บทที่ 0005

หลินหลินมองห้องพักที่นางจ่ายไปถึง 5 ตำลึง ทุกอย่างดูเหมาะสมกับราคา เพราะห้องนี้กว้างขวางมาก ไม่มีกลิ่นอับ ภายในห้องจุดกำยานหอมอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ที่สำคัญมีพื้นที่ให้ใช้สอยเยอะไม่อึดอัด ห้องนี้น่าจะสามารถพักได้ถึง 4 คนสบาย ๆ เลย

ด้านในทางซ้ายมือ มีเตียงไม้ขนาดใหญ่ 1 หลัง ตรงกลางห้องมีโต๊ะกินอาหารทรงกลมแกะสลักลวดลายสวยงาม พร้อมเก้าอี้เข้าชุด 4 ตัว วางล้อมรอบโต๊ะ ถัดไปทางขวาจะมีฉากกั้นลายดอกเหมยขนาดใหญ่ น่าจะเป็นห้องอาบน้ำ

หลินหลินเดินไปเปิดหน้าต่างเป็นอย่างแรก บนห้องพักนี้มีหน้าต่างขนาดใหญ่พร้อมตั่งยาวไว้ให้นั่งมองออกไปชมวิวสวนทางด้านหลังของโรงเตี๊ยมด้วย

มองออกไปภายนอกดูร่มรื่นเพราะภายในสวนมีการตกแต่งต้นไม้ใหญ่ไว้หลายจุด เจ้าของที่นี่ช่างร่ำรวยเสียจริง แต่หากให้นางเดา ต้องเป็นบุรุษไม่ใช่สตรีแน่นอน เพราะการตกแต่งออกไปทางดุดัน ซื่อตรง

หลินหลินปิดหน้าต่างลงก่อนจะเดินไปดูส่วนของห้องอาบน้ำ เห็นอ่างไม้ขนาดใหญ่ และมีโถไม้ขับถ่ายวางไว้ใกล้กัน

เมื่อสำรวจจนพอใจแล้ว หลินหลินจึงเดินมาที่โต๊ะหนังสือ ที่นี่ใจปล้ำเหมือนกันนะเนี่ย ถึงกับมีกระดาษและหมึกไว้ให้อย่างละ 1 ชุด แม้กระดาษที่ให้จะไม่ใช่กระดาษแบบแพง แต่ก็ถือว่าได้ใจผู้เข้าพักระดับหนึ่งเลย

เสี่ยวเอ้อยืนรอคำสั่งอยู่นาน หลินหลินเลยสั่งอาหารขึ้นชื่อมาทานบนห้องสัก 2 อย่าง เสี่ยวเอ้อรับคำก่อนปิดประตูด้วยความนอบน้อม

เมื่อได้อยู่คนเดียวแล้ว หลินหลินไปที่ตั่งนั่งเปิดหน้าต่างอีกครั้ง นางมองเลยออกไปนอกสวนของโรงเตี๊ยม ด้านหลังจะติดถนนอีกสาย ที่น่าสนใจคือมีของวางขายเรียงรายเต็มไปหมด

แต่น่าเสียดายที่นางไม่คิดจะอยู่เมืองนี้ แต่ก็ขอชื่นชมบรรยากาศความคึกคักของยุคนี้สักหน่อย จากที่มองด้วยสายตา แผงร้านค้าเพิ่งจะตั้ง คาดว่าคงเปิดขายยามเย็นและยามราตรีเป็นแน่

หลินหลินนั่งมองผู้คนใช้ชีวิต .....ก็เผลอคิดถึงตอนที่นางเป็นเด็กกำพร้าตัวเล็ก ๆ ตอนนั้นนาง 3 ขวบ นางอยากกินขนมมาก แต่นางไม่แม้แต่จะกล้าหยิบกิน...เพราะหากไม่ได้รับอนุญาต ก็จะถูกตีถูกลงโทษอย่างหนัก

ที่นั่นสอนอะไรนางมากมาย ลูกที่มีพ่อมีแม่คอยสนับสนุน ปกป้อง ไม่มีทางรู้หรอกว่า....เด็กที่ไม่มีพ่อแม่ หรือญาติพี่น้อง ต้องหวาดกลัวต่อทุกสิ่ง

และต้องเผชิญกับความรู้สึกแบบนี้วันแล้ววันเล่า จนเป็นเด็กที่มองว่าโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เป็นของตนเองเลย มันเป็นยังไง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"อาหารที่สั่งมาแล้วขอรับ"

หลินหลินปิดหน้าต่างและเดินไปเปิดประตูและเบี่ยงตัวหลบด้านข้าง ให้เสี่ยวเอ้อยกอาหารเข้ามา

เมื่อเสี่ยวเอ้อวางอาหารบนโต๊ะเสร็จก็หันมาถามว่านางต้องการอะไรอีกไหม ซึ่งนางก็บอกไปว่านางไม่ต้องการอะไร หากต้องการนางจะไปเรียกเอง

นางได้จ่ายค่าอาหารไปถึง 1 ตำลึง ก่อนเสี่ยวเอ้อออกไปนางได้ให้เงินไปอีก 1 ตำลึง เสี่ยวเอ้อมือไม้สั่น โค้งขอบคุณหลายต่อหลายครั้ง เพราะ 1 ตำลึงนี่เท่ากับค่าแรงเขา 3 วันเชียวนะ!

ส่วนมากเขาจะได้แค่ไม่กี่อีแปะเท่านั้น นี่คือลูกค้ารายแรกที่เขาพาขึ้นมายังห้องพิเศษชั้น 3 โชคดีจริงๆ ที่ตอนนั้นเสี่ยวเอ้อคนอื่นรู้ว่าห้องชั้น 2 เต็มจึงไม่มีใครอยากมาดูแลคุณหนู

เขาเลยรีบเสนอตัวมาดูแลคุณหนูเอง ขอบคุณสวรรค์เมตตาเขาแล้ว ขอบคุณคุณหนูขอรับ เสี่ยวเอ้อถอยหลังและปิดประตูอย่างเบามือ

หลินหลินเดินไปลงกลอนประตูห้อง พร้อมทั้งเดินมาเก็บอาหารเข้ามิติ ในใจคิดว่าจะไปดูช่องแลกเปลี่ยนซะหน่อย มองซ้ายขวาเมื่อไม่มีอะไรที่ลืมแล้วนางก็เข้ามิติทันที

ตี๊ดิง!

"คุณต้องการประมูลเป็ดย่างพร้อมจานโบราณใช่หรือไม่ กดยืนยันระบบจะเริ่มประมูลทันที ราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 1 เหรียญทอง"

ตี๊ดิง!

" คุณต้องการประมูล หมูตุ๋นทรงเครื่องพร้อมหม้อดินโบราณใช่หรือไม่ กดยืนยันระบบจะเริ่มประมูลทันที ราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 1 เหรียญทอง"

ตี๊ดิง!

"คุณต้องการประมูล ข้าวขาวทรงพร้อมถ้วยกระเบื้องโบราณใช่หรือไม่ กดยืนยันระบบจะเริ่มประมูลทันที ราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 5 ตำลึงเงิน"

ตี๊ดิง!

"คุณต้องการประมูล ถาดไม้โบราณใช่หรือไม่ กดยืนยันระบบจะเริ่มประมูลทันที ราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 5 ตำลึงเงิน"

หลินหลินแทบกรี๊ด นางแค่คิดว่าจะเข้ามาดูช่องแลกเปลี่ยนตอนที่เอาอาหารเข้าเพียงเท่านั้น แต่อาหารทั้งหมดกลับไปอยู่ในช่องแลกเปลี่ยนแบบประมูลของระบบ

"ดู ดู ราคาพวกนั้นสิ นางจ่ายไปแค่ 1 ตำลึง แต่เงินขั้นต่ำที่จะได้รับคือ 2 เหรียญทอง 6 ตำลึงเงิน กดยืนยันสิจ๊ะ รออะไร”

ระบบ : "เริ่มการประมูล การประมูลจะสิ้นสุดใน 5 นาที"

ระหว่างรอหลินหลิน ออกจากมิติเพื่อไปเคลียร์เรื่องจานที่หายไปกับทางโรงเตี๊ยม นางให้พวกเขาคิดค่าใช้จ่ายมาได้เลย

ทางโรงเตี๊ยมคิดมา 5 ตำลึง ราคาค่อนข้างหน้าเลือดอยู่นะเนี่ย เพราะจากที่เธอดู เธอคิดว่าราคาจาน หม้อดินพวกนี้รวมกันไม่น่าเกิน 3 ตำลึงแน่นอน แต่ไม่เป็นไรเธอกำไรเห็น ๆ

"เสี่ยวเอ้อ มีร้านขายจานชาม หม้อดิน แถวนี้ไหม"

"มีขอรับ คุณหนูเดินตรงไปตรงแยกแล้วเลี้ยวขวา ก็จะเจอร้านขายพวกนี้อยู่ติดกัน 2-3 ร้านขอรับ แต่ถ้าต้องการชามที่เหมือนที่ร้าน ต้องเข้าเมืองหลวงขอรับ"

"อ่อ รู้แล้ว ทำไมถึงแพง" (หลินหลินคิดในใจ)

"ขอบคุณเสี่ยวเอ้อมาก"

นางไม่รอช้า นี่จะเข้ายามโหย่วแล้ว (17:00) ร้านค้าใกล้จะปิดแล้วนางต้องรีบไปให้ทัน

หลินหลินรีบเดินออกจากโรงเตี๊ยมทันที ไม่นานก็พบทางแยก นางเลี้ยวขวาตามที่เสี่ยวเอ้อบอกก็เจอร้านหัวมุม ขายพวกแจกันก่อนเป็นร้านแรก.... นางไม่รอช้า รีบเข้าไปภายในร้าน

เถ้าแก่ที่วันนี้เงียบเหงาก็เด้งตัวลุกจากเก้าอี้เพื่อต้อนรับลูกค้า "คุณหนูท่านนี้ หาอะไรหรือขอรับ"

"เถ้าแก่ ข้าอยากได้แจกันสักเล็กน้อย ขอเดินดูได้หรือไม่เจ้าคะ"

"เชิญ เชิญ ขอรับ ตามสบายเลยขอรับคุณหนู"

โอ้วสวรรค์...นี่มันคลังแจกันโบราณจีนที่ประเมินค่าไม่ได้ มีเงินร้อยล้านยังไม่กล้าร่วมประมูลเลย

นี่ถ้านางส่งไปให้เคลูกชายอาริชได้ นางจะส่งไปเป็นของขวัญให้เขาสัก 10 ใบให้เขาหัวใจวายตายเล่น แต่ขานั้นคงไม่ยอมตายเพราะเสียดายของพวกนี้แน่นอน

เอ๊ะเดี๋ยวนะ ถ้านางส่งผ่าน อเล็กซ์ล่ะ น่าจะได้นะ เดี๋ยวลองดูล่ะกัน หลินหลินหาใบที่เล็กที่สุดในร้าน

ไม่มีเลย ขนาดที่เล็กที่สุดของทางร้าน ความสูงปาไปประมาณครึ่งตัวของนางแล้ว

"เถ้าแก่ ใบนี้ราคาเท่าไรเจ้าคะ"

"ฮ่ะฮ่ะๆ คุณหนูสายตาแหลมคมยิ่งนัก แจกันใบนี้ข้านำมาจากทางใต้ เป็นของหายาก กว่าจะมาถึงเมืองนี้ลำบากยากเข็น...."

หลินหลินกรอกตามองบน

"บอกราคาเลยเจ้าคะ ข้ารีบ"

หลินหลินใช้ความสงบเยือกเย็นเข้าข่ม เพราะไม่งั้นนางคงโดนโกงราคาเป็นแน่

"ฮ่าๆๆ อย่าใจร้อน อย่าใจร้อนขอรับ! แจกันใบนี้ราคา 1 เหรียญทองเท่านั้นขอรับ"

หลินหลินขมวดคิ้วทันที แม้นางจะยังไม่รู้ว่าข้าวของที่นี่ราคาเท่าไร แต่ 1 เหรียญทองนางคิดว่าไม่น่าใช่ หลินหลินพยักหน้า

"ขอบคุณเถ้าแก่มาก"

พร้อมทั้งหันหลังเตรียมจะออกจากร้าน

เถ้าแก่เห็นอย่างนั้นก็รีบร้องเรียกทันที

"อาหย๊า... คุณหนู ข้ายังบอกท่านไม่ครบเลยว่า ตอนนี้มันลดราคาอยู่ หากคุณหนูซื้อตอนนี้จะคุ้มมาก"

หลินหลินเอียงคอเล็กน้อยพร้อมถามเถ้าแก่ว่า

"วันนี้ร้านท่านลดราคาทุกใบไหมเจ้าคะ"

"เอ่อ... ใช่ ๆ ๆ ขอรับ วันนี้ลดราคา วันนี้ลดราคา"

"ถ้าอย่างนั้นข้าขอเลือกดูรอบ ๆ สักครู่นะเจ้าคะ"

เถ้าแก่รีบกลับไปนั่งที่โต๊ะ ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อตามใบหน้า ทำไมเขาถึงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ มือก็รีบร้อนรื้อค้นบัญชีต้นทุนขึ้นมาดูอย่างเร่งรีบ

ระหว่างที่เถ้าแก่ไม่ได้สนใจ หลินหลินเดินหามุมอับ เอาแจกันใบเล็กที่สุดของทางร้านอีกใบที่มีขนาดเท่ากับใบแรกเข้าประมูลเพื่อดูราคาต่ำสุดของการประมูล

2 เหรียญทอง!! ใบเล็กสุด 2 เหรียญทอง หลินหลินเห็นระบบขึ้นอักษรนามของผู้สร้าง ทำให้นางรู้ทันที ว่าราคาขึ้นอยู่กับนามผู้สร้างแจกันแน่นอน

นางจึงลองหาใบอื่นที่เป็นนามอื่นเข้าระบบ ปรากฏราคาสูงไม่เท่านามนี้

เฟิง

หลินหลินรีบเอาแจกันกลับออกมาวางที่เดิม และไปมุมที่มีแจกันใบใหญ่สูงเท่าหัวเรียงซ้อนกันอยู่ มุมนี้บดบังตัวนางมิดเลย หลินหลินเข้าไปเลือกโถใบในสุดเก็บเข้ามิติตรวจสอบราคาทันที 10 เหรียญทอง

"คุณพระ!!!รวยแย่แล้วยัยหลิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

นางอุทานขึ้น

พอเอาโถแจกันกลับออกมาวางที่เดิมแล้ว ก็รีบเดินไปหาเถ้าแก่ทันที สายตาสำรวจแจกันใบแรกที่นางสอบถามไว้ นามผู้สร้างปรากฏว่าเป็นแจกันใบนี้ลงนามไว้ว่า เฟิง ตามที่นางต้องการ

"เถ้าแก่... ที่ท่านบอกว่าลดราคา แจกันใบแรกที่ข้าสนใจนั้นราคาเท่าไรเจ้าคะ ถ้าถูกใจข้าจะซื้อจากท่านไม่ต่ำกว่า สามใบแน่นอน แต่ถ้าราคาไม่ถูกใจข้าต้องขอโทษที่ทำท่านเสียเวลาแล้ว"

"อะหย๊า.. ทำไมข้าต้องตื่นเต้นขนาดนี้เนี่ย คงบวกเพิ่มราคาจากปกติไม่ได้เสียแล้ว ..เห้อ... 80 ตำลึงเงินขอรับ ราคานี้เป็นราคา..."

(เถ้าแก่ยังไม่ทันพูดจบ) หลินหลินไม่ปล่อยโอกาส แทรกขึ้นมา

"50 ตำลึง ราคานี้เท่านั้นเจ้าค่ะ"

"ไม่ไหว ไม่ไหวขอรับ"

(เถ้าแก่รีบคำนวณในใจ 50 ตำลึง หักค่าเดินทางมาเขาได้แค่ 10 ตำลึง)

"คุณหนู 75 ตำลึง ข้าลดได้เท่านี้ขอรับ"

"เสียดายจังเจ้าค่ะ งั้นไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าคงต้องตัดใจ"

เถ้าแก่ ถูมือไปมา

"คุณหนูเพิ่มให้ข้าสักนิด ราคานั้นไม่ไหวจริงๆ ขอรับ"

หลินหลินทำหน้าเศร้า

"ข้าตั้งใจซื้ออีก 2 ใบเจ้าค่ะ เงินน่าจะไม่พอ ต้องขอโทษเถ้าแก่ที่เสียเวลานะเจ้าคะ"

"อีก 2 ใบ"

เขาปล่อยนางออกไปไม่ได้ ลูกค้าเข้าร้านแล้วเขาต้องทำให้นางซื้อให้ได้

"งั้นเอาแบบนี้ขอรับ หากคุณหนูซื้ออีก 2 ใบ ข้าจะลดใบนี้ให้ 50 ตำลึง"

หลินหลินพยักหน้าเข้าใจ แต่ในใจนี่แทบกรี๊ด...

"ท่านแนะนำใบที่ราคาไม่เกิน 50 ตำลึงให้ข้าสัก 2 ใบเจ้าคะ"

เถ้าแก่ (ยิ้มการค้า) เขามองหาใบที่เขาจะได้กำไรมากขึ้น แต่หาเท่าไหร่กำไรก็น้อยอยู่ดี

เพราะราคาที่นางต่อแทบจะเป็นราคาทุนเขาแล้ว สายตาสอดส่องมองด้วยความเร่งรีบ อยากหาใบเล็กกว่าใบนี้... แต่กลับไม่มี เพราะใบที่นางเลือกเป็นใบที่เล็กที่สุดในร้าน!!!

"เอ่อออ...."

เถ้าแก่ตัดใจเลือกหยิบ 2 ใบใกล้ตัวเขามา ขนาดใกล้เคียงกับใบแรกที่ขายให้นาง หลินหลินพลิกดู 2 ใบนี้ไม่มีลงนาม แต่ไม่เป็นไร นางจะซื้อไว้......

“ได้เจ้าค่ะ ข้าเอา 2 ใบนี้ ตามที่ท่านแนะนำเจ้าค่ะ"

เถ้าแก่ถอนหายใจโล่งอก ดีที่นางไม่ต่อ ....แต่ยังไม่ทันหายใจหายคอก็มีเสียงหวานน่าขนลุกดังขึ้นมาอีกครั้ง

"ใบนั้นราคาเท่าไรเจ้าคะ"

เถ้าแก่หันไปมองตามมือที่นางชี้ก็ต้องปาดเหงื่อทันที

"ใบนี้ใบใหญ่สุดของร้านขอรับ ปกติข้าขายอยู่ใบละ 2-5 เหรียญทอง เพราะมันทำยาก เป็นงานละเอียด ใช้เวลาทำนาน และขนส่งยากขอรับ"

ครั้งนี้เถ้าแก่พูดความจริงไม่โกงราคาแต่อย่างใด

"หากข้าซื้อทั้งหมด เหมาราคาใบละ 3 เหรียญทองได้ไหมเจ้าคะ"

นางอยากรีบปิดจบทำกำไร เพราะเวลานี้เย็นมากแล้ว เดี๋ยวร้านอื่น ๆ จะปิดเสียก่อน

เถ้าแก่รีบคำนวณราคาในใจ เขาเหมาซื้อมา 12 ใบ ถ้ารวมค่าส่งจะอยู่ที่ 25 เหรียญทอง แต่เพราะมันใหญ่ไม่ค่อยมีใครซื้อ อาจจะเพราะราคาที่สูง ตั้งแต่วางขายมีเพียงคนจากเมืองหลวงที่ซื้อไป 2 ใบ 7 เหรียญทอง ตั้งแต่นั้นมาก็ได้แต่ปัดฝุ่นรอ หากเขาขายให้นาง 10 ใบนี้ 30 เหรียญทองก็กำไรแล้ว เถ้าแก่ยิ้มกว้างรับทันที

"ได้ ได้ ขอรับ ไม่ทราบคุณหนูให้ไปจัดส่งที่ใดขอรับ"

ตายล่ะงานนี้... นางลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย!