บทที่ 0001

บทที่1

ระบบ : ตี๊ด ติ๊ด ติ๊ด

ระบบกำลังเชื่อมข้อมูลกับผู้ถูกเลือก

ผู้ถูกเลือกนาม: หลินหลิน (หลินลดา ยศวาติเมศ)

เพศ: หญิง อายุ: 72 ปี

หมายเลข 9551 7489 5156 454

ระบบจะพร้อมใช้ใน 9 8 7 6 5 4 3 2 1 ติ๊ด ๆๆๆ

ระบบเสร็จสมบูรณ์

หลินหลินรู้สึกมึนงง เธอตายแล้วไม่ใช่หรอ? เธอมั่นใจว่าเธอตายแล้วแน่นอน แล้วเสียงนี้คือเสียงอะไร?

### ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้

ณ สวนป่าไผ่ที่กินอาณาเขตนับ 100 ไร่ ได้แอบซ่อนเรือนไม้หลังเล็กไว้ใจกลางธรรมชาติ

หญิงชราผมสีดอกเลากำลังหลับตานั่งบนเก้าอี้ไม้ม้าโยกเนื้อดี ที่มีเบาะหนานุ่มเป็นเบาะรองนั่งแบบสั่งทำขึ้นมาพิเศษ เก้าอี้โยกนี้ถูกวางไว้ที่ชานระเบียงไม้หน้าเรือนหลังเล็ก มันถูกติดตั้งระบบโยกอัตโนมัติไว้ให้ผู้นั่งได้ผ่อนคลาย

เบื้องหน้าของเธอคือสวนป่าไผ่อันกว้างใหญ่ที่โอบล้อมบ้านหลังเล็กเอาไว้ บรรยากาศที่นี่จึงสงบร่มเย็น

เสียง วู้ดวู้ด ของลมที่ลู่ไปกับใบไผ่ มาพร้อมกับสายลมที่เย็นสบายที่ทำให้ผู้ที่สัมผัสปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

"คุณนายหลินคะ อิฉันวางชาดอกไม้ไว้ด้านข้างนะคะ"

ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงชรา มีเพียงเสียงไม้โยก เอี๊ยด เอี๊ยด อันแผ่วเบาเท่านั้น

คนสนิทอย่างเธอย่อมรู้ว่านายหญิงของเธอไม่ต้องการสิ่งใดแล้วนอกจากอยู่เงียบๆ คนเดียว หญิงสาวจึงค่อย ๆ ลุกถอยตัวออกไป

สายลมที่พัดผ่าน จากวินาที เป็นนาที จากนาทีเป็นชั่วโมง หญิงชรายังคงหลับตาซึมซับธรรมชาติแบบที่เธอชอบให้มากที่สุด เพราะเธอรู้ว่าเธอใกล้จะหมดเวลาบนโลกนี้แล้ว ความเงียบสงบผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ในที่สุดดวงตาฝ้าฟางก็เปิดขึ้นอย่างช้าๆ ความแก่ชราทำให้เธอเหนื่อยเหลือเกิน

เธอคิดทบทวนสิ่งที่ผ่านมา รอยยิ้มเหนื่อยล้าก็ปรากฏบนใบหน้า 20 ปีหลังมานี้เธอถามตัวเองทุกครั้งที่ลืมตาว่า....ในชีวิตนี้เธอยังมีสิ่งไหนที่อยากทำอีกไหม?

ตอนนี้สังขารเธอไม่เอื้ออำนวยอีกต่อไปแล้ว ความปวดเมื่อยตามร่างกายของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ แค่ขยับตัวเล็กน้อยก็เหมือนเธอโดนทุบตีมาก็ไม่ปาน

คุณนายหลินถอนหายใจเบา ๆ อย่างน้อยชีวิตนี้ เธอก็ทำทุกอย่างเต็มที่ ที่ผ่านมาเธอทุ่มเทให้กับสิ่งที่เธอทำ เธอใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีสามีเคียงข้าง ไม่มีญาติพี่น้องคอยช่วยเหลือห่วงใย

แต่เธอก็ภาวนาขอบคุณพระเจ้าทุกครั้งที่ให้โอกาสให้เธอได้พบครอบครัวที่ดี มีเงินทองมากมาย จนสามารถช่วยเหลือหลายๆ ชีวิตบนโลกนี้

ตั้งแต่เกิด เธอเป็นเด็กกำพร้า อยู่ศูนย์เลี้ยงเด็กกำพร้าจวบจนอายุ 8 ปี จนมาเจอพ่อแม่บุญธรรม พวกท่านได้ให้ชีวิตใหม่แก่เธอ พวกท่านรักเธอมาก ไม่เคยบังคับเธอเลยสักครั้ง ของที่ว่าอะไรดีพวกท่านก็หามาให้เธอเสมอ เธอเป็นเด็กเรียนดี...พวกท่านเลยส่งเธอร่ำเรียนจนจบปริญญาเอกก่อนกำหนด และให้เธอสานต่อธุรกิจของพวกท่าน

พอหลินหลินอายุได้ 24 ปี พวกท่านได้จากเธอไป ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เหตุการณ์ครั้งนั้นได้เปลี่ยนชีวิตเธอตลอดกาล

ทรัพย์สินทั้งหมดถูกโอนมายังชื่อของเธอ เงินที่มีเรียกได้ว่าใช้อีก 100 ชาติก็คงไม่มีวันหมด แต่...มันเหมือนฝันร้าย ที่เธอต้องกลับมาไม่มีครอบครัวอีกครั้ง! ในปีนั้นเธอสูญเสียทั้งครอบครัวและคนรัก เธอจับได้ว่าเขาไม่ซื่อสัตย์ต่อเธอ ความทุกข์ทรมานทำให้เธออยากตายนับร้อยๆ ครั้งต่อวัน

แต่.....เธอเคยสัญญากับพ่อแม่บุญธรรมไว้แล้ว ว่าเธอจะใช้ชีวิตให้ดี...ให้เหมาะสมกับที่พวกท่านให้โอกาสมา

ดังนั้นต่อให้เธออยากตายก็ไม่มีสิทธิ์ตาย ชีวิตนี้มอบให้พวกท่านแล้ว

พอเธออายุได้ 25 ปี จึงตัดสินใจเริ่มรับเลี้ยงเด็กกำพร้าคนแรก ความสุขใจเกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีนั้น ทำให้เธอรู้แล้วว่าการให้มันสุขใจมากเพียงใด

ดังนั้น เธอจะมอบมันให้ผู้อื่นไปเรื่อยๆ จนชีวิตจะจบลง

ชีวิตของเธอดำเนินต่อมาเรื่อยๆ มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอีกต่อไป ความรักที่เข้ามากี่ครั้งก็เป็นเธอที่ผิดหวัง หากไม่ต้องการเงินของเธอ ก็เป็นคนของศัตรูที่ส่งมาฆ่าเธอ ผู้หญิงคนนึงแค่ต้องการผู้ชายที่รักสักคนและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าคงเป็นคำขอที่มากเกินไป....

หลินลดาจึงหยุดเรื่องราวความรักลงและมุ่งหน้าใช้ชีวิตให้ดี ตอนนี้เธอมีเด็กในอุปถัมภ์มากกว่า 300 คน พวกเค้าได้รับโอกาสเหมือนที่เธอได้รับ พวกเด็กๆ เวียนมาหามาดูแลเธอ จนหลังมานี้เธอต้องบอกพวกเค้าว่า ขอบคุณที่มาหาคนแก่คนนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเธอต้องรู้คือคนที่ช่วยเหลือพวกเธอไม่ใช่ฉันคนนี้หรอกนะ

ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาค่อยกล่าวให้ลูกๆ บุญธรรมเข้าใจ

"ฉันเป็นแค่คนที่ส่งต่อโอกาสเท่านั้น คนที่ช่วยเธอจริงๆ พวกท่านไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว"

มืออันเหี่ยวย่นลูบกรอบภาพถ่ายครอบครัวที่หวงแหน

"เมื่อฉันจากโลกนี้ไป ...หากพวกหนูอยากจะขอบคุณ ขอให้พวกหนูขอบคุณพระเจ้า เพราะพระองค์มอบโอกาสให้เราได้มาเจอกัน ช่วยเหลือกัน และหนูคือคนที่ได้โอกาสนั้นมา”

“จงอย่าลืม สิ่งที่ท่านประทานให้ ใช้ชีวิตให้ดี ไม่ต้องเก่งที่สุด ไม่ต้องดีที่สุด แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขไม่เบียดเบียนคนอื่น หากมีเหลือก็แบ่งปัน แค่นั้นก็ถือได้ว่าพวกหนูได้ตอบแทนฉันแล้ว"

หลังจากที่พูดกับเด็กคนสุดท้ายที่รับเลี้ยงจบ เธอก็ปลีกวิเวก หยุดการออกสื่อ หยุดการพบแขก หยุดการให้พวกเขาเข้าพบถาวร

ที่ผ่านมาหลินลดา จัดงานการกุศล งานบุญ สร้างวัด สร้างโรงเรียน บริจาคทาน โรงทาน ถุงยังชีพ สมทบทุนสร้างโรงพยาบาล ทุกอย่างเกิดขึ้นในนามของพ่อแม่บุญธรรมของเธอทั้งสิ้นจวบจนทุกวันนี้และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปจนกว่าชีวิตของเธอจะจบลง

เพราะเธอรู้ว่ามันใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว เธอรู้ตัวดี...และไม่มีอะไรที่ต้องกังวลพะวงอีกต่อไป มรดกที่มีมากมายเธอก็จัดการแบ่งไว้เป็น 3 ส่วนแล้ว

ส่วนแรกคือค่าเล่าเรียนของเด็กๆ ที่เธอรับเลี้ยง แต่ละคนเธอจะมีทุนการศึกษาส่งเรียนถึงปริญญาเอกไม่ว่าจะสาขาไหน ใช้เงินมากเท่าไรหากเป็นเรื่องเรียนพวกเขาจะได้รับการดูแลจากเธอ

แต่เธอไม่มีเงินส่วนตัวให้.... ทุกคนต้องดิ้นรนรู้จักที่จะทำงานหาเลี้ยงตนเอง หากไม่ทำงานก็จะไม่มีเงินกิน วิธีนี้เธอฝึกให้พวกเขาได้รู้จักหา ไม่ใช่รอแต่ขอ เพียงอย่างเดียว

เธอคิดว่าเธอได้ให้โอกาสพวกเขามากกว่าเด็กบางคนที่มีครอบครัวเสียอีก เด็กบางคนมีพ่อแม่ แต่ไม่สามารถเรียนต่อได้ มีถมเถไป สิ่งที่เธอมอบให้คือ

การมีทางเลือก มีต้นทุนการศึกษาในชีวิต เธอส่งมอบการศึกษาให้พวกเขา และอยู่ที่พวกเขาแล้วว่าต้องการใช้ชีวิตอย่างไรหากปรารถนาจะเรียนไม่ว่าจะสูงแค่ไหน เธอก็ได้สำรองทุนตรงนี้ไว้ให้พวกเขาแล้ว

แต่ถ้าพวกเขาตัดสินใจไม่เรียน เงินจะถูกส่งต่อไปให้เด็กคนใหม่ทันที นี่คือกฎของเธอว่าเมื่อได้รับโอกาส หากไม่รักษาไว้ ก็ต้องขวนขวายหาเอง

ส่วนที่ 2 คือ พนักงานทุกองค์กรที่เธอบริหาร รวมทั้งแม่บ้าน คนสวน คนขับรถของเธอ พนักงานทุกคนจะได้รับเงินปันผลส่วนแบ่งเป็นหุ้นของบริษัท

ส่วนสุดท้าย เงินทั้งหมดเธอขอบริจาคให้กับการกุศล โรงเรียน โรงพยาบาล มูลนิธิ วัดวาอาราม แต่ที่ต่างจากทุกครั้งคือ นามผู้บริจาคครั้งนี้ถูกเพิ่มเติมขึ้นมานิดหน่อย คือ คุณหลินลดา ยศวาติเมศ ธิดาบุญธรรมของคุณอัคคี และคุณนายวรรณลดา ยศวาติเมศ

ครั้งนี้เธอขอต่อพระเจ้าด้วยความดีที่เธอทำมา...ขอให้เธอได้เจอกับพ่อแม่บุญธรรมอีกครั้ง ให้เธอได้ตอบแทนพวกท่านทั้งสองด้วยเทอญ

และหากเป็นไปได้ เธอก็ขอใช้ชีวิตแบบในนิยาย มีมิติออกผจญภัย เธอไม่อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีใคร...และต้องต่อสู้กับความโลภของคน มันช่างเหนื่อยเหลือเกิน......

ดวงตาหญิงชราค่อยปิดลงอีกครั้ง พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ และหยุดลงอย่างสงบ

## กลับมาที่ปัจจุบัน

"ตี๊ด ติ๊ด ติ๊ด"..... "ระบบอะไรนะ เสียงนี้คืออะไร"

"เธอเป็นใคร ออกมาได้ไหม ฉันไม่เห็นใครเลย"

พูดจบหลินลดาก็ต้องตกใจ น้ำเสียงที่เคยแหบพร่าบัดนี้กลับมาสดใสเหมือนเด็กสาวอีกครั้ง ความรู้สึกนึกคิดก็เป็นจิตตอนวัยรุ่นอีกครั้ง จิตใต้สำนึกของหลินหลินรีบมองสำรวจรอบด้าน...

แต่สิ่งที่เห็นคือแสงสีขาวสว่างสุดลูกหูลูกตา พื้นก็ขาว มองด้านซ้ายหรือด้านขวาก็ขาว ด้านบนด้านล่างก็เป็นสีขาว ไม่มีสีอื่น ไม่มีอะไรเลยนอกจากสีขาว

แล้วตอนนี้เธอนี่อยู่ไหนกันนะ มือ...ใช่ดูมือ ไม่มีมือ ขา...ไม่มีขา ไม่มีแม้แต่ร่างกาย...แต่เธอกลับเห็นทุกอย่างงั้นเหรอ หรือว่าเป็นดวงจิตกันนะ

ระบบ: "ตี๊ด ระบบกำลังเชื่อมต่อกับผู้ถูกเลือกหลินหลิน โปรดรอสักครู่"

ระบบงั้นเหรอ หรือจะเป็นอย่างนิยายที่เคยอ่านตอนเด็กนะ

พรึบ! แสงสีฟ้าปรากฏเป็นหน้าจอคล้ายหน้าจอทัชสกรีน

หลินลดามองหน้าจอที่โปร่งใส ที่สำคัญตรงกลางจอมีสัญลักษณ์ของใบโคลเวอร์ ใบไม้แห่งความโชคดี ซึ่งมันไปตรงกับสัญลักษณ์ที่เธอใช้ในตอนที่เธอมีชีวิต...

ระบบ: "ฟังก์ชันเสริมดาวน์โหลดเสร็จสมบูรณ์ เปิดระบบพูดคุย 100%"

"สวัสดี ผู้ถูกเลือกหลินลดา ขอแนะนำตัวก่อน ระบบมีชื่อว่า ระบบ"

"ระบบมีหน้าที่เป็นผู้ช่วยสุดเจ๋งให้กับผู้ถูกเลือก และคนที่ระบบเลือกมาต้องมีคุณสมบัติที่หาได้ยากยิ่ง หากให้คิดเป็นเปอร์เซ็นต์คือ 1 ใน 1,000,000,000,000"

"หรือหากคำนวณง่ายๆ คือ หักกรรมดีลบกรรมชั่วทุกชาติ ผลลัพธ์ออกมาคือ กรรมดี: 0 กรรมชั่ว: 0 ซึ่งคุณคือคนนั้น"

"ระบบขอแสดงความยินดีด้วย ส่วนคำขอของคุณก่อนสิ้นชีวิตนั้นถูกส่งมาให้ระบบและได้รับการอนุมัติจากเบื้องบนเรียบร้อยแล้ว"

"โปรดกดที่หน้าจอ เพื่อดูข้อมูลชีวิตใหม่ของคุณ"

หลินลดารีบมองไปที่จอสีฟ้า ตอนนี้หน้าจอปรากฏข้อมูลต่างๆ อยู่บนหน้าจอ เธอรีบอ่านข้อมูลที่เห็น เพราะกลัวมันเปลี่ยนหน้าไป

ชื่อ: หลินหลิน อายุ: 15 ปี เพศ: หญิง บิดามารดา: เสียชีวิต ฐานะ: ยากจนมาก พลังเวท: ไม่มี ยุค: จีนโบราณ

ถัดลงมาด้านล่างมีให้กด ยืนยัน / ปฏิเสธ

"เฮ้อ...ไหนว่าคำขอของฉันได้รับการอนุมัติไง ทำไมถึงไม่ได้เจอคุณพ่อคุณแม่ล่ะ ชาติใหม่นี้ฉันก็ยังไม่มีพ่อแม่"

"นี่ระบบ กำลังส่งฉันไปตายอีกรอบหรือเปล่า อายุแค่ 15 เด็กขนาดนั้น ไม่มีพ่อแม่ เงินทองก็ไม่มี พลังเวท...หือ! พลังเวท ระบบจะส่งฉันไปเหมือนในนิยายใช่ไหม คำขออีกข้อของฉันนี่เอง ขอบคุณระบบ"

"แล้ว ที่ๆ จะส่งฉันไป เป็นแบบที่ใช้พลังกันได้ พ่นไฟ ลอยตัวบนอากาศไรงี้ใช่ไหม ระบบ"

(เสียงคาดหวังของหลินหลิน ทำให้ระบบหนักใจเล็กน้อย กลัวผู้ถูกเลือกจะปฏิเสธ เพราะหากผู้ถูกเลือกกดปฏิเสธ เขาจะถูกยกเลิกภารกิจด้วยเช่นกัน ระบบจะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ *-*)

ระบบ: "ผู้ถูกเลือกหลินลดา ใจเย็นๆ ก่อน อันนี้เป็นเพียงข้อมูลเบื้องต้นเท่านั้น หากผู้ถูกเลือกหลินลดากดยืนยันตอนนี้ ระบบจะแถมมิติติดตัวไปให้ด้วย แต่หากผู้ถูกเลือกกดปฏิเสธ ระบบจะไม่มีมิติและของวิเศษต่างๆ ให้ท่านแน่นอน และท่านจะไปเกิดที่ใดก็ไม่อาจทราบได้ ระบบอยากให้ท่านคิดดีๆ" (น้ำเสียงข่มขู่)

หลินลดาหรี่ตาจับผิด แต่เพราะเธอยังไม่ทันได้ถามอะไร หน้าจอสีฟ้าก็มีตัวเลขนับถอยหลัง

"ห๊ะ...ระบบทำไมรีบแบบนี้"

5 4 3 2 หลินลดารีบเอื้อมมือไปกดยืนยัน แต่เธอลืมว่าเธอไม่มีมือ... 1

"ยืนยัน ยืนยัน ฉันยืนยันแล้ว"

เสียงตะโกนแทบจะทันที

ระบบ: "ยืนยันเรียบร้อย"

ทำไมเธอรู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์แบบแปลกๆ กันนะ แต่ยังดีที่ระบบแถมมิติไปให้อะนะ น่าจะมิติเทพอย่างในนิยาย แบบมีของวิเศษเยอะๆ

หลินลดาตั้งใจมองไปที่หน้าจอ ที่ตอนนี้เปลี่ยนหน้าสถานะรอการอัปโหลดอีกครั้ง 50% 70% 90% ไม่ถึง 2 วินาที ก็อัปไปที่ 90 แล้ว อะไรจะไวปานนั้น

"ระบบให้มิติแบบไหนติดตัวเราไปเหรอ มีของวิเศษอะไรบ้าง"

หลินหลินตั้งคำถามกับระบบ และในตอนนั้นเองที่หน้าจอขึ้น 100% แรงดูดมหาศาลดูดหลินหลินไปยังอีกที่หนึ่ง

"กรี๊ด".....

หางตาของเธอเห็นหน้าจอสีฟ้าปรากฏคำว่า มิติผันผวน ติดตั้งสำเร็จ

"มิติผันผวน..!!!!. มันดีใช่ไหม ทำไมชื่อมันดูเอาแต่ใจขนาดนั้น อร้ายยยยยยระบบบบ....... "

เสียงจากที่ดังกึกก้องกลับค่อยๆ เบาลง ....เบาลง.....และเงียบในที่สุด

ระบบ: "มิติผันผวน? ผู้ถูกเลือกนี่ช่างเป็นลูกรักพระเจ้าเสียจริง ถึงกลับได้มิติขั้นสูงของนักเวทไปครอบครอง"