หลินเฟิงต้องการเดินเข้าไปหาเพื่อปลอบโยน แต่ถูกหลี่ฮุ่ยหรานผลักออกไปเสียก่อนจางกุ้ยหลานตะโกนด้วยความโกรธว่า "แกมาทำอะไรที่นี่ ไอ้สวะ?""ลูกสาวของฉันไม่อยากแกตอนนี้ รีบไสหัวออกไปซะ"หลินเฟิงเพิกเฉยต่อจางกุ้ยหลาน แต่มองไปที่หลี่ฮุ่ยหรานอย่างจริงจัง "ฮุ่ยหราน คุณอย่ากังวลไปเลยนะ อาการบาดเจ็บแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก""ผมมีตำรับยาที่ใช้กำจัดรอยแผลเป็นโดยเฉพาะนะ""และรอยแผลบนใบหน้าของคุณจะไม่ทิ้งร่องรอยแผลเป็นเอาไว้หรอกนะ"หลี่ฮุ่ยหรานปิดหูและส่ายหน้าไปมา ตอนนี้เธอไม่ต้องการพูดอะไรทั้งนั้น และก็ยิ่งไม่อยากจะเห็นหลินเฟิงด้วยเธอไม่อยากจะเจอใครทั้งนั้นเมื่อได้ยินดังนั้น จางกุ้ยหลานก็สาปแช่งออกมาทันทีว่า "ไอ้สวะ แกไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้นะ ลูกสาวของฉันไม่ต้องการให้แกมารักษาหรอก""คนแซ่หลิน นายฟังภาษาคนไม่ออกหรือไง? "หลี่เหวินเชาสาปแช่งออกมาแม้แต่แพทย์ก็ยังแนะนำในเวลานี้ "คุณผู้ชายท่านนี้ ตอนนี้อารมณ์ของคนไข้กำลังแปรปรวนอยู่ คุณออกไปก่อนจะดีกว่านะครับ"คราวนี้หลินเฟิงไม่ได้พูดอีกต่อไป เขารู้ว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรในตอนนี้ หลี่ฮุ่ยหรานก็คงไม่รับฟังอย่างแน่นอนเขาถอยกลับไปอย่างเงียบๆ และดู
"แม่งเอ๊ย ไอ้หลินเฟิงคนนี้ ฉันจะฆ่ามันไม่ช้าก็เร็ว""คิดไม่ถึงเลยว่า ไอ้หลินเฟิงคนนี้จะหานักสู้มือฉกาจมาได้มากมายขนาดนั้น"จู่ๆ เฉินเฟยอวี่ก็ถามขึ้นมาว่า "รู้หรือเปล่าว่าผู้ช่วยที่มันหามาเป็นใคร?""ไม่ค่อยแน่ใจครับ...""ดูเหมือนว่าหลินเฟิงยังมีภูมิหลังอยู่บ้าง ครั้งนี้ฉันประเมินศัตรูต่ำไปจริงๆ"เฉินเฟยอวี่โทษตัวเอง"คุณชายเฉินครับ ผมคิดว่าเราควรจะออกจากเจียงโจวให้เร็วที่สุดดีกว่านะครับ คนของหลินเฟิงกำลังติดตามเราอยู่ตลอดเวลา ดูแล้วเขาคงไม่คิดที่จะปล่อยเราออกไปอย่างแน่นอนเลยครับ"ลูกน้องได้แนะนำในเวลานี้ "รอให้เรากลับไปที่จงโจวแล้ว ค่อยคิดหาวิธีเอาคืนหลินเฟิง มันก็ยังไม่สายนะครับ"เฉินเฟยอวี่พยักหน้าเห็นด้วย น้ำเสียงของเขาฟังดูไร้เรี่ยวแรงเอาเสียมากๆ "กลับไปที่จงโจวก่อนเถอะ""ฉันได้ติดต่อลุงรองแล้ว เขาจะมารับพวกเราทางน้ำนะ"ในที่สุดชายทั้งสองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากได้ยินแบบนั้นเห็นได้ชัดว่า หลินเฟิงคนนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนเช่นพวกเขาสามารถจัดการได้โชคดีเหลือเกินที่คุณชายสี่ไม่ได้ดื้อรั้นแต่อย่างใด เพราะหากขืนอยู่ในเจียงโจวต่อไปคาดว่าพวกเขาสองคนจะมีแต่ทางตันเท่านั้น
หลินเฟิงจับจ้องไปที่เฉินเฟยอวี่ด้วยดวงตาคู่อาฆาต"แกกลับมาตอนนี้ ฉันจะให้แกเห็นดีกันไปเลย"เฉินเจี้ยนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างเย็นชาว่า "ไอ้หนุ่ม ไม่ว่านายจะมีพลังมากแค่ไหนในเจียงโจว เมื่อข้ามแม่น้ำสายนี้ไปแล้วก็คืออาณาเขตของจงโจว แล้วนายจะมีอะไรให้อวดเก่งอยู่อีก?"ไอ้หนุ่มคนนี้ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว นี่ขนาดอยู่ต่อหน้าเขาแบบนี้ มันยังพูดปาวๆ ว่าต้องการฆ่าหลานชายของเขามันช่างไม่เห็นตระกูลเฉินจากเมืองจงโจวอยู่ในสายตาจริงๆเฉินเฟยอวี่หัวเราะเสียงดัง "ฮ่าฮ่าฮ่า... หลินเฟิง ถ้าแกมีความสามารถก็เข้ามาเลย""คุณชายอย่างฉันจะรอแกอยู่ตรงนี้นะ""ถ้าไม่กล้าก็อย่าปากดีไปหน่อยเลย"เมื่อเฉินเฟยอวี่เห็นว่าหลินเฟิงไม่ได้โกรธเท่าที่เขาจินตนาการไว้เขาก็รู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อยเขากลอกตามองบน และเยาะเย้ยอีกครั้งว่า "หลินเฟิง ดูแลผู้หญิงของตัวเองให้ดีๆ ครั้งนี้ถือว่าเธอโชคดีไปนะ""ครั้งหน้าหากฉันมาเจียงโจวอีกครั้ง เธอจะต้องมารับใช้ฉันถึงเตียงอย่างแน่นอน""แม่งเอ๊ย"จ้าวเทียนหวาโกรธมาก และหันไปมองหลินเฟิง "คุณชายหลินครับ ต้องการเตรียมเรือหรือเปล่าครับ?"หลินเฟิงส่ายหน้า และพูดกับเฉิน
เฉินเจี้ยนเฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า "หลินเฟิง สองตระกูลของเราไม่มีความแค้นต่อกัน เป็นเพราะหลอเฟนหู่เพียงเท่านั้น ไม่น่าจะต้องมาลงไม้ลงมือกันขนาดนี้เลยนะ""ก็แค่หลอเฟนหู่ เขาคู่ควรด้วยงั้นเหรอ?"หลินเฟิงพูดด้วยความโกรธ "หลานชายของแกทำให้หลี่ฮุ่ยหรานเสียโฉม วันนี้เขาจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต""นี่...ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ?"เฉินเจี้ยนเฉิงไม่เข้าใจความคิดของหลินเฟิงมากนัก "อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ตายสักหน่อย ทำไมต้องมาฆ่าแกงกันเพราะเรื่องแค่นี้ด้วย?""แกน่าจะดีใจนะที่เธอไม่ตาย เพราะหากเธอตายไปแล้ว ตระกูลเฉินของพวกแกก็จะต้องถูกฝังไปพร้อมกับเธอด้วย" หลินเฟิงตะโกนด้วยความโกรธ"แก......"เฉินเจี้ยนเฉิงชี้ไปที่หลินเฟิง แล้วพูดว่า "ไอ้หนุ่ม นายต้องการให้ตระกูลเฉินของเราชดใช้อย่างไร เรารับปากทั้งหมด""แต่คนคนนี้ นายจะฆ่าแกงไม่ได้ ไม่อย่างนั้นตระกูลเฉินของเราจะไม่ยอมปล่อยนายไปอย่างแน่นอน"แม้ว่าเฉินเฟยอวี่จะเป็นลูกนอกสมรส แต่สถานะของเขาก็ไม่ได้สำคัญมากเพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นคนในตระกูลเฉินคนหนึ่งโดยที่รอบด้านมีผู้คนมากมายคอยเฝ้าจับตาดูอยู่ ดังนั้นไม่ว่าจะย
มองตามหลังเงาของการจากไปของเฉินเจิ้งเจี้ยนจ้าวเทียนฮวาพูดตอนนี้ว่า "นายน้อยหลิน ตระกูลเฉินนี้ยังมีอำนาจในจงโจวอยู่บ้าง พวกเราต้องเตรียมพร้อมกันตั้งแต่ตอนนี้ไหม?"หลินเฟิงส่ายหัว "ไม่จําเป็น แค่ตระกูลเฉินเพียงตระกูลเดียวจะทำให้เกิดคลื่นอะไรได้?""ศัตรูของเราไม่ได้มีแค่เขา แค่ป้องกันไม่ให้ตระกูลเฉินเล่นกลอุบายก็พอ"จ้าวเทียนหัวพยักหน้าคนที่หลินเฟิงต้องจัดการนั้นยังห่างไกลจากที่จะเอาตระกูลเฉินไปเปรียบเทียบได้ตระกูลแบบนี้ไม่มีค่าพอให้กับความกังวลของหลินเส่าจริง ๆ"นายน้อยหลิน ฉันจะส่งคุณกลับครับ?" จ้าวเทียนฮวาถาม"ไม่จําเป็น ผมจะไปที่สำนักไป๋เถา"หลินเฟิงพูดขึ้นมาจ้าวเทียนฮวาถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่า “นายน้อยหลินไปทําอะไรที่ไป่เฉาถังเหรอครับ?”"ไปปรุงยาใหม่น่ะ เพื่อเอามารักษาแผลเป็นให้หลี่ฮุ่ยหราน"“ที่แท้เป็นอย่างนี้เอง”จ้าวเทียนฮวาพยักหน้าส่งหลินเฟิงไปที่สำนักไป๋เถาเป็นการส่วนตัว แล้วจึงจากไปเมื่อเดินเข้าไปในสำนักไป๋เถา ก็ได้กลิ่นหอมของยาต้มอันเข้มข้นเตะเข้าจมูกทันทีในร้านยังคงมีผู้ป่วยจำนวนมากที่ถือใบสั่งยา เพื่อไปพบหมอหลินเฟิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เพื่อโทรหา
หลินเฟิงไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา เลยตบหน้าเขาไปตบเข้าตรงที่ใบหน้าของชายที่แข็งแกร่งอย่างแรงชายสูงเกือบ 190 ซม. แต่รู้สึกราวกับว่าใบหน้าของเขาถูกรถชนคนทั้งคนหมุนตัวอย่างกะทันหัน และล้มลงกับพื้นอย่างแรงพร้อมกับเสียงดัง "ปัง"“ฟู่......”ทุกคนต่างก็หายใจไม่ออกพลังการต่อสู้ของเด็กคนนี้ น่ากลัวกว่าการนอนไม่หลับตอนกลางคืนอีกใช่ไหม?“ไอ้เวร”ชายแข็งแกร่งรู้สึกเวียนหัว หลังจากการถูกตบจนเขาเซลุกขึ้นจากพื้นดวงตาคู่หนึ่งจ้องไปที่หลินเฟิง: "ให้ตายเถอะ ฉันเอง"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ รีบวิ่งพุ่งเข้ามาเสริมทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น มาจากห้องโถงด้านหลังเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาว และมีดวงตาไหมสีทองเดินออกไปเมื่อหลินเฟิงได้ยินเสียงนี้ เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสูงประมาณ 160 ซม. มีผิวขาวและมีหน้าตาสวยเธอมีรูปร่างสมส่วนและถือว่าไม่ได้สวยจนไม่มีใครเทียบได้ แต่เธอนับว่าเป็นความงามที่หาได้ยาก“คุณหนู มีคนก่อปัญหาที่นี่ครับ” พนักงานพูดอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นคุณหนูของเขามาถึงคนนี้คือ จางเจียหนิง หลานสาวของจางเต๋อหลินเธอมองไปที่หลินเฟิงอย่างสงส
หลินเฟิงนั่งรออยู่ในห้องชาและดื่มชาอย่างเบื่อหน่ายก็ไม่รู้ว่าจางเต๋อหลินนั้นจะกลับมาได้เมื่อไหร่เขาเดินออกจากห้องชาอย่างสบาย ๆ พยาบาลของแผนกต่าง ๆ ตามทางเดินดูยุ่งกันมากทันใดนั้นก็มีเสียงทะเลาะกันก็ดังขึ้นหลินเฟิงเดินไปด้วยความอยากรู้ และเห็นเพียงห้องผู้ป่วยห้องหนึ่งชายฉกรรจ์ร่างสูงและกำยำชี้ไปที่หน้าของจางเจียหนิงและตะโกนด่าว่า "ตกลงแกทําได้หรือเปล่า? ถ้าพี่ชายของฉันเกิดอะไรขึ้นมา ฉันจะทำลายสำนักไป๋เถาของพวกแกแน่"จางเจียหนิงเช็ดเหงื่อออกจากหน้า กัดฟันแล้วพูดว่า "พวกคุณ... อย่าเพิ่งกังวลไปค่ะ ฉันกำลังคิดหาวิธีรักษาอยู่ค่ะ"หลินเฟิงมองไปทางชายบนเตียง และเห็นว่าคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงหน้าเป็นสีเขียวและกำลังจะตายจางเจียนหนิงกัดฟันแล้วสั่งพยาบาลที่อยู่ข้างๆ ว่า: "เสี่ยวหลี่ ไปเอายาเลือดลมตามใบสั่งแพทย์มาหน่อย"พยาบาลที่อยู่ข้าง ๆ พยักหน้าหลายครั้งหลังจากได้รับคำสั่งหลินเฟิงได้ยินจึงขมวดคิ้ว แล้วพูดขัดจังหวะว่า "คนนี้ไม่ได้มีปัญหาของเลือดลม คุณให้ยาเลือดลมแก่เขาไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก"เมื่อได้ยินเสียงของหลินเฟิง ทุกคนก็มองมาที่เขาหลินเฟิงเพิกเฉยต่อสายตาของคนอื่น และเดินตร
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือในตอนที่เขากำลังช่วยชีวิตคน คนที่ไม่เข้าใจอะไรมาอยู่ข้างๆ และพ่นคำพูดน่ารังเกียจออกมามันไม่ได้ช่วยให้การรักษาดีขึ้นเลยสักนิดชายฉกรรจ์ที่ยังต้องการพูดต่ออีก แต่เมื่อเขาเห็นสายตาที่เย็นชาของหลินเฟิง ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านทันทีความเย็นยะเยือกแผ่ผ่านแผ่นหลังไปยังหน้าผากของเขาเมื่อคำพูดมาถึงปากของเขาแล้ว เขาก็ต้องกลืนมันเข้าไปอย่างแรงยังไงเขาก็อยู่ในเขตตงเฉิง ทำไมไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อนแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าไอ้เด็กคนนี้ไม่ได้ทําให้ตัวเองกลัวจนหัวหดเลยสักนิดแต่ถ้าตัวเองยังพูดเรื่องไร้สาระออกไปอีก อาจต้องโดนไอ้เด็กคนนี้ฆ่าจริง ๆ แน่เห็นผู้ชายคนนี้จริงจังหลินเฟิงหันกลับไปดึงเข็มเงินออกมา แล้วแทงเข้าไปตรงจุดป๋ายฮุ่ยของผู้ป่วยปักเข็มลงไปกว่ายี่สิบเข็มติดต่อกันผู้ชายคนนี้แทบจะกลายเป็นเม่นไปแล้วขั้นตอนสุดท้าย ฝ่ามือก็กดลงบนจุดเสิ่นเชวี่ยชายคนนั้นลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน เลือดลมของเขาไหลย้อนกลับทันใดนั้น เลือดเสียก็ถูกถ่มผ่านน้ำลายออกมา“ฟู่…” จางเจียหนิงที่อยู่ด้านข้างนั้น มองหลินเฟิงด้วยความยกย่องคิดไม่ถึงว่า เพียงไม่กี่นาที
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้คุ้มกันตระกูลหลง หลงเซียวก็โมโหจนจมูกเกือบบิดเบี้ยว เธอชี้ไปทางสมุนและนักเลงที่ใบหน้าโหดเหี้ยมที่ตามมาอยู่ด้านหลัง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า:“นายดูพวกเขาสิ ท่าทางเหมือนคนไม่กล้าแตะต้องฉันงั้นเหรอ?”“ถ้าพวกนายกล้าไม่สนใจฉัน พวกนายรู้ถึงจุดจบแน่!”เมื่อเผชิญหน้ากับคำขู่ของหลงเซียว ผู้คุ้มกันคนนี้หน้าเสียเหมือนกินแมลงวันเข้าไป ทั้งๆ ที่ตัวเองสามารถหนีไปได้ แต่กลับต้องพาตัวถ่วงอย่างหลงเซียวไปด้วย สุดท้ายก็ถูกล้อมเอาไว้แน่นอนว่า เขาก็ไม่กล้าทอดทิ้งหลงเซียวถ้าหากนักเลงพวกนี้กล้าฆ่าหลงเซียวจริงๆ งั้นที่ตัวเองทิ้งหลงเซียวไว้แล้วหนีไป ก็ถือว่าเป็นโทษประหารชีวิตไม่มีทางที่จะรอดชีวิตไปได้อย่างแน่นอนแต่…เมื่อมองดูสมุนกับนักเลงที่โผเข้ามาอย่างดุดันโดยรอบนั้น เขาคิดว่า ตัวเองไม่มีทางรอดไปได้ภายใต้การโจมตีของคนเหล่านี้แน่นอนดังนั้นก็ทำได้แค่ตัดสินใจตายก็ตายสิ ไม่ว่ายังไงก็ตายอยู่ดี!เขาล้วงอาวุธออกมาจะต่อต้าน แต่ก็ถูกสมุนและพวกนักเลงฟันจนเละเป็นเนื้อสับ“พวกนาย…พวกนายจะทำอะไร?!”ถังจวินและคนอื่นๆ ที่เดินไกลออกไปแล้วเห็นภาพที่วุ่นวายแบบนี้ ก็ขับรถกลับมาทันที“เรื่
“นาย ถังหว่าน ทุกคนที่อยู่ข้างกายของนาย ฉันไม่มีทางปล่อยพวกเขาไป! ฉันสาบาน!”เมื่อเผชิญหน้ากับคำขู่ที่ตรงไปตรงมาของหลงเซียวแบบนี้ หลินเฟิงก็รู้สึกโมโหอย่างมากเขาหันมองไปทางถังจวินและพูดตวาดว่า:“นายได้ยินแล้วยัง?! ถังจวิน หน่วยลับของพวกนายมีหน้าที่ปกป้องตระกูลถังไม่ใช่เหรอ?”“หลงเซียวคนนี้จะจัดการตระกูลถังของพวกนาย! ทำไมนายยังยืนโง่อยู่ตรงนั้นอีก?! ในหัวสมองพวกนายใส่ขี้เลื่อยเอาไว้งั้นเหรอ?!”เมื่อเผชิญหน้ากับคำด่าทอของหลินเฟิง ถังจวินก็มีสีหน้านิ่งเฉย“หลินเฟิง นี่คือความแค้นส่วนตัวของนายกับคุณหลงเซียว ถ้าหากนายอยากยืมมือเราฆ่าคน งั้นฉันก็พูดได้แค่ว่านายเดินหมากผิดแล้ว”“ไอ้เชี่ย!”หลินเฟิงโมโหที่ไร้ความสามารถ เขาแทบอยากจะมัดหน่วยลับของตระกูลถังเอาไว้ด้วยกันแล้วจุดไฟเผาให้หมดไป“คนอื่นเอามีดจ่อคอพวกนายแล้ว นายจะไม่ตอบโต้จริงๆ งั้นเหรอ? ต้องให้คนเขาแทงนายให้ตาย นายถึงจะรู้จักดิ้นรนงั้นเหรอ?!”หลินเฟิงพูดมาถึงขนาดนี้แล้วแต่ถังจวินก้ยังคงนิ่งไม่ขยับเขยื้อน“คำสั่งแรกของหน่วยลับตระกูลถังในการดำเนินตามคำสั่งก็คือคำสั่งของคนระดับสูงของตระกูลถัง ไม่ใช่คนนอกอย่างนาย”ถังจวินมอ
“ตระกูลถัง...เฮ้อ ตระกูลถัง...”ทันใดนั้น ถังหว่านนึกถึงคำพูดที่หลงเซียวพูดกับเธอในตอนที่อยู่ชั้นใต้ดินเมื่อครู่นี้ขึ้นมากะทันหัน“ยังไงพวกหัวโบราณของตระกูลถังของเธอ ไม่มีทางกล้าแตกหักกับตระกูลหลงของเรา”“จุดอ่อนของตระกูลถังฉันตรวจสอบชัดเจนตั้งนานแล้ว”“ต่อให้วันนี้เธอตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีคนใส่ใจ”“พวกเขาอาจจะยังเฝ้าถิ่นฐานของตัวเองอยู่ เป็นกังวลที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตระกูลหลงจะแตกหักกับพวกเขาอยู่ละมั้ง?”นึกถึงตรงนี้ ถังหว่านถึงแม้จะยิ้มอยู่ แต่ในใจกลับโศกเศร้าถึงที่สุดคนตระกูลถังของเธอทำไมถึงเห็นแก่ประโยชน์ระยะสั้นแบบนี้?ยอมประนีประนอมเต็มที่ ก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองจะบุกไปก็ไม่กล้าจะถอยหลังก็กลัว ผลลัพธ์สุดท้าย ก็ต้องตกไปอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูด้วยน้ำมือของตัวเองต่อให้ก่อนหน้านี้นิสัยที่โฉดชั่วเสมือนหมาป่าของหลงยวนปรากฏออกมา หลินเฟิงออกหน้าช่วยเหลือ พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งแม้แต่นิดและก็ไม่ได้เกิดความรู้สึกหวาดกลัวในภายหลังคิดเพียงแค่ว่าอยู่รอดไปวันๆ“เศษสวะ”ถังหว่านด่าออกมาเสียงต่ำ“คุณว่าอะไรนะ?”ถังจวินคิดว่าตัวเองได้ยินผิด“ฉันพูดว่าพวกนายเป็นพวกเศษสว
เมื่อเห็นหลินเฟิงปรากฏตัว ถังหว่านถึงได้โล่งอก“หลินเฟิง นายกำลังทำอะไร?”“จริงด้วย ทำไมไม่ปกป้องคุณหนูถังหว่าน นายทำอะไรอยู่ที่ด้านล่างคนเดียว?!”ถังจวินและหน่วยลับคนอื่นๆ เห็นหลินเฟิง ก็เปลี่ยนเป้าหมาย พากันตำหนิหลินเฟิงว่าปกป้องได้ไม่ดีหลินเฟิงคิดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะเล่นงานเขาก่อนจึงโมโหจนส่งผลกระทบกระเทือน รู้สึกเจ็บปอดรุนแรง และไอออกมาเป็นเลือด“หลินเฟิง คุณไม่เป็นไรนะ?!”ถังหว่านตกใจอย่างมาก รีบเข้าไปประคองเขาเธอเขม่นถังจวินและหน่วยลับจากนั้นพูดว่า:“เมื่อครู่ฉันบอกกับพวกนายไปหลายรอบแล้ว!”“หลินเฟิงกำลังสู้รบอย่างสุดชีวิตอยู่กับยอดฝีมือตระกูลหลง เป็นอันตรายอย่างมาก ทำไมพวกนายไม่ลงไปช่วยเขา?!”“แต่หลังจากเขาเอาชนะมาได้อย่างยากลำบาก ยังจะกล่าวโทษเขาอีก?!”“คุณหนูถังหว่านขออภัยด้วย พวกเราจะเป็นต้องปกป้องความปลอดภัยของคุณก่อน” ถังจวินขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกยินดีที่เห็นหลินเฟิงยังมีชีวิตอยู่เห็นหลินเฟิงมีชีวิตรอดเดินออกมาจากลิฟต์ ในความคลุมเครือ หลินเฟิงสังเกตได้ว่าในสายตาของชายคนนี้เผยความผิดหวังออกมาเล็กน้อย“หึ เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญหรอก”หลินเฟิงด
หลินเฟิงออกแรงเงยหน้าขึ้นรอให้เขามองเห็นสถานการณ์ตรงหน้าอย่างชัดเจน นัยน์ตากลับหดลงทันทีเป็นเพราะหลงต้างที่ข่มเขาเอาไว้โดยสิ้นเชิงเมื่อครู่นี้ ภายใต้กระบวนท่าที่เขาปล่อยออกมาอย่างน่าหวาดกลัวขนาดนี้ ก็ยังถูกราชาหลินแห่งตอนใต้บีบคอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวห้อยอยู่กลางอากาศอย่างง่ายดายขนาดนี้เหมือนกับราชาหลินแห่งตอนใต้ไม่ได้ใช้พลังชี่แท้ออกมาด้วยซ้ำ“นี่มัน...”“ดูให้ดีนะไอ้หนุ่ม มือข้างเดียวแบบนี้เรียกว่ามือระเบิดมังกร(หลง ภาษาจีนแปลว่ามังกร คำพ้องเสียง) ปู่ของนายสอนฉันมา เอาไว้ใช้ฆ่าคนของตระกูลหลง”น้ำเสียงของราชาหลินแห่งตอนใต้เรียบเฉยอย่างมากแต่หลงต้างกลับกลอกตาไปมา ขาสองข้างดิ้นรนไม่หยุด ทั้งร่างกายชักกระตุกเหมือนถูกไฟช็อต“ฉันรู้ว่านายอยากจะถามอะไร ทำไมถึงเรียกวิชานี้ว่ามือระเบิดมังกรใช่ไหม? นั่นก็เพราะว่า...”“ราชาหลินแห่งตอนใต้ คุณกล้า...”“พรวด!”ร่างกายของหลงต้างขยายออกเหมือนกับลูกโป่งทันที จากนั้นก็ระเบิดออก หมอกเลือดกระจายออก เลือดตกลงเหมือนฝนตก“ดู ระเบิดแล้วใช่ไหม?”ราชาหลินแห่งตอนใต้ยิ้มและหันหน้ามองไปทางหลินเฟิง“นี่...นี่จะเป็นไปได้ยังไง...”หลินเฟิงสีห
“หึหึหึ...”ควบคู่กับเสียงหัวเราะแหบแห้งตาแก่ที่สวมชุดเครื่องแบบทหารของประเทศมังกร อกผายไหล่ผึ่งเดินออกมาจากมุมมืดช้าๆ“คุณ...”หลินเฟิงดิ้นรน อดกลั้นความเจ็บปวดรุนแรงจากกระดูกซี่โครงที่แตกหักตรงหน้าอก แวบเดียวก็ดูสถานะของตาแก่คนนี้ออกคนผู้นี้ก็คือพ่อของหลินเฟิง ชายชราที่ทำให้คนจำนวนมากทั่วทั้งประเทศมังกรเทิดทูน เลื่อมใส ทำให้คนเวน่ามองว่าเป็นฝันร้ายราชาหลินแห่งตอนใต้!“ราชาหลินแห่งตอนใต้ คุณมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!”มองดูตราเหรียญทหารจำนวนมากที่ส่องแสงระยิบระยับบนหน้าอกของราชาหลินแห่งตอนใต้ หลงต้างกลับเผยความหวาดกลัวออกมาชั่วขณะ ถึงขั้นที่มีสีหน้าหวาดกลัวในฐานะนักบู๊แดนแปรภาพขั้นสูงสุด สีหน้าแบบนี้ปรากฏบนใบหน้าของหลงต้าง มันช่างโดดเด่นมากจริงๆเพราะตั้งแต่แรกเริ่ม ก็รักษาสีหน้าท่าทางที่ไม่แยแสสิ่งใดเอาไว้อยู่ตลอดเวลาความสามารถของหลงต้างนั้นไม่ต้องสงสัยเลย“หึ แค่อยากออกมาเดินดูรอบๆ ก่อนตายก็เท่านั้นเอง”น้ำเสียงของราชาหลินแห่งตอนใต้เรียบเฉย ถึงขั้นที่ยังหัวเราะเบาๆเมื่อเผชิญหน้ากับหลงต้าง กลับรักษาน้ำเสียงที่เหมือนกับได้เจอเพื่อนเก่า“ราชาหลินแห่งตอนใต้ คุณค
“หึหึ ชื่อนี้เป็นเพียงแค่รหัสเท่านั้น จะชื่ออะไรก็เหมือนกัน....มันก็คือคุณนั้นแหละ ขั้นเซียนเทียนต้าหยวนหม่านก็ส่งไปถึงหน้าประตูบ้าน ดูเหมือนว่าความสามารถในการมีสมาธิของคุณจะไม่พอนะ!”“จะพอหรือไม่พอก็ไม่ใช่ว่าคุณจะเป็นคนตัดสินได้”หลินเฟิงเยาะเย้ย พร้อมกับตาทั้งสองข้างที่แดงเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูในขอบเขตยิ่งใหญ่ เขาก็ไม่สามารถออมแรงได้อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นคนที่ตายก็จะเป็นหลินเฟิงเอง“ดีมาก ดูเหมือนว่าคุณจะพร้อมที่จะสู้กับฉันอย่างสุดความสามารถแล้ว...วันนี้ ฉันจะได้กำจัดหายนะครั้งใหญ่ที่สุดของตระกูลหลงของฉันแล้ว!”“เจ้าหนู จำไว้ ฉันชื่อหลงต้าง หลังจากที่ลงไปแล้ว ก็อย่าลืมบอกเทพปีศาจว่าใครส่งคุณลงไปด้วยล่ะ!”ชายชราไว้หนวดเงยหน้าขึ้นและยิ้ม ทันใดนั้นก็มีลมแรงพัดขึ้นรอบตัวเขา ก่อนที่พลังชี่แท้จะพัดหลินเฟิงลอยออกไป“นี่คือ...ความแข็งแกร่งของแดนแปรภาพขั้นสูงสุดงั้นเหรอ?”ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้หลินเฟิงจะเคยต่อสู้กับจีว่านจ่างของตระกูลจี แต่สถานการณ์ตอนนั้นพิเศษ และจีว่านจ่างก็ไม่สามารถใช้กำลังได้อย่างเต็มที่แต่ตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับแดนแปรภาพขั้นสูงสุดคนหนึ่งอยู่สิ่งนี้สร
“ได้”เมื่อหลินเฟิงเห็นถังหว่านอยู่ในมือของฝ่ายตรงข้าม จึงตกลงตามคำขอของฝ่ายตรงข้ามโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยหลินเฟิงตรงไปตรงมาขนาดนี้ กลับทำให้ชายชราไว้หนวดถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่ง“เจ้าหนู เมื่อครู่ที่ฉันได้พูดถึงเงื่อนไข นายได้ฟังอย่างชัดเจนไปแล้วใช่ไหม? นายแน่ใจแล้วงั้นเหรอ?”แม้ว่าชายชราจะยังคงไม่สนใจเรื่องเวลา แต่สายตาก็มองตรงไปทางหลินเฟิงแล้วราวกับว่ากำลังคาดเดาความคิดที่แท้จริงของหลินเฟิงผ่านการแลกเปลี่ยนทางสายตา“ผมแน่ใจ เพียงแต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่งอย่าง”หลินเฟิงชี้ไปทางถังหว่านแล้วพูดว่า :“ผมไม่ได้สนใจว่าตระกูลถังจะเป็นอย่างไร แต่ตระกูลหลงของพวกคุณต่อจากนี้จะไม่ได้รับอนุญาตให้สร้างปัญหาในการแยกตระกูลถังในเมืองเจียงโจวอีก”“ได้”ชายชราก็รับปากเช่นกัน“เหอะ...”ทั้งสองต่างก็หรี่ตาลง ทันใดนั้นก็เข้าใจถึงความคิดของฝ่ายตรงข้ามเห็นได้ชัดว่าชายชราใช้ถังหว่านเพื่อดึงดูดความสนใจของหลินเฟิง และใช้สิ่งนี้เพื่อค้นหาข้อบกพร่องของหลินเฟิงแต่หลินเฟิงก้ใช้คำพูดมาเอาชนะชายราคนนี้จนได้ พร้อมกับคิดหาทางช่วยถังหว่านให้กลับมา“เบื้องหลังของชายชราคนนี้ไม่ธรรมดา คิดไม่ถึงว่าจะสามารถตอบ
“หึ...”เผชิญหน้ากับคำขู่ของหลงยวน หลินเฟิงไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เขากลับยื่นมือออกไป จับขาอ่อนของหลงเซียวเอาไว้“นาย...นายจะทำอะไร...อ๊ะ!”หลงเซียวยังไม่เข้าใจความคิดของหลินเฟิง เธอยังคิดว่าหลินเฟิงจะย่ำยีเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าวินาทีตต่อมา สิ่งที่รอเธออยู่คือความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจกระดูกขาทั้งสองข้างของเธอ ถูกหลินเฟิงสะเทือนจนแตกละเอียดอย่างง่ายดาย“นี่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนี”หลินเฟิงเผยฟันขาวออกมา ยิ้มเยือกเย็นให้กับหลงเซียวเมื่อยิ้มแบบนี้ ทำให้หลงเซียวหวาดกลัวในที่สุด เธอหมอบลงกับพื้น มองหลินเฟิงเดินไปทางถังหว่าน อยากจะเอ่ยปากสาปแช่ง แต่กลับเจ็บจนเธอพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว“ไม่...ไม่ได้ หลินเฟิง...แข็งแกร่งยิ่งกว่าที่คิดไว้ ถึงขั้น...ถึงขั้นที่ตระกูลหลงของฉันมีแค่ไม่กี่คนที่สามารถฆ่าเขาได้...ไม่ ฉันจะตายไม่ได้...”ในหัวของหลงเซียวเหลือเพียงเสียงแบบนี้เธอกัดฟัน ออกแรงทั้งหมดที่มี คลานไปทางบันไดของชั้นใต้ดิน“เพียงแค่...เพียงแค่สามารถหนีออกไปได้...เพียงแค่ฉันสามารถหนีออกไปได้...”ในใจของหลงเซียวในตอนนี้เหลือเพียงความศรัทธาที่ประคับประคองเอาไว้และในตอนนี้ หลิน