางมองเขาและพูดกับเขา

“หยางอี้เหริน…. จากนี้ไปข้าไม่ขอ…พบเจอกับท่านอีก…ในทุกชาติ….”

เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะวันใดที่เขากลับมาที่ตำหนักก็จะพบนางเสมอ แต่ในวันนี้เขากลับเป็นผู้ที่ทำร้ายนางโดยไม่รู้ตัว แม้คิดที่จะกลับมาเพื่อสะสางแค้นนี้แต่นางก็ไม่รอเขาอีกแล้ว

เมื่อหันไปมองมีดสีเงินในมือนาง มีดที่นางใช้ปลิดชีพตัวเองลงต่อหน้าเขาเพื่อจบปัญหาและหาทางออกให้ตนเอง เขาก่อนหน้านั้นแม้ว่าจะไม่ได้สนใจนางแต่เมื่อรับรู้ความจริงทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เริ่มหันไปมองหานางในทุก ๆ ที่

“ท่านอ๋อง ยาพิษนี้ได้มาจากคนของพระชายารองพ่ะย่ะค่ะ ดูเหมือนว่านางจะทำมาสักพักแล้ว เป้าหมายคือพระชายาไม่ผิดแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“เหตุใดนางจึงไม่ปริปากสักคำ ทำไมไม่บอกข้าและยอมปล่อยให้เจ้าคนชั่วสองพ่อลูกนั่นวางยาตัวเองจน...”

“เพราะว่าพระชายาเห็นว่าพระองค์กำลังจะออกศึกสำคัญจึงไม่อยากให้พระองค์ทรงเป็นกังวลพ่ะย่ะค่ะ ทั้งเรื่องที่ถูกวางยาพิษและเรื่องที่ถูกพระชายารองกลั่นแกล้ง พระชายาล้วนเก็บเงียบเพื่อมิให้พระองค์ต้องกังวลพระทัย”

“ลี่จางหย่ง ลี่จินเซียนข้าจะต้องให้พวกเจ้าชดใช้อย่างสาสมกับความผิดนี้”

“เป้าหมายของท่านโหวผู้นี้คือตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายอย่างที่พระองค์คาดการณ์เอาไว้พ่ะย่ะค่ะ”

“นึกไม่ถึงว่าข้าจะหลงกลลมปากคนชั่วจนทำร้ายนาง ข้าโง่เองที่เข้าใจนางผิดมาโดยตลอด”

เขาหันไปมองห่อยาที่นางบรรจงห่อให้เขาและผ้าห่มที่นางบอกว่าซื้อมา แต่ดูแล้วนี่คงเป็นนางที่เย็บด้วยตัวเองมือนางถึงได้มีบาดแผลขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่ถูกพิษก็ยังบรรจงเย็บผ้าห่มเพื่อให้เขาเอานำติดตัวไปออกศึก

“ท่านอ๋องจะเสด็จไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปตำหนักพระชายา”

“แต่ว่าแม่ทัพหลงรอเข้าเฝ้าเพื่อหารือเรื่องการศึกอยู่นะพ่ะย่ะค่ะ”

“ช่างเถอะสั่งคนคุ้มกันพระชายา ห้ามมิให้ผู้ใดทำร้ายนางได้ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ นางต้องปลอดภัยก่อนที่ข้าจะกลับมาจากเมืองชุ่น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

แต่บัดนี้นางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ตื่นขึ้นมาพูดกับเขาอีกแล้ว แม้แต่สีหน้าโกรธหรือแววตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของความน้อยใจ เขาก็จะไม่ได้มีวันเห็นอีกแล้ว

“ชุนหลันข้าเคยบอกกับเจ้าไปแล้ว ความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับข้าจะชดใช้ให้เจ้าทั้งชีวิตนี้แต่เหตุใดเจ้าไม่รอฟังเหตุผลของข้าก่อนสักนิด เหตุใดจึงเลือกเส้นทางที่ข้าตามไปหาเจ้าไม่ได้”

เขาพาหมอหวังมาด้วยส่วนหนึ่งเพราะบังคับให้นางทำยาถอนพิษให้เล่อชุนหลัน หมอหวังฟังอาการและนางบอกว่าชุนหลันถูกพิษ “หญ้าฝันเลื่อนลอย” ซึ่งนางรักษาได้แต่ชุนหลันกลับไม่ยอมรับยาและยังเข้าใจเขาผิด

 ตัวเขาเองก่อนหน้านั้นก็ถูกพิษชนิดนี้เล่นงาน ลี่จางหย่งส่งคนมาลอบวางยาเขาก่อนหน้านั้นนานแล้วแต่ปริมาณพิษไม่มากเท่าที่นางโดนเพียงแค่อยากควบคุมเขาให้ทำตามสั่งเท่านั้นจนได้พบหมดหวังและถอนพิษทั้งหมดได้

 “สวรรค์หากว่าข้ายังมีโอกาส โปรดให้ข้าได้พบนางอีกครั้ง เล่อชุนหลันในเมื่อเจ้าไม่อยู่แล้วข้าอยู่ไปก็สูญเปล่า อยู่โดยไร้คู่เคียงกายอยู่อย่างไร้หัวใจถึงอยู่ได้ก็ไม่ต่างกับท่อนไม้ พระชายาของข้าเจ้ารอข้าก่อน ข้าจะตามเจ้าไปเดี๋ยวนี้”

มีดเงินคมกริบอันเดิมที่มีรอยเลือดของนางติดอยู่พาดไปที่คอของเขา เพียงครั้งเดียวก็ปลดปล่อยเขาให้ติดตามนางพร้อมกับกอดร่างพระชายาเอาไว้แน่นเมื่อเสิ่นกงผลักประตูเข้ามา ทุกอย่างก็สายเกินแก้แล้ว....

“ท่านอ๋อง!! เร็วเข้ารีบตามหมอหลวง!!!”

เมื่อตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องบรรทมซึ่งเป็นเวลาสามเดือนก่อนหน้าที่เขาและนางจะอภิเษกสมรสกัน เขาดีใจถึงกับกระโดดอยู่ในห้องและรีบควบอาชาคู่กายเข้าเมืองหลวงในทันทีเพื่อขอพระราชทานราชโองการฉบับนี้มาจนสำเร็จ

 เขาใช้เวลากว่าสามวันเพื่อจะเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อทูลขอราชโองการสมรสนี้ด้วยตัวเอง ครั้งนี้หวังเหลือเกินว่าจะเริ่มต้นใหม่โดยที่นางจะไม่ต้องรู้สึกอึดอัด และอยากจะทำให้นางชื่นชอบในตัวเขาเพราะเขาจะเป็นฝ่ายเข้าหานางก่อนเองและจะพยายามทำให้นางรักเขาอีกครั้ง

“ต่อให้ต้องใช้ทั้งชีวิตข้าก็จะทำให้เจ้ากลับมารักข้าอีกครั้งให้ได้เล่อชุนหลัน ครั้งก่อนข้ารู้สึกตัวช้าเพราะเชื่อคำคนชั่วจึงได้ทำร้ายเจ้า ชาตินี้ข้าจะเป็นฝ่ายปกป้องเจ้าจากเลวพวกนั้นเอง”