หลังจากที่ครึกครื้นมาตลอดช่วงบ่าย ความสงบก็มาเยือนพร้อมกับความมืดมิดในตอนแรก ไห่หลิงตกแต่งบ้านเล็กๆ หลังนี้ด้วยความเอาใจใส่และหมดเงินไปเป็นจำนวนมาก วันนี้เธอได้ย้ายเครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งหมดที่เธอซื้อมา แต่บ้านเช่าของเธอไม่มีพื้นที่เก็บ เธอจึงเลือกของที่สามารถใช้งานทั่วไปว้ ส่วนที่เหลือไม่ได้ย้ายไปบ้านน้องสาว แต่ขายลดราคาและยังถือเป็นการอำลาอดีตอีกด้วยเนื่องจากบ้านเช่าของไห่หลิงยังไม่ได้จัดข้าวของ จึงไม่สะดวกในการทำอาหาร ไห่หลิงชวนทุกคนมาทานอาหารที่โรงแรมนอกจากนี้ยังเป็นการเฉลิมฉลองของการหวนกลับคืนมาสู่อิสรภาพของเธอด้วยไห่หลิงอำลาอดีตอย่างมีความสุข และโจวหงหลินที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ไม่ได้โวยวายแล้วตอนกลางคืน 21.00 น. ก็ไปอพาร์ทเมนต์ที่เย่เจียนีเช่าอยู่“เจียนี คุณเอาของมาแค่นี้เหรอ?”โจวหงหลินเห็นว่าเย่เจียนนี่ไม่มีสัมภาระมากมายในกระเป๋า เขาจึงเดินไปลากกระเป๋าเดินทางแล้วถามเธอว่า "พวกคุณเก็บข้าวของหมดแล้วเหรอ?"“ฉันอยู่คนเดียวค่ะ เลยไม่ค่อยมีสัมภาระมากนัก และทิ้งของที่ไม่ต้องการไปแล้ว”เย่เจียนีเดินออกไปพร้อมกับโจวหงหลิน โดยกอดกระเป๋าใบเก่งและตุ๊กตาที่มักจะนอนกอดไปด้วย “ฉัน
"บ้านพวกเราอยู่ชั้นไหนคะ?""ชั้น 16"โจวหงหลินลากกระเป๋าเดินทางของเย่เจียนี แล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับเย่เจียนีได้เจอเพื่อนบ้านที่รู้จักคนหนึ่งที่หน้าลิฟต์ หลังจากทักทายกันแล้ว เพื่อนบ้านก็พูดว่า "คุณโจว ภรรยาคุณไม่ได้พาคนมาย้ายมาเมื่อบ่ายนี้เหรอ? คุณกลับมาอยู่?"“เธอย้ายของของเธอไปครับ”อีกฝ่ายเหลือบมองเย่เจียนีและดูเหมือนจะเข้าใจหลังจากยิ้มให้โจวหงหลิน แล้วก็จากไปไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณโจวถูกไห่หลิง เอามีดทำครัวไล่ล่าไปถึงถนนห้าถนนเมื่อครั้งก่อน ที่แท้เขามีชู้สองสามีภรรยาน่าจะหย่ากันแล้ว?ไห่หลิงออกไปก่อน โจวหงหลินก็กลับมาพร้อมกับสาวสวยที่อยู่ด้านหลัง ถ้าเขาไม่หย่า คงจะไม่กล้าบ้าบิ่นขนาดนี้“เขารู้เรื่องอะไรหรือเปล่า?”ท้ายที่สุดแล้ว เย่เจียนีก็เป็นมือที่สาม ดังนั้นจึงรู้สึกหน้าบางอยู่บ้างโจวหงหลินลากกระเป๋าเดินทางด้วยมือข้างหนึ่งและอีกมือโอบไหล่ของเธอ แล้วเข้าไปในลิฟต์ ยิ้มและพูดว่า "คุณลืมสิ่งที่ฉันทำเมื่อตอนบ่ายนี้แล้วเหรอ? ฉันหย่ากับไห่หลิงแล้วและตอนนี้ฉันก็เป็นโสด คุณเป็นแฟนสาวที่ชอบด้วยกฎหมายของฉัน แล้วถ้าพวกเขารู้จะทำไม?"“เจียนี่ พวกเราสามารถอยู่ด้วยกันอย่าง
"ตุ๊บ"โทรศัพท์ตกลงบนพื้นและหน้าจอแตกโจวหงหลินรีบก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่สนใจหน้าจอที่แตกและมองดูรอบๆ ในบ้านอีกครั้งเย่เจียนีหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา เปิดไฟฉายจากโทรศัพท์และมองดูภาพตรงหน้ากับเขา ไม่ต้องพูดถึงตกแต่งที่หรูหรา แค่ห้องเก็บของยังหรูหรากว่าอีก“หงหลินคะ พวกเราเข้าบ้านผิดหรือเปล่า?”เย่เจียนีงคงมีความหวังว่าจะไม่ใช่โจวหงหลินพูดขณะที่เดินเข้าไปข้างใน “เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าบ้านผิด และกุญแจบ้านก็จะไม่สามารถไขได้”“ที่คือบ้านของฉัน เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? เครื่องใช้ไฟฟ้าหายไปไหนหมด? เหลือเพียงไม่กี่ชิ้น?”โจวหงหลินหน้าตาดูไม่ได้เขายืนอยู่หน้าโต๊ะทานอาหารที่เขาเป็นคนออกเงินซื้อมาเองความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองโจวหงหลินเข้าใจทุกอย่างแล้วเป็นไห่หลิง"เป็นไห่หลิง"เขาคิดออก จึงพูดออกมา“เธอทุบบ้านฉัน!”เมื่อโจวหงหลินพูดคำออกมา ก็โกรธจนควันออกหูเย่เจียนีพูดทันทีว่า "พวกเรารีบไปแจ้งตำรวจกันค่ะ ให้พวกเขาจับเธอและเรียกร้องค่าเสียหายจากเธอด้วย ถ้าบ้านของคุณถูกทุบแบบนี้ คุณต้องให้เธอจ่ายค่าเสียหายในการตกแต่งบ้านค่ะ"ค่าตกแต่งบ้าน?เดิมทีโจวหงหลินตั้งใจจะโทรแจ
โจวหงหลิน: "...ขยะได้มากขนาดนี้แกก็ไม่จัดการด้วยซ้ำ!"ไห่หลิงยิ้มและพูดว่า "ตอนที่ฉันตกแต่งบ้านก็มีขยะอเยอะมาก ฉันก็จ่ายเงินจ้างให้คนมาทำความสะอาด แต่คุณก็ไม่ได้คืนเงินให้สักบาท ตอนนี้ฉันก็แค่เอาเงินของฉันคืน"“จ้างคนทำความสะอาดต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน? เงินเล็กน้อยนั่นก็ต้องเอามาเป็นปัญหากับฉันด้วย”“ทำไมไม่ต้องคิด? นั่นก็เป็นเงินของฉัน และลมไม่ได้พัดเงินปลิวมาสักหน่อย ทำไมฉันถึงให้ออกให้คุณด้วยล่ะ? แค่เงินบาทเดียวที่ฉันออกไป ก็จะเอาคืนมาทั้งหมด”โจวหงหลิน "..."หลังจากนั้น เขาก็กัดฟันแล้วพูดว่า "ไห่หลิง แกมันนังแม่มด!"“ฉันแค่ต้องการเงินค่าตกแต่งบ้านคืน มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรด้วยซ้ำ บ้านตอนที่คุณก็หน้าตาเป็นแบบนี้เหมือนกันไง”โจวหงหลินโกรธมาจนกดตัดสายโทรศัพท์ เขาอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ไป แต่เย่เจียนีรีบคว้าไว้ก่อน แล้วพูดว่า "นี่คือโทรศัพท์ของฉันค่ะ อย่าเขวี้ยงมันนะ""หงุดหงิดโว้ย!"โจวหงหลินไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเอาแต่พูดว่าหงุดหงิดจากคำพูดของไห่หลิง เธอแค่เอาค่าตกแต่งบ้านคืนเท่านั้นบ้านที่เขาซื้อมาในตอนแรกก็ไม่ได้ตกแต่ง แล้วเขาจะโทษใครได้?"หงหลิน จะทำยังกันดีคะ?"
โจวหงหลินโกรธมาก แต่ไห่ถงรู้สึกว่าวันนี้มีความสุขจริงๆหลังจากที่สองสามีภรรยาออกจากบ้านเช่าของพี่สาว ไห่ถงหัวเราะไปตลอดทางจ้านหยินหัวเราเธอแล้วพูดว่า "อย่าหัวเราะแรงเกินไป จะทำให้ปวดท้องได้"“หัวเราะจนปวดท้อง แต่ฉันมีความสุขมาก โจวหงหลินคงจะกลับถึงบ้านแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ตอนที่เห็นสภาพบ้าน เขาคงคิดว่าเข้าบ้านผิดบ้านแน่ ฮ่าๆ แค่จินตนาการถึงหน้าเขาตอนที่เห็นมัน ฉันก็อดหัวเราะไม่ได้”“ขอหัวเราะดังๆ หน่อยเถอะ ฮ่าๆ...”จ้านหยินรู้สึกขบขันกับเธออย่างมีความสุขมากเขาเกือบจะขับรถชนเสาไฟจากความดีใจ และตกใจจนหักพวงมาลัยอย่างรวดเร็วก่อนจะเกิดอุบัติเหตุไห่ถงก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและหุบยิ้มทันทีเมื่อปลอดภัยแล้วไห่ถงจึงพูดว่า "จ้านหยิน คุณขับรถแข็งไหมคะ? ถ้าไม่แข็ง ฉันจะเป็นคนขับเองในอนาคต ทักษะการขับรถของฉันดีมากค่ะ และไม่มีเคยชนเลย"“ฉันได้ใบขับขี่เมื่อตอนอายุ 18 ปี ขับรถมานานล่ะ นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ และฉันก็หัวเราะออกมาเยอะมากจนเสียสมาธิน่ะ”ไห่ถง: "... ตามนั้นค่ะ ฉันจะไม่คุยคุณแล้ว คุณตั้งใจขับรถไปก่อนค่ะ"เธอหันศีรษะไปมองคุณยายจ้านที่นั่งเบาะหลังของรถ เ
"ถงถง คุณเป็นอะไร?"จ้านหยินสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติกับเธอ จึงรีบเดินเข้าไป นั่งลงที่ขอบเตียง เอื้อมมือไปจับร่างของเธอ และถามด้วยความเป็นห่วงว่า "คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?""ฉันปวดท้อง"“ปวดท้องเหรอ? ไม่ใช่ว่ากินอาหารว่างรอบดึกเยอะเกินไปหรือเปล่า เลยอึดอัดท้อง?”ไห่ตงมองดูเขาด้วยสีหน้าเศร้า"ไม่ใช่? งั้นทำไมปวดท้อง?"ไห่ถงพลิกตัวและหันหลังให้เขา “คุณไม่เข้าใจหรอก ฉันจะนอนและอดทนไว้ แล้วจะหายไปเอง”จ้านหยินขมวดคิ้วเขายืนขึ้น แล้วโน้มตัวลงเพื่ออุ้มไห่ถงขึ้นมาจากเตียง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ฉันรู้เรื่องอาการเจ็บป่วย แต่หมอเข้าใจ ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล อดทนไว้ก่อนนะ หากเกิดปัญหาใหญ่ จะได้ไม่เสียใจที่ไปได้ไม่ทันเวลา"“ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอกค่ะ แค่... ประจำเดือนมาเลยปวดท้อง”จ้านหยิน ... โอ้ๆ ฉันเข้าใจแล้ว"เขารีบวางไห่ถงลงไปบนเตียงแล้วพูดว่า "แล้วทำไมถึงปวดท้องได้?"เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงจะปวดท้องในช่วงมีประจำเดือน บ้านของพวกเขาไม่มีผู้หญิงในครอบครัว และนอกเหนือจากแม่แล้ว เขาก็ไม่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนอื่นเลยอืมไม่รู้เรื่องแบบนี้จริงๆเมื่อไห่ถงเป็นประจำเดื
ไห่ถงลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบชามน้ำขิงน้ำตาลทรายแดงมา แล้วค่อยๆ ดื่มไม่รู้ว่าเป็นเพราะการดูแลของจ้านหยินหรือน้ำขิงน้ำตาลทรายแดงที่ออกฤทธิ์ หลังจากดื่มน้ำน้ำตาลทรายแดงแล้ว เธอก็นอนพักสักพักและรู้สึกดีขึ้นมากจ้านหยินซื้อยาเสร็จและกลับมา เห็นว่าเธอถือโทรศัพท์อยู่ เพื่อเลื่อนดูข่าว"ไม่สบายก็ยังเล่นโทรศัพท์”จ้านหยินเดินไปหยิบโทรศัพท์มา และยื่นยาให้เธอ แล้วพูดว่า "ดึกเกินไป ร้านขายยาปิดหมดแล้ว ฉันจะไปโรงพยาบาลใกล้ ๆ และหาหมอเพื่อสั่งยาให้คุณ คุณกินยาก่อนนอนนะ"ไห่ถงมองเขาอย่างเงียบ ๆ"ทำไม?"ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนต่อหน้าเขา จากนั้นกอดเอวเขาแล้ว พูดว่าอย่างซายซึ้งใจว่า "จ้านหยิน คุณดีกับฉันมาก!"จ้านหยินกอดเธอกลีบ และเห็นเธอดื่มน้ำขิงน้ำตาลทรายแดงหมด เขาเดาว่าเธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขามองเธอแล้วพูดว่า "คุณเป็นภรรยาของฉัน ฉันไม่ดีกับคุณ แล้วจะให้ฉันดีกับใครล่ะ"สัมผัสได้ถึงความมีน้ำใจของเขาที่มีต่อเธอ และเมื่อรู้ว่าเขาหลอกลวงเธอในวันข้างหน้า หวังว่าเธอจะไม่เตะเขาออกไปด้วยเท้า เธอต้องมองย้อนกลับไปและคิดถึงสิ่งที่เขาทำให้กับเธอ และวิธีที่เขาทุ่มเททั้งหัวใจและแรงกายให้กับเธอคุณยายบอ
เธอสนใจแค่เงิน!เขาเป็นนายน้อยของตระกูลจ้าน เป็นประธานของจ้านซื่อกรุ๊ป ครอบครัวของเขาเป็นมหาเศรษฐี แต่ภรรยาของเขากลับบอกว่าเขาไม่มีเงิน.....คลายกอดปล่อยเขาออก จ้านหยินยืนขึ้นและเดินจากไปไห่ตงกระพริบตา เจ้าคนขี้เหนียวโกรธอีกแล้วเหรอ?เธอเดินตามไป แต่แทนที่จะปลอบใจเขา เธอกลับเทน้ำอุ่นหนึ่งถ้วยให้ตัวเองก่อน แล้วหยิบยาที่เขาซื้อมาเขาไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองและวิ่งออกไปในชุดนอนกับรองเท้าแตะเพื่อซื้อยาให้เธอ หากเธอไม่รับมันมา คงทำร้ายหัวใจของเขา บางทีเขาอาจจะโกรธมากกว่านี้จ้านหยินรีบเกินกลับมาอยู่ข้างๆ เธออย่างรวดเร็ว“ยื่นมือออกมา!”เขาสั่ง"ทำไม?"ไห่ถงเงยหน้าขึ้นมองเขาและเห็นเขาถือกล่องผ้าสีแดงกำมะหยี่ เธอ “...แหวน?”จ้านหยินเปิดกล่องผ้ากำมะหยี่ คว้ามือซ้ายของเธอ หยิบแหวนทองคำออกจากกล่อง แล้วส่วมลงบนนิ้วนางของเธอ“นี่เป็นวงแรกที่ฉันซื้อมา และหลังจากนั้นฉันคิดว่าแหวนเพชรดูดีกว่า ดังนั้นฉันจึงซื้อแหวนเพชรแทน ตอนนี้คุณสวมแหวนทองคำนี้ไปก่อน เพราะเป็นกรณีฉุกเฉิน พรุ่งนี้ไปร้านตอนเช้า และสวมแหวนเพชรที่ฉันให้ด้วย”จ้านหยินซื้อแหวนทองคำมาคู่หนึ่ง เดิมตั้งใจให้ซางเสี่ยวเฟยเข้าใจเ