เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 106
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 107
ใบหน้าของโซ่วหยางจวิ้นจู่ถูกบีบบังคับเสียจนแดงเรื่อทุกคนใช้แววตาที่พูดยากมองไปที่นาง ทำให้นางสัมผัสได้ถึงความอับอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนีเซวียนชินอ๋องเข้ามาเกลี้ยกล่อมสถานการณ์ว่า "เอาเถิดๆ แม่หนูน้อยค่อนข้างจะขี้อาย ให้นางคุกเข่าขอโทษต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงนาง ในเมื่อเป็นเพียงความเข้าใจผิดไป เช่นนั้นให้นางโค้งกายขอโทษเจ้าก็พอ โซ่วหยาง ยังไม่รีบโค้งกายขอโทษพระชายาจ้านอ๋องอีกหรือ""ข้าไม่ผิด นางฉวยโอกาสแอบเอาสงหวงใส่ไว้ที่เสื้อของพี่จิ้งหย่าอย่างแน่นอน!"เป็นดังที่ซูอวี้เออร์คิดไว้ตอนนั้น ถึงอย่างไรโซ่วหยางจวิ้นจู่ก็เป็นเพียงแค่เด็ก การอดทนอดกลั้นยังไม่อาจสู้ได้กับผู้ใหญ่นางกัดฟันแน่นไม่ยอมสารภาพผิดกับเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันกล่าวอย่างเยือกเย็นออกมาเบาๆ "จวนกงชินอ๋องอบรมสั่งสอนกันมาเช่นนี้เองหรือ!""เจ้า! เจ้ากล้าให้คำสาบานหรือไม่ หากเจ้าแอบเอาของสิ่งนี้ใส่ไปที่เสื้อพี่จิ้งหย่า ขอให้ฟ้าผ่าเจ้าตาย!"โซ่วหยางจวิ้นจู่โมโหมากจริงๆ เซี่ยเชียนฮวันเผยอยิ้มขึ้น ใช้แววตาอันน่าสงสารสมเพชมองไปที่นาง "จวิ้นจู่ การทำตามอารมณ์ของตน แม้เป็นเด็กก็ควรมี
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 108
ณ หน้าประตูจวนเซวียนชินอ๋องซูอวี้เออร์เดินลงมาจากบันได จู่ๆ ร่างของนางก็เซราวกับถูกลมพัด "อุ้ย" จากนั้น เอนไปอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเย่หลัน"เป็นอะไรไป?" เซียวเย่หลันเอ่ยถาม"ท่านอ๋องเพคะ เมื่อครู่ตอนที่พระชายาองค์ชายรองถูกงูกัด ข้าก็อยู่ที่ข้างกายนางด้วย ตอนที่งูเลื้อยผ่านไปทำข้าตกใจเสียแทบเป็นลม" ซูอวี้เออร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลไป"ซูอวี้เออร์ดึงชายเสื้อของเขาเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า "แต่ว่าข้ากลัวยิ่งนัก... ท่านอ๋องนั่งไปกับข้าได้หรือไม่เพคะ หากท่านอยู่ข้างกายข้าจึงรู้สึกปลอดภัย"เซียวเย่หลันชะงักลงเล็กน้อยเซี่ยเชียนฮวันชื่นชมการแสดงของสตรีผู้เสแสร้งทำเป็นอ่อนแอคนนี้เหลือเกิน ดังนั้นจึงได้เอ่ยช่วยขึ้นว่า "เจ้าไปอยู่กับนางเถอะ นางอ่อนแอบอบบางจะตายไป หากไม่มีชายอยู่ข้างกาย คงจะตกใจตายในรถม้าเสียก่อน!”"แท้จริงแล้วข้าก็ไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น" ซูอวี้เออร์กล่าวขึ้นอย่างบอบบาง "หากท่านอ๋องไม่ยินดี...""ไปเถิด"เซียวเย่หลันเหลือบมองเซี่ยเชียนฮวัน จากนั้นเดินไปยังรถม้าคันที่สองของซูอวี้เออร์ที่จอดอยู่ด้านหลัง"ดูท่าทางเขาเข้า
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 109
"ท่านอ๋อง ได้ยินว่าตอนอยู่บนรถม้าท่านชอบ..."ซูอวี้เออร์ใบหน้าแดงเรื่อ พ่นลมหายใจรดต้นหูของเซียวเย่หลันสิ่งที่เขาทำกับเซี่ยเชียนฮวันนางเองก็อยากทำแต่ว่าเซียวเย่หลันกลับนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนราวกับรูปปั้นซูอวี้เออร์จึงได้พบว่าเขาหลับไปแล้ว!นางโมโหจนกัดฟันกรอด แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร...ในพระราชวังหลวง ณ ห้องทรงพระอักษรร่างสีดำของใครบางคนปรากฏขึ้นตรงหน้าของฮ่องเต้ ซึ่งบัดนี้กำลังนั่งตรวจดูงานของราชวังหลวง ก่อนที่เงาดำนั้นจะรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจวนเซวียนชินอ๋องโดยละเอียดออกมาให้เขาฟังฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ตรัสว่า "หลี่จิ้งหย่าอ้างโทษร้ายแรงเช่นนี้ให้กับพระชายาจ้านอ๋อง เป็นความคิดของนางเองหรือความคิดขององค์ชายรองกันแน่?""น่าจะเป็นความคิดของนางเองพ่ะย่ะค่ะ" เงาดำนั้นตอบว่า "หลังจากที่องค์ชายรองกลับถึงจวนแล้วก็โมโหยิ่งนัก ทั้งยังได้ตบหน้าหลี่จิ้งหย่าไปหนึ่งหน เขาเข้าใจว่าหลี่จิ้งหย่ายังคงมีความรู้สึกดีๆ ให้กับจ้านอ๋อง จึงได้สร้างเรื่องราวในวันนี้ขึ้นมา""ไร้ประโยชน์ยิ่งนัก ภรรยาของตนเองก็ยังควบคุมไม่ได้” ฮ่องเต้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาเงาดำเห็นด
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 110
ณ จวนจ้านอ๋องในมือของนางถือกรรไกรไว้เล่มหนึ่งแล้วตัดเสื้อผ้าของตนขาดเป็นกองโตราวกับว่าผ้าเหล่านั้นคือเลือดเนื้อของเซี่ยเชียนฮวันบ่าวรับใช้อวิ๋นซีเห็นดังนั้นก็รู้สึกเสียดาย "คุณหนูเจ้าคะ ของเหล่านี้ท่านอ๋องเป็นคนให้ท่านมานะเจ้าคะ""ข้ามีวิธีให้เขาเอามาให้ข้าอีกจนได้ล่ะน่ะ" ซูอวี้เออร์ตะคอกออกมาเมื่อนางนึกถึงท่าทางของเซี่ยเชียนฮวันที่ปฏิบัติอยู่ในจวนเซวียนชินอ๋องอย่างเย่อหยิ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหริษยานางเป็นสตรีที่แม้แต่พระชายาองค์ชายรองก็ยังจัดการไม่ได้! กลยุทธ์ยืมมือคนอื่นมาฆ่าอันแสนแยบยลของนาง ท้ายที่สุดแล้วก็ยังล้มเหลวไม่เป็นท่า!"ข้าไม่มีวิธีจะจัดการกับเซี่ยเชียนฮวันได้แล้วจริงหรือ?!"ซูอวี้เออร์โยนกรรไกรลงพื้นอย่างแรงอวิ๋นซีกล่าวขึ้นด้วยความระมัดระวังว่า "เรื่องนี้คงต้องพยายามให้ความสำคัญที่ท่านอ๋องเสียแล้ว ถึงอย่างไรพระชายาอ๋องก็เป็นภรรยาของท่านอ๋อง เมื่อแต่งออกมาแล้วก็ต้องฟังคำสั่งของสามี เพียงแค่ท่านอ๋องรังเกียจเดียดฉันท์นาง ชีวิตของนางก็จะไม่มีวันมีสุขได้"ซูอวี้เออร์กล่าวขึ้นด้วยความโมโหว่า "ไม่รู้ว่านางทำเสน่ห์อะไรใส่ท่านอ๋องกัน จากที่ข้ามองดู บัดนี้ท่าน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 111
เซียวเย่หลันมาที่เรือนจิ่นซิ่วพร้อมโทสะเต็มท้องซูอวี้เออร์ชื่นชอบความสง่างาม เรือนของนางจึงเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ และสะพานน้อยพร้อมธารา ดูเปี่ยมไปด้วยอารมณ์สุนทรีย์ เมื่อใดก็ตามที่เซียวเย่หลันอารมณ์ไม่ดี เขาจะมาที่นี่สักพักเพื่อผ่อนคลาย “ปลาคาร์ปสองตัวนี้ ให้เลี้ยงไว้ในเรือนเจ้า”เซียวเย่หลันมอบปลาคาร์ปหางทองสองตัวให้กับซูอวี้เออร์ซูอวี้เออร์ที่ได้รับความโปรดปรานโดยไม่คาดฝัน จึงกล่าวตอบไปว่า “ขอบพระทัยท่านอ๋อง! ข้าจะเลี้ยงดูเป็นอย่างดี”ในใจนางแอบรู้สึกดีใจ มิรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันได้รับของขวัญแบบเดียวกันหรือไม่?ดังนั้น ซูอวี้เออร์จึงแอบเหลือบมองสาวใช้อวิ๋นซี อวิ๋นซีที่เข้าใจความนัยของเจ้านายจึงรีบถอยออกไป นางวิ่งไปสืบข่าวที่หอหลันเซียง“มาดื่มเป็นเพื่อนข้าสักสองแก้วเถอะ”เซียวเย่หลันนั่งบนเก้าอี้ใต้ร่มไม้ซูอวี้เออร์ก็เอาอกเอาใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก รีบอุ่นเหล้า และเตรียมเครื่องเคียงด้วยตัวเอง ทุกอย่างถูกจัดเรียงเป็นอย่างดีไม่นานนักอวิ๋นซีก็กลับเข้ามา แล้วกระซิบที่ข้างหูซูอวี้เออร์ “พระชายาไม่ได้รับปลาคาร์ปแม้แต่ตัวเดียว”เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ปลาเลยสักตัว!พอได้ฟังข่าว
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 112
เซียวเย่หลันตีหน้านิ่ง ขณะเดินเล่นในสวนหลังทานอาหารเย็นเมื่อเดินผ่านบ่อน้ำ เซียวเย่หลันก็เหลือบไปเห็นผิวน้ำกระดำกระด่างนั่น เพลิงโทสะก็ลุกโชนขึ้นมาบ่อปลาคาร์ปดีดีบ่อหนึ่ง ถูกสตรีคนนั้นทำจนกลายเป็นเช่นนี้!หรือว่าจวนจ้านอ๋องถูกใช้เป็นบ่อเลี้ยงปลาไปแล้ว??เขาอยากจะหันหัวกลับแต่ทว่า เพิ่งก้าวเท้าได้ก้าวเดียว เซียวเย่หลันก็ได้กลิ่นหอมๆ ที่ชวนน้ำลายสอขึ้นมามันเป็นกลิ่นที่เขาไม่เคยได้กลิ่นจากไหนมาก่อนทั้งฉุนทั้งหอมเซียวเย่หลันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวเดินไปยังหอหลันเซียง มาดูสิว่าเซี่ยเชียนฮวันกําลังทําอะไรอยู่“เสี่ยวตง เจ้าใส่ผักกาดหอมและฮวาเจียวลงไปได้แล้ว”เสียงใสกังวานของหญิงสาวดังก้องอยู่ภายในลานบ้านเซี่ยเชียนฮวันและเสี่ยวตงทำงานหนักมาตลอดทั้งบ่ายนางเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเงาลับๆ ล่อๆ อยู่นอกประตู จึงกล่าวอย่างอารมณ์เสียว่า “มาแล้วก็เข้ามา เป็นถึงผู้หลักผู้ใหญ่จะเดินเข้ามากินข้าวแบบสุภาพไม่ได้หรือ”“แค่กๆ ”เซียวเย่หลันกระแอมไออย่างอึดอัด ก่อนเดินมือไพล่หลังเข้ามาในเรือน สีหน้านิ่งขรึมเขาไม่ได้อยากลิ้มรสอาหารที่เซี่ยเชียนฮวันทำ เพียงแต่บังเอิญเดินผ่
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 113
เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกเสียใจมากที่ทำอาหารให้เซียวเย่หลันกินก่อนบุรุษสุนัขนั่นจะไปที่สนามฝึก ยังส่งข้อความถึงนางโดยเฉพาะ บอกให้นางเตรียมอาหารให้พร้อม เย็นนี้เขาจะกลับมากินด้วยฉะนั้น ถึงได้บอกว่าไม่ควรให้บุรุษได้ชิมของหวานเพราะพวกเขามักได้คืบจะเอาศอกเป็นที่สุดเซี่ยเชียนฮวันไม่พอใจมาก อย่างไรก็ตามอาศัยใต้ชายคาบ้านคนอื่นก็จำเป็นต้องก้มหัวให้ นางเตรียมออกไปซื้อวัตถุดิบสดใหม่ด้วยตนเอง“พระชายา ขอทานที่อยู่ด้านหลังแอบสะกดรอยตามพวกเรามาโดยตลอด ตั้งแต่ตอนเริ่มออกจากจวนอ๋อง”เสี่ยวตงเดินช้าๆ เคียงข้างเซี่ยเชียนฮวัน ได้กล่าวกระซิบเตือนเซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว”ตอนที่ออกจากจวนนางก็คิดว่าเป็นขอทานธรรมดา แต่พอลองคิดดูอีกที จะมีขอทานคนไหนกล้ามาขออาหารแถวจวนจ้านอ๋องด้วยบทเรียนที่ได้รับจากชายสวมหน้ากากครั้งที่แล้ว สองนายบ่าวต่างระมัดระวังมากยิ่งขึ้นพวกนางเลือกสถานที่ที่มีคนจำนวนมาก เพื่อเลี่ยงการมอบโอกาสให้อีกฝ่ายลงมือแต่ทว่านิสัยของเซี่ยเชียนฮวันนั้นไม่ชอบอยู่เฉยๆ หลังจดจำเส้นทางโดยรอบอย่างชัดเจน นางก็กระซิบกับเสี่ยวตงว่า “ประเดี๋ยวพวกเราจะแยกทางกัน เจ้าไปทางนั้น และปล่อยให้
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 114
ปฏิกิริยาที่เงียบสงบของเซียวเย่หลัน อยู่เหนือความคาดหมายของหลินซวี่ราวกับว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว“กล่าวต่อไป”หลินซวี่กล่าวสิ่งที่พินิจพิเคราะห์ออกมา “พระชายาบอกว่าชายคนนั้นเคยเป็นผู้อารักขาของจวนโหวมาก่อน แต่ข้าน้อยสังเกตเห็นว่า ความห่วงใยที่เขามีต่อพระชายาดูลึกซึ้งเกินไป มันเกินกว่าขอบเขตของผู้อารักขาคนหนึ่ง”ในฐานะองค์รักษ์ลับ หลินซวี่รู้ดีว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเจ้านาย เขาควรจะวางตัวเองไว้ที่ตำแหน่งใดเขาละเว้นคำพูดที่ไม่สุภาพของเฟิงเยว่ และเล่าคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นให้เซียวเย่หลันฟัง “ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถอะ” เซียวเย่หลันสีหน้าสงบนิ่งเมื่อหลินซวี่รู้สึกถึงสายตาของเซียวเย่หลัน เขาก็อดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ เหงื่ออันเย็นเยียบแตกพลั่กไปทั่วร่าง!ท่านอ๋องทรงพิโรธแล้วจริงๆ.....หรือว่าบางทีเขาไม่ควรพูดเรื่องนี้?แม้ว่าชายคนนั้นจะทำตัวเกินหน้าที่ไปบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม พระชายาก็ไม่ได้พูดคุยกับเขามากนัก...หลินซวี่เดินตัวสั่นออกจากห้องหนังสือ และกลับไปที่หอหลันเซียงเพื่อคุ้มกันเซี่ยเชียนฮวันต่อหนึ่งคืนผ่านไปโดยไร้เรื่องราวเซี่ยเชียนฮวันนอนจนถึงเที่ยง เมื่อได้ยินเสียงคนจากด้
บทล่าสุด
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 514
“มันมาจากไหน?”เซียวเย่หลันถามเซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว “ตงไหล!”“ตงไหล...”พอได้ยินชื่อสถานที่นี้ สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ขรึมลงเล็กน้อย เขานึกถึงคนๆ หนึ่งเซี่ยเชียนฮวันเอ่ยชื่อของคนที่อยู่ในความคิดของเขาทันที “รู้สึกว่าบังเอิญมากใช่หรือไม่? ยาที่พวกฆาตกรให้เหยื่อกินเป็นผลผลิตพิเศษจากตงไหล ประจวบเหมาะกับตอนที่พวกเขาจับคนร้ายแถบชานเมืองนั้น ฉินจีที่มีสมญานามว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งตงไหลถูกส่งตัวไปที่วังหลัง” “ช่างบังเอิญมากจริงๆ”เซียวเย่หลันจ้องไปที่หญ้าที่ส่งกลิ่นคาวปลาตายบนโต๊ะ นิ้ววางอยู่เหนือริมฝีปากแล้วบีบจมูกเบาๆเรื่องราวมากมายจริงๆเขาไม่รู้สึกว่าพวกนี้เป็นเรื่องบังเอิญทั้งสองเรื่องนี้ อย่างไรเสียก็ต้องเกี่ยวข้องกันเซี่ยเชียนฮวันพูดว่า “แล้วก็ ข้าให้เพื่อนไปสืบดูแล้ว เป็นเพราะหญ้าโช่วผิงถูกคนเข้าใจว่าเป็นยายืดอายุขัย มีจอมยุทธ์มากมายที่จะใช้มันกลั่นเป็นยาเพื่อใช้บำรุงสำหรับการฝึกยุทธ์”“เพื่อนเจ้าคนไหน? ผู้ชายหรือผู้หญิง?”จุดสนใจของเซียวเย่หลันอยู่ตรงนี้เซี่ยเชียนฮวันกลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ “เถ้าแก่เนี้ยที่หอฮัวเยว่!”“อืม”ผู้หญิง เช่นนั้นเซียวเย่ห
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 513
ซูอวี้เออร์สีหน้าแข็งค้างสมควรตายคิดไม่ถึงเลยว่าพวกโจรโฉดพวกนี้จะได้รับข่าวสารว่องไวเพียงนี้!นางยังนึกว่า พวกเขาควรจะเป็นพวกโจรกระจอกในยุทธภพ ไม่ค่อยมีความเข้าใจเกี่ยวกับราชวงศ์นัก และนางเพิ่งตั้งครรภ์ไม่นาน จากภายนอกแล้วก็ดูไม่ออกหากเป็นเช่นนี้ นางในตอนนี้ก็กลายเป็นแกะน้อยเข้าถ้ำเสือแล้วสิ??ในขณะที่ซูอวี้เออร์เหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งตัวและกำลังคิดว่าจะรับมือต่ออย่างไรนั้น หัวหน้าชุดขาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ ไม่ต้องเป็นกังวลไป!”“เป้าหมายของพวกเราคือหญิงตั้งครรภ์ท้องโต เจ้าที่เพิ่งท้องแบบนี้ ทารกในครรภ์ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย ไม่มีประโยชน์อะไรกับเราสักนิด” อีกคนหนึ่งพูดเสียงเย็น หัวหน้าชุดขาวตบไปที่บ่าของพรรคพวกตัวเอง “เอาล่ะ อย่าทำให้นางตกใจไปเลย พวกเรากำลังต้องการเลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ต้าเซี่ยพอดี นางยังช่วยพวกเราได้อีกมาก”สีหน้าของพรรคพวกคนนั้นแสดงออกถึงความแปลกใจเล็กน้อยแต่ ที่แห่งนี้ คำพูดของหัวหน้าคนเดียวที่ถือเป็นคำตัดสินสูงสุดเขาได้ตัดสินใจจะร่วมมือกับซูอวี้เออร์แล้วซูอวี้เออร์เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา “ตอนนี้ท่านอ๋องจะออกลาดตระเวนทุกคืน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 512
ก่อนหน้านี้ เซียวจ้านได้พูดคุยกับนางหลายครั้งได้แสดงออกให้เห็นถึงความในใจอยู่บ้างแต่นางกลับไม่รู้เลยว่า เซียวจ้านนั้นแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นคนเอาแต่เล่นไม่เอาอ่าวอย่างที่เผยให้เห็นในรูปลักษณ์ภายนอก ตอนเด็กเขาก็ผ่านความเจ็บปวดมาไม่น้อยแต่พวกนั้นต่างก็เป็นการพูดคุยเปิดใจทั่วไปเซี่ยเชียนฮวันยืนยันได้ว่าระว่างนางกับเซียวจ้านนั้นไม่มีการข้ามเส้น มากที่สุดก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อน ไม่ได้เป็นเหมือนที่เซียวเย่หลันคิดนางแค่นเสียงเหอะ “เซียวเย่หลัน ข้าว่านะ เพราะเจ้าเคยแอบขโมย พอมองใครก็รู้สึกว่าเป็นโจรเสียหมด”“ข้าไม่เคยขโมยของใคร” เซียวเย่หลันถูกทำให้โกรธจนขำแล้วเซี่ยเชียนฮวันยกมุมปาก “ตัวเจ้ามีหญิงสาวมากมาย ซูอวี้เออร์นั้นข้าไม่นับแล้ว ยังมีหลี่จิ้งหย่าที่ชอบพอกันมาตั้งแต่เด็ก ผู้อื่นแต่งงานกับองค์ชายสองแล้ว เจ้ายังไปติดพันนางยากจะอธิบายได้ชัดเจนอยู่เลย”“เป็นเพราะว่าจิตใจของท่านอ๋องเองไม่บริสุทธิ์ ดังนั้น ถึงได้รู้สึกว่าระหว่างข้ากับองค์ชายห้านั้นพิเศษอย่างไรล่ะ”เซียวเย่หลันน้ำเสียงเย็นเยียบ “ตัวข้าไม่เคยติดพันกับหลี่จิ้งหย่าจนอธิบายไม่ได้”“งั้นหรือ? เช่นนั้นวันนั้นที่ข้าเห็น
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 511
“ข้าเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญ ไม่กลัวหรอก”เซี่ยเชียนฮวันปากแข็ง ดึงฝ่ามือออกจากมือของเซียวเย่หลันแล้วเริ่มชันสูตรศพทีละร่างหญิงสาวพวกนี้ตายเพราะเสียเลือดมากเกินไปพวกนางถูกกรีดร่างทั้งเป็น วิธีการทารุณมากแต่ที่แปลกคือ ภายในร่างของพวกนางกลับมีร่องรอยของยาอยู่ แต่ไม่ได้ถูกพิษอย่างที่เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพพูดพอเจ้าเมืองเห็นเซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เขาจึงบีบจมูกแล้วเดินไปด้านหน้าถามขึ้นว่า “พระชายาอ๋อง ท่านสังเกตพบสิ่งใดหรือไม่?”“จากที่ข้าสังเกต แทนที่จะพูดว่าพวกนางถูกพิษ ควรพูดว่าก่อนตาย พวกนางถูกคนกรอกยาชนิดหนึ่งให้กิน ไม่ถึงกับขั้นส่งผลร้ายต่อร่างกายมากนัก แต่ในเมื่อฆาตกรจะฆ่าพวกนางอยู่แล้ว เหตุใดต้องมากเรื่อง กรอกยาพวกนางด้วยเล่า”จุดที่เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ตกก็คือจุดนี้ในกระเพาะของทุกร่างล้วนมีเศษซากยาชนิดนี้เท่ากับว่า เรื่องนี้สำหรับฆาตกรแล้วเป็นขั้นตอนที่ขาดไม่ได้สำหรับฆาตกร ขั้นตอนนี้มีประโยชน์ต่อพวกเขาสูงสุดเซียวเย่หลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยาชนิดนี้ทำขึ้นมาจากอะไรหรือ?”“น่าจะมีประโยชน์เพียงช่วยให้ร่างกายแข็งแรง แต่รายละเอียดต่างๆ ต้องรอให้ข้านำตั
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 510
“ใครน่ะ?!”เซี่ยเชียนฮวันตกใจเดินไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงมาอยู่ด้านหลังของนาง!พอนึกถึงเรื่องที่สตรีมีครรภ์หายตัวไปในช่วงนี้ ใจของเซี่ยเชียนฮวันก็เต้นตึกๆๆ รัวเป็นกลอง นางหันตัวขวับกลับมา นางก็ราดน้ำที่อยู่ในมือออกไปจนหมดจากนั้น...นางได้ทำให้ผมดกดำและเสื้อผ้าของเซียวเย่หลับเปียกไปหมดเซียวเย่หลันถูกน้ำราดทั้งหน้า หมดคำจะพูด ใช้มือเช็ดถูกแล้วพูดเสียงเย็น “การระมัดระวังตัวตลอดเวลานั้นเป็นเรื่องดี แต่ก็ไม่ต้องกลัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไป”“ใครให้เจ้ามาไม่ให้เสียงสักนิดล่ะ มาอย่างกับผี ตกใจหมดเลย” เซี่ยเชียนฮวันเองก็อารมณ์ไม่ดี “แต่ก่อนเจ้าไม่มาโรงหมอไม่ใช่หรือ วันนี้วิ่งแจ้นมาที่นี่ทำไม?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองซุ่นเทียนมาขอแล้วขออีก ข้าเองก็คร้านจะมา”เซียวเย่หลันแสดงท่าทางรังเกียจเต็มที่ หยิบเอาผ้าออกมาเช็ดหน้าเซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ “เจ้าเมืองซุ่นเทียนขอร้องเจ้า? เขาเองก็อยากซื้อครีมบำรุงให้ฮูหยินของตนหรือ?”“พบศพเหยื่อสาวแถวชานเมืองหลวง ฝ่ายชันสูตรบอกว่าพวกนางถูกพิษ แต่ไม่สามารถตรวจสอบได้แน่ชัดว่าเป็นพิษจากอะไร เจ้าเมืองซุ่นเทียนก็เลยอยากขอให้เจ้าช่วย”เซียวเย่หลันพูดอธิบายส
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 509
“รู้สิ ทำไมหรือ?”เซี่ยเชียนฮวันตะลึงตอนที่อยู่โรงหมอ นางได้ยินพวกชาวบ้านถกเถียงกันราวกับว่ามีหญิงสาวมากมายที่ถูกจับตัวหรือว่า ที่ฮ่องเต้เรียกตัวเซียวเย่หลันไปห้องทรงพระอักษรก็เพราะจะให้เขาตรวจสอบเรื่องนี้เซียวเย่หลันพูดเสียงทุ้มว่า “สตรีที่ถูกพวกเขาจับตัวไปล้วนเป็นสตรีมีครรภ์” “อะไรนะ???”เซี่ยเชียนฮวันอดตกใจไม่ได้!ตามหลักแล้ว สตรีที่ถูกจับตัวไปควรเป็นหญิงสาวอายุน้อย เหตุใดจึงเป็นสตรีมีครรภ์ล่ะ?“ตอนนี้ คนในเมืองหลวงในใจกระวนกระวาย เสด็จพ่อได้ออกประกาศห้ามออกจากเคหะสถานยามค่ำคืนแล้ว นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าต้องนำทหารออกไปลาดตระเวนทุกคืน จนกว่าจะจับตัวพวกผู้ร้ายพวกนั้นได้”เซียวเย่หลันมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันปราดหนึ่ง ยื่นมือไปบีบแก้มนาง “เจ้าดูแลเด็กน้อยในท้องของเจ้าให้ดี ช่วงนี้อย่าออกไปวิ่งพล่านที่ไหน ได้ยินไหม”“อื้อ”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างว่าง่ายไม่แปลกที่เซียวเย่หลันไม่ยอมให้นางช่วยที่แท้ก็เพราะแค่มีครรภ์ก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว เพื่อปกป้องเด็กน้อยในท้อง นางต้องไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พูดเรื่องไปช่วยอีกนางติดตามเซียวเย่หลันกลับจวนอ๋อง แล้ว
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 508
หลังจากที่ได้เห็นฉากพยานแมวในเหตุการณ์กับตาตัวเองแล้ว สุดท้ายฉินจีก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้ว นางคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ ตัวสั่นเทิ้มสีพระพักตร์ของฮ่องเต้เคร่งขึมดูแล้ว เป็นเหมือนดั่งที่เจ้าห้าพูดจริงๆ ด้วย ฉินจีตั้งใจปล่อยแมวไปทำให้เซี่ยเชียนฮวันตกใจไม่ว่าตอนนี้เขาจะลำเอียงรักและเอ็นดูฉินจีมากเพียงใด เรื่องนี้ข้องเกี่ยวกับลูกหลานของราชวงศ์ ไม่สามารถทำตัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้เหมือนเรื่องที่พวกนางสนมทั้งหลายแก่งแย่งความรักกัน เซียวเย่หลันเดินออกมา จ้องไปที่ฉินจีอย่างเย็นชา “ขอเสด็จพ่อลงโทษอย่างสาหัสด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถ่ายทอดคำสั่ง ลำดับศักดิ์ของฉินจีลดขั้นลงเหลือเพียงไฉหนี่ว์ ถูกกักบริเวณในหอหลิวอินเป็นเวลาสามวัน ห้ามออกจากประตู”ฮ่องเต้กุมขมับ ไม่ได้มองไปทางฉินจีที่มีท่าทีน่าสงสารอีกทั้งลดลำดับศักดิ์ ทั้งถูกกักบริเวณ ถือว่าเป็นการให้เกียรติเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวันมากแล้ว เซี่ยเชียนฮวันยิ้มตาหยี “ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงให้ความยุติธรรมเพคะ”จากนั้น นางก็หันไปทางเซียวจ้าน ในดวงตาเรียวเล็กมีประกายแสงแสดงถึงความจริงจัง “และต้องขอบคุณน้องห้าด้วยที่พูดผดุงความยุติธรรมแก่ข้า”“น้
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 507
“ฝ่าบาท พระชายาจ้านอ๋องคงไม่ได้มีปัญหาที่ตรงนี้หรอกนะเพคะ”ฉินจีชี้ไปที่หัวของตัวเองฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ “เอาล่ะ อย่าได้พูดเช่นนี้เลย”ฮ่องเต้ไม่ได้เอาความกับคำพูดส่งเดชของฉินจีอย่างไรเสีย การพูดตรงๆ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของฉินจี ก็เหมือนหมิงเฟยอย่างนั้นหากไม่ใช่เพราะชอบนิสัยเช่นนี้ของนาง ฮ่องเต้ก็คงไม่ลำเอียงชอบนางมากกว่าทว่า ฮ่องเต้เองก็รู้สึกว่าเซี่ยเชียนฮวันราวกับว่าสมองถูกกระทบกระเทือน กลับมาตั้งคำถามกับแมวอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก“หากแมวตัวนั้นตอบคำถามของพระชายาจ้านอ๋องจริงๆ หม่อมฉันยอมรับโทษเพคะ” ฉินจีหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ“เจ้าเป็นคนพูดเองนะ” เซี่ยเชียนฮวันนั่งปัดมืออยู่ที่พื้น “เอาล่ะ เป็นแมวที่สัตย์ซื่อหน่อยซิ”“เหมียว เหมียว เหมียว?” เจ้าแมวขาวเอียงหัวเล็กน้อยเซียวเย่หลันเองก็ทนดูไม่ค่อยไหวแล้ว อยากจะลากตัวนางออกไปทันใดนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันกำลังก่อเรื่องนั้น เจ้าแมวขาวกลับยื่นอุ้งมือออกมา!มันทำเหมือนที่เซี่ยเชียนฮวันพูดจริงๆ ด้วย ข่วนไปที่หยกห้อยเอวที่อยู่ด้านขวาผู้คนต่างสีหน้าเปลี่ยนสี“เป็นไปไม่ได้!” ฉินจีโพล่งออก
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 506
“ฝ่าบาททรงรอบรู้ หม่อมฉันเพียงแต่พูดความจริงเท่านั้น”ฉินจีหลุบตาลงฮ่องเต้มองไปที่เซียวจ้านแล้วพูดว่า “เจ้าห้า เจ้าเป็นคนมีมารยาทดีมาโดยตลอด ทำไมวันนี้ต้องมีปัญหากับฉินเออร์ด้วย”“ทูลเสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ตั้งใจจะมุ่งเป้าไปที่ผู้ใด เพียงแต่เห็นฉินเจี๋ยอวี๋กับพระชายาจ้านอ๋องโต้เถียงกัน จากนั้นพระชายาจ้านอ๋องเกือบจะล้ม ซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่คนจะรู้สึกสงสัย”เซียวจ้านประกบมือคำนับแล้วกล่าวขึ้นในเวลานี้ ในที่สุดเซียวเย่หลันก็เอ่ยปากถามเซี่ยเชียนฮวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ล้มหรือเปล่า”“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างไม่สบอารมณ์เซียวเย่หลันพูดไม่ออกสตรีที่ดูอ่อนแอกันคนภายนอกแต่กับคนในบ้านกลับหยาบคายใส่คนนี้นี่เขากำลังแสดงความเป็นห่วงนางชัดๆ แต่กลับพูดจายอกย้อนกับเขา“ฉินเอ๋อเพิ่งเข้าวังไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ หากมีตรงไหนล่วงเกินสะใภ้เจ็ด พวกเจ้าก็แค่ให้อภัยก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้ตึงเครียดขนาดนี้”ฮ่องเต้พูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้เรื่องนี้สงบลง ไม่ถือสาหาความผิดของฉินจีอย่างไรก็ตาม พอได้ยินเช่นนี้ฉินจีกลับตกใจเล็กน้อยเดิมทีนางคิดว่าฮ่องเต้จะไม่เพียงแต่ปกป้องนา
