บทที่ 192

“ถ้าฉันรู้ว่าภายในนี้มีไท้ส่วยป่าสีเลือดซ่อนอยู่ ฉันจะไม่ขายให้นายอย่างแน่นอน”

“ใช่”

จางซินขึ้นเสียงแข็ง “นายรีบส่งไท้ส่วยป่าสีเลือดคืนมา แล้วพวกเราจะคืนสิบล้านบาทให้นาย”

ผู้คนรอบข้างต่างตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

แม้แต่คนเคี่ยวอย่างอู๋จงเจิ้งเองยังไม่เคยเอ่ยปากขอสิ่งของที่ขายออกไปแล้วคืนเลย

เหตุใดผู้หญิงสองคนนี้ถึงกล้าเอ่ยปากออกมา?

หลินเฟิงระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่า......ทำไมผมต้องบอกคุณด้วยล่ะว่ามีไท้ส่วยป่าสีเลือดซ่อนอยู่ในนี้?”

“คุณกับผมเราเกี่ยวข้องอะไรกันเหรอครับ?”

“ตั้งแต่วินาทีที่คุณเรียกเงินนั้น ไท้ส่วยป่านี้ก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับคุณอีกต่อไปแล้ว”

“ใช่แล้วค่ะ แม่!”

หลี่ฮุ่ยหรานพยายามเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “จ่ายเงินมาได้ของไป เรื่องตกลงยินยอมพร้อมใจ จะไปเอาคืนกลับมาได้ยังไงล่ะคะ!”

เธอรู้สึกขายหน้าจริง ๆ ได้แต่หวังว่าแม่ของเธอจะหยุดสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้อีก

และอีกอย่างโดยรอบตอนนี้ก็มีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่เป็นจำนวนมาก

“เจ้าลูกสาวไม่ได้เรื่องคนนี้นี่ ทำไมถึงได้ไปเข้าข้างคนอื่นกันนะ?” จางกุ้ยหลานเมื่อเห็นว่าลูกสาวไม่ได้มาช่วยพูด แต่กลับมาตักเตือน