“โครงการอะไร?” หลินเฟิงถามด้วยความสงสัยถังหว่านมองไปที่หลินเฟิงด้วยสายตาคลุมเครือ “ฉันวางแผนที่จะจัดตั้งบริษัทยาอีกแห่ง แบบนี้ฉันจะได้รวบรวมยาอันล้ำค่าจากทั่วทุกมุมโลกให้กับคุณหลิน”“ฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อคุณหลิน!”“เฮอเฮอ......”หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเขาเพิ่งรู้จักเธอได้ไม่กี่วัน เขาไม่เชื่อว่าถังหว่านผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรเพื่อเขาได้“ทุกคนคงไม่ทำเรื่องลับๆ บอกมาสิ อยากให้ฉันทำอะไร”เขายังคงตื่นเต้นมากเกี่ยวกับบริษัทยาของถังหว่านแต่หลินเฟิงรู้ดีว่าไม่มีอาหารกลางวันฟรีในโลกการที่เอาของคนอื่นไป ก็ต้องจ่ายราคาบางส่วนไปตามธรรมชาติถังหว่านยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันอยากให้คุณเป็นแฟนของฉัน”“อืม?”หลินเฟิงสับสนไปหมด“อย่ามาล้อเล่นนะ”ถังหว่านหมั้นแล้ว เขาไม่อยากหาเหาใส่หัวและการสร้างศัตรูที่แข็งแกร่งให้กับตัวเขาเองเมื่อเห็นหลินเฟิงไม่เห็นด้วยถังหว่านจึงพูดว่า “ฉันแค่ล้อคุณเล่น”“จริงๆ แล้วตระกูลถังต้องการพัฒนาอุตสาหกรรมยาในจงโจวด้วย ฉันรับผิดชอบโครงการนี้มาโดยตลอด"“แต่ตระกูลของฉันก็ส่งแทรกแซงในเรื่องนี้อย่างแน่นอน”“แต่ฉันอยากรับผิดชอบด้านการพัฒนาของบริษัทอย่างเต็มที่
หลี่ฮุ่ยหรานไม่กล้าล่าช้าเลยรีบมาที่ห้องผู้ป่วยของคุณปู่ห้องโบราณแต่เดิม ตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นของยาฆ่าเชื้ออุปกรณ์ช่วยชีวิตวางอยู่เต็มห้องนางพยาบาลตัวน้อยสองกำลังยุ่งหน้ายุ่งหลังหลี่ฮุ่ยหรานวิ่งไปที่ข้างของหลี่ฮ่ายชาน มองดูคุณปู่ของตัวเองที่กำลังจะสิ้นลมเจ็บปวดหัวใจ “คุณปู่...”“เสี่ยวเฟิง? คือ... คุณใช่ไหม?” หลี่ไห่ชานลืมตาขึ้นช้าๆ เขาพึมพำชื่อของ หลินเฟิงหลี่ฮุ่ยหรานพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก “คุณปู่ ฉันเอง ฉันชื่อฮุ่ยหราน”“ฮุ่ยหราน?”ชายชราสะดุ้งเมื่อได้ยินสิ่งนี้ จากนั้นเขาก็ได้สติขึ้นแล้วพูดว่า “คุณมาแล้วหรอเหรอ? หลินเฟิง? ทำไมเขาไม่มากับคุณหละ?”หลี่ฮุ่ยหรานรู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยพูดว่า “คุณปู่... หลินเฟิงกับฉันหย่ากันแล้ว ปกติเขาจะไม่มา”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชายชราก็หายใจแรงขึ้น เสียงของเขาก็รีบเร่ง“ฮุ่ยหราน คุณไม่ควรหย่ากับหลินเฟิงจริงๆ... คุณไม่ควรจริงๆ…”หลี่ฮุ่ยหรานตกใจกับสถานการณ์ของปู่ของเขา “คุณปู่ อย่าทำให้ฉันกลัว อย่าตื่นตัวจนเกินไป”นางพยาบาลตัวน้อยที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจ “คุณปู่มักจะพูดถึงหลินเฟิงตลอด แม้กระทั่งตอนเขาจะกินอาหารหรือดื่มชาตลอดทั้งวัน”หลี่ฮุ่ยหร
“หวางเส้าช่วยเรามากขนาดนี้ จะถือว่าเป็นคนนอกได้อย่างไร?” จางกุ้ยหลานไม่เห็นด้วยอย่างมากของคำพูดของหลี่ฮุ่ยหรานหลี่เหวินเชาที่อยู่ข้างๆก็พูดเสริม “ถูกต้อง เอาจริงนะทำไมไม่ให้หวางเส้าเป็นพี่เขยของฉันล่ะ? มันยังดีกว่าหลินเฟิงมากไม่ใช่หรอ?”“คุณหุบปากไปเถอะ”หลี่ฮุ่ยหรานจ้องมองไปที่พี่ชายของเขาและหยุดพูดคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หลินเฟิงก็รีบไปที่บ้านของตระกูลหลี่เมื่อทุกคนเห็นหลินเฟิง ไม่มีใครลุกขึ้นมาทักทายด้วยซ้ำอย่างไรก็ตามในสายตาของญาติเหล่านี้ หลินเฟิงไม่ได้ดีเท่ากับลูกเขยที่เข้ามาหาฝ่ายหญิงด้วยซ้ำมีเพียงหลี่ฮุ่ยหรานเท่านั้นที่ยืนขึ้นทักทาย แต่เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอกับหลินเฟิงก็ยังเครืองกันอยู่ “คุณมาแล้วเหรอ?”หลินเฟิงรีบถาม “อาการของคุณปู่เป็นยังไงบ้าง?”“อาการหนักมากดูท่าไม่ค่อนดีนัก”หลินเฟิงพยักหน้า “ฉันไปพบคุณปู่ก่อน”เขาเดินผ่านกลุ่มคนตรงไปที่ห้องผู้ป่วยของหลี่ไห่ซาน“คุณปู่ คุณเป็นยังไงบ้าง?”คุณปู่รออยู่นาน สุดท้ายก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงรีบเงยหน้าขึ้นมองหลินเฟิง“เสี่ยวเฟิง คุณมาแล้วหรอ?”หลินเฟิงรีบจับคุณปู่ อีกทั้งยังจับ
ตอนนั้นประตูก็ถูกผลักคนถูกผลักอย่างกะทันหันจางกุ้ยหลานกับคนอื่นๆก็หลั่งไหลเข้ามาเมื่อเห็นหลินเฟิงกดคุณปู่ ก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขาทันที “แซ่หลินหรอ?คุณจะทำอะไร?"หลินเฟิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ฉันกำลังช่วยคุณปู่รักษาโรคของเขา”“ช่วยคุณปู่รักษาโรคงั้นเหรอ?”จางกุ้ยหลานมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม “คนไร้ค่าอย่างคุณจะช่วยคุณปู่รักษาโรคงั้นหรอ?”“รีบไปซะ”หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ผลักหลินเฟิงออกไป“คุณ...” หลินเฟิงพูดถึงกลับไม่ออกคุณปู่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เสี่ยวเฟิงกำลัง... กำลังรักษาฉันอยู่...”จางกุ้ยหลานถามว่า “เขาจะรักษาโรคอะไรได้”“คุณปู่ โปรดผ่อนคลายเถิด หวังเส้าได้ยินว่าคุณป่วย เขาจึงใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อเสวียนหลิงเพื่อยืดอายุของคุณ”คุณปู่กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นมารักษาฉัน มังกรตัวนั้น... รีบไปซะ”“คุณปู่คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร หวางเช่าช่วยครอบครัวของเราไว้มาก และเขาสนใจฮุ่ยหรานมาก”จางกุ้ยหลานพูดอย่างภาคภูมิใจ “อีกไม่นาน หวางเช่าจะเป็นลูกเขยของตระกูลหลี่ของเรา”“คุณ...” เมื่อคุณปู่ได้ยินว่าหลี่ฮุ่ยหรานกำลังจะแต่งงานกับหวางเช่า เขาก็โกรธมากจนเป็
หัวใจของหวางเส้าหลงเต้นรัวเมื่อวานฉันดื่มกับหลิวไฮ่เทา ยังได้ยินเรื่องยาอมตะเลือดราชันย์จากปากเขา แต่ไม่มีอันที่สองหลังจากได้ยินเรื่องอาการป่วยของคุณปู่ เขาเลยซื้อยาอาหารเสริม มันรักษาโรคไม่ได้ แต่แค่ไม่ได้เป็นอันตรายเขาโกหกว่าผู้ว่าการหลิวใช้ยาเป็นยาอมตะเลือดราชันย์แต่ยังไงก็รักษาหายแล้ว รักษาไม่หายก็เป็นจุดจบของคุณปู่ไม่คิดว่าหลินเฟิงจะพูดตรงๆว่าน้ำอมฤตของเขาเป็นของปลอมก่อนที่เขาจะพูดจางกุ้ยหลานดุ “หุบปากซะ คนไร้ค่าอย่างคุณจะรู้เรื่องงั้นหรอ?”“คุณยังสงสัยหวางเส้าอีกงั้นหรอ”หลี่เหวินเชาดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น “ถูกต้อง คุณมีคุณสมบัติอะไรมาสงสัยหวางเส้า?”หวางเส้าหลงมีความสุขอย่างมาก ตราบใดมี่มีตระกูลหลี่อยู่ ฉันไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำพูดใดๆด้วยซ้ำฮ่าๆๆ......หลินเฟิงจ้องมองทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงกับคุณ ตอนนี้ฉันแค่อยากจะช่วยคุณปู่”ทั้งสองยืนอยู่ขวางไม่ยอมให้เขาเข้าเข้าใกล้จางกุ้ยหลานพูดอย่างเหยียดหยาม “ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าคุณอยากจะฆ่าคุณปู่”หลินเฟิงมองไปที่หลี่ฮุ่ยหรานอย่างเบื่อหน่าย “ฮุ่ยหรานให้ฉันไปรักษาคุณปู่เถอะ”หลี่ฮุ่ยหรานลังเลอย
แม้แต่หลี่ฮุ่ยหรานก็มองไปที่หวางเส้าหลงอย่างไม่น่าเชื่อ หวางเส้าหลงรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ในใจก็รู้สึกเหลือเชื่อมากยิ่งขึ้นเขาไม่ได้ซื้อยาอมตะเลือดราชันย์ของจริงหรอกมั้ง?ดูเหมือนว่าฉันจะซื้อตุนเพิ่มตอนกลับ“ฮ่าฮ่า คุณปู่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”จางกุ้ยหลานจ้องไปที่หลินเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ “ฮึ่ม คุณไม่ได้บอกว่ายาอมตะเลือดราชันย์ของหวางเส้าเป็นของปลอมไม่ใช่เหรอ?”“ตอนนี้คุณปู่จากขีดอันตรายเป็นปลอดภัย คุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”หลินเฟิงมองบน อาการคุณปู่จากขีดอันตรายแล้วปลอดถัยไม่ได้เกี่ยวข้องกับยาเม็ดนั้นเลยแต่ตอนนี้ตัวเองไม่ว่าจะพูดอะไรพวกเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีเขาก็ยังขี้เกียจจะอธิบายด้วยหลี่เหวินเชาพูดอย่างไร้ความปราณี “แม่ คุณคิดว่าเขาเป็นหมอมหัศจรรย์จริงๆ งั้นเหรอ?”“คำที่เขาพูดกับการตดมันแตกต่างกันอย่างไร”หลินเฟิงหันหลังกลับเพื่อจะจากไปคุณปู่เรียกเขาเพื่อให้หยุดทันที “เสี่ยวเฟิง คุณจะไปไหน? อยู่กินข้าวเย็นก่อนสิ”หลินเฟิงพูดอย่างขมขื่น “ไม่หรอก ฉันมีอย่างอื่นต้องทำงั้นไปก่อนนะ”“อย่าสิ”คุณปู่หลี่ไม่ต้องการให้หลินเฟิงจากไป แล้วพยายามอย่างเต็มที่เพื่อ
บรรยากาศระหว่างทั้งสองก็เริ่มตึงเครียดทันทีทันใดนั้นแท็กซี่ที่หลินเฟิงเรียกก็มาถึงหวังเส้าหลงไม่ได้ทำอะไรแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แซ่หลิน ต่อไปเดินต้องระวังด้วยนะ”หลินเฟิงพูดอย่างเหยียดหยาม “ฉันจะมอบประโยคนี้ให้กับคุณ”“ให้ตายเถอะ” หวังเส้าหลงแอบสาปแรถก็ขับออกไปภายในบ้านพักเก่าของตระกูลหลี่คุณปู่หลี่เห็นหลินเฟิงจากไป เขาก็ไม่ได้สนใจจางกุ้ยหลานกับคนอื่นๆจางกุ้ยหลานเดินไปข้างหลี่ฮุ่ยหราน แล้วพูดว่า “ลูกสาวของบอสหม่าแห่งบริษัทเอเวอร์ไบรท์ก็ป่วยหนักเหมือนกันเหรอ?”หลี่ฮุ่ยหรานพยักหน้า “ใช่ ทำไมหรอ?”บริษัทเอเวอร์ไบรท์เป็นคนรับผิดชอบการขายวัสดุก่อสร้างหลัก ตระกูลหลี่ได้รับสินค้ามากมายจากตระกูลหม่า ราคาก็ยุติธรรมคุ้มค่ายิ่งกว่านั้นบอสหม่ายังใจดีมากจางกุ้ยหลานพูดอย่างรวดเร็ว “หวางเส้าหลงเอายายาอมตะเลือดราชันย์ให้สองเม็ด ตอนนี้ยังเหลืออีกหนึ่งเม็ด”“ถ้าถึงตอนนั้นอาการของเจ้าของหม่าดีขึ้น คุณจะเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลหม่า”“เมื่อถึงเวลาจะเจรจากับตระกูลหม่าจะง่ายดายขึ้นไม่ใช่หรอ?”หลี่ฮุ่ยหรานขมวดคิ้วทันทีแล้วกำลังคิดอย่างถี่ถ้วนสิ่งที่แม่ของเขาพูดดูสมเหตุสมผลโครงการพัฒนาซี
ถึงอย่างไรคุณปู่หลี่ก็กินมันแล้ว อีกทั้งยังไม่เป็นอะไรน่าจะไม่ใช่ของปลอม “ความหมายของคุณหลี่คือ?”หลี่ฮุ่ยหรานยิ้มเล็กน้อย “ฉันอยากเอายาอมฤตนี้ให้กับประธานหม่า”เมื่อหม่าฉางโปได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ตื่นตัวทันทีการทำดีที่ไม่ต้องการผลตอบแทน หลี่ฮุ่ยหรานจึงมอบยาวิเศษเช่นนี้ให้กับตัวเองฟรีจริงๆ เหรอ?“คุณหลี่มีเงื่อนไขอะไรบ้าง หรือคุณต้องการให้ตระกูลหม่าของฉันช่วยอะไร?”หลี่ฮุ่ยหรานไม่ได้ปิดบังแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “อันที่จริงเงินทุนลงทุนของตระกูลหลี่มีไม่มากนัก ตอนนี้หลี่ซื่อกรุ๊ปก็ได้เข้าโครงการพัฒนาซีเฉิงแล้ว”“นั่นคือเวลาที่ต้องใช้ทรัพยากรในการก่อสร้างจำนวนมาก”“ฉันหวังว่าประธานหม่าจะสามารถทำกำไรให้กับเราได้ ต่อไปในด้านทรัพยากรทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับโครงการพัฒนาซีเฉิง พวกเราจะทำความร่วมมือกับตระกูลหม่าต่อไป”หม่าฉางโปกล่าวว่า “ฉันสามารถให้สัมปทานจากเดิม 10% ตามพื้นฐานเดิม”หลี่ฮุ่ยหรานพูดอย่างจริงจัง “30%”“20”“25” หลี่ฮุ่ยหรานพูดอย่างจริงจัง “ประธานหม่า นี่เป็นโครงการระยะยาว เมื่อการพัฒนาซีเฉิงเสร็จ คุณจะได้รับกำไรมากขึ้น” หม่าฉางโปขมวดคิ้วครุ่นคิด ตอนนี้เบื้องหลังหลี
หลี่ฮุ่ยหรานเป็นคนเด็ดขาด บอกว่าไปก็ไปไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงทางเข้าบริษัทเต๋อเซิ่งขณะนี้ กัวไฉ ลูกชายของกัวโหยวเต๋อ อยู่ในออฟฟิศกำลังคุยกับชายหัวโล้นด้วยท่าทางดุร้าย“พี่เซิง นี่เงิน 1000 ล้าน”กัวไฉดูไม่แก่เลย แต่ท่าทางของเขาค่อนข้างซับซ้อน เขาวางเช็คบนโต๊ะแล้วผลักไปทางชายหัวโล้น“หืม? คราวนี้เกิดอะไรขึ้น? นายอยากให้ฉันเป็นคนจัดการให้ใครสักคนแทนนายเหรอ?”ดูเหมือนว่ากัวไฉจะเป็นลูกค้าประจำเหมือนกัน ทันทีที่เขารับเช็คไปข้างหน้าพี่เซิง พี่เซิงก็ไขว่ห้าง จุดบุหรี่ และถามอย่างไม่ใส่ใจ“ฮ่า ๆ ไม่มีอะไรปิดบังพี่เซิงได้จริง ๆ”กัวไฉยิ้มและพูดว่า“บริษัทของพ่อฉัน หลี่ซื่อกรุ๊ปประสบปัญหาบางอย่าง พ่อของฉันถูกพวกเขาคุมขัง”“ตระกูลหลี่มีประธานหญิงคนใหม่ ที่ต้องการควบคุมหลี่ซื่อกรุ๊ปอย่างเต็มรูปแบบ เธอขัดแย้งกับพ่อของฉัน”“พ่อของฉันตั้งใจว่า จะไม่ให้คุณพูดถึงเรื่องเงินที่ได้จ่ายไปก่อนหน้านี้ คืนกลับไปให้เธอ และจะดีที่สุดถ้าคุณสามารถหาวิธีทำให้เธออับอาย บางทีก็อาจถึงขั้น….”กัวไฉทำท่าเฉือนคอด้วยมือของเขา“บ้าเอ๊ย!”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ พี่เซิงก็ส่งเช็ค 1000 ล้านคืนให้กัวไฉทันที ขมว
หลี่ฮุ่ยหรานหยุดชะงักครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ“แต่ตอนนี้ฉันเป็นประธานของหลี่ซื่อกรุ๊ปแล้ว ฉันต้องเอาเงินของหลี่ซื่อกรุ๊ปคืนมา เข้าใจไหม?”“เข้าใจ แต่ว่า...”โจวคุนยังคงกังวลหลี่ฮุ่ยหรานมาจากเจียงโจวและไม่เคยอยู่ในเมืองนี้นานนัก เธอไม่เข้าใจความน่ากลัวของบริษัทเต๋อเซิ่งเลยต้องรู้ว่า บริษัทนี้เชี่ยวชาญในธุรกิจสีเทา เช่น การว่าจ้างบอดี้การ์ดและอันธพาล และยังมีปรมาจารย์การต่อสู้หลายคนในบริษัทด้วยหนี้ที่กัวโหย่วคังกล่าวถึง เป็นเพียงค่าจ้างงานที่เขาจ่ายให้กับผู้อื่นก่อนหน้านี้ โดยคำนวณเป็นรายปีเป็นค่าจ้างการใช้บริการสองปีการที่หลี่ฮุ่ยหรานเรียกร้องขอคืนด้วยตัวเองนั้น เปรียบเสมือนกระตุกหนวดเสือกล้าบ้าบิ่นกันมากจริง ๆ “เอาล่ะ ไม่ต้องกังวล ฉันยังมีหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยอยู่”หลี่ฮุ่ยหรานมองหลินเฟิง อย่างมีนัยยะชัดเจน“เอาจริงเหรอ พี่? คุณต้องพึ่งหลินเฟิงเพียงคนเดียวจริง ๆ เหรอ ในการจัดการกับใครบางคนจากบริษัทอื่น”“ฉันรู้ว่าเขามีฝีมืออยู่บ้าง แต่….”จางซินไม่พูดต่อเพราะหลี่ฮุ่ยหรานได้เตือนเธอด้วยสายตาแล้วถ้าจางซินกล้าพูดอีกครั้ง หลี่ฮุ่ยหรานอาจจะไม่สุภาพกับเธออีกต่อไปหลี
หลังจากพูดออกไป หลี่ฮุ่ยหรานก็ไม่ได้ฟังสิ่งที่จางกุ้ยหลานจะพูดและวางสายทันที“อะไรนะ ฉันได้ยินถูกใช่ไหม? พี่ ทำไมคุณถึงใจร้ายจัง!”“ฉันแค่มาสายนิดหน่อยและไม่ได้ดูแลโน้ตบุ๊คของคุณให้ดี ทำไมคุณถึงทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้!”“ฉันไม่ใช่ญาติของคุณเหรอ?!”“ฉันได้ขอให้จ้าวเอ่ยส่งโน้ตบุ๊คของคุณมาให้แล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก? คนอื่นเขาก็ยุ่งมากทั้งนั้น!”“ส่งมาให้ได้ ก็ถือว่าไว้หน้าคุณมากแล้ว!”คำพูดของจางซินเกือบทำให้หลอดเลือดในขมับของหลี่ฮุ่ยหรานแตก เธอยิ้มเยาะและส่ายหัวด้วยความผิดหวัง และไม่ต้องการพูดอะไรกับจางซินอีกเลยเธอเดินกลับไปที่สำนักงานของเธอเอง“จริงเลย ๆ ทำไมพี่ถึงทำกับฉันแบบนี้!”จางซินกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดหลินเฟิงที่เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมด โดยสังเกตดวงตา จมูก ปาก และหัวใจด้วยท่าทางสับสน และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเขาเขาต้องรับผิดชอบแค่เรื่องความปลอดภัยเท่านั้น และไม่อยากกังวลเรื่องอื่นในตอนนี้แต่ในความเป็นจริง หลินเฟิงรู้สึกได้ถึงความดันโลหิตของหลี่ฮุ่ยหรานที่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เกือบจะถึงขีดจำกัดแล้วในฐานะผู้หญิงที่เข้มแข็ง หลี่ฮุ่ยหรานจึงมัก
“คุณพระ!”จางซินตบหน้าผากของเธอและทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า“โอ้ไม่ โอ้ไม่ พี่ ฉันมัวแต่สนใจการออกเดทกับแฟนจนลืมเรื่องนี้ไป…..”“เธอ….เฮ้อ…..”หลี่ฮุ่ยหรานไม่อยากพูดอะไรอีกแล้วจางซินได้ตำแหน่งนี้เพราะจางกุ้ยหลานบ่นให้หลี่ฮุ่ยหรานฟังทุกวันในช่วงนี้ โดยขอให้หลี่ฮุ่ยหรานหางานให้จางซินเพราะเมื่อจางซินมาที่ตัวเมือง เขาบังเอิญได้พบกับหนุ่มหล่อจากแผนกก่อสร้างเมืองของเมืองเจิ้งเต๋อตอนนั้น หนุ่มหล่อคนนี้ ได้ถามจางซินเกี่ยวกับงานของเธอจางซินกลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะ เธอจึงบอกว่าเธอทำงานในหลี่ซื่อกรุ๊ปและหนุ่มหล่อคนนั้นเข้าใจผิดว่า หลี่ซื่อกรุ๊ปที่จางซินพูดถึงคือหลี่ซื่อกรุ๊ปในเมืองเจิ้งเต๋อในตัวเมืองแต่ไม่ใช่หลี่ซื่อกรุ๊ปในเมืองเจียงโจวนั่นคือเหตุผล ที่ทำให้จางซินจึงขอร้องป้าและพี่เธอเพราะยังไง พี่เธอเป็นผู้นำตระกูลหลี่แล้ว การมอบตำแหน่งในบริษัทให้เธอก็ถือว่าเป็นเรื่องง่ายไม่ใช่เหรอ?หลี่ฮุ่ยหรานเอง ก็เรื่องของจางซิน ทำให้รำคาญใจมาเป็นเวลานานเช่นกันแน่นอนว่า การหางานให้จางซินไม่ใช่เรื่องยากสิ่งที่ยากคือจางซินไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้อะไรเลยนอกจากการกิน ๆ ดื่ม ๆ และเที่ยวเล่นส
“มีสามสิ่งที่หลี่ซื่อกรุ๊ปจำเป็นต้องทำอย่างเร่งด่วนตอนนี้ หากสามารถทำสามสิ่งนี้ได้ ฉัน กัวโหย่วคังจะชดใช้หนี้ที่ติดค้างบริษัทในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเดี๋ยวนี้”“และหลังจากนั้น ฉันจะมอบตัว”หลังจากพูดจบ กัวโหย่วคังก็เหลือบมองหลี่ฮุ่ยหรานอย่างดูถูกและพูดอย่างใจเย็น“ว่าไงล่ะ เธอกล้าไหม?”“ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย?”หลี่ฮุ่ยหรานเหลือบมองกัวโหย่วคังด้วยท่าทีเหมือนคนโง่และพูดอย่างเย็นชา“ตอนนี้ฉันสามารถส่งคุณให้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าคุณอยู่ในตำแหน่งที่จะต่อรองกับฉันได้?”“ฮ่า ๆ……”ใครก็ตามเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ กัวโหย่วคังไม่เพียงแต่ไม่ตื่นตระหนก แต่ยังหัวเราะอย่างร่าเริงและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพูดว่า“เธอยังเด็กเกินไป ประธานกรรมการหลี่!”“ฉันได้เตรียมทางออกสำหรับตัวเองไว้แล้ว เงินที่ฉันได้รับจากบริษัทในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาได้บริจาคให้กับองค์กรการกุศลที่ฉันก่อตั้งขึ้นเองในนามของฉันเอง”กัวโหย่วคังหรี่ตาและพูด“และองค์กรการกุศลนี้ก็อยู่ต่างประเทศ!”“ถ้าเธอส่งฉันเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม แม้ว่าฉันอาจถูกประหารชีวิต แต่เงินของบริษัทตลอดหลายปีมานี้ สลึงเดียวเธอก็เอากล
“ฉันแนะนำให้ฆ่าเขา….เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!”“ไม่ ๆ ต้องทำให้เขาคายเงินที่ยักยอกทั้งหมดจากบริษัทในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามาซะ!”“ถูกต้อง คายเงินที่ขโมยมาออกไปก่อน แล้วค่อยจัดการกับเขา!”เมื่อได้ยินเหล่าอดีตพันธมิตรหันหลังให้ กัวโหย่วคังก็โกรธมากแต่ไม่กล้าพูดออกมาเขาแอบมองหลินเฟิงตอนนี้ กัวโหย่วคังเริ่มไตร่ตรองว่า เขาสามารถจับหลี่ฮุ่ยหรานเป็นตัวประกันได้หรือไม่ ก่อนที่หลินเฟิงจะโต้ตอบได้“ฮ่า ๆ….”เมื่อได้ยินคำพูดของเหล่าบอร์ดบริหาร "ความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม" และต้องการฆ่ากัวโหย่วคัง หลี่ฮุ่ยหรานก็เม้มริมฝีปากและยิ้ม จากนั้นก็หันไปมองกัวโหย่วคังและหรี่ตาถามว่า“กรรมการกัว ตอนนี้คุณยอมรับฉันแล้วหรือยัง?”ในขั้นตอนนี้ กัวโหย่วคังรู้สึกประหลาดใจที่เธอยังคงเสียเวลาไปกับคำถามเช่นนี้เนื่องจากสถานการณ์ได้ทวีความรุนแรงจนไม่สามารถแก้ไขได้แล้ว กัวโหย่วคังเบือนหน้าหนีไปเดินตรงไปยังมุมมืด แล้วพูดอย่างเย็นชา“ฉันยังไม่ยอมรับ!”“เธอหลอกคนโง่พวกนี้ได้ แต่เธอหลอกฉันไม่ได้!”“ตอนนี้เธอกำลังจับพวกเขาเป็นตัวประกันอยู่ เธอไม่กลัวเหรอว่าบริษัทจะเลิกจ้างผู้บริหารจำนวนมากชั่วคราวแ
เมื่อเห็นหลินเฟิงเย่อหยิ่งขนาดนั้นพวกอันธพาลกระหายเลือดเหล่านี้ ต่างตะโกนปลุกขวัญกำลังใจ "ลุย" คนทั้งกลุ่มก็คำรามและวิ่งเข้าหาหลินเฟิง“ปัง!”เมื่อเห็นจังหวะที่เหมาะสม หลินเฟิงก็เตะอันธพาลคนแรกออกไปนอกหน้าต่าง และทำให้กระจกบานใหญ่แตกอีกบานอันธพาลคนอื่น ๆ ก็มีชะตากรรมแบบเดียวกันหลินเฟิงยืนบนโต๊ะ และอันธพาลเหล่านี้ไม่สามารถทนการท้าทายของหลินเฟิงได้ ในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที มีบอดี้การ์ดสิบคนก็บินออกจากหน้าต่างจากตำแหน่งเดียวกันต้องรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ชั้นที่ 20 และไม่มีวิธีเอาตัวรอด เมื่อถูกโยนออกจากหน้าต่างแค่ได้ยินเสียงกรีดร้องของอันธพาลเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ใครคนหนึ่งสั่นสะท้านแล้วเมื่อเห็นสีหน้าผ่อนคลายของหลินเฟิง กรรมการที่เพิ่งสัญญาว่าจะจงรักภักดีต่อหลี่ฮุ่ยหรานต่างก็เงียบและรู้สึกขอบคุณในใจตลอดเวลาโชคดีที่พวกเขาไม่ได้ดื้อรั้นหากเลือกตามกัวโหย่วคัง เพื่อจัดการกับประธานกรรมการคนใหม่หลี่ฮุ่ยหรานไม่เช่นนั้นหากหลี่ฮุ่ยหรานกลายเป็นคนไร้ความปรานี พวกเขาก็จะถูกโยนออกไปจากตึกโดยตรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้นั่นไม่ใช่แค่การชดเชยการสูญเสียของบริษัทเท่านั้นชีวิตก็ไม่มีแล้ว
อันธพาลบุกเข้ามาอย่างกล้าหาญ ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตะลึงชัดเจนว่ากัวโหย่วคังได้ส่งคนเหล่านี้ มารอรอบห้องประชุมล่วงหน้า ตราบใดที่เขาส่งสัญญาณ อันธพาลทั้งหมดเหล่านี้จะรีบวิ่งเข้ามาทั้งโขยงกำจัดทุกคนและปิดปากบอร์ดบริหารที่เพิ่งหันหลังให้กับกัวโหย่วคังหน้าซีดด้วยความกลัว ความรู้สึกหวาดกลัวที่น่ากลัวเติมเต็มหัวใจของพวกเขา“ไม่ต้องห่วง หลี่ฮุ่ยหรานทางไปลงนรกของแกจะไม่เงียบเหงา คนพวกนี้จะไปเป็นเพื่อนร่วมทางแกเอง”"ไปเล่าเรื่องบริษัทใหญ่ให้ยมบาลฟังนะ!""ฮ่า ๆ..."กัวโหย่วคังหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง แสดงท่าทางว่าเขาสามารถควบคุมทุกคนได้อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่ฮุ่ยหรานเห็นพวกอันธพาลรีบเข้ามาอย่างไม่คาดคิด เธอไม่เพียงแต่ไม่ตื่นตระหนก แต่ยังแสดงเสียงหัวเราะเย็นชาด้วย“กัวโหย่วคัง แกไม่ไร้เดียงสาเกินไปหน่อยเหรอ?”"แกคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกจะฉีกหน้าฉันเหรอ?"“ฉันเตรียมใจไว้แล้วสำหรับสถานการณ์แบบนี้มานานแล้ว!”คำพูดของหลี่ฮุ่ยหรานมีจุดประสงค์ เพื่อปลอบใจเหล่าบอร์ดบริหาร ที่กำลังตื่นตระหนกรอบตัวและป้องกันไม่ให้พวกเขาเปลี่ยนใจไปเข้าข้างอีกฝ่ายในทางกลับกัน มันยังช่วยข่มขู่กัวโหย่วคังอีก
แข็งแกร่งกว่ากัวโหย่วคังด้วยซ้ำบอร์ดบริหารเหล่านี้ตอบสนองทันทีวิธีที่ดีที่สุดในขณะนี้คือรีบก้มหัวและขอโทษ หวังว่าอีกฝ่ายจะจ้างพวกเขาต่อไปการมอบอำนาจต่อรองให้กับเธอโดยเต็มใจเป็นหนทางเดียวที่จะรักษาทรัพย์สินและตำแหน่งของพวกเขาไว้ได้ แทนที่จะสูญเสียทรัพย์สินและสถานะทั้งหมดไปอาจกล่าวได้ว่า แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะยืนหยัดต่อต้านหลี่ฮุ่ยหรานในขณะนี้ความดูถูกเหยียดหยามทั้งหมดก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลายเป็นความกลัว และการทำใจจำยอม“ฮึ่ม เนื่องจากทัศนคติของคุณจริงใจมาก ฉันจึงจะละเว้นคุณอย่างไม่เต็มใจ”หลี่ฮุ่ยหรานเหลือบมองหลินเฟิงแล้วหันไปหากรรมการเหล่านี้แล้วพูดว่า“ฉันสัญญาว่า จะไม่ทำเรื่องสกปรกที่คุณเคยทำมาก่อน แต่ต้องชดใช้ให้ฉันเต็มจำนวนสำหรับการสูญเสียที่กรุ๊ปและบริษัทต้องเผชิญ”“แน่นอน เมื่อฉันเข้ารับช่วงต่อหลี่ซื่อกรุ๊ป ฉัน หลี่ฮุ่ยหรานก็ต้องการนำหลี่ซื่อกรุ๊ปให้ใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น”“ฉันรับรองกับคุณได้ว่า ถ้าพวกคุณติดตามฉัน จะไม่มีขาดทุน และยังจะทำเงินได้มากมายอีก”“เป็นไง ทำได้ไหม?”บอร์ดบริหารรู้สึกขอบคุณสำหรับความเมตตาของเธอ จึงกราบลงและขอบคุณเธอ