บทที่ 445

ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “อืม”

ปากพูดรับคำ แต่ก็ไม่ได้เดินขึ้นไปชั้นบน กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลินเซียง

ถึงแม้จะรู้ว่าเธอออกไปจะสบายใจกว่า แต่ก็ควรจะบอกเขาสักคำ หายไปเงียบ ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่ได้เห็นแก่หน้าเขาเลยเหรอ?

โทรศัพท์ต่อสาย แต่กลับได้ยินเสียงแจ้งว่าหมายเลขที่ท่านเรียกปิดเครื่องอยู่

ปิดเครื่องแล้วเหรอ?

คิ้วของลู่สือเยี่ยนขมวดเข้าหากัน

คนใช้เห็นว่าเขายังไม่ขยับ จึงพูดว่า “คุณชายสาม ท่านประธานเรียกคุณไปคุยเรื่องคุณชายรอง คุณรีบไปเถอะค่ะ”

ดวงตาสีเข้มของลู่สือเยี่ยนเต็มไปด้วยความเย็นชา แรงกดดันอย่างหนักตกอยู่บนคนใช้ หัวของคนใช้ก้มลงต่ำ

เขาวางโทรศัพท์ลง

เมื่อนึกถึงท่าทีที่เย็นชาของหลินเซียงที่มีต่อเขา ดวงตาของเขาก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

บางทีเธออาจจะตั้งใจปิดเครื่อง ไม่อยากให้เขาหาเจอ!

ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นในอก ใบหน้าของเขาเย็นชาสุดขีด เดินไปที่ห้องทำงาน

เขาไม่เคาะประตู เดินเข้าไปทันที ผลก็คือเห็นลู่เจิ้งหรงนั่งอยู่บนเก้าอี้ คนใช้หญิงคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา โต๊ะทำงานบังทุกอย่างไว้ แต่ฉากแบบนี้ ไม่ยากที่จะจินตนาการว่ากำลังทำอะไรอยู่

ใบหน้าของลู่