บทที่ 870

“ศิษย์พี่ใหญ่?”

เมื่อมองไปที่ชิวหยวีนที่ประจบ หงชิงเสียจะอธิบายได้ว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เธอไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายจะพูดแบบนี้ออกมา

ทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ต้อนรับที่ประตู

ปรากฏว่าในชั่วพริบตา ก็ยกคุณงามความดีให้กับตัวเองทั้งหมด

สำหรับความทุ่มเทของพวกเขา ยิ่งไม่ได้กล่าวถึงแม้แต่คําเดียว

รังแกคนไปหน่อยแล้วจริงๆ

“ฮะ?”

ลู่เฉินขมวดเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่สนใจคุณงามคุณงามอะไร แต่ก็ยังไม่พอใจเล็กน้อยที่ถูกคนอื่นวางแผน

“ได้ ชิวหยวีน คุณไม่ได้ทําให้อาจารย์ผิดหวังจริง ๆ”

ไป๋ซิ่วพยักหน้าอย่างปลื้มใจ "วันนี้จําคุณูปการอันยิ่งใหญ่ของคุณไว้ชั่วคราว เมื่อฉันฝึกคัมภีร์สาวหยกให้สำเร็จแล้ว จะได้สอนให้คุณทั้งหมดอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณอาจารย์ค่ะ”

ชิวหยวีนมีสีหน้าดีใจมาก

สิ่งที่เธออยากได้ก็คือประโยคนี้ การได้รับการฝึกฝนจากอาจารย์ มีค่ามากกว่ารางวัลอะไร

“ศิษย์พี่ใหญ่ คุณลืมพูดอะไรไปแล้วใช่ไหม?" หงชิงเสียเตือนประโยคหนึ่ง

ในฐานะที่เป็นศิษย์พี่น้องของอาจารย์เดียวกัน เธอไม่รับรางวัลก็ได้ ยังไงก็ทํางานแทนอาจารย์

แต่ลู้เฉินลำบากไป ไม่สามารถทําให้คนอื่นเสียเปรียบได้นะ

“พูดอะไร