ซางหวู่เหิงมองดูใบหน้าของน้องสาวที่เปลี่ยนเป็นสีซีด ก็รู้ได้ว่าการที่เธอพูดคำพูดเหล่านั้นออกมาเต็มไปด้วยความเสียใจอย่างที่สุดเขาก็เคยมีความรักมาก่อน ถึงแม้ว่าชีวิตแต่งงานตอนนี้จะมีความสุขดี แต่กว่าจะมีถึงจุดนี้เขาก็เคยเสียใจและสิ้นหวังมาก่อน จึงเข้าใจดีกว่าความรักนั้นทำลายหัวใจของมนุษย์ได้ดีที่สุดแต่เขาก็เห็นชัดเต็มสองตา จ้านหยินไม่มีทางรักน้องสาวของเขา ขืนน้องสาวยังตามตื๊อเขาต่อไป สุดท้ายแล้วเธอก็จะเป็นคนที่ถูกทำร้ายจิตใจมากที่สุด สู้ให้น้องสาวยอมตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่าเขาพูดพลางถอนหายใจ "เสี่ยวเฟย ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากช่วยสืบข่าวจ้านหยิน แต่เธอลองคิดดูสิว่าคนข้างกายของจ้านหยินเป็นใคร? นั่นคือซูหนาน แล้วตระกูลซูทำธุรกิจอะไร? แค่พี่คิดว่าจะสืบจ้านหยิน จ้านหยินก็รู้ตัวก่อนแล้ว""เธอคิดว่าเขาจะปล่อยให้พี่สืบไหม? อีกอย่าง คนของพี่ถูกจัดแจงให้ไปค้นหาคุณน้ากันหมดแล้ว"ซางเสี่ยวเฟยเงียบเธอรู้ว่าสิ่งที่พี่พูดเป็นความจริงทั้งหมดซูหนานที่ตัวติดกับจ้านหยินเกิดจากตระกูลซู ความเทพของตระกูลซูอยู่ที่เรื่องอะไร คนทั้งกวนเฉิงต่างก็รู้กันทั้งนั้น"เสี่ยวเฟย ผู้ชายดีๆบนโลกนี้มีถมเถไป ลื
แต่กลับลังเลครุ่นคิดอยู่นานถึงสิบนาที กว่าเขาจะยอมเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าไปในร้านดอกไม้"คุณผู้ชาย ซื้อดอกไม้หรอคะ? ให้แฟนหรอคะ?"หลังจากจ้านหยินเดินวนทั่วร้านหนึ่งรอบ ก็ถามเจ้าของร้านว่า "จะให้ภรรยาครับ"เจ้าของร้านพูดยิ้มๆ "วันเกิดของเธอหรือเป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกคุณคะ?""ไม่ใช่ทั้งสอง ก็แค่อยากให้น่ะครับ"เจ้าของร้านพูดยิ้มๆ "งั้นเป็นช่อดอกกุหลาบประดับแซมด้วยดอกยิปโซเป็นยังไงคะ?"จ้านหยินที่ไม่เคยให้ช่อดอกไม้ผู้หญิงมาก่อน ก็คิดว่าที่เจ้าของร้านเสนอมานั้นแม่นยำดี จึงพยักหน้า "เอาตามที่คุณบอกเลยครับ""รอสักครู่นะคะ"เจ้าของร้านดูออกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มให้ดอกไม้ภรรยาใช้เวลาอยู่สักครู่ เจ้าของร้านก็ส่งช่อดอกไม้ให้จ้านหยิน จ้านหยินรับช่อดอกไม้มาอุ้มไว้ เมื่อจ่ายเงินเสร็จ ก็หอบช่อดอกไม้หมุนตัวออกจากร้านเขาเอาช่อดอกไม้วางลงเบาะข้างคนขับ ขณะที่กำลังขับรถก็คอยมองช่อดอกไม้อยู่เป็นระยะขณะเดียวกันก็ยังคิดว่า เขาควรจะใช้เหตุผลอะไรมาอ้างเพื่อให้ช่อดอกไม้นี้ต่อหน้าไห่ถงดี?ไม่นาน ก็มาถึงหน้าประตูโรงเรียนมัธยมกวนเฉิง เนื่องจากเขาเลิกงานก่อนเวลา ตอนนี้นักเรียนเพิ่งจะเลิก
จ้านหยินไม่ได้หงุดหงิดเลยสักนิด โจวหยางให้เขาทำอะไรเขาก็ทำ แถมยังสอนวิธีเล่นแบบใหม่ให้กับโจวหยางอีกด้วยไห่ถงอดคิดไม่ได้ว่า อีกหน่อยถ้าเขามีลูกเป็นของตัวเอง จะต้องเป็นพ่อที่มีความรับผิดชอบสูงมากแน่ๆ"เป็นอะไร?"เซินเสี่ยวจวินสังเกตุว่าเพื่อนรักของเธอจับจ้องไปยังจุดนึง เลยเบียดเข้ามามองด้วย ทันใดนั้นเธอก็ลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วตบบ่าของไห่ถง "เธอคิดว่าคุณจ้านของเธอหล่อสุดๆเลยใช่ไหมล่ะ?""ฉันไม่ต้องคิดหรอก เขาก็หล่อสุดๆมาตั้งนานแล้ว""รีบๆเผด็จศึกเขาสิ เห็นไหมว่าเขาดีกับหยางหยางขนาดไหน ความอดทนสูงมาก ผู้ชายแบบนี้เนี่ยมองภายนอกเย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง แต่ลึกๆแล้วอ่อนโยนสุดๆ เขาต้องเป็นผู้ชายรักเด็กแน่ๆ เธอรีบจับเขาทุ่มลงเตียง เผด็จศึกซะ ก็มีมีลูกน้อยหน้าตาเหมือนเขาได้แล้ว ฟินจะตายไป"ไห่ถงหุบยิ้ม "พูดอย่างกับฉันทำเพื่อแค่ให้มีลูกอย่างนั้นแหละ"เงียบไปชั่วอึดใจ เธอก็กระซิบว่า "แค่มองหน้าดุดันอย่างกับปีศาจน้ำแข็งของเขา ต่อให้ทุ่มลงเตียงได้ ก็ไม่กล้าเผด็จศึกหรอก"ผู้ชายลักษณะนิสัยอย่างจ้านหยินอ่อยยากซะด้วยหรือต่อให้อ่อยสำเร็จ อย่างมากก็แค่จูบเธอตอบล่ะมั้งเซินเสี่ยวจวินขำพรืด ก่อนจะรีบ
"พี่สาวฉันบอกว่าจะไม่กลับมากินข้าว ระยะทางค่อนข้างไกล เห็นบอกว่าถ่อกลับมาลำบากมาก ตอนเที่ยงก็ไม่มีเวลาพัก ในบริษัทมีโรงอาหาร เธอจะกินข้าวที่บริษัท"จ้านหยินรับคำสั้นๆ"ตอนเย็นพี่เลิกงานกลับมา ถามด้วยว่าพี่ปรับตัวได้หรือเปล่า โดนใครรังแกไหม ผมพอจะคุยประธานลู่ได้อยู่ ถ้ามีใครังแกพี่ ผมจะขอให้ประธานลู่ช่วยเป็นแบ็คอัพให้"ไห่ถงหันกลับมามองเขาอีก "ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพี่ถึงห่วงคุณขนาดนั้น เอาแต่กำชับฉันเป็นล้านรอบว่าต้องทำตัวดีๆกับคุณ"ใบหน้าของจ้านหยินแดงระเรื่อเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ภรรยาเขามักจะวางตัวได้อย่างดีเพราะเวลาค่อนข้างคับขัน ไห่ถงจึงเตรียมอาหารเที่ยงที่เรียบง่ายมากโชคดีที่ จ้านหยินกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีท่าทีรังเกียจสังนิดไห่ถงคิด แค่เครื่องในหมูที่เขาไม่กิน แล้วก็ไม่ชอบกินกระเทียมกับต้นหอมผักชีแล้ว ที่จริงเขาก็เลี้ยงง่ายมากเหมือนกันหลังมื้ออาหาร จ้านหยินไม่ได้กลับไปในทันทีไห่ถงล้างเครื่องจานชามเสร็จก็ออกมาจากห้องครัว เมื่อเห็นว่าเขายังอยู่ ก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาดูเวลา แล้วเดินไปหาเขาพร้อมกับถาม "คุณจ้าน ตอนบ่ายคุณไม่ต้องทำงานหรอ? บ่ายโมงกว่าแล้วนะ ฉันจำได้ว่าที่ผ่านมาค
จ้านหยินมองไห่ถงเงียบๆชั่วครู่ แล้วเขาก็ไม่พูดจริงๆ แล้วก็หมุนตัวเดินไปไห่ถงอ้าปากอยากจะเรียกเขา แต่ก็ล้มเลิกความตั้งใจ ถ้าเขาไม่อยากพูดต่อให้ง้างปากเขาออก เขาก็ไม่มีทางพูด"เวลาจะพูดก็ไม่พูดเอาแต่อ้ำๆอึ้งๆนี่น่าเบื่อที่สุด ทำไมพูดออกมาตามที่รู้สึก?"ความปากหนักของจ้านหยินทำเอาไห่ถงหงุดหงิดจนถากถางออกมามนุษย์ทุกคนต่างก็มีความขี้สงสัยกันทั้งนั้น เขามาพูดอมพะนำแบบนี้ ล่อเอาความอยากรู้อยากเห็นในใจของเธอออกมาแล้ว จนเอาแต่คิดว่าเขาอยากจะพูดอะไรกับเธอกันแน่ไม่ถึงสองนาที ชายหนุ่มที่พูดอมพะนำคนนั้นก็หอบช่อดอกไม้เดินเข้ามาไห่ถงมองเขาอย่างอึ้งๆไม่อยากจะเชื่อว่าจ้านหยินจะอุ้มช่อดอกไม้อยู่เธอขยี้ตาแล้วมองดูให้อีกที ก็เป็นคุณจ้านของเธอจริงๆนี่นานี่เขา อยากจะให้ดอกไม้เธองั้นหรอ?พิลึก หัวใจของไห่ถงเต้นเร็วระรัว เส้นประสาททั้งตัวจู่ๆก็ตึงขึ้นมา ผีหลอกน่ะ นี่เธอกำลังตื่นเต้นมาก!ดอกไม้ช่อนั้นไม่ได้ส่งให้เธอต่อหน้าตรงๆ แต่ถูกมือใหญ่คู่นั้นวางเอาไว้บนโต๊ะแคชเชียร์ เธอได้ยินชายหนุ่มที่ราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากพูดว่า "ระหว่างทางผ่านร้านดอกไม้เห็นในนั้นมีดอกไม้สวยมาก ก็เลยซื้อมาให
"สามีให้ฉัน สวยใช่ไหมล่ะ? ฉันว่ามันสวยมาก ชอบสุดเลย"หลังจากที่ไห่ถงถ่ายรูปช่อดอกไม้ไปไม่น้อยแล้ว ก็วางโทรศัพท์ลง อุ้มช่อดอกไม้เข้าหาตัวแล้วดม "หอมมาก!"จางเหนียนเซิงเห็นภาพเหล่านั้นเต็มสองตา บาดหัวใจเกินไปมาก"ที่แท้พี่เขยเป็นคนให้พี่ไห่ถงนี่เอง วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรอ? ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเขาให้ดอกไม้พี่ไห่ถงเลยนี่" รอยยิ้มของจางเหนียนเซิงค่อนข้างแข็งทื่อ คำพูดที่เขาพูดออกมาก็แฝงไว้ด้วยความริษยา ในขณะเดียวกันก็แฝงถึงการจ้องจับผิดอยู่ด้วยไห่ถงเงยหน้ามองเขา แล้วว่า "ระหว่างสามีภรรยา จะให้ดอกไม้กันต้องเป็นวันพิเศษด้วยหรอ? ถ้าฉันชอบ สามีฉันก็พร้อมจะซื้อมาให้ทุกวันนั่นแหละ เมื่อก่อนน่ะ เป็นเพราะฉันเสียดายเงิน ดอกไม้ช่อนึงก็ไม่ใช่ถูกๆ แถมกินก็ไม่ได้ ฉันบอกเขาว่าแทนที่จะให้ดอกไม้ช่อนึงสู้ซื้อเนื้อดีๆให้ฉันกินดีกว่า เขาก็เลยไม่ได้ให้"จางเหนียนเซิง "...มันก็ใช่""เหนียนเซียง มีธุระอะไรจะบอกพี่จวินหรือเปล่า? ไม่งั้นโทรหาเธอไหม เธอก็น่าจะใกล้กลับแล้วล่ะ""ไม่มีอะไร ผมแค่ผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยม พี่ไห่ถง ผมกลับบริษัทไปทำงานก่อนนะ""โอเค"ไห่ถงรับคำสั้นๆ แล้วหันกลับไปชื่มชมช่อดอกไม้ที่จ้า
"เธอเชื่อจริงๆหรือว่าไม่ได้มีความหมายอื่น? ถงถง ถ้าเกิดว่าฝ่ายชายเขามีใจ เธอต้องคว้าโอกาสนี้ให้ดีล่ะ ฉันรอไปกินเหล้า เป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานแต่งจริงๆของเธออยู่"เซินเสี่ยวจวินหยอกล้อเพื่อนสาว"เธอคิดไปไกลมากนะ""ฉันว่าไม่ได้ไกลเลยนะ ฮ่าๆ ถงถง ฉันเรียกให้เหนียนเซียงรออยู่ เดี๋ยวเราสองพี่น้องจะไปกินกาแฟกัน เธออยากดื่มอะไร เดี๋ยวฉันซื้อกลับมาให้"ไห่ถงครุ่นคิด แล้วว่า "เอาชานมรสเผือกหอมให้ฉันแก้วนึงแล้วกัน""โอเค"เซินเสี่ยวจวินตอบรับอย่างร่าเริง "เธอดูร้านไปนะ ฉันไปกินกาแฟก่อน""ไปเถอะ"ถึงยังไงตอนนี้ที่ร้านก็ไม่มีลูกค้า ปกติเวลานี้ถ้าไม่นอนฟุบอยู่หน้าแคชเชียร์เธอก็จะถักงานฝีมือของเธอเซินเสี่ยวจวินออกไปแล้วจางเหนียนเซิงรออยู่ข้างนอกเมื่อเซินเสี่ยวจวินออกมา ก็รีบเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า"ไปกันครับ"จางเหนียนเซิงเดินขึ้นรถของจางเหนียนเซิงจางเหนียนเซิงเห็นสีหน้าของญาติพี่ค่อนข้างจริงจัง ทันใดนั้นก็รู้สึกใจฝ่อขณะเดียวกันที่จ้านซื่อกรุ๊ปจ้านหยินเดินเข้าลิฟต์อย่างอารมณ์ดีเลขาจ้าวเดินถือจดหมายฉบับนึงเข้ามา"บอสครับ จดหมายฉบับนี้ ประธานซูสั่งว่าต้องเอามาให้ท่านเองกับมือ บอกว่า
เขาเคยพูดว่าจะให้พวกตระกูลไห่เป็นขอทานยังยากเลยซู่หนานหัวเราะและพูดว่า: "ถ้าบีบคอจนตายในคราวเดียว ก็จะไม่มีเรื่องสนุกให้ดู"จ้านหยินมีเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา"การจัดการกับคนแบบนี้ อย่าเพิ่งรีบใจร้อน ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ปล่อยให้พวกเขาสูญเสียทุกสิ่งที่พวกเขาเคยมีไปทีละเล็กทีละน้อย ใ้ลิ้มรสชาติที่พยายามรักษาไว้ แต่ได้สูญเสียไปต่อหน้าต่อตานั้นคือสิ่งที่ทรมานที่สุด"ซูหนานยอมรับว่าครั้งนี้ตัวเขาไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่ไม่มีเร่งรีบที่จะจัดการพกตระกูลไห่ภายในคราวเดียว“แต่บอสไม่ต้องกังวลไป ยังไงผลลัพธ์สุดท้ายก็จะทำให้คุณพึงพอใจอย่างแน่นอน”“เพราะตอนนี้ไห่จื้อเหวินถูกบริษัทไล่ออกแล้ว ครั้นการค้นหายอดฮิตได้รับความนิยมอย่างสูงในขณะนั้น และชื่อเสียงในที่ทำงานของไห่จื้อเหวินก็ย่ำแย่เช่นกัน ส่วนเรื่องการจะหางานดีๆ อีกครั้งเป็นเรื่องยากมาก”ท่าทางออกของจ้านหยินอ่อนลง เมื่อได้ยินว่าไห่จื้อเหวินตกงาน“เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณหนูซาง ซึ่งเป็นคนขอให้พี่ชายของเธอไล่ไห่จื้อเหวินออก และยังบอกได้ว่าคุณหนูซางใจดีกับคุณนายมาก”จ้านหยินฮึมอย่างเย็นชาไห่ถงไม่รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า ดังนั้นเธอรวมหัวกับซางเ