LOGINShare
บทที่ 8
Related chapters
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 1
วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพเขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม”ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้งเขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด“รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”……ในตอนที่ซูสือเยี่ยนมาถึงก็คือหลังจากนั้นสองชั่วโมงเสื้อผ้าของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย คอเสื้อยังมีรอยลิปสติกติดอยู่ชัดเจนดูออกได้ไม่ยาก เขาเพิ่งเสร็จศึกรักมาพอเจอกับเจ้าหน้าที่ เขาก็พูดกระแทกกระทั้น “กระดูกของเสิ่นอี้อันล่ะ? ให้ผมมาเอาไม่ใช่เหรอ?”หลังจากเจ้าหน้าที่ยืนยันว่าเป็นเขาแล้วก็เอาโถที่บรรจุกระดูกของฉันยื่นให้เขาซูสือเยี่ยนรับมาแบบไม่ใส่ใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยการล้อเลียน“นี่ก็คือกระดูกของเสิ่นอี้อันเหรอ? คงไม่ใช่ว่าเอากระดูกหมาแมวที่ไหนมาหลอกผมไปเรื่อยหรอกนะ”เจ้าหน้าที่ตกใจ “คุณซูครับ นี่เป็นกระดูกของคุณเสิ่นจริง ๆ นะครับ มีบันทึกอยู่ คุณจะดูไหมครับ?”ซูสือเยี่ยนยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องแล้ว ผมเชื่อพวกคุณ”ฉันโล่งอก ไม่รู้เพราะอะไร ฉันตายไปแล้วแต่วิญญาณยังอยู่หลังจากฉันคิดทบ
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 2
ฉันเบิกตาโพลงแบบไม่อยากจะเชื่อ และเพิ่งจะเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าซูสือเยี่ยนแค้นฉันถึงขนาดนี้แค้นจนถึงขึ้นที่ว่าความตายของฉันคือเรื่องที่ควรแก่การเฉลิมฉลองแต่ซูสือเยี่ยน ฉันตายแล้วจริง ๆ แค่ว่าคุณไม่เชื่อเท่านั้นรถจอดอยู่ที่ร้านชุดแต่งงาน ซูสือเยี่ยนเดินสาวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็วเขารีบร้อนอย่างนั้น เหมือนวันนั้นที่พวกเราจดทะเบียนสมรสแล้ว เขาพาฉันมาร้านชุดแต่งงานเขาในตอนนี้อยากเห็นฉันสวมชุดแต่งงานแบบอดรนทนไม่ไหวเขาโอบฉันอยู่ในอ้อมแขนด้วยความตื่นเต้น บอกว่าฉันคือเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกแต่ตอนนี้ เขากำลังมองซูอี่ม่อใส่ชุดเจ้าสาวด้วยสีหน้าอ่อนโยนแบบนี้เหมือนกันเหน็บปอยผมข้างหูให้เธอแล้วพูดเสียงนุ่มนวลว่า “สวย”ซูอี่ม่อก้มหน้าก้มเขินอาย ในตอนที่เงินหน้าขึ้นอีกครั้ง ในดวงตาฉ่ำรื้น“สือเยี่ยน ในที่สุดก็ถึงวันนี้สักที”ในดวงตาของฉันเต็มไปด้วยความอึ้ง มองซูอี่ม่อจูบใบหน้าของสือเยี่ยนต่อหน้าต่อตาฉันอยากจะขวางทุกอย่างนี้เร็ว ๆแต่มือเท้าของฉันดันทะลุผ่านตัวของซูสือเยี่ยน ได้แต่มองเขาสวมแหวนเข้านิ้วกลางของซูอี่ม่อทั้งอย่างนั้นได้อย่างไร?ทำไมถึงเป็นซูอี่ม่อ?เธอคือคนที่ทำให้แ
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 3
ผ่านไปครึ่งเดือน ในที่สุดซูสือเยี่ยนก็กลับบ้านของเราเขาผลักประตูบ้านอย่างรุนแรงพลางตะโกน “เสิ่นอี้อัน ไสหัวออกมานะ”เขาผลักประตูบานแล้วบานเล่า แต่อย่างไรก็หาฉันไม่เจอหน้าที่บึ้งตึงของซูสือเยี่ยนเพิ่มระดับมากขึ้นเขาสั่งให้ลูกน้องหาที่อยู่ของฉันพลางพูดเสียงเย็นเยียบ “เสิ่นอี้อัน ในเมื่อจะหนี งั้นทางที่ดีเธอก็หนีให้ไกลหน่อย ไม่อย่างนั้น เอาไว้ฉันจับเธอได้แล้วต้องตีขาเธอให้หักแน่”แต่ผู้หญิงที่เขาต้องการตีให้เขาหัก ตอนนั้นอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วไม่นานลูกน้องก็ส่งโลเคชันมากซูสือเยี่ยนอารมณ์บนใบหน้าของน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ มองด้วยความสับสนจึงจะรู้ว่านั่นคือบ้านของจี้เหลียงชวน“ประธานซูครับ สายสุดท้ายของคุณผู้หญิงคือโทรหาคุณจี้ แต่คุณจี้ไม่เจอคุณผู้หญิง พวกเราสงสัยว่าเขาจะลักพาตัวคุณผู้หญิงครับ”ซูสือเยี่ยนตอบเสียงเย็น “รอฉันไป”ซูสือเยี่ยนไปถึงบ้านของจี้เหลียงชวนแบบด่วนจี๋เขาถีบประตูบ้านที่ปิดสนิทด้วยหน้าบึ้งตึงหนึ่งครั้ง สองครั้ง ในครั้งที่สามประตูได้เปิดออกแล้วจี้เหลียงชวนใบหน้าราบเรียบ ใต้ตามีสีเขียวคล้ำ“มีธุระเหรอ?”ซูสือเยี่ยนแสยะยิ้ม “นายเอาเมียฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 4
ซูสือเยี่ยนนิ่งไปพักหนึ่ง จี้เหลียงชวนฉวยช่องว่างนี้จ้วงหมัดเข้าไป“โอ๊ย...”จี้เหลียงชวนลูกขึ้นมาจากพื้นแล้วแลมองซูสือเยี่ยนที่ทำหน้าอึ้งงั้นจากด้านบนเขาพูดเสียงเย็นชา “พาคนของนายออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้”ซูสือเยี่ยนผุดลุกขึ้น ผลักจี้เหลียงชวนออกแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานบนโต๊ะมีรูปของฉันวางอยู่เต็มไปหมดฉันในทุกรูปมีเลือดอยู่เต็มใบหน้า บางรูปถึงขั้นว่าแยกใบหน้าไม่ออกฉันมองแค่แวบเดียวก็เบือนหน้าหนีฉันรู้ว่าภาพการตายของฉันดูไม่ได้ขนาดไหน ลูกตาข้างหนึ่งหลุดออกมาจากเบ้า หน้าผากด้านซ้ายยุบลงไปเป็นหลุมใหญ่ตอนแพทย์นิติเวชพิสูจน์ตัวตนของฉันยังต้องเสียเวลาไปมากแต่จี้เหลียงชวนกลับวางรูปพวกนี้อยู่บนโต๊ะโต้ง ๆ ฉันสะท้อนใจ เขาไม่กลัวฝันร้ายเหรอตอนนี้ซูสือเยี่ยนกำลังถือรูปพวกนี้อยู่ในมือ เขาราวกับกำลังพยายามหาอะไรสุดกำลัง ตั้งใจจนไม่ยอมพลาดจุดเล็ก ๆ ไปเนื่องจากเขาออกแรงมาก มุมหนึ่งของรูปจึงมีรอยพับ เขาฟังลูกน้องสาธยายพลางเคลื่อนสายตาไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหลือเชื่อในนั้นคือคลิปขณะฉันประสบอุบัติเหตุ รถยนต์สองคนอัดกันแรง ๆ รถของฉันแทบจะกระเด็นออกไปในพริบตาภาพนี้สะเทื
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 5
แต่ในตอนที่ฉันจะบอกซูสือเยี่ยนด้วยความตื่นเต้น ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเขาบล็อกฉันนานแล้วเขาบอกว่าฉันโหดเหี้ยมมาก ไม่อยากเกี่ยวข้องกับฉันอีกดังนั้นฉันจึงได้แต่ไปหาเขาด้วยตัวเอง กลับประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ระหว่างทางไปหาเขาตอนนี้คิดดูแล้ว เป็นฉันเองที่คิดไปฝ่ายเดียวในใจของเขา ซูอี่ม่อบริสุทธิ์ไร้มลทิน แล้วจะเป็นฆาตกรทำร้ายแม่ของเขาจนตายได้อย่างไร?เสียงริงโทนดึงสติของฉันกลับมาซูสือเยี่ยนที่ทำหน้าเย็นชาในแต่เดิม พอเห็นชื่อสายโทรเข้าแล้ว ใบหน้าก็ปรากฏอารมณ์ซับซ้อน“สือเยี่ยน พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่แล้วนะคะ เราจะไปด้วยกันไหม?”“อื่ม ผมจะไปรับคุณ”“ค่ะ”แล้วจู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นมาแบบลังเลอีก “งั้นเสิ่นอี้อันล่ะคะ? เธอจะมาไหม?”ซูสือเยี่ยนหน้าตึงฉับพลัน ตอบเรียบ ๆ ว่า “เธอตายไปแล้ว”หลังจากวางสาย ซูสือเยี่ยนเลี้ยวรถกลับทันทีฉันตามเขาไปยังฌาปนสถานดึกดื่นเที่ยงคืน ต่อให้ฉันเป็นผีก็ยังรู้สึกกลัวที่นี่อยู่ดีแต่ซูสือเยี่ยนกลับเหมือนปิดกั้นตัวเองโดยสมบูรณ์ เคาะประตูฌาปนสถานอย่างมุทะลุ“เถ้ากระดูกของเสิ่นอี้อันล่ะ? คืนผมมานะ”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งทำหน้างง และจำได้ว่าเขาก
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 6
ซูสือเยี่ยนค้อมตัวเช็ดคราบสกปรกบนแผ่นหินหน้าหลุมของแม่ด้วยใบหน้าราบเรียบ“แม่ครับ จะบอกข่าวดีกับแม่อีกเรื่องนะ ผมจะแต่งงานกับอี่ม่อแล้ว”“เธอคือคนที่แม่เห็นแม่แต่เล็ก งานแต่งของเรา แม่น่าจะดีใจมากใช่ไหมครับ”“สำหรับเสิ่นอี้อัน แม่ ผมเสียใจแล้ว”ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องโครมคราม เมฆดำทะมึนรวมตัวกันแต่คำว่าเสียใจของซูสือเยี่ยนกลับชัดเจนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง ทำให้ฉันหูอื้ออึงฉันตามอยู่ข้างตัวซูสือเยี่ยนด้วยสายตาที่ว่างเปล่ามองเขาเปิดประตูรถให้ซูอี่ม่ออย่างรู้ใจ เลือกวันมงคลแต่งงานกันเธอพวกเราราวกับคู่รักฟ้าประธาน แต่การปรากฏตัวของฉันเป็นแค่เคราะห์หนึ่งที่พวกเขาต้องเผชิญตอนนี้พ้นเคราะห์ไปได้แล้ว พวกเขาจะได้ครองรักกันสักทีงานแต่งงานที่ฉันคาดหวัง ซูสือเยี่ยนกลับมอบให้ซูอี่ม่อแบบไม่ขาดตกบกพร่องชุดแต่งงาน แหวน บัตรเชิญเขาไม่สนอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจบริษัท จดจ่ออยู่กับงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้นกับซูอี่ม่อเท่านั้นและเรื่องที่ควรแก่การฉลองก็คือดูเหมือนว่าฉันจะไปจากซูสือเยี่ยนได้แล้วเขาเดตกับซูอี่ม่อ ฉันไม่ได้ตามไปแบบควบคุมตัวเองไม่ได้เขาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกับเธอ ฉันก็นั่งรอ
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 7
ทั่วทั้งงานเกิดเสียงฮือฮาฉันก็มองไปบนเวทีตามสัญชาตญาณเหมือนกันวินาทีต่อมา ประตูใหญ่ก็ถูกผิดออก ตำรวจสองสามคนเดินเข้ามาจี้เหลียงชวนกลับพูดกลั้วหัวเราะขึ้นมากะทันหัน “ดูท่าคนบางคนยังไม่ถึงขั้นที่ไม่มีหัวใจเกินเยียวยา อี้อัน เรื่องสนุกเริ่มขึ้นแล้ว”ฉันมองจี้เหลียงชวนกดปุ่มหน้าจอใหญ่ที่ฉายรูปชุดแต่งงานในตอนแรก ตอนนี้ปรากฏภาพจากกล้องวงจรปิดท่อนหนึ่งท่อนหนึ่งคือคลิปที่ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ท่อนหนึ่งคือคลิปที่ซูอี่ม่อหนีออกจากบ้านใหญ่ตระกูลซูในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าของขวัญชิ้นใหญ่ที่จี้เหลียงชวนบอกคืออะไรเขาต้องเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของซูอี่ม่อในวันนี้งานแต่งงานที่เต็มไปด้วยความสุขในทีแรก ตอนนี้วุ่นวายไปหมด ผู้คนพากันกระซิบกระซาบซูอี่ม่อใบหน้าลนลาน ต้องการการปกป้องจากซูสือเยี่ยนซูสือเยี่ยนกลับผลักเธอออกเบา ๆ สายตาที่มองเธอราวกับมองขยะ“ซูอี่ม่อ คุณคิดว่าเรื่องพวกนั้นที่คุณทำจะปิดได้”“คุณทำให้แม่ผมตาย แล้วทำให้ซูอี่ม่อตายอีก”“คุณสมควรตาย”ซูอี่ม่อแผดเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง ซูสือเยี่ยนแค่มองเธอถูกตำรวจพาตัวไปด้วยสายตาเย็นชาเมื่อความผิดถูกเปิดโปง งานแต่งงนี้จึ
Latest chapter
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 8
รถวิ่งเร็วมาก เงาสะท้อนนอกหน้าต่างแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็วจี้เหลียงชวนกัดฟันแน่น กรามคมสันเกร็งแน่นเขาตื่นเต้นมาก จ้องข้างหน้าตาเขม็งฉันอยากบอกเขาว่าไม่ต้องขับเร็วอย่างนี้ ฉันไม่รีบนาทีต่อมา จี้เหลียงชวนเหมือนได้ยินเสียงในใจของฉันจึงลดความเร็วลงเขายิ้มพูด “จะถึงแล้ว อี้อัน เธอกลัวไหม?”ในสายตาของเขาซุกซ่อนอารมณ์ที่ฉันไม่เข้าใจฉันส่ายหน้า ไม่กลัวจี้เหลียงชวนฉีกยิ้มและพูดอย่างปลื้มใจ “ไม่กลัวก็ดีแล้ว อี้อัน ชาติหน้าอย่าได้ย่ำยีตัวเองแบบนี้”ฉันนิ่งไป อ้าปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า “ได้”รถจอดอยู่ชายทะเลจี้เหลียงชวนไม่ยอมลงจากรถสักทีเขาจับพวงมาลัยรถ มือสั่นพวกเราต่างรู้ว่าพอลงจากรถก็คือการจากลาของจริงแล้วฉันประกบหลังมือของเขา ฉันรู้ว่าเขาสัมผัสไม่ได้ แต่ฉันก็ยังอยากทำอย่างนี้จี้เหลียงชวนยิ้ม “ลงรถเถอะ”เขากระตุกสร้อยคอออกจากคอสร้อยคอมีขวดแก้วอยู่ใบหนึ่ง ในนั้นบรรจุเถ้ากระดูกของฉันฉันกับจี้เหลียงชวนเดินอยู่บนชายหาดตามกันเขาเอามือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง ปากยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้นส่วนโปร่งแสงของฉันมีมากขึ้นทุกที ฉันหยุดลงตรงข้างโขดหินก้อนหนึ่ง“ตรงนี้เหรอ?”ฉันพย
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 7
ทั่วทั้งงานเกิดเสียงฮือฮาฉันก็มองไปบนเวทีตามสัญชาตญาณเหมือนกันวินาทีต่อมา ประตูใหญ่ก็ถูกผิดออก ตำรวจสองสามคนเดินเข้ามาจี้เหลียงชวนกลับพูดกลั้วหัวเราะขึ้นมากะทันหัน “ดูท่าคนบางคนยังไม่ถึงขั้นที่ไม่มีหัวใจเกินเยียวยา อี้อัน เรื่องสนุกเริ่มขึ้นแล้ว”ฉันมองจี้เหลียงชวนกดปุ่มหน้าจอใหญ่ที่ฉายรูปชุดแต่งงานในตอนแรก ตอนนี้ปรากฏภาพจากกล้องวงจรปิดท่อนหนึ่งท่อนหนึ่งคือคลิปที่ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ท่อนหนึ่งคือคลิปที่ซูอี่ม่อหนีออกจากบ้านใหญ่ตระกูลซูในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าของขวัญชิ้นใหญ่ที่จี้เหลียงชวนบอกคืออะไรเขาต้องเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของซูอี่ม่อในวันนี้งานแต่งงานที่เต็มไปด้วยความสุขในทีแรก ตอนนี้วุ่นวายไปหมด ผู้คนพากันกระซิบกระซาบซูอี่ม่อใบหน้าลนลาน ต้องการการปกป้องจากซูสือเยี่ยนซูสือเยี่ยนกลับผลักเธอออกเบา ๆ สายตาที่มองเธอราวกับมองขยะ“ซูอี่ม่อ คุณคิดว่าเรื่องพวกนั้นที่คุณทำจะปิดได้”“คุณทำให้แม่ผมตาย แล้วทำให้ซูอี่ม่อตายอีก”“คุณสมควรตาย”ซูอี่ม่อแผดเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง ซูสือเยี่ยนแค่มองเธอถูกตำรวจพาตัวไปด้วยสายตาเย็นชาเมื่อความผิดถูกเปิดโปง งานแต่งงนี้จึ
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 6
ซูสือเยี่ยนค้อมตัวเช็ดคราบสกปรกบนแผ่นหินหน้าหลุมของแม่ด้วยใบหน้าราบเรียบ“แม่ครับ จะบอกข่าวดีกับแม่อีกเรื่องนะ ผมจะแต่งงานกับอี่ม่อแล้ว”“เธอคือคนที่แม่เห็นแม่แต่เล็ก งานแต่งของเรา แม่น่าจะดีใจมากใช่ไหมครับ”“สำหรับเสิ่นอี้อัน แม่ ผมเสียใจแล้ว”ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องโครมคราม เมฆดำทะมึนรวมตัวกันแต่คำว่าเสียใจของซูสือเยี่ยนกลับชัดเจนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง ทำให้ฉันหูอื้ออึงฉันตามอยู่ข้างตัวซูสือเยี่ยนด้วยสายตาที่ว่างเปล่ามองเขาเปิดประตูรถให้ซูอี่ม่ออย่างรู้ใจ เลือกวันมงคลแต่งงานกันเธอพวกเราราวกับคู่รักฟ้าประธาน แต่การปรากฏตัวของฉันเป็นแค่เคราะห์หนึ่งที่พวกเขาต้องเผชิญตอนนี้พ้นเคราะห์ไปได้แล้ว พวกเขาจะได้ครองรักกันสักทีงานแต่งงานที่ฉันคาดหวัง ซูสือเยี่ยนกลับมอบให้ซูอี่ม่อแบบไม่ขาดตกบกพร่องชุดแต่งงาน แหวน บัตรเชิญเขาไม่สนอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจบริษัท จดจ่ออยู่กับงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้นกับซูอี่ม่อเท่านั้นและเรื่องที่ควรแก่การฉลองก็คือดูเหมือนว่าฉันจะไปจากซูสือเยี่ยนได้แล้วเขาเดตกับซูอี่ม่อ ฉันไม่ได้ตามไปแบบควบคุมตัวเองไม่ได้เขาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกับเธอ ฉันก็นั่งรอ
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 5
แต่ในตอนที่ฉันจะบอกซูสือเยี่ยนด้วยความตื่นเต้น ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเขาบล็อกฉันนานแล้วเขาบอกว่าฉันโหดเหี้ยมมาก ไม่อยากเกี่ยวข้องกับฉันอีกดังนั้นฉันจึงได้แต่ไปหาเขาด้วยตัวเอง กลับประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ระหว่างทางไปหาเขาตอนนี้คิดดูแล้ว เป็นฉันเองที่คิดไปฝ่ายเดียวในใจของเขา ซูอี่ม่อบริสุทธิ์ไร้มลทิน แล้วจะเป็นฆาตกรทำร้ายแม่ของเขาจนตายได้อย่างไร?เสียงริงโทนดึงสติของฉันกลับมาซูสือเยี่ยนที่ทำหน้าเย็นชาในแต่เดิม พอเห็นชื่อสายโทรเข้าแล้ว ใบหน้าก็ปรากฏอารมณ์ซับซ้อน“สือเยี่ยน พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่แล้วนะคะ เราจะไปด้วยกันไหม?”“อื่ม ผมจะไปรับคุณ”“ค่ะ”แล้วจู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นมาแบบลังเลอีก “งั้นเสิ่นอี้อันล่ะคะ? เธอจะมาไหม?”ซูสือเยี่ยนหน้าตึงฉับพลัน ตอบเรียบ ๆ ว่า “เธอตายไปแล้ว”หลังจากวางสาย ซูสือเยี่ยนเลี้ยวรถกลับทันทีฉันตามเขาไปยังฌาปนสถานดึกดื่นเที่ยงคืน ต่อให้ฉันเป็นผีก็ยังรู้สึกกลัวที่นี่อยู่ดีแต่ซูสือเยี่ยนกลับเหมือนปิดกั้นตัวเองโดยสมบูรณ์ เคาะประตูฌาปนสถานอย่างมุทะลุ“เถ้ากระดูกของเสิ่นอี้อันล่ะ? คืนผมมานะ”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งทำหน้างง และจำได้ว่าเขาก
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 4
ซูสือเยี่ยนนิ่งไปพักหนึ่ง จี้เหลียงชวนฉวยช่องว่างนี้จ้วงหมัดเข้าไป“โอ๊ย...”จี้เหลียงชวนลูกขึ้นมาจากพื้นแล้วแลมองซูสือเยี่ยนที่ทำหน้าอึ้งงั้นจากด้านบนเขาพูดเสียงเย็นชา “พาคนของนายออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้”ซูสือเยี่ยนผุดลุกขึ้น ผลักจี้เหลียงชวนออกแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานบนโต๊ะมีรูปของฉันวางอยู่เต็มไปหมดฉันในทุกรูปมีเลือดอยู่เต็มใบหน้า บางรูปถึงขั้นว่าแยกใบหน้าไม่ออกฉันมองแค่แวบเดียวก็เบือนหน้าหนีฉันรู้ว่าภาพการตายของฉันดูไม่ได้ขนาดไหน ลูกตาข้างหนึ่งหลุดออกมาจากเบ้า หน้าผากด้านซ้ายยุบลงไปเป็นหลุมใหญ่ตอนแพทย์นิติเวชพิสูจน์ตัวตนของฉันยังต้องเสียเวลาไปมากแต่จี้เหลียงชวนกลับวางรูปพวกนี้อยู่บนโต๊ะโต้ง ๆ ฉันสะท้อนใจ เขาไม่กลัวฝันร้ายเหรอตอนนี้ซูสือเยี่ยนกำลังถือรูปพวกนี้อยู่ในมือ เขาราวกับกำลังพยายามหาอะไรสุดกำลัง ตั้งใจจนไม่ยอมพลาดจุดเล็ก ๆ ไปเนื่องจากเขาออกแรงมาก มุมหนึ่งของรูปจึงมีรอยพับ เขาฟังลูกน้องสาธยายพลางเคลื่อนสายตาไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหลือเชื่อในนั้นคือคลิปขณะฉันประสบอุบัติเหตุ รถยนต์สองคนอัดกันแรง ๆ รถของฉันแทบจะกระเด็นออกไปในพริบตาภาพนี้สะเทื
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 3
ผ่านไปครึ่งเดือน ในที่สุดซูสือเยี่ยนก็กลับบ้านของเราเขาผลักประตูบ้านอย่างรุนแรงพลางตะโกน “เสิ่นอี้อัน ไสหัวออกมานะ”เขาผลักประตูบานแล้วบานเล่า แต่อย่างไรก็หาฉันไม่เจอหน้าที่บึ้งตึงของซูสือเยี่ยนเพิ่มระดับมากขึ้นเขาสั่งให้ลูกน้องหาที่อยู่ของฉันพลางพูดเสียงเย็นเยียบ “เสิ่นอี้อัน ในเมื่อจะหนี งั้นทางที่ดีเธอก็หนีให้ไกลหน่อย ไม่อย่างนั้น เอาไว้ฉันจับเธอได้แล้วต้องตีขาเธอให้หักแน่”แต่ผู้หญิงที่เขาต้องการตีให้เขาหัก ตอนนั้นอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วไม่นานลูกน้องก็ส่งโลเคชันมากซูสือเยี่ยนอารมณ์บนใบหน้าของน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ มองด้วยความสับสนจึงจะรู้ว่านั่นคือบ้านของจี้เหลียงชวน“ประธานซูครับ สายสุดท้ายของคุณผู้หญิงคือโทรหาคุณจี้ แต่คุณจี้ไม่เจอคุณผู้หญิง พวกเราสงสัยว่าเขาจะลักพาตัวคุณผู้หญิงครับ”ซูสือเยี่ยนตอบเสียงเย็น “รอฉันไป”ซูสือเยี่ยนไปถึงบ้านของจี้เหลียงชวนแบบด่วนจี๋เขาถีบประตูบ้านที่ปิดสนิทด้วยหน้าบึ้งตึงหนึ่งครั้ง สองครั้ง ในครั้งที่สามประตูได้เปิดออกแล้วจี้เหลียงชวนใบหน้าราบเรียบ ใต้ตามีสีเขียวคล้ำ“มีธุระเหรอ?”ซูสือเยี่ยนแสยะยิ้ม “นายเอาเมียฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 2
ฉันเบิกตาโพลงแบบไม่อยากจะเชื่อ และเพิ่งจะเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าซูสือเยี่ยนแค้นฉันถึงขนาดนี้แค้นจนถึงขึ้นที่ว่าความตายของฉันคือเรื่องที่ควรแก่การเฉลิมฉลองแต่ซูสือเยี่ยน ฉันตายแล้วจริง ๆ แค่ว่าคุณไม่เชื่อเท่านั้นรถจอดอยู่ที่ร้านชุดแต่งงาน ซูสือเยี่ยนเดินสาวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็วเขารีบร้อนอย่างนั้น เหมือนวันนั้นที่พวกเราจดทะเบียนสมรสแล้ว เขาพาฉันมาร้านชุดแต่งงานเขาในตอนนี้อยากเห็นฉันสวมชุดแต่งงานแบบอดรนทนไม่ไหวเขาโอบฉันอยู่ในอ้อมแขนด้วยความตื่นเต้น บอกว่าฉันคือเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกแต่ตอนนี้ เขากำลังมองซูอี่ม่อใส่ชุดเจ้าสาวด้วยสีหน้าอ่อนโยนแบบนี้เหมือนกันเหน็บปอยผมข้างหูให้เธอแล้วพูดเสียงนุ่มนวลว่า “สวย”ซูอี่ม่อก้มหน้าก้มเขินอาย ในตอนที่เงินหน้าขึ้นอีกครั้ง ในดวงตาฉ่ำรื้น“สือเยี่ยน ในที่สุดก็ถึงวันนี้สักที”ในดวงตาของฉันเต็มไปด้วยความอึ้ง มองซูอี่ม่อจูบใบหน้าของสือเยี่ยนต่อหน้าต่อตาฉันอยากจะขวางทุกอย่างนี้เร็ว ๆแต่มือเท้าของฉันดันทะลุผ่านตัวของซูสือเยี่ยน ได้แต่มองเขาสวมแหวนเข้านิ้วกลางของซูอี่ม่อทั้งอย่างนั้นได้อย่างไร?ทำไมถึงเป็นซูอี่ม่อ?เธอคือคนที่ทำให้แ
หลังจากฉันตายไป เขาเหยียบย่ำเถ้ากระดูกของฉัน บทที่ 1
วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพเขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม”ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้งเขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด“รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”……ในตอนที่ซูสือเยี่ยนมาถึงก็คือหลังจากนั้นสองชั่วโมงเสื้อผ้าของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย คอเสื้อยังมีรอยลิปสติกติดอยู่ชัดเจนดูออกได้ไม่ยาก เขาเพิ่งเสร็จศึกรักมาพอเจอกับเจ้าหน้าที่ เขาก็พูดกระแทกกระทั้น “กระดูกของเสิ่นอี้อันล่ะ? ให้ผมมาเอาไม่ใช่เหรอ?”หลังจากเจ้าหน้าที่ยืนยันว่าเป็นเขาแล้วก็เอาโถที่บรรจุกระดูกของฉันยื่นให้เขาซูสือเยี่ยนรับมาแบบไม่ใส่ใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยการล้อเลียน“นี่ก็คือกระดูกของเสิ่นอี้อันเหรอ? คงไม่ใช่ว่าเอากระดูกหมาแมวที่ไหนมาหลอกผมไปเรื่อยหรอกนะ”เจ้าหน้าที่ตกใจ “คุณซูครับ นี่เป็นกระดูกของคุณเสิ่นจริง ๆ นะครับ มีบันทึกอยู่ คุณจะดูไหมครับ?”ซูสือเยี่ยนยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องแล้ว ผมเชื่อพวกคุณ”ฉันโล่งอก ไม่รู้เพราะอะไร ฉันตายไปแล้วแต่วิญญาณยังอยู่หลังจากฉันคิดทบ
