“ลืมตาสินีน่า...มองผมให้ชัด ๆ ดูตอนที่ผมรักคุณ...ที่รัก” ใบหน้าคร้ามคมโน้มลงไปจนชิดดวงหน้าสวยหวานพร้อมกับที่ร่างกายของเขาแนบสนิทลงบนตัวเธอ ความร้อนแผ่ซ่านออกมาจากร่างแกร่งกำยำและถ่ายเทลงไปยังร่างแน่งน้อย ดวงตาคู่งามค่อย ๆ ปรือขึ้นมองและยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรปากนุ่มก็ถูกประกบปิดไว้อีกครั้งด้วยจุมพิตดื่มด่ำดั่งหยาดแสนหวานของน้ำผึ้งป่าความร้อนจากกายแกร่งเหมือนเปลวไฟอ่อนที่ลามเลียไปทั่วร่างอรชรและมันค่อย ๆ ทวีความร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างเย้ายวนดังถูกแผดเผาจนใกล้หลอมละลายไปกับความร้อนแรงนั่น นิตาเผลอครางเสียงกระเส่า เธอลืมตาขึ้นขณะร่างสูงใหญ่เริ่มเคลื่อนตัวพาเธอโยกโยนข้ามขอบฟ้าแห่งความฝันร่างของเธอและเขาสอดประสานกันได้พอดี ครั้งแรกที่ความแข็งขันแทรกผ่านนิตารับรู้ถึงความเจ็บปวดเพราะเนื้อบอบบางยังคับแน่นจนเกินไปหากทว่าก็เป็นเวลาไม่นานที่เธอจะรับรู้ถึงการหลอมรวมอันแนบแน่นอีกครั้ง คลีฟซุกไซ้ใบหน้าของเขาไปบนลำคอระหงขณะโหมร่างแกร่งเข้าหาและในเวลาเดียวกันก็ค่อย ๆ ปลดปล่อยข้อมือทั้งสองของเธอให้หลุดจากพันธนาการด้วยการเลื่อนมือของเขาลงมาช้อนใต้สะโพกหนั่นแน่น นิตารู้เพียงว่าเขาไม่ได้ทำให้เธอเจ
หญิงสาวมองเขาด้วยความวาดหวัง “แต่อะไรคะ?” “ผมขอเวลาหลังจากนี้ได้ไหม...หลังจากที่กลับนิวยอร์คแล้ว” นิตานิ่งไปแต่เธอก็เคารพการตัดสินใจของเขา หญิงสาวพยักหน้าพร้อมทั้งเบียดร่างของเธอกับกายแกร่งที่ทาบทับอยู่ด้านบนด้วยความรู้สึกโหยหาและรักเขาสุดหัวใจ “ค่ะ...คุณจะบอกฉันเมื่อไหร่ก็ได้” / “ผมจะไม่ไปบีเทสดา แต่ผมจะลองใช้เวลานี้อยู่กับคุณ” “แล้วคุณ...จะทำอะไรบ้างคะที่นอกเหนือจากข้อเสนอให้ฉันเป็นแม่บ้านของคุณที่นี่” “ทำอะไรอย่างนั้นหรือ?” เขาทวนคำถามนั้นและไล้ปลายนิ้วแกร่งไปบนคางมน “ผมก็จะสัมผัสคุณ...แตะต้อง...และ...ร่วมรักกับคุณโดยที่ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บปวด...คุณจะยอมรับข้อเสนอของผมไหม?” นิตาหน้าแดงก่ำ เธอแสร้งเหลือบมองไปทางอื่นแต่แล้วตาคู่งามก็เลื่อนกลับมายังใบหน้าคร้ามคมอีกครั้ง “ค่ะ คลีฟ...ฉันยอมรับข้อเสนอของคุณ” / “นีน่า...และผมอยากให้คุณสัญญาอะไรกับผมอีกอย่างหนึ่ง” “อะไรหรือคะ?” หญิงสาวคอยฟัง “คุณอย่าพึ่งไปไหนหลังจากนี้ อย่าไปจากผม
“คุณไดแอนดรา” นิตาหลุดอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบว่าน้องสาวคนสวยของลอว์สันนั่งรออยู่ก่อนแล้วในห้องรับแขกอันหรูหราของห้องชุดที่คลีฟเป็นเจ้าของ วันนี้หญิงสาวชาวอเมริกันเจ้าของร่างเพรียวระหงอยู่ในชุดกระโปรงรัดรูปสีส้มปะการัง เธอนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทีสงบนิ่ง ใบหน้าสวยเชิดเป็นปกติดังเช่นทุกครั้งในมาดของเซเลบสาวคนดังในแวดวงสังคมของนิวยอร์ค นิตารู้สึกแปลกใจเล็ก ๆ กับการปรากฏตัวของไดแอนดราภายในห้องที่เธอพัก แต่เมื่อนึกถึงวันสุดท้ายที่เธอได้ติดต่อกับน้องสาวของลอว์สันมันก็เป็นเวลาเดือนกว่า ๆ มาแล้ว ซึ่งหญิงสาวรู้ดีว่าเธอได้ผิดสัญญาที่ว่าจะติดต่อกลับมาหาไดแอนดราทุกวัน เพราะหลังจากวันนั้นนิตาก็ไม่ได้แตะต้องโทรศัพท์ของเธออีก ขาดการติดต่อกับไดแอนดรากะทันหันและโลกทั้งโลกก็มีเพียงเธอและคลีฟเท่านั้น หญิงสาวชาวไทยนึกไปว่าไดแอนดราอาจเป็นกังวลที่เธอไม่โทรหาและคงจะขอกุญแจห้องจากพี่ชายซึ่งนิตารู้ดีว่าลอว์สันเป็นอีกคนที่มีกุญแจห้องนี้“พึ่งกลับมาถึงหรือ?” ไดแอนดราตั้งคำถามแรกด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนเป็นปกติ นิตาวางกระเป๋าเดินทางลงบนพื้นก่อนเดินเข้าไปที่ชุดเก้าอี้รับแขกเพื่อหย่อนตัวลงนั่งบนเก
“นิต้า...เธอไม่ได้แค่ผิดสัญญาแต่ยังหักหลังฉันอีกด้วย! เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะมาหลอกฉันได้ ฉันคือไดแอนดรา เบอร์ลิน พี่ชายฉันก็เป็นเจ้าของธุรกิจยานยนต์ยักษ์ใหญ่ในสหรัฐ ส่วนเธอ...เธอมันผู้หญิงไร้บ้านแถมยังไม่มียางอายอีกด้วย เธอคงคิดว่าฉันไม่รู้ความเคลื่อนไหวของคลีฟ เธอคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงโง่เง่าที่แฟนตัวเองออกไปทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่รัฐไหนโดยที่ฉันไม่รู้ ฉันสงสัยตั้งแต่ตอนที่เธอพึ่งเข้าไปทำงานที่ห้างเวสเนอร์ใหม่ ๆ คลีฟเปลี่ยนไป เขาไม่เคยไปซื้อของในห้างด้วยตัวเอง แต่ฉันเห็นเขาอยู่ที่ร้านรองเท้าของคริสตัลตอนที่มีเธออยู่ด้วย หึ...และฉันก็สงสัยตั้งแต่ตอนที่เธอขาดการติดต่อกับฉันนั่นแล้วก็เลยให้นักสืบลองไปดูคลีฟที่บ้านพักตากอากาศของเขาในแอนนาโพลิส แล้วฉันก็ได้สิ่งนี้มา มันทำให้ฉันรู้ว่าเธอกับคลีฟทำอะไรกันที่นั่นบ้าง นิต้า...เธอคงปฏิเสธฉันไม่ได้อีกแล้วว่าเธอน่ะมันเป็นจอมหักหลังเพราะรูปถ่ายพวกนี้มันเป็นหลักฐานมัดการกระทำของเธอไว้ทั้งหมดแล้ว!”นิตายังนิ่งเงียบ หญิงสาวยังก้มหน้าและมองภาพถ่ายที่ไม่นึกว่าไดแอนดราจะสืบเรื่องของเธอกับปรานเวสเนอร์ได้ละเอียดถึงในคฤหาสน์ที่คลีฟบอกเธอว่าเป
“ออกไปจากชีวิตของเขาเสีย!” คำกล่าวของไดแอนดรายิ่งกว่าคำบัญชาให้นิตาปลิดชีพตัวเอง ผิดแต่เธอไม่ใช้อาวุธหากแต่เป็นคำพูดที่ยิ่งกว่าคมมีดเฉือนหัวใจของคนฟังให้แหลกลาญ นิตาจำต้องทนฟังเพราะเธอไม่อาจโต้เถียงอะไรได้เลย ความเจ็บช้ำมันกำลังจะกลืนกินตัวเธอจนหมด หญิงสาวชาวไทยเย็นยะเยือกเข้าไปถึงขั้วหัวใจที่ใกล้แหลกเหลว“นิต้า...ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า รีบรับเงินค่าจ้างแล้วกลับเมืองไทยไปซะ! เธอคิดว่าคลีฟจะอาลัยอาวรณ์เธออย่างนั้นหรือ...เปล่าเลย...เขาไม่เคยคิดถึงเธอหรอก แม่ตุ๊กตาไร้ค่าที่เขาเชยชมแล้วทิ้งลงกองขยะ เธอมันก็ไม่ต่างจากพวกอีตัวที่ใช้ร่างกายแลกเงิน คิดหรือว่าคลีฟจะเอาโสเภณีมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เธอมันก็เป็นได้แค่ผู้หญิงที่เขาใช้ระบายความใคร่”“ฉันไม่ใช่โสเภณี!” นั่นเป็นคำแรกที่นิตาโต้เถียงออกมาแต่ไดแอนดรากลับยักไหล่ทำเหมือนไม่แยแส“ถ้าไม่ใช่แล้วฉันควรจะเรียกเธอว่ายังไงดีล่ะ แม่ผู้หญิงข้างถนน” นิตาลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับไดแอนดราทั้งที่มือของเธอยังถือรูปไว้แน่น หญิงสาวชาวไทยซึ่งร่างเล็กกว่าสบสายตากับน้องสาวของลอว์สันขณะเชิดคางขึ้น“ฉันอาจจะเป็นผู้หญิงข้างถนนอย่างท่าคุณว่าเพราะตอนนั้น
“เอ้อ...ฉันจะมาขอพบท่านประธานค่ะ ไม่ทราบว่าตอนนี้ท่านอยู่หรือเปล่าคะ”“โอ...โชคดีจังเลยค่ะ ท่านพึ่งมาถึงก่อนหน้านี้แค่สิบนาที วันนี้ท่านจะต้องเดินทางไปมิลาน ประเทศอิตาลี ไม่ทราบว่าคุณนิต้าจะเข้าไปพบท่านตอนนี้เลยไหมคะ?”“ค่ะ...แองเจิ้ล” / “ถ้าอย่างนั้นเชิญเลยค่ะ เพราะท่านมีกำหนดการเดินทางตอนเก้าโมงเช้า” แองเจิ้ลรายงานให้หญิงสาวได้รับรู้ นิตาไม่ได้สนใจว่าคลีฟกำลังจะเดินทางไปไหน สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเธอคือการได้พบเขา หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เธอไม่เคยตื่นเต้นมากขนาดนี้มาก่อน มันมีทั้งความหวาดหวั่นและเจ็บปวด บีบคั้นจนบางครั้งอยากจะหยุดทุกอย่างแล้วหายไปเสียจากโลกนี้“ขอโทษค่ะท่านประธาน...คุณนิต้ามาขอพบท่านประธานค่ะ” เลขาสาวสวยรายงานให้ประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์ได้รับทราบก่อนจะถอยออกไปจากห้องนั้นและปิดประตูลงเหลือเพียงหญิงสาวชาวไทยและบุรุษร่างสูงใหญ่ซึ่งตอนนี้เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานคลีฟอยู่ในชุดสูทผ้าไหมสีนิลและนั่งบนเก้าอี้นวมด้วยท่าทีสงบนิ่งเยือกเย็นหากทว่าเมื่อเขาเห็นว่าใครก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าดวงตาสีน้ำเงินแซฟไฟร์กลับฉายประกายวาววามสดใสขึ้นมาในทันที นิตายกมือไหว้และกล่าวว่า“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านปร
“ทั้งที่ก่อนหน้านี้คุณอยากอยู่ที่นี่ คุณดั้นด้นมาถึงที่นี่ก็เพื่ออะไร!” ชายหนุ่มดึงร่างน้อยกลับมาหาเขาอีกครั้ง มือหนาบีบไหล่บางจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บแต่เธอต้องอดทนแม้หัวใจจะใกล้ป่นเป็นผงด้วยความเจ็บช้ำ“คลีฟ...ปล่อยค่ะ...ฉันเจ็บ”“คุณยังไม่ได้บอกผม นีน่า...ที่คุณมาถึงอเมริกาไม่ใช่เพราะคุณอยากพบคนที่คุณอยากเจอเขามากที่สุดในชีวิตอย่างนั้นหรือ”“ฉันได้เจอเขาแล้วและฉันก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนเดิมที่ฉันรู้จักอีกต่อไป” / “แล้วคุณไม่อยากรู้หรือว่าเพราะอะไร”“ไม่ค่ะ!” คลีฟถึงกับผงะเมื่อถูกนิตาโต้กลับเสียงแข็ง ความโกรธทำให้เขาเผลอบีบไหล่ของเธอเต็มแรงจนหญิงสาวน้ำตาร่วง ร่างเล็กเก็บกลั้นความเจ็บปวดแต่ไม่อาจกลั้นเสียงสะอื้นที่ลอดออกมาจากลำคอได้ เรียวปากอิ่มสั่นระริก“ฉันไม่ต้องการเหตุผลอะไรอีกเพราะฉันรู้แล้วว่าคนที่ฉันอยากพบ ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่มีวันกลับมาเป็นคนเดิมที่ฉันรู้จักได้อีกแล้ว ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ได้ยินมั้ยคะคลีฟ”“ทำไม...ทำไม นีน่า” นิตาส่ายหน้าทั้งน้ำตา “เพราะฉันไม่อยากอยู่กับคนที่ฉันไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา! ฉันไม่อยากทนอยู่กับคนที่มีสองบุคลิก วันหนึ่งเขาก็ดีวันหนึ่งเขาก็ร้าย” แว
“ผมจะแต่งงานกับน้องสาวของลอว์สัน...แต่งงานกับไดแอนดรา...จริงสินะ นอกจากเธอก็คงจะไม่มีใครอีกแล้วที่เข้าใจผมก็ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่น่าจะเข้าใจผมมากที่สุดและเหมาะสมกับผมที่สุดอย่างที่คุณว่า ผมจะแต่งงานกับเธอ มีลูกกับเธอและรักเธอ และผมจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมี จะไม่ขอจดจำสิ่งที่มันผ่านไปแล้ว ให้มันเป็นอดีตที่ผมจะไม่มีวันนึกถึงมันอีกต่อไป!” นิตาไม่ได้เหลียวหลังกลับไปอีกหากก็ไม่รู้ว่าเธอมีแรงก้าวออกไปจากห้องนั้นได้อย่างไรทั้งที่หัวใจของเธอได้แหลกสลายจากคำกล่าวสุดท้ายของคลีฟไปจนหมดสิ้นแล้ว เธอคงยังก้าวต่อไปได้เพราะลมหายใจบนร่างกายเสมือนไร้ซึ่งจิตวิญญาณในโลกมืดที่ไร้หนทางแม้แต่แสงสว่างที่มีเพียงน้อยก็ได้ดับสูญไปพร้อมความหวังที่ดับสลาย หญิงสาวเดินไปเหมือนคนที่มีแต่ร่างกายหากปราศจากชีวิต ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสุดท้ายของแองเจิ้ลที่กล่าวลาไล่หลังและมองตามหญิงสาวชาวไทยที่เดินจากไปด้วยความแปลกใจหากก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านั้น ร่างเล็กบอบบางเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของห้างเวสเนอร์ ในมือของเธอกุมเช็คเงินสดที่ได้รับมาไว้แน่น ความหวังของเธอที่เคยจุดประกายราวเปลวไฟสว่างไสวบัดนี้ได้ดับลงแล้ว ม
“ผมจะบอกอะไรให้นะ ที่รัก” เขาเชยคางของเธอขึ้น ดวงหน้าแสนงามเปื้อนด้วยคราบน้ำตาและสาบานได้ว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอต้องเสียใจอีกแล้ว“พอผมรู้ว่าไดแอนดราคิดจะทำอะไร ผมก็ตัดสินใจได้ในทันทีเหมือนกันว่าผมต้องทำอะไรบ้าง ผมสั่งแองเจิ้ลให้ส่งเทียบเชิญลูกค้าและแขกคนสำคัญของผมภายในวันนั้น เชิญนักข่าวจากสื่อต่าง ๆ เพื่อให้พวกเขามาร่วมงานแถลงข่าวเปิดห้างใหม่ของเวสเนอร์ ดูเป็นงานที่เร่งรีบไปหน่อยแต่มันเป็นแค่จุดประสงค์รองของผมเท่านั้น ความตั้งใจของผมคือการทำตามความต้องการของไดแอนดรา”“คลีฟ...”“ในเมื่อไดแอนดรากล้าที่จะเอาเรื่องของผมมาต่อรองกับคุณ ผมก็กล้าพอที่จะเปิดเผยเรื่องราวทุกอย่างด้วยตัวผมเองเช่นกัน ผมเคยบอกคุณแล้วยังไงนีน่าว่าไดแอนดรายังไม่รู้จักผมดีพอ ถ้าเธอรู้จักผมก็จะรู้ว่าผมก็บ้าพอที่จะยอมแลกความเจ็บปวดกับทุกอย่าง”“ฉันรู้ค่ะ คลีฟ...ฉันรู้ค่ะ” “และรู้มั้ยว่า...งานวันนี้ผมตั้งใจจะจัดมันขึ้น...เพื่อคุณ”ชายหนุ่มแนบริมฝีปากบนแก้มของหญิงสาว นิตาเงยหน้ารับจุมพิตของเขาเสมือนว่ามันได้ซับน้ำตาของเธอจนแห้งเหือดไปสิ้น“นีน่า...ผมเคยทำผิดต่อคุณไว้มาก ผมทอดทิ้งคุณ ทำให้คุณเจ็บปวดด้วยคำพูดและการกระทำที่ไ
เขาส่ายหน้า “พี่รักเธอเสมอไดแอนดรา...ถ้าหากเธอจะเข้าใจตัวเองมากกว่านี้ หัวใจของคลีฟไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่แรก ยอมรับเถอะว่าเธอไม่สามารถแทนที่นิต้าได้เพราะนิต้า...คือหัวใจของเขา” ไดแอนดราแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่หากแต่เธอก็ต้องสะกดมันไว้ด้วยนิสัยที่ไม่เคยยอมใครแม้จะผิดหวังก็ต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นแม้แต่พี่ชายตัวเอง ร่างระหงเดินเฉียดไหล่ลอว์สันกลับออกไปจากห้องนั้นในขณะที่ชายหนุ่มหันกลับไปมองชายหญิงทั้งสองที่กอดเกี่ยวกันท่ามกลางแขกเหรื่อและแสงแฟลชจากกล้องของเหล่ากองทัพสื่อที่พร้อมใจกันถ่ายภาพเพื่อจะลงข่าวใหญ่ในวันรุ่งขึ้น หรือไม่ก็อาจจะเป็นอีกไม่กี่นาทีหลังจากนี้ ข่าวเบื้องหลังของประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์และภรรยาตัวจริงของเขาจะถูกเผยแพร่ออกไปทางโซเชียลเน็ตเวิร์ค และไม่ว่ามันจะได้รับผลตอบกลับมาในแง่ดีหรือร้าย ลอว์สันก็คิดว่าเพื่อนของเขาคงเตรียมใจรับไว้อย่างดีแล้ว เพราะอย่างน้อยตอนนี้คลีฟก็ไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป เขามี เพื่อน คู่คิดที่จะคอยร่วมเดินไปบนเส้นทางสายใหม่ ซึ่งเป็นเส้นทางที่คลีฟ เวสเนอร์ใช้หัวใจของเขาเลือกเดินForever Romantic นิตายืนมองภาพบรรยากาศอันขมุกขมัว
“ทุกท่านได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ผมเคยจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เมืองไทยก่อนจะเดินทางกลับมาสหรัฐเพื่อเข้าร่วมรบในสงครามประเทศตะวันออกกลาง และพอหลังจากโดนระเบิดผมต้องรักษาตัวอยู่นานเกือบปีกว่าจะหายเป็นปกติ หลังจากนั้นผมก็เข้ารับตำแหน่งประธานเวสเนอร์ กรุ๊ป ตามเจตจำนงในพินัยกรรมของคุณพ่อบุญธรรมก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต ตอนนั้นพอผมรู้ว่าตัวเองป่วยผมก็พยายามตัดใจลืมเธอ ผมไม่ได้กลับไปหาเธอที่เมืองไทยด้วยเหตุผลที่ว่า...ผมไม่อยากทำให้เธอเจ็บปวดเพราะอาการป่วยที่ต้องได้รับการบำบัด เรื่องนี้ไม่เคยมีใครรู้...แต่...ผมอยากบอกว่า ผมไม่ได้ตั้งใจจะทอดทิ้งเธอ...ผู้หญิงที่ผมรักเธอมากที่สุดในชีวิต” เขาก้าวเดินเข้าไปหาหญิงสาวในชุดราตรียาวสีขาวที่ยังนั่งนิ่งท่ามกลางสายตานับร้อยคู่รวมทั้งคนที่นั่งร่วมโต๊ะต่างก็ประหลาดไปตาม ๆ กัน“ผมอาจจะเคยเป็นทหารกล้าในสนามรบ ผมเคยเจอกับยุทธวิธีการโจมตีหลากหลายรูปแบบโดยไม่นึกกลัว แต่ผมกลับเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอรักผมและยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อผม ผมปล่อยให้เธอต้องอยู่อย่างเดียวดายหลังจากที่เราจดทะเบียนสมรสกันได้แค่เพียงเดือนเดียว ผมจากเธอมาเพราะภาระหน
“ผมคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ได้ยินเสียงเพื่อนทหารด้วยกันตะโกนลั่น และเมื่อรู้สึกตัวอีกทีผมก็ถูกพามารักษาตัวอย่างเร่งด่วนที่นิวยอร์ค เวลาผ่านไปเกือบปี หลังบาดเจ็บสาหัสจากระเบิดผมต้องรักษาบาดแผลภายนอกที่มันค่อย ๆ สมานตัวและหายไปในที่สุด แต่บาดแผลข้างในบาดลึกและเป็นแผลฉกรรจ์ที่ผมมองไม่เห็น ตอนแรกผมละเลยและคิดว่ามันแค่อาการข้างเคียงที่เกิดขึ้นกับใครก็ได้ ก็แค่นอนไม่หลับ เห็นภาพเหตุการณ์ระเบิดแบบเลวร้ายซ้ำ ๆ แต่มันไม่ได้มีเพียงแค่นั้น จนกระทั่งผมตัดสินใจที่จะ...เข้ารับการบำบัดอาการป่วยที่มองไม่เห็นที่ศูนย์เพื่อความเป็นเลิศด้านวีรกรรมแห่งชาติในบีเทสดา” พอเขาพูดจบเสียงภายในห้องนั้นก็อื้ออึงขึ้นมา และคนที่ตระหนกต่อคำสารภาพต่อหน้าสาธารณชนนั้นก็คือนิตาที่มองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อว่าประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์จะกล้าพูด“ผมเข้ารับบำบัดอาการป่วยที่นั่นอยู่เกือบปี ผมเดินทางไปบีเทสดาซึ่งในช่วงระยะเวลานั้นผมก็สานต่องานบริษัทของคุณพ่อบุญธรรมไปพร้อม ๆ กันด้วย และนี่คือหลักฐานการเข้าบำบัดของผมที่นั่น มันเป็นการใช้ศิลปะบำบัดเพื่อช่วยให้อาการป่วยภายในที่คนทั่วไปไม่สามารถมองเห็นได้จากภายนอกผ่อนคลายลง” เสียงอ
ทั้งนักธุรกิจ นักการเมืองรวมไปถึงผู้คนในแวดวงสังคมดัง ๆ และหนึ่งในนั้นคือเจ้าของร่างเล็กบอบบางในชุดราตรียาวสีขาวซึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางแขกคนสำคัญที่โต๊ะด้านหน้าเวที นิตารู้สึกประหม่า เธอกุมกระเป๋าคลัชต์ใบเล็กไว้ในมือและบีบมันแน่นตลอดเวลาเหมือนหัวใจของเธอตอนนี้ที่ถูกบีบคั้นด้วยความตึงเครียดภายใน เธอหายใจขัดและตื่นเต้น บอดี้การ์ดของคลีฟพาเธอมานั่งที่โต๊ะเลี้ยงรับรองแขกซึ่งอยู่ชิดขอบเวที หญิงสาวเหลือบมองดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของบุรุษวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ และคิดหาทางที่จะออกจากห้องนี้โดยไม่ให้เป็นที่สังเกตของทั้งเชสและไนเจอร์ กระทั่งเสียงรอบ ๆ ห้องนั้นเงียบสงบลงและเสียงทุ้มห้าวของบุรุษคนสำคัญบนเวทีดังขึ้น นิตาเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ซึ่งเขายืนอยู่หลังไมค์โดยไม่ยอมนั่งที่โต๊ะซึ่งเจ้าหน้าที่ได้จัดเอาไว้“สวัสดีครับ ท่านสุภาพบุรุษ สุภาพสตรีและแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผม...คลีฟ เวสเนอร์ ประธานคณะกรรมการผู้บริหารเวสเนอร์ กรุ๊ป มีความยินดีอย่างยิ่งในวันนี้ที่เรียนเชิญทุกท่านมาเป็นเกียรติให้แก่งานแถลงข่าวการเปิดห้างใหม่ของเวสเนอร์ ซึ่งเราจะดำเนินการอย่างเต็มรูปแบบในอีกสามเดือนข้างหน้า...อาจดูเร็วไป
“ผมเต็มใจเสมอ นิต้า...ขอให้บอกมา ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน แค่คุณบอกหรือแค่คิดถึงผมก็ยินดีที่จะตามไปช่วยเหลือคุณ”หญิงสาวเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หากเธอต้องเข้มแข็ง อย่าให้ลอว์สันจับสังเกตและเห็นความผิดปกติในตอนนี้ เพราะหากเขารู้คลีฟก็จะต้องรู้สิ่งที่เธอคิดด้วย“ฉันขอเข้าไปในงานก่อนนะคะ อีกเดี๋ยวคลีฟคงเดินทางมาถึงแล้ว” “ตามสบายนิต้า แล้วเดี๋ยวผมจะตามไป” ลอว์สันกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขามองตามร่างเล็กในชุดราตรียาวแสนสวยเดินเข้าไปในกลุ่มคนที่แทบไม่มีใครสังเกตว่านิตาคือใครและมีหน้าที่อะไรในงานแถลงข่าวใหญ่ครั้งนี้ แม้จะรู้สึกแปลกใจหากลอว์สันก็ไม่ได้เปิดปากถามว่าเหตุใด เธอจึงไม่เดินทางมาที่งานพร้อมสามีของเธอ ชายหนุ่มกำลังจะก้าวตามไปหากก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ที่ซุ้มดอกไม้อีกด้านของสถานที่จัดงานซึ่งเต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย“ไดแอนดรา” เขาเรียกน้องสาวคนเดียวซึ่งวันนี้เธออยู่ในชุดกระโปรงรัดรูปผ้าทวีดสีชมพูขับผิวขาวของเซเลบสาวให้เปล่งปลั่งหากก็เป็นความงามของเธอตามปกติอยู่แล้ว ไดแอนดราหันมามองพี่ชายของเธอพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่สำหรับลอว์สันเขาไม่ได้รู้สึกไปเองว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่ม
คริสตัลก้าวห่างจากหญิงสาวและโน้มใบหน้าต่ำเพื่อพิศดูความงามบนใบหน้าแสนสวยใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกมวยไว้ด้านหลัง นิตาเหมือนเทพธิดาผู้งดงามอย่างแท้จริง เขาไล้ปลายนิ้วไปตามสันกรามเล็กของหญิงสาว“บอกแล้วยังไงว่าโครงหน้าของเธอน่ะเป็นโครงหน้าที่ธรรมชาติมากและฉันก็ชอบผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ด้วย อยากรู้จังว่าถ้าเธอสวมชุดแต่งงานจะสวยขนาดไหน” คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวอึ้งไปชั่วขณะลมหายใจ นิตายิ้มกลบเกลื่อนให้กับความคิดอันแท้จริง...จะไม่มีวันนั้น ไม่มีวันที่เธอจะได้สวมชุดแต่งงานเพื่อเดินเข้าสู่ประตูวิวาห์กับประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์ หญิงสาวรู้ดีว่ามันจะเป็นเพียงภาพฝัน เธอจะเก็บมันไว้ การรอคอยในสิ่งที่ไม่มีวันมาถึงชั่วชีวิต“อืม...ดูเหมือนใกล้ถึงเวลาที่ท่านประธานจะมาถึงแล้วนะ เมื่อกี๊ตอนออกไปฉันเห็นนักข่าวกับพวกคนดังในแวดวงธุรกิจและสังคมนิวยอร์คมากันเยอะเลยล่ะ ฉันคิดว่านี่เป็นงานที่สำคัญมากสำหรับท่านประธาน แต่...ถามอะไรหน่อยเถอะนิต้า ทำไมเธอไม่มาพร้อมท่านล่ะ”“คุณก็รู้นะคะคริสตัลว่าฉันน่ะ ไม่ชินกับการที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนมาก ๆ...ฉันบอกคลีฟแล้วค่ะว่าอยากดูเขาอยู่ห่าง ๆ อาจจะมุมไหนสักมุมหนึ่งในงาน”“โอเค...
“ฉัน...เอ้อ...”“ผมอยากให้คุณอยู่ที่นั่น นีน่า” คลีฟประคองใบหน้ารูปไข่ไว้ในอุ้งมือทั้งสอง “ผมอยากให้คุณมองเห็นความสำเร็จของผมหลังจากที่ผมสามารถพาเวสเนอร์ กรุ๊ปข้ามผ่านเวลาที่ยากลำบากมาได้ตอนที่คุณพ่อบุญธรรมของผมจากไป...นี่เป็นลมหายใจสุดท้ายของท่าน และผมจะสร้างมันใหม่ให้ยิ่งใหญ่มากกว่าในยุคสมัยที่ท่านทำไว้”“จะไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่เข้าใจ ทุกคนจะต้องคิดว่าเขาผิดปกติ เป็นคนโรคจิตเพราะเคยผ่านวิกฤติเลวร้ายในสงครามมาก่อน ทุกคนจะรังเกียจเขา ไม่อยากอยู่ใกล้ เวสเนอร์ กรุ๊ปต้องย่อยยับเพราะภูมิหลังที่ไม่โสภาของเขา ฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยให้คนภายนอกได้รับรู้...”เสียงของไดแอนดราก้องขึ้นมาในหูของหญิงสาว มันยังอื้ออึงและกระชากความรู้สึกของนิตาให้ดิ่งลงต่ำ เสียงนั้นราวคมมีดกรีดหัวใจของเธอออกเป็นล้านชิ้น คลีฟกำลังก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในหน้าที่การงานโดยปราศจากสิ่งใดขวางกั้น แล้วเธอยังจะเห็นแก่ตัวเหนี่ยวรั้งความรุ่งโรจน์ของเขาไว้ในโลกอันน่าเศร้าของตัวเองอย่างนั้นหรือ“คลีฟ...”“ผมรู้ที่รัก...ผมรู้ว่าคุณต้องอยู่ที่นั่น อยู่เคียงข้างผม เพราะคุณสัญญาแล้วว่าคุณจะไม่จากผมไปไหนอีก อย่า
“นี่เป็นตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทยพร้อมด้วยเงินสดหนึ่งแสนเหรียญ เป็นเงินส่วนตัวของฉันที่คิดว่าเธอจะเก็บมันไว้ใช้ได้อย่างเหลือเฟือที่เมืองไทย ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเครื่องจะออกจากสนามบินนิวยอร์คคืนพรุ่งนี้ตอนสองทุ่ม ฉันคิดว่าเธอทำถูกแล้วกับการแลกชีวิตของเธอเพื่ออนาคตของคนที่เธอรักด้วยการ...เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ...นิต้า” ไดแอนดราหยิบกระเป๋าคลัชต์ของเธอก่อนลุกขึ้นเดินออกไปจากที่นั้นปล่อยให้นิตานั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบงันหากทว่าข้างในของเธอกลับอึงอนไปด้วยเสียงแห่งความเจ็บช้ำซึ่งไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน ไปจากเขา...เพื่อให้คลีฟมีชีวิตอยู่อย่างปกติสุขได้ในสังคม...ไดแอนดราบีบบังคับเธอเป็นครั้งที่สอง หากแต่ครั้งนี้ผู้หญิงคนนั้นได้ยื่นข้อเสนอที่เธออาจปฏิเสธได้ยากยิ่ง หาใช่จำนวนเงินในเช็คใบนี้ แต่เป็นชีวิตของผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด นิตารู้สึกหนักอึ้งราวแบกโลกไว้ทั้งโลกบนบ่าเล็ก ๆ ...หรือนี่คือสิ่งที่เธอควรตัดสินใจ ไปจากชีวิตของคลีฟแลกกับการที่เขาจะได้มีชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป มันอาจทำให้เขามีความสุขจริง ๆ อย่างที่ไดแอนดราพูดก็เป็นได้ นิตาหยิบซองกระดาษสีขาวบนโต๊ะขึ้นมากุมไว้ เธอ