เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 253
บทที่เกี่ยวข้อง
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 254
หลินเซียงเมื่อได้สติแล้วก็รีบลุกขึ้นยืนพยุงเขา ก่อนหน้านี้เธอกลัวมาก ตอนนี้ผ่อนคลายลงแล้ว แข้งขาถึงกับอ่อนแรง จนเกือบจะล้มลง!ลู่สือเยี่ยนคว้าตัวเธอไว้ แล้วถามว่า “เป็นยังไงบ้าง? ยังพอเดินไหวไหม?”หลินเซียงส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร มือคุณ… มือคุณเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย”ลู่สือเยี่ยนกล่าว “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล”แต่หลินเซียงไม่กล้าผ่อนคลายความกังวล นั่นสุนัขพันธุ์มาสทิฟทิเบตเชียวนะ ถ้ามันกัดจนคุณกระดูกหักจะทำยังไง?เจียงจิ่นหรงรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ใบหน้าของเขามืดมนอย่างน่ากลัว “ยังไม่รีบจัดการกับไอ้หมาเลี้ยงไม่เชื่องตัวนี้อีก?”“ครับ”คนรับใช้รีบให้คนนำร่างสลบเหมือดของสุนัขพันธุ์มาสทิฟทิเบตออกไปเจียงจิ่นหรงมองลู่สือเยี่ยน แล้วพูดว่า “สือเยี่ยน ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล แผลของคุณต้องได้รับการรักษาโดยด่วน”ลู่สือเยี่ยนไม่พูดอะไร มองแค่หลินเซียงหลินเซียงอาการดีขึ้นแล้ว รีบพยุงเขาออกจากบ้านพัก แล้วขึ้นรถทันทีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นที่คฤหาสน์ตระกูลเจียงนั้น ทำให้เจียงจิ่นหรงจึงตามไปที่โรงพยาบาลด้วยเมื่อเห็นแพทย์ทำแผลให้ลู่สือเยี่ยนและฉีดวัคซีนเรียบร้อย หัว
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 255
ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาหายไป แทนที่ด้วยความจริงจังและความกดดันลู่สือเยี่ยนใบหน้าหล่อเหลาและคมเข้มไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ใด ๆ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมจำได้ และถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น คุณลุงก็คงไม่รอดพ้นออกมาได้อย่างปลอดภัยเหมือนกัน”ดวงตาของเจียงจิ่นหรงหรี่ลงทันที!เขาหยิบยกเรื่องในอดีตมาขู่ อีกฝ่ายก็เลยเตือนเขาด้วยเรื่องในอดีตเช่นกัน!ดีมาก!คนรุ่นหลังน่ากลัวจริง ๆ!เจียงจิ่นหรงหายใจเข้าลึก แล้วกล่าวว่า “สือเยี่ยน เรื่องนี้เป็นเพราะฉันสั่งสอนลูกสาวไม่ดีเอง ต้องขอโทษเธอและคุณผู้หญิงคนนี้ด้วย ฉันมีเหมืองเพชรอยู่แห่งหนึ่ง พรุ่งนี้จะให้คนไปจัดการเรื่องโอนกรรมสิทธิ์ให้ แบบนี้ว่าไง?”เขายอมเสียหน้า ยอมยกเหมืองเพชรให้ แต่ไม่ยอมให้เจียงเนี่ยนอวี๋ถูกลงโทษ แสดงให้เห็นว่าเขารักลูกสาวคนนี้มากแค่ไหน!สาเหตุที่เจียงเนี่ยนอวี๋หยิ่งยโสและก้าวร้าว เพราะมีพ่อที่ตามใจเธออย่างไม่มีขีดจำกัดนี่เองเจียงจิ่นหรงแสดงความจริงใจอย่างเต็มที่หลินเซียงคิดว่าลู่สือเยี่ยนไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธแน่นอน เขามองเจียงจิ่นหรงแล้วกล่าวว่า “คุณลุงพูดถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็คงไม่ดึงดันอะไรมาก แต่หวังว่าเรื่องแ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 256
ลมหายใจร้อนแรงของลู่สือเยี่ยนอยู่ข้างหูเธอ แต่เสียงกลับเย็นชาจนน่าขนลุก “คุณก็รู้ว่าผมบาดเจ็บ หลินเซียง คุณไม่สนใจผม แต่กลับสนใจผู้ชายอีกคนตลอดเวลา ใครกันแน่ที่เป็นสามีของคุณ หืม?”น้ำเสียงที่กดดันนั้น ราวกับจะกลืนกินเธอทั้งเป็นร่างกายของหลินเซียงแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรง เขากำลังพูดอะไร? เขากำลังหึงเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?เขาไม่รักเธอซะหน่อย!ทำไมต้องหึงด้วยล่ะ!อาจจะเป็นเพราะเขาช่วยเธอไว้ แต่เธอกลับพูดถึงผู้ชายอีกคนบ่อยเกินไป ตอนอยู่ต่อหน้าเขา ทำให้เขาไม่พอใจ เขาเลยพูดออกมาแบบนั้นขนตายาวของหลินเซียงสั่นไหว ก่อนจะพูดว่า “ฉัน… ฉันไม่พูดแล้วก็ได้ อย่าโกรธเลย โกรธไปก็ไม่ดีต่อแผลของคุณ”น้ำเสียงของเธออ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดลู่สือเยี่ยนไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แต่เมื่อได้ยินเสียงที่อ่อนหวานของเธอ ความโกรธในใจก็หายไปในทันทีเขามองใบหน้าด้านข้างของเธอ เห็นขนตาที่สั่นไหวด้วยความกลัว จึงก้มลงจูบใบหู สัมผัสได้แม้กระทั่งการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงของร่างกาย จึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วปล่อยเธอไปลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเย็น “ช่วงนี้คุณอยู่ที่นี่คอยดูแลผม เมื่อไหร่ที่แผลผมหาย ผมถึงจะปล่อยเขา”หลิน
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 257
หลินเซียงตกใจไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบหลบ “ลู่สือเยี่ยน อย่าทำอย่างนี้สิ”ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ไม่พูดอะไรหลินเซียงหายใจเข้าลึก ๆ ดึงเข็มขัดออก แล้วตามด้วยกางเกง…จนถึงที่สุด เธอก็หันหลังกลับแล้วบอกว่า “นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เก็บของ ฉันขอกลับไปเก็บก่อนนะ”พูดจบเธอก็ตั้งท่าจะเดินออกไปลู่สือเยี่ยนถาม “มีอะไรต้องเก็บ?”หลินเซียงไม่หันกลับมา แล้วตอบกลับ “เสื้อผ้าไง เสื้อผ้าที่ใส่แล้วแต่ยังไม่ได้ซัก ฉันต้องเอาไปซักก่อน”เธอรีบดึงมือตัวเองออก เดินเข้าไปในห้องนอนเล็กลู่สือเยี่ยนหายใจเข้าลึก ๆ ก้มมองลงไป แล้วก็เดินไปยังห้องนอนใหญ่หลินเซียงพิงประตู ใช้มือปิดหน้า พยายามทำให้ตัวเองสงบลง เมื่อครู่เกือบจะอดใจไม่ไหวแล้ว!เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ค่อย ๆ ตื่นตัวขึ้นมา หลินเซียงรีบเข้าไปในห้องน้ำแล้วล้างหน้าด้วยน้ำเย็นพอออกมาอีกครั้ง ลู่สือเยี่ยนก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วนั่งอยู่บนโซฟาเธอเปลี่ยนจากชุดราตรี กลับมาสวมเสื้อผ้าของตัวเอง พูดกับเขาว่า “ฉันขอตัวกลับก่อน วันพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”ลู่สือเยี่ยนเมื่อได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “กลับ? แล้วใครจะคอยดูแลผม?”หลินเซียง “คุณบาดเจ็
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 258
เมื่อเข้าไปในห้อง ก็เห็นลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน จ้องมองคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ยังคงทำงานอยู่หลินเซียงชะงักไปชั่วครู่ ยกกระเป๋าเดินทางไปไว้ในห้องนอนเล็ก แล้วเดินออกมาและพูดว่า “ดึกมากแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ”ลู่สือเยี่ยนตอบรับเบา ๆ ก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์ ลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องนอนหลินเซียงเห็นเขาเข้าไปในห้องนอนก็โล่งใจเล็กน้อยเธอกลับเข้าห้องแล้วอาบน้ำ จากนั้นก็ทิ้งตัวนอนบนเตียง หลับตาลงก็เห็นภาพสุนัขพันธุ์มาสทิฟทิเบตตัวนั้นอีก ทำให้เธอผวาจนนอนไม่หลับเธอผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง ใช้มือขยี้หัวตัวเองวันนี้เพิ่งผ่านสถานการณ์เฉียดตายมา เธอควรนอนหลับพักผ่อน แต่ตอนนี้กลับนอนไม่หลับ ควรทำอย่างไรดี?ทันใดนั้นเธอนึกถึงตู้เก็บไวน์ในห้องนั่งเล่น บนนั้นมีไวน์แดงอยู่หลายขวด เธอลุกจากเตียง หยิบไวน์แดงขวดหนึ่งออกมาแล้วเปิดดื่มดื่มไวน์แดงนิดหน่อย ช่วยให้นอนหลับสบายแต่ไวน์แดงไม่มีรสชาติพิเศษอะไร เธอดื่มไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหมดขวดเธอนั่งอยู่บนพรมข้างโซฟา ถือขวดเปล่า ด้วยสีหน้างุนงง “หมดแล้วเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนได้ยินเสียงก็เดินออกมา เห็นเธอนั่งอยู่บนพรม ใบหน้าแก้มแดงก่ำ ดูน่ารักไปอี
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 259
เช้าวันรุ่งขึ้น หลินเซียงลืมตาตื่นขึ้นมา พบกับแผงอกกำยำของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเธอรีบลุกขึ้นนั่งทันที กวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นห้องนอนใหญ่! เกิดอะไรขึ้น?ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องนอนใหญ่ได้? หลินเซียงรีบก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง เห็นว่ายังเรียบร้อยดี และก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือปวดเมื่อยตรงไหน เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก"กลัวอะไรนักหนา"เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเอ่ยขึ้นข้าง ๆ เหมือนเพิ่งตื่นนอน หลินเซียงหันไปมอง เห็นลู่สือเยี่ยนลืมตาขึ้นมามองเธอครึ่งหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายดูงัวเงียเล็กน้อย แต่กลับแฝงไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนใจ"ทำไมฉันถึงมาอยู่ในห้องของคุณได้"ลู่สือเยี่ยนหัวเราะในลำคอ "ผมก็อยากจะถามคุณเหมือนกัน ว่าทำไมถึงมาอยู่ในห้องของผมได้" เขาลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ผ้าห่มผืนหนาเลื่อนลง เผยให้เห็นแผงอกกว้างกับกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ปกเสื้อคลุมอาบน้ำที่เขาสวมอยู่เปิดออก เผยให้เห็นผิวสีแทนเรียบเนียนลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ "อย่าบอกนะว่าคุณเหงา เลยแอบย่องมาหาผมถึงในห้อง"ใบหน้าสวยของหลินเซียงบึ้งตึง "ต่อให้ฉันเหงา ฉันก
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 260
หลินเซียงสูดหายใจเข้าลึก หลายครั้งเพื่อระงับอารมณ์โกรธ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา แล้วเอื้อมมือไปปลดเชือกเสื้อคลุมอาบน้ำออกลู่สือเยี่ยนมองการกระทำของเธอ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าสวยของเธอค่อย ๆ แดงก่ำดวงตาคมกริบของเขาเป็นประกายวิบวับด้วยความสนุกสนาน เขาไม่ขยับเขยื้อน ยอมให้เธอจัดการแต่โดยดีหลินเซียงหยิบเสื้อเชิ้ตสวมให้เขา จากนั้นก็เป็นกางเกงขายาว แต่ตอนที่กำลังจะรัดเข็มขัดให้เขา มือของเธอกลับไปโดนบางส่วนเข้าอย่างจังลู่สือเยี่ยนคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ทันที เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม "หลินเซียง คุณจงใจใช่ไหม?"ใบหน้าของหลินเซียงแดงก่ำ แต่เธอก็ยังพยายามทำตัวปกติ "คุณนั่นแหละ สมาธิสั้นเอง แล้วมาโทษฉัน?"ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอด้วยสายตาลึกล้ำ สักพักเขาก็ปล่อยมือเธอ "ทำต่อเถอะ"ขนตาของหลินเซียงกะพริบถี่ ๆ เธอจัดการรัดเข็มขัดให้เขาต่อจนเสร็จเรียบร้อย จึงหันหลังกลับแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในที่สุดก็เสร็จสักทีแต่พอคิดว่าในอีกหลายวันข้างหน้า เธอต้องคอยดูแลเขาอยู่แบบนี้ คิ้วเรียวสวยของเธอก็ขมวดเข้าหากันรู้สึกแย่ไปหมดแล้ว!ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นหลินเซียงเดินไปเ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 261
หลินเซียงวางโทรศัพท์ลง แล้วจ้องมองเขา “ซื้อของฝากดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ง?”ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเรียบ “ถ้าได้กินของขึ้นชื่อของที่นี่ บางทีอาจจะหายเร็วขึ้น”หลินเซียง “…”เธอลุกขึ้นยืน “ได้ ซื้อมาแล้วไม่กินล่ะน่าดู!”ลู่สือเยี่ยนมองเธอเดินออกไปด้วยความโกรธ เขาก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างเหมือนกัน คว้าเนคไทตัวเอง ความรู้สึกอึดอัดสุมอกเมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนแบบนี้ตลอดปีที่ผ่านมา เวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขลู่สือเยี่ยนหลับตาลงหลินเซียงซื้อของเร็วมาก เพียงชั่วโมงเดียวก็กลับมาแล้วเธอนำของฝากขึ้นชื่อของเทศมณฑลมาวางไว้ตรงหน้าเขา เชิดคางขึ้นเล็กน้อย และพูดว่า “กินเลย”เส้นเลือดที่ขมับของลู่สือเยี่ยนกระตุก!“หลินเซียง คุณตั้งใจหรือเปล่า?”หลินเซียงพูดอย่างจริงจัง “นี่คือของฝากจากเทศมณฑลอันจริง ๆ ดูสิ เชือกสีรุ้งนี่สวยใช่ไหมล่ะ? ดูพัดนี่สิ งานปักสองด้านนี่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของชาติเลยนะ คุณบอกว่าอยากได้ของฝากจากเทศมณฑลอัน ฉันก็หาให้คุณแล้วไง”เธอลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเขา “ลู่สือเยี่ยน ฉันทำตามที่คุณบอกแล้ว ถ้าคุณจะหาเรื่อง นั่นก็แปลว่
บทล่าสุด
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 550
ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 549
หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 548
หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 547
บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 546
ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 545
“ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 544
สวีซินหรานหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก ในระหว่างนั้น สายตาของเธอมองไปยังหลินเซียงที่อยู่ไม่ไกลนัก ในดวงตาปรากฏความเคียดแค้น“ฮัลโหล คุณเซี่ย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากฆ่าหลินเซียง นังสารเลวนั่น!”…ซืออวี่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเซียงเธอเย็นชามาก ไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็ยังคงทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เป็นอย่างดีซืออวี่บอกข่าวนี้กับลู่สือเยี่ยนในขณะนั้น ลู่สือเยี่ยนกำลังดูสิ่งที่ซ่งจั่วได้มาจากการสืบสวน คิ้วขมวดแน่นฉินโหย่วหานจับเซี่ยหว่านขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ ถือเป็นการแก้แค้นแทนหลินเซียง แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอกัน?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงต่ำ “จับตาดูซือเยี่ยนไว้ เขาดูไม่ปกติ”ซ่งจั่วชะงัก “คงไม่ใช่มั้งครับ เขาคอยปกป้องคุณหลินมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา “บอกให้ไปก็ไป ทำไมต้องพูดมาก?”ซ่งจั่ว “ครับ”การตรวจสอบพฤติกรรมของซือเยี่ยนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ได้จากการตรวจสอบ เขาก็ตกใจมากช่วงเย็น ซ่งจั่วก็นำหลักฐานที่ได้มาส่งให้ลู่สือเยี่ยนเขามองลู่สือเยี่ยนอย่างหวาดหวั่น มือที่กำแน่นมีเหงื่อออกลู่สือเยี่ย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 543
เขามองซ่งจั่วอย่างเย็นชา “เธอเป็นอะไรไป?”ซ่งจั่วทำหน้างง “ผม ผมไม่รู้ครับ”ตอนเจอหลินเซียงที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ เธอยังไม่เป็นแบบนี้ แต่หลินเซียงตอนนี้ เรียกได้ว่าเย็นชาและไม่เป็นมิตรอย่างมากช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเย็น “ไปสืบมาให้ชัดเจน”“ครับ” ซ่งจั่วพยักหน้าลู่สือเยี่ยนไม่ออกไป แต่ไปที่ชั้นใต้ดิน ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดว่า “เรียกซือเยี่ยนมาพบฉัน”“ครับ”ดีเค กรุ๊ปทันทีที่ลู่สือเยี่ยนเข้าไปในห้องส่วนตัวของประธาน ซือเยี่ยนก็เคาะประตูห้อง“เข้ามา”ซือเยี่ยนเปิดประตูเข้าไป สีหน้าค่อนข้างเกร็ง “ท่านประธานลู่”ลู่สือเยี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ ถามด้วยเสียงเย็นชา “นายติดตามหลินเซียงมาตลอด เห็นความผิดปกติของเธอบ้างไหม?”ดวงตาของซือเยี่ยนกะพริบเล็กน้อย เมื่อคืนเขาไม่ได้ติดตามหลินเซียงตลอดเวลา แต่เรื่องก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะตอบคำถามได้“ฉินโหย่วหานไปรับคุณหลิน แล้วทั้งสองคนไปที่ชายหาด ที่เดียวกับที่ที่คุณหลินถูกจับตัวไปครั้งก่อน” ซือเยี่ยนเริ่มเล่าเมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “พวกเขาไปที่นั่นทำไม?”ซือเยี่ยน “ผม ผมไม่ทราบครับ ผมอย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 542
สีหน้าของหลินเซียงชะงักไปเล็กน้อย นิ้วที่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น เสียงพูดแห้งผาก “ฉันเหมือนจะไม่เคยพูดว่าเขารักฉันนี่คะ”เซี่ยซือซือถอนหายใจ “หลินเซียง พวกเราแพ้แล้ว”หลินเซียงหลับตาลง “ขอโทษนะคะ คุณเซี่ย แผนการฉันดันไปดึงคุณลงมาซวยด้วย ถ้ามันสร้างความเสียหายอะไรให้คุณ คุณบอกฉันได้เลย”เซี่ยซือซือหัวเราะขมขื่น “ไม่ ไม่มีอะไรเสียหาย ฉันเต็มใจร่วมมือกับคุณเอง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”หลินเซียงพูดอะไรไม่ออก เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินไปในทิศทางนี้ไม่เคยคิดเลยว่าลู่สือเยี่ยนจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเซี่ยหว่านทำไมกัน?คำถามนี้ เธอคิดไม่ตกมาตลอดทำไมเขาต้องช่วยเซี่ยหว่าน?ในใจของหลินเซียง ตอนนี้มีความรู้สึกอยากจะไปหาลู่สือเยี่ยน ถามเขาว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่เสียงของเซี่ยซือซือดังขึ้น “หลินเซียง ฉันขอจัดการเรื่องของตัวเองก่อน มีความคืบหน้าอะไร เราค่อยติดต่อกันใหม่”“ค่ะ”หลังจากวางสายหลินเซียงยังคงอยู่ในสภาพเหม่อลอยไม่รู้ทำไม เสียงของเซี่ยซือซือถึงดังก้องอยู่ในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าลู่สือเยี่ยนรักเธอจริงเหรอ?เคยรักจริง ๆ บ้างหรือเปล่า?
