บทที่ 1

ท่ามกลางไฟ ฉันเฝ้าดูสามีกอดผู้หญิงอีกคนอย่างช่วยไม่ได้และวิ่งออกไปอย่างกระสับกระส่าย

และลูกชายที่ฉันให้กำเนิดมาด้วยค่าใช้จ่ายครึ่งชีวิตของฉัน เขาปกป้องเธออย่างใกล้ชิดกังวลว่าเธอจะล้ม เขาจะจับมือเธอไว้เป็นครั้งคราว

ตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาไม่เคยหันกลับมามองฉันเลย

หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความเศร้าโศก และฉันเป็นครอบครัวของพวกเขา แต่ในช่วงเวลาวิกฤติของชีวิตและความตาย พวกเขาไม่ลังเลที่จะยอมแพ้ฉัน

ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ซูรูหลานมาเคาะประตูบ้านฉันและต้องการพาลูกชายของเธอออกไปฉลองวันเกิดของเขา

ฉันปฎิเสธด้วยสีหน้าเย็นชา ลู่จือซิงซึ่งกําลังทําการบ้านในห้องได้ยินเสียงนั้นและรีบวิ่งออกไปและบังคับให้กระแทกฉันออกไป และจับมือเธอแล้วเดินออกไปด้วยใบหน้าที่มีความสุข

หัวใจของฉันเจ็บปวดและฉันพยายามหยุดเขาอย่างดื้อรั้น

แต่ลูกชายของฉันกัดแขนที่ฉันอุ้มเขาไว้อย่างแรง และมีอาการเกลียดชังในดวงตาของเขา

“ทำไมคุณไม่ปล่อยผมไปกับป้าหลานหลานล่ะ？

“ถ้าไม่มีคุณ ป้าหลานหลานก็ควรเป็นแม่ของผม มันจะดีกว่าถ้าคุณตาย！”

เขาคงเกลียดฉันจริงๆ ที่กัดแขนฉันด้วยรอยเลือด

ในระหว่างการจนมุมเกิดไฟลุกลามขึ้นที่ทางเดิน

เราทุกคนติดกับดัก รอคอยความช่วยเหลืออย่างใจจดใจจ่อ

ลูกชายของฉันไม่เคยมองมาที่ฉันเลย เขาแค่อยู่เคียงข้าง ซูรูหลานคอยปลอบเธออย่างอดทนเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยแล้วพูดว่า “ป้าหลานหลาน ไม่ต้องกลัว คุณสําคัญกับพ่อมาก เขาจะมาช่วยคุณโดยเร็วที่สุดอย่างแน่นอน”

ฉันเสียใจมากจนเกือบแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็ดปีแล้วถึงจะมีหมาแต่ก็ยังมีความรู้สึกอยู่

แต่เขาไม่ได้ เขาแค่เกลียดฉันเท่านั้น

และเหตุผลที่เขาเกลียดฉันนั้นไร้สาระมาก เพียงเพราะฉันปฏิเสธที่จะซื้อของเล่นราคาแพงน่าขันให้เขา และปล่อยให้เขาเล่นโทรศัพท์มือถือก่อนที่จะทำการบ้านเสร็จ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉันปฏิเสธที่จะสละตำแหน่งและให้ซูรูหลานเป็นแม่ของเขา

ถึงกระนั้น เมื่อฉันเห็นแผ่นหินเหนือศีรษะของเขากำลังจะหล่นลงมา ฉันก็รีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ลังเลที่จะปกป้องเขาไว้ในอ้อมแขนของฉัน

หินกระแทกหัวฉันและมีเลือดออก แต่เขาผลักฉันออกไป แล้วจับมือของซูรูหลานด้วยสีหน้าเป็นกังวล และถามเธอว่าเธอกลัวไหม

แม้ว่าลู่หยานจะบุกเข้าไปในประตูด้วยหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ แต่เขาก็รีบวิ่งไปโดยเร็วที่สุด ก็คว้าหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพียงชิ้นเดียวไปมอบให้ซูรูหลาน

“พ่อครับ ช่วยป้าหลานหลานก่อนเถอะ เธอสุขภาพไม่ค่อยดี แม่ของฉันขอให้ลุงคนอื่นๆ มาช่วยเธอ！”

ฉันยิ้มอย่างขมขื่นทั้งน้ำตา ยกขวดยาในมือขึ้นแล้วบอกพวกเขาว่า “ยาฉันเกือบจะหมดแล้ว และฉันก็อยู่ท่ามกลางควันหนาทึบได้ไม่นาน”

วันนี้เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ฉันต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการตกเลือดจากการคลอดอย่างรุนแรง และฉันกำลังนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัด โดยไม่ทราบชีวิตและความตายของฉัน

ก่อนที่ฉันจะโคม่า ฉันก็คว้ามือของลู่หยานแล้วขอร้องให้เขาเก็บเด็กไว้

ถ้าเกิดอุบัติเหตุจริงๆฉันจะปล่อยให้เขาเลือกที่จะละทิ้งฉันและปกป้องลูก

แต่วันนี้เจ็ดปีต่อมา ลูกที่ฉันให้กำเนิดมาทั้งชีวิตก็จับมือของลู่หยาน และขอร้องให้เขาช่วยคนอื่นก่อน

ลู่หยานมองมาที่ฉันอย่างเฉยเมย กอดซูรูหลานไว้ในอ้อมแขนของเขา และน้ําเสียงของเขาเย็นชามากจนฉันอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เขาพูดว่า “ฉินเหว่ย คุณเป็นหนี้รูหลานรอก่อนหน่อย เพื่อนร่วมงานของผมจะมาที่นี่เร็วๆ นี้”

ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ทำให้ฉันจับแขนเสื้อของเขาและอ้อนวอนเขา

"ลู่หยาน ฉันท้องแล้ว!! คุณสามารถเกลียดฉันได้ แต่คุณช่วยชีวิตลูกในครรภ์ของฉันไม่ได้! ”

ร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของลู่หยาน เขาแทบไม่ได้กลับบ้านในช่วงเวลานี้ และฉันก็ไม่เคยบอกเขาเลย

เมื่อเห็นความลังเลของพ่อ ลู่จือซิงก็เปิดนิ้วของฉันทีละนิ้วด้วยความโกรธ

“แม่ครับ คุณเห็นแก่ตัวไม่ได้หรอก! คุณจะโกหกพ่อได้ยังไง”

ซูรูหลานก็ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ในอ้อมแขนของเขา

ความสงสารในดวงตาของลู่หยานจางหายไปอย่างรวดเร็ว และเขาก็ล้มฉันลง และกอดซูรูหลานแล้วรีบวิ่งออกไปที่ประตู

ควันไฟที่พุ่งเข้าปกคลุมฉัน และการหายใจของฉันก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ

ขวดยารักษาโรคหอบหืดในมือของฉันเกือบจะว่างเปล่า

ฉันหายใจเข้าลึกๆ เป็นครั้งสุดท้าย และหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง

มีความขมขื่นอยู่ในใจของฉัน

คงจะดีกว่านี้ถ้าความสัมพันธ์ที่แย่นนี้ไม่ได้เริ่มต้นตั้งแต่แรก