"แป๊ะ!"การตบที่เสียงดัง ตบจนเถาหยางล้มลงกับพื้น หน้ามืดอยู่พักหนึ่ง ลุกขึ้นไม่ได้"คุณ คุณจะตบคนได้อย่างไร คุณยังมีเหตุผลหรือไม่"สาวหางม้าสองข้างทั้งตกใจและโกรธเธอไม่คิดว่าคนของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้จะป่าเถื่อนและไร้เหตุผลขนาดนี้ พอพูดไม่ถูกใจก็ลงมือ"เหตุผล? พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ก็คือเหตุผล!"หัวหน้าทีมบังคับใช้กฎหมายหยิ่งผยองมาก "แค่นิกายต่ำต้อยอย่างพวกคุณ มีสิทธิ์อะไรที่จะเข้าสู่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้เพื่อชมการต่อสู้? ไม่เจียมตัวจริง ๆ ตอนนี้ จะไปไหนก็ไป ไม่งั้นผมจะตบทุกครั้งเมื่อผมเจอพวกคุณ!""พวกคุณกําลังใช้อํานาจรังแกคนอื่น ฉันจะร้องเรียนพวกคุณ!" สาวหางม้าสองข้างโกรธมาก"ร้องเรียนเราหรือ?"หัวหน้าทีมบังคับใช้กฎหมายหน้ามืดลง “ไอ้เหี้ย! กูว่าแกเบื่อที่จะมีชีวิตแล้ว!"พูดจบ ก็ชักมีดอย่างกะทันหัน ฟันใส่สาวหางม้าสองข้างสาวกลัวจนกรีดร้อง อยากจะหลบแต่ก็ไม่ทันแล้วเมื่อเห็นว่ากําลังจะถูกฆ่าตาย มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ยื่นออกมา และจับแขนหัวหน้าทีมบังคับใช้กฎหมายใบมีดที่คมหยุดอยู่กลางอากาศ ฟันลงไม่ได้คนที่ลงมือ เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี แต่งตัวธรรมดาคนหนึ่งข้างหลังผู้ชายยังม
ในเวลานี้ สาวหางม้าสองข้างก็ก้าวไปข้างหน้า และแสดงความคารวะต่อลู่เฉินสองคน "ฉันชื่อหลินหรง เป็นศิษย์ของหุบเขาจิ้งเยว่ ไม่รู้ว่าทั้งสองท่านแซ่อะไรคะ""ผมแซ่ลู่ คนนี้แซ่จาง" ลู่เฉินแนะนําอย่างง่าย ๆ"สวัสดีค่ะศิษย์พี่ลู่ รุ่นพี่จาง"หลินหรงทำตัวสุภาพเรียบร้อย และแสดงความคารวะอีกครั้ง"แม่งเอ้ย กล้าตบผมเหรอ ดูสิว่าผมจะเตะให้นายตาย!"เถาหยางที่ถูกตบก่อนหน้านี้ได้ตอบสนองแล้ว ก็รีบวิ่งไปหาหัวหน้าทีมบังคับใช้กฎหมายที่หมดสติทันที ต่อยและเตะต่าง ๆ เพื่อระบายความโกรธในเมื่อกี้โดนตบอย่างไม่มีเหตุผล เขาก็อยากจะฆ่าคนแล้ว"เอาล่ะ ศิษย์พี่ใหญ่ หยุดตีได้แล้ว ถ้าตีอีกก็จะตายแล้ว"เมื่อเห็นว่าสภาพไม่ดีแบ้ว หลินหรงก็รีบส่งเสียงห้าม"ฮึ่ม! ตีเขาให้ตายก็สมน้ำหน้า ไอ้คนที่อาศัยอิทธิพลและบารมีมาข่มเหงรังแกผู้อื่น"เถาหยางยังคงไม่สบายใจ หลังจากเตะสองครั้งอีกครั้ง ถึงจะเดินกลับมาด้วยความพึงพอใจ"ศิษย์พี่หลู่ รุ่นพี่จาง นี่คือศิษย์พี่ใหญ่ของเรา ชื่อเถาหยางค่ะ" หลินหรงแนะนําทันทีอีกครั้ง"สวัสดี" ลู่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย"ฮึ่ม! เมื่อกี้ทำไมพวกคุณมายุ่งเรื่องของคนอื่นล่ะ" เถาหยางทำหน้าเย็นชาและน้ำเสี
"เอาล่ะ ศิษย์พี่ใหญ่ เลิกก่อกวนได้แล้ว"ขณะที่เหล่าจางทนไม่ไหวแล้ว หลินหรงก็ส่งเสียงห้ามทันที "อย่างไรก็ตาม ศิษย์พี่ลู่และรุ่นพี่จางก็ช่วยเรามาแล้ว คุณพูดแบบนี้ มันมากเกินไปหรือเปล่า"เมื่อกี้ถ้าลู่เฉินไม่ได้ลงมือ เธอก็อาจจะเสียชีวิตไปแล้วตอนนี้เถาหยางพูดอย่างหยาบคายขนาดนี้ เธอจะไม่พอใจมาก"น้องหรง ไม่ใช่ว่าผมจะก่อกวน แต่เป็นพวกนี้ดูถูกหุบเขาจิ้งเยว่ ผมแค่ต้องพิสูจน์และแสดงให้พวกเขาเห็นฝีมือดีเด่นของหุบเขาจิ้งเยว่!" เถาหยางพูดอย่างชอบธรรม"คุณนี่เป็นการแสดงที่ไหน เห็นได้ชัดว่าเป็นการยั่วยุ ถ้าคุณเป็นแบบนี้อีก ฉนจะโกรธแล้วนะ" หลินหรงขมวดคิ้ว"ได้ ๆๆ เมื่อกี้เป็นความผิดผม ผมจะไม่แสดงแล้ว คุณอย่าโกรธนะ"เถาหยางยิ้มให้ มีความประจบเล็กน้อย"ศิษย์พี่ลู่ รุ่นพี่จาง ขอโทษจริง ๆ ศิษย์พี่ใหญ่ของฉันหุนหันพลันแล่นเล็กน้อย หวังว่าพวกคุณอย่าถือสาเขาเลยค่ะ"หลินหรงหันหลัง โค้งคํานับเพื่อขอโทษเหล่าจางและลู่เฉิน"ช่างเถอะ เห็นแก่ว่าสาวน้อยอย่างคุณยังมีเหตุผลอยู่ ผมจะไม่ถือสาเด็กคนนี้แล้ว" ในที่สุดเหล่าจางก็ทนไว้"ฮึ่ม! แสร้งทําเป็น!" เถาหยางเบ้ปากถ้าต้องลงมือจริง ๆ เขาสามารถรื้อคนเก่าคนนี
พอคําพูดนี้พูดออกมา นักสู้บางคนที่อยู่รอบตัวก็มองมาด้วยสายตาแปลก ๆไอ้งี่เง่านี่มาจากไหนเหรอ กล้าเปรียบเทียบกับการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มได้อย่างไรคนอื่นเขาเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดที่ฆ่าท่านจื่อหยาง และท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แม้แต่อัจฉริยะของทุกสำนักก็ไม่กล้าหยิ่งผยองเช่นนี้ คนที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่งจะกล้ามาพูดจาไร้ยางอายที่นี่ล่ะ"ศิษย์พี่ใหญ่! พูดอย่างระวังหน่อย!"หลินหรงขมวดคิ้วและลดเสียงลง "การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มเป็นอัจฉริยะทางศิลปะการต่อสู้ที่หายากในร้อยปี เป็นการดํารงอยู่ที่เหมือนปีศาจ พวกเราจะเปรียบเทียบได้ยังไง"เขากลายเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือเมื่ออายุยี่สิบกว่าปี แต่พวกเขา ยังไม่ได้มาถึงขอบเขตการฝึกร่างขั้นเซียนเทียนเลยช่องว่างระหว่างทั้งสองฝ่าย แตกต่างกันราวกับฟ้าและดินแม้ว่าพวกเขาจะพยายามมาตลอดชีวิต แต่ก็ยากที่จะเปรียบเทียบได้"เฮ่ย! น้องหรง คุณนี่ส่งเสริมโมเมนตัมของผู้อื่นในขณะที่ดูถูกตนเองอยู่ ต้องรู้ว่า ศิษย์พี่ใหญ่ของคุณอย่างผม เป็นผู้ชายที่ในอนาคตจะเป็นปรมาจารย์การฝึกร่างขั้นจงซือนะ เทียบกับการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มคนนั้น ไม่เลวกว่าเลย" เถาหยางเต็มไป
"อะไรนะ จั่วซินเยว่ สาวกที่มีตำแหน่งสูงสุดของแก๊งเจิ้น?"พอคําพูดนี้พูดออกมา รอบตัวก็เกิดความโกลาหลสำนักสวนอู่เป็นหนึ่งในนิกายที่ดีที่สุดในเจียงหนานอยู่แล้ว และจั่วซินเยว่ซึ่งเป็นศิษย์เอกของแก๊งเจิ้น ก็ยิ่งเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงไปทั่วการฝึกฝนนั้นลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ได้ และมีท่าดาบที่ยอดเยี่ยม ในบรรดาเพื่อนวัยเดียวกัน มันเป็นการดํารงอยู่ที่โดดเด่นอย่างแน่นอน"มีข่าวลือว่าจั่วซินเยว่เย็นชาและไร้ความปราณี ฆ่าคนโดยไม่ลังเล ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะมีปัญหาแล้ว""สมน้ำหน้า ลูกศิษย์ของสํานักเล็ก ๆ คนหนึ่ง กล้าที่จะเปรียบเทียบกับการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่ม หยิ่งผยองและโง่เขลาจริง ๆ“......”คนรอบข้างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ล้วนเป็นสีหน้าดูละครในวงการศิลปะการต่อสู้ หมัดก็คือหลักการ ใครแข็งแกร่งกว่า คนนั้นก็เป็นคนตัดสิน"ที่แท้คือศิษย์พี่จั่ว ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วค่ะ"หลินหรงแสดงความคารวะทันที พยายามแก้ไขบรรยากาศเมื่อกี้แต่จั่วซินเยว่ไม่ได้มองเธอแม้แต่น้อย เธอจ้องตรงไปที่เถาหยาง กล่าวอย่างเย็นชาว่า "คุณเพิ่งพูดว่ามีพรสวรรค์และแข็งแกร่งมากไม่ใช่หรือ มาสิ ให้ฉันดูว่าคุณมีความสามารถมากแค่
เร็วมากและคล่องแคล่วด้วย"ฝ่ากระตุ้นเมฆ!"หลังจากเข้าใกล้แล้ว ฝ่ามือของจั่วซินเยว่ก็พลิกมา ตบไปที่หน้าอกและท้องของเถาหยางจากด้านล่าง "ฮึ่ม! ทักษะต่ำต้อย!"เถาหยางส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา เมื่อจะออกหมัด ก็ถูกจั่วซินเยว่ต่อยที่หน้าอก"บัง!"เสียงอึดอัดเถาหยางก็กระเด็นไปไกลหลายเมตรทันทีเหมือนจะถูกรถชนเมื่อตัวเขาอยู่ในอากาศ เลือดก็พ่นออกมาแล้ว พ่นหมอกเลือดขนาดใหญ่ลงจากนั้นก็ทุบลงอย่างแรง ลื่นไปสองสามเมตรบนพื้นถึงจะหยุดในที่สุด"ศิษย์พี่ใหญ่!"เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ลูกศิษย์ทุกคนของหุบเขาจิ้งเยว่ต่างตกตะลึง และรีบล้อมรอบไปพวกเขาไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าศิษย์พี่ใหญ่ที่พวกเขาภาคภูมิใจจะเปราะบางขนาดนี้แค่เผชิญหน้าก็โดนต่อยจนปลิวไป มันอ่อนแอไปหน่อยแล้วมั้ง"ก่อนต่อสู้เต็มไปด้วยความมั่นใจ พูดจาโผงผางต่างๆ ผมยังคิดว่ามันเก่งแค่ไหนเลยสิ ที่แท้ก็แค่นี้เองหรือ""มันขยะเกินไป แม้แต่ท่าเดียวก็ขวางไม่ได้ ยังกล้าท้าทายจั่วซินเยว่เหรอ ไม่รู้ที่ตายจริง ๆ""นิกายเล็ก ๆ ก็คือนิกายเล็ก ๆ เทียบไม่ได้กับยักษ์ใหญ่อย่างสำนักสวนอู่เลย อยู่เหนือมากเลย!"เมื่อมองไปที่เถาหยางที่บาดเจ็บสาหัสและอาเจียน
"ไก่อ่อนก็คือไก่อ่อน ไม่มีความสามารถ ยังเลียนแบบผู้อื่นมาลอบโจมตี""พ่ายแพ้ด้วยท่าเดียวก็น่าอายพอแล้ว ตอนนี้ขายหน้าไปหมดแล้ว""ถ้าผมเป็นเขา ผมคงต้องหาโพรงแล้วเจาะเข้าไปเลย"เมื่อมองไปที่เถาหยางที่เอาเปรียบไม่สำเร็จ กลับตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียเอง ทุกคนก็หัวเราะอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยอกล้อและดูถูกต่อหน้าสาธารณชน น่าอายจนแบบนี้ ก็คงจะไม่มีใครคนอื่นแล้ว"ไม่... เป็นไปไม่ได้!"การเยาะเย้ยของคนรอบข้างทําให้เถาหยางตกอยู่ในความสงสัยในตนเองเป็นครั้งแรกเขาเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่แข็งแกร่งที่สุดในหุบเขาจิ้งเยว่ และยิ่งเป็นผู้ชายที่ต้องเป็นปรมาจารย์ในการฝึกร่างขั้นจงซือด้วยไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์หรือความแข็งแกร่ง เขาก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้โดดเด่นเป็นไปได้อย่างไรที่แม้แต่ผู้หญิงก็เอาชนะไม่ได้?ที่เอาชนะไม่ได้ก็ช่างเถอะ แถมยังแพ้อย่างสิ้นเชิงอย่างนี้ ถึงขนาดแอบโจมตีก็ไม่มีประโยชน์ กลับทำให้ตัวเองบอบช้ำช่องว่างของทั้งสองฝ่าย มันกว้างขนาดนี้เลยเหรอหรือว่า เขาไม่มีความสามารถจริง ๆ ?"ไอ้คนใจร้าย ฉันไว้ชีวิตคุณ คุณไม่รู้จักหวงแหน จะมาแอบโจมตีอีกหรือ"จั่วซินเยว่หันกลับมาอย่
เมื่อไหร่กันที่มีผู้เชี่ยวชาญหนุ่มคนนี้โผล่ออกมาจากสังคม?"ศิษย์น้องจั่ว คุณได้เจอปัญหาอะไรหรือเปล่า"จังหวะนี้ ชายสวมเสื้อสีเขียวคนหนึ่งเข้าใกล้มาพร้อมนักสู้หนุ่มหลายคน ชายในชุดสีเขียวมีหน้าตาที่สง่างาม มีออร่าเข้มแข็ง ดวงตาเฉียบคม บนร่างกายมีความรู้สึกกดขี่เหมือนภูเขาทำให้คนไม่กล้ามองตรงไป"ดูเสื้อผ้าของคนเหล่านี้สิ เหมือนจะเป็นคนของแก๊งเจิ้นหุน?""ถูกต้อง! ผู้นําก็คือสาวกที่เก่งที่สุดของแก๊งเจิ้นหุน หยางเจี๋ย!""อะไรนะ หยางเจี๋ย? ได้ยินว่าคนนี้มีฝีมือทวนที่ไม่มีใครเทียบได้ ความแข็งแกร่งไม่สามารถคาดเดาได้ เป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นนําในหมู่คนรุ่นใหม่ จะแข็งแกร่งกว่าจั่วซินเยว่หลายเปอร์เซ็นต์!""แม้แต่หยางเจี๋ยก็มาแล้ว ครั้งนี้มีละครดีๆ ให้ดูแล้วนะ"การปรากฏตัวของหยางเจี๋ยได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนแก๊งเจิ้นหุนเป็นนิกายที่มีชื่อเสียงซึ่งเปรียบกับสำนักสวนอู่ได้ แม้ว่าจํานวนคนจะไม่มากเท่ากับสำนักสวนอู่ แต่ทุกคนเป็นศิษย์ชั้นยอดโดยเฉพาะหยางเจี๋ย ที่ได้รับการยกย่องให้เป็นศิษย์เอก ยิ่งเป็นอัจฉริยภาพด้านศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้การฝึกฝนได้สืบทอดจากหัวหน้าแก๊งเจิ้นหุนอายุสา