บทที่ 4

โกศใส่กระดูกกระแทกพื้นแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน โมราและหยกที่ฝังอยู่บนตัวโกศกลิ้งไปบนพื้น ขี้เถ้าฟุ้งกระจายเต็มห้อง ทุกคนรีบปิดจมูกและปากทันที

บรรดาญาติที่กำลังทะเลาะกันอยู่ก็ต้องหยุดชะงัก เหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าถ้าอยู่ที่นี่ต่อต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ ๆ จึงพากันหนีไปคนละทิศคนละทาง

มีแค่เฉิงเหยียนชิงที่ยังคงด่ากราดเสียงดัง

“นังเจ้าเล่ห์ ฉันขอสาปเธอให้ไม่ได้ตายดีเหมือนกับแม่ของเธอ! ตายเหมือนผีไม่มีศาล!”

“ใครไม่ได้ตายดี?”

ในขณะที่เฉิงเหยียนชิงกำลังด่าติดลมบน ฉินเจิ้งก็เข้ามา

ฉินเจิ้งเดินขมวดคิ้วเข้ามาในห้อง ท่าทางของเขาดูหงุดหงิดราวกับถูกบังคับให้มา

“เฉินหลาน คุณคงไม่ได้จงใจแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อเจอผมหรอกนะ แม่ยายของผมเสียไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ยังไม่ทันสิ้นสุดเสียง น้ำเสียงหวานหยดย้อยของเฉิงเหยียนชิงก็ดังขึ้น

เธอปัดฝุ่นบนมือ แล้วตรงเข้าไปควงแขนของฉินเจิ้ง ก่อนจะซุกหน้าลงบนชุดสูทของเขา

“ประธานฉิน ทำไมคุณเพิ่งมาคะ ฉันถูกนังบ้านนอกคนนี้รังแกจะแย่อยู่แล้ว!”

เมื่อได้ยินคำว่านังบ้านนอก ฉินเจิ้งก็ขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นก็มองมาทางฉัน

เมื่อเห็นฉินเจิ้งไม่สนใจฉัน เฉิงเหยียนชิงก็ยิ่งกอดฉินเจิ้งแน่น พลางพูดออดอ้อน “ที่รักคะ เรื่องของคุณกับเธอฉันจะไม่ถือสาเอาความนะ ให้เธอรีบคืนเงินสี่สิบล้านให้คุณ ซื้อคอนโดที่ติดกับบริษัทให้ฉันได้พอดี คุณคิดว่ายังไงคะ?”

ในขณะที่เฉิงเหยียนชิงยังคงคิดเพ้อฝันอย่างมีความสุข ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะกลับแล้ว

เมื่อฉินเจิ้งได้ยินว่าสี่สิบล้าน ก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ รีบคว้าฉันมาถามว่า “ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่? ใครตาย? คุณเอาเงินสี่สิบล้านไปทำอะไร?”

ฉันมองรูปภาพผู้ตายที่ถูกเฉิงเหยียนชิงฟาดลงกับพื้นแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

เห็นได้ชัดว่าเขามองไม่ออกว่านี่คืองานศพแม่ของตัวเอง

และเพราะฉันเป็นคนซื้อบ้านหลังนี้ทั้งหมด เพียงแต่ในเวลาต่อมาแม่สามีได้ขอเข้ามาอาศัยอยู่

ฉินเจิ้งจึงคิดว่าฉันจัดงานศพให้ญาติของตัวเองไปโดยปริยาย

กระทั่งยังตำหนิฉันต่อราวกับว่าฉันยึดบ้านแม่สามีของเขา

“อีกเรื่อง แม่ผมอนุญาตให้คุณจัดงานศพที่นี่แล้วเหรอ? เรื่องอัปมงคลแบบนี้ทำไม...”

“ก่อนที่แม่จะเสียท่านเลือกเอง บอกจะว่าต้องใช้โกศสั่งทำให้ได้ แค่โกศก็สี่สิบล้านแล้ว”

ฉันตัดบทฉินเจิ้งทันที เมินเฉยต่อคำถามนี้ของเขาไปโดยอัตโนมัติ แต่กลับไปตอบคำถามก่อนหน้านั้นของเขา

ฉินเจิ้งตำหนิฉันโดยไม่คิด “คุณไม่มีเงินใช่ไหม? ถึงได้ใช้เงินของผม”

“ถ้าคุณไม่ใช่บัตรของผม คงไม่วุ่นวายแบบนี้”

ฉันเข้าใจความหมายของฉินเจิ้ง ถ้าฉันไม่รูดบัตรของเขา คงไม่ถูกเฉิงเหยียนชิงจับได้ เฉิงเหยียนชิงก็คงไม่มาสร้างความเดือดร้อนที่นี่

ที่ฉันถูกตบ ถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อย ถูกดูหมิ่น ยังเป็นความผิดของฉันอีกแน่ะ?

ฉันมองเฉิงเหยียนชิง แล้วมองฉินเจิ้ง จากนั้นก็พูดอย่างเนิบช้า

“แสดงว่าคุณยังไม่ได้บอกเธอว่าคุณแต่งงานแล้วสินะ?”

“แล้วคุณก็ยังไม่ได้บอกเธอว่าฉันคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เธอต่างหากที่เป็นเมียน้อยสินะ?”

เฉิงเหยียนชิงตะลึงงัน ก่อนจะหันกลับมามองฉันและฉินเจิ้ง และพูดอย่างไม่อยากเชื่อว่า “เป็นไปได้ยังไง?”

“ผู้หญิงบ้านนอกอย่างเธอ จะได้แต่งงานกับประธานฉินได้ยังไง? เธอบ้าไปแล้ว!”

ฉินเจิ้งไม่พูดอะไร

เฉิงเหยียนชิงผลักเขาอย่างแรง “ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่? ที่รักคุณรีบพูดสิ!”

ในที่สุดฉินเจิ้งก็ทนไม่ไหว สลัดมือของเฉิงเหยียนชิงอย่างแรงแล้วลุกขึ้นยืน แต่เขากลับใส่อารมณ์กับฉัน

“คุณจะไม่จบใช่ไหม? ต้องพูดให้ได้เลยใช่ไหม?”

“เมียนงเมียน้อยอะไรกัน หยาบคายที่สุด ถ้าเรื่องนี้ถูกแชร์ออกไปเหยียนชิงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

ฉินเจิ้งมองไปรอบตัว ดูเหมือนเขาจะเพิ่งเห็นว่าเศษปูนสีขาวขุ่นบนพื้นนั่นคือโกศใส่กระดูก

เขาตะลึงงัน ก่อนจะมองไปทางเฉิงเหยียนชิงด้วยสายตาเชิงถาม เฉิงเหยียนชิงจึงเกิดความลังเลที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

เขากอดเฉิงเหยียนชิงไว้ในอ้อมแขนอย่างปลอบโยน แตะจมูกของเฉิงเหยียนชิง “ครั้งนี้เหยียนชิงทำเกินไปจริง ๆ ไว้ผมค่อยให้เงินคุณก้อนหนึ่งเป็นการชดเชย ถ้าคุณกล้าแชร์เรื่องนี้ลงโซเชียล อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

พูดจบ ฉินเจิ้งก็โอบเฉิงเหยียนชิงเตรียมกลับ

ฉันตัดบทจนเขาต้องหยุดชะงัก “คุณไม่คิดจะถามหน่อยเหรอว่าใครตาย?”

ฉินเจิ้งขมวดคิ้วและหันกลับมา ดูเหมือนจะหมดความอดทนกับการบีบบังคับของฉัน

“แม้ว่าเราจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ผมหมดรักคุณนานแล้ว เรื่องนี้คุณต้องให้ผมพูดให้ชัดเจนให้ได้เหรอ? ดังนั้นไม่ว่าใครในบ้านคุณตาย ผมก็ไม่ได้มีหน้าที่ควักเงินและไม่ได้มีหน้าที่ต้องมาร่วมงานด้วยตัวเองด้วย”

“ตอนนี้ผมไว้หน้าคุณมากแล้วนะ หวังว่าคุณจะไม่ได้คีบจะเอาศอก เฉินหลาน”

ฉันยิ้มเยาะอย่างเยือกเย็น ข่มความเจ็บปวดตามร่างกาย เดินเข้าไปเก็บรูปภาพผู้ตายที่กระจายเต็มพื้นขึ้นมา แล้วโยนใส่หน้าฉินเจิ้ง

“คุณดูดี ๆ สิ นี่มันงานศพของใคร”

“แฟนสาวคนนี้ของคุณเป็นคนทำลายทุกอย่าง ตกลงมันเป็นโกศใส่กระดูกของใครกันแน่”