ไห่อ้ายได้สติเป็นคนแรก เขาหันหลังและวิ่งออกไปหาภรรยาของเขา"ภรรยา คุณเป็นอะไรไหม?"ป้าไห่ถูกจ้านหยินลากออกไป ถูกผลักและล้มลงกับพื้นและไม่ได้รับความเจ็บปวดใดๆ อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกอับอายมากและก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอจัดกดถูกับพื้นโดยจ้านหยิน“คุณตายแล้วเหรอ? คุณทำกับฉันเหมือนผู้ชายได้ยังไง? เห็นเมียโดนลากออกไป ไม่คิดจะหยุดหรือช่วยฉันหรือช่วยอะไรเลยเหรอ เห็นเขาลากฉันออกมาและผลักฉันลงไปกับพื้น นี่มันการรังแกคน!"หลังจากป้าไห่ถูกสามีพยุงตัวขึ้นมา ก็รีบผลักสามีออกไป และชี้หน้าด่าสามีแ"หลังจากรังแกลูกชายฉัน แล้วก็มารังแกฉันอีก ยังมีเหตุผลอยู่ไหม โอ้พระเจ้า ท่านแหกตาดูสิ คนอกตัญญูและเลวทรามที่ไม่เคารพญาติผู้ใหญ่ รีบส่งสายฟ้าฟาดมาให้พวกมันตายๆ ไปสักที!"ไห่อ้ายเป็นน้องคนสุดท้องในบรรดาพี่น้องทั้งหมด เขาได้รับความรักจากพ่อแม่และพี่น้องเสมอมา หลังจากที่ภรรยาแต่งงานกับเขาแล้ว เธอก็ได้รับความรักจากครอบครัวแม่สามีด้วย แม้ว่าครอบครัวของไห่อ้ายจะยากจนที่สุดแล้ว แต่ด้วยความช่วยเหลือจากพี่น้อง ก็สามารถอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เล็กๆ ที่สร้างขึ้นด้วยตัวเองป้าไห่ใช้ชีวิตอย่างราบรื่นตั้งแต่เธอแต่งงานกับตร
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พวกเขากินตามใจปากมากเกินไปและอ้วนท้วมสมบูรณ์ ทุกการเคลื่อนไหวทำให้รู้สึกหอบ และไม่มีแรงที่จะสู้กับคู่สามีถรรยาไห่ถงได้เลยจริงๆ แถมไห่ถงยังเคยฝึกกังฟูมาปีนั้นก็ไม่รู้ว่าไห่หลิงเลี้ยงน้องสาวยังไง คิดไม่ถึงว่าไห่ถงจะเรียนรู้มวยและศิลปะการต่อสู้หลายแขนงโชคดีที่พวกเขามองการณ์ไกล และนําค่าชดเชยการเสียชีวิตของพี่น้องคนที่สามมาเก็บไว้ ไม่อย่างนั้นจะถูกไห่หลิงและน้องขู่รีดพวกเขาได้"ไห่ถง อย่ารังแกคนมากเกินไป ฉันจะบอกแกว่า ถ้าแกไม่ไปช่วยจือชินออกมา แล้วเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของฉันในนั้น ฉันกับแกจบกันไม่สวยแน่ อย่าคิดว่าแกมีสามีแล้วฉันจะกลัวแก!"ป้าไห่ชี้ไปที่ไห่ถงและสาปแช่งจ้านหยินล้างมือเสร็จก็บิดศีรษะ แววตาที่เฉียบคมและเย็นชากวาดมองไป เสียงด่าของป้าไห่ก็อ่อนลงทันทีเธอกลัวผู้ชายที่เย็นชาและไม่ชอบพูดคนนี้มาก"ไห่ถง"ไห่หมินเชิงพูด "อย่างไรก็ตาม การลงไม้ลงมือก็ไม่ถูกต้อง เธอบอกให้สามีของเธอขอโทษป้า เราเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เราไม่เก็บใส่ใจหรอก""ที่แท้ลุงก็รู้ว่าการลงไม้ลงมือนั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ไห่จือชินยกพวกพวกอันธพาลมาในตอนกลางคืน ถือท่อนเหล็กขวางท
"ป้า เร็วเข้า ขอบคุณฉันสิ ซื้อของขวัญให้ฉันเยอะๆ ดีกว่า ขอบคุณฉันที่ช่วยลูกชายคุณอีกครั้ง"ประโยคนั้นของไห่ถงทําให้ปากญาติผู้ใหญ่จากตระกูลไห่บิดเบี้ยวป้าไห่โกรธจนตาโต เส้นเเลือดเขียวปูดออกมา มีสีหน้าดุร้ายแต่ก็ไม่กล้าลงมือจ้านหยินมองไห่ถง ไม่จำเป็นลงมือใดๆ ก็หุบปากผู้อาวุโสจนพูดไม่ออก แววตาของเขาแผงไปด้วยรอยยิ้ม ผู้หญิงคนนี้มีไหวพริบจริงๆ"ไห่ถง"ป้าของไห่ถงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "เราไม่ได้บอกว่าแกผิด จือชินผิด ก็คือพวกแกเป็นลูกพี่ลูกน้อง มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดทางสายเลือด เป็นครอบครัวเดียวกัน ความขัดแย้งนิดหน่อย จัดการภายในบ้านก็พอ แค่แกบอกเรามา เราจะดุด่าจือชินแน่นอน ไม่จําเป็นต้องส่งเขาไปสถานีตำรวจหรอก""พวกเราอยากไปประกันตัวเขาออกมา แต่ก็ถูกปฏิเสธ แกบอกผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้องหลังแก ไม่ให้พวกเราประกันตัวจือชินออกมาใช่ไหม? ไห่ถง ฉันรู้เรื่องเมื่อปีนั้น พวกแกสองคนคงเกลียดพวกเรามาก แต่ถึงอย่างไรพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ยังไงก็นามสกุลเดียวกัน ก็อย่าให้คนนอกมายุ่งเรื่องครอบครัวของเราเลย"ความหมายคือการขอให้ไห่ถงอย่าบอกทุกสิ่งกับผู้สนับสนุนสนับสนุนของเธอ และใช้ผู้สนับสนุนของเธอ
ตัวไห่ถงยังคงมีเหตุผลและเคารพผู้ใหญ่มาก แน่นอนว่าเงื่อนไขคือผู้ใหญ่เหล่านั้นต้องมีท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ เธอถึงจะเคารพ"ไห่ถง เมื่อกี้คนพวกนี้เป็นญาติที่บ้านเกิดของเธอใช่ไหม? พวกเขามาหาเรื่องเธออีกแล้วเหรอ? ยังให้คุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลของคุณอีกใช่ไหม คนพวกนั้นก็ไร้ยางอายจริง ๆ พวกเขาขับรถเล็ก ๆ อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ มีเงินเก็บหลายแสนหรือหลายล้าน แม่ของตัวเองป่วยและไม่อยากจ่ายเงิน แต่ต้องบังคับให้หลานสาวที่พ่อแม่เสียชีวิตมาจ่ายเงิน""เคยเห็นคนไร้ยางอายมาตั้งมาก ไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายเหมือนพวกเขา ทําให้มุมมองสามด้านของฉันสดชื่นจริง ๆ""ก็คือ พ่อแม่ไห่ถงเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ค่าชดเชยที่ได้รับก็ถูกพวกเขาแบ่งกัน 3 ล้านเมื่อสิบห้าปีก่อน มันมีค่ามาก พวกเขาสามารถมีชีวิตพอกินพอใช้ได้ในทุกวันนี้ ล้วนอาศัยค่าชดเชยการเสียชีวิตของพ่อแม่ไห่ถง ปลิงดูดเลือด ยังต้องมารังแกไห่ถงด้วย""ไห่ถง เธอใจอ่อนเกินไป จัดการกับคนไร้ยางอายแบบนี้ เธอควรใช้ไม้กวาดตีพวกเขาไป ไม่ต้องพูดกับเขามาก คนเหล่านั้นไม่ว่าจะทําผิดอะไร พวกเขาก็คิดว่าตัวเองถูกเสมอ คิดว่าพวกเขามีเหตุผล คิดว่ามันเป็นความผิดของคนอื่น""ไห่ถง คราวหน้าพวก
ด้วยรอยยิ้มแบบสบายๆ ไห่ถพูดว่า "ครั้งต่อไปที่ฉันพบกับปัญหาที่แก้ไขเองไม่ได้ จะให้โอกาสคุณแสดงฝีมืออย่างแน่นอน"เรื่องที่เธอแก้ไขได้ ก็ไม่ต้องให้เขาลงมือแล้วเพื่อจะไม่ให้เป็นหนี้บุญคุณเขาจ้านหยินพูดว่า "มีอะไรที่คุณแก้ไม่ได้บ้าง?"ไห่ถงยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า "มีตั้งหลายอย่าง แต่ตอนนี้ฉันคิดไม่ออก คุณจ้านคุณไปทำธุระของคุณเถอะ"มองเธออย่างเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง จ้านหยินพูดเบาๆ ว่า "ฉันกลับไปทํางานล่วงเวลาที่บริษัทก่อน คุณจะปิดร้านตอนกี่โมง ฉันจะมารอพาคุณกลับบ้านด้วยกัน ฉันกลัวว่าพวกต่ำช้าพวกนั้นจะขวางรถของคุณอีก""ไม่แล้ว ไห่จือชินยังเด็กและหัวร้อนมากถึงทําเรื่องแบบนั้น หลังจากเสียหายไปครั้งหนึ่งแล้ว พวกเขาไม่กล้าทําครั้งที่สองอีก อย่าไปหลงกลงรูปลักษณ์ของกลุ่มคนต่ำช้าพวกนั้น จริงๆ แล้วพวกเขาขี้อายมาก”"คุณทำงานของคุณไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก กลางคืนฉันปิดร้านกลับบ้านดึกมาก อาจจะไปบ้านพี่สาวอีกก็ได้"ท้ายที่สุดแล้ว ไห่ถงไม่อยากกลับบ้านกับจ้านหยิน"เรื่องหางานของพี่สาว เป็นยังไงบ้าง?"จ้านหยินไม่ได้บอกภรรยาเรื่องการนอกใจของโจวหงหลินทันที เขาให้ซูหนานไปตรวจสอบ ตอนนี้ซูหนานยังไ
ไขมันพอกตับหนักเข้า จะกลายเป็นตับแข็ง เธอไม่อยากเป็นผู้ป่วยตับแข็งเมื่อออกจากหมู่บ้าน ไห่หลิงก็เข็นรถลูกชายเดินไปซื้อนมผงที่ร้านนมผงเมื่อก่อนจะเป็นน้องสาวที่ช่วยซื้อนมผงกลับมาให้เดินไปสักพัก ค่อนข้างไกลสักหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นการเดินเล่น ช็อปปิ้ง"พ่อ"ทันใดนั้นหยางหยางก็เรียกหาพ่อไห่หลิงมองไปรอบ ๆ อย่างรีบร้อน แต่ไม่เห็นโจวหงหลินเธอถามลูกชายว่า: "หยางหยาง ลูกเห็นพ่อของลูกเหรอ?"โจวหยางชี้ไปที่รถที่จอดอยู่ข้างทางและเรียกพ่อจะสื่อว่ารถคันนั้นเป็นรถของพ่อรถที่ไห่หลิงมองตามลูกชายนั้น เป็นรถเดียวกับรถของสามีจริง ๆ แต่หมายเลขทะเบียนไม่ใช่ของโจวหงหลินเธอหัวเราะและพูดว่า: "หยางหยาง นั่นไม่ใช่รถของพ่อ แค่รุ่นเดียวกับรถของพ่อ เลขทะเบียนไม่เหมือนกัน นั่นจึงไม่ใช่รถของพ่อ"เด็กน้อยคนนี้ไม่ค่อยได้เจอกับพ่อของเขา แต่สามารถจํารถของพ่อเขาได้ไห่หลิงคิดว่า ลูกชายต้องคิดถึงพ่อมากแน่ ๆ เลยพูดว่า: "หยางหยางคิดถึงพ่อแล้วใช่ไหม แม่จะโทรหาพ่อให้ และหยางหยางคุยกับพ่อโอเคไหม?"หลังจากโจวหงหลินกลับมาอาศัยอยู่ เขาก็ยังคงหาเช้ากินค่ำเหมือนเมื่อก่อน เพราะไห่หลิงไม่เอาใจใส่เขาแล้ว เขาจึงไม่กล
ทันทีที่ไห่หลิงเอาโทรศัพท์แนบไว้ที่หู ก็ได้ยินโจวหงหลินด่ามาจากปลายสายว่า "ปกติเธอสอนหยางหยางยังไง? สอนหยางหยางให้ไม่เคารพพี่ชาย ไม่รู้จักรักและสามัคคี ฉันบอกว่าจะซื้อของเล่นให้เขา แต่เขากลับบอกว่าไม่ให้พี่ชาย"พอถูกสามีด่า ไห่หลิงก็โกรธเคือง เธอเล่าอย่างเย็นชาว่า "ฉันจะสอนหยางหยางยังไง? นั่นเป็นความผิดของหยางหยางเหรอ? เสี่ยวเป่าจากบ้านพี่สาวนายมาแย่งของเล่นของหยางหยางทุกครั้งที่มา แถมยังตีหยางหยางด้วย นายคิดว่าหยางหยางเป็นแป้ง ยอมให้หยิกเหรอ?""เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดของเสี่ยวเป่า คนที่เป็นพ่ออย่างนายไม่ปกป้องลูกชายตัวเองก็ช่างเถอะ ยังกล่าวหาว่าลูกชายของนายไม่มีเหตุผลอีกเหรอ? จะให้หยางหยางยกของเล่นทั้งหมดของเขาให้เสี่ยวเป่าเหรอ ถ้าเสี่ยวเป่าตีเขาอีกครั้ง ก็ปล่อยให้เสี่ยวเป่าตีตลอดไปเหรอ?""เสี่ยวเป่าถูกพี่สาวของนาย และพ่อแม่ของนายตามใจจนเกินไปแล้ว ชอบจะรังแกหยางหยาง ตาของพวกคุณตาบอดแล้วมองไม่เห็นกันเหรอ? โจวหงหลิน หยางหยางเป็นลูกชายแท้ ๆ ของนาย เสี่ยวเป่าคือหลานชายของนาย นายแยกไม่ออกแม้แต่ความใกล้ชิดเหรอ?"โจวหงหลินถูกไห่หลิงถามจนพูดไม่ออก ในไม่ช้าเขาก็พูดต่อว่า "ฉันแค่พูดไม่ชัดเ
เย่เจียนีไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจ กลับมีความสุขมากโจวหงหลินรู้สึกว่าเย่เจียนีชอบเขาจริง ๆ ไม่ใช่เห็นแก่เงินของเขา เธอสนใจที่จะใช้เวลาร่วมกับเขาด้วยใจจริง ไม่ใช่แค่เพื่อความสนุกสนานเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงรักษาระยะห่างป้องกันสุดท้ายและไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ กับเขา เธอจริงจังมากขนาดนั้น โจวหงหลินก็ยิ่งจริงจังมากขึ้นเขาก็สัญญากับเย่เจียนีว่าเมื่อเขาเก็บเงินได้มากขึ้นแล้ว จะซื้อรถใหม่ให้เธอเย่เจียนีซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งและจูบเขาอยู่าหลายครั้ง ทำให้เขาสวยงามมากจนเขาไม่รู้จักทิศตะวันออกเฉียงใต้ ตะวันตกเฉียงเหนือ และทิศเหนือด้วยซ้ำไห่หลิงอยากจะพูดอะไรอีก โจวหงหลินก็วางสายไปแล้ว จากนั้นเขาก็โอนเงิน 6,000 บาทให้ไห่หลิงในWeChat เพื่อซื้อนมผงสำหรับไห่หลิงแม้จะให้ไม่ถึง 12,000 บาท ให้แค่ 6,000 บาท แต่ไห่หลิงก็รับเงินนั้นที่โจวหงหลินหันมาทันที"เกิดอะไรขึ้น? นั่นคุณนายเหรอ?"เมื่อโจวหงหลินรับโทรศัพท์ เย่เจียนีก็เดินออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลังจากเห็นโจวหงหลินวางโทรศัพท์ เย่เจียนีจึงเดินถือไวน์แดงสองแก้วมาคืนนี้เย่เจียนีแต่งตัวเหมือนคนรวยมีเงินทองเป็นพันๆ ชุดราตรีแบรนด์เนม เธออายุน้