เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 179
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 180
เมื่อทุกคนมองดูหงเสี้ยวที่ถูกตีจนหน้าบวมช้ำพวกเขาถึงกับอึ้งไปหมดไม่มีใครคาดคิดว่า ลู่เฉินจะกล้าหาญขนาดนี้และกล้าตบหน้าหงเสี้ยวตระกูลหงเป็นหนึ่งในห้าตระกูลมหาเศรษฐีในนครเอกของมณฑลมีอำนาจมาก!มีลูกไม้ที่ไม่เหมือนใคร!ในฐานะที่เป็นผู้สืบทอดโดยตรง หงเสี้ยวก็เป็นเป้าหมายที่ตระกูลหงให้ความสําคัญกับการปลูกฝังปกติแล้วไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็จะมีผู้คนมากมายยกย่องไม่เคยมีใครกล้าทําให้เขาอับอายต่อหน้าสาธารณชน หรือแม้แต่ตบหน้าอย่างบ้าคลั่งขนาดนี้ผู้ชายคนนี้ จะบ้าไปแล้วหรือ?"แก แกกล้าตบกูเหรอ?"หางตาของหงเสี้ยวกระตุก ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย"ผมไม่ใช่แค่จะตบคุณ แต่ยังต้องทําลายมือของคุณด้วย"ลู่เฉินส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา แล้วเหยียบข้อมือของเขาจนหักโดยตรง"อ๊ะ!"หงเสี้ยวเจ็บปวดจนเหงื่อออกเต็มหน้าผากและใบหน้าเหยไปแต่เขาดันขยับตัวไม่ได้"หยุด!"ในเวลานี้ ต่งอวิ๋นตะคอกด้วยความโกรธ "ไอ้ลู่เฉิน! แกบ้าไปแล้วหรือ? แกรู้ไหมว่าหงเสี้ยวเป็นใคร? แกกล้าทําร้ายเขาหรือ?""ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นใคร กล้ามายั่วยุผม ก็ต้องโดนทุบตี"ลู่เฉินพูดอย่างสงบ "ฉาวหนานหนาน เขาเพิ่งตบหน้าคุณไม่ใช่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 181
มี มีพิษอยู่จริงๆหรอก มองไปงูสีแดงคายออกมาจากร่างกายของหงเสี้ยว ทุกคนก็ประหลาดใจแล้วใบหน้าแต่ละคนก็ไม่น่าเชื่อพวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าคุณชายที่ตระกูลหงเป็นคนที่มีอนาคตอย่างดีมากและมีอํานาจในทุกๆที่ด้วย แม้จะใช้วิธีชั่วร้ายแบบนี้มาขอความรักหงเสี้ยว ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นคนอย่างนี้ต่งอวิ๋นทั้งตกใจและโกรธ.เธอเชื่อใจหงเสี้ยวมากอยู่เสมอ แต่ที่สุดท้ายกลับถูกหลอกลวงอย่างลึกซึ้งแม้เกือบจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดผมใบหน้าหงเสี้ยวขาวอย่างมาก ไม่ได้พูดอะไรเลยความจริงก็ได้อยู่ในด้านหน้า แม้ว่าเขาจะใช้กลลวงอีก ก็ไม่มีความหมายใด ๆ " ฮึ่ม ! โชคดีที่ลู่เฉินฉลาด เห็นออกคุณเป็นคนร้าย มิฉะนั้นน้องเสวี่ยก็จะถูกคุณทำร้าย ฉาวอานอานทำหน้าแบบดูถูก.เธอเกลียดที่สุดผู้ชายที่น่ารังเกียจอย่างนี้เขาเองไม่มีความสามารถในการจีบผู้หญิง ก็กลับชอบใช้วิธีที่ระดับต่ำแบบนี้น่ารังเกียจจริงๆมู่หรงเสวี่ยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่สายตาที่มองไปหงเสี้ยวเพิ่มขึ้นรังเกียจและแจ้งเตือนเล็กน้อยใช่ ผมเป็นคนทําเพิษงูแห่งความรักแล้วยังไงล่ะ ผมก็ชอบน้องเสวี่ยจึงทำแบบนี้ ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นโดยหงเสี้ยวจู่ๆก็
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 182
แม้ว่าคำพูดแบบนี้แต่หัวใจของเธอก็รู้ในระดับของความรักที่บิดาสำหรับหงเสี้ยวในที่สุดก็จะเป็นเพียงเรื่องเล็กๆน้อยๆจนถึงหายเรื่องเกิดในครอบครัวที่ร่ํารวยสิ่งที่พิจารณาไม่เพียงแต่ความสุขชั่วคราว สิ่งส่วนใหญ่เป็นผลประโยชน์ของตระกูลก็ได้ ลุงฉิงชอบคุณมากเกินไปจะไม่ปล่อยให้คุณเสียใจแน่นอนเลย ฉาวอานอานพยักหน้าแล้วไม่ติดตามต่อแล้วฉาวหนานหนาน ไปแล้ว กลับบ้านนอนลู่เฉินหาวนอนหลังจากเก็บเข็มทองไว้แล้วก็พร้อมที่จะออกไปอยากหนีเหรอในขณะที่ใบหน้าของหงเสี้ยวดุร้าย เขากระโดดอย่างกะทันหันด้วยสายตาอย่างโหดร้ายเขากระโดดหน้าอย่างกะทันหันแล้วใช้มีดไปฃ่าลู่เฉินเลวาลู่เฉินไม่สนใจ มึงต้องตาย หงเสี้ยวคํารามอยู่และปลายมีดแทงอยู่เบื้องหลังของลู่เฉินอย่างรุนแรงด้วยระวังสีหน้าของฉาวอานอานและมู่หรงเสวี่ยเปลี่ยนไปหมดส่วนที่คนเหลือก็ตกใจที่หงเสี้ยวกระโดดอย่างกะทันหันไม่มีใครคิดได้ว่าหงเสี้ยวจะแอบโจมตีเอ๋ลู่เฉินอยู่ที่เดิมค่อยๆหันกลับไปมองตาที่บ้าคลั่งและรุนแรงของหงเสี้ยว คุณจะฆ่าฉันผมหรอกฆ่าคุณก็ยังไงล่ะ ขยะอย่างแกผมอยากฆ่าก็ฆ่าเลยหงเสี้ยวหัวเราะอย่างรุนแรงและใช้มือข้างเดียวอย่างแรงๆ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 183
ในชีวิตหน้าไปเรียนรู้ฉลาดหน่อยมองไปหงเสี้ยวที่ตายแล้วยังไม่ปิดตา ลู่เฉินโบกมือเดียวเอาร่างกายของเขาโยนออกไปเหมือนทิ้งขยะต๊อกพร้อมกับเสียงเบื่อในที่สุดร่างกายหนักของหงเสี้ยวก็ล้มลงที่เท้าของต่งอวิ๋นกับคนอื่นๆใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่น่าเชื่อถึงตายเขาก็ไม่เข้าใจว่าทําไมลู่เฉินล้าที่ฃ่าเขาเอ่อมองไปที่ศพที่อยู่ข้างเท้า, ทุกคนก็ตกใจมากแต่ละคนไม่ได้ตอบสนองตั้งนานคุณชายของตระกูลที่ร่ำรวย คนที่โชคดีของนครเอกของมณฑล แค่นี้ก็ถูกฆ่าตายแล้วหรอกเป็นไปได้ยังไงหลังจากที่ความเงียบสั้นๆทั้งห้องก็ครืนครั่นแล้วลู่เฉิน คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณคุณคุณ คุณฆ่าหงเสี้ยวจริงๆเหรอ ต่งอวิ๋นชี้ป ใบหน้าสวยาเต็มไปด้วยตกใจ.ลู่เฉินฆ่าหงเสี้ยวก็เท่ากับขอทานฆ่าจักรพรรดิมันเป็นเสียใจบ้าไปจริงๆเด็ก แกตายแน่ แกตายจริง ๆ เลยคุณฆ่าพี่หงเสี้ยวจากนี้ไปแม้โลกจะใหญ่กว่าก็ไม่มีที่พักของคุณคุณจะได้รับการตอบโต้บ้าของครอบครัวหง ไม่เพียงแต่คุณยังมีครอบครัวของคุณเพื่อนของคุณต่างเป็นเป้าหมายของการโจมตีที่สําคัญของตระกูลหงพวกเขาจะไปตายตามคุณเจียงหนิงคํารามซ้ําแล้วซ้ําอีกอารมณ์ตื่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 184
หลังจากที่ส่งฉาวอานอานถึงบ้านลู่เฉินก็กลับไปที่โรงพยาบาลผิงอันแต่เพิ่มเปิดประตูที่อยู่ภายในฉากแต่ทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแค่เห็นในโรงพยาบาลเหมือนถูกทุบทั่วไปดูวุ่นวายมากกล่องยากระจัดกระจายอยู่ทั่วส่วหลี่ชิงเหยาวิ่งไปรอบๆบ้านด้ายใบหน้ากังวลและเป็นเหงื่อไส้เดือนขาว...ไส้เดือนขาวอยู่ที่ไหนเธอถือใบสั่งยาในมือและมองไปรอบๆและในที่สุดก็อยู่ในตู้ยาที่สูงได้เห็นกล่องยาที่เก็บไว้เธอแค่ได้เหยียบเก้าอี้ไปเอาเนื่องจากสูงเกินไปคุณกําลังทําอะไรลู่เฉินออกเสียงเย็นทันทีหลี่ชิงเหยาตกใจลงโดยตรงจากเก้าอี้เมื่อเห็นหัวใก้ลจะถึงที่พื้นดินลู่เฉินจกอดเธอไว้อย่างมิจิตสํานึกร่างกายที่อ่อนของใหลี่ชิงเหยานในอ้อมของลู่เฉินด้วยลิ่นหอมลู่เฉินไม่ได้ลังเลหลังจากที่ช่วยคนยืนดี เขาก็ปล่อยมือทันทีคุณกลับมาแล้วเหรอตาของหลี่ชิงเหยาสว่างเล็กน้อยแต่เร็วๆนี้ถูกปกปิดว่าคุณไปที่ไหนตอนกลางคืน ทําไมโทรศัพท์ก็ไม่ติดต่อได้เพิ่งออกไปเที่ยวไม่ได้สนใจมือถือ คุณมาทําอะไร สีหน้าลู่เฉินมองไม่แยแสตามนีสัยที่ถือตัวของหลี่ชิงเหยาไม่เคยมาหาเขาก่อนฉันบังเอิญเดินผ่านและเห็นคุณปู่ไวน์เป็นลมที่ประตูเลยก็พาเขา
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 185
วิลล่าชิงอวิ๋นพ่อ โปรดช่วยพี่ลู่เถอะ มิฉะนั้นเขาจะตาย มู่หรงเสวี่ยคุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องฮึ่ม คุณยังมีหน้ามาขอร้องให้เขาเหรอ เด็กคนนี้ฆ่าหงเสี่ยว อาชญากรรมชั่วร้ายมาก หงจุนได้ระดมกำลังทหารชนชั้นทั้งหมดของเมืองเจียงหลิง วันนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ มู่หรงเฉิงด่าว่าพ่อ พี่ลู่เฉินช่วยฉันได้หลายครั้ง ก็เพราะว่าฉันคุณก็ช่วยเขาในครั้งนี้หน่อยเถอะ มู่หรงเสวี่ยน้ําตาไหลตรงตั้งแต่กลับมาที่วิลล่เธอก็คุกเข่าและพยายามขอความช่วยเหลือจากพ่อของเธอเพราะมีเพียงพ่อเท่านั้นที่สามารถอดกลั้นหงจุนบ้าได้ก็เพราะว่าเขาเคยช่วยคุณ ผมจึงไม่ได้ฆ่าเขาด้วยกัน หน้ามู่หรงเฉิงเย็นชาพ่อ ถ้าท่านช่วยไว้ชีวิตของพี่ชายลู่เฉิน ฉันจะฟังคุณทุกอย่างในอนาคต มู่หรงเสวี่ยเริ่มคุกเข่าหนักเร็วๆนี้หน้าผากเคาะออกจากเลือดเด็กสาวเหม็นคนนี้ ไม่รู้เรื่องจริงๆมู่หรงเฉิงลุกขึ้นยืนว่า เพื่อเด็กเหม็นที่ไม่เกี่ยวข้อง คุณต้องให้ผมทะเลาะกับตระกูลหงหรือไม่ คุณรู้ไหมว่าอะไรเป็นสถานการณ์สำคัญมาก ฉันไม่สนใจว่าอะไรสถานการณ์ ฉันรู้เพียงว่าพี่ชายลู่เฉินเคยช่วยฉันฉันต้องตอบแทนเขา มู่หรงเสวี่ยไหลน้ําตามาคุณคุณคุณ คุณเป็นคน
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 186
ผู้ชายคนนี้กล้ามาจริงๆหรอก นี่ไม่เอาชีวิดจริงๆแล้ว ความกล้าหาญน่ายกย่องแต่โง่เกินไปฝูงชนมีความวุ่นวายและสีหน้าของแต่ละคนดูแตกต่างกัน คุณก็คือลู่เฉินหรอกหงจุนเดินไปข้างหน้า เสียงเหมือนฟ้าร้องฉันเองลู่เฉินไม่เปลี่ยนสีหน้าลูกผมหงเสี้ยวคือคุณฆ่าแล้วหรอกดวงตาของหงจุนอย่างรุนแรงแสงที่รุนแรงใช่ลู่เฉินพยักหน้าอีกครั้งคุกเข่าและพูดหงจุนด่าโกรธว่าให้ผมคุกเข่าหรอก คุณยังไม่มีคุณสมบัติ ลู่เฉินกล่าวว่า คนที่นามสกุลหงผมให้โอกาสคุณหน่อย ตอนนี้ส่งมอบคนที่บุกรุกโรงพยาบาลผิงอัน ในเวลาเดียวกันคุณไปขอโทษด้วยคุกเข่าต่อคนเก่าเมา อย่างนี้ผมยังสามารถปล่อยให้คุณคั้รงหนึ่งได้คําพูดนี้พูดออก ที่เกิดเหตุก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายบ้าเอ้ย เด็กคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ ใก้ลตายยังกล้าถือตัวขนาดนี้หรอกฆ่าหงเสี้ยวตาย ยังให้ตาเฒ่าหงขอโทษด้วย มันเป็นไร้ความผิดทางกฎหมายจริงๆ ถือตัวมากคนที่ไม่รู้ก็ไม่กลัว เด็กคนนี้ยังไม่ตระหนักว่าเขาได้รุกรานใครทุกคนชี้ไปชี้มา พูดคุยเรื่อยๆ.เด็ก คุณรู้ไหมว่าคุณกําลังพูดถึงอะไรใบหน้าของหงจุนกลายเป็นมืดมนผิดปกติว่าตอนนี้คุณจึงเป็นคนจะตาย ถ้าคุณไม่อยากตายแบบน
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่ 187
อีก 10 นาที.ทั้งศิลปะการต่อสู้เป็นร้องไห้คร่ําครวญหมดลู่เฉินยืนอยู่คนเดียวในฝูงชนเหมือนปีศาจพระเจ้าเกิดในโลกศักดิ์สิทธิ์และน่ากลัวชายหนุ่มและหญิงหลายคนตกใจมากแต่ละคนจ้องมองตาเหมือนได้เห็นผีไม่มีใครคาดได้ว่าลู่เฉินรุนแรงขนาดนี้เพียงพึ่งพาแรงของคนเดียวก็แก้ไขทั้งศิลปะการต่อสู้หงได้ต้องรู้ว่าคนเหล่านี้ต่างเป็นคนยอดที่ศิลปะการต่อสู้ คนเดียวก็เท่ากับสิบคนได้แต่สุดท้ายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีถูกวางลงทั้งหมดนี่มันบ้าชัดๆบ้าเอ๊ย ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ คุณโชคดีใช่มั้ยเหี้ยกู นี่คือปีศาจที่ออกมาจากไหนเจียงหนิงกับคนที่ไม่กี่คนตื่นตระหนกกลัวแสงโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงไม่กี่คนก็ตะลึงปิดปากของพวกเขาคนเดียวสู่คนร้อย ฆ่าทุกอย่างไปหมดนี่มันแปลกใจจริงๆพิพิธภัณฑ์ศิลปะการต่อสู้หง ก็แค่นี้แหอะลู่เฉินยืนอย่างหยิ่ง สายตามองไปหง เด็ก ต้องยอมรับว่าคุณมีความสามารถเล็กน้อยจริงๆ ที่ก่อนผมดูถูกคุณแล้วหงจุนถอดเสื้อคลุมออกและเปิดเผยกล้ามเนื้อที่แข็งแรงและดาบที่เอวของเขาแต่ว่า ก็ถึงแค่นี้แล้ว วันนี้ผมจะเอาชีวิตสุนัขของคุณเองจากนั้นค่อยๆดึงดาบเป็นเวลาทั้งร่างกายล้
บทล่าสุด
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1200
กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ แล้วก็หยุดกะทันหันแสงแดดส่องลงมา เสื้อเกราะสีทองของเหลยว่านจุนส่องแสงประกาย และสะดุดตาเป็นพิเศษ"ดาบนี้เรียกว่าโพ่หยวีนกวน ผมเคยเก็บตัวมาสามปี ถึงจะเรียนรู้เทคนิคนี้ให้ได้""จนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยแสดงต่อหน้าคนนอกเลย""วันนี้ จะเป็นเกียรติในชีวิตของคุณที่สามารถตายด้วยดาบนี้ของผม!""ดูดาบผมสิ!"พูดจบ ดาบทองของเหลยว่านจุนก็สั่นอย่างกะทันหัน ตัวเขาก็กลายเป็นแสงสีทองที่แสบตา พุ่งลงมาอย่างรวดเร็วโมเมนตัมของมันยิ่งใหญ่เหมือนแม่น้ำไหลลง ไม่สามารถหยุดยั้งได้และอยู่ยงคงกระพัน"ดาบที่เร็วมาก ลมดาบที่น่ากลัวมาก""โอ้พระเจ้า นี่คือการลงโทษจากพระเจ้าหรือ น่ากลัวเกินไป!"“เมื่อดาบนี้ใช้ออกมา จะไม่มีใครหยุดยั้งได้ การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่ม ถึงตายก็ยังได้รับเกียรติ”ดาบที่น่าตกใจของเหลยว่านจุนทําให้เกิดความโกลาหลเหล่านักสู้ต่างสะเทือนใจแสงสีทองนั้นพราวเหมือนดวงอาทิตย์ ทําให้คนไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อยดาบนั้นตกลงมาเหมือนวันสิ้นโลกมาถึงมากพอที่จะทำลายทุกอย่าง!"ชางฉง!"ในขณะที่เหลยว่านจุนออกดาบ ลู่เฉินก็เคลื่อนไหวอย่างกะทันหันเห็นเพียงว่าเขาตบเบาๆ ดาบสีดำท
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1199
เมื่อที่เกิดเหตุสงบเหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวที รู้สึกแต่หลังเย็นและหวาดกลัวคลื่นกระทบของการโจมตีเมื่อกี้นั้นน่ากลัวเกินไปหากไม่ได้เตรียมการมานานและหลบได้ทัน เกรงว่าจะถูกประแทกจนได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีถึงกระนั้น พลังทําลายล้างที่น่ากลัวนั้นยังคงทําให้คนกลัวในใจ"ไม่เลว ความแข็งแกร่งของคุณแข็งแกร่งกว่าตอนที่อยู่ในป่าดำเลย"เหลยว่านจุนแบกมือข้างเดียวไว้ด้านหลัง และยิ้มเบา ๆ ดูเหมือนว่าชัยชนะอยู่ในมือแล้ว "น่าเสียดายที่คุณยังคงต้องตายในวันนี้""เหลยว่านจุน มีความสามารถจริง ๆ อะไร ก็ใช้ออกมาเลย มิฉะนั้นคุณจะไม่มีโอกาสแล้ว"ลู่เฉินยืนตัวตรงอย่างช้า ๆ สายตายังคงเย็นชาการโจมตีเมื่อกี้นั้น ทำให้เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเหลยว่านจุนเป็นยังไงถ้าไม่มีอะไรที่เกินความคาดคิด อีกฝ่ายใกล้จะมาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้วโชคดีที่ยังไม่ได้ทะลุไปอย่างเต็มที่เพราะเวลา ไม่งั้นจะรับมืออย่างลำบาก"ฮึ่ม! คุณไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริง ๆ"เหลยว่านจุนหรี่ตาเล็กน้อย โมเมนตัมเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เสื้อคลุมทั้งตัวไม่มีลมพัดแต่ปลิวอยู่ และส่งเสียงด้วย "คุณต้องดูความแข็งแกร่งที่แท้จริงของผมไม่ใช่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1198
การฝึกร่างขั้นจงซือก็มีคนที่แข็งแกร่งกว่าหรืออ่อนแอกว่า ช่องว่างของดินแดนเล็ก ๆ แต่ละระดับจะยากที่จะข้ามได้"หัวหน้าอู๋ประเมินคนนี้สูงเกินไปแล้ว"เจี่ยงซิวเจินส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม "ถ้าผมมองไม่ผิด หลังจากหัวหน้าเหลยเก็บตัวครั้งนี้ ความแข็งแกร่งได้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง จัดการกับลู่เฉิน ใช้สามท่าก็สามารถจัดการได้แล้ว""อ้อ เหรอ"อู๋หงต๋ายักคิ้ว ค่อนข้างประหลาดใจเหลยว่านจุนได้ประสบความสําเร็จอย่างมากในการฝึกร่างขั้นจงซือเมื่อหลายปีก่อน หากมีความก้าวหน้าอีก เขาจะใกล้มาถึงการฝึกร่างขั้นจงซือใหญ่แล้สไม่ใช่หรือถ้าเป็นเช่นนั้น สำนักงานเจิ้นอู่ก็ต้องประเมินมูลค่าของเขาใหม่แล้ว"ลู่เฉิน คุณไม่ควรมาท้าทายผม ตอนอยู่ในป่าดำ ผมเคยให้โอกาสคุณแล้ว ไม่คิดว่าคุณจะยังเอาไข่มากระทบหินอีก วันนี้ ไม่มีใครช่วยคุณได้แล้ว"เหลยว่านจุนยังคงเข้าใกล้ต่อไป โมเมนตัมที่น่ากลัวในตอนแรกก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งราวกับคลื่นสึนามิกวาดมา"แกร็บ แกร็บ...” ภายใต้การบีบอัดอย่างรุนแรง ออร่าที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ลู่เฉินก็เริ่มมีรอยแตกทีละรอยเกิดขึ้นเหมือนกระจกขนาดใหญ่ที่กําลังจะแตกรอยแตกแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และหนาแน่นขึ้นเรื
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1197
ภายใต้เสียงตะโกนของเหลยว่านจุน ใบไม่ต้องรับผิดชอบก็ส่งมาทั้งสองคนไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ เซ็นชื่อบนใบไม่ต้องรับผิดชอบและพิมพ์ลายนิ้วมือติดต่อกันการดวลกันสังเวียน จะเป็นหรือจะตายนั้นกำหนดโดยโชคชะตามาตลอด แต่โดยทั่วไปแล้วถ้าไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ฝ่ายชนะจะออมมือ นี่เป็นกฎที่ไม่ได้เขียนไว้แต่หลังจากเซ็นใบไม่ต้องรับผิดชอบแล้ว กฎนี้ก็ถูกทําลายแล้วไม่ได้ออมมือ ไม่มีทางถอย มีแค่สู้ชีวิตจะอยู่หรือตาย ไม่มีทางเลือกอื่น"ลู่เฉิน นี่เป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุดในชีวิตของคุณ"หลังจากเซ็นชื่อเสร็จแล้ว โมเมนตัมของเหลยว่านจุนก็เปลี่ยนไปแล้วจากการสง่างามกลายเป็นคนเฉียบคม และมีบารมีแรงกดดันที่เหมือนภูเขาถูกปล่อยออกจากร่างกายเขา และปกคลุมทั้งที่เกิดเหตุทันทีหลังจากนั้น เหล่านักสู้ที่อยู่ด้านล่างเวทีรู้สึกเพียงว่าร่างกายหนักขึ้น เหมือนมีก้อนหินที่มองไม่เห็นก้อนหนึ่งกดลงบนไหล่ของพวกเขา แม้แต่การหายใจก็เริ่มถี่ขึ้นคนที่อ่อนแอ ยิ่งหอบและเหงื่อออกเต็มหัว"แรงกดดันจากการฝึกร่างขั้นจงซือที่น่ากลัว หรือว่านี่ก็คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือ"ทุกคนสั่นใ
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1196
นี่อะไรกันเนี่ยไม่ใช่เพื่อตำแหน่งและอำนาจ เพื่อสร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ถึงมาท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้หรือทำไมจะฟังดูเหมือนเป็นการแก้แค้นระหว่างทั้งสองคน มีความแค้นอะไรหรือ"พวกบ้าที่ใจกล้า คุณกล้าดูถูกหัวหน้าพันธมิตรอย่างโจ่งแจ้ง เป็นบาปชั่วร้ายที่ให้อภัยไม่ได้จริง ๆ"เหลยเชียนฉงลุกขึ้นและตําหนิเสียงดังสมาชิกของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองในใจและตะโกนไม่หยุดเหลยว่านจุน เป็นหน้าเป็นตาของทั้งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ถูกใส่ร้ายในที่สาธารณะ ย่อมจะทนไม่ได้"ได้แล้ว เงียบหน่อย"เหลยว่านจุนยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ หยุดเสียงอึกทึกครึกโครมของสมาชิกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ แล้วก็พูดอย่างไม่เปลี่ยนสีหน้าว่า "ลู่เฉิน ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ที่ผมทําสิ่งต่าง ๆ จะเปิดเผยเสมอ คุณคิดว่าการพูดพล่อย ๆ ไม่กี่คําจะทําให้ชื่อเสียงของผมเสื่อมเสียได้หรือ""ใส่ร้ายเหรอ ฮึ่ม..."ลู่เฉินส่งเสียงฮื่มอย่างเย็นชา "คุณเขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้า กระทำสิ่งที่ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ของอาจารย์และศีลของบรรพบุรุษ สู้สัตว์ไม่ได้ด้วยซ้ำ คนหน้าซื่อใจคดอย่างคุณ ต้องถูกทุกคนลงโทษเลย""กําเริบเสิบสาน!"
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1195
"ถึงแล้วหรือ?"เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลายคนก็มองตามสายตาของเจี่ยงซิวเจินไปทันทีได้เห็นว่าหลังคาของสํานักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ มีเงาสีขาวหนึ่งกระโดดลงมาอย่างกะทันหันเงามนุษย์แกว่งไปแกว่งมาตามลม เบาเหมือนไม่มีอะไร เหมือนขนนกสีขาว"มาแล้ว หัวหน้าเหลยมาแล้ว"เมื่อมองดูเงามนุษย์ที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ทั้งสนามสู้ก็ฮือฮาขึ้นมาทันทีเหลยว่านจุน หัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ได้ปรากฏตัวในที่สุดท่ามกลางสายตาของทุกคน เหลยว่านจุนในชุดขาว แบกมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง เสื้อผ้าปลิว เท้าเหยียบบนลม ราวกับเป็นเทพเจ้าตกลงมาบนโลกลอยละลิ่วลงมาด้วยอารมณ์ที่ลึกลับและสูงส่งไม่มีบารมีที่บีบบังคับ ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่ง มีแค่ความศักดิ์สิทธิ์ที่ทําให้คนไม่กล้ามองตรง ๆ และไม่สามารถดูหมิ่นได้ในขณะนี้ เหลยว่านจุนเป็นเหมือนแสงที่สว่างที่สุดในโลกนี้ส่องบนแผ่นดิน สลายความมืดทำให้คนเคารพจากใจ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"ในเวลานี้ เหลยเชียนฉงลุกขึ้นก่อน และทําความเคารพ"ขอต้อนรับหัวหน้าเหลยเก็บตัวออกมา"เหล่าสาวกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้จํานวนมากที่อยู่ข้างหลังเขาก็พากันลุกขึ้น และตะโกนพร้
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1194
"น้อง ตราบใดที่คุณเข้าร่วมสำนักงานเจิ้นอู่ ผมสามารถตัดสินใจได้ อนุญาตให้คุณขึ้นตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า!" อู๋หงต๋าเสนอเงื่อนไขที่ดีในสำนักงานเจิ้นอู่ ตำแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้า อยู่เหนือผู้จัดการด้วยซ้ำเพิ่งเข้าร่วมก็ขึ้นสองระดับติดต่อกัน นี่เป็นการเลื่อนตําแหน่งเกินมาตรฐานแล้ว"ขอโทษครับ ผมยังคงไม่สนใจ"ลู่เฉินส่ายหัวอีกครั้งการปฏิเสธซ้ำๆทําให้อู๋หงต๋าขมวดคิ้วเขาไว้หน้ามากพอแล้ว ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้านี้จะไม่รู้จักชั่วดีขนาดนี้"ไม่ใช่มั้ง ขนาดตําแหน่งผู้ที่คอยปรนนิบัติหัวหน้าของสำนักงานเจิ้นอู่ก็ไม่เอา เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่?""มันเป็นเรื่องดีมากที่ได้รับความสำคัญจากสำนักงานเจิ้นอู่ เด็กคนนี้ไม่ซาบซึ้งเลยเหรอ ไม่รู้จักชั่วดีจริง ๆ""ฮึ่ม! การฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มอะไร ต่อหน้าสำนักงานเจิ้นอู่ เป็นไก่อ่อนทั้งนั้น"นักสู้ที่อิจฉาบางคน ต่างวิจารณ์ขึ้นการชักชวนของสำนักงานเจิ้นอู่ได้รับการยกย่องว่าเป็นเกียรติยศสูงสุดจากนักสู้มากมายแต่ลู่เฉินกลับปฏิเสธหลายครั้ง ไม่ได้เห็นสำนักงานเจิ้นอู่ในสายตาเลย หยิ่งผยองจริง ๆ"น้อง ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปจะไม่มาอีก คุณแน่ใจนะว่าจะไม่
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1193
"คุ้นตา?"เฉินหยวนเวยสงสัยเล็กน้อย "หรือว่าหัวหน้าอู๋เคยเห็นการฝึกร่างขั้นจงซือลู่มาก่อน""ผมอาจจะดูผิดแล้วมั้ง"อู๋หงต๋าสัมผัสเคราของตัวเอง ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แต่ก็จําไม่ได้ด้วยความทรงจําของเขา ตราบใดที่เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยม แทบจะเห็นแวบหนึ่งก็ลืมไม่ได้เลยอีกฝ่ายอายุยังน้อย ก็สามารถเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือได้ ในทั่วประเทศหลง จะเป็นคนที่หายากอัจฉริยะแบบนี้ ตามเหตุผลแล้ว ตราบใดที่เขาเคยเห็น ก็ไม่สามารถลืมได้แต่ตอนนี้ที่เขาจำไม่ได้ ก็พิสูจน์ว่าทั้งสองฝ่ายไม่รู้จักกัน"หัวหน้าอู๋ ท่านเดินทางมาไกล คงเหนื่อยแล้วแน่นอน กรุณาไปนั่งพักผ่อนด้วยครับ" เฉินหยวนเวยทำท่าเชิญด้วยมือเดียว"ไม่ต้องรีบ ผมจะไปพบการฝึกร่างขั้นจงซือหนุ่มคนนี้หน่อย"หลังจากบอกประโยคนี้ไป อู๋หงต๋าก็เดินตรงขึ้นสังเวียนเมื่อเห็นฉากนี้ เฉินหยวนเวยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติเหตุผลที่สําคัญที่สุดที่สำนักงานเจิ้นอู่แข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนพูดถึงก็จะเปลี่ยนสีหน้า ก็คือรับสมัครผู้มีความสามารถมากมายไม่ว่าจะเป็นคนชั่ยหรือคนดี ตราบใดที่มีความสามารถ ตราบใดที่มีทักษะที่โดดเด่น ตราบใดที่แข็ง
หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว บทที่1192
"ลู่เฉิน คุณต้องสู้อย่างยอดเยี่ยม สร้างชื่อเสียงไปทั่วโลก ให้ผู้คนเห็นว่าอะไรเรียกว่าไม่มีใครเทียบได้ อยู่ยงคงกระพัน!"มองดูด้านหลังที่ตั้งตรงนั้น จั่วซินเยว่พึมพํากับตัวเอง ในดวงตาที่สวยงามเต็มไปด้วยความรักและความนับถือผู้ชายตัวโต ก็ควรจะถือดาบยาว ทำคุณงามความดีชั่วนิรันดร์ แม้ข้างหน้าจะลำบาก ก็ยังก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและไม่เกรงกลัวนี่แหละ ถึงจะเป็นผู้ชายจริงๆ"กล้าท้าทายหัวหน้าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ วันนี้ก็คือวันตายของคุณ!"หยางเจี๋ยมีสีหน้ามืดมน และแอบสาปแช่งเขาแค่หวังว่าทันทีที่ลู่เฉินขึ้นไปบนเวที ก็ถูกเหลยว่านจุนต่อยจนตาย"ฮึ่ม! จะตายไม่ช้าก็เร็ว แค่มีชีวิตอยู่อีกกี่นาทีเท่านั้น"เหลยเชียนฉงยิ้มอย่างดุเดือด สายตาดุร้ายมาก"ศิษย์พี่ลู่ ต้องปลอดภัยเลยนะ"หลินหรง พนมมือไหว้ แอบสวดมนต์"แม่งเอ้ย เด็กคนนี้กล้าขึ้นไปจริง ๆ เขาคงไม่คิดว่าตัวเองทําได้จริง ๆ เหรอ"เถาหยางขมวดคิ้ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความเกลียดชังเขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เป็นเพื่อนวัยเดียวกัน ทําไมลู่เฉินถึงกลายเป็นการฝึกร่างขั้นจงซือ แต่เขาไม่ได้ฝ่าฟันไปถึงการฝึกร่างขั้นเซียนเทียนด้วยซ้ำทำไมล่
