บทที่ 872

"ลู่เฉิน ขอโทษ ฉันช่วยคุณไม่ได้"

หงชิงเสียคุกเข่าลงบนพื้นและดูโทษตัวเองเล็กน้อย "ฉันก็ไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ คุณลําบากมากอย่างนี้ สุดท้ายก็ไม่ได้รับค่าตอบแทนอะไรเลย"

"ค่าตอบแทนอะไรนั้นผมไม่สนใจเลย แต่เป็นคุณ เคยคิดไหมว่าจะออกจากวังยี่วหนวี่" จู่ ๆ ลู่เฉินก็ถาม

เมื่อกี้ที่หงชิงเสียถูกตี แม้ว่าเขาจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ลงมือ

ประการแรกคือมันเป็นความขัดแย้งภายในของวังยี่วหนวี่ ประการที่สอง ก็อยากให้คนตรงหน้าได้รับทราบข้อเท็จจริงเร็ว

"จากไป? ทําไม?"

หงชิงเสียขมวดคิ้วเล็กน้อย

"วังยี่วหนวี่มีบรรยากาศไม่เหมาะสม เจ้าวัดไม่ดี หลวงชีสกปรก มันไม่เหมาะกับคนอย่างคุณ" ลู่เฉินตรงไปตรงมามาก

"คุณ ห้ามดูถูกแก๊งของฉันนะ"

หงชิงเสียทำหน้าบึ้ง ไม่พอใจมาก

"ผมพูดผิดหรือ? แก๊งที่กลับดําเป็นขาว ไม่มีเหตุผล จะมีอนาคตอะไรได้?"ลู่เฉินพูดเบา ๆ

"อาจารย์ดีกับฉันมาก เพียงแต่คุณไม่รู้เท่านั้นเอง" หงชิงเสียแก้ต่าง

"อย่าไร้เดียงสาเลย ถ้าเธอปฏิบัติต่อคุณอย่างจริงใจ จะให้คุณน้อยใจหรือ?"

ลู่อวี่หัวเราะเยาะ "เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ทุกอย่าง แต่เธอกลับเข้าข้างศิษย์พี่ใหญ่ของคุณ แม้กระทั่งปล่อยให้คุณที