บทที่ 3

“คุณหนูของป้า อย่าคิดมากนะคะ” คำปลอบโยนของป้าอ้วนฟังดูอบอุ่น ณัฐชยาได้ยินคำปลอบแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ 

“ซอไม่ได้คิดมากแล้วนะคะป้า แต่บางทีก็อดไม่ได้จริงๆ” คำตอบที่ได้ยินทำให้ป้าอ้วนส่งยิ้มมา แววตาเอ็นดูมองหญิงสาวที่ตนนั้นรักเหมือนลูกแท้ๆ ก็ไม่ปาน 

จำได้ว่าแม้ธัญชยากับณัฐชยาจะเป็นฝาแฝด แต่ก็แทบจะไม่มีเค้าโครงความเหมือน ตอนเด็กๆ ณัฐชยานั้นตัวผอมบางผิวคล้ำ เสื้อผ้าไม่เคยมีชุดใหม่ๆ มีเพียงชุดที่พี่สาวไม่ชอบแล้วเท่านั้น 

ส่วนธัญชยาเป็นเด็กน่ารักน่าชัง ผิวขาวอมชมพูแก้มยุ้ย ลินดาอุ้มไปทางไหนก็มีแต่คนชมชอบ ของใช้ล้วนแต่มียี่ห้อขายตามห้าง กระทั่งทั้งคู่โตเป็นสาวสะพรั่ง ตอนนี้รูปร่าง หน้าตากลับยิ่งเหมือน จนหลายคนแยกไม่ออกว่าใครคือธัญชยาหรือณัฐชยา

มนตรีเองก็กลัวว่าลูกสาวคนเล็กจะมีปมด้อยเรื่องมารดา จึงมอบความรักให้ณัฐชยามากเช่นกัน แต่ลึกๆ แล้วณัฐชยานั้นอยากได้ความรัก ความห่วงใย การโอบกอด คำชื่นชม รอยยิ้มจากผู้เป็นแม่อยู่ไม่น้อย แต่ในเมื่อไม่ได้ตามที่ต้องการจึงพยายามไม่คิดมาก แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็มากพอแล้ว 

“ซอหิวแล้ว ป้าอ้วนมีอะไรให้ซอกินบ้างคะ”

“ก๋วยเตี๋ยวลุยสวนเป็นยังไงคะ ของโปรดคุณซอ เดี๋ยวป้ายกมาให้ทาน”

“ได้ค่ะ” เสียงสดใสของณัฐชยาเอ่ยรับ ป้าอ้วนยกมือขึ้นลูบใบหน้านวลของหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะปลีกตัวไปยังครัวเพื่อทำก๋วยเตี๋ยวลุยสวน แต่ใจนั้นก็อดคิดเรื่องในอดีตไม่ได้เช่นกัน 

“คุณดานะคุณดา คุณซอเธอก็ออกจะน่ารักขนาดนี้ ทำไมถึงยังชังได้ลงคอ” เพราะคำว่าลูกชังนี่กระมัง ถึงทำให้ณัฐชยานั้นเจียมตัวและเข้มแข็ง 

ตั้งแต่จำความได้ณัฐชยาพยายามทำทุกอย่างให้แม่ยิ้มและรักเธอ ไม่ว่าจะเรื่องนิสัยก็เรียบร้อยอ่อนหวาน การเรียนก็ได้ที่หนึ่งทุกครั้ง เป็นนักเรียนที่ได้รับความชื่นชมจากคุณครูเสมอ สอบชิงทุนได้จึงมีโอกาสเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไปเรียนต่อยังต่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง และยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังได้อีก สร้างความภาคภูมิใจให้มนตรีมาก แต่ลินดากลับไม่รู้สึกภูมิใจหรือเอ่ยชมลูกสาวคนเล็กแม้แต่ครั้งเดียว

ผิดกับธัญชยาแฝดผู้พี่ ที่มีนิสัยเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้เพราะถูกมารดาตามใจตั้งแต่เด็กๆ ใช้เงินฟุ่มเฟือย ใช้ของมียี่ห้อตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทั้งที่ไม่ได้หาเงินเอง ติดเพื่อน ติดแฟชั่น ใช้ชีวิตตรงกันข้ามกับณัฐชยาโดยสิ้นเชิง ไม่มีหัวเรื่องเรียนสักเท่าไหร่นัก จึงเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนที่ค่าเทอมนั้นแพงกว่าณัฐชยาหลายเท่าตัว 

แต่ถึงอย่างนั้นลินดาก็เต้มใจที่จะจ่าย โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้ลินดากำลังรังแกลูกสาวทางอ้อม เพราะทำให้ธัญชยาไม่มีภูมิคุ้มกันอื่นใดนอกเสียจากความรักอันท่วมท้น และดูเหมือนจะมากเกินความจำเป็นจากมารดาด้วยซ้ำ

กรี๊ดดดดดดด!!!!! 

เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากห้องนอนของธัญชยา ทำให้ ลินดารีบเข้าไปดูลูกสาว ก่อนจะเห็นว่าธัญชยานั้นขว้างปาข้าวของซะจนกระจัดกระจายเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด สีหน้าก็ดูโกรธเกรี้ยวราวกับจะไปกินเลือดกินเนื้อใคร 

ลินดาเข้าไปโอบกอดลูกสาวไว้ แต่ธัญชยาก็สะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นของมารดาอย่างรำคาญ แต่ถึงอย่างนั้นลินดาก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ

“คุณแม่อย่าจับตัวพิณได้ไหม พิณรำคาญ” 

“ได้ลูกได้ ” ลินดาเอ่ยรับ ใจนั้นรู้สึกแปล๊บๆ กับคำพูดที่ได้ยินนี้ไม่น้อย 

“เป็นเพื่อนประสาอะไร ถึงมาดูถูกกันแบบนี้ อย่าให้เจออีกนะ จะด่าให้ลืมบรรพบุรุษเลย คอยดู” คำพูดของธัญชยาทำให้มารดาที่ได้ฟังถึงกับคิ้วขมวด 

“ลูกพิณ ไม่เอา ไม่พูดแบบนี้นะลูก พูดจาไม่เพราะ ไม่สมเป็นผู้ดีเลยนะคะลูก”

“ก็พิณโมโหนี่คะคุณแม่” แทนที่จะหยุดพูด แต่ท่าทางของธัญชยากลับดูกระฟัดกระเฟียดและบ่นด้วยประโยคหยาบๆ อีกหลายประโยค 

“โมโหเรื่องอะไร ไหนเล่าให้แม่ฟังซิ” น้ำเสียงน่าฟังของลินดาเอ่ยถาม เพราะอยากให้ธัญชยานั้นลดความโกรธลงมา ขืนเธอใส่อารมณ์ไปด้วยอีกคน วันนี้คงไม่ได้รู้สาเหตุที่ทำให้ธัญชยาโมโหก็เป็นได้ 

“ก็วันนี้พิณจะไปซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมใบใหม่กับเพื่อน แต่พอพิณหยิบบัตรเครดิตออกมา เพื่อนๆ กลับบอกว่าบัตรเครดิตของพิณวงเงินคงไม่เพียงพอ พิณอายมาก อายจนต้องรีบกลับมาบ้านเนี่ยค่ะ” 

“โธ่...แม่ก็นึกว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวแม่ให้บัตรเครดิตแบบไม่จำกัดวงเงินลูกใช้ใบหนึ่ง คราวนี้ลูกพิณของแม่จะอารมณ์ดีขึ้นได้หรือยัง”

“จริงเหรอคะคุณแม่” จากสีหน้าบึ้งตึงเพราะโมโห พอได้ยินว่ามารดาจะให้บัตรเครดิตแบบไม่กำหนดวงเงินมาใช้ธัญชยาก็ตาโตเป็นไข่ห่านทันที 

“จริงสิ แม่จะโกหกลูกไปทำไม อีกอย่างแม่ก็ไม่ค่อยได้ใช้อยู่แล้ว ลูกอยากได้อะไรก็ซื้อ ลูกจะได้เป็นที่หนึ่ง ไม่มีใครกล้าว่าอะไรอีก” แม้จะรู้ว่านี่คือสิ่งที่ไม่ควร แต่ลินดาก็ยังทำ เพราะอยากเห็น ธัญชยานั้นมีแต่ความสุข 

“ขอบคุณนะคะ พิณรักคุณแม่มากที่สุด” 

“แม่ก็รักลูกพิณมากเหมือนกันจ้ะ”