"วัวกับหมูสามารถซื้อได้เฉพาะในชนบทซึ่งอยู่ไกลเกินไป ตอนนี้ต้องข้ามเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ หาไก่และเป็ดตัวใหญ่ๆ และซื้อไก่ให้ได้มากที่สุด ซื้อไก้ตัวผู้ที่ขันในตอนเช้า นั่นจะทำให้เขาคลั่งอย่างแน่นอน"เซินเสี่ยวจวินตอบ: “เอาล่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง ฉันจะจัดการมันให้สมบูรณ์แบบเพื่อเธอ”แต่เธอสงสัยว่าการที่ไห่ถงเปลี่ยนวิลล่าของจ้านหยินให้เป็นสวนสัตว์ จะทำให้เขายอมจำนนหรือเปล่า?"ยังไงก็เถอะ ถงถง เธอคิดว่าคุณจ้าน โอ้ ฉันหมายถึง คนโกหกแซ่จ้าน จะประนีประนอมจริงๆ หรือเปล่า? เขาอาจจะเป็นเจ้าของวิลล่าอื่นและอาจย้ายคุณไปที่อีกหลังหนึ่งก็ได้"ไห่ถงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ: “ฉันไม่รู้ว่าเขาจะตอบสนองยังไง แต่ถ้าเขาไม่ให้ฉันอยู่อย่างสงบ ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เขาพบเจอความสงบเช่นกัน”“ตอนนี้รู้สึกเหมือนพวกเธอสองคนเป็นศัตรูกัน”ไห่ถงขมขื่นและไม่ตอบอะไร"ฉันบอกให้ซูหนานโน้มน้าวคุณจ้านให้มากขึ้น ส่วนซูหนานก็บอกให้ฉันโน้มน้าวเธอให้มากกว่านี้ โดยบอกว่าการหลอกลวงของคุณจ้านนั้นเข้าใจได้เพราะเขาเป็นนายน้อยคนโตของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุด กังวลว่าผู้คนจะใช้ประโยชน์จากความมั่งคั่งของเขา จึงทดสอบนิสัยของเธ
"ที่รัก"ขณะที่จ้านหยินเปิดประตูและเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้านหยิน เขาก็เผยยิ้มทันทีแต่เนื่องจากเขามักจะแสดงสีหน้าเคร่งครัดและไม่ค่อยยิ้ม การฝืนยิ้มจึงดูเหมือนเป็นของปลอมสำหรับไห่ถง“ที่รัก ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยน”จ้านหยินมอบเสื้อผ้าสองชุดด้วยมือทั้งสองข้าง ชุดหนึ่งเป็นชุดนอน และอีกชุดให้ไห่ถงใส่พรุ่งนี้"ฉันช่วยเอามันเข้าไปได้ไหม?"ไห่ถงไม่ยอมให้เขาเข้าไปในห้อง หลังจากหยิบเสื้อผ้าแล้ว เธอก็ถอยหลังไปสองก้าว กระแทกประตูแล้วล็อคกลอนอีกครั้งจ้านหยิน "......."เขาไม่จากไปไหน แต่ยืนอยู่ที่ประตูเหมือนผู้พิทักษ์ คำนวณเวลา โดยรู้ว่าในที่สุดถงงก็จะเปิดประตูและมองหาเขาภายในสองนาที เขาก็ได้ยินเสียงล็อคถูกเปิดออก เขายืดตัวขึ้นพร้อมเผยรอยยิ้มบนใบหน้าขณะที่ไห่ถงเปิดประตู เขายิ้มและถามเบาๆ : "ที่รัก มีอะไรอีกไหมที่คุณต้องการ? เพียงแจ้งให้ทราบ คืนนี้ฉันพร้อมให้บริการคุณทั้งคืน""ขาดของสองสามอย่างและของใช้ประจำวันอื่นๆ ไปเอามาให้ฉันที"จ้านหยินตอบอย่างรวดเร็ว: "เอาล่ะ รอสักครู่ ฉันจะไปเอามันให้คุณเดี๋ยวนี้"แล้วเขาก็หันหลังกลับแล้ววิ่งไปวิ่งไปหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมาที่ไ
ใบหน้าหล่อเหลาของจ้านหยินก้มต่ำลง “ไห่ถง ฉันไม่ได้โกหกคุณเลย บางสิ่งที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริง ฉันรักคุณ และนั่นก็จริงอย่างแน่นอน”“ใช่ คุณรักฉัน แต่ก็ชอบโกหกฉัน คุณจะขยับหรือเปล่า ถ้าไม่ขยับ ฉันจะกระแทกประตูให้ขาหัก!”ไห่ถงพูดอย่างเย็นชาและพยายามปิดประตูอย่างแข็งขันจ้านหยินไม่กล้าใช้กลอุบายเนื้อขมและถอยเท้าออกอย่างเชื่อฟัง มองดูไห่ถงปิดประตูและล็อคประตูอย่างช่วยไม่ได้หลังจากนั้นไม่นาน จ้านหยินก็กลับไปที่ห้องของเขา อาบน้ำ จากนั้นจึงย้ายโซฟาตัวเดียวออกมา เขาวางโซฟาไว้ที่ประตูห้องของไห่ถงและนำผ้าห่มมาด้วย เขานั่งบนโซฟา คลุมโซฟา และหลับโดยปิดประตูกลัวว่าหลังจากที่เขาหลับไป ไห่ถงจะแอบย่องออกไปและปีนข้ามกำแพงไปอย่างเงียบๆไห่ถงมีแผนเช่นนี้จริงๆในค่ำคืนที่เงียบสงบ เธอแตะประตูอย่างเงียบๆ แล้วเปิดออกเบาๆ ทันทีที่เธอเปิดประตูเธอก็เห็นจ้านหยินนั่งอยู่บนโซฟานอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม ด้วยความตกใจเธอก็ปิดประตูอีกครั้งทันที"คนขี้โกหกแซ่จ้าน! นักต้มตุ๋นกำลังขวางประตูอยู่จริงๆ"ไห่ถงสาปแช่งจ้านหยินนับครั้งไม่ถ้วน โดยไม่มีความหวังที่จะแอบหนีไป และต้องฝันถึงโจวกงอย่างเชื่อฟังบางทีเธออาจจะอารมณ
จ้านหยินไม่สามารถให้ซางหวู่เหิงมาที่นี่ได้ซางหวู่เหิงไม่รู้ว่าเขาจำกัดเสรีภาพของไห่ถง และไห่ถงก็คงไม่คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากซางหวู่เหิง ถ้าซางหวู่เหิงมาหาเขา เขาคงจะรู้ทุกอย่างส่วนคนอื่นๆ จ้านหยินไม่ได้คิดจริงจังแต่ซางหวู่เหิงและแม่ของเขานั้นแตกต่างออกไป จ้านหยินไม่สามารถเข้าใจพวกเขาได้ยิ่งไปกว่านั้น คุณนายซางยังเป็นป้าแท้ๆ ของไห่ถงและเป็นญาติผู้ใหญ่ฝั้งภรรยาอีกด้วยพวกเขามีเหตุผลและคุณสมบัติทุกประการที่จะยืนหยัดเพื่อไห่ถง“เอาล่ะ ฉันจะแจ้งให้ซางหวู่เหิงรู้”ซูหนานรีบวางสายโดยกลัวว่าถ้าเขาใช้เวลานานเกินไป จ้านหยินจะขอวิธีแก้ปัญหาเพิ่มเติมจากเขาเขาได้ให้คำแนะนำแล้ว แต่จอมเผด็จการคนนี้ไม่ฟังเขา เขาจะทำอะไรได้อีก?จ้านหยินรีบออกจากวิลล่าและฝากข้อความให้ลุงจงเตือนไห่ถงให้กินข้าวเช้าเขาทิ้งทีมบอดี้การ์ดครึ่งหนึ่งไว้ที่วิลล่าเพื่อป้องกันไม่ให้ไห่ถงหลบหนีในขณะที่เขาไม่อยู่40 นาทีต่อมาจ้านซื่อกรุ๊ป ห้องทำงานประธานบริษัทจ้านหยินและซางหวู่เหิงเข้ามาในสำนักงานเกือบจะพร้อมกันจ้านหยินเดินตรงไปที่โต๊ะของเขาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้สีดำ ซางหวู่เหิงเดินตามเขาเข้ามาและนั่งตรงข้ามเข
หลังจากนั้นไม่นาน ซางหวู่เหิงก็ถามว่า "ไห่ถงมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเธอรู้เกี่ยวกับตัวตนของนาย? ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงไม่เปิดและปิดเครื่องอยู่ตลอดเวลา"จ้านหยินพูดประชด: "ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่สนิทกันสักเท่าไหร่ โทรศัพท์มือถือของถงถงสามารถติดต่อได้เแล้วเมื่อคืนนี้ คุณบอกว่าโทรศัพท์ของเธอปิดไว้ตลอด ว่าแต่คุณโทรหาเธอกี่ครั้ง?"“ทำไมฉันต้องบอกปฏิกิริยาของเธอด้วยล่ะ นั่นเป็นเรื่องระหว่างเธอกับฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”แม้ว่าคุณนายซางจะเป็นป้าของไห่ถง แต่เธอก็เพิ่งได้รับการยอมรับและไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับเธอเลยสำหรับจ้านหยิน มีเพียงพี่สะใภ้คนโตเท่านั้นที่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์เขาได้ตระกูลซางไม่มีสิทธิซางหวู่เหิง: "..........."หลังจากเงียบไปนาน ซางหวู่เหิงพูด "จ้านหยิน ฉันขอโทษที่มาที่นี่ในวันนี้และสำหรับคำพูดของฉัน ฉันเห็นแก่ตัวเอง โดยพิจารณาแต่ความรู้สึกของเสี่ยวเฟยเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของไห่ถง""นายเข้าใจไห่ถงมากกว่าฉัน นายควรรู้ว่าเธอมีนิสัยแบบไหน หลังจากรู้ตัวตนของนายแล้ว หากเธอยอมรับมันอย่างมีความสุข มันจะเป็นเรื่องที่ดี แต่หากเธอโกรธก็อย่าตำหนิเธอและให้เวลาเธอคิดท
“ถ้าเป็นเมื่อสองเดือนที่แล้ว ฉันเชื่อว่าเธอคงจะหย่ากับนายโดยไม่ลังเลและไม่หันหลังกลับมามอง แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่จากทิ้งนายไปง่ายๆ ความรู้สึกนั้นไม่ง่ายเลยที่จะปล่อยวาง”หลังจากหยุด ซูหนานก็ถามอย่างซุบซิบว่า “นายทำให้เธอท้องหรือเปล่า?”จ้านหยิน: "…เธอไม่ได้ท้อง"พวกเขาไม่ได้ใช้ยาคุมกำเนิดใดๆ และเขาก็พยายามอย่างหนัก แต่ยังไม่มีข่าวคราวใดๆบางทีความผูกพันกับลูกอาจไม่เพียงพอ"หากไม่มีลูกให้คอยเป็นสายสัมพันธ์ นายก็แค่พึ่งพาตัวเองเท่านั้น จ้านหยิน นายไม่ได้โง่ แต่การกระทำที่นายทำตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเป็นเพียงปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของนาย ลองถามตัวเองดูว่า ถ้านายเป็นไห่ถง และถูกหลอก แล้วถูกกักบริเวณในบ้าน และถึงขนาดทุบจนหมดสติ นายจะรู้สึกยังไง?""ตอนนี้ มันไม่เกี่ยวกับว่านายกำลังโกหกเธอหรือไม่ ปัญหาหลักคือการกระทำผิดๆของนายหลังจากนั้นซึ่งทำให้ไห่ถงรู้สึกแย่ลงไปอีก"“เธอต้องการหย่า แต่นายก็กลัว แต่นายคิดว่าการกักขังเธอไว้จะหยุดเรื่องนั้นไหม มันจะยิ่งเพิ่มความขัดแย้งของพวกนายเท่านั้น”“หยุดกักขังเธอ แยกกันไปสักสองสามวันแล้วพวกนายสองคนคงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ คิดให้รอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่
“แม้ภรรยานายจะะพูดถึงการหย่าร้างตอนนี้ก็ไม่น่ากลัวสักนิด เพราะนายยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ การเขียนสัญญาหย่าก็ไม่มีความหมายอะไรๆ ตราบใดที่นายยังไม่ได้รับใบหย่า ยังมีที่ว่างสำหรับการปรองดอง มันแค่ขึ้นอยู่กับว่าอย่างไร”“ลองคิดให้ดี ฉันจะออกไปหาอะไรให้นายกินก่อน ดูสิ นี่มันก็ผ่านมาเป็นวันเป็นคืนแล้ว เสน่ห์ของนายก็หายไปไหนก็ไม่รู้ นายดูไร้ชีวิตชีวาและมันทำให้ฉันรู้สึกแย่”“เฮ้อ ทำไมนายถึงไม่หลงรักฉันล่ะ ถ้านายรักฉัน นายก็ไม่ต้องเจอปัญหาพวกนี้หรอก”จ้านหยินหยิบของบนโต๊ะขึ้นมาแล้วโยนไปที่ซูหนาน เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและสาปแช่ง "ฉันปกติดี หยุดพยายามโน้มน้าวฉันเลย ถ้าคุณเซินรู้ ความฝันที่จะแต่งงานกับเธอคงไม่มีวันเป็นจริง"เมื่อเห็นเขาหัวเราะ ซูหนานก็พูด: "ตราบใดที่นายยังหัวเราะได้ ฉันก็โล่งใจ"เขาออกไปซื้ออาหารให้เพื่อนหัวใจของจ้านหยินอบอุ่นขึ้นมามีซูหนานเป็นเพื่อนที่ดี เขาโชคดีที่ได้เกิดมาเจอกันเมื่อจ้านหยินอยู่คนเดียวในออฟฟิศ เขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและมองดูอาคารสูงในระยะไกลมีคนบอกว่าหากถอยไปหนึ่งก้าว ทะเลและท้องฟ้าจะเห็นขอบฟ้าอันกว้างใหญ่เขาก้าวร้าวเกินไปหรือเปล่า?การถอย
จ้านหยินเหลือบมองกองเอกสารในอ้อมแขนของเลขาจ้าวแล้วสั่งการ “เอาเอกสารพวกนี้ไปให้จ้านอี้เฉินและให้เขาจัดการ หากเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับการตัดสินใจ บอกเขาให้ปรึกษาคุณยาย”“บอกเขาด้วยว่าช่วงนี้ฉันอาจจะไม่ได้มาออฟฟิศมากนัก ในฐานะสมาชิกของตระกูลจ้าน เขาควรช่วยแบ่งเบาภาระธุรกิจของตระกูล”เลขาจ้าวพยักหน้าเห็นด้วยท่านประธานจะทิ้งงานแล้วไปง้อภรรยาของเขาอย่างเต็มที่หรือเปล่า?หลังจากให้คำสั่งแก่เลขาจ้าวแล้ว จ้านหยินก็ก้าวไปที่ลิฟต์ไม่กี่นาทีต่อมา จ้านหยินก็ออกจากจ้านซื่อกรุ๊ปด้วยขบวนรถพิเศษของเขาในเวลาเดียวกัน เลขาจ้าวก็เคาะประตูห้องทำงานของรองประธานเพื่อส่งข้อความของจ้านหยินไปยังจ้านอี้เฉินหลังจากดูกองเอกสารที่เลขาจ้าวถืออยู่ จ้านอี้เฉินก็เครียดขึ้นมาและพูด: "เอาพวกมันไว้ที่นี่เถอะ ฉันจะจัดการพวกมันเอง และฉันจะแจ้งให้คุณมาเอาพวกมันไปเอง""ขอบคุณค่ะ ท่านรองประธาน""อย่างไรก็ตาม ท่าปนระธานยังบอกอีกว่าช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้กลับมาที่บริษัทอีก และท่านรองประธานก็เป็นคนในตระกูลจ้านเช่นกันและควรแบ่งเบาภาระธุรกิจตระกูลให้กับท่านประธาน"จ้านอี้เฉินพูดอย่างเข้าใจ: "เข้าใจแล้ว กลับไปทำงานของคุณเถอะ"