บทที่ 0001

ผมชื่อหลัวเยว่ เป็นพนักงานขายสินค้า

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเนื่องจากเกิดโรคระบาดครั้งใหญ่ ธุรกิจของบริษัทจึงซบเซาลงอย่างมาก แม้จะต้องขอบคุณสวรรค์ที่ยังรักษาหน้าที่การงานเอาไว้ได้ แต่ไม่มีค่าคอมมิชชั่นการขายเลย

เมื่อไม่มีทางเลือก เพื่อเลี้ยงดูภรรยาและลูกให้อยู่รอด นอกเหนือจากงานประจำ ผมจึงหางานพาร์ทไทม์ซึ่งเป็นอาชีพดั้งเดิม---หมอนวด

ผมไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย หลังจบมัธยมปลาย ผมก็เข้าเรียนโรงเรียนอาชีวะโดยตรง เรียนการนวดกดจุดแบบแพทย์แผนจีน

แต่ผมไม่เคยภูมิใจในทักษะนี้เลย พอเรียนจบก็ไปหางานขายทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้หาเงินไม่ได้จริงๆ ผมก็คงไม่คิดจะกลับมาทำงานที่ต้องใช้ทักษะนี้อีก

ตอนที่หางานพาร์ทไทม์เป็นหมอนวด ผมรู้ว่าหมอนวดตาบอดจะได้เงินมากกว่า ก็เลยเกิดความคิดแผลงๆ ขึ้นมา

ผมซื้อแว่นตาดำมาใส่ แกล้งทำเป็นคนตาบอดเข้าไปสมัครงานที่ร้านหมอนวดตาบอด

เพราะฝีมือผมดี ก็เลยได้ทำงานพาร์ทไทม์นี้อย่างราบรื่น

ดังนั้น ตอนกลางวันผมจึงทำงานขาย ตอนกลางคืนก็แกล้งทำเป็นคนตาบอดไปนวดให้คนอื่น

คิดว่าชีวิตคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เงินที่ได้จากการนวดก็พอที่จะเลี้ยงครอบครัวได้แล้ว

แต่หลังจากที่ผมทำงานเป็นหมอนวดตาบอดได้ครึ่งเดือน เจ้าของร้านก็มาหาผมอย่างกะทันหัน

"หลัวเยว่ นายทำงานที่นี่มาครึ่งเดือนแล้วใช่ไหม?" เจ้าของร้านตบไหล่ผมพลางพูด

ผมพยักหน้า พูดอย่างประหม่าว่า "ครับ เจ้าของร้าน มีอะไรที่ผมทำได้ไม่ดีหรือเปล่าครับ?"

เจ้าของร้านโบกมือ "ไม่ใช่ นายทำได้ดีมาก ลูกค้าที่นายนวดให้ต่างพูดว่าฝีมือดี นวดสบายมาก"

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาพูดต่อว่า "หลัวเยว่ ฉันเห็นว่านายทำงานได้ดี เลยอยากให้โอกาสนาย นายอยากได้เงินเพิ่มไหม?"

ผมชะงัก แล้วรีบพยักหน้าทันที "อยากครับ!"

เจ้าของร้านพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ผมรู้สึกตื่นเต้น แต่ในวินาทีถัดมา ผมก็เห็นเขาจ้องมองมาที่ผม แล้วยื่นมือแทงเข้ามาที่ตาผม

ร่างกายผมสั่น สัญชาตญาณบอกให้หลบ

แต่ผมต้องอดทนไว้ ตอนนี้ผมเป็นคนตาบอด มองไม่เห็นนี่นา!

ถ้าขยับตัวตอนนี้ ก็จะถูกจับโป๊ะได้น่ะสิ

นิ้วทั้งสองของเจ้าของร้านหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมไม่ขยับเขยื้อน

เขาพยักหน้าแล้วจับมือผมพลางสั่งว่า "หลัวเยว่ จริงๆ แล้วร้านนวดของเรามีบริการพิเศษ อยู่ที่ชั้นบนสุด"

"เจ้าของร้าน เป็นบริการแบบไหนเหรอครับ?" ผมถาม

เขาพูดอย่างมีเลศนัยว่า "นายทำงานด้านนี้ คงรู้ว่าร่างกายคนเรามีจุดอ่อนไหวที่พอนวดแล้วจะถูกเร้าจนถึงจุดสุดยอดใช่ไหม?"

ผมพยักหน้า สิ่งเหล่านี้ผมเรียนมาตั้งแต่สมัยอยู่วิทยาลัยอาชีวะ

และในช่วงครึ่งเดือนที่ผมมาทำงานที่ร้านนวด ผมก็เคยเจอคนที่มีร่างกายค่อนข้างไวต่อความรู้สึก นวดไม่กี่ทีก็ทนไม่ไหวแล้ว

"คนที่มาชั้นบนสุดของเราล้วนเป็นแขกวีไอพี นายต้องระวังอย่าทำให้พวกเธอไม่พอใจนะ"

"ถ้านายนวดให้พวกเธอพอใจได้ รับรองเงินไม่ขาดมือแน่ แค่ทิปที่พวกเธอให้ ก็อาจจะมากกว่าเงินเดือนนายเสียอีก"

หลังจากที่ได้ยิน ตาผมที่อยู่หลังแว่นตาดำก็เบิกโพลง

ดีปานนั้นเลย?

ผมกลืนน้ำลาย รีบตกปากรับคำทันที "เจ้าของร้านวางใจได้เลย ผมจะตั้งใจทำงานครับ!"

"งั้นก็ดี พรุ่งนี้นายไปชั้นบนสุดเลยนะ ฉันเชื่อมั่นในฝีมือนายนะ" เขาตบไหล่ผมแล้วก็จากไป

หลังจากที่เขาไปแล้ว ผมก็ลอบกำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น

วันรุ่งขึ้นหลังจากเลิกงาน ผมก็รีบมาที่ร้านนวด

ผมถูกพาขึ้นไปชั้นบนสุด และถูกจัดแจงให้อยู่ในห้องแห่งหนึ่ง

ผมมองการตกแต่งภายในห้อง แล้วอดที่จะอ้าปากค้างไม่ได้

การตกแต่งห้องนี้หรูหราเหลือเกิน ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดาจะมาใช้บริการได้

"เสี่ยวหลัว เตรียมตัวหน่อย แขกวีไอพีกำลังจะมาแล้ว"

หัวหน้างานเข้ามาบอกผม

ผมรับคำ ยืนก้มหน้ารออยู่ที่หน้าประตู

ไม่นาน ประตูก็เปิดออก

ผมเห็นขาเรียวยาวสวมรองเท้าส้นสูงและถุงน่องสีดำคู่หนึ่ง

"สวัสดีครับคุณลูกค้า ผมคือหมอนวดหมายเลข 888 ยินดีให้บริการครับ"

ผมยังคงก้มหน้า พูดจาอย่างนอบน้อม

"หน้าใหม่เหรอ?" เธอยืนอยู่ตรงหน้าผมขณะเอ่ยถาม

ผมพยักหน้า "ใช่ครับ คุณลูกค้า"

"เงยหน้าขึ้นมา" เธอสั่ง

ผมรีบเงยหน้าขึ้นทันที

ผมสบสายตากับเธอผ่านแว่นตาดำ

พอเห็นหน้าอีกฝ่าย ผมถึงกับตะลึง

หลิงเซียวเซียว?! ทำไมถึงเป็นเธอไปได้!

หลิงเซียวเซียว ประธานกรรมการบริหารสาวสวยของบริษัทเรา

เกือบทุกคนในบริษัท พนักงานชายแทบทุกคนต่างเคยคิดไม่ดีไม่ร้ายกับเธอ ผมก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ผมก็เป็นผู้ชายธรรมดา ถึงแม้จะแต่งงานแล้ว แต่พอได้เห็นสาวสวยแบบหลิงเซียวเซียว มันก็อดคิดสัปดนไม่ได้

แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเจอเธอที่นี่

"ถอดแว่นออก ฉันไม่ชอบให้คนใส่แว่นตาดำคุยกับฉัน" เสียงของหลิงเซียวเซียวเย็นชา

หัวใจผมสั่นนิดหนึ่ง แต่ก็ยอมถอดแว่นออก

ตาผมไร้ประกาย ไม่มีจุดโฟกัส จ้องตรงไปข้างหน้า

เพื่อเข้ามาทำงานที่ร้านนวดนี้ ผมตั้งใจฝึกวิธีแกล้งทำเป็นคนตาบอดมาอย่างดี

หลิงเซียวเซียวมองตาผมอย่างจริงจัง

ผมไม่กล้ากะพริบตาเลย จนกระทั่งตาเริ่มปวด เธอถึงได้ละสายตาไป

ผมถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่ผมเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ ในบริษัท เธอเป็นประธานกรรมการบริหารที่สูงส่ง ย่อมไม่รู้จักหน้าค่าตาผมอยู่แล้ว

"หน้าตาถือว่าไม่เลว มาสิ ฉันจะลองดูว่าฝีมือนายเป็นยังไง"

หลิงเซียวเซียวพูดพลางถอดเสื้อผ้าออกต่อหน้าผม

มองเสื้อผ้าบนเรือนกายเธอที่น้อยชิ้นลงเรื่อยๆ ทำเอาผมคอแห้งผาก

ในที่สุด เธอก็เปลือยกายแล้วนอนลงบนเตียงนวด