บทที่ 0034

ลู่ฟ่างเห็นเสิ่นอั้นอุ้มโจวโจว เขาจึงผลักประตูรถลงมา

ลู่ฟ่างสูงเกือบหนึ่งเมตรเก้าสิบเซน ร่างกายกำยำล่ำสัน เสื้อยืดแขนสั้นสีดำที่เขาสวมใส่ถูกดันจนเห็นรูปร่างของกล้ามเนื้อที่ชัดเจน

“ส่งเธอมาให้ฉัน”

ลู่ฟ่างยื่นมือไปหาเสิ่นอั้น กล้ามเนื้อที่แขนเป็นมัดๆ

เสิ่นอั้นจึงยื่นโจวโจวให้ลู่ฟ่าง

ลู่ฟ่างอุ้มโจวโจวด้วยมืข้างเดียว หันไปบอกเจียงหว่านเยวี่ยว่า “ไปกันเถอะ”

เจียงหว่านเยวี่ยกล่าวลาเสิ่นอั้น แล้วขึ้นรถของลู่ฟ่าง

ลู่ฟ่างวางโจวโจวไว้ที่เบาะหลัง ปิดประตูรถ แล้วเดินไปที่เบาะคนขับ สายตาเย็นชาของเขากวาดมองเสิ่นอั้น

เสิ่นอั้นไม่สนใจลู่ฟ่าง มองเจียงหว่านเยวี่ยด้วยสายตาที่อ่อนโยน “เดินทางปลอดภัยนะ”

เขายิ้มมุมปาก รอยยิ้มไม่ได้ดูสนิทสนมจนเกินไป หนำซ้ำยังดูห่างเหินเล็กน้อย

เสิ่นอั้นมองรถออฟโรดขับออกไป

ลู่ฟ่างเหลือบมองกระจกหลัง “เมื่อกี้ใครน่ะ?”

“ลูกชายของศาสตราจารย์เสิ่น เสิ่นอั้น”

ลู่ฟ่างครุ่นคิด “ฉันเคยเห็นเขาที่มหาลัยของเธอ”

เจียงหว่านเยวี่ยไม่ได้คิดอะไร “เขาอาจจะมาหาพ่อเขามั้ง”

เท่าที่เจียงหว่านเยวี่ยรู้ เสิ่นอั้นไม่ใช่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง

ลู่ฟ่างนึกถึงตอนที่เขาไปมหาวิทยาลัยข