LOGINShare
บทที่ 10
Last Updated:
2025-03-27 15:58:39
Related chapters
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 11
“อะไรมันก็เกิดขึ้นได้นะแก อย่าพึ่งคิดมาก ส่วนเรื่องที่แกแต่งงานกับพี่ปุณณ์ ถ้าแกไม่พูดเราไม่พูดป้าเทียนจะรู้ได้ยังไง เพราะวันๆ ป้าเทียนอยู่แต่ในรีสอร์ต แทบไม่ได้ออกไปไหนมาไหน แถมตอนนี้ยังไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมอยู่อีกใช่ไหมอีกอย่างแขกในงานก็มีแต่ฝ่ายพี่ปุณณ์ เพราะฝ่ายพี่ดาวพอรู้ว่าเจ้าสาวล่องหน ก็พากันหายจ้อยเข้ากลีบเมฆไปหมด เรารับรองได้ว่าเรื่องนี้ไม่ถึงหูแม่แกแน่นอน” เพียงดาวร่ายยาวเหยียด “เราก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน” ดรินทร์เองก็หวังเช่นกัน เพราะไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้“ว่าแต่แกเตรียมชุดบิกินี่ไปใส่อวดหุ่นสวยๆ ท้าสายลมแสงแดดของทะเลอันดามันหรือยัง” เพียงดาวเปลี่ยนเรื่อง วกมาถามหาชุดบิกินี่จนได้ “ยัง...เราจะมีเวลาไปเตรียมที่ไหนกันเล่า”“เออใช่ เราลืมไป แต่อุตส่าห์ได้ไปเที่ยวทะเลทั้งที แกกลับไม่มีชุดว่ายน้ำ เหมือนไปไม่ถึงทะเลไงไม่รู้”“ช่างมันเถอะ ถ้าอยากลงทะเลจริงๆ เราค่อยไปหาซื้อเอาที่ภูเก็ตได้” “ก็จริง”“ว่าแต่เราต้องไปเอ่อ...ฮันนีมูนนี่จริงๆ เหรอ ไม่ไปได้ไหมอะ”“ไม่ได้แล้ว ถือซะว่าตามใจคนป่วยนะแก ดึกแล้วนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสดใส” เพียงดาวเอ่ยรวบรัด“นอนไม่หลับนะสิ”“นับแกะไป
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 12
“เดี๋ยวสิคุณ” จู่ๆ บรูคลินก็ขยับเข้ามาขวางหน้าเพียงดาวไว้ นั่นทำให้เธอระแวงว่าเขาต้องการอะไร รวมถึงเริ่มไม่พอใจกับการเสียมารยาทที่เกิดขึ้น“ผมว่าเราเคยเจอกันมาก่อน”“ถ้าคุณอยากรู้จักฉัน ฉันว่าคุณควรจะถามฉันหรือไม่ก็ขอนามบัตรจากฉันมาตรงๆ ก็ได้นะคะ” เพียงดาวอดไม่ได้ที่จะแขวะประโยคเชยๆ ที่ได้ยินจากผู้ชายที่ออกจะหล่อเหลาติดเทรนด์หนุ่มลูกครึ่งตรงหน้า“ทำไมละครับ” บรูคลินยิ้มยียวน นั่นเพราะไม่คิดว่าประโยคทำความรู้จักของเขาเมื่อครู่มันจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดี “เพราะมุกเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าที่คุณพูดเมื่อครู่ ฉันว่ามันเชยไปที่จะหยิบมาใช้ในยุคนี้” “โอเค ถ้าอย่างนั้นผมถามคุณตรงๆ ก็ได้ ว่าคุณชื่ออะไร” พอถูกบรูคลินถามชื่อตรงๆ อย่างที่เธอประชดบอก เพียงดาวก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้ “เพียงดาวค่ะ”“ผมชื่อบรูคลิน ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับคุณเพียงดาว” บรูคลินยื่นมือมาหวังสัมผัสเพื่อทักทายเพียงดาวตามธรรมเนียมของชาวตะวันตก แต่เพียงดาวกลับไหว้ชายหนุ่มกับมาเสียนี่ พร้อมกับเอ่ยประโยคยินดีที่ได้รู้จักและตบท้ายด้วยคำว่าลาก่อน“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณบรูคลิน” เอ่ยจบเพียงดาวก็ส่งย
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 13
เพราะอาหารของโรงแรมนั้นอร่อยมาก โดยเฉพาะอาหารทะเลที่สดและใหม่ หลังกินมื้อเช้าเสร็จทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน ประหนึ่งพวกเขาไม่ได้มาด้วยกันแต่อย่างใดแต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่เรียกว่ารักของทั้งคู่ ก็ค่อยๆ ก่อตัวและสร้างขึ้นมาอย่างช้าๆ ผิดกับความรู้สึกของบรูคลินที่ร้อนรุ่มเพราะอยากทำความรู้จักเพียงดาว เพราะเธอไม่คิดว่าจะมีความรักจึงไม่ทันระวังตัว แต่ทว่าโลกมันก็กลมแสนกลมเพราะไม่นานเธอก็โคจรมาเจอกับบรูคลินอีกครั้ง“สวัสดีครับคุณเพียงดาว” ประโยคที่ดังขึ้น ทำให้เพียงดาวถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่เพื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง “คุณบรูคลิน”“หวังว่าวันนี้นามบัตรคุณคงไม่หมดอีกนะครับ อ้อ...ถึงจะหมดผมก็พอจะรู้ว่าจะขอได้จากใคร” เอ่ยจบบรูคลินก็มองมายังเลขาส่วนตัวของเพียงดาว ที่เวลานี้ยืนส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเพราะงานทำให้บรูคลินและเพียงดาวได้โคจรมาเจอกันอีกครั้ง แถมยังคงคอนเซ็ปต์ไม่บังเอิญคงไม่ได้เจอกันอีกด้วย เพราะเมื่อครู่ บรูคลินกำลังจะเดินกลับขึ้นไปทำงาน แต่ทว่าสายตากลับหันมาเห็นเธอเข้าพอดี จึงเดินตรงเข้ามาหาอย่างไม่ลังเล บรูคลินคือเจ้าของโรงแรมสุดหรูที่เพียงดาวต้อ
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 14
“สักวันดอกไม้เหี่ยวๆ นี่มันจะมีความหมายสำหรับ...เรา พูดเพ้ออะไรของเขา” เอ่ยจบเพียงดาวที่กำลังขับรถกลับบ้านก็หันมามองดอกไม้เหี่ยวๆ ที่เธอจำต้องเอามันกกลับมาด้วย ทั้งๆ ที่อยากโยนทิ้งลงถังขยะอยู่หลายหน แต่ทว่ากลับทำไม่ลงเสียทีก่อนจะหน้าบึ้งตึงขึ้นมาเมื่อนึกถึงบรูคลิน เพราะแทนที่งานของเธอจะดิวจบภายในวันนี้ ชายหนุ่มกลับยึกยักถ่วงเวลานั่นนี่ด้วยการชักแม้น้ำทั้งห้าหาเรื่องคุยกับเธอไปเรื่อย กระทั่งขอตัวไปประชุมส่วนเธอเองก็ต้องกลับมาเคลียร์งานต่อที่บริษัทเช่นกันแต่เมื่อมาถึงบริษัทยังไม่ทันที่เพียงดาวจะได้หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงาน เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น และชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอก็คือลูกค้าคนสำคัญ “สวัสดีค่ะคุณลิลลี่”“สรุปได้ห้องจัดเลี้ยงที่โรงแรม...ไหมคะคุณเพียงดาว” ประโยคคำถามดังขึ้นทันที ซึ่งน้ำเสียงของลิลลี่นั้นแฝงความกังวลอยู่ไม่น้อย “ยังเลยค่ะ แต่ว่าเพียงดาวกำลังดิวให้อย่างสุดความสามารถอยู่นะคะ รับรองว่าคุณลิลลี่ต้องได้จัดงานแต่งงานที่นั่นแน่นอนค่ะ” “ชัวร์นะคะ”“ชัวร์ค่ะ”“ยังไงลิลลี่ขอฝากคุณเพียงดาวด้วยนะคะ เพราะการได้จัดงานแต่งงานที่นั่นมันคือความฝันของลิลลี่” “ค่ะ
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 15
บรูคลินสัมผัสได้ว่าเพียงดาวนั้นต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยรู้จัก เธอพร้อมจะออกห่างเขาเสมอ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องงานเขาคงไม่มีวันได้นั่งคุยหรือชวนเธอไปเดทได้ง่ายๆ แน่ “ตกลงค่ะ”“โอเค...แล้วเจอกันวันเสาร์นี้นะครับ” เพียงดาวยอมที่จะเสียมารยาท เพราะเธอไม่ได้เอ่ยอะไรกับบรูคลินอีก จากนั้นหญิงสาวก็กลับออกไปจากห้องทำงานของชายหนุ่มด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเล็กๆ ชักจะไม่ชอบขี้หน้าเขาขึ้นมาทุกที นี่จะหน้าหม้อไปถึงเมื่อไหร่ คิดเหรอว่าเธอจะปลื้มเขา ไม่มีทางเพียงดาวกำลังวางแผนสลัดบรูคลินให้ออกไปจากชีวิต ในเมื่อเขาอยากออกเดทกับเธอ เธอก็จัดให้ได้แต่รับรองเมื่อหมดวัน เขาจะไม่มีวันเอ่ยปากขอเธอเดทอีกเป็นครั้งที่สองแน่ ในขณะที่เพียงดาวกำลังเซ็ง ที่ต้องออกเดทกับบรูคลินทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เต็มใจ ดรินทร์ที่มาฮันนีมูนกับปุณณ์อย่างไม่เต็มใจเองก็กำลังเบื่อเต็มที่ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาเพื่อนรักเสียหน่อย“กุ๊กไก่”“ทำไมทำเสียงแบบนั้น ไม่สนุกหรือไง” เพียงดาวเอ่ยถาม แต่ก็พอจะเดาสถานการณ์ทางดรินทร์ได้ไม่ยาก เพราะแค่เธอจะต้องไปออกเดทกับคนที่ไม่ต้องการก็อึดอัดจะแย่แล้ว “ไม่เลยสักนิด”“ว้า! เราก็อุตส่าห์จัดทริปให้ ส
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 16
ดินเนอร์ครั้งแรก สร้างความตื่นเต้นและประหม่าให้ดรินทร์ไม่น้อย ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าก็แค่การออกไปกินมื้อเย็นกับปุณณ์ธรรมดาอย่างที่เคยทำก็ตามแต่ดรินทร์กลับเลือกเสื้อผ้าและแต่งตัวนานกว่าปกติ ถึงอย่างนั้นปุณณ์กลับไม่เอ่ยชมให้เธอได้ยินแม้แต่คำเดียว แต่ถึงจะไม่พูดออกมาเขาก็แสดงออกผ่านทางสายตาถึงความชื่นชมที่มีให้เมื่อทั้งคู่เดินลงมาถึงโต๊ะที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม พนักงานคนหนึ่งก็เริ่มจุดเทียนที่จัดวางไว้โดยรอบ ไหนจะเพลงเพราะๆ ที่เปิดคลออยู่ข้างๆ บวกกับบรรยากาศทุกอย่าง ยิ่งส่งให้เกิดความโรแมนติก“หลายปีที่เราไม่ได้เจอกัน พี่ได้ข่าวว่าลินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเหรอครับ” ปุณณ์เริ่มตั้งคำถาม นั่นเพราะเขาอยากทำความรู้จักดรินทร์ให้มากขึ้น “ใช่ค่ะ”“ที่ไหนครับ”“เมลเบิร์น ออสเตรเลีย”“เพื่อนพี่ก็จบจากที่นั่นมาหลายคน แล้วไปเรียนเป็นไง สนุกไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับสบตาของดรินทร์ด้วย นั่นทำเอาเธอเขินแต่ก็พยายามเก็บอาการ“แรกๆ ไม่สนุกค่ะ”“ทำไมละครับ เกิดอะไรไม่ดีขึ้นหรือเปล่า” น้ำเสียงของปุณณ์นั้นบ่งบอกว่าเขากำลังเป็นห่วง เพราะเขาเองก็เคยไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ช่วงแรกๆ คือช่วงปรับ
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 17
“ไม่เป็นไรค่ะ” ดรินทร์ยิ้มให้ ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นปุณณ์กำลังแกะกุ้งตัวโต จากนั้นเขาก็ตักมันมาวางลงบนจานให้เธอ ปุณณ์ในตอนนี้ช่างดูอ่อนโยนแบบที่เธอนั้นไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน นั่นทำให้ดรินทร์ใจสั่นเพราะความหวั่นไหว ก่อนจะตอกย้ำความจริงว่าเธอก็แค่เจ้าสาวแก้ขัด ปุณณ์ไม่ได้จริงจังเพราะเขาไม่ได้มีใจให้เธอแม้แต่น้อยการดินเนอร์ใต้แสงดาวที่มีเสียงคลื่นคอยขับกล่อมดูไม่ได้อึดอัดอย่างที่ดรินทร์กังวลในตอนแรก ปุณณ์ยังคงคุยสนุกแม้บางครั้งเขาจะดูเงียบไปบ้างก็ตาม และเพราะทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี จึงมีเรื่องให้ถามให้คุยจนเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเทียนที่จุดไว้โดยรอบเริ่มดับ ส่งสัญญาณว่าดินเนอร์ครั้งนี้กำลังจะจบลงแล้วนั่นเองแต่ทว่าเมื่อไม่มีแสงเทียน แสงดาวบนท้องฟ้ากลับสว่างและชัดเจนมากขึ้น ปุณณ์เอ่ยชวนดรินทร์ออกไปเดินเล่นริมชายหาด ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะโรงแรมมีชายหาดส่วนตัวที่ทอดยาวไปราวๆ หนึ่งกิโลเมตรและยังมีการรักษาความปลอดภัยอย่างดี“ทำอะไรครับ” เพราะจู่ๆ ก็เห็นดรินทร์ก้มลงไป ปุณณ์จึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินอ้อมโต๊ะดินเนอร์มาหาเธอ “ลินจะถอดรองเท้านะคะ จะได
Last Updated : 2025-03-27หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 18
ระหว่างเดินไปยังสถานที่จัดงาน เพียงดาวก็อบชำเลืองมองบรูคลินอยู่เป็นระยะๆ ท่าทางของเขาบ่งบอกว่ากำลังกลัวซึ่งเข้าทางเธอเช่นกัน รับรองว่าเดทครั้งนี้จะเป็นเดทที่บรูคลินไม่มีวันลืมแน่นอน ดีไม่ดีเขาอาจหายไปจากชีวิตของเธอก็เป็นได้ยิ่งเข้าใกล้บริเวณจัดงานผีโลกมากเท่าไหร่ บรรยากาศก็ยิ่งวังเวงมากเท่านั้น จู่ๆ ก็มีผีน่ากลัวคอยปรากฏตัวขึ้นมาหลอกหลอนแขกที่จะไปร่วมงานเป็นระยะๆ บรูคลินสะดุ้งโหย่งอยู่หลายครั้งแต่ก็พยายามรวบรวมความกล้า พร้อมส่งยิ้มมาให้เพียงดาว แต่เป็นยิ้มแห้งๆ ชอบกล“เชิญค่ะ” เพียงดาวผายมือเชื้อเชิญให้บรูคลินเข้าสู่งาน และเมื่อเดินทะลุประตูมาได้ก็เจอกับอุโมงค์ขนาดใหญ่ ขนาดพนักงานที่คอยให้บริการยังแต่งตัวเป็นผี ส่งให้จินตนาการในหัวของบรูคลินโลดแล่นถึงบรรดาผีๆ มากขึ้นไปอีกพนักงานคอยบอกว่าพวกเขาต้องเดินไปตามทางลูกศรเท่านั้น ซึ่งมีทางออกเพียงทางเดียว ห้ามหลงทางเป็นอันขาด หากทำได้ในเวลาที่กำหนดก็จะได้รับของที่ระลึกชิ้นใหญ่ เพียงดาวไม่สนใจของรางวัลสนใจแค่จะจัดการบรูคลินยังไงให้กลัว ส่วนบรูคลินไม่ต้องพูดถึงเพราะเขานั้นกลัวมาตั้งแต่จุดเข้างานแล้ว แต่พยายามเก็บซ่อนอาการไว้ กระทั่งการผจญภัย
Last Updated : 2025-03-27
Latest chapter
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 27
“ไว้เจอกันครับ” เอ่ยจบชายหนุ่มก็เดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ โดยมีดรินทร์เดินมาส่ง กระทั่งรถของปุณณ์เคลื่อนตัวออกไปแล้วเธอจึงหมุนตัวกลับการมาของปุณณ์ทำให้ดรินทร์หวั่นไหว ยิ่งเขาพูดหรือทำดีด้วยแม้จะเพียงเล็กน้อย กลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าและใจสั่นอยู่เสมอขณะขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ ปุณณ์เองก็พยายามใช้เวลากับตัวเอง เพื่อคิดและไตร่ตรองกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ว่าเขานั้นเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าที่จะรักดรินทร์ เพราะเวลาของเขามันน้อยลงไปทุกที เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้ปุณณ์เกิดความลังเลเพราะคิดไม่ตกต่างฝ่ายต่างปล่อยให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ กระทั่งผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ดรินทร์ไม่ได้ติดต่อหาปุณณ์ ทั้งคู่ไม่แม้แต่จะส่งไลน์หากันเลยด้วยซ้ำ แต่ความคิดถึงที่มีให้อีกฝ่ายนั้นกลับทวีคูณมากขึ้นตามวันและเวลาที่ห่างกัน จึงส่งผลให้ใครบางคนมาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องทำงานของดรินทร์ที่ปากช่องแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยมาก่อน“พี่ปุณณ์” ดรินทร์อุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเดินออกมาหาชายหนุ่ม เธอรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นเขาตอนน
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 26
การถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยจากเพียงดาว ทำให้บรูคลินกลับมาคิดทบทวนว่าเขาจริงจังกับความรู้สึกครั้งนี้มากแค่ไหน เขาพร้อมจะปล่อยเพียงดาวไปหรือหยุดทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้และคำตอบที่บรูคบินได้คือไปต่อ แต่เพราะงานที่กำลังทำอยู่ยุ่งแสนยุ่ง เนื่องจากกำลังมีโปรเจคที่ร่วมทุนกับลูกค้าต่างชาติ เขาจึงยังไม่มีเวลาปลีกตัวไปจัดการเรื่องนี้ แม้ทุกอย่างมันจะคอยกวนใจมากก็ตามส่วนเพียงดาวก็กล้าๆ กลัวๆ ที่จะง้องอนชายหนุ่ม จึงทิ้งระยะเวลาเพื่อทดสอบความรู้สึกของตัวเองเช่นกัน ว่าหากผ่านไปสักหนึ่งอาทิตย์หรือมากกว่านี้ เธอจะยังคงอยากตามง้อบรูคลินอยู่อีกไหม“ถ้าใช่ต่อให้นานแค่ไหนมันก็ใช่นั่นแหละ” เพียงดาวเอ่ยบอกตัวเอง เธอเหมือนเจ้าสาวที่กลัวฝนไม่มีผิด อยากมีความรักแต่อีกใจก็กลัว จึงเกิดความสับสนอย่างเห็นได้ชัดส่วนดรินทร์เองก็กำลังสับสน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังใจแข็ง เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายผิดสังเกต โดยดรินทร์บอกกับทุกคนว่าเธอจะกลับบ้านที่ปากช่อง แม้จะอยากรั้งตัวเธอให้อยู่ที่นี่ด้วยกันทุกวัน แต่สุดท้ายปรียาก็ทำไม่ลง นั่นเพราะไม่อาจเห
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 25
“เป็นอะไร นั่งเหม่อเชียว”“มีเรื่องในใจให้คิดนิดหน่อย”“เรื่องอะไร เล่าได้นะ เราพร้อมรับฟัง”“คือ...” เพียงดาวอ้ำอึ้งนิดหน่อย เพราะไม่รู้จะเริ่มเล่าจากจุดไหนก่อนดี แต่สุดท้ายก็เริ่มพูดเริ่มระบายความรู้สึกของตัวเธอเองออกมา โดยหลักๆ คือเธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทั้งชอบและไม่ชอบบรูคลิน เขาดูเจ้าชู้ไก่แจ้ แต่มองอีกทีก็มีเสน่ห์ ถ้าเธอชอบเขา เขาคงได้หลงตัวเองอีกแน่ๆ ว่ามีผู้หญิงมาชอบที่สำคัญคือเธอยังไม่อยากมีแฟน ยังอยากทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวให้ฐานะมั่นคงกว่านี้อีกสักหน่อย ค่อยคิดเรื่องอื่น “อะไรคือนิยามความมั่นคงของแก” ดรินทร์เอ่ยถามถึงนิยามความมั่นคงในชีวิตของเพียงดาว“ก็มีบ้าน มีรถ มีเงินสดในบัญชีเยอะหน่อย”“แกก็มีครบหมดแล้วนี่ แถมยังมีบริษัทเป็นของตัวเองด้วย มั่นคงกว่านี้ก็ตอหม้อทางรถไฟแล้วมั้ง”“แต่เราว่า...” ยังไม่ทันที่เพียงดาวจะได้เอ่ยอะไรออกมา ดรินทร์ก็แทรกขึ้นเพราะอยากพูดให้เพื่อนได้คิด“บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องรอจนพร้อมเพอร์เฟคไปเสียทุกสิ่งอย่างก็ได้แก ขืนรอถึงขนาดนั้นมดลูกแกได้ฝ่อกันหมดพอดีสิ หรือไม่ผู้ชายที่หมายตาก็พากันหายจ้อยไปมีลูกมีเมียกันหมดแล้ว แกจะเอาแบบนั้นเ
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 24
เมื่ออาการป่วยเพราะอาหารเป็นพิษดีขึ้นมากแล้ว คู่ฮันนีมูนแบบมัดมือชกอย่างปุณณ์และดรินทร์ก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ อย่างสวัสดิภาพ ทันทีที่มาถึงบ้าน ปรียาก็ตรงเข้าไปถามไถ่อาการของดรินทร์ด้วยความเป็นห่วง แวบหนึ่งเธอแอบสังเกตเห็นแววตาเอื้ออาทรที่ลูกชายส่งมาให้ดรินทร์ก็รู้สึกดีอย่างที่สุด แม้จะผิดหวังและเสียหน้าเพราะดาวจรัส แต่อย่างน้อยสวรรค์ก็ส่งดรินทร์มาให้“เป็นยังไงบ้างปุณณ์”“เป็นยังไงบ้างคืออะไรครับคุณแม่” ลูกชายคนเดียวของปรียาถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจ “เอ้า! ก็ไปฮันนีมูนกับน้องมาทั้งที ไม่มีอะไรกลับมาฝากแม่บ้างเลยเหรอ”“อ๋อ...ถ้าของฝากอยู่ในรถครับ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้”“แม่ไม่ได้หมายถึงของ แม่หมายถึงหลาน” ในที่สุดปรียาก็ต้องเฉลยออกไป ว่าของฝากที่พูดถึงนั้นคืออะไรกันแน่ “คุณแม่ครับ ผมกับลินเราก็แค่แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้นเอง ผมจะไปฝืนใจทำเรื่องแบบนั้นกับลินได้ยังไง” พูดไปแล้วก็ทำให้ปุณณ์นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดประโยคอะไรแบบนี้ออกไป เพราะอาจขัดใจผู้เป็นแม่จนโรคหัวใจกำเริบ แต่เพราะปรียาลืมตัวว่ากำลังเล่นบทคนป่วยหนักอยู่ เธอจึงไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา “โถ่พ่อลูกชายคนดีของแม่ เอาเถอะๆ วันพระ
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 23
“ฮะ”“ฉันรู้สึกไม่โอเคสักเท่าไหร่กับการที่คุณทำแบบนี้” เวลานี้ต่อให้ต้องเสียลูกค้าเพียงดาวก็ยอม และเธอยังทิ้งระยะห่างออกไปด้วยการใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าฉัน เพื่อบ่งบอกว่ากำลังไม่ปลื้มกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น “แบบไหนคะ” แม้จะรู้แต่เจนนิสก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ลึกๆ ก็สงสารเพียงดาวไม่น้อย เพราะเธอคงอึดอัดใจแย่“คุณก็น่าจะรู้ว่าแบบไหน”“คุณเพียงดาวรู้แล้วอย่างนั้นเหรอคะ ว่าเจนคิดยังไงกับคุณ”“ค่ะ...ฉันว่าฉันพอจะรู้”“ดีจัง...แล้วแบบนี้คุณเพียงดาวพอจะเปิดใจให้เจนได้ไหมคะ เราจะได้ทำความรู้จักกันได้มากขึ้น” แทนที่จะถอยเพราะเพียงดาวไม่เล่นด้วย เจนนิสกลับตื้อต่อก็เพื่อต้องการฆ่าเวลาให้บรูคลินมาถึงร้านนั่นเอง “ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันมีแฟนแล้ว”“เจนไม่เชื่อฮะ”“ไม่เชื่อก็ต้องเชี่อค่ะ เพราะคนรักของฉันเดินมานั่นแล้ว” เพียงดาวส่งยิ้มให้เจนนิส ก่อนจะโบกไม้โบกมือไปยังบรูคลิน ซึ่งชายหนุ่มเองก็ตั้งใจเดินเข้ามาในร้านอาหารตั้งแต่แรกแล้ว นั่นเพราะ เจนนิสรายงานตลอดว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่“ที่รักคะ ทางนี้ค่ะ” เอ่ยเรียกแบบหวานหยดเสร็จ เพียงดาวกลับไม่รอให้บรูคลินเดินตรงมาหา เพราะเธอลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเข
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 22
“ใช่ค่ะ พอดีเจนรู้มาจากเพื่อนๆ ว่าบริษัทของคุณเพียงดาวจัดงานออแกไนซ์ได้เยี่ยมมาก เจนเลยเจาะจงมาที่นี่เพื่อขอใช้บริการโดยเฉพาะ”“ขอบคุณมากค่ะ ที่เล็งเห็นว่าออแกไนซ์เล็กๆ ของเพียงดาวมีคุณภาพพอที่จะรับใช้ได้” เพียงดาวยิ้มรับคำชมนั้นอย่างจริงใจเช่นกัน เพราะทุกคำชมมันคือผลตอบรับว่าเธอและลูกน้องทุกคนเต็มที่กับงานทุกอย่างเสมอ ไม่ว่าจะเป็นงานเล็กๆ หรืองานใหญ่ระดับชาติ “อีกอย่างที่เจนประทับใจคือเจ้าของบริษัทที่สวยด้วยฮะ”“อ๋อค่ะ...แล้วคุณเจนอยากให้ทางเราจัดงานวันไหนคะ” แม้จะถูกชมซึ่งหน้าแต่เพียงดาวก็ยังคงไม่เสียสมาธิ เพราะพร้อมจะคุยเรื่องงานได้ทันทีเช่นกัน “วันที่ยี่สิบนี้ค่ะ”“ยี่สิบนี่เหรอคะ” ถามย้ำเสร็จก็หันไปมองปฏิทิน เพราะนับดูแล้วจากวันนี้ไปจนถึงวันที่ยี่สิบก็เหลือเวลาอีกแค่หกวันก็เท่านั้นเอง “ทำไมฮะ เวลากระชั้นชิดไปอย่างนั้นเหรอ”“มากค่ะ เพียงดาวเกรงว่าทางเราจะเตรียมงานไม่ทัน” เพียงดาวเอ่ยบอกไปตามตรง นั่นเพราะไม่อยากตั้งความหวังให้ลูกค้าว่าต้องได้ “งั้นไม่เป็นไร เจนขยับวันออกไปให้คุณเพียงดาวได้ คุณเพียงดาวสะดวกวันไหนบอกเจนมาได้เลยค่ะ”“เอ่อ...รบกวนคุณเจนระบุวันมาดีกว่านะคะ”“อืม...ข
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 21
“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ก่อนจะกลับไปนั่งจิบกาแฟต่อ ซึ่งเป็นจังหวะที่แม่บ้านเข็นอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้ดรินทร์พอดี กับข้าวคนป่วยก็จะดูจืดๆ เหมือนโรงพยาบาลทั่วๆ ไป นั่นจึงทำให้ดรินทร์ไม่ค่อยเจริญอาหารสักเท่าไหร่“กินแค่นี้จะหายได้ยังไง”“ไม่อร่อยนี่คะ”“ไหนพี่ชิมหน่อย” “อุ๊ย!” ดรินทร์อุทานออกมา เมื่อจู่ๆ ปุณณ์ก็คว้าช้อนไปจากมือเธอ แล้วตักอาหารบนถาดเข้าปากเพื่อชิมรสชาติ ก่อนจะนิ่วหน้าบ่งบอกถึงความไม่ถูกปากอีกคนแต่สิ่งที่ทำให้ดรินทร์หน้าแดงก่ำขึ้นมาคือการที่ปุณณ์ใช้ช้อนคันเดียวกับเธอ มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ที่เขาไม่รังเกียจมัน แถมยังรู้สึกเหมือนถูกเขา...จูบ“ไม่อร่อยจริงด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปสั่งข้าวต้มปลาที่ร้านอาหารข้างล่างโรงพยาบาลให้” เอ่ยจบปุณณ์ก็ออกไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้ ดรินทร์ได้แย้งแต่อย่างใด“คนอะไร เดาอารมณ์ยากจริง” แม้จะบ่นออกไปแบบนั้น แต่ ดรินทร์กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับการได้อยู่ใกล้ชิดกับปุณณ์อย่างในตอนแรกๆ เธอยังคงจำความรู้สึกตอนที่เขาอุ้มเธอมาส่งโรงพยาบาลได้ว่าเธอนั้นอบอุ่นมากแค่ไหน ใบหน้าที่ปุณณ์แสดงออกว่ากำลังเป็นห่วงเธอยังติดอยู่ในความรู้สึกของดรินทร์เขาดูอ่อนโยนกว่า
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 20
“พี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ค่ะ”“ครับ” เสียงเรียกของดรินทร์ทำให้ปุณณ์ที่เผลอหลับบนโซฟาข้างเตียงคนไข้สะดุ้งรู้สึกตัว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาดรินทร์ทันที “ลินอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” คนป่วยที่นอนไม่หลับเพราะอยากกเข้าห้องน้ำเอ่ยบอก “พี่พาไปครับ” เอ่ยจบปุณณ์ก็เข้ามาพยุงดรินทร์แล้วพาเธอไปยังห้องน้ำ พร้อมกำชับว่าหากเกิดอะไรขึ้นก็ตะโกนเรียกเขาได้ตลอดเวลาดรินทร์พยักหน้ารับรู้ อันที่จริงเธออยากลุกมาเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง แต่กลับฝืนอาการป่วยไม่ไหวจึงเพราะยังมึนๆ อยู่ นั่นทำให้เธอต้องเอ่ยขอความช่วยเหลือจากปุณณ์ ทั้งๆ ที่ไม่อยากรบกวนเพราะเห็นเขาหลับอยู่ปุณณ์ยืนรอดรินทร์อยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เข็มสั้นชี้มาที่เลขห้าขณะที่เข็มยาวอยู่ที่เลยเก้า ไม่นานดรินทร์ก็เปิดประตูออกมา ก็ยื่นมือยาวๆ ไปช่วยถือขวดน้ำเกลือให้เธอทันที“พี่ถือให้”“ขอบคุณค่ะ” ดรินทร์เอ่ยรับอย่างไม่งอแง เพราะรู้สภาพของตัวเองดีว่าเวลานี้คงต้องขอความช่วยเหลือ ดีกว่าปากแข็งทั้งๆ ที่สังขารไม่ได้เอื้ออำนวย เพราะยังต้องเดินไปเดินมาพร้อมสายน้ำเกลือ “เป็นไงบ้าง” เมื่อเห็นว่าดรินทร์ขึ้นไปนั่งบนเตียงเรียบร้อยแล้ว เสียงทุ้มที
หลงรักเจ้าสาวผิดคิว บทที่ 19
“เอ่อ...คุณหิวน้ำไหม ตะโกนโวยวายมาขนาดนั้น เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”“ก็ดีครับ” บรูคลินเอ่ยรับ ก่อนจะอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นเพียงดาวเขินเขาเป็นครั้งแรก ถึงขนาดเปลี่ยนเรื่องถามเขาว่าหิวน้ำไหม แต่เพียงดาวกลับยิ่งระแวงสายตาที่บรูคลินคอยทอดมองจนรู้สึกขนลุกแปลกๆ และเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยเธอจึงพยายามตั้งกำแพงขึ้นมาเพื่อกั้นเขา“คุณว่าผู้หญิงคนนั้นสวยไหมคะ”“คนไหนครับ” บรูคลินมองไปยังทิศทางเดียวกับเพียงดาว เพื่อจะดูว่าเธอนั้นหมายถึงผู้หญิงคนไหน “คนที่ใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำ ม้วนผมเป็นลอน ทาปากสีชมพูนู้ดนั่นไง”“ก็สวย...แต่ไม่ใช่สเปคผม”“แล้วคนนั้นละคะ ใส่ชุดนักศึกษาน่ารักเชียว”“นั่นก็ไม่ใช่”“แต่ทำไมฉันชอบ” เพียงดาวเอ่ยออกมาพร้อมกับสายตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ ทำเอาบรูคลินแอบกลืนน้ำลายเพราะกลัวเธอคิดอะไร“คุณชอบเหรอ”“ค่ะ...ฉันจะบอกความลับให้คุณรู้ไว้อย่าง ว่าฉันเป็น... เลสเบี้ยน”“นี่คุณพูดจริงหรือแค่อำผมกันแน่”“ฉันพูดเรื่องจริง แต่ก็เป็นสิทธิ์ของคุณว่าจะเชื่อไหม วันนี้ฉันสนุกมาก ขอบคุณนะคะคุณบรูคลิน ถ้ามีโอกาสเราคงได้ดิวงานกันอีก หรือถ้าคุณมีน้องสาวก็ระวังฉันไว้หน่อยก็ดี บายค่ะ” ทิ้งระเบิดเสร็จเพียงดาว
