ตอนที่ 84
ภายในห้องใต้ดิน ปิ่นสุดาตะโกนสั่งให้ลูกของถังเฟ่ยหลงมาปล่อยตนออกจนเสียงแหบแห้ง จนเมื่อไม่ได้รับสัญญาณใดๆ กลับมา หญิงสาวจึงหันมาหาเพลินที่ถูกขังอยู่ด้วยกัน สาวสวยที่เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว แววตาก็น่ากลัวทำให้เพลินลนลานคลานหนี
“คุณเปรม อย่าทำอะไรเพลินนะคะ เพลิน...เพลินบอกไปแล้ว ว่าอย่าฆ่าผู้หญิงคนนั้น คุณก็ไม่เชื่อเพลิน” เพลินวิ่งวนรอบห้องเพื่อไม่ให้ปิ่นสุดาจับตนได้ พร้อมทั้งพร่ำโทษว่าเป็นอีกฝ่ายที่เป็นต้นเหตุให้คุณถังจับได้
“นังเพลิน! แกกล้าโยนความผิดให้ฉันหรือไง” ปิ่นสุดาถลาเข้าไปจิกหัวเพลิน ก่อนตบสั่งสอนไปหลายครั้ง เพลินแม้จะพยายามหลบแค่ไหนก็ไม่หนีพ้น เพราะตอนนี้ดูเหมือนอีกคนจะบ้าไปแล้ว เสียงร้องโหยหวนของเพลินเรียกให้สามคนสนิทของถังเฟ่ยหลงรีบลงมาดูเพราะกลัวสาวใช้จะตายไปเสียก่อน
“หยุด! คุณปิ่นสุดา” กู่ฉินตวาดห้ามแล้วเข้าไปจับตัวหญิงสาวเอาไว้
“ไอ้พวกขี้ข้า โผล่หัวมากันแล้วหรื
ตอนที่ 85 “อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป ออกไปไกลๆฉัน ” ปิ่นมุกพร่ำเพ้อเสียงแผ่วๆ พลางยกมือไล่ปัดป่ายผ้าที่เช็ดอยู่บนหน้าของตนทั้งที่ยังหลับตา“ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงขานเรียกเสียงนุ่ม เขายื่นมือยึดสองมือเล็กเอาไว้แล้วยกขึ้นจูบ ดวงตาคมทอดมองเธอด้วยความห่วงใย“ปล่อยฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน อุ๊บ!” ดวงตาคู่สวยเปิดกว้างเมื่อรู้สึกคลื่นไส้ ปิ่นมุกดึงมืออกจากมือใหญ่ได้สำเร็จก่อนใช้ปิดปากตัวเองเอาไว้ เธอพยายามจะลุกจากเตียง“ปิ่นมุก เธอไม่สบายใช่ไหม ทำไมถึงไม่บอกฉัน” ถังเฟ่ยหลงอุ้มหญิงสาวพาเข้าห้องน้ำ จากนั้นปิ่นมุกก็โก่งคออาเจียน มีฝ่ามือใหญ่คอยลูบหลังให้ด้วยความสงสารจับใจ“ปล่อยฉันนะ อย่ามายุ่ง” ปิ่นมุกผลักเจ้าของมือออกจากตัว ก่อนถลาไปยืนพิงผนังห้อง“ปิ่นมุก อย่าดื้อกับฉันตอนนี้ได้ไหม เธอเป็นอะไร บอกฉันสิ” ถังเฟ่ยหลงตามเข้าไปพยุงก่อนช้อนอุ้มหญิงสาวพากลับไปที่เตียง เขาว
ตอนที่ 86ปิ่นมุกพ่ายแพ้ให้กับความช่ำชองของเขาและยินยอมให้ลิ้นอุ่นบุกแสวงหาน้ำหวานเนิ่นนาน กว่าเขาจะถอนปากออก เธอก็แทบขาดอากาศหายใจ หัวใจห่อเหี่ยวและขมขื่นของเธอชุ่มฉ่ำได้อย่างประหลาดล้ำ เพียงแค่ได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากเขา“ทำแบบนี้ด้วยไหม” ฝ่ามือร้อนเคลื่อนเข้าสู่กลางร่างสาว เขาปัดป่ายปลายนิ้วอย่างชำนาญการ มันแผ่วเบาแต่ก็เร่าร้อนจนร่างกายของเธอสะท้านไหว ชุดนอนตัวยาวที่ถังเฟ่ยหลงจัดหามาให้ถูกตลบจนไปกองรวมอยู่บนเอวคอด เขาเลื่อนสายตามองต่ำเพื่อชื่นชมความงดงามที่เขาถวิลหา มันยังคงงดงามและตราตรึงไม่เสื่อมคลายและก่อตัวเป็นความกระหายใคร่“ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงพลิกตัวคร่อมหญิงสาว เขาจัดการสลัดกางเกงและเสื้อของตัวเองออกอย่างว่องไว มือใหญ่รั้งเรียวขาสวยทั้งสองให้แยกห่างแล้วแทรกกายเข้าสู่ช่องว่างดวงตาคู่คมที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเฝ้ามองช่อดอกไม้งดงามกลางร่าง คล้ายไม่เคยพานพบมาก่อนจนเจ้าของดอกไม้สะเทิ้นอาย ผิวหน้าของเธอร้อนผะผ่าวและคงแดงซ่านไม่เว้นแม้กระทั่งใบหูนุ่มทั้งสองข้างของเธอ ถังเฟ่ยหลงคลี่ยิ้มละมุน ยามได้เห็นใบหน้าหวานแ
ตอนที่ 87 เช้าวัดถัดมา ถังเฟ่ยหลงพาปิ่นมุกกลับมาที่บ้านพักบนเกาะเหอฮวา หลังโทรสั่งให้จินเหลียงขับเรือมารับแต่เช้าพร้อมสั่งให้กู่ฉินจัดเตรียมเรื่องการเดินทางไปเชียงใหม่ในอีกสองวันข้างหน้า ก่อนจะสั่งให้เหยียนซ่านนำตัวพวกเดนสังคมนั้นไปขังไว้ที่เกาะร้าง การกลับมาที่เกาะเหอฮวาครั้งนี้ของปิ่นมุก สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนโดยเฉพาะคนสนิททั้งสามคน ส่วนปิ่นมุกก็เอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาใครต่อใคร “ปิ่นมุกจะอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของฉัน” ถังเฟ่ยหลงประกาศต่อหน้าทุกคน แต่คนที่ตกใจไม่น้อยคือปิ่นมุก เธอแหงนหน้ามองคนพูดด้วยความไม่เข้าใจ เธออยากถามเขามากมายแต่กลับรู้สึกว่าลำคอตีบตันไปหมด พลางคิดไปถึงพี่สาวแท้ๆ ของตน ที่เธอยังไม่รู้ว่าตอนนี้พี่สาวอยู่ที่ไหน และเหตุผลสำคัญไปกว่านั้นคือเธอเป็นห่วงความรู้สึกของมารดา หากพี่เปรมเป็นอะไรไป ท่านต้องอยู่ไม่ได้แน่“ทุกคนที่น
ตอนที่ 88 ตอนที่ 88 กว่าถังเฟ่ยหลงจะเดินออกจากห้องพักมาได้ก็ล่วงเลยมาถึงเที่ยงวันพอดี เขาเดินไปยังห้องคุมขังสาวใช้เพราะอยากเค้นความจริงว่าปิ่นสุดาพูดอะไรและทำอะไรน้องสาวของตัวเองบ้าง พร้อมกับสั่งให้ป้าเหม่ยยกอาหารกลางวันขึ้นไปบนห้องพัก ก่อนที่ถังเฟ่ยหลงจะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องเก็บของ ขณะที่จินเหลียงกำลังปลดโซ่หน้าประตูห้องขัง ส่วนคนด้านในก็ลนลานคลานหนี ถังเฟ่ยหลงก้าวเท้าเข้าไปหยุดกลางห้องเก็บของ ก่อนหันไปสั่งให้กู่ฉินเปิดไฟ สภาพอิดโรยของสาวใช้ ไม่ได้ทำให้ถังเฟ่ยหลงนึกสงสารเลยแม้แต่น้อย“พูดความจริงออกมา” น้ำเสียงเด็ดขาดจากเจ้านายหนุ่ม ทำให้เพลินยกมือไหว้อ้อนวอนเพราะไม่อยากถูกเฆี่ยน ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดปากบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ได้บอกปิ่นสุดาไป นับตั้งแต่ปิ่นสุดาสงสัยเรื่องที่คุณถังหายไปไหนบ่อยๆ รวมถึงเรื่องที่ปิ่นสุดาประกาศต่อหน้าน้องสาวตัวเองว่าเป็นเมียของคุณถัง และสั่งให้ตนมัดปิ่นมุกและให้ไปโยนทิ้งกลางทะเล“ระยำ!” เจ้าของคำสบถ บดกรามเข้าหากันแน่น เมื่อพี่สาวแท้ๆ คิดฆ่าได้แม
ตอนที่ 89 ในช่วงค่ำของวัน ปิ่นมุกเพิ่งมีโอกาสได้เดินออกจากห้องพัก หลังถูกถังเฟ่ยหลงเอาเปรียบไปหลายครั้ง แม้กระทั่งอาหารกลางวันยังมีคนยกขึ้นมาเสิร์ฟถึงเตียงและมีเขาคอยเอาอกเอาใจ ครั้นเธอจะเอ่ยปากเรื่องพี่สาวก็ไม่กล้าและไม่มีโอกาสได้ถามเมื่ออีกคนเอาแต่บ่ายเบี่ยงตลอด ทว่าเวลานี้เป็นโอกาสดีของเธอที่คุณถังออกไปข้างนอกแต่เธอไม่รู้หรอกว่าเขาไปที่ไหน คนอยากตามหาพี่สาวเลยได้แต่เดินวนรอบบ้านเพราะเธอไม่รู้ว่าคุณถังเอาพี่สาวของเธอไปขังไว้ที่ไหน ครั้นถามไถ่จากป้าเหม่ยก็ไม่ยอมบอก ปิ่นมุกจึงพยายามเดินหาห้องที่ตัวเองเคยถูกขังนั่นคือห้องใต้ดิน มือเล็กๆ ค่อยผลักบานประตูให้เปิดออกอย่างเบามือโดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกลับมาแล้วและเฝ้ามองเธออยู่“จะไปไหน ปิ่นมุก” สิ้นเสียงนั้นคนที่กำลังจะก้าวลงไปยังห้องใต้ดินชะงักกึก“เอ่อ...ฉันแค่อยากรู้ว่าเป็นห้องอะไร” ตอบเสียงแผ่วๆ แล้วก็เอาแต่ก้มหน้านิ่งเพื่อหลบสายตาดุๆ ของคนถาม“เดินกลับขึ้นมาหาฉัน ป
ตอนที่ 90เจ้าของจูบเร่าร้อนจำใจถอนจูบจากกลีบปากสวย ลากไล้มาตามลำคอขาวผ่อง กดจูบสลับดูดเม้ม ต่ำลงผ่านเนินอกอวบอิ่มทั้งสอง เขาใช้เวลาเนิ่นนานพอควร ก่อนละมือจากขอบกางเกงรัดรูป มาเคล้นคลึงสองเต้าอวบอิ่มเต็มมือด้วยความสิเน่หา สลับกับให้อุ้งปากร้อนดูดดื่มอย่างมีชั้นเชิง“คุณถัง...ฉะ...ฉัน...อื้อ!” เสียงขาดหายเมื่อถูกฟันขาวสะอาดขบกัดยอดทรวงสีสวยทั้งสองสลับกันไปมา แข้งขาของปิ่นมุกพานสั่นเทาแทบยืนหยัดไม่อยู่ สองมือของเธอรีบไขว่คว้าบ่ากว้างเอาไว้เป็นหลักยึด ขณะที่คนสร้างความซาบซ่านแก่ร่างกายของเธอกลับยิ้มพรายด้วยความพึงพอใจถังเฟ่ยหลงดื่มด่ำกับยอดทรวงจนพอใจก็เคลื่อนปากร้อนๆ พร้อมย่อตัวลงต่ำ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดหน้าท้องนูนเล็กน้อย เขาตวัดปลายลิ้นฉกชิมหลุมสะดื้อเล็ก จนเจ้าของกายสั่นเทิ้มหนักขึ้น นิ้วเล็กน่ารักทั้งสิบสอดเสยพันม้วนอยู่กับกลุ่มผมดกดำของเขา บางจังหวะเธอก็กดให้แนบสนิทกับเนินหน้าท้อง เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าแค่เพียงปลายลิ้นร้อนตวัดปัดผ่านหลุมสะดือเล็กๆ จะทำให้ร่างกายของเธอร้อนผ่าว จนนึกอยากให้เขาเคลื่อนปากต่
ตอนที่ 91“คุณถัง” ปิ่นมุกตัดพ้อ เธอเป็นฝ่ายพลิกกายใหญ่ให้นอนบนเตียงนุ่มเพราะมันคือความต้องการของถังเฟ่ยหลงที่ยินยอมแต่โดยดี กายเล็กเป็นฝ่ายคร่อมร่างใหญ่แทนที่อย่างรวดเร็ว ริมฝีปากคู่สวยจูบไซ้ซอกคอหนาอย่างที่เขาทำ เธอเรียนรู้ได้เร็วเพราะถูกสอนสั่งโดยชายชำนาญ เพลิงสวาทค่อยๆ เผาไหม้สองร่างเปล่าเปลือยจนทั่วร่างชื้นเหงื่อ“ฉันดีกว่านะ ปิ่นมุก” ขาดคำถังเฟ่ยหลงพลิกตัวขึ้นเป็นฝ่ายคุมเกม การขับเคลื่อนเพลิงสวาทเริ่มขึ้นทันทีเมื่อสองกายรวมเป็นหนึ่ง ความต้องการต่อจากนี้ไม่จำเป็นต้องเอ่ยบอกเพราะสองร่างสอดประสานรับส่งกันได้เป็นอย่างดี เสียงครางจึงดังก้องรอบห้อง คนคุมเกมจับจูงคนใต้ร่างข้ามผ่านความหฤหรรษ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนทิ้งตัวหอบซบกายสาวที่หลับใหลไปก่อนหน้าไม่กี่นาทีถังเฟ่ยหลงถอดถอนกายออกจากความชุ่มฉ่ำ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยไล้สองแก้มนุ่ม หน้าผากเกลี้ยงเกลาก่อนจะทาบริมฝีปากจูบซับหยาดเหงื่อจนถ้วนทั่วไปหน้าหวาน ครู่ต่อมาจึงได้ทิ้งตัวนอนพร้อมคว้าเอาร่างเปล่าเปลือยเข้ามาซ
ตอนที่ 92“แกอยู่นี่เองเหรอ นังปิ่น!” คนเป็นพี่เค้นเสียงใส่ พลางบีบแขนของน้องสาวแน่น ปิ่นมุกนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ลอบมองอย่างสำรวจพี่สาวของตนไปด้วย แววตาและท่าทางของพี่สาวดูน่ากลัวจนปิ่นมุกเริ่มดิ้นรนเพราะสัญชาตญาณสั่งเธอกระทำเช่นนั้น แต่คงเวลานี้คงสายไปแล้วปิ่นสุดาลากตัวปิ่นมุกมาที่บันไดทอดยาวลงไปสู่ชั้นล่าง หากใครพลัดตกลงไปไม่ตายก็ต้องพิการเป็นแน่ คนเป็นพี่เผยยิ้มร้ายผสมสะใจอยู่ลึกๆ ในเมื่อคุณถังกล้าหลอกลวงเธอ เขาทำเป็นตีสองหน้าใส่เธอว่าต้องการเธอ แต่ที่แท้เขาก็เอานั่งปิ่นมาซุกซ่อนเอาไว้ นังน้องสารเลวแบบนี้ เธอไม่มีวันปล่อยให้มันมาแย่งชิงทุกอย่างไปแน่ หากเธอไม่ได้ ใครก็ต้องไม่ได้ด้วยเช่นกัน!“พี่เปรม อย่านะคะ พี่จะทำอะไร” ปิ่นมุกถามเสียงสั่น มือยึดราวบันไปไว้แน่น“ฉันก็จะฆ่าแกไงนังปิ่น ฉันบอกแกแล้วไง ว่าน้ำหน้าอย่างแกหายไปแล้วก็ต้องไปลับ แต่แกไม่ต้องกลัวไปหรอก เพราะฉันจะกลับไปบอกคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็บอกพี่ปัดให้ว่าแกน่ะ ตายโหงไปแล้ว”ปิ่นสุดากระซ
ตอนอวสาน“จินหลง เป็นอะไรไปคะ โอ๋ๆ เงียบนะคะ” ปิ่นมุกหันมาโอ๋ลูกน้อยด้วยสีหน้ากังวล ห่วงพ่อของลูกก็ห่วง ห่วงลูกก็ห่วง ส่วนจินหลงก็ไม่ยอมเงียบ ป้าช้อยอาสาอุ้มจินหลงแล้วสั่งให้ปิ่นมุกลงไปดูคนนั่งตากฝนอยู่หน้าบ้านพัก เธอลังเลเล็กน้อยแล้ววิ่งไปคว้าร่มอันใหญ่ออกไปหาคนหน้าบ้านพักที่นั่งตัวสั่นปากสั่นไปหมด“คุณถัง! ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้ล่ะคะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ฉันกับลูกจะอยู่ยังไงล่ะคะ” ปิ่นมุกลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดแล้วเพราะเป็นห่วงเขาจนเผลอพูดความในใจออกไป เธอกางร่มคันใหญ่เข้าบังเม็ดฝน ใช้ผ้าที่ถือติดมือมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนดื้อรั้นที่ดื้อยิ่งกว่าเด็กสามขวบ“ฉันยอมตายปิ่นมุก หากเธอไม่ยอมอภัยให้ ฉันรักเธอ ปิ่นมุก ฉันทำใจไม่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่กับฉัน เธอรู้บ้างไหมว่าฉันทรมานแค่ไหนตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันคิดถึงเธอมาก แต่ฉันไม่กล้ากลับมาหาเธอ เพราะฉันคิดว่าสักวัน ฉันจะลืมเธอให้ได้ เหมือนที่เธอลืมฉัน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ แล้ววันนี้ก่อนที่ฉันจะตายฉันอยากมาพบเธอ อยากกอดเธอสักครั้ง แล้วฉันจะยอมตาย...ตายอยู
ก่อนอวสานหนึ่งชั่วโมงถัดเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังรบกวน คุณแม่ลูกหนึ่งจึงชะเง้อคอมองผ่านหน้าต่างแต่เพราะเวลานี้มืดค่ำแล้วจึงมองเห็นไม่ถนัดนัก ปิ่นมุกหันมามองลูกชายที่ตอนหลับปุ๋ยไปแล้ว แล้วเดินลงไปดูคนมาที่กดกริ่งหน้าบ้านพักหลังจากคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอน เจ้าของบ้านหยุดปลายเท้าทันทีเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่บนรถเข็น หน้าตาเขาซูบผอมจนน่าใจหาย ตอนรู้ว่าคุณถังประสบอุบัติเหตุ เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะมีร่างกายผ่ายผอมมากถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ก็ซีดเซียวเหมือนคน ไร้ชีวิตชีวา ปิ่นมุกยืนอยู่ลานหน้าบ้านเพราะสับสน เธอสับสนจริงๆ มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน“ปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงใช้มือดันล้อรถให้เข้ามาชิดรั้วบ้านมากขึ้น แววตาเศร้าหมองทอดมองร่างเล็กนิ่ง“คุณ...มาทำอะไรคะ” ไม่ได้อยากถามคำถามนี้เลยจริงๆ แต่เพราะไม่รู้จะถามอะไรทำให้ปิ่นมุกเอ่ยคำถามนี้ออกไปแล้วก็ได้แต่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ“ฉันมาหาเธอ ฉันอยากเห็นหน้าเธอ อยากคุยกับเธอ อยากกอดเธอ ก่อนที่ฉัน...” เจ้าของคำพูดรู้สึก
ตอนที่ 115แต่ใครเลยจะรู้ว่าปิ่นมุกที่ทำทีไม่สนใจพ่อของจินหลงอยู่ทุกวันนั่น เธอคิดถึงพ่อของจินหลงอยู่ทุกวัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง มันเหมือนมีเส้นใยบางเบามาขวางกั้นเอาไว้ มันบางเบาแต่ก็จริงแต่เธอยังทำลายมันจากใจไม่ได้หมดเสียที เธอจำได้ไม่เคยลืมถึงสิ่งที่ คุณถังฝากความเจ็บช้ำไว้ให้เธอ แม้ความเจ็บช้ำมันจะน้อยลงทุกวันแต่เธอไม่เคยลืมเลือนได้“แล้วตกลงวันนี้ เราจะทำอะไรกันบ้างคะพี่มะลิ” ปิ่นมุกเปลี่ยนเรื่องก่อนฉวยเอาตะกร้าผักไปล้าง“คุณปิ่นคะ ผักนั่นน่ะพี่ล้างหมดแล้วละค่ะ” มะลิบอกอย่างเอ็นดูรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเพราะอย่างน้อยคุณปิ่นมุกก็ยังคงอาลัยอาวรณ์คนที่หายหน้าหายตาไปอยู่เหมือนกัน แล้วยิ่งคุณหนูจินหลงหน้าตาเหมือนพ่อขนาดนั้น สักวันเถอะกำแพงในใจของคุณปิ่นมุกต้องพังทลายลงสักวัน“ล้างแล้วก็ล้างอีกได้นี่คะพี่มะลิ” บอกเสียงอ้อมแอ้ม แล้วก็ลงมือล้างผักอย่างตั้งใจ แต่จิตใจกระหวัดถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนบางคนที่เหมือนลูกชายของเธอ“ก็ได้ค่า ล้างให
ตอนที่ 114 ตอนที่ 1142 ปีต่อมา... นับจากวันที่ได้จากกันในวันนั้น ปิ่นมุกไม่เคยได้ข่าวคราวของคนป่าเถื่อนอีกเลย เขาทำตัวหายไปจริงๆ พร้อมกับเรื่องราวในอดีตก็ค่อยๆ ลบเลือนไปจากใจของเธอเช่นกัน บิดามักพูดเสมอว่าให้ลืมไปเสียแม้จะยากแต่ก็ต้องลืมเพื่อให้มีแรงเดินต่อไป หลังจากเธอบอกกับบิดาว่าเธอท้อง เมื่อรู้ว่าท้อง เธออยากบอกเขาเหลือเกิน แต่เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นจึงไม่คิดหวนกลับไปและบอกตัวเองว่าให้ลืมคนป่าเถื่อนคนนั้นซะ แต่ยิ่งพยายามลืมเขา ใจกลับก็ยิ่งจดจำและโหยหาเขา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่จำใจจากหญิงที่รักไปนั้น ได้ประสบอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดและตอนนี้อาการของถังเฟ่ยหลงก็น่าเป็นห่วงมากเพราะเจ้าตัวไม่ยอมรับการทำกายภาพบำบัดเพื่อให้กลับมาเดินได้เป็นคนปกติอีกครั้ง ถังเฟ่ยหลงท้อแท้หมดกำลังใจ หมดพลังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ทั้งที่พยายามตัดใจแต่เขาไม่เคยลืมปิ่นมุก อยากกลับไปหาเธอแทบขาดใจ แต่ไม่กล้าไปส
ตอนที่ 113“ไม่ไป ฉันไม่ยอมห่างจากเธออีกแล้วนะปิ่นมุก เพราะอะไรปิ่นมุก ตั้งแต่เธอได้กลับไปอยู่บ้าน เธอก็เอาแต่หลบหน้าหลบตาฉัน เธอคิดจะทรมานฉันหรือไง ฉันรู้ว่าฉันผิด...ผิดมาก ผิดจนเธอคงไม่ให้อภัยฉัน แต่ฉันอยากขอโทษ ขอให้คนเลวๆ อย่างฉันได้แก้ตัวบ้างไม่ได้เชียวเหรอ เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้ แต่ขออย่าผลักไสฉันไปไหน ได้ไหมปิ่นมุก ฉันรักเธอ ได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ” น้ำเสียงของถังเฟ่ยหลงดูเศร้าหมอง แววตาคม แดงก่ำเพราะหวาดกลัวว่าจะต้องสูญเสียเธอไป ใบหน้าหล่อเหลาเบียดเข้าใกล้อีกครั้ง“ฉันเหม็นคุณ” ปิ่นมุกยกมือดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง แล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือยามได้เห็นแววตาคมแดงก่ำ“นะปิ่นมุก ให้ฉันได้มีโอกาสชดเชยสิ่งที่เคยทำร้ายเธอ เธอคือดวงใจของฉันนะปิ่นมุก ฉันมันเลว ใจร้าย ป่าเถื่อน อย่างที่เธอประณามฉัน แต่ฉันอยากขอโอกาสบ้างสักครั้ง นะปิ่นมุกขอโอกาสให้ฉันบ้างได้ไหม” ฝ่ามืออุ่นกุมสองมือเล็กขึ้นจุมพิตซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น นาทีนี้ถังเฟ่ยหลงไม่คิดอายใครอีกแล้วที่จะต้องหลั่งน้ำตาเพื่อวอนขอโอกาสจากหญิ
ตอนที่ 112ดวงตาคู่สวยเริ่มรื้นด้วยหยาดน้ำตาเมื่อหวนนึกถึงเรื่องในอดีต เพราะหากเธอยอมอยู่เป็นครอบครัวกับคุณถังก็เหมือนคนอกตัญญูที่ไปรักกับคนที่ทำให้คนในครอบครัวของเธอเสียชีวิต แต่หากเธอเลือกที่จะเดินคนละเส้นทางกับคุณถังหัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากเช่นกัน แต่สักวันเธอก็หวังว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปในที่สุด เมื่อไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน ไม่ต้องมาเห็นหน้ากัน เวลา...เวลาอาจช่วยเยียวยารักษาหัวใจบอบช้ำของเธอ ‘เพราะเราสองคนรักกันไม่ได้’“ลูกปิ่น” คุณกิตติขานเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“เราสองคนรักกันไม่ได้ค่ะ” ปิ่นมุกเงยหน้าตอบบิดาเสียงแผ่วๆ ยกนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลนองสองแก้ม คุณกิตติจึงรั้งบุตรสาวคนเล็กเข้ามาปลอบประโลมขณะที่ด้านหน้าของศาลาริมน้ำ ถังเฟ่ยหลงและลูกน้องรวมถึงคุณตวงรัตน์และบุตรชายก็จับกลุ่มยืนพูดคุยกันและมองมายังสองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วง ส่วนปิ่นมุกหลังได้รับอ้อมกอดอบอุ่นจากบิดานานหลายนาที เธอจึงเอ่ยชวนให้บิดากลับบ้านพักเพื่อจบปัญหาเรื่องระหว่างเธอและคุณถัง คุณกิตติก็ไม่คิดซ
ตอนที่ 111“ไอ้ปฐวี! แกจะทำบ้าอะไรของแก” ถังเฟ่ยหลงตะโกนถามแล้ววิ่งเข้าไปใกล้แต่พอใกล้ถึงปฐวีก็ขับรถหนีไป ส่วนคนในรถก็ฉุดกระชากกันอยู่ เมื่อปฐวีจะผลักน้องสาวตัวเองลงจากรถให้ได้“ฉันขอโทษนะยัยปิ่น แต่ฉันต้องเลือกชีวิตตัวเองมากกว่า” ขาดคำนั้นปฐวีก็ผลักน้องสาวออกจากรถแล้วขับรถหนีไปด้วยความเร็ว ร่างของปิ่นมุกกลิ้งตามพื้นลาดชันขณะที่ถังเฟ่ยหลงวิ่งเข้าไปประคองไว้ได้ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะกลิ้งเข้าไปกระแทกหินก้อนใหญ่ ดวงตาแดงก่ำเฝ้ามองใบหน้าเปื้อนเลือดด้วยหัวใจแทบหยุดเต้น เขาก้มมองสำรวจทั่วร่างกายของคนในอ้อมแขนไม่พบบาดแผลใดนอกเสียจากเลือดบนศีรษะ“ปิ่นมุก! ฉันขอร้อง ลืมตามองฉันสักนิดนะปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงขานเรียกหญิงสาวในอ้อมแขนเหมือนคนหัวใจจะขาดรอนๆ ยอมรับเลยว่าครั้งนี้เขาหวาดกลัวสุดหัวใจ กลัวเธอจะจากเขาไปฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มนวล ริมฝีปากร้อนกดจูบกลางหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างแสนรักและแสนห่วง ก่อนจะมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวอยู่ไม่ไกล ถังเฟ่ยหลงเงยหน้าขึ้นมองเห็นรถที่ปฐวีขับไปชนเข้ากับขอบถนนเพรา
ตอนที่ 110“ไอ้ปฐวี! นั่นน้องสาวแท้ๆ ของแก แกคิดจะฆ่าแม้กระทั่งน้องสาวตัวเองหรือไง ปล่อยปิ่นมุกซะ แล้วแกไปกราบขอขมาน้องสาวของฉัน แล้วไสหัวไปไกลๆ” ถังเฟ่ยหลงต่อรองทั้งที่ความเป็นจริงอยากให้ปฐวีได้ชดใช้กรรมด้วยความตายเสียมากกว่า แต่เวลานี้เขาเป็นห่วงปิ่นมุกและหวังให้ ฮุ่ยจื่อเข้าใจในสิ่งที่เขาเลือกเพราะเขาเคยสัญญาต่อหน้าหลุมศพฮุ่ยจื่อไว้ว่าจะให้นายปฐวีชดใช้ด้วยชีวิตถังเฟ่ยหลงไม่รู้ว่าตัวเองอุปทานไปหรือเปล่าเพราะมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านใบหน้าของเขา ‘ฮุ่ยจื่อ...ฮุ่ยจื่อเข้าใจพี่ใช่ไหม’ เขาเหลียวมองตามสายลมพัดผ่านหายไป รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าหล่อเหลาแต่เคร่งเครียด“กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงอย่ามาหลอกกูเลยไอ้ชั่ว” ปฐวีว่าพลางลากตัวปิ่นมุกไปยังเนินเขาสูง ยิ่งทำให้ผู้คนที่เฝ้ามองอยู่ต่างมองลุ้นทะลึกตามไปด้วยเพราะกลัวสองพี่น้องจะกลิ้งตกลงไป“พี่ปัด พี่ระวังนะตรงนั้นเป็นเนินเขา” ปิ่นมุกก้มมองปลายเท้าของตนแล้วให้ใจหายเพราะบริเวณนั้นเป็นเนินเขาสูงและมีก้อนหินน้อยใหญ่เรียงรายเต็มไปหมด หากพลาดพลั้งตกลงไปเธอก็ไม่ร
ตอนที่ 109“พี่ปัด! คุณถังพอเถอะค่ะ อย่าทำร้ายพี่ปัดอีกเลยนะคะ ฉันขอร้อง” ปิ่นมุกถลาเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง สองมือของเธอเข้าโอบกอดพี่ชายไว้แน่น น้ำตาไหลพรากเพราะสงสารพี่ชายที่เนื้อตัวมีแต่เลือด“ปล่อยมัน! แล้วถอยออกมาปิ่นมุก” ถังเฟ่ยหลงสั่งเสียงห้วน ดวงตาคมกริบจดจ้องไปยังใบหน้าหวานอย่างขู่บังคับ ทว่าเวลานี้ปิ่นมุกไม่สนใจ เธอไม่อยากให้เขาฆ่าใครอีกแล้ว โดยเฉพาะพี่ปัด เพราะหากพี่ชายเธอเป็นอะไรไป คุณแม่ของเธอ...ท่านคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ช่างแตกต่างจากเธอนักที่จะอยู่หรือตายท่านก็ไม่สนใจปิ่นมุกร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะนึกสงสารพี่ชายไม่พอ เธอยังเวทนาชีวิตตัวเองเข้าให้อีก มารดาไม่เคยรักเธอแม้กระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยรัก ทว่าน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนุ่มยิ่งทำให้ถังเฟ่ยหลงโกรธมากขึ้นที่หญิงสาวใช้น้ำตามาต่อรองเพื่อให้เขาปล่อยพี่ชายเธอ!“ปิ่นมุก! ฉันสั่งให้เธอถอยออกมา ไม่ได้ยินหรือไง” น้ำเสียงดุดันหยุดเสียงสะอื้นไห้ของปิ่นมุก ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้ามองคนพู