แอคติ้งหนักมาก

เมื่อทุกคนมาถึงกันพร้อมหน้า คุณกนกวรรณก็เริ่มทำหน้าที่ในการจับคู่ดูตัว จิรายุนั้นรู้จุดประสงค์ของผู้เป็นป้าอยู่แล้วว่าทำไมป้าของตัวเองถึงได้นัดป้าหลานคู่นี้มา แต่ก็ยังยอมที่จะเล่นไหลไปตามน้ำ

"ตาเจตน์ลูกนี่หนูแอล พึ่งกลับมาจากอังกฤษ รู้จักกันเอาไว้สิ เผื่อวันหน้าวันหลังจะได้สนิทสนมกันมากขึ้นกว่านี้"

"ครับป้าไก่ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องแอล"

จิรายุกล่าวทักทายอีกฝ่ายไปแบบจริงใจและไม่ได้คิดที่จะมีเลศนัยอะไร ดูไปดูมาฝ่ายนั้นก็เป็นผู้หญิงออกหวานดูน่ารักเรียบร้อยดี 

"สวัสดีค่ะพี่เจตน์ แล้วก็.."เอวารินยกมือขึ้นไหว้ทักทายจิรายุเสร็จแล้วจึงหันไปยิ้มหวานให้อิงรดา

"อ๋อ นั่นเจ้าอิงน่ะหนูแอล ก็น่าจะรุ่นเดียวกันกับหนูใช่ไหมจ๊ะ เจ้าอิงปีนี้ก็ยี่สิบสามย่างยี่สิบสี่ พึ่งเรียนจบกลับมาจากอเมริกา นั่นก็เลี้ยงดูกันมาเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง"อิงรดายกมือขึ้นไหว้และก็ยิ้มหวานทักทายกลับไป 

"ชื่ออิงเหรอคะ เราชื่อพยัญชนะอออ่างเหมือนกันเลย อิงกับแอล ถ้าเกิดว่าแอลอยากจะขอเป็นเพื่อนกับอิงจะได้ไหม แอลเพื่อนน้อย กลับมานี่ก็ยังไม่ได้เจอใครเลย"

พอเอวารินพูดแบบนั้นออกไป ทำเอาทุกคนก็ออกอาการเหรอหราไปตามๆกัน จากที่ต้องการพาเอวารินให้มาทำความรู้จักกับจิรรายุ แต่ฝ่ายนั้นกลับมุ่งมาทางอิงรดา

"ถ้าคุณแอลอยากเป็นเพื่อนกับอิงก็ได้นะคะ ถ้าเป็นเพื่อนกันแล้วคุณแอลมาหาอิงที่บ้านบ่อยๆก็ได้ คุณแอลจะได้เจอกับคุณเจตน์ได้บ่อยๆด้วย ดีไหมคะ"

อิงรดาพูดเสนอความคิดเห็นของตัวเองออกไป และนั่นก็ทำให้ทั้งคุณกนกวรรณและคุณหทัยรัตน์ผู้ซึ่งเป็นป้าของเอวารินต่างยิ้มออกมาอย่างเห็นด้วย ยกเว้นเสียก็แต่จิรายุ ที่กำลังส่งสายตามองไปล็อกเป้าอิงรดาเอาไว้ แต่ดูแล้วเจ้าตัวไม่น่าจะรู้

"ป้าเห็นด้วยกับอิงนะลูก วันไหนว่างๆก็แวะมาหาอิง ถ้าเจออิงก็จะได้เจอพี่เจตน์ เพราะว่าสองคนนี้น่ะทำงานด้วยกัน หยุดก็หยุดพร้อมกัน" คุณกนกวรรณหันไปกล่าวสำทับ

"สรุปว่าให้หนูมาหาอิงได้เหรอคะ" เอวารินทำท่าดีใจจนออกนอกหน้า 

"ได้สิลูก อยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลย ใช่ไหมอิง"

"ค่ะคุณท่าน"

อิงรดายิ้มรับทุกๆคนที่ต่างพากันมองมาทางเธอ แต่มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่นอกจากจะไม่ยอมยิ้มแล้ว ยังจ้องเขม็งมายังเธอแปลกๆ

บรรยากาศในการกินข้าวเต็มไปด้วยความอีหลุกขลุกขลัก สองป้าและอิงรดาพยายามชงให้หลานสาวตัวเองพูดคุยกับจิรายุให้มากขึ้น ส่วนหลานสาวก็เอาแต่วกกลับมาหาอิงรดาทุกทีจนทุกคนเหมือนจะเหนื่อยใจ เพราะดูท่าแล้วเอราวินน่าจะอยากมีเพื่อนมากกว่ามีแฟน

พอสองป้าหลานพากันกลับไปแล้วทุกคนต่างก็พากันแยกย้าย อิงรดาไปส่งยายและจิรายุก็ไปส่งคุณกนกวรรณขึ้นนอน จากนั้นเธอก็กลับเข้าห้องมา กะว่าจะเปิดซีรี่ย์ตอนที่ยังดูค้างไว้ตั้งแต่วันนั้นต่อ แต่ยังไม่ทันได้ดูไปถึงไหน เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น

"ดูซีรี่ย์อยู่หรือเปล่า พอดีฉันเบื่อๆยังไม่ง่วงน่ะว่าจะมาขอดูด้วย"

"แน่ใจนะคะว่าคราวนี้จะมาดูจริงๆ"

"แน่ใจ คราวที่แล้วฉันขอโทษที่ทำบรรยากาศการดูซีรี่ย์ของเธอเสียหมด รับรองว่าคราวนี้จะนั่งดูด้วยเงียบๆ"

"งั้นก็เข้ามาค่ะ" ว่าแล้วทั้งอิงรดาและจิรายุก็หย่อนตัวนั่งลงบนเบาะรองพื้นที่วางอยู่ แล้วซีรี่ย์เรื่องโปรดของอิงรดาก็เริ่มขึ้น 

"โอ๊ยน่ากลัว รีบๆเดินไปหลบกันไวๆเข้าสิ เดี๋ยวเจ้าพวกสัตว์ประหลาดก็วิ่งออกมาหรอก" อิงรดาดูไปก็พร่ำไป โดยเธอยกเข่าทั้งสองข้างขึ้นมากอดและหรี่สายตาเอาไว้แต่ก็ยังแอบมองดูน้อยๆ จิรายุมองท่าทางคนข้างๆก็อยากจะขำ ไม่รู้ว่ากลัวขนาดนี้แล้วจะอยากดูไปทำไม

"ตอนนี้คุณเจตน์ดูไปแล้วใช่ไหมคะ แล้วตกลงเป็นยังไงต่อ พวกสัตว์ประหลาดมันจะออกมาจริงๆใช่ไหม"อิงรดาทั้งเขย่าแขนทั้งถามจิรายุเสียงสั่น 

"ดูหนังใครเขาสปอยล์กันเล่า"

"งื้อก็หนูกลัวอ่ะ คุณเจตน์บอกหน่อยสิคะว่าตกลงเจ้าพวกสัตว์ประหลาดมันจะออกมาฉากนี้จริงๆใช่ไหม"

"ดูไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

แล้วจิรายุก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ เมื่อเห็นอิงรดาเงียบไปและใช้ชายผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไปครึ่งหน้าแล้วเหลือลูกกระตาไว้ ดวงตากลมโตมองไปที่จออย่างลุ้นระทึกไม่กระพริบ ไม่ขยับและราวกับว่าไม่ได้หายใจ จังหวะถึงตอนที่จิรายุรู้แล้วว่ามันกำลังจะมีอะไรออกมา อยู่ๆเขาก็ใช้มือเขย่าเข้าไปที่สองไหล่ของอิงรดาและทำเสียงหลอกใส่เสียจนเสียงดัง

"แฮ่!"

"กรี๊ด!" 

ทันที่ที่ถูกเขย่าตัว อิงรดาก็หลับหูหลับตาร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ จากนั้นก็รีบกระโดดลุกขึ้นแล้วจึงพุ่งตัวเองเข้าไปในทิศทางที่จิรายุุนั่งดูก่อนจะล้มทับไปบนหน้าอกแกร่งนั้นแบบเต็มๆ

จุ๊บ! ริมฝีปากแตะริมฝีปาก สันปลายจมูกโด่งรั้นของเธอทิ่มลงไปชนกับปลายจมูกโด่งๆของเขา ทั้งสองสบตากันนิ่งอยู่อย่างนั้นและยังไม่มีใครกล้าขยับ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแข่งกันระรัว

ตึกตักๆ ไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงหัวใจเขาหรือเธอ แต่ที่แน่ๆมันดังเสียจนได้ยินชัดแจ๋ว นี่มันครั้งที่สองแล้วนะที่เธอโดนเขาจูบ แม้ว่ามันจะไม่ใช่จูบที่ดูดดื่มอะไร แต่มันก็ขึ้นชื่อว่าเธอได้เสียทั้งจูบแรกและก็จูบที่สองให้เขาไปแล้ว

"กลัวขนาดนั้นเลย"

จิรายุเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน ใบหน้าเขามีรอยยิ้มปรากฎขึ้นมาน้อยๆก่อนที่อิงรดาจะได้สติแล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง

"คุณเจตน์เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ ก็รู้อยู่ว่าหนูกลัว"

"ขอโทษที ไม่คิดว่าเธอจะขวัญอ่อนขนาดนี้ กลับไปนั่งดูต่อดีๆสิ ทีนี้ฉันไม่แกล้งแล้ว"

จากนั้นทั้งเธอและเขาก็ลุกกลับขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งกันแบบเงียบๆ แต่สิ่งหนึ่งที่อิงรดาอยากจะบอกก็คือว่าเวลานี้เธอดูซีรี่ย์ไม่รู้เรื่องเลย ในใจยังคงสั่นโครมครามและดูท่าว่ามันจะยังคงไม่ยอมสงบลงง่ายๆเมื่อข้างกายยังมีจิรายุนั่งดูด้วยตัวเป็นๆ สายตามันเอาแต่คอยจะแอบเหลือบมองไป หูก็แอบเงี่ยฟัง ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจเข้าออกของเขา

นี่เธอกำลังเป็นอะไรไป ลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาเป็น..