เมื่อรถทะยานมาถึงบริเวณบ้าน เจ้าของบราเซียร์ที่กำลังหลวมโล่งจนลมพัดโกรกไปถึงผิวเนื้อด้านทำท่าทีจะเปิดประตูออกไปทว่ากลับถูกมือที่แสนว่องไวรวบคว้าเอาไว้ได้อีกเช่นเคย"เฮีย...." เอ็ดเขาเสียงเบา แต่คนเผด็จการก็เอาแต่ยิ้มกริ่มแล้วกัดริมฝีปากยั่ว"อรุณฝากเลี้ยงสุรีย์ไปก่อน เดี๋ยวฉันจะแวะไปดูธุรกิจที่โรงแรมซะหน่อย อีกสองวันน่าจะกลับ แล้วนายอย่าลืมให้กินอาหารตามรายการนี้ล่ะ" ใบสั่งจากสัตว์แพทย์และอาหารที่หมอแนะนำให้ทำให้เจ้าลูกหมาอ้วนรับประทานถูกส่งให้กับอรุณฉาย สุริยะก้มลงหอมหัวขอมสุรีย์ด้วยความรัก นี่แค่หมาเขายังรักมันขนาดนี้แล้วถ้าลูกของเธอเขาจะหลงลูกขนาดไหนกัน"รับทราบครับนาย" อรุณฉายพยักหน้ารับแล้วยิ้มแห้งให้คุณหนูดาเนียของเขาพร้อมกับอุ้มสุรีย์เข้าไปในบ้าน"ไปนั่งหน้า" หันมาสั่งคนที่ถูกรั้งไว้ในอก"ก็เฮียมากอดไว้แบบนี้จะให้เนียถอดจิตไปนั่งหรือไงกันคะ แล้วเราจะไปที่ไหนกันเนียยังเตรียมงานที่ต้องไปจัดนิทรรศการแฟชั่นไม่เสร็จเลยนะคะ" วิงวอนพลางดันอกแกร่งให้ออกห่าง"จะพาไปเดทแบบเป็นทางการ ไม่ไปเหรอ....แล้วงานเนียมันตั้งต้นเดือนหน้ายังมีเวลาอีกตั้งเยอะ"กลอกตาไปมาพลางขบคิดเพราะนึกถึงเรื่องที่เค
ขณะที่ดาเนียกำลังเดินนำสามีที่กำลังทำหน้าหงิกงอไม่พอใจนำออกมาจากร้านอาหารก่อน ตัวของเขาก็ถูกมือของใครบางคนกระชากรั้งเอาไว้"เจ้านายคะมาทำอะไรที่นี่ จำเอมี่ได้ไหม"สาวผมสั้นในชุดซีทรูขาวที่สวมปิดทับทูพีชสองชิ้นข้างในกดไหล่ของสุริยะแนบไว้กับกำแพง นัยน์ตาเข้มเหล่มองไปทางอื่นอย่างหมดอารมณ์แล้วพยายามดันตัวของอดีตเลียแข้งเลียขาคนที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ออกไป"ออกไปห่าง ๆ " เขาสั่งและดันตัวเธออก แต่หญิงสาวกลับบดหน้าอกคัพซีขนาดมหึมาลงมาบนตัวเขาไม่หยุด"เฮีย!" เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน เยื้องกรายเข้ามาหาเขากับเอมี่อย่างเชื่องช้า มองหญิงสาวคนดังกล่าวที่กำลังกดตัวสามีของเธอติดผนังอย่างเย้ยหยัน หนำซ้ำยังเอาหน้าอกใหญ่โตนั่นแนบไว้กับตัวของเฮียแซ็คอีก"นี่ผัวฉันถ้าเธอไม่อยากกินลูกกระสุนก็ไสหัวไป!" กระสุนปืนสีทองที่พี่เรนให้เธอไว้เป็นโชคลางปกป้องคุ้มภัยถูกยื่นส่งให้กับหญิงใจกล้าตรงหน้าที่กำลังลูบไล้เนื้อตัวของเฮียแซ็คอยู่อย่างไม่กระดากอายอดีตเลียแข้งเลียขาคนเก่าของสามีที่ไม่รู้โผล่มาจากหลุมไหนรีบถอยหลังกรูดเดินหนีด้วยใบหน้าหวั่นเกรง รวมทั้งเธอที่กำลังจะเดินหนีเขาไปด้วย ทว่าจังหวะที่จะก้าวขาไปให
จังหวะที่มือสองข้างกำลังเตรียมปลดเชือกที่มัดเสื้อคลุมอาบน้ำเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ดาเนียชำเลืองมองใบหน้าเศร้าสร้อยวางแขนสองข้างพาดอยู่กับขอบอ่างแล้วเสมองออกไปยังห้องกระจก ที่เมฆพายุกำลังต่อตัวขึ้นจนเห็นสายฟ้าพาดผ่านท่ามกลางความมืดมิดสงัดหญิงสาวก้มมองเบอร์บุคคลที่โทรเข้ามาก็นึกสงสัย"ฮัลโหลค่ะพ่อบ้านดล ทำไมถึงโทรมาหาเนียละคะ" หญิงสาวข้องใจที่พ่อบ้านโทรมาหาเธอแทนที่จะโทรหาเจ้านายของเขา"สวัสดีครับคุณดาเนีย ที่ผมโทรมาหาคุณโดยเฉพาะก็เพื่อแจ้งให้ทราบว่า ถ้าพ้นเที่ยงคืนนี้ไปก็จะวันเกิดคุณแซ็คแล้วหน่ะสิครับ" ดาเนียตวัดมองนาฬิกาแขวนในห้องพักซึ่งบอกเวลาสี่ทุ่มตรงแสดงว่าที่เขาพาเธอมาโรงแรมก็หวังจะพาเธอมาฉลองวันเกิดของเขาหรือเปล่า"เนียไม่เคยถามวันเกิดเฮียแซ็คมาก่อนลืมสนิทเลยค่ะ ยังไงขอบคุณนะคะที่คุณดลโทรมาแจ้งเนีย""แต่ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะบอกคุณเนียด้วยครับ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับวันเกิดทุก ๆ ปีของคุณแซ็ค""ทำไมเหรอคะคุณดล""ก็แต่เดิมคุณแซ็คไม่เคยฉลองวันเกิดกับใครเลยหน่ะสิครับ แม้กระทั่งกับคุณพริมพลอยก็ตาม""รวมทั้งคุณพริมพลอยด้วยเหรอคะ ไม่น่าเชื่อ""เชื่อเถอะครับ เพราะไม่มีใครที่สามาร
เกือบห้าปีแล้วที่สุริยะ อัครภูรินทร์ยืนไว้อาลัยอยู่หน้าหลุมศพของของพริมพลอยคนรักหนึ่งเดียวที่เขาคิดจะแต่งงานด้วยแม้การจากไปของเธอจะผ่านมาแล้วหลายปี แต่เขาก็ไม่เคยจดจำเสียทีว่าตนเองมาเยือนหลุมศพแห่งนี้กี่ครั้ง รู้เพียงแต่ว่าไม่มีครั้งไหนที่จะไม่คิดถึงคนรัก เขารักเธอสุดหัวใจ และคิดว่าคงไม่มีใครมาแทนที่พริมพลอยได้อีก หรือจนกว่าเขาจะล้างแค้นคนที่ทำให้แฟนสาวของเขาหมดลมหายใจได้สำเร็จพี่ชายของเธอ คือ ศัตรูคู่แค้นที่ร้ายกาจที่สุดในชีวิตเขา และเขาจะไม่มีวันนอนตายตาหลับหากไม่ได้ปลิดชีพ เขมทัต วัชรกาณจน์ พี่ชายไม่แท้ของแฟนสาว"มึงจะไปบวชนานไหม" สุริยะถามเพื่อนสนิทหนึ่งในบก.มาเฟีย พนาธีร์ ลูกชายของอาจารย์เธียร ฉายานัยน์ตาเทพ ผู้หยั่งรู้อดีต ปัจจุบัน และอนาคต และเป็นเจ้าของสำนักหมอดูอัตรยามีที่มีศิษยานุศิษย์จำนวนมาก"สองปีว่ะ พ่อกูบอกว่าถ้ากูไม่บวช ชีวิตกูจะบัดซบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่หลังจากที่กูบวชและไปอยู่พุทธคยา ชีวิตก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า มึงก็รู้นี่ว่าเมียกูทิ้ง แต่งงานกันไม่กี่วันก็เชิดเงินหนีไปกับผัวเก่า กูรู้สึกโง่ฉิบหาย...""แล้วมึงเชื่อที่พ่อมึงบอกเหรอไอ้ป่า"
ดาเนียที่เดินตามเข้าไปในห้องไม่ทันไรเลขาสองคนก็สลัดผ้าผ่อนเปลือยกายแล้วกระโดดรอเขาที่เตียงนอนทันที"คุณแซ็คขาพายัยนี่มาทำไม มีแค่พวกเราสองคนยังไม่พออีกเหรอคะ" สาวผมสั้นเบะปากแล้วกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก"คนแบบนี้ไม่มีวันได้เทสงานหรอก ไม่ใช่สไตล์ของฉัน พวกเธอโดนใจกว่ามาก ฉันแค่พามาหาอะไรดูข้ามเวลา"คิดว่าจะสลัดเธอออกจากชีวิตด้วยวิธีนี้สินะ ฝันไปเถอะเฮียแซ็ค เธอไม่ใช่คนขี้ขลาดอย่างที่เขาคิด ถึงแม้เขาจะไม่เคยรู้เลยว่าเธอเคยเจอความบอบช้ำอะไรมาบ้าง"จะทำอะไรก็ทำ!" เธอว่าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ปลายเตียง สุริยะกระตุกยิ้มแล้วยืนค้ำหัวเธอ เขาสลัดผ้าต่อหน้าเธอออกจนหมด ดาเนียหลับตาทันทีที่เห็นความอล่างฉ่างจากเรือนกายแกร่งกำยำของเขา"หลับตาทำไมล่ะ สู้ไม่ไหวแล้วเหรอ"ยิ่งเขาท้าเธอก็ยิ่งต้องผ่านมันไปให้ได้ ดาเนียเปิดตาออกยิ้มแฉ่งราวกับว่าเธอไม่รู้สึกใด ๆ"เชิญค่ะ!" เธอผายมือให้เขาไปเสพสังวาสกับเลขาสาวสองคนบนเตียง เขาโน้มตัวลงมาเท้าแขนสองข้างกับที่วางมือบนเก้าอี้ เพ่งมองเข้ามายังนัยน์ตากลมคู่สวยที่สุกสกาวเหมือนหมู่ดาวบนท้องฟ้า จนถึงกลับต้องรีบเบือนหน้าหนีก่อนที่จะเผลอจดจ้องดวงหน้านี้จนลืมก
หญิงสาวที่สูงร้อยหกสิบกว่าเซนยืนแกว่งตัวในชดเดรสสายเดี่ยวลายสก็อตสีดำไปมาอยู่หน้าอพาร์ทเมนต์ ทันใดรถติดฟิลม์สีดำก็แล่นมาจอดเทียบท่า กระจกที่ลดลงมาทำให้เห็นแววตาโกรธเคืองได้อย่างชัดเจนเฮียแซ็คเคยคิดจะยิ้มกับเขาบ้างไหม หรือชาตินี้เขาทำเป็นอยู่หน้าเดียวเท่านั้น คือหน้าตึง!"จะขึ้นไม่ขึ้น" เขาถามแต่ไม่มองหน้าเธอ เดาได้เลยว่าเดทแรกนี้ของเธอกับเขานรกดลบันดาลเห็น ๆแต่พอเธอก้าวขาขึ้นรถไปได้ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์จากทนายของพ่อก็โทรเข้ามา"ค่าอากริช อามีอะไรคะ""คุณหนูครับ นายท่านถูกยิงอาการสาหัสครับ คุณหนูต้องเดินทางไปอเมริกาพร้อมนายท่านด่วนเลยครับ" หัวใจของดาเนียแทบจะกลายเป็นเถ้าธุลี พอชีวิตเธอจะมีความสุขทีไรไฉนเล่ามันจึงเริ่มเน่าบูดทุกที เจ้ากรรมนายเวรของเธอกะจะไม่ยอมให้เธอได้มีความสุขบ้างเลยใช่ไหม"ตอนนี้เหรอคะ" เธอไม่อยากกระโตกกระตากให้คนด้านข้างรู้ เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นทั้งนั้น แต่กระนั้นต่อให้เขารู้ก็คงจะไม่ได้รู้สึกเห็นใจเธออยู่ดี"ผมจองไฟลท์บินให้แล้วครับ เดินทางไปสี่ทุ่มคืนนี้ครับ ทีนี้คุณหนูก็อาศัยช่วงเวลานี้ไปเข้าเรียนสถาบันแฟชั่นที่โน่นเลยดีไหมครับ""ในเมื่อเนียอยู่ท
หญิงสาวเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องลองชุดและเป็นชุดที่คล้ายกับเสื้อผ้ากันหนาว แถมยังมีโค้ทตัวยาวคลุมทับอีกที สุริยะเริ่มสงสัยหนักขึ้นที่ดาเนียทำตัวแปลก ๆ คล้ายกับจะรีบเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง"จะใส่ไปเลยเหรอ ไม่ร้อนหรือไง""ใส่เล่น ๆ เดี๋ยวก็ถอดค่ะ เนียไปจ่ายเงินก่อนนะคะ""ไม่เป็นไรฉันจ่ายเอง" สุริยะเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ แต่ดาเนียรีบซอยเท้าวิ่งมาประกบเขาจนหัวกระแทกกับแผ่นหลังกว้าง เขาตวัดตาขุ่นมามอง"คือขอโทษค่ะ จริง ๆ เฮียแซ็คไม่ต้องออกให้เนียหรอก เนียไม่อยากติดค้างใคร""พูดอะไรไร้สาระ" เสียงเข้มบอกแล้วเดินนำออกไปจากร้าน ไหล่เล็กห่อลู่เดินตามตัวลีบ จังหวะที่เดินผ่านร้านเครื่องประดับผู้ชายเธอก็สะดุดเข้ากับสร้อยข้อมือคู่รัก จึงแอบย่องเข้าไปซื้อโดยไม่ให้เขาเห็น เฮียแซ็คที่เดินฉับฉับนำไปที่รถถึงไม่เอะใจว่าเธอหายไปไหน เพราะเธอไม่สำคัญกับเขาเท่าไหร่เขาถึงได้เดินนำไปโดยไม่คิดจะรอเธอ แต่ก็ดีแล้วล่ะอย่ามาผูกพันอะไรกับเธอมากนักเลย อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะไปแล้ว"ขอโทษนะคะที่เนียมาช้า โฮ่ยยเหนื่อยจัง" ดาเนียกระโดดขึ้นมานั่งข้างคนขับ แล้วทำลับลมคมในยัดถุงกระดาษห่อเล็กใส่ลงไปในกระเป๋าอย่างรีบร้อน"ไปไหนม
การกลั่นแกล้งและทำร้ายใครสักคนไม่ใช่กีฬา ไม่ใช่เกม แต่มันคือการทำลายหนึ่งชีวิตและคนที่ทำร้ายผู้อื่นด้วยวาจาและการกระทำ ก็ไม่มีวันเป็นผู้ชนะอยู่ดี-ฮาลาปัญ-******************3 ปีผ่านไปใจกลางเมืองนิวยอร์ก สาวผมยาวลอนสีน้ำตาลคาราเมลปั่นจักรยานโบกมือทักทายเพื่อนบ้านขณะที่หญิงสาวรีบเดินทางไปรับวุฒิการศึกษาด้วยจักรยานคู่ใจ หลังจากที่พ่อของเธอรักษาตัวร่วมเกือบหกเดือนและหายจนกลับมาแข็งแรงเหมือนคนปกติ เธอก็ส่งพ่อกับพี่เรน ลูกพี่ลูกน้องของเธอกลับไปเมืองไทย และเริ่มต้นชีวิตที่เมืองใหม่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่และเธอยาวนานมาร่วมสามปีเต็ม และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้เดินทางกลับไปประเทศที่เติบโตมาเป็นดาเนีย ประมะเมคินทร์"หนูเนียจะกลับแล้วเหรอจ๊ะ""ใช่ค่ะ" ป้าข้างบ้านเอ่ยทักขณะที่หญิงสาวกำลังลากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาอย่างถูลู่ถูกัง"โชคดีนะหนู มีเวลาก็แวะมาเที่ยวที่นี่บ้างนะ""ได้เลยค่ะคุณป้า""คุณเนียครับรถพร้อมแล้วครับ" บอดี้การ์ดรุ่นลุงของพ่อที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนถูกส่งมาดูแลเธอตลอดสามปีนี้ และเขาก็เป็นทุกอย่างตั้งแต่งานครัว เย็บปักถักร้อย จนเธอแทบจะเป็นง่อยเลยทีเดียวระหว่างที่ใช้ชีวิต
จังหวะที่มือสองข้างกำลังเตรียมปลดเชือกที่มัดเสื้อคลุมอาบน้ำเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ดาเนียชำเลืองมองใบหน้าเศร้าสร้อยวางแขนสองข้างพาดอยู่กับขอบอ่างแล้วเสมองออกไปยังห้องกระจก ที่เมฆพายุกำลังต่อตัวขึ้นจนเห็นสายฟ้าพาดผ่านท่ามกลางความมืดมิดสงัดหญิงสาวก้มมองเบอร์บุคคลที่โทรเข้ามาก็นึกสงสัย"ฮัลโหลค่ะพ่อบ้านดล ทำไมถึงโทรมาหาเนียละคะ" หญิงสาวข้องใจที่พ่อบ้านโทรมาหาเธอแทนที่จะโทรหาเจ้านายของเขา"สวัสดีครับคุณดาเนีย ที่ผมโทรมาหาคุณโดยเฉพาะก็เพื่อแจ้งให้ทราบว่า ถ้าพ้นเที่ยงคืนนี้ไปก็จะวันเกิดคุณแซ็คแล้วหน่ะสิครับ" ดาเนียตวัดมองนาฬิกาแขวนในห้องพักซึ่งบอกเวลาสี่ทุ่มตรงแสดงว่าที่เขาพาเธอมาโรงแรมก็หวังจะพาเธอมาฉลองวันเกิดของเขาหรือเปล่า"เนียไม่เคยถามวันเกิดเฮียแซ็คมาก่อนลืมสนิทเลยค่ะ ยังไงขอบคุณนะคะที่คุณดลโทรมาแจ้งเนีย""แต่ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะบอกคุณเนียด้วยครับ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับวันเกิดทุก ๆ ปีของคุณแซ็ค""ทำไมเหรอคะคุณดล""ก็แต่เดิมคุณแซ็คไม่เคยฉลองวันเกิดกับใครเลยหน่ะสิครับ แม้กระทั่งกับคุณพริมพลอยก็ตาม""รวมทั้งคุณพริมพลอยด้วยเหรอคะ ไม่น่าเชื่อ""เชื่อเถอะครับ เพราะไม่มีใครที่สามาร
ขณะที่ดาเนียกำลังเดินนำสามีที่กำลังทำหน้าหงิกงอไม่พอใจนำออกมาจากร้านอาหารก่อน ตัวของเขาก็ถูกมือของใครบางคนกระชากรั้งเอาไว้"เจ้านายคะมาทำอะไรที่นี่ จำเอมี่ได้ไหม"สาวผมสั้นในชุดซีทรูขาวที่สวมปิดทับทูพีชสองชิ้นข้างในกดไหล่ของสุริยะแนบไว้กับกำแพง นัยน์ตาเข้มเหล่มองไปทางอื่นอย่างหมดอารมณ์แล้วพยายามดันตัวของอดีตเลียแข้งเลียขาคนที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ออกไป"ออกไปห่าง ๆ " เขาสั่งและดันตัวเธออก แต่หญิงสาวกลับบดหน้าอกคัพซีขนาดมหึมาลงมาบนตัวเขาไม่หยุด"เฮีย!" เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน เยื้องกรายเข้ามาหาเขากับเอมี่อย่างเชื่องช้า มองหญิงสาวคนดังกล่าวที่กำลังกดตัวสามีของเธอติดผนังอย่างเย้ยหยัน หนำซ้ำยังเอาหน้าอกใหญ่โตนั่นแนบไว้กับตัวของเฮียแซ็คอีก"นี่ผัวฉันถ้าเธอไม่อยากกินลูกกระสุนก็ไสหัวไป!" กระสุนปืนสีทองที่พี่เรนให้เธอไว้เป็นโชคลางปกป้องคุ้มภัยถูกยื่นส่งให้กับหญิงใจกล้าตรงหน้าที่กำลังลูบไล้เนื้อตัวของเฮียแซ็คอยู่อย่างไม่กระดากอายอดีตเลียแข้งเลียขาคนเก่าของสามีที่ไม่รู้โผล่มาจากหลุมไหนรีบถอยหลังกรูดเดินหนีด้วยใบหน้าหวั่นเกรง รวมทั้งเธอที่กำลังจะเดินหนีเขาไปด้วย ทว่าจังหวะที่จะก้าวขาไปให
เมื่อรถทะยานมาถึงบริเวณบ้าน เจ้าของบราเซียร์ที่กำลังหลวมโล่งจนลมพัดโกรกไปถึงผิวเนื้อด้านทำท่าทีจะเปิดประตูออกไปทว่ากลับถูกมือที่แสนว่องไวรวบคว้าเอาไว้ได้อีกเช่นเคย"เฮีย...." เอ็ดเขาเสียงเบา แต่คนเผด็จการก็เอาแต่ยิ้มกริ่มแล้วกัดริมฝีปากยั่ว"อรุณฝากเลี้ยงสุรีย์ไปก่อน เดี๋ยวฉันจะแวะไปดูธุรกิจที่โรงแรมซะหน่อย อีกสองวันน่าจะกลับ แล้วนายอย่าลืมให้กินอาหารตามรายการนี้ล่ะ" ใบสั่งจากสัตว์แพทย์และอาหารที่หมอแนะนำให้ทำให้เจ้าลูกหมาอ้วนรับประทานถูกส่งให้กับอรุณฉาย สุริยะก้มลงหอมหัวขอมสุรีย์ด้วยความรัก นี่แค่หมาเขายังรักมันขนาดนี้แล้วถ้าลูกของเธอเขาจะหลงลูกขนาดไหนกัน"รับทราบครับนาย" อรุณฉายพยักหน้ารับแล้วยิ้มแห้งให้คุณหนูดาเนียของเขาพร้อมกับอุ้มสุรีย์เข้าไปในบ้าน"ไปนั่งหน้า" หันมาสั่งคนที่ถูกรั้งไว้ในอก"ก็เฮียมากอดไว้แบบนี้จะให้เนียถอดจิตไปนั่งหรือไงกันคะ แล้วเราจะไปที่ไหนกันเนียยังเตรียมงานที่ต้องไปจัดนิทรรศการแฟชั่นไม่เสร็จเลยนะคะ" วิงวอนพลางดันอกแกร่งให้ออกห่าง"จะพาไปเดทแบบเป็นทางการ ไม่ไปเหรอ....แล้วงานเนียมันตั้งต้นเดือนหน้ายังมีเวลาอีกตั้งเยอะ"กลอกตาไปมาพลางขบคิดเพราะนึกถึงเรื่องที่เค
เพราะอยากขอบคุณเฮียแซ็คที่เมื่อวานปรนเปรอจนเธอถึงกับเป็นลมล้มพับดาเนียจึงรีบตื่นตั้งแต่ตีห้ามาเตรียมกับข้าวกับปลาให้สามีคนดีกิน เขาจะได้รู้ว่าเธอเองก็เป็นแม่บ้านแม่เรือนได้อยู่เหมือนกัน และอาหารที่เธอทำนั้นก็เป็นอาหารไทยเมนูง่าย ๆ บ้าน ๆ เช่นข้าวผัดไข่นั่นเอง สุริยะที่สวมเสื้อเชิ้ตสีกรมสวมกางเกงยีนส์เดินขึ้นมาจากห้องนอนใต้ดินทำจมูกฟุตฟิตแล้วปรี่เข้ามาโอบกอดภรรยาที่กำลังตักน้ำซุปกระดูกหมูหัวไชเท้าใส่ถ้วยอย่างขมักเขม้น"กลิ่นหอมจังเลยเนีย"เข้ามาอ้อนแม่ครัวแล้วบรรจงจูบซับลงบนหัวไหล่เปลือยที่สวมเสื้อเกาะอกเปิดไหล่ลายดอกไม้สีฟ้าสดใส ดวงตาคมกวาดมองผิวเนียนละเอียดที่ไร้สร้อยคอประดับ และรู้สึกว่ามันขาดบางอย่างไป จึงได้หายเข้าไปห้องหนังสือและกลับออกมาพร้อมกับกล่องไม้ และหยิบสร้อยลูกกุญแจสีทองคล้องลงมาที่ลำคอระหงจี้ลูกกุญแจห้อยทิ้งตัวอยู่กลางร่องอกที่โผล่พ้นขึ้นจากเสื้อดูเซ็กซี่เย้ายวนชวนให้เกิดอารณ์ตั้งแต่ยังไม่ได้กินมื้อเช้า แม่ครัวฉงนใจรีบจับเครื่องประดับที่เธอคุ้นเคยขึ้นมาดู เพราะมันคือสร้อยคู่รักที่อยู่คู่กับสร้อยอีกเส้นของเฮียแซ็ค"นึกไงเอามาสวมให้เนียล่ะคะ" ยื่นมือไปปิดเตาแก็สและหันหน
สุริยะอุ้มสุรีย์มาให้ดาเนียเล่น เจ้าลูกหมาตัวอ้วนก็เข้ามาคลอเคลียทั้งสองที่กำลังตักข้าวต้มหมูร้อน ๆ กินด้วยกันอยู่ใต้ต้นหางนกยูง แววตาของชายหนุ่มพราวระยับมีประกายยามที่สำรวจมองดวงหน้าสวยเฉี่ยวปนหวานซ่อนเปรี้ยวของดาเนีย เขานั้นทั้งแสนประทับใจ ภูมิใจและดีใจจนน้ำตาจะไหลออกมาทุกครั้งที่คิดถึงวันแรกที่เธอตามตื๊อ"เปื้อนแล้วค่ะ" ทิชชู่ในมือของใบหน้าแย้มยิ้มยื่นมาเช็ดรอบริมฝีปากที่เผลอตักข้าวราดปากตัวเองจนเลอะ "เฮียเหม่ออะไรคะ""ก็เฮียยังไม่อิ่มเลยน่ะสิครับ" กล่าวเสียงเซ็กซี่แล้ววางชามข้าวต้มในมือของตน แล้วรีบหยิบชามข้าวในมือของดาเนียออกไปบ้าง จากนั้นจึงกดตัวของเธอลงกับผ้าปูปิกนิกช้า ๆ คราวนี้จะไม่ทำให้เธอต้องตื่นตระหนกตกใจอีก เขาจะละเมียดละมัยทุกขั้นตอน จะทำให้เมียรักสุขสมทีละเล็กละน้อยบ๊อก!! บ๊อก!! แผล่บ! แผล่บ!!สุรีย์วิ่งผ่าเข้ามาเลียหน้าของสุริยะและดาเนียสลับไปมาอย่างต้องการความเอาใจใส่ ลูกหมาพุงกองนอนกลิ้งไปมาต่อหน้า หงายท้องรอคอยใครสักคนยื่นนิ้วมาตะกุยพุงเล่น"โถสุรีย์ของแม่!" ดาเนียทำเสียงสองส่งให้แล้วจัดการเกาท้องให้เจ้าลูกหมาลาบราดอร์"พ่อกำลังจะจู๊จี๊กับแม่นะ สุไปทางโน้นก่อนสิ"
ตัวของดาเนียถูกหย่อนวางลงที่สนามหญ้าใต้ต้นหางนกยูงฝรั่งที่กำลังออกดอกสีส้มแสดบานเต็มต้น พอเธอจะวิ่งหนีก็ถูกคนมือไวเกี่ยวเอวไว้จนแน่น"คนวิตถารปล่อยเนียสิ! ใครเขามาปั๊มลูกกลางสนามแบบนี้เล่า เนียอายนะคะ" เขาไม่สนใจยังคงลอยหน้าลอยตาใช้มือเพียงข้างเดียวปูผ้าปิกนิกอย่างทะมัดทะแมงทั้งที่มีเหลือเพียงมือข้างเดียวที่ไว้ใช้งานเท่านั้น เพราะอีกข้างจำเป็นต้องใช้รัดเอวของว่าที่ภรรยาก่อนที่เธอจะวิ่งหนีเข้าไปในบ้าน"พี่ชายเนียไม่เคยบอกหรือไงว่าเฮียกินดุ!!" หันมาค้อนตาขาวใส่เธอแล้วหิ้วตัวเธอกดลงกับผ้าปูปิกนิกลายสก็อตสีดำกรี๊ด!!!"เมียจ๋าผัวยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะจ๊ะ แค่นี้ก็ร้องแล้วเหรอ" ว่าจบเขาก็ถลกเสื้อยืดสีขาวของตัวเองเขวี้ยงทิ้งกับพื้นหญ้า แล้วคร่อมลงมาทาบทับเธออย่างรวดเร็ว"อื้ออออ" ปากอิ่มถูกประกบลงมาอย่างหนักหน่วงและรุนแรง ปลายชิวหาถูกแทรกพันและรัดรึงจากเรียวลิ้นที่ดุดันของคนด้านบน มือน้อยที่พยายามทุบตีลงมาที่บ่ากว้างถูกจับยึดแล้วตรึงขึ้นเหนือศรีษะแม้ใจอยากจะปฏิเสธและหลีกหนีแต่ร่างกายกลับรู้สึกชาและร้อนวาบไปทั่วกาย สติที่มีเหลือเพียงน้อยนิดก็พลันหายวับดับสูญสิ้น วินาทีนี้เขาดุอย่างที่ปากว่าจริ
ร่างกายกำยำยังคงยืนจ่อสรรพาวุธประจำกายค้างไว้ในตัวของดาเนียเพื่อรอคอยให้เธอพร้อมก่อนที่เขาจะเริ่มขยับอุปกรณ์ปั๊มเจ้าตัวกระเปี๊ยกเข้าไปในกลีบเนื้อของคนรัก"พร้อมแล้วบอกเฮียนะครับ" กระซิบเสียงกระเซ่าลงบนหัวไหล่กลมกลึง"แต่เมื่อกี้เนียยังไม่ทันจะพร้อมเลย....เฮียแซ็คก็พรวดเข้ามาแล้ว คนป่าเถื่อน!""ก็เนียน่ารัก...." ปากหวานจนดาเนียต้องยอมแพ้ไม่โต้เถียงกลับ"พูดดี!....งั้นเนียพร้อมก็ได้ค่ะ" ยิ้มกวนส่งให้แล้วหอมแก้มสุริยะทีเดียวสองฟอด"เฮียจะทำให้เนียท้องเดี๋ยวนี้แหละ!" ประกาศกร้าวแววตาพราวระยับหวานเยิ้มค่อย ๆ ยกสะโพกสวนขึ้นไปในโพรงที่กำลังตอดรัดเข้าจนใจแทบขาด"อ๊า......เฮียไปกินอะไรมาทำไมมันใหญ่โตโอฬารขนาดนี้" ทักท้วงถามถึงขนาดกระบอกปืนของว่าที่สามีที่ยัดเข้ามาจนข้างในของเธอคล้ายจะแตกเป็นเสี่ยง"ฮึ่ม......ก็กินปกตินะที่รัก" ตอบกลับไปพลางขยับอาวุธประจำกายให้สวนทะยานขึ้นลงในครั้งแรกค่อนข้างเชื่องช้าแต่เพียงไม่กี่นาทีถัดมาก็เพิ่มระดับความเร็วจนเจ้าของดวงหน้าสวยถึงกับสั่นกระเพื่อมตามแรกกระแทกกระทั้น"ถ้าเนียไม่ท้องรอบนี้แสดงว่าเฮียเป็นหมัน" เหน็บแนมเจ้าของน้ำเชื้อทำให้เขายิ่งกระหน่ำท่อนเอ็นร้อน
ใบหน้าคมครั่นคร้ามก้มต่ำลงมาสองมือแกร่งขนาบข้างแนบชุดนอนซาตินมันวาว นัยน์ตาดุจราชสีห์กวาดมองดวงหน้าอมชมพูระเรื่อสุดเซ็กซี่ นิ้วชี้ที่เคยสวมแหวนเงินสลักชื่อของพริมพลอยถูกเปลี่ยนเป็นแหวนทังสเตนสีดำเรียบ ดวงตากลมคว้าจับแหวนดังกล่าวยึดเข้ามาใกล้ส่งนิ้วโป้งของตนลูบวนที่เนื้อแหวนอย่างสงสัย"เมื่อก่อนเฮียเคยสวมแหวนชื่อคุณพริมพลอย ตอนนี้เปลี่ยนแล้วเหรอคะ" ใบหน้าเล็กเอ่ยถามออกมาอย่างตรงไปตรงมาแล้วจึงตวัดกลับไปหานัยน์ตาคู่คมอีกครั้ง"ก็ต้องเปลี่ยนสิครับ เพราะเนียคือคนรักของเฮียนับจากนี้และตลอดไป" เสียงนุ่มเอื้อนเอยด้วยประโยคที่ตราตรึงใจก้มลงต่ำ จรดแนบริมฝีปากแดงกระจับดั่งผลโกจิเบอร์รี่ลูกสวยลงมาบนร่องอกขาว ดูดซ้ำย้ำน้ำหนักลงไปกับผิวเนียนของดาเนียไม่รู้เบื่อ สาละวนอยู่แถวทรวงอกที่ล้นหลามออกมาจากชุดนอนสายเดี่ยวตัวบาง"ขอบคุณนะคะที่รักเนีย"เพราะคำหวานละมุนหู ทำให้เขายกใบหน้าคมขึ้นแล้วถอดแหวนสีดำออกส่งมันให้กับดาเนีย เธอรับมาแบบไม่เข้าใจและสังเกตเห็นบางสิ่งด้านในเนื้อแหวนสีทอง มันมีตัวอักษรถูกสลักซ่อนเอาไว้ ไม่เพียงแค่ชื่อเดียว แต่มีด้วยกันถึงสองชื่อ 'ดาเนียเฮียแซ็ค' อักษรภาษาไทยที่น่ารักเกินบรรย
"เนียยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะ เฮียไม่เหม็นเหรอไงกัน อ๊ะ...อื้อเฮียหยุดนะ" ร้องห้ามปรามเสียงกระเซ่าแต่คนที่จดจ่อกับการเล้าโลมก็ยังไงซุกไซ้และชอนไชไม่ยอมแพ้"ก็เฮียบอกแล้วไงว่าจะยัดไส้เกี๊ยว บางทีลูกสาวหรือลูกชายของเฮียกับเนียอาจจะชื่อน้องเกี๊ยวก็ได้ น่ารักดีออก วันนี้เฮียมี อารมณ์ม๊ากมาก ให้เฮียไม่ได้เลยเหรอ...หืม" ออดอ้อนทำเสียงสองเหมือนสุรีย์ไม่มีผิด"แต่เนียห...หิวแล้วนะคะ" แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ความจริงเธอยังไม่หิวเพียงแต่ว่าผู้ชายตรงหน้าผลีผลามกับร่างกายของเธอรวดเร็วไปหน่อย เป็นใครก็ตกใจทั้งนั้น โครก!!! คราก!!! โชคช่วยไว้จริง ๆ เพราะเสียงร้องนั้นไม่ใช่ของเธอแต่เป็นของจอมยัดไส้เกี๊ยวเฮียแซ็คนั่นเอง ดาเนียได้โอกาสรีบกระโดดลงจากตักของเขาแล้ววิ่งลงไปที่เคาน์เตอร์ครัวโดยเร็ว ปล่อยให้พ่อครัวจอมหื่นเดินทอดน่องทำหน้าเซงลงมาในสภาพสวมบ็อกซ์เซอร์ตัวเดียว แถมท่อนไม้กลางขาของเขาที่มันดุนดันออกมาก็ยังคงปูดแข็งอยู่อย่างนั้น ดาเนียกลั้นขำเพราะเธอเป็นคนที่ทำให้ท่อนไม้นั้นแข็งขืนขึ้นมาขณะที่ท้องพ่อคุณนั้นร้องเสียงดังเหมือนควายออกลูก"เห็นไหมบอกแล้วว่าให้กินเกี๊ยวก่อน มาเร็วค่ะเนียไปเอาจานให้" ดาเนียเปิดเ