บทที่ 740

“ยังเลย ต้องตากถั่วให้แห้งก่อนแล้วค่อยหมัก”

ไห่ถงไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้เกินไป มันฉุนมาก เธอมองไปรอบๆ ห้องและไม่เห็นป้าเหลียงและหยางหยาง เธอถามว่า “ป้าเหลียงพาหยางหยางออกไปเหรอ?”

“ก็หยางหยางไม่ชอบรสเผ็ดเหมือนกัน เขาเลยขอให้ป้าเหลียงพาออกไปเดินเล่นแล้วกลับมากินข้าวเย็นทีหลัง ถงถง ไม่ต้องทำข้าวเย็นให้จ้านหยินกินหรือไง เธอบอกว่าจะไปเลือกชุดราตรี เธอซื้อมาเหรอ?”

ไห่ถงเข้าไปในครัวเล็กๆ ของพี่สาว ตรวจดูวัตถุดิบ และเริ่มช่วยทำอาหาร “ฉันซื้อมาหลายอัน แม่สามีช่วยฉันเลือก เธอมีตาดี ชุดราตรีก็สวย”

แม้ว่าพวกมันจะมีราคาแพงมากก็ตาม

เธอแอบถามพนักงานขาย และถ้าเธอใช้เงินเก็บซื้อชุดราตรีสวยๆ ที่แม่สามีซื้อให้เธอ เธอก็จะซื้อได้มากที่สุดเพียงสองหรือสามชิ้นเท่านั้น

แม้ว่าจะเป็นเงินจากจ้านหยิน แต่ไห่ถงก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับเนื้อหนังของตัวเอง

ผู้ชายคนนั้นใช้จ่ายเงินอย่างไม่ระมัดระวังจริงๆ

รายได้สูง รายจ่ายสูง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้เขาสามารถประหยัดเงินได้มากขนาดนี้ด้วยการซื้อวิลล่าและบ้านในหมิงหยวนฮวา การ์เด้น

ไห่หลิงตอบกลับอืม

"ตื๊ด ๆ ๆ ๆ..."

กริ่งประตูดังขึ้น

"ถงถง ไปเปิดประตูดูว่าเป็นใคร ม