ตอนที่ 98
“พิธาน ลูกบอกแม่ได้ไหม ว่าทำไมหนูปิ่นถึงได้ตกบันได แล้วยังต้องมาสูญเสียลูกในท้องไปอีก ช่างน่าสงสารเหลือเกินเด็กคนนี้ นี้ถ้าหนูปิ่นเกิดมาเป็นลูกสาวแม่ก็คงดี” มารดาเอ่ยถามอย่างสงสัย หลังจากท่านคิดมาหลายวันเพราะไม่แน่ใจจริงๆ ว่าใครเป็นพ่อเด็กในท้องของหนูปิ่นกันแน่ แต่ตนมั่นใจว่าต้องไม่ใช่ลูกชายของตนแน่
“พูดมาเถอะพิธาน” มารดาตบหลังมือบุตรชายอย่างให้กำลังใจเมื่อบุตรชายเพียงคนเดียวอ้ำอึ้ง
“น้องเปรมครับคุณแม่ น้องเปรมผลักน้องปิ่นตกบันได ผมเห็นมากับตา จน...แทบไม่เชื่อตาตัวเอง ผมสับสนไปหมด ว่าทำไมไอ้ใหญ่ต้องพาทั้งน้องเปรมน้องปิ่นมาอยู่ที่เกาะด้วย ส่วนตอนนี้น้องเปรม...เสียชีวิตแล้วครับคุณแม่ ผมคิดว่าศพคงเดินทางถึงกรุงเทพฯ วันนี้”
น้ำเสียงของพิธานแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ภาพที่ปิ่นมุกถูกพี่สาวแท้ๆ ผลักลงมายังติดตาเขาไม่หาย แต่ที่เขาอยากรู้คือความจริงว่าถังเฟ่ยหลงทำอะไรกับสองพี่น้องนั่นกันแน่ ถึงทำให้พี่น้องคิดฆ่ากัน ในตอนนั้นปิ่นสุดามีท่าทีว่าโกรธเกลียดปิ่นมุกมาก...แต่สุดท้ายตัวเองก็คงจะรู้สึกผิด ถึงได้
ตอนที่ 99 ตลอดสองสัปดาห์ที่ปิ่นมุกถูกพามาอยู่ในบ้านพักบนเนินเขาที่รอบบ้านรายล้อมด้วยแมกไม้น้อยใหญ่ ส่วนด้านทางด้านหลังของบ้านพักถูกสร้างขึ้นให้เป็นธารน้ำตก และสิ่งนี่ก็ทำให้เธอคลายความเหงาเศร้าไปได้มากเพราะบางวันเธอก็ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังและเย็นวันนี้ก็เช่นกันที่ปิ่นมุกต้องนั่งมองน้ำตกด้วยอารมณ์เหงาหงอย เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคน โดยที่ไม่รู้เลยว่าพี่สาวแท้ๆ ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ส่วนถังเฟ่ยหลงวันนี้ก็ได้ออกไปพบพิธานหลังจากฝ่ายนั้นพยายามติดต่อและอยากพบมาหลายครั้งเพื่อถามข่าวคราวของปิ่นมุก ทั้งสองนัดพบกันที่บ้านพักของตระกูลถังในตัวเมืองเชียงใหม่ บรรยากาศภายในห้องรับแขกตึงเครียดไม่น้อยเพราะความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่เหมือนเดิม“ไอ้ใหญ่ ถามจริงๆ เถอะว่ะ แกจับน้องปิ่นมาทำไม” พิธานตั้งคำถาม“ไม่มีอะไร” ถังเฟ่ยหลงตอบเสียงเรียบๆ พลางยกน้ำชา
ตอนที่ 100“ให้ตายเถอะว่ะ! นี่นายปฐวีมันเลวขนาดนั้นเลยหรือไง เพราะเท่าที่ฉันได้รู้ข่าวคราวของมันมา มันไม่ยอมทำงานทำการอะไร วันๆ เอาแต่ลอยไปลอยมา แล้วก็ทำผู้หญิงท้องมาแล้วสองสามคน จนคุณลุงเสียเงินเสียทองไปกับเรื่องพวกนี้มากโข แต่ฉันไม่คิดเลยว่านายปฐวี มันกล้าจะทำเรื่องแบบนี้ ทำได้ยังไงกัน” สีหน้าของพิธานแทบไม่อยากเชื่อ หวนนึกเห็นใจคุณลุงกิตติเพราะตอนนี้หลังจากจบงานศพของปิ่นสุดาไป ท่านก็คอยดูแลคุณปภาดาที่พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เขาเองก็เคยไปเยี่ยมมาแล้วสองครั้งก็ให้นึกหดหู่ใจนัก เมื่อคุณปภาดาเอาพร่ำเพ้อโทษว่าปิ่นมุกฆ่าปิ่นสุดา ทั้งที่ความเป็นจริงปิ่นสุดาต่างหากที่คิดฆ่าปิ่นมุก แล้ววันนั้นวันที่เขาไปเยี่ยมคุณปภาดาอีกครั้งคุณลุงก็เล่าให้ฟังว่าเหตุผลที่คุณปภาดาจงเกลียดจงชังปิ่นมุกมาก ก็เพราะปิ่นมุกมีนิสัยคล้ายมารดาของเขา ทำให้คุณปภาดาไม่ชอบปิ่นมุกและยังสั่งให้ปฐวีและปิ่นสุดาเกลียดปิ่นมุกตาม“ฉัน...ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ” พิธานครางออกมาแผ่วเบาเมื่อภายในห้องรับแขกตกอย
ตอนที่ 101“แต่คนอย่างฉัน ถ้าฉันอยากได้ฉันก็ต้องได้ และใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแย่ง ฉันรักของฉัน!” ถังเฟ่ยหลงย้ำด้วยเสียงหนักแน่น สองมือของตนกำแน่นโดยไม่รู้ตัว‘ความรัก ความแค้น’ มันคนละส่วนกัน คนทำผิดก็ต้องชดใช้ จะให้ฮุ่ยจื่อและหลานของเขาตายฟรีๆ แล้วปล่อยให้ไอ้คนก่อเรื่อง วันๆ เอาแต่กกผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าหรือไงกัน แต่ต่อให้นายปฐวีมันต้องตายด้วยน้ำมือเขาหรือเพราะชะตามันขาดเอง เขาก็ไม่มีวันปล่อยปิ่นมุกออกไปจากชีวิต นอกเสียจากความตายเท่านั้นที่เธอจะหนีไปได้“แล้วแกเคยทำถามน้องปิ่นบ้างไหมไอ้ใหญ่ ว่าน้องปิ่นอยากอยู่กับแกหรือเปล่า” พิธานเอ่ยถามเสียงเข้ม เจ็บปวดใจมากทีเดียวกับคำว่า ‘ฉันรักของฉัน’“แล้วไงล่ะ แกคิดรอรับเศษเดนจากฉันหรือไง” เพราะโกรธทำให้ถังเฟ่ยหลงโพล่งออกไปแบบไม่ทันคิด“ไอ้ใหญ่! ฉันรอรับแน่ ถ้าน้องปิ่นไม่อยากอยู่กับแก” พิธานโต้กลับเสียงห้วนพอกันๆ“ไม่มีทาง! เพราะปิ่นมุกต้องอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต
ตอนที่ 102ปิ่นมุกผวาสั่นแต่ไม่หลีกหนี เธอเอียงหน้ามามองคนที่นอนกอดซ้อนแผ่นหลังตาปรือๆ ริมฝีปากคู่สวยเม้มสนิทเพราะฝ่ามือของเขาไม่ได้หยุดรุกรานจุดอ่อนไหวของเธอสักนิด ปิ่นมุกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคลื่อนท่อนขาออกไปตอนไหน แต่ที่เธอรู้คือตอนนี้เธอขยับเปิดเรียวขาให้เขาด้วยความเต็มใจ“ไม่” เป็นคำปฏิเสธที่ปิ่นมุกจำใจโกหกเขา เพราะไม่อยากให้หัวใจและร่างกายของตัวเองถลำลึกลงไปมากกว่านี้ เธอแพ้ความเอาใจใส่ของเขา เธอแพ้คำหวานของเขา เธอแพ้เพลิงสวาทที่เขาชักนำให้ลุ่มหลง เธอแพ้...แพ้ทุกอย่างที่เป็นเขา ‘คนป่าเถื่อน’ ในความรู้สึกของเธอ“ไม่เหรอ ต่างจากฉันนะที่ต้องการเธอมากและอยากเข้าไปอยู่ในตัวเธอ” ถังเฟ่ยหลงพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็ก ทาบปากร้อนจัดบดเคล้าริมฝีปากสวยที่เผยอรอด้วยความเต็มใจต่างจากคำปฏิเสธเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิงสองมือเล็กเคลื่อนโอบรั้งต้นคอหนาก่อนสอดเสยเข้าสู่กลุ่มผมดกดำ ถังเฟ่ยหลงก็ไม่คิดปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปง่ายๆ เขาเคลื่อนมือเข้าหาจุดอ่อนไหวอีกครั้ง บุก รุกรานด้วยความสิเน่หา ความต้องการจากกล
ตอนที่ 103“ปิ่นมุก!” ถังเฟ่ยหลงคำรามลั่น ก้มมองคนใต้ร่างที่ดูใจร้อนเหลือเกิน“คุณช้า” คนใจร้อนท้วงเสียงสั่น มือไม้วาดสะเปะสะปะบนอกกว้าง“อดใจรอบ้างสิ เพราะฉันอยากได้ยินคำบางคำจากเธอเสียก่อน” ถังเฟ่ยหลงตอบเสียงกระเส่า โน้มใบหน้าลงมาชิดแก้มนุ่ม บดเบียดปากร้อนจัดบนสองแก้ม เรื่อยมายังริมฝีปาก ลิ้นนุ่มตวัดรัดรึงลิ้นอุ่นอย่างรวดเร็วเพราะร่างกายของเธอต้องการเขามาก ไม่นานถังเฟ่ยหลงก็ถอนจูบออกห่าง ร่างกายไม่คิดเคลื่อนไหวใดๆ เพราะเขาเอาแต่แช่นิ่งยิ่งทำให้ปิ่นมุกอึดอัดและหงุดหงิดใจ เขาหลอกล่อให้เธอลุ่มหลงจนกลายเป็นคนเสพติดเรื่องบนเตียง แต่แล้วเขาก็ทอดทิ้งให้เธอต้องทรมาน“คุณถัง...” ปิ่นมุกขานเรียกเสียงแผ่วพลิ้ว ถังเฟ่ยหลงกดยิ้มมุมปากก่อนขับเคลื่อนร่างกายแค่เล็กน้อยเท่านั้น“ฉันจะตามใจเธอแน่นอนปิ่นมุก แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอรักฉันบ้างไหม” ถังเฟ่ยหลงตั้งคำถามขณะเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเชื่องช้าราวกับจะบังคับคนใต้ร่างให้ตอบคำถามให้ตรงกับใจของเขา‘เขารักเธอ’ เขา
ตอนที่ 104 สัปดาห์ถัดมา ปิ่นมุกตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่และสายกว่าทุกวัน เพราะถูกคนใจร้ายเรียกร้องแทบทั้งคืน จนเธอได้แต่แอบบ่นว่าเขา ‘เป็นพวกบ้ากาม’ ทว่าเวลานี้คนบ้ากลับไม่อยู่ในห้อง คนเพิ่งตื่นนอนหน้ามุ่ยไปเล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำจัดการทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ปิ่นมุกก็เดินออกมาตามหาเขา แต่พบเพียงอาหารหน้าตาน่าทานถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะใกล้ธารน้ำตก ส่วนถังเฟ่ยหลงก็สั่งให้กู่ฉินไปสั่งอาหารมาจากโรงแรมดังเพราะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของนายปฐวี หลังจากที่เขาตัดสินใจจะให้มันชดใช้ด้วยชีวิตของมันเพื่อฮุ่ยจื่อและหลานของเขา และตอนนี้เขาหลอกล่อให้มันไปยังสุสานของตระกูลถังเรียบร้อยแล้ว เพื่อให้มันกราบขอขมาและจบชีวิตของมันต่อหน้าหลุมศพของฮุ่ยจื่อ จากนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างเขาและปิ่นมุกจะเป็นอย่างไรต่อไป เธอจะยอมอยู่กับเขาหรือไม่?“ปิ่นมุก ตื่นแล้วเหรอ” ถังเฟ่ยหลงเอ่ยทัก หลังเดินกลับเข้ามาในบ้านพักอีกครั้งเพราะเพิ่งออกไ
ตอนที่ 105“โอบฉันไว้สิ” ถังเฟ่ยหลงโน้มตัวกระซิบเสียงพร่าชิดใบหูนิ่ม ตวัดลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้าสู่ใบหูสลับให้ริมฝีปากดูดเม้มอย่างมันเขี้ยว ฝ่ามืออีกข้างก็ไม่คิดหยุดรังแกช่อดอกไม้ ปิ่นมุกยกขารัดสะโพกสอบโดยไม่ต้องย้ำอีกครั้ง เจ้าของคำสั่งเลยเผยยิ้มชอบใจสองร่างที่ถ่ายทอดความรักทางกายให้แก่กันและกันอยู่นั้นไม่ได้รับรู้โลกภายนอกเลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ถังเฟ่ยหลงก็หมดห่วงเรื่องฮุ่ยหลัน เมื่อเฟิงหมิงกล้าหาญชาญชัยเดินมาบอกกับเขาว่ารักและพร้อมยินรับเป็นพ่อและดูแลฮุ่ยหลันตลอดไป หลังจากทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาร่วมเดือน เฟิงหมิงเป็นผู้ชายขยันขันแข็งแต่ก็อ่อนโยน เอาใจเก่ง ทำให้ฮุ่ยหลันพ่ายแพ้และเธออยากลบเลือนบาดแผลในใจทำให้เปิดรับผู้ชายอย่างเฟิงหมิงให้เข้ามาดูแลชีวิตและหัวใจแทนว่าที่คู่หมั้นหนุ่มที่พี่ชายของเธอได้ไปบอกกล่าวให้ฝ่ายนั้นรู้เรื่องและฝ่ายนั้นก็ไม่คิดติดใจอะไร เพราะชายหนุ่มคนดังกล่าวก็มีคนรักอยู่แล้วเช่นกันขณะที่ภายในห้องรับแขกของตระกูลอิทธิเช
ตอนที่ 106“คุณลุงครับ ผมขอโทษครับ ผมคงแต่งงานกับน้องปิ่นไม่ได้อีกแล้ว” หลังจากคนเป็นพ่อพูดจบและนิ่งไปนาน อธิปจึงตัดสินใจพูดขึ้นเพราะเขาต้องเลือกมารดา“ลุงเข้าใจ อธิปก็รีบตามคุณแม่ไปเถอะ แค่นี้ลุงก็สร้างความเดือดร้อนให้มากพอแล้ว” เจ้าของบ้านเอ่ยเสียงแผ่วๆ อธิปจึงไหว้ลาแล้วเดินจากไป“ถึงยังไงฉันกับแก ก็ยังเป็นเพื่อนกันเสมอนะกิต ส่วนคุณสร้อยทิพย์ รอให้ใจเย็นกว่านี้ก่อนแล้วกัน แล้วครอบครัวของเราคงได้กลับมาเหมือนเดิม”กล่าวจบก็ยิ้มให้เพื่อนที่คบหากันมาเนิ่นนาน แล้วลุกเดินตามภรรยาและลูกชายออกไป ไม่มีใครรู้ว่าพิธานพลอยโล่งใจมากแค่ไหน ที่อธิปไม่ดึงดันจะแต่งงานกับปิ่นมุกแล้วจากนี้ไปก็เหลือเพียงเขาและถังเฟ่ยหลง เพราะเขายินดีดูแลปิ่นมุก ไม่ว่าเธอจะผ่านเรื่องราวอะไรมา ถ้าหากหัวใจของปิ่นมุกไม่มีถังเฟ่ยหลงอยู่ในนั้น“คุณลุงครับ ผมเอ่อ...” เอาเข้าจริงๆ พิธานก็พูดไม่ออกว่าอยากขอเป็นคนดูแลปิ่นมุก“ลุงเข้าใจ เอาเถอะเรื่องนี้ลุงแล้วแต่ลูกสาวของลุง” คุณกิตติเอ่ยกลับด้
ตอนอวสาน“จินหลง เป็นอะไรไปคะ โอ๋ๆ เงียบนะคะ” ปิ่นมุกหันมาโอ๋ลูกน้อยด้วยสีหน้ากังวล ห่วงพ่อของลูกก็ห่วง ห่วงลูกก็ห่วง ส่วนจินหลงก็ไม่ยอมเงียบ ป้าช้อยอาสาอุ้มจินหลงแล้วสั่งให้ปิ่นมุกลงไปดูคนนั่งตากฝนอยู่หน้าบ้านพัก เธอลังเลเล็กน้อยแล้ววิ่งไปคว้าร่มอันใหญ่ออกไปหาคนหน้าบ้านพักที่นั่งตัวสั่นปากสั่นไปหมด“คุณถัง! ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้ล่ะคะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ฉันกับลูกจะอยู่ยังไงล่ะคะ” ปิ่นมุกลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดแล้วเพราะเป็นห่วงเขาจนเผลอพูดความในใจออกไป เธอกางร่มคันใหญ่เข้าบังเม็ดฝน ใช้ผ้าที่ถือติดมือมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนดื้อรั้นที่ดื้อยิ่งกว่าเด็กสามขวบ“ฉันยอมตายปิ่นมุก หากเธอไม่ยอมอภัยให้ ฉันรักเธอ ปิ่นมุก ฉันทำใจไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่กับฉัน เธอรู้บ้างไหมว่าฉันทรมานแค่ไหนตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันคิดถึงเธอมาก แต่ฉันไม่กล้ากลับมาหาเธอ เพราะฉันคิดว่าสักวัน ฉันจะลืมเธอให้ได้ เหมือนที่เธอลืมฉัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ แล้ววันนี้ก่อนที่ฉันจะตายฉันอยากมาพบเธอ อยากกอดเธอสักครั้ง แล้วฉันจะยอมตาย...ตายอยู
ก่อนอวสานหนึ่งชั่วโมงถัดเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังรบกวน คุณแม่ลูกหนึ่งจึงชะเง้อคอมองผ่านหน้าต่างแต่เพราะเวลานี้มืดค่ำแล้วจึงมองเห็นไม่ถนัดนัก ปิ่นมุกหันมามองลูกชายที่ตอนหลับปุ๋ยไปแล้ว แล้วเดินลงไปดูคนมาที่กดกริ่งหน้าบ้านพักหลังจากคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอน เจ้าของบ้านหยุดปลายเท้าทันทีเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่บนรถเข็น หน้าตาเขาซูบผอมจนน่าใจหาย ตอนรู้ว่าคุณถังประสบอุบัติเหตุ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะมีร่างกายผ่ายผอมมากถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ก็ซีดเซียวเหมือนคน ไร้ชีวิตชีวา ปิ่นมุกยืนอยู่ลานหน้าบ้านเพราะสับสน เธอสับสนจริงๆ มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน“ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงใช้มือดันล้อรถให้เข้ามาชิดรั้วบ้านมากขึ้น แววตาเศร้าหมองทอดมองร่างเล็กนิ่ง“คุณ...มาทำอะไรคะ” ไม่ได้อยากถามคำถามนี้เลยจริงๆ แต่เพราะไม่รู้จะถามอะไรทำให้ปิ่นมุกเอ่ยคำถามนี้ออกไปแล้วก็ได้แต่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ“ฉันมาหาเธอ ฉันอยากเห็นหน้าเธอ อยากคุยกับเธอ อยากกอดเธอ ก่อนที่ฉัน...” เจ้าของคำพูดรู้สึก
ตอนที่ 115แต่ใครเลยจะรู้ว่าปิ่นมุกที่ทำทีไม่สนใจพ่อของจินหลงอยู่ทุกวันนั่น เธอคิดถึงพ่อของจินหลงอยู่ทุกวัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง มันเหมือนมีเส้นใยบางเบามาขวางกั้นเอาไว้ มันบางเบาแต่ก็จริงแต่เธอยังทำลายมันจากใจไม่ได้หมดเสียที เธอจำได้ไม่เคยลืมถึงสิ่งที่ คุณถังฝากความเจ็บช้ำไว้ให้เธอ แม้ความเจ็บช้ำมันจะน้อยลงทุกวันแต่เธอไม่เคยลืมเลือนได้“แล้วตกลงวันนี้ เราจะทำอะไรกันบ้างคะพี่มะลิ” ปิ่นมุกเปลี่ยนเรื่องก่อนฉวยเอาตะกร้าผักไปล้าง“คุณปิ่นคะ ผักนั่นน่ะพี่ล้างหมดแล้วละค่ะ” มะลิบอกอย่างเอ็นดูรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเพราะอย่างน้อยคุณปิ่นมุกก็ยังคงอาลัยอาวรณ์คนที่หายหน้าหายตาไปอยู่เหมือนกัน แล้วยิ่งคุณหนูจินหลงหน้าตาเหมือนพ่อขนาดนั้น สักวันเถอะกำแพงในใจของคุณปิ่นมุกต้องพังทลายลงสักวัน“ล้างแล้วก็ล้างอีกได้นี่คะพี่มะลิ” บอกเสียงอ้อมแอ้ม แล้วก็ลงมือล้างผักอย่างตั้งใจ แต่จิตใจกระหวัดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนบางคนที่เหมือนลูกชายของเธอ“ก็ได้ค่า ล้างให
ตอนที่ 114 ตอนที่ 1142 ปีต่อมา... นับจากวันที่ได้จากกันในวันนั้น ปิ่นมุกไม่เคยได้ข่าวคราวของคนป่าเถื่อนอีกเลย เขาทำตัวหายไปจริงๆ พร้อมกับเรื่องราวในอดีตก็ค่อยๆ ลบเลือนไปจากใจของเธอเช่นกัน บิดามักพูดเสมอว่าให้ลืมไปเสียแม้จะยากแต่ก็ต้องลืมเพื่อให้มีแรงเดินต่อไป หลังจากเธอบอกกับบิดาว่าเธอท้อง เมื่อรู้ว่าท้อง เธออยากบอกเขาเหลือเกิน แต่เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นจึงไม่คิดหวนกลับไปและบอกตัวเองว่าให้ลืมคนป่าเถื่อนคนนั้นซะ แต่ยิ่งพยายามลืมเขา ใจกลับก็ยิ่งจดจำและโหยหาเขา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่จำใจจากหญิงที่รักไปนั้น ได้ประสบอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดและตอนนี้อาการของถังเฟ่ยหลงก็น่าเป็นห่วงมากเพราะเจ้าตัวไม่ยอมรับการทำกายภาพบำบัดเพื่อให้กลับมาเดินได้เป็นคนปกติอีกครั้ง ถังเฟ่ยหลงท้อแท้หมดกำลังใจ หมดพลังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ทั้งที่พยายามตัดใจแต่เขาไม่เคยลืมปิ่นมุก อยากกลับไปหาเธอแทบขาดใจ แต่ไม่กล้าไปส
ตอนที่ 113“ไม่ไป ฉันไม่ยอมห่างจากเธออีกแล้วนะปิ่นมุก เพราะอะไรปิ่นมุก ตั้งแต่เธอได้กลับไปอยู่บ้าน เธอก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาฉัน เธอคิดจะทรมานฉันหรือไง ฉันรู้ว่าฉันผิด...ผิดมาก ผิดจนเธอคงไม่ให้อภัยฉัน แต่ฉันอยากขอโทษ ขอให้คนเลวๆ อย่างฉันได้แก้ตัวบ้างไม่ได้เชียวเหรอ เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้ แต่ขออย่าผลักไสฉันไปไหน ได้ไหมปิ่นมุก ฉันรักเธอ ได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ” น้ำเสียงของถังเฟ่ยหลงดูเศร้าหมอง แววตาคม แดงก่ำเพราะหวาดกลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไป ใบหน้าหล่อเหลาเบียดเข้าใกล้อีกครั้ง“ฉันเหม็นคุณ” ปิ่นมุกยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง แล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือยามได้เห็นแววตาคมแดงก่ำ“นะปิ่นมุก ให้ฉันได้มีโอกาสชดเชยสิ่งที่เคยทำร้ายเธอ เธอคือดวงใจของฉันนะปิ่นมุก ฉันมันเลว ใจร้าย ป่าเถื่อน อย่างที่เธอประณามฉัน แต่ฉันอยากขอโอกาสบ้างสักครั้ง นะปิ่นมุกขอโอกาสให้ฉันบ้างได้ไหม” ฝ่ามืออุ่นกุมสองมือเล็กขึ้นจุมพิตซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น นาทีนี้ถังเฟ่ยหลงไม่คิดอายใครอีกแล้วที่จะต้องหลั่งน้ำตาเพื่อวอนขอโอกาสจากหญิ
ตอนที่ 112ดวงตาคู่สวยเริ่มรื้นด้วยหยาดน้ำตาเมื่อหวนนึกถึงเรื่องในอดีต เพราะหากเธอยอมอยู่เป็นครอบครัวกับคุณถังก็เหมือนคนอกตัญญูที่ไปรักกับคนที่ทำให้คนในครอบครัวของเธอเสียชีวิต แต่หากเธอเลือกที่จะเดินคนละเส้นทางกับคุณถังหัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากเช่นกัน แต่สักวันเธอก็หวังว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปในที่สุด เมื่อไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน ไม่ต้องมาเห็นหน้ากัน เวลา...เวลาอาจช่วยเยียวยารักษาหัวใจบอบช้ำของเธอ ‘เพราะเราสองคนรักกันไม่ได้’“ลูกปิ่น” คุณกิตติขานเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“เราสองคนรักกันไม่ได้ค่ะ” ปิ่นมุกเงยหน้าตอบบิดาเสียงแผ่วๆ ยกนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลนองสองแก้ม คุณกิตติจึงรั้งบุตรสาวคนเล็กเข้ามาปลอบประโลมขณะที่ด้านหน้าของศาลาริมน้ำ ถังเฟ่ยหลงและลูกน้องรวมถึงคุณตวงรัตน์และบุตรชายก็จับกลุ่มยืนพูดคุยกันและมองมายังสองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วง ส่วนปิ่นมุกหลังได้รับอ้อมกอดอบอุ่นจากบิดานานหลายนาที เธอจึงเอ่ยชวนให้บิดากลับบ้านพักเพื่อจบปัญหาเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง คุณกิตติก็ไม่คิดซ
ตอนที่ 111“ไอ้ปฐวี! แกจะทำบ้าอะไรของแก” ถังเฟ่ยหลงตะโกนถามแล้ววิ่งเข้าไปใกล้แต่พอใกล้ถึงปฐวีก็ขับรถหนีไป ส่วนคนในรถก็ฉุดกระชากกันอยู่ เมื่อปฐวีจะผลักน้องสาวตัวเองลงจากรถให้ได้“ฉันขอโทษนะยัยปิ่น แต่ฉันต้องเลือกชีวิตตัวเองมากกว่า” ขาดคำนั้นปฐวีก็ผลักน้องสาวออกจากรถแล้วขับรถหนีไปด้วยความเร็ว ร่างของปิ่นมุกกลิ้งตามพื้นลาดชันขณะที่ถังเฟ่ยหลงวิ่งเข้าไปประคองไว้ได้ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะกลิ้งเข้าไปกระแทกหินก้อนใหญ่ ดวงตาแดงก่ำเฝ้ามองใบหน้าเปื้อนเลือดด้วยหัวใจแทบหยุดเต้น เขาก้มมองสำรวจทั่วร่างกายของคนในอ้อมแขนไม่พบบาดแผลใดนอกเสียจากเลือดบนศีรษะ“ปิ่นมุก! ฉันขอร้อง ลืมตามองฉันสักนิดนะปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงขานเรียกหญิงสาวในอ้อมแขนเหมือนคนหัวใจจะขาดรอนๆ ยอมรับเลยว่าครั้งนี้เขาหวาดกลัวสุดหัวใจ กลัวเธอจะจากเขาไปฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มนวล ริมฝีปากร้อนกดจูบกลางหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างแสนรักและแสนห่วง ก่อนจะมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวอยู่ไม่ไกล ถังเฟ่ยหลงเงยหน้าขึ้นมองเห็นรถที่ปฐวีขับไปชนเข้ากับขอบถนนเพรา
ตอนที่ 110“ไอ้ปฐวี! นั่นน้องสาวแท้ๆ ของแก แกคิดจะฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวตัวเองหรือไง ปล่อยปิ่นมุกซะ แล้วแกไปกราบขอขมาน้องสาวของฉัน แล้วไสหัวไปไกลๆ” ถังเฟ่ยหลงต่อรองทั้งที่ความเป็นจริงอยากให้ปฐวีได้ชดใช้กรรมด้วยความตายเสียมากกว่า แต่เวลานี้เขาเป็นห่วงปิ่นมุกและหวังให้ ฮุ่ยจื่อเข้าใจในสิ่งที่เขาเลือกเพราะเขาเคยสัญญาต่อหน้าหลุมศพฮุ่ยจื่อไว้ว่าจะให้นายปฐวีชดใช้ด้วยชีวิตถังเฟ่ยหลงไม่รู้ว่าตัวเองอุปทานไปหรือเปล่าเพราะมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านใบหน้าของเขา ‘ฮุ่ยจื่อ...ฮุ่ยจื่อเข้าใจพี่ใช่ไหม’ เขาเหลียวมองตามสายลมพัดผ่านหายไป รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าหล่อเหลาแต่เคร่งเครียด“กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงอย่ามาหลอกกูเลยไอ้ชั่ว” ปฐวีว่าพลางลากตัวปิ่นมุกไปยังเนินเขาสูง ยิ่งทำให้ผู้คนที่เฝ้ามองอยู่ต่างมองลุ้นทะลึกตามไปด้วยเพราะกลัวสองพี่น้องจะกลิ้งตกลงไป“พี่ปัด พี่ระวังนะตรงนั้นเป็นเนินเขา” ปิ่นมุกก้มมองปลายเท้าของตนแล้วให้ใจหายเพราะบริเวณนั้นเป็นเนินเขาสูงและมีก้อนหินน้อยใหญ่เรียงรายเต็มไปหมด หากพลาดพลั้งตกลงไปเธอก็ไม่ร
ตอนที่ 109“พี่ปัด! คุณถังพอเถอะค่ะ อย่าทำร้ายพี่ปัดอีกเลยนะคะ ฉันขอร้อง” ปิ่นมุกถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง สองมือของเธอเข้าโอบกอดพี่ชายไว้แน่น น้ำตาไหลพรากเพราะสงสารพี่ชายที่เนื้อตัวมีแต่เลือด“ปล่อยมัน! แล้วถอยออกมาปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงสั่งเสียงห้วน ดวงตาคมกริบจดจ้องไปยังใบหน้าหวานอย่างขู่บังคับ ทว่าเวลานี้ปิ่นมุกไม่สนใจ เธอไม่อยากให้เขาฆ่าใครอีกแล้ว โดยเฉพาะพี่ปัด เพราะหากพี่ชายเธอเป็นอะไรไป คุณแม่ของเธอ...ท่านคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ช่างแตกต่างจากเธอนักที่จะอยู่หรือตายท่านก็ไม่สนใจปิ่นมุกร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะนึกสงสารพี่ชายไม่พอ เธอยังเวทนาชีวิตตัวเองเข้าให้อีก มารดาไม่เคยรักเธอแม้กระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยรัก ทว่าน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนุ่มยิ่งทำให้ถังเฟ่ยหลงโกรธมากขึ้นที่หญิงสาวใช้น้ำตามาต่อรองเพื่อให้เขาปล่อยพี่ชายเธอ!“ปิ่นมุก! ฉันสั่งให้เธอถอยออกมา ไม่ได้ยินหรือไง” น้ำเสียงดุดันหยุดเสียงสะอื้นไห้ของปิ่นมุก ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้ามองคนพู