LOGINShare
บทที่ 395
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 396
เดนนิสยีราฟ? ทำไมเด็กสี่ขวบถึงอยากได้ยีราฟ เป็นสัตว์เลี้ยง? ของเล่น? นั่นมันผิดปกติมากและแพงมาก!ยีราฟตัวจริงราคาแพงหูฉี่!ตอนนี้ ผมสงสัยว่าจะสามารถถอนเงินออกจากบัญชีเพื่อซื้อของใช้จำเป็นได้หรือไม่ อย่าพูดถึงยีราฟที่มีลมหายใจเลย“พ่อคะ?”ผมหันไปพบว่าเธอมองผมอย่างคาดหวังผมยิ้ม “แน่นอน พ่อจะซื้อให้ลูกเอง ยีราฟตัวเป็น ๆ ใช่ไหม?”ดวงตาเป็นประกายและพยักหน้า ตื่นเต้นเกินกว่าจะพูดออกมา“พ่อจะซื้อยีราฟให้ลูกเอง” ผมพูด เริ่มรู้สึกเสียใจแล้วว่าทำไมถึงถามเธอว่าต้องการอะไรเธอชูมือขึ้นในอากาศ “วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดเลย!”เมื่อผมจอดรถในลานจอดรถของโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าเธอจะใช้พลังงานหมดไปสำหรับวันนี้ ทว่าเปลือกตาของเธอพยายามที่จะเปิดอยู่ผมก้าวออกจากรถไปอีกด้านหนึ่งเพื่อปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอ จากนั้นฉันก็อุ้มเธอเข้าไปในหอผู้ป่วย“พักผ่อนให้เพียงพอนะ เข้าใจไหม?” ผมบอกขณะที่ฉันจูบหน้าผากของเธอเธอพยักหน้า “ขอบคุณที่มาหาหนูวันนี้ และพาหนูไปหาแม่กับลุงไอเดนนะคะ”“ลูกก็รู้ว่าพ่อจะทำทุกอย่างเพื่อลูกและแม่ของลูกนะ”“พรุ่งนี้พ่อจะมาหาไหมคะ เราจะได้ไปดูน้องด้วยกัน?”“พ่อมีงานต้องทำเยอะแ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 397
อนาสตาเซียเดนนิสจับมือฉันขณะที่หมอพูดกับเราพร้อมอธิบายทุกคำอย่างชัดเจน“ทั้งหมดนี้เพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะฟื้นตัวได้อย่างดี พูดถึงเรื่องที่ลูกของคุณออกจากโรงพยาบาล คุณจะสามารถดูแลความเป็นอยู่ที่ดีของเขาได้”“ผมขอแนะนำให้คุณพักผ่อนให้มากที่สุด หลีกเลี่ยงการยกของหนักหรือกิจกรรมที่ต้องใช้กำลังมากจนกว่าคุณจะหายดี นอกจากนี้ยังมีคำแนะนำเป็นลายลักษณ์อักษรเกี่ยวกับวิธีการใช้ยาที่สั่งจ่ายและสัญญาณใด ๆ ที่ต้องระวังซึ่งอาจบ่งบอกถึงภาวะแทรกซ้อน เช่น มีไข้ ปวดผิดปกติ หรือบวม คุณจะได้รับเอกสารดังกล่าวที่ร้านขายยาของโรงพยาบาลเมื่อคุณไปรับยา”ฉันพยักหน้า “ค่ะ”“อาหารและน้ำก็มีความสำคัญเช่นกัน รับประทานอาหารให้ครบถ้วนและดื่มน้ำมาก ๆ เพื่อช่วยการฟื้นตัวและการผลิตน้ำนม คุณควรไปตามนัดตรวจติดตามผลสำหรับตัวคุณเองและลูกน้อยทุกวัน เพื่อที่คุณจะได้ทราบความคืบหน้าของลูกน้อยในห้องอภิบาลทารกแรกเกิด”เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากโต๊ะ “เรายังเข้าใจว่าการมีทารกคลอดก่อนกำหนดอยู่ในห้องอภิบาลทารกแรกเกิด อาจเป็นเรื่องยากทางอารมณ์” เขายื่นกระดาษให้ฉัน “นี่คือรายการแหล่งข้อมูลสำหรับการช่วยเหลือทางอารมณ์และการให้คำปรึกษา”
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 398
เดนนิสผมมองดูหน้าอกของเธอที่กำลังขยับขึ้นลง รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากเธอไม่ยอมนอนเว้นแต่ผมจะนอนกับเธอด้วย ผมรู้ว่าเธอเหนื่อย แต่เธอก็รอจนผมล้างจานเสร็จ และเราก็ขึ้นมาชั้นบนด้วยกันผมเพิ่งจะดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดหลวม ๆ ของเธอได้สำเร็จโดยไม่ปลุกเธอผมถอนหายใจขณะที่นั่งลงที่ปลายเตียง ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว พลังงานและตัวตนที่ร่าเริงก็สงบลง ผมรู้สึกว่าความรู้สึกจมดิ่งนั้นคืบคลานกลับเข้ามาผมพยายามที่จะนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขทั้งหมดที่เราเคยมีในอดีต และช่วงเวลาที่เรามีในบ่ายวันนี้ขณะที่ผมทำอาหาร ขณะที่เรากินข้าวด้วยกัน ช่วงเวลาที่ผมมีกับเอมี่ แต่มันก็ยังคงอยู่ผมคว้ากุญแจรถและมุ่งหน้าลงบันไดโดยปราศจากความคิดที่เป็นเหตุเป็นผลใด ๆผมจะไปขับรถเล่น... บางอย่างที่จะทำให้ผมสงบลงขณะที่เดินไปที่รถ ผมก้าวสะดุดอยู่สองสามครั้ง ผมขมวดคิ้วขณะที่มองลงไปที่พื้นทั้งสองครั้ง ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นเกิดอะไรขึ้นกับผม? ผมครุ่นคิดขณะที่เข้าไปในรถ ผมขับรถไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมาย มือสั่นเทาอยู่บนพวงมาลัย การเต้นของหัวใจเริ่มเร็วขึ้นผมพยายามที่จะจดจ่ออยู่กับรอยยิ้มของเอมี่และริมฝีปากแสนน่ารักของอาน่า พยายามท
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 399
ทาบิธาฉันกระดกเหล้าจินรวดเดียวหมดแก้วและส่ายหัว “เพื่อน นี่ไปเอามาจากไหน? มันแรงชะมัด!” ฉันหัวเราะและกระดกอีกอึกจินนั้นแรงมากจนกลิ่นของมันกลบกลิ่นหอมหวานของเหล้าและบุหรี่ที่ปกติจะอบอวลอยู่ในห้องสายตาของฉันจับจ้องไปที่ประตูซึ่งนำไปสู่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำงานของเราอย่างระมัดระวังฉันตั้งใจว่าจะขโมยไปสักครึ่งโหลและซ่อนไว้“มันดีที่สุดแล้ว” ซิดยืนยัน จากนั้นเขาก็ส่ายหัว ชี้ไปที่ไพ่บนโต๊ะ “เงินฉันอยู่กับทาบิธานะ เพื่อน” เขาส่ายหัวใส่รอน “นายเล่นห่วยแตกมาก ทำไมยังเล่นอยู่อีก?”“แล้วทำไมนายยังเขียนอยู่ล่ะ?”พวกเราที่เหลือหัวเราะ ซิดก็หัวเราะเบา ๆ เช่นกัน แต่เขาตีแขนรอน "ไม่ตลกนะเพื่อน"รอนไม่สนใจเขา สายตากลับไปจดจ่ออยู่ที่ไพ่บนโต๊ะฉันยิ้มเยาะขณะที่วางขวดลงและสับไพ่ของฉัน “นายจะตัดสินใจยังไง?”รอนไม่มีวันเรียนรู้ เขาไม่มีวันเอาชนะฉันในเรื่องนี้ได้ และฉันก็จะเอาเงินของเขาไปเรื่อย ๆ“ฉันพนันข้างรอน” จอห์นพูด “ยังไงเขาก็พาคนโง่ ๆ ที่ดีที่สุดเข้ามาให้นะ”ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะ“ทำไมต้องนายถึงเรียก ลูกค้าที่รัก ของเราแบบนั้นอยู่ได้?” ซิดหัวเราะ “พวกเขาเป็นคนนำเงินมาให้ พวกเขาสมควรได้ร
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 400
ชารอน“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริง ๆ” ฉันยิ้มให้พวกเขาทั้งสองคนผู้หญิงยิ้ม “การประชุมครั้งนี้จำเป็นอย่างยิ่ง ฉันดีใจที่เราสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง”“ครับ” ชายคนนั้นเสริมอย่างสุภาพ “สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือลงมือทำงาน”“ถูกต้องค่ะ” ฉันพูด ดีใจที่เราสามารถจัดการประชุมได้ในที่สุดพวกเขาเป็นลูกค้าใหม่ และตั้งแต่พวกเขาติดต่อบริษัทมา ก็เป็นการยากที่จะกำหนดเวลาการประชุม เนื่องจากทั้งคู่ต่างก็ยุ่งหรือไม่ก็อยู่ต่างประเทศในที่สุดเราก็หาจุดร่วมกันได้และการประชุมก็เกิดขึ้นในที่สุดเมื่อเราก้าวออกจากร้านอาหารที่พวกเขาจัดการประชุมสั้น ๆ แต่มีประสิทธิภาพ ฉันก็หันไปหาพวกเขา “นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ ฉันตั้งตารอที่จะได้ร่วมงานกับพวกคุณทั้งสองนะคะ”“เช่นกัน” พวกเขาพูดพร้อมกัน จากนั้นเราก็จับมือกันและแยกย้ายกันไปรอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าขณะที่ปลดล็อกรถและเข้าไปฉันวางกระเป๋าและเอกสารไว้บนที่นั่งผู้โดยสารและคาดเข็มขัดนิรภัยรอบตัวฉันนั่งอยู่ในรถอยู่ครู่หนึ่ง ไตร่ตรองว่าควรจะแวะไปที่สำนักงานก่อนกลับบ้าน หรือฉันควรจะขับรถกลับบ้านโดยตรงในที่สุด ความอยากที่จะกลับไปอยู่ในอ้อมแขนของไอเดนก็ชนะ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 401
อนาสตาเซีย“ท่าคาวโพส…” ฉันหายใจเข้าลึก ๆ และโก่งหลังลง หลับตาและอยู่ในท่านั้นครึ่งนาที ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวขณะกลับสู่ท่าปกติ“ท่าแคทโพส…” ฉันพึมพำขณะหายใจเข้าและโก่งหลังขึ้น อยู่ในท่านั้นสองสามวินาทีและจบลง ไม่รู้ทำไม มันเป็นหนึ่งในการออกกำลังกายที่ดึงรั้งแผลผ่าตัดฉันหอบหายใจ คลานไปที่เตียงซึ่งวางสมุดบันทึกที่เดนนิสจดรายการออกกำลังกายตามที่คุณหมอสั่งไว้“ไม่ ไม่เอานะ” ฉันส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าอะไรอยู่ในรายการต่อไปท่าเอียงเชิงกรานการออกกำลังกายที่ฉันกลัวที่สุด บางครั้งเวลาที่เดนนิสอยู่บ้าน เขาจะโน้มน้าวให้ฉันทำและช่วยฉันจัดท่า และนั่นก็เป็นแค่ครั้งคราวฉันข้ามมันไปยังท่าออกกำลังกายถัดไปเลยท่ายืดเหยียด ท่าโปรดเลยก็ว่าได้ฉันนั่งหลังตรงบนเก้าอี้เพื่อทำท่ายืดเหยียดที่ต้องนั่งฉันยิ้มขณะเอนตัวลงบนที่นั่งและหมุนข้อเท้า การหมุนข้อเท้าเป็นท่าโปรด มันไม่ต้องใช้แรงเลย ฉันเคยหลับไปขณะทำมันด้วยซ้ำ สำหรับฉันแล้วมันง่ายดายขนาดนั้นเลยฉันหมุนคอหลังจากยืดเหยียดเสร็จหลังจากทำเสร็จ ฉันถอดชุดออกกำลังกายและตรงไปที่ห้องน้ำหลังจากออกกำลังกายอย่างหนักที่เพิ่งเสร็จสิ้นไป ฉันจึงให้รางวัลตัวเอ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 402
ไอเดนผมวางศอกลงบนโต๊ะและยกโทรศัพท์ขึ้นดวงตาผมอ่านคำถามที่ตัวเองพิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดผมก็ส่ายศีรษะไปมา ไม่ แม้ว่ามันจะส่งโดยไม่ระบุตัวตน แต่มันก็ชัดเจนว่าเป็นผม อย่างน้อยก็สำหรับใครก็ตามที่รู้จักผมเป็นอย่างดีดังนั้นผมจึงเรียบเรียงคำถามใหม่'ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เขามีลูกสองคนกับรักแรก แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วเนื่องจากสถานการณ์บางอย่าง เพื่อนและรักแรกต่างก็แต่งงานแล้ว แต่กับคนละคน ลูกคนแรกไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ เขาควรบอกลูกอย่างไรว่าเขาเป็นพ่อโดยไม่ก่อให้เกิดปัญหา? สมควรไหมที่เขาจะบอกความจริงกับเด็ก?'“คุณไอเดนครับ?”ผมเงยหน้าขึ้นและมองพวกเขาทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม“ครับ?” ผมขบคิดและพยายามจำว่าเรากำลังคุยเรื่องอะไรกัน อ้อ ใช่ กลยุทธ์ในการขายผลิตภัณฑ์ใหม่ของเราไงล่ะ“ทุกคนแสดงความคิดเห็นเรื่องการออกแบบแคมเปญใหม่หรือยังครับ?”พวกเขาเหล่านั้นส่ายหน้า จากนั้นผู้จัดการก็พูดว่า “ถึงตาคุณเลือกแล้วครับท่าน”ผมลดสายตาลงและอ่านข้อความที่ตัวเองพิมพ์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว และโพสต์ลงในกลุ่มทันที จากนั้นผมก็ออกจากแอปเฟซบุ๊กในโทรศัพท์ทุกสายตาจับจ้องมาเมื่อผมเงยหน้าขึ้น พวกเขาคงสงสัย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 403
ชารอนฉันอยากจะเชื่อว่าคุณหมอที่กำลังพูดอยู่นั้นเป็นเพียงนักแสดงในทีวี ไม่แน่เขาอาจจะทำงานพาร์ตไทม์เป็นหมอ หรือไม่ความหลงใหลที่แท้จริงอาจจะอยู่ที่การแสดง หรือเขาอาจจะกำลังฝึกซ้อมบทสำหรับการออดิชั่นก็ได้แต่มันก็เป็นแค่บางที เป็นเพียงความคิดเพ้อฝันใบหน้าเรียบเฉย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นเลย เขาบอกความจริงกับฉัน ความจริงที่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะฝืนกลืนลงคอได้“ดังนั้น คุณควรดูแลตัวเองและระวังสิ่งที่ควรระวังทั้งหมด หวังว่าคุณจะตั้งครรภ์อีกครั้งและจะไม่มีการแท้งเกิดขึ้นอีกนะครับ”น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ฉันรู้ตัวว่ากำลังสะอื้นไห้เสียงดังขณะที่เขาพูดนี่มันไม่ควรเกิดขึ้น ฉันคิดเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ นี่เป็นไปได้อย่างไร?“ไม่เป็นไรครับ คุณผู้หญิง มัน…”“อย่าบอกฉันเลยค่ะว่ามันไม่เป็นไร” ฉันกระซิบด้วยเสียงสั่นเครือมันเป็น!“นี่มันไม่ควรเกิดขึ้นสิ” ฉันกระซิบขณะที่ซบใบหน้าลงในฝ่ามือที่ประกบกันการตั้งครรภ์คือทุกสิ่งทุกอย่าง มันคือกุญแจ คือทางออก คือสิ่งที่ในที่สุดจะช่วยให้ชีวิตแต่งงานของฉันดีขึ้น มันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ไอเดนอยู่เคียงข้างฉันตอนนี้มันหา
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
