LOGINShare
บทที่ 42
Related chapters
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 43
เซียวลู่เซิงกล่าว "เจ้า... วางใจเรื่ององค์ชายแห่งอ๋องผิงซีจริง ๆ แล้วหรือ?" ซูอวิ๋นไม่ทันคิดว่าเขาจะพูดถึงเซียวอวี้โดยไม่ทันตั้งตัว ด้วยความสามารถของเซียวลู่เซิง สิ่งใดที่นางอยากปิดบัง ย่อมปิดบังไม่ได้แน่ เพราะก่อนแต่งงานกับเซียวลู่เซิง หัวใจของนางหมกมุ่นอยู่กับเซียวอวี้ นี่เป็นความจริงที่โต้แย้งไม่ได้ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ซูอวิ๋นกล่าว "ในเมื่อหม่อมฉันแต่งงานกับท่านอ๋องแล้ว ก็จะเป็นคนของจวนอ๋องเมื่อยังมีชีวิต และเป็นผีของจวนอ๋องเมื่อยามที่ตาย" นางพูดพลางทายาให้เขา "ท่านอ๋อง ใบหน้ารู้สึกไม่สบายหรือไม่?" เซียวลู่เซิงยิ้มพลางส่ายหน้า "สบายมาก" นางพูดเช่นนี้อีกแล้ว แต่ครั้งก่อนนางพูดว่าเป็นคนของท่านอ๋องเมื่อยังมีชีวิต และเป็นผีของท่านอ๋องเมื่อตาย "ท่านอ๋อง พระองค์ไม่เชื่อหม่อมฉันหรือเพคะ?" เซียวลู่เซิงกล่าว "เชื่อ" เขาเชื่อในความตั้งใจของนาง แต่ไม่เชื่อว่า นางไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเซียวอวี้เลย เพราะในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน นางไม่เคยปฏิเสธว่ายังรักเซียวอวี้ คิดถึงตรงนี้ เซียวลู่เซิงก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ซูอวิ๋นยิ้ม ไม่ได้โต้เถียงเรื่องนี้อีก นางเห็นจากสีหน้
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 44
"ขออภัยด้วย เป็นความผิดของข้าที่คิดไม่รอบคอบ ข้าคงต้องรอให้พระชายาพร้อมเสียก่อนจึงจะร่วมเรียงเคียงหมอนกัน" ครั้นเนิ่นนานผ่านไป เซียวลู่เซิงจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดอยู่บ้าง เมื่อนางเป็นทั้งผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขา และเป็นผู้ที่เขาตั้งใจอยากพบ ไฉนเขาจะไปบังคับนางเล่า ในความมืดมิด เขาได้ยินเสียงซูอวิ๋นถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เสียงนั้น ประดุจสายธารที่ซึมลึกไร้เสียง แทรกซึมเข้าสู่ใจของเขา ทำให้เขารู้สึกอึดอัดและเศร้าหมองอยู่บ้าง ถึงนางจะบอกว่ายินยอม และจะติดตามเขาไปชั่วชีวิต แต่ในใจนาง คงยังรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่ยินดีกระมัง เมื่อครู่ที่คิดจะร่วมหอลงโรงกับนาง ร่างกายของเขาก็พร้อมและตื่นตัวแล้ว บัดนี้ไม่จำเป็นต้องทำอีกแล้ว เขาถึงได้รู้สึกว่ารสชาติแห่งความอดกลั้นนี้ช่างทรมานเหลือเกิน "พระชายาจงพักผ่อนเถิด ข้านึกขึ้นได้ว่ามีธุระเร่งด่วนอยู่" เขาทิ้งคำเหล่านี้ไว้ สวมเสื้อผ้า แล้วออกไปโดยเข็นรถเข็นของตน ซูอวิ๋นคิดจะลุกขึ้นส่ง แต่เขาปฏิเสธเสียแล้ว ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้ เป็นเขาเองที่เสนอให้ครองคู่กัน เหตุใดจึงกลับไม่ยินยอมอย่างกะทันหัน ซูอวิ๋นอดนึกถึงคำพูดของซูอวี
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 45
ช่างสลัดออกไปได้ยากเสียจริงๆ ทำไมถึงน่าลุ่มหลงเช่นนี้ วันรุ่งขึ้น ซูอวิ๋นพาชิงหนิง รวมถึงองครักษ์ลับและคนขับรถม้าอวี่ชีออกจากประตู พอพวกนางจะออกไป เซียงหมิงก็รีบไปแจ้งที่ห้องหนังสือทันทีเซียวลู่เซิงกล่าวว่า "ต่อไปหากพระชายาออกจากจวนก็ไม่ต้องมารายงาน" เซียงหมิงรู้สึกไม่เข้าใจ แต่กลับรู้สึกว่าคำพูดนี้ขององค์ชายสื่อความหมายอันมีนัยยะลึกซึ้ง องค์ชายคงไว้วางใจพระชายาแล้วกระมัง เมื่อคิดได้เช่นนี้ เซียงหมิงก็รู้สึกดีใจ จวนอ๋องมีนายหญิงใหญ่แล้ว นางกับชิงหนิงซึ่งถูกฝึกมาตั้งแต่เล็กให้เป็นสาวใช้ประจำตัว จะต้องเตรียมตัวเข้าเฝ้าเพื่อปรนนิบัติในยามค่ำคืนแล้วใช่หรือไม่ เซียงหมิงแอบมองเซียวลู่เซิงอย่างไม่รู้ตัว องค์ชายแต่ก่อนเคยรูปงามสง่า เฉิดฉายเหนือผู้ใด แต่บัดนี้ ใบหน้ากลับเสียโฉมไปเสียแล้ว... แต่อย่างไรก็ตาม นายก็คือนาย ไม่ว่าอย่างไร นางกับพี่ชิงหนิงล้วนเป็นคนขององค์ชาย "เพคะ บ่าวจดจำไว้แล้ว" เซียงหมิงกำลังจะทูลลา เซียวลู่เซิงกล่าวว่า "เมื่อพระชายากลับจวน มาแจ้งข้าด้วย" "เพคะ" ครั้นกล่าวถึงซูอวิ๋น หลังจากนางออกไปแล้ว ก็เพียงแค่ไปซื้อสมุนไพรบางชนิดเท่านั้น "ท่านพี่...
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 46
"ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องหวยหนานไปแล้ว เหตุใดยังมารังแกอวี่ซีอีก" เซียวอวี้พยุงซูอวี่ซีที่อยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นจ้องตรงมาที่ซูอวิ๋นราวกับว่านางได้ทำเรื่องชั่วร้ายอันใหญ่หลวง ฮึ! ชายชู้มาเร็วดีแท้! ซูอวิ๋นสูดหายใจลึกหนึ่งครั้ง นางพับแขนเสื้อขึ้น บิดข้อมือเล็กน้อย และขณะที่เซียวอวี้กับซูอวี่ซียังไม่ทันได้รู้ตัว ก็ตบไปที่ใบหน้าของซูอวี่ซีเข้าเต็มแรง และก่อนที่ใครจะได้สติ นางก็สะบัดมือตบอีกข้างเข้าไปอีกฉาดเสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังลั่น ฝูงชนที่สัญจรไปมาต่างหยุดดูเหตุการณ์ด้วยความสนใจซูอวี่ซีถึงกับตะลึงงัน ดวงหน้าซีกหนึ่งแดงเถือกเหมือนก้นลิง นางรีบซบเซียวอวี้ พลางสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร "ท่านพี่...ไยต้องตบข้าด้วย?"เซียวอวี้มองซูอวิ๋นอย่างเหลือเชื่อ "ไม่นึกเลยว่าเจ้า...จะหยาบช้าถึงเพียงนี้ เจ้าเป็นสตรีที่ทำให้ข้าผิดหวังที่สุด!"ซูอวิ๋นหัวเราะเยาะ มองไปยังเซียวอวี้ด้วยดวงตาที่สงบนิ่งดั่งสายน้ำ มุมปากมีรอยยิ้มเย้ยหยัน "ซื่อจื่อคงลืมไปแล้วกระมัง นางเองที่บอกว่า หากข้ามีความแค้น ความเกลียด ความโกรธ จะตีนาง ด่านาง ก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว”นางปรายตามองซู
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 47
เซียวอวี้กำหมัดแน่น "เหลวไหลสิ้นดี!" ซูอวิ๋นหัวเราะเยาะ "เจ้าก็เหลวไหลสิ้นดี!" เซียวอวี้ "!!!" ซูอวิ๋นช่างช่างกำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้! กล้าต่อปากต่อคำกับเขาเช่นนี้! แต่พอคิดว่าอีกไม่นานเขากับซูอวี่ซีจะหมั้นหมายกันแล้ว ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ เขาจะมามัวมาทะเลาะกับซูอวิ๋นอยู่ทำไม? เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้เสียมารยาทกลางถนนเช่นนี้! เซียวอวี้"พระชายา สิ่งของที่พระองค์ต้องการ พวกเราซื้อมาครบแล้วเพคะ" ชิงหนิงออกมาแทรกได้ทันเวลา เกรงว่าหากพระชายายืนอยู่ที่นี่นานกว่านี้ อาจมีแต่จะถูกสิ่งสกปรกพวกนี้ทำให้ขุ่นเคืองไปเสียเปล่า ๆซูอวิ๋นพยักหน้า 'อืม' เบา ๆ โดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามองเซียวอวี้ จากนั้นก็ก้าวเดินจากไปอย่างสง่างาม เซียวอวี้สายลมพัดชายอาภรณ์ของนางปลิวไสว แผ่นหลังที่เดินจากไปนั้นช่างดูเด็ดเดี่ยว"ท่านพี่ซื่อจื่อ..." ซูอวี่ซีโกรธจนกัดฟันกรอด โดยเฉพาะเมื่อเห็นเซียวอวี้จ้องมองซูอวิ๋นเช่นนั้น ความโกรธของนางก็ยิ่งทวีคูณ ซูอวิ๋นเสียสติไปแล้วจริง ๆ! เมื่อก่อนที่นางเคยเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนล้วนเป็นสิ่งหลอกลวงทั้งเพ แท้จริงแล้วนางคือหญิงใจดำอำมหิต! เซียวอวี้สะดุ้งตื่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 48
คำพูดของซูอวี่ซีนี้มีความหมายสองนัย ประการแรก นางกำลังบอกเป็นนัยว่าซูอวิ๋นเปลี่ยนใจไปหลงรักอ๋องหวยหนานแล้ว ประการที่สอง การให้กำเนิดรัชทายาทช้าเร็วก็ต้องเกิดขึ้น หากอ๋องหวยหนานมีทายาทแล้ว บัลลังก์สูงสุดจะยังมีที่ให้จวนอ๋องผิงซีอีกอย่างนั้นหรือ? เซียวอวี้ที่เดิมทีดูเหมือนกำลังเหม่อลอย ร่างกายกลับชะงักไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่ แต่สิ่งที่ซูอวี่เห็นได้ชัดเจนคือกำปั้นของเซียวอวี้กำแน่น ดวงตาฉายแววเยียบเย็นขึ้นมาชั่วพริบตา นับตั้งแต่อ๋องหวยหนานถูกไฟไหม้จนเสียโฉมและพิการ นางก็เดาได้ว่าจวนอ๋องผิงซีต้องการตำแหน่งนั้นอย่างแน่นอน! เมื่อตวนกุ้ยเฟยมีราชโองการพระราชทานสมรสให้นางแต่งงานกับอ๋องหวยหนาน เซียวอวี้ ท่านพ่อท่านแม่ของนางและทุกคน ต่างเห็นพ้องต้องกันว่าสมควรให้ซูอวิ๋นเข้าพิธีแต่งงานแทน ด้วยความรักลุ่มหลงของซูอวิ๋นที่มีต่อเซียวอวี้ หากนางถูกยุยงปลุกปั่นอีกสักหน่อย นางย่อมต้องหนีการแต่งงานอย่างแน่นอน! เมื่อเป็นเช่นนี้ ข่าวอ๋องหวยหนานที่ทำให้บุตรสาวคนรองของจวนแม่ทัพเจิ้นหยวนต้องมีอันเป็นไป จะต้องสะเทือนทั่วทั้งเมืองหลวงอีกครั้ง และภายในช่วงเวลาอันสั้นๆนี้ ฮ่องเต้ย่อมไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 49
เซียวอวี้กระชับมือหญิงสาวให้แนบชิดอก ก่อนโน้มตัวลงจุมพิตที่ริมฝีปากของนาง แรกเริ่มเป็นเพียงการลิ้มลองเบา ๆ ทว่าเมื่อสัมผัสแล้วก็ยากจะหักห้ามใจซูอวี่ซีทำทีเป็นขัดขืนเล็กน้อย บ้างก็ทำทีคล้ายไม่เต็มใจ บ้างก็ทำเสียงหวานแฝงความน้อยใจ “ท่านพี่เซียวอวี้ ท่านจะรับข้าเป็นภรรยาจริงหรือ?” "แน่นอน พวกเรากำลังจะหมั้นกันแล้ว" "ซีเอ๋อร์รักท่านพี่ซื่อจื่อ ชาตินี้จะรักแต่ท่านพี่ซื่อจื่อเพียงผู้เดียว อย่าทำให้หม่อมฉันผิดหวังนะเพคะ มิเช่นนั้น ซีเอ๋อร์คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้" "ข้าขอสาบาน ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง" นางเป็นสตรีที่เกิดมาพร้อมเมฆมงคล พรตเฒ่าเคยกล่าวไว้ว่า จะเป็นสตรีที่ได้ครองบัลลังก์ จิตใจดี วิชาแพทย์เยี่ยมยอด มีชะตาราชินี เขาจะทำให้นางผิดหวังได้อย่างไร? คำพูดยังไม่ทันจบ เสื้อผ้าก็ร่วงหล่นเกลื่อนพื้น มีเสียงเบา ๆ ผสมกับเสียงที่ไม่อาจบรรยายได้ หลังจากที่ซูอวิ๋นกลับมาถึงจวน นางก็ให้อวี่ชีนำสมุนไพรไปไว้ที่เรือนหลีลั่วโดยตรง จากนั้นก็ทุ่มเทให้กับการปรุงยาขี้ผึ้งอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งฟ้ามืดลง ชิงหนิงจึงเข้ามาเตือนว่า “พระชายา ห้องเครื่องเตรียมสำรับเรียบร้อยแล้วเพคะ” ซ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 50
"หม่อมฉัน..."ซูอวิ๋นเม้มริมฝีปาก ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น "ใช่เพคะ หม่อมฉันก็เชื่อเช่นกัน ว่าชะตาคนสามารถเปลี่ยนแปลงได้..."นางก็ยังมีชีวิตรอดมาได้มิใช่หรือ? ซูอวิ๋นคิดว่า เซียวลู่เซิงเองก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้เช่นกัน! ดวงตาของทั้งสองสบกัน ซูอวิ๋นค้อมกายเล็กน้อย "หม่อมฉันเชื่อว่า องค์ชายต่างหากที่เป็น 'องค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตา'" องค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตา!แววตาของเซียวลู่เซิงสั่นไหวเล็กน้อย หญิงตรงหน้าช่างกล้านัก หากว่าเขาไม่มีแผลเป็นบนใบหน้า และร่างกายมิได้พิการ คำกล่าวเหล่านี้คงมิใช่เรื่องผิดแปลก "องค์ชาย...หม่อมฉัน หม่อมฉันหมายถึง องค์ชายคือองค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตาของหม่อมฉัน" นางลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "เป็นของหม่อมฉันเพียงผู้เดียว""องค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตาของเจ้า?""เพคะ"เซียวลู่เซิงพึมพำคำนี้ซ้ำสองครั้งตั้งแต่ซูอวิ๋นเข้ามาในจวนอ๋อง เขาไม่เคยจับพิรุธใด ๆ จากนางได้เลย นางดูเหมือนไม่สนใจเรื่องราชการบ้านเมืองแม้แต่น้อยแต่ว่าเมื่อครู่นี้ นางกลับกล่าวว่า เขาเป็นองค์จักรพรรดิแห่งโชคชะตาหรือนางต้องการเป็นฮองเฮาอย่างนั้นหรือสีหน้าของเซียวลู่เซิงยังคงเรียบนิ่งจ
Latest chapter
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 100
เดินมาได้สักพัก ซูอวิ๋นก็ถอนหายใจ “ดอกเหมยเหล่านี้บานแข่งกัน งดงามจับตาเสียนี่กระไร น่าเสียดาย หากมีที่สูงให้ชม คงจะสวยกว่านี้”นางกำนัลกล่าวว่า “ในสวนอี้เหมยมีศาลาอยู่เพคะ” นางพูดพลางชี้มือไป “อยู่ตรงนั้นเพคะ ศาลาค่อนข้างสูง หากชมจนพอใจแล้ว เดินต่อไปข้างหน้ายังจะเห็นเกาะกลางทะเลสาบอีกด้วย”เกาะกลางทะเลสาบ?วังนี้ช่างกว้างใหญ่ยิ่งนัก มีเกาะกลางทะเลสาบด้วยหรือซูอวิ๋นก้าวเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังศาลาที่มองเห็นอยู่ไกล ๆ“ว้าย…” นางกำนัลพลันสะดุดล้ม ขาพลิกไปซูอวิ๋นหันกลับมา “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”“ทูลพระชายา บ่าวข้อเท้าพลิกเพคะ”ซูอวิ๋นขมวดคิ้ว มองเห็นศาลาอยู่ไม่ไกล จึงหันไปพูดกับชิงหนิง “เจ้าพานางกลับไปเถิด ข้าจะรอเจ้าที่ศาลา”ชิงหนิงลังเลเล็กน้อย “พระชายา ที่สวนอี้เหมยนี้…” ปลอดภัยแน่หรือเพคะ?“ที่นี่คือวังหลวง ไม่ใช่ถนนด้านนอก จะมีอันตรายใดได้?”นางกำนัลกล่าว “บ่าวสมควรตายที่ทำให้พระชายาหมดสนุก”ซูอวิ๋นว่า “เลิกพูดเถิด รีบกลับไป ไปให้หมอหลวงดูอาการเสีย”“บ่าวขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ชิงหนิงไม่มีทางเลือกจำต้องพยุงนางกำนัลออกจากสวนอี้เหมยจนกระทั่งซูอวิ๋นมองไม่เห็นเงาของทั
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 99
เซียวอวี้อ้าปากค้าง “หากฝ่าบาทเกิดระแวงขึ้นมา ต่อให้เสด็จพ่อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด แต่ในบรรดาเชื้อพระวงศ์สายรอง ก็ยังสามารถเลือกผู้สืบทอดได้”“เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่!”“ลูกเข้าใจแล้ว” ขณะนั้น ภาพใบหน้าของซูอวี่ซีที่ร้องไห้อ้อนวอน รวมถึงท่าทางเอาใจเขาก็ผุดขึ้นมาในหัวเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคืนวันส่งท้ายปีเก่าช่วงบ่าย เจียนซุ่นนำคนในจวนมาแปะกลอนคู่ และติดกระดาษลวดลายต่าง ๆ บนหน้าต่างซูอิ่งเข็นรถของเซียวลู่เซิงเข้ามา “พวกเราต้องเข้าวัง ไปอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทและเสด็จแม่ในคืนส่งท้ายปีเก่า”ไม่ใช่แค่พวกเขา ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายก็ต้องเข้าวังเช่นกันซูอวิ๋นรับคำ จากนั้นชิงหนิงก็เริ่มช่วยนางเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและแต่งหน้าเซียวลู่เซิงนั่งอยู่บนเตียงอุ่น อ่านหนังสือไปพลาง แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นตลอดเวลา นางนั่งอยู่อย่างสงบ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเสมอ ซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด“พระชายา พระองค์คิดว่าเครื่องประดับปักผมอันนี้เป็นอย่างไรเพคะ?” ชิงหนิงยกปิ่นทองขึ้นมาถามซูอวิ๋นขมวดคิ้วสวย มองผ่านกระจกทองแดง เห็นชิงหนิงกำลังลองปิ่นทองให้ดูที่ข้างขมับ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 98
เจ้ากรมเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รออยู่เงียบ ๆอ๋องผิงซีเซียวเจิ้นหนานกล่าวต่อว่า “ยาที่ทำให้เป็นหมันที่ให้เจ้าเตรียมไว้นั้น เจ้าได้นำมาหรือไม่?”“นำมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เจ้ากรมเฉินหยิบขวดยาออกจากหีบยาแล้วถวายด้วยสองมืออ๋องผิงซีถามว่า “ใช้ได้ทั้งชายและหญิงหรือไม่?”เจ้ากรมเฉินพยักหน้า “ไม่ว่าจะชายหรือหญิง หากใช้ในระยะแรกจะเป็นเพียงยาคุมกำเนิด แต่หากใช้ต่อเนื่องเกินครึ่งปี จะกลายเป็นหมันแน่นอน”เป็นหมันงั้นรึ? ดีมาก!เขาโบกมือ “ดี ขอบใจเจ้ามาก เจ้ากลับไปได้แล้ว”เจ้ากรมเฉินคารวะตามมารยาท ก่อนจะแบกหีบยาแล้วเดินออกไป“ท่านอ๋อง ท่านซื่อจื่อมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีคนสนิทเดินเข้ามารายงานอ๋องผิงซีว่า “ให้เขาเข้ามา ข้ากำลังมีเรื่องจะคุยพอดี” เขามองขวดยาในมือ ครุ่นคิดอย่างมีแผนการ“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”ไม่นานนัก เซียวอวี้ก็เข้ามา คารวะกล่าวว่า “ลูกขอคารวะท่านพ่อ”อ๋องผิงซีโบกมือเล็กน้อย “เจ้ากับซูอวิ๋นที่หลังจากนางแต่งเข้าวังอ๋องหวยหนานแล้ว เคยพบกันบ้างหรือไม่?”เซียวอวี้ส่ายหัว “ครั้งก่อนลูกใช้ชื่อของเสด็จแม่เชิญนางไปชมดอกเหมย แต่นางปฏิเสธ”“ปฏิเสธงั้นหรือ?” อ๋องผิงซีแทบไม่อยาก
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 97
เซียวลู่เซิงเม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้า“บางเรื่อง ต่อไปข้าจะเล่าให้ฟัง”ฟังดูแล้วเป็นเรื่องลับของราชวงศ์แน่ ซูอวิ๋นไม่อยากเดาว่าคืออะไรตอนนี้ทำได้แค่ต้องอดทน อดทนจนกว่าซูอวี่ซีจะได้แต่งงานกับเซียวเหิงโดยราบรื่นพระจันทร์ลอยขึ้นเหนือยอดต้นหลิวซูอวี่ซีเพิ่งออกจากประตูหลังของจวนอ๋องผิงซี แล้วขึ้นรถม้าของจวนซูด้วยการพยุงของชุ่ยจู“คุณหนู พวกเรากลับดึกขนาดนี้ จะอธิบายท่านพ่อแม่ทัพกับฮูหยินว่าอย่างไรดีเจ้าคะ?” ชุ่ยจูมีท่าทีวิตกกังวลรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปเสียงกีบม้าดังกึกก้อง เสียงล้อรถบดกับพื้นกลบเสียงสนทนาของนายบ่าวสารถีไม่ได้ยินอะไรเลยซูอวี่ซียิ้มบาง ๆ “ท่านซื่อจื่อตอบตกลงกับข้าแล้ว ว่าจะไปขอร้องอ๋องผิงซีให้ช่วยถอนหมั้นให้ข้า”“อ๋องผิงซีจะช่วยคุณหนูจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”“ข้ากับท่านซื่อจื่อได้เป็นของกันและกันแล้ว อีกทั้งข้าเกิดมาพร้อมดวงชะตาราชินี ท่านอ๋องย่อมเห็นแก่ดวงชะตาของข้าจะต้องช่วยบุตรชายของตนให้ถึงที่สุดแน่”ใจที่กังวลของชุ่ยจูสงบลงไม่น้อย“เช่นนี้ก็ดีที่สุดแล้ว” หากคุณหนูรองต้องแต่งเข้าไปในจวนอ๋องผิงเหยา ชีวิตดี ๆ ของนางก็คงจบสิ้นลงทุกคนต่างรู้ว่าอ๋องผิงเหยาไม่
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 96
"ไม่ยอมแพ้แล้วจะทำเช่นไรได้?"ซูอวิ๋นลังเลเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงพระราชทานการสมรสให้เอง ต่อให้เป็นอ๋องผิงซี ก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ใช่หรือไม่?"เซียวลู่เซิงกล่าวว่า "เว้นแต่ว่าเสด็จอาและพระชายาจะไปทูลขอด้วยตนเอง"เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภาพในอดีตผุดขึ้นมาในหัวของเขา เสียงของเสด็จแม่ดังก้องอยู่ในใจ— 'ยิ่งหญิงงามเพียงใดยิ่งหลอกลวงเก่งเท่านั้น'ในช่วงที่เขายังเป็นองค์รัชทายาท เสด็จแม่ต้องเสียน้ำตาเพราะพระชายาอ๋องผิงซีมากเพียงใด...ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะมีความรู้สึกพิเศษต่อพระชายาอ๋องผิงซี เขาอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้ แต่รู้แน่ว่า ในใจของฝ่าบาท พระชายาผู้นี้มีความสำคัญไม่น้อยให้เสด็จอาไปขอร้องฝ่าบาทเพื่อเปลี่ยนแปลงราชโองการ ไม่สู้ให้พระชายาของเสด็จอาไปขอร้องเพียงเล็กน้อย ฝ่าบาทก็คงประทานอนุญาตแล้ว"อ๋องผิงซีไปขอร้องฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะทรงยินยอมจริงหรือ?" ซูอวิ๋นขมวดคิ้วเซียวลู่เซิงพยักหน้า"ไม่ได้! เซียวอวี้กับซูอวี่ซีจะแต่งงานกันไม่ได้เด็ดขาด!"เซียวลู่เซิงมองดูใบหน้าตื่นตระหนกของนาง ก่อนจะรีบคว้ามือนางไว้ "อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ"ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปะป
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 95
ยิ่งมอง หัวใจยิ่งเต้นแรงแผลเป็นบนใบหน้านี้เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นาน เซียวลู่เซิงจะได้กลับมามีใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งถึงตอนนั้น นางจะได้เห็นกับตาว่าบุรุษที่ช่วยเหลือเก็บศพนางในชาติก่อน เดิมทีแล้วมีโฉมหน้าเป็นเช่นไรไออุ่นหอมละมุนกระทบใบหน้า เซียวลู่เซิงรู้สึกว่ากลิ่นนั้นช่างหอมเหลือเกิน ดวงตาคมปลาบดุจพญาอินทรีเริ่มอ่อนโยนลงซูอวิ๋นสบตากับเขาพอดี นางยิ้มบางเบา “องค์ชาย”เซียวลู่เซิงพึมพำรับในลำคอ แล้วยิ้ม “ในดวงตาของพระชายา ข้าเห็นตัวเอง”ตัวเขาในดวงตาของนาง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นแต่เขากลบเกลื่อนความรู้สึกต่ำต้อยไว้ได้อย่างแนบเนียน เพียงยิ้มบาง ๆ มองดูสีหน้าของนางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยซูอวิ๋นยิ้มบาง ๆ ใช้สองมือประคองใบหน้าเขา “หม่อมฉันก็เห็นตัวเองในดวงตาขององค์ชาย”นางครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนกล่าว “นี่ใช่หรือไม่คือคำที่คู่รักกล่าวกันว่า—ในดวงตาของท่านมีข้า ในดวงตาของข้ามีท่าน?”เซียวลู่เซิงอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะเพราะนางทำให้เขาขบขัน “อืม”ในดวงตาและหัวใจของนาง มีเขาอยู่จริงหรือ?คำตอบของเรื่องนี้ เขาไม่กล้าคิดคำนึง ณ ตอนนี้ แค่นางพูดถ้อยคำหวานหูเช่นนี้กับเขา ก็ถือเป็นวาสนาอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 94
“องค์ชาย?”ซูอวิ๋นเห็นเขาไม่ตอบ ก็เลยตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆเพราะคืนเข้าหอ เขาเป็นคนกรีดนิ้วตัวเองให้เลือดหยดลงบนผ้าโลหิตพิสุทธิ์ต่อมา หมอหลินก็เคยมาตรวจร่างกายเขาแล้ว แต่กลับให้คำตอบที่กำกวม นางจึงไม่รู้แน่ชัดว่าเซียวลู่เซิงยังมีความสามารถอยู่หรือไม่เซียวลู่เซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากมีรอยยิ้มขัดเขิน ยื่นมือไปกุมมือนางไว้ “อวิ๋นเอ๋อร์รออีกสักระยะเถอะ”ยังต้องรออีกหรือ?“อวิ๋นเอ๋อร์บอกว่าภายในสามเดือน ขาข้าจะกลับมามีความรู้สึกดังเดิม และอีกครึ่งปีข้าจะยืนขึ้นได้ ใช่หรือไม่?”ซูอวิ๋นพยักหน้า “เพคะ” หากแนวทางการรักษาไม่ผิดพลาด และไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางมั่นใจในเรื่องนี้เซียวลู่เซิงกล่าว “เช่นนั้นก็รอให้ข้าหายดีแล้วกัน” รอให้ขาหายดี แล้วค่อยร่วมอภิรมย์ซูอวิ๋นเข้าใจความหมาย ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกระตือรือร้นของฝ่าบาทและตวนกุ้ยเฟยที่อยากได้หลาน พวกเขาจะรอได้นานขนาดนั้นหรือ?แม้จะมีคำถามในใจ แต่นางก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จะให้นางไปกระชากกางเกงของเซียวลู่เซิง แล้วเป็นฝ่ายเริ่มเองก็กระไรอยู่?แค่คิดก็น่าอายจนแทบต้องแทรกแผ่นดินหนีแล้ว!เพื่อทำลายความกระอักกระอ่วน ซูอ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 93
แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังหลอกลวงได้ต้วนกุ้ยเฟยถอนหายใจ ไม่สนใจอีกแล้วว่านางต้องการอะไร ขอแค่นางให้กำเนิดทายาทให้เซิงเอ๋อร์ได้ก็พอ"ลุกขึ้นเถิด ข้าเชื่อเจ้า" ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักจนถึงวันนี้ นางเป็นถึงพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานที่สุด แต่ก็ยังไม่ได้เป็นฮองเฮา ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะพี่สาวแท้ ๆ ผู้เลอโฉมของนางหรอกหรือ?ซูอวิ๋นลุกขึ้น แล้วนั่งลงตรงที่นั่งต่ำกว่าไม่นานนัก แม่นมกุ้ยกล่าวขึ้นจากด้านนอกว่า "พระชายา หมอหลวงหลี่มาแล้วเพคะ"ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "เชิญเขาเข้ามา"หลังจากพูดจบ นางก็กล่าวกับซูอวิ๋นว่า "หมอหลวงหลี่มาตรวจชีพจรให้เจ้าเพื่อความสบายใจ"สุขภาพแข็งแรงดีอยู่แล้ว จะตรวจชีพจรเพื่ออะไร?ไม่นานนัก แม่นมกุ้ยก็เดินนำหมอหลวงหลี่เข้ามาหมอหลวงหลี่ดูอายุยังน้อย น่าจะประมาณยี่สิบสองหรือยี่สิบสามปีหลังจากตรวจชีพจรของซูอวิ๋นแล้ว เขากล่าวกับต้วนกุ้ยเฟยว่า "ขอถวายรายงาน พระชายามีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องบำรุงเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ"ต้วนกุ้ยเฟยเพียงพยักหน้ารับเบา ๆหลังจากหมอหลวงหลี่จากไปแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยกล่าวว่า "ต่อไป หมอหลวงหลี่จะไปที่จวนอ๋องเป็นประจำ เพื่อตรวจชีพ
หมอหญิงบัลลังก์เลือด บทที่ 92
เซียวลู่เซิงจับมือนางไว้ ดวงตาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม โดยรวมแล้ว พระองค์ทรงอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่งนับตั้งแต่พิการ เขาก็กลายเป็นคนขี้ระแวงมาโดยตลอด แต่บัดนี้ ถึงแม้จะยังคงสงสัยว่าซูอวิ๋นมีเซียวอวี้อยู่ในใจหรือไม่ ก็พยายามเตือนตนเองให้เชื่อนางภาพนี้ตกอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้ ทอดพระเนตรเห็นเซิงเอ๋อร์อารมณ์ดีเช่นนี้ พระองค์จึงมิได้ขุ่นเคืองเรื่องที่ตระกูลซูส่งเจ้าสาวมาสลับตัวกันอีกต่อไปเพียงแต่ สิ่งที่พระองค์คาดไม่ถึงคือ ซูอวิ๋นกลับมิได้ขอพระราชทานอภัยโทษให้ซูอวี่ซีเลยเฮ้อ... แม่ทัพเจิ้นหยวน ซูหงเผิงเอ๋ย!บุตรสาวคนโตอย่างซูอวิ๋น มีรูปลักษณ์สง่างามเป็นอย่างยิ่ง ไฉนจึงไม่ได้รับความโปรดปรานในตระกูลซูกัน?เป็นเพราะคำทำนายของนักพรตพเนจรผู้นั้น ที่กล่าวว่าซูอวี่ซีเกิดมาพร้อมชะตาผู้ราชินีกระนั้นหรือ?ในเมื่อเชื่อคำทำนายปานนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่เต็มใจให้ธิดาแต่งกับโอรสเพียงองค์เดียวของเขา กลับไปคบหาลับ ๆ กับทายาทแห่งจวนอ๋องผิงซี มีแผนคิดคดอันใด ทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจ!ดังนั้น เมื่อตวนกุ้ยเฟยทรงทูลขออภิเษกเซียวเหิงกับซูอวี่ซี พระองค์จึงตกลงโดยมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อยเซียวเหิงเป็นเชื้อพระ
