บทที่ 269

ทุกคนต่างมองขึ้นไปข้างบน รวมถึงฉู่เหมียนกับโม่อี้

ต้วนจิ่นเหนียนกอดอกและมองไปยังเจ้าของคลับที่ยืนอยู่ไม่ไกล “ลุงหวง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ยังใช้วิธีสกปรก ๆ แบบนี้เหมือนเดิมเลยนะครับ”

ลุงหวงหรี่ตาลงเล็กน้อย เขายืนหันไปทิศทางตรงข้ามกับแสง ทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าของสองคนนี้ได้ชัดเจน

แต่จากน้ำเสียงที่ได้ยิน ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้?

“ฉันขอเตือนพวกนายทั้งสองไว้ก่อน อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น” ลุงหวงพูดพร้อมชี้ไปที่พวกเขา

“ลุงคิดว่าพวกผมไม่คู่ควรที่จะยุ่งเหรอครับ?” ต้วนจิ่นเหนียนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

ลุงหวงยิ้มเยาะ “เรื่องของคลับ WK ไม่ใช่เรื่องที่คนภายนอกจะมายุ่ง”

กู้ว่างเชินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมมองลุงหวงด้วยสายตาเยือกเย็น น้ำเสียงเริ่มเย็นชาและเฉียบคม “แล้วถ้าเกิดว่าคนที่ลุงคิดจะยุ่งเป็นคนของผมล่ะ?”

ฉู่เหมียนหายใจติดขัด เมื่อได้ยินประโยคนั้น ความรู้สึกในใจของเธอช่างยากจะอธิบาย

ตอนที่เขาเพิ่งขึ้นปีหนึ่ง เธอยังเรียนอยู่มัธยมปลาย วันหนึ่งเธอไปหาเขาที่มหาวิทยาลัย แต่โดนพวกเด็กอันธพาลกลุ่มหนึ่งกลั่นแกล้ง

เมื่อก่อนเขาก็เป็นแบบนี้ ยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาของเขามีรอย