LOGINShare
บทที่ 477
Related chapters
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 478
เวินเยวี่ยยังคงแสร้งทำท่าทางไร้เดียงสาเมื่อได้ยินเช่นนั้น เวินอวี้จือก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของนาง สบตากับนางครู่หนึ่งเวินเยวี่ยชะงักไปครู่หนึ่ง ถูกเขามองจนรู้สึกผิดเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูกมองนางแบบนี้ทำไม?เดี๋ยวก่อน หรือว่าเวินอวี้จือจะพบอะไรบางอย่างแล้ว?เวินเยวี่ยหัวใจเต้นแรงทันที จากนั้นกลืนน้ำลายแต่ในตอนนั้นเอง เวินอวี้จือก็เผยรอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้งออกมา “น้องหก ที่จริงเจ้าไม่ต้องกลัว พี่สี่ของเจ้ารู้ทุกอย่าง ดังนั้น เจ้าไม่ต้องเสแสร้งต่อหน้าพี่สี่ก็ได้ ปล่อยตัวตนที่แท้จริงของเจ้าออกมาเถิด”เวินเยวี่ย “...”ไม่ใช่สิ เขารู้อะไรกัน?ตอนนี้สีหน้าของเวินเยวี่ยดูฝืนๆ ยิ่งกว่าเวินอวี้จือเมื่อครู่นี้เสียอีกโชคดีที่เวินอวี้จือมองนางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า “เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าอยากจะเสแสร้งก็แล้วแต่เจ้าเถิด พี่สี่ไม่ถือสา”เวินเยวี่ยไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อแล้ว จึงเปลี่ยนเรื่องอย่างกระทันหัน “จริงสิ พี่สี่ ดอกไม้กระถางนั้นที่ข้าให้ท่านก่อนหน้านี้ยังอยู่หรือไม่?”เวินอวี้จือพยักหน้า “แน่นอน ข้าวางไว้ในห้องลับ เกิดอะไรขึ้น?”“เมื่อวานข้าเพิ่งรู้ว่าดอกไม้นั่นก็เป็นสม
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 479
ปีนี้จวนเจิ้นกั๋วกงถูกกำหนดให้ต้องใช้ชีวิตอย่างไม่สงบสุขแต่ปีนี้เวินซื่อกลับใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจมาก“คืนพรุ่งนี้ลงเขาไปดูงานโคมไฟหรือไม่?”วันนี้เป่ยเฉินหยวนเอ่ยชวนขึ้นมากะทันหัน“งานโคมไฟ?”เวินซื่อชะงักไปครู่หนึ่ง “งานโคมไฟอะไร?”เป่ยเฉินหยวน “คืนพรุ่งนี้ก็เป็นวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว ในเมืองหลวงก็จัดงานโคมไฟเหมือนกับทุกปี”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เวินซื่อก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เวลาผ่านไปครึ่งปีแล้วนับตั้งแต่ที่นางทูลขอพระบรมราชานุญาตออกบวช เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงวันส่งท้ายปีเก่าแล้วเมื่อผ่านพ้นวันส่งท้ายปีเก่าไปก็จะเป็นเทศกาลปีใหม่ และก็จะเป็นปีใหม่แล้วเวินซื่อพ่นลมหายใจอุ่นๆ ออกมา ถูมือเล็กๆ ที่เริ่มจะแข็งเพราะความหนาวเย็น ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “ได้สิ แต่ว่าข้าต้องถามท่านอาจารย์ก่อน”สายตาของเป่ยเฉินหยวนจับจ้องอยู่ที่มือเล็กๆ ของนางที่เริ่มแดงเพราะความหนาวเย็นวันรุ่งขึ้น หลังจากทำสิ่งที่ต้องทำเสร็จแล้ว เวินซื่อก็บอกเรื่องนี้กับม่อโฉวซือไท่“ได้แน่นอน”ม่อโฉวซือไท่ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “ไปเที่ยวเล่นให้สนุกเถิด อย่าตึงเครียดกับตัวเองมากเกินไป”ไม่ใช่แค่เวินซื่อเท่านั้น หลังจากทำ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 480
เขาชินเสียแล้วตรงกันข้าม หากไม่ได้เจออู๋โยวของเขาสักสองสามวัน เขาถึงจะรู้สึกไม่ชินครั้งนี้ เป่ยเฉินหยวนมารับเวินซื่อด้วยตัวเอง ก็ยังคงเป็นนางนั่งรถม้า เขาขี่ม้าตอนมาก็รีบร้อน ตอนกลับก็ค่อยๆ ไปเป่ยเฉินหยวนควบคุมม้าตัวใหญ่ที่อยู่ใต้ร่างของตนเอง อยู่ข้างๆ รถม้าที่เคลื่อนไปข้างหน้าไม่เร็วนักด้วยความเร็วที่ไม่ช้าและไม่เร็วเหลือบมองเล็กน้อย ก็ยังสามารถมองเห็นเวินซื่อที่นั่งอยู่ข้างใน พูดคุยหัวเราะกับฉางเสี่ยวหานผ่านหน้าต่างรถม้าที่ม่านถูกลมพัดปลิวเป็นครั้งคราวสายตาเลื่อนผ่านใบหน้าเล็กๆ ของนาง เป่ยเฉินหยวนก็เอ่ยขึ้นทันที “ในรถมีเตาอุ่นมือ ท่านหยิบออกมาอุ่นมือสักหน่อย อย่าให้เป็นหวัด”เวินซื่อได้ยินดังนั้น ก็มองหาในรถม้า ก็พบเตาอุ่นมือที่เป่ยเฉินหยวนพูดถึงแทบจะในทันทีไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่มีถึงสองอันอันหนึ่งประณีตและเล็กกะทัดรัด เหมาะกับมือของเวินซื่อพอดี มองแวบเดียวก็รู้ว่าเตรียมไว้ให้เวินซื่ออีกอันหนึ่งอยู่ที่ด้านหลังที่นั่งของฉางเสี่ยวหาน แม้ว่าจะไม่ประณีตเท่า แต่เมื่อสัมผัสก็อุ่นมากเช่นกันไม่ต้องพูดฉางเสี่ยวหานก็เข้าใจได้ทันที นี่จะต้องเป็นสิ่งที่ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 481
สองชั่วยามต่อมา ในที่สุดรถม้าก็มาถึงเมืองหลวงประจวบกับม่านราตรีคล้อยลงปกคลุมท้องฟ้าเมืองหลวงในค่ำคืนนี้ไม่มีประกาศห้ามออกจากเคหสถานในยามราตรี หลังจากที่เวินซื่อและคณะเข้าเมืองมาแล้วก็เห็นปรากฏการณ์ไฟระยิบระยับนับหมื่นดวงตั้งแต่เข้ามาในเมือง ถนนทุกสายต่างประดับประดาด้วยโคมไฟ ประกายไฟสว่างพร่างพราว คึกคักมีชีวิตชีวามากทีเดียวเมื่อถึงถนนที่จัดเทศกาลโคมไฟประดับโคม ก็เห็นโคมไฟหลากชนิด รวมทั้งการละเล่นสนุกสนานต่าง ๆ เช่นการชมโคมไฟ ทายปริศนาโคมไฟ เชิดมังกรและอื่น ๆ เห็นแล้วฉางเสี่ยวหานก็ร้อง “ว้าว” ตลอดทางไม่หยุดเลยขณะที่ใกล้จะถึงสถานที่จัดงาน ถนนเบื้องหน้าไม่สามารถเปิดให้รถม้าสัญจรได้แล้ว เวินซื่อและพวกของนางก็ลงจากรถปะปนไปกับคลื่นมหาชน“ให้”ในขณะนี้ จู่ ๆ เป่ยเฉินหยวนก็โยนถุงเงินใส่มือของฉางเสี่ยวหาน“ในงานเทศกาลโคมไฟประดับโคมของเมืองหลวงมีการละเล่นมากมายสำหรับเด็ก ๆ ให้จู๋เยวี่ยพาเจ้าไปเที่ยวเล่น”“หืม?! หม่อมฉันไม่ใช่เด็กนะเพคะ!”ฉางเสี่ยวหานที่เด็กกว่าเวินซื่อเพียงหนึ่งขวบปี แต่เพราะรูปร่างเตี้ย จึงดูไม่ต่างจากอายุสิบสองหรือสิบสามปี จ้องเขม็งพลางเอ่ยอย่างขุ่นเคืองทันที“
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 482
เวินซื่อนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มออกมา “ตกลง แม่ชีเข้าใจแล้ว”“แม่ชี?”เป่ยเฉินหยวนยังคงมองดูนาง เหมือนยังไม่ยอมเลิกราง่าย ๆเวินซื่อจนปัญญาขึ้นมาทันที “ตกลง ๆ ข้าเข้าใจแล้ว”บัดนี้แม้แต่คำแทนตัวก็เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆเมื่อพูดถึงตรงนี้ เวินซื่อก็ตระหนักถึงบางอย่างโดยพลันดูเหมือนว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจะไม่ค่อยแทนตัวเองว่า “ข้าผู้เป็นอ๋อง” เมื่ออยู่ต่อหน้านาง และไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อใดแต่ในเมื่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็เป็นเช่นนี้ นางก็เลยตามเลยแล้วกัน“ค่ำคืนนี้ยาวนาน คืนงานเทศกาลโคมไฟ อู๋โยวมาร่วมส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่กับข้า สนุกให้เต็มที่กันเถอะ?”หลังจากนั้นทั้งสองก็ละลายไปกับฝูงชนในเทศกาลโคมไฟ ในระเบียงยาวภายใต้โคมไฟประดับ เดินเตร่ไปทั่วถนนทั้งสาย ชมตรงนี้ จับจ่ายตรงนั้น ไม่นานเป่ยเฉินหยวนก็ถือของเต็มมือมีโคมไฟประดับที่ซื้อพร้อมกับเวินซื่อ โคมลอยน้ำที่สามารถลอยได้ โคมไฟหลากสีสันที่ได้มาจากการทายปริศนาโคมไฟ ยังมีมันเทศอบไว้กิน และของหวานไว้ดื่ม อย่างแล้วอย่างเล่าในตอนแรกยังคงถือไว้ในมือของเวินซื่อ แต่สักพักก็มาอยู่ในมือของเป่ยเฉินหยวน อีกครึ่งทางข้างหน้าก็น่า
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 483
เป่ยเฉินหยวนเห็นนางดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงเอ่ยปากขึ้น “แค่พวกโจรไม่กี่คนเท่านั้นเอง กวาดล้างหมดสิ้นแล้ว”ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?นึกไม่ถึงเลยว่านางจะไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย!เวินซื่อเบิกตากว้าง การแสดงออกทางสีหน้ามีความตกใจมากทีเดียว“วางใจได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเขามารบกวนท่าน”เขาจัดการได้อย่างสะอาดหมดจด ทุกครั้งโจรและนักฆ่าเหล่านั้นยังไม่ทันได้เฉียดข้างกายเวินซื่อ ก็ถูกเป่ยเฉินหยวนกำจัดทั้งหมดแล้วหลังจากสังหารจนหมดสิ้น เป่ยเฉินหยวนก็รู้สึกแปลก ๆเขาหรี่ตาลงเล็กน้อยคนเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่ได้เจาะจงที่อู๋โยวเพียงผู้เดียว มีดดาบของสองคนในนั้นวาววับอยู่ข้างลำตัวของเขาอย่างชัดเจนคนกลุ่มนี้จับจ้องพวกเขาทั้งสองคนจะเป็นใครกันนะ?ใครกันที่หาญกล้าเช่นนี้ กล้าพุ่งเป้าไปที่อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนและธิดาศักดิ์สิทธิ์ในเวลาเดียวกัน?ในเมื่อถูกกำจัดหมดแล้ว เวินซื่อก็ไม่อยากเสียอารมณ์ จึงยังไม่ได้ว่าอะไร พลางยิ้มกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ ใกล้จะถึงริมแม่น้ำแล้วพอดี”ถนนที่จัดงานเทศกาลโคมไฟอยู่ไม่ไกลจากริมแม่น้ำดังนั้นทุกครั้งที่มีการจัดงานเทศกาลโคมไฟในเมืองหล
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 484
“นักฆ่าในงานเทศกาลโคมไฟ ท่านมีใครที่น่าสงสัยบ้างหรือไม่?”ระหว่างทางไปส่งเวินซื่อกลับอารามสุ่ยเยว่ เป่ยเฉินหยวนได้ถามขึ้น“คนที่ต้องการฆ่าข้าก็มีเพียงไม่กี่คน ถ้าไม่ใช่คนของจวนเจิ้นกั๋วกง ก็เป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังเวินเยวี่ย ข้าเอนเอียงไปทางผู้ลึกลับกลุ่มนั้นที่อยู่เบื้องหลังเวินเยวี่ยมากกว่า”เวินซื่อนึกถึงที่จู๋เยวี่ยบอกนางไว้ก่อนหน้านี้ ยอดฝีมือลึกลับที่เฝ้าอยู่ในเรือนของเวินเยวี่ยผู้นั้นในเมื่อมีคนลอบสังหาร ก็ต้องเกี่ยวข้องกับยอดฝีมือลึกลับผู้นั้นเป็นแน่แต่ในขณะนี้เป่ยเฉินหยวนได้บอกว่า “ไม่ได้มีแค่กลุ่มเดียว”“หืม?”เวินซื่อมองไปยังเป่ยเฉินหยวนที่อยู่นอกหน้าต่างด้วยความฉงนเป่ยเฉินหยวนอธิบายว่า “คืนนี้ในบรรดาผู้ที่ลอบสังหาร มีสองคนที่มีทักษะแตกต่างจากคนอื่น ๆ”เวินซื่อแปลกใจขึ้นมาทันที “ยังมีคนต้องการฆ่าข้าด้วยหรือ?”“หรือบางทีอาจจะไม่ได้ต้องการฆ่าท่าน”“แล้วคือ…?”เวินซื่อนิ่งไปชั่วครู่ นึกอะไรได้บางอย่างขึ้นมาในหัวอย่างฉับพลัน พลางขมวดคิ้ว “พวกเขามาเพื่อฆ่าท่านหรือ?”นางมีสีหน้าเป็นกังวลทันที “ท่านมีใครที่น่าสงสัยบ้างหรือไม่?”คำพูดนี้ถึงคราวที่เวินซื่อใช้ถามเป่ยเ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 485
เมื่อคิดดูแล้วต้องเป็นเรื่องโรคระบาดในลู่โจวก่อนหน้านี้ได้แพร่กระจายออกไปนอกพรมแดนตะวันตกแน่นอน จึงมีผู้สอดแนมต่างเผ่าฉวยโอกาสขณะที่หนิงหย่วนโหวไม่ได้เตรียมตัวแอบข้ามพรมแดนตะวันตก แทรกซึมเข้ามาในหมู่ประชาชน แล้ววิ่งเข้ามาในเมืองหลวงเพียงแต่ก็ไม่รู้ว่าไปปลุกเร้าความกล้ามาจากไหน กล้าลอบสังหารอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของพวกเขาอย่างไม่น่าเชื่อ!โชคดีที่ท่านอ๋องของพวกเขาตื่นตัวอยู่เสมอ ไม่ยอมให้คนเหล่านั้นเป็นต่อสำหรับเรื่องเสียโฉมนั้นคาดเดาได้ง่าย หน้าตาของต่างเผ่าแตกต่างจากคนในราชวงศ์ต้าหมิง หากไม่ทำให้เสียโฉม มองปราดเดียวก็อาจจะแยกแยะได้แล้วแต่เมื่อเกาเย่าคิดถึงเรื่องนี้ ก็รู้สึกทันใดว่าไม่ปกติทำไมการเตรียมตัวของชาวต่างเผ่าเหล่านี้ดูเหมือนจะรอบคอบ แต่ก็ไม่รอบคอบมากนัก?การลอบสังหารทำได้อย่างน่าประหลาดไม่พอ ซ้ำยังกระจอกงอกง่อยเหมือนเด็กเล่นเช่นนี้อีกยังไม่ต้องพูดว่าพวกทำเพื่อจุดประสงค์ใดกันแน่ แต่ในเมื่อใช้ความพยายามอย่างสุดกำลังถึงมาที่เมืองหลวงได้ หากต้องการลอบสังหารก็ควรจะวางแผนดี ๆ ถึงจะถูกแต่เห็นสภาพพวกเขาเช่นนี้ที่ส่งคนมาเพียงไม่กี่คนสามารถทำให้ท่านอ๋องของพวกเขาผิวถลอกไ
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 550
ถึงขั้นเอาอีกฝ่ายมาข่มขู่เวินจื่อเยวี่ย ทำให้เวินจื่อเยวี่ยต้องเลือกระหว่างนางและหลินเนี่ยนฉือแล้วนางสารเลวที่ยังไม่เดินผ่านประตูเข้ามาจะเอาอะไรมาเทียบกับนาง!เวินเยวี่ยโกรธจัดจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในเสี้ยววินาทีที่ก้มศีรษะลง สายตาอาบยาพิษช่างน่าสะพรึงกลัว“ยุแยงตะแคงรั่ว?”เวินซื่อแค่รู้สึกว่าคำพูดของเวินจื่อเยวี่ยน่าขบขันมาก “มีเพียงคนที่มีหัวใจเท่านั้นถึงจะรู้สึกว่าใคร ๆ ก็เป็นเช่นนี้”นางเหลือบมองเวินเยวี่ยแวบหนึ่งอย่างเฉยชา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แยแส “ท่านคิดว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้จะใช้พวกท่านไปก่อกวนความสงบของนางหรือ? ฝันไปเถอะ พวกท่านยังไม่คู่ควร”“เหอะ พูดเสียน่าฟัง ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายที่เจ้าเขียนไปฟ้อง หลินเนี่ยนฉืออยู่ที่อู๋โจวอยู่ดี ๆ จะเข้ามาที่เมืองหลวงทำไม? แล้วยังต้องการถอนหมั้นกับข้าอีก?!”ถึงตอนนี้เวินจื่อเยวี่ยยังคงเชื่อว่าเวินซื่อไปพูดอะไรกับหลินเนี่ยนฉือ ถึงทำให้หลินเนี่ยนฉือทำเช่นนั้น“ท่านคิดว่าข้อมูลในใต้หล้านี้มีสิ่งใดที่สามารถปิดบังได้อย่างนั้นหรือ? จวนเจิ้นกั๋วกงของพวกท่านได้ทำเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้า ไร้ยางอายมาไม่น้อย แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงตั้งน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 549
อูฐผอมซูบยังตัวใหญ่กว่าม้าการจะทำลายจวนเจิ้นกั๋วกงอันใหญ่โตแห่งนี้โดยอาศัยแมลงเพียงไม่กี่ตัว มันเป็นไปไม่ได้เลยแน่นอน มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างสิ้นเชิงเพียงแต่ราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงเกินไปอย่างเช่นการหมั้นหมายระหว่างจวนเจิ้นกั๋วกงและสกุลหลินเมื่อจวนเจิ้นกั๋วกงถูกกล่าวหาว่าสมคบคิดกับชาวต่างเผ่า เวินเฉวียนเซิ่งจะต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชำระล้างให้หลุดพ้นจากข้อกล่าวหานี้และวิธีการที่ดีที่สุดก็ต้องเป็นการดึงผู้คนให้เข้ามาพัวพันมากขึ้นสกุลหลินที่ยังมีการหมั้นหมายกับจวนเจิ้นกั๋วกงเป็นกลุ่มแรกที่รับศึกหนัก โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินซื่อ และจะกลายเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เวินเฉวียนเซิ่งดึงสกุลหลินให้ลงมาพัวพันด้วยดังนั้นก่อนจะยุติการหมั้นหมายระหว่างหลินเนี่ยนฉือและเวินจื่อเยวี่ย เวินซื่อยังไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ทว่า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแตะต้องจวนเจิ้นกั๋วกงได้ แต่การมีเวินเยวี่ยเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหาย“หมั้น...หมั้นหมาย?”ในขณะนี้ เสียงที่สับสนของเวินเยวี่ยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของ เวินจื่อเยวี่ย“พี่สาม ท่านหมั้นกับใครตั้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 548
“ท่าน…!”เวินเยวี่ยลมแทบจับเมื่อได้ยินที่เวินซื่อพูดนางข่มไฟโทสะเอาไว้ “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่คนของกองทัพธงดำเสียหน่อย ให้ท่านมาทำการค้นหา ไม่น่าจะเหมาะสมกระมัง?”เวินเยวี่ยฝืนยิ้ม “ท้ายที่สุดแล้วบุญคุณความแค้นระหว่างพี่หญิงห้ากับเยวี่ยเอ๋อร์นั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งกันทั่วทุกคน ถ้าเกิด…”ประโยคสุดท้ายนี้ไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด แต่ก็สามารถเข้าใจทุกอย่างที่ควรเข้าใจถ้าเกิดเวินซื่อเข้าไปวางกลอุบายบางอย่างเพื่อใส่ร้ายนางแล้วจะทำเช่นไร?เวินซื่อหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเวินเยวี่ย รอยยิ้มเล็ก ๆ เผยออกมาบนใบหน้าอันบริสุทธิ์ผุดผ่องและงดงามของนาง “ข้าไม่ต่ำช้าไร้ยางอายเหมือนเจ้า”ใบหน้าของเวินเยวี่ยสลดลงเพราะดำด่าของนางทันทีแต่วินาทีต่อมาก็ได้ยินเวินซื่อพูดว่า “แต่ว่านี่มันก็เป็นปัญหาจริง ๆ ในเมื่อคุณหนูหกสกุลเวินเป็นกังวลเช่นนี้ เช่นนั้นข้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ขอยืนค้นหาอยู่ที่ประตูแล้วกัน”ยืนค้นหาอยู่ที่ประตูหรือ?แล้วจะค้นหาอย่างไร?ขณะที่เวินเยวี่ยและคนอื่น ๆ กำลังงุนงง เวินซื่อก็พลิกฝ่ามือ ก่อนจะหยิบขวดหยกขวดหนึ่งออกมาจากกลางฝ่ามือของนางฉางเสี่ยวหานก้าวเข้าไปรับขวดหยกจากมือของเว
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 547
“เหลวไหลสิ้นดี!”แววอันตรายฉายผ่านดวงตาอันคมกริบของเวินเฉวียนเซิ่งในทันใดเขาจ้องไปที่รถม้าที่เวินซื่อนั่งอยู่ สายตามองทะลุช่องว่างของม่านหน้าต่าง พลางชี้ตรงไปที่เวินซื่อ “เวินซื่อ เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เจ้ากำลังใส่ร้ายขุนนางในราชสำนักซึ่งเป็นความผิดร้ายแรง!”“หากเจ้าไม่สามารถแสดงหลักฐานใด ๆ ได้ ต่อให้เจ้าจะเคยเป็นลูกสาวของข้า ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ เด็ดขาด!”“เจิ้นกั๋วกงไม่จำเป็นต้องใจร้อนขู่ขวัญเช่นนี้”ว่าแล้วเวินซื่อก็ยกมือขึ้นเปิดม่านรถแล้ว เดินออกมาจากด้านในอย่างช้า ๆเสี่ยวหานก้าวไปข้างหน้าอย่างมีไหวพริบ ทำตามสาวใช้เหล่านั้น เอื้อมมือออกไปช่วยประคองธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนางลงจากรถม้าช้า ๆหลังจากลงสู่พื้นและยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว เวินซื่อก็เงยหน้าขึ้นมองเวินเฉวียนเซิ่งผ่านกองทัพธงดำ นางยิ้มเล็กน้อย “ถ้าธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่มีหลักฐาน วันนี้จะกล้านำกองกำลังไปปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของท่านได้อย่างไร”การทำงานตามคำสั่งส่วนตัวของอ๋องผู้สำเร็จราชการเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การทำงานตามพระราชโองการของฝ่าบาทก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเวินซื่อยกมือขึ้น รับพระราชโองการจากมือของกองทัพ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 546
ให้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมาหนุนหลังนางแล้วอย่างไรต่อ เขาไม่เชื่อว่า อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้สง่างามจะบังคับเขาให้ถอนหมั้นได้อย่างนั้นหรือ!เมื่อเวินเฉวียนเซิ่งได้ยินเวินจื่อเยวี่ยพูด ก็มองเขาแวบหนึ่งอย่างเย็นชา “เจ้าควรคิดหาวิธีช่วยพี่ใหญ่ของเจ้าก่อนดีกว่า ถ้าครั้งนี้พี่ใหญ่ของเจ้าตาย ก็อย่าได้คิดเรื่องหมั้นหมายเลย ข้าเวินเฉวียนเซิ่ง ไม่มีลูกชายที่ใจไม้ไส้ระกำอย่างเจ้า”ใบหน้าของเวินจื่อเยวี่ยขรึมลงทันทีเขารู้ว่าลูกชายคนโปรดของบิดาไม่ใช่เขา แต่เป็นพี่ใหญ่ที่บิดาเลี้ยงดูอย่างสุดชีวิตจิตใจแต่เขานึกไม่ถึงว่ามาถึงขั้นนี้แล้ว บิดาจะยังโหดร้ายถึงเพียงนี้ เอาการหมั้นหมายของเขามาข่มขู่เขาเวินจื่อเยวี่ยไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ในขณะนี้ พ่อบ้านนั้นพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ท่านกั๋วกง คุณชายสาม ครั้งนี้ผู้ที่นำกองทัพธงดำมาไม่ใช่ท่านอ๋องขอรับ”เมื่อได้ยินคำพูดนี้เวินเฉวียนเซิ่งก็หันกลับไปหาพ่อบ้าน “ไม่ใช่เป่ยเฉินหยวนหรอกหรือ? แล้วใครล่ะ?”นอกจากฮ่องเต้น้อยและเป่ยเฉินหยวนเองแล้ว ยังมีใครอีกที่สามารถระดมกองทัพธงดำ ถึงขั้นกล้าปิดล้อมจวนเจิ้นกั๋วกงของเขาได้?ขณะที่เวินเฉวียนเซิ่งกำลังครุ่นคิดในหัวว
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 545
“เสี่ยวหาน ให้ข้าดูหน้าเจ้าหน่อยสิ”หลังจากขับไล่เวินเฉวียนเซิ่งและเวินจื่อเยวี่ยออกไปแล้ว เวินซื่อก็ดึงฉางเสี่ยวหานเข้ามา“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ตบไม่โดนหน้า ข้าหลบได้นิดหน่อย แค่ตบโดนหัวเท่านั้น”ถึงกระนั้น การตบของเวินจื่อเยวี่ยก็หนักหน่วงมาก จนศีรษะของฉางเสี่ยวหานถึงกับสั่นคลอนในตอนนั้น ใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนองได้“เจ้าไม่ต้องกังวล การตบครั้งนี้ข้าจะต้องเอาคืนเขาอย่างแรงแน่นอน”สีหน้าของเวินซื่อเคร่งขรึมลง น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งฉางเสี่ยวหานลุกขึ้นกล่าวว่า “ไม่ ๆ ๆ ไม่ต้องหรอกธิดาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อครู่ท่านช่วยตบคืนแทนเสี่ยวหานแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกเจ้าค่ะ”ฉางเสี่ยวหานรู้จักคนในเมืองหลวงน้อยมาก แต่หลังจากติดตามเวินซื่อมาเป็นเวลานาน ก็ได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดกับสองพ่อลูกคู่นั้นเมื่อครู่ ก็ย่อมสามารถคาดเดาตัวตนของพวกเขาได้อย่างง่ายดายคนหนึ่งคืออดีตบิดาของธิดาศักดิ์สิทธิ์ อีกคนคืออดีตพี่ชายของธิดาศักดิ์สิทธิ์ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นย่ำแย่มากพออยู่แล้ว หากธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องทะเลาะกับพี่ชายหนักขึ้นด้วยเรื่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 544
เขาขบริมฝีปากล่างแน่น กัดปากของตัวเองแตกเหมือนไม่รู้สึกตัว ปล่อยให้เลือดไหลลงจากมุมปากช้า ๆ“หลินเนี่ยนฉือล่ะ?”เวินจื่อเยวี่ยเอ่ยปากถามขึ้นทันใด“ข้าอยากพบนาง”“นางไม่อยากพบท่าน”เวินซื่อเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“ข้าบอกว่าข้าอยากพบนาง!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดลั่นอย่างฉุนเฉียวขึ้นมาทันใด พลางปัดมือของจางเสี่ยวหานออกมือของจางเสี่ยวหานถูกตีเจ็บ ตกใจสะดุ้งโหยง เมื่อนางรู้ตัวก็เอื้อมมือออกไปอีกครั้ง คว้าเพียงหนังสือถอนหมั้นฉบับนั้นไว้ส่วนจี้หยกก็ร่วงลงสู่พื้นดัง “ตุ้บ” ตามมาด้วยเสียงแตกหักดังขึ้น จี้หยกแยกออกเป็นสองส่วนทันทีเวินจื่อเยวี่ยที่ยังอยู่ในอาการฉุนเฉียวเมื่อได้ยินเสียงนี้อย่างกะทันหัน ก็ก้มหน้าลงมอง เกิดความสับสนขึ้นโดยพลันเขารีบเก็บจี้หยกขึ้นมา เมื่อมองดูรอยแตกหักนั้น ก็ไม่อาจยับยั้งไฟโทสะที่อัดอั้นอยู่เต็มอกไว้ได้ เพียงชั่วครู่ก็ระเบิดอารมณ์ใส่ฉางเสี่ยวหาน...“ใครให้เจ้าทำของของข้าพัง! เจ้าอยากตายหรือไง?!”“อะไรนะ? ไม่ใช่ข้า เป็นท่านต่างหากที่ปัดมือของข้าเอง...”“สาวใช้ต่ำต้อยอย่างเจ้ายังกล้าเถียงอีก!”เวินจื่อเยวี่ยลุกพรวดขึ้น สีหน้ามีรอยพยายาท ยกมือขึ้นตบหน้าฉางเส
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 543
เวินจื่อเยวี่ยมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านพ่อ พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”เวินจื่อเยวี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าน่าจะเข้าใจ เจ้าสาม”“ข้าไม่เข้าใจ!”เวินจื่อเยวี่ยตวาดออกมาทันใด พลางจ้องมองไปที่บิดาของเขาอย่างไม่ละสายตาเวินเฉวียนเซิ่งถอนหายใจอีกครั้ง “แค่การหมั้นหมายเท่านั้น พ่อรู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจยอมรับ แต่พี่ใหญ่ของเจ้ามีเวลาเหลือไม่มากแล้ว ถ้ายังไม่เอายากลับไปอีก เขาจะต้องตายในไม่ช้า”“เจ้าสาม เจ้าจะทนเห็นพี่ใหญ่ของเจ้าตายไปได้จริงหรือ?”เวินจื่อเยวี่ยที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเขาได้ถามด้วยเสียงอันสั่นเครือเล็กน้อย “ก็เลยต้องเสียสละการหมั้นของข้าเพื่อช่วยพี่ใหญ่อย่างนั้นหรือ? ทั้ง ๆ ที่เรายังมีวิธีอื่นอีก แต่ท่านก็ยังยืนกรานที่จะขอร้องเวินซื่อ?!”“ยังมีวิธีอื่นอีกหรือ?”สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลง น้ำเสียงแย่มาก “ไม่ว่าจะเป็นบัวหิมะก็ดี เห็ดหลินจือสีม่วงอายุหนึ่งร้อยปีก็ดี หรือหญ้าฝรั่นที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำก็ดี เจ้าคิดว่ามีสิ่งไหนหาง่ายบ้าง?!”“หากพี่ใหญ่ของเจ้ายังยืดเวลาได้อีกครึ่งค่อนเดือน พ่อก็จะไม่รีบร้อนเช่นนี้! แต่นี่พี่ใหญ่ของเจ้าอาจตายได้
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 542
นางมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างเย็นชา “ท่านไม่มีคุณสมบัตินี้ตั้งนานแล้ว”“เวินซื่อ! จงระวังท่าทีในการพูดจาของเจ้าด้วย แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่ความสัมพันธ์พ่อลูกของเจ้ากับพ่อจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง อย่าลืมว่ายังมีเลือดของสกุลเวินไหลเวียนอยู่ในตัวเจ้า”“ใครบอกว่าเปลี่ยนแปลงไม่ได้?”เวินซื่อยิ้มเยาะ “ความสัมพันธ์นี้จะเปลี่ยนไปในไม่ช้า แต่ตอนนี้ขอวกกลับเข้าประเด็นก่อน ท่านเจิ้นจั๋วกง ท่านยังไม่ได้บอกตัวเลือกของท่านเลย ท่านวางแผนที่จะเลือกใครกันแน่?”ล้มเหลวในการเล่นกับอารมณ์ ล้มเหลวในการข่มขู่กลับมาสู่เงื่อนไขข้อแรกสุดอีกครั้ง สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งเย็นชาลงระดับหนึ่งในทันใดเวินซื่อดูเหมือนจะมองไม่เห็นเลย เร่งรัดเขาด้วยอารมณ์ที่ดีมาก“ข้ามีเวลาไม่มากนัก ท่านเจิ้นจั๋วกงรีบตัดสินใจโดยเร็วที่สุดเถอะ มิฉะนั้นก็จะไม่มีการเจรจาใด ๆ อีกแล้ว”นางหันไปมองเวินเฉวียนเซิ่งด้วยรอยยิ้มตาหยี “‘พี่ใหญ่แสนดี’ ของข้าก็น่าจะมีเวลาไม่เพียงพอใช่ไหม?”“ถุย!”เวินจื่อเยวี่ยถ่มน้ำลายใส่นางอย่างรุนแรง “พี่ใหญ่ไม่มีน้องสาวที่ชั่วร้ายอย่างเจ้า!”“ถูกต้อง ข้าชั่วร้าย แต่ก็เทียบไม่ได้กับเว
