บทที่ 212

เมื่อนั่งมองแล้ว เธอง่วงนอนจึงพิงเก้าอี้ชิงช้า คิดว่าอยากงีบหลับสักสองนาที แต่พองีบหลับไปก็นอนยาวจนถึงตีห้ากว่า ๆ เมื่อตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็เกือบจะสว่างแล้ว

เธอนอนอยู่นอกระเบียงหนึ่งคืนเต็ม

เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา ไห่ถงก็รู้ว่าจ้านหยินไม่ได้กลับบ้านมาตลอดทั้งคืนเมื่อคืน ไม่อย่างงั้นเขาคงปลุกเธอแล้ว

ผู้ชายคนนั้น แม้จะเย็นชาแต่ไม่ได้แปลว่าหัวใจจะเย็นชา แต่กับเธอมากเขาใจดี มอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ภรรยาควรมีให้เธอ

ลุกขึ้นจากเก้าอี้ชิงช้า กลับไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดไฟและเห็นไหมพรมถักสองชิ้นที่นํากลับมายังคงวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาที่เดิน ไห่ถงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเดินไปที่ห้องของหยินจ้าน

ประตูถูกล็อคไว้ เธอไม่มีกุญแจจึงไม่สามารถเปิดประตูได้

เขาคงไม่ได้กลับมาหรอกมั้ง

วันนี้เป็นวันจันทร์ เริ่มต้นสัปดาห์ใหม่

แม้ว่าจ้านหยินจะไม่กลับบ้านมาทั้งคืน และไห่ถงก็ไม่ได้โทรหาเขาแต่อย่างใด เขายังคงโกรธเธอ ทําไมเธอต้องหาเหาใส่หัวด้วย?

กล้าพูดเลยว่า ถ้าเธอโทรหาเขา เขาไม่รับสายแน่นอน

จ้านหยินไม่อยู่บ้าน ไห่ถงก็ไม่ได้กินอาหารเช้าที่บ้าน รอจนฟ้าสาง เธอถือกุญแจรถลงไปชั้นล่าง ตั้งใจจะออกหาอาหารเช้ากินข้างน