บทที่ 77

“ผมจะแต่งงานกับน้องสาวของลอว์สัน...แต่งงานกับไดแอนดรา...จริงสินะ นอกจากเธอก็คงจะไม่มีใครอีกแล้วที่เข้าใจผมก็ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่น่าจะเข้าใจผมมากที่สุดและเหมาะสมกับผมที่สุดอย่างที่คุณว่า ผมจะแต่งงานกับเธอ มีลูกกับเธอและรักเธอ และผมจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมี จะไม่ขอจดจำสิ่งที่มันผ่านไปแล้ว ให้มันเป็นอดีตที่ผมจะไม่มีวันนึกถึงมันอีกต่อไป!” นิตาไม่ได้เหลียวหลังกลับไปอีกหากก็ไม่รู้ว่าเธอมีแรงก้าวออกไปจากห้องนั้นได้อย่างไรทั้งที่หัวใจของเธอได้แหลกสลายจากคำกล่าวสุดท้ายของคลีฟไปจนหมดสิ้นแล้ว เธอคงยังก้าวต่อไปได้เพราะลมหายใจบนร่างกายเสมือนไร้ซึ่งจิตวิญญาณในโลกมืดที่ไร้หนทางแม้แต่แสงสว่างที่มีเพียงน้อยก็ได้ดับสูญไปพร้อมความหวังที่ดับสลาย หญิงสาวเดินไปเหมือนคนที่มีแต่ร่างกายหากปราศจากชีวิต ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสุดท้ายของแองเจิ้ลที่กล่าวลาไล่หลังและมองตามหญิงสาวชาวไทยที่เดินจากไปด้วยความแปลกใจหากก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านั้น ร่างเล็กบอบบางเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของห้างเวสเนอร์ ในมือของเธอกุมเช็คเงินสดที่ได้รับมาไว้แน่น ความหวังของเธอที่เคยจุดประกายราวเปลวไฟสว่างไสวบัดนี้ได้ดับลงแล้ว ม